Πολλοί πιστοί δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντική είναι η αλλαγή στη ζωή-διάθεση. Αντιθέτως, εστιάζουν στη στάση του Θεού απέναντί τους και ανησυχούν γι’ αυτήν, καθώς και για το εάν κατέχουν μια θέση στην καρδιά Του. Μόνιμο μέλημά τους είναι να μαντέψουν πώς τους βλέπει ο Θεός και αν έχουν θέση στην καρδιά Του. Πολλοί άνθρωποι βασανίζονται από αυτές τις σκέψεις και, αν βρεθούν ενώπιον του Θεού, πάντα παρατηρούν αν Εκείνος τους μιλάει χαρούμενος ή θυμωμένος. Υπάρχουν, επίσης και εκείνοι που πάντα ρωτάνε τους άλλους, «Ανέφερε ο Θεός τις δυσκολίες μου; Τι γνώμη έχει τελικά για εμένα; Ενδιαφέρεται καθόλου για μένα;» Ορισμένοι έχουν ακόμα πιο σοβαρά προβλήματα: αν ο Θεός τούς ρίξει έστω και μια ματιά, νιώθουν σαν να εντόπισαν ένα νέο πρόβλημα: «Ωχ, όχι! Μόλις έστρεψε πάνω μου το βλέμμα Του ο Θεός και δεν φαινόταν και πολύ χαρούμενος. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι». Οι άνθρωποι δίνουν πολύ μεγάλη σημασία σε τέτοια πράγματα. Κάποιοι λένε: «Ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε είναι η ενσάρκωση του Θεού· αν, λοιπόν, δεν μας δίνει σημασία, αυτό δεν σημαίνει ότι ήρθε το τέλος μας;» Αυτό που εννοούν είναι: «Αν δεν έχουμε θέση στην καρδιά του Θεού, τότε ποιο το νόημα να πιστεύουμε; Καλύτερα να σταματήσουμε να πιστεύουμε!» Δεν δείχνει κάτι τέτοιο έλλειψη λογικής; Ξέρεις για ποιον λόγο πρέπει οι άνθρωποι να πιστεύουν στον Θεό; Αν και δεν αναλογίζονται ποτέ αν ο Θεός έχει θέση στην καρδιά τους, οι ίδιοι θέλουν να έχουν θέση στην καρδιά Του. Πόσο αλαζόνες και επηρμένοι είναι! Αυτή η πτυχή τους είναι που της λείπει περισσότερο η λογική. Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που τους λείπει τόσο πολύ η λογική, που όταν ο Θεός ρωτήσει για κάποιον άλλον και δεν αναφέρει το όνομά τους ή δείξει ενδιαφέρον και στοργή για άλλους και όχι για τους ίδιους, δυσαρεστούνται και αρχίζουν να γκρινιάζουν και να παραπονιούνται για τον Θεό, λέγοντας ότι είναι άδικος και καθόλου αμερόληπτος και λογικός. Κάτι τρέχει με τη λογική τους και επίσης έχουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, οι άνθρωποι πάντα ισχυρίζονται ότι θα υποταχθούν στα σχέδια και στις ενορχηστρώσεις του Θεού, ότι όπως και αν τους φερθεί ο Θεός, δεν θα παραπονεθούν ποτέ και ότι δεν τους πειράζει να τους κλαδέψει, να τους κρίνει ή να τους παιδεύσει ο Θεός. Όταν, όμως, αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις στην πραγματικότητα, δεν τις αποδέχονται. Έχουν λογική οι άνθρωποι; Έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και πιστεύουν ότι είναι τόσο σημαντικοί που, αν αντιληφθούν έστω ότι ο Θεός τούς είδε με κακό μάτι, πιστεύουν ότι δεν έχουν ελπίδες να σωθούν. Για να μην μιλήσουμε για την περίπτωση που ο Θεός όντως τους κλάδευε. Ή για την περίπτωση που τους μιλήσει με πιο αυστηρό τόνο και τους πληγώσει. Τότε γίνονται αρνητικοί και αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν έχει νόημα να πιστεύει κανείς στον Θεό. Αναρωτιούνται: «Πώς μπορώ να συνεχίσω να πιστεύω στον Θεό αν Εκείνος με αγνοεί;» Ορισμένοι δεν μπορούν να διακρίνουν αυτόν τον τύπο ανθρώπου και σκέφτονται: «Κοίτα πόσο αληθινή είναι η πίστη τους στον Θεό. Ο Θεός είναι πάρα πολύ σημαντικός για εκείνους. Μπορούν ακόμη και με μια ματιά να ερμηνεύσουν τι εννοεί ο Θεός. Πιστεύουν σ’ Αυτόν πολύ βαθιά· βλέπουν πραγματικά τον Θεό επί της γης όπως και τον Θεό επί των Ουρανών». Έτσι είναι τα πράγματα; Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο μπερδεμένοι, που δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Έχουν απίστευτα μικρό ανάστημα και αποκαλύπτουν πραγματικά την ασχήμια σε όλο της το μεγαλείο. Οι άνθρωποι έχουν πολύ λίγη λογική. Έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τον Θεό, ζητούν απ’ Αυτόν πάρα πολλά. Δεν έχουν το παραμικρό ίχνος λογικής. Απαιτούν συνέχεια από τον Θεό να κάνει το ένα ή το άλλο και είναι ανίκανοι να υποταχθούν πλήρως σ’ Αυτόν ή να Τον λατρέψουν. Αντιθέτως, έχουν παράλογες απαιτήσεις απ’ Αυτόν ανάλογα με τις προτιμήσεις τους· απαιτούν να είναι πολύ μεγαλόψυχος και να μην θυμώνει ποτέ με τίποτα, και, όποτε βλέπει ανθρώπους, να είναι πάντα χαμογελαστός, να τους μιλάει, να τους προμηθεύει με την αλήθεια και να συναναστρέφεται μαζί τους σχετικά με την αλήθεια. Απαιτούν επίσης να είναι πάντα υπομονετικός και καλοπροαίρετος μαζί τους. Οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές απαιτήσεις, είναι πάρα πολύ ιδιότροποι! Να τα εξετάζετε αυτά τα θέματα. Οι άνθρωποι έχουν απίστευτα χαμηλή λογική, δεν συμφωνείτε; Όχι μόνο δεν μπορούν να υποταχθούν πλήρως στις ενορχηστρώσεις και στα σχέδια του Θεού ή να αποδεχθούν ό,τι προέρχεται από τον Θεό, αλλά αντιθέτως, προβάλλουν και περισσότερες απαιτήσεις στον Θεό. Πώς μπορούν να είναι πιστοί στον Θεό άνθρωποι που έχουν τέτοιες απαιτήσεις; Πώς μπορούν να υποταχθούν στα σχέδια του Θεού; Πώς μπορούν να αγαπήσουν τον Θεό; Όλοι οι άνθρωποι έχουν απαιτήσεις για το πώς να τους αγαπάει ο Θεός, πώς να τους ανέχεται, πώς να τους φυλάει, πώς να τους προστατεύει και πώς να τους φροντίζει, αλλά κανένας τους δεν έχει απαιτήσεις για το πώς να αγαπούν οι ίδιοι τον Θεό, πώς να Τον σκέφτονται, πώς να Τον νοιάζονται, πώς να Τον ικανοποιούν, πώς να Τον έχουν στην καρδιά τους και πώς να Τον λατρεύουν. Τα έχουν όλα αυτά οι άνθρωποι στην καρδιά τους; Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να επιτύχουν οι άνθρωποι· γιατί, λοιπόν, δεν καταβάλλουν σχολαστική προσπάθεια; Ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να δείχνουν ενθουσιασμό για ένα διάστημα και να απαρνηθούν πράγματα και να δαπανήσουν τον εαυτό τους, αλλά κάτι τέτοιο δεν διαρκεί για πολύ. Μόλις πέσουν σε μια κακοτοπιά, αποθαρρύνονται, χάνουν την ελπίδα τους και παραπονιούνται. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πάρα πολλές δυσκολίες και ελάχιστοι μόνο επιδιώκουν την αλήθεια και επιζητούν να αγαπήσουν και να ικανοποιήσουν τον Θεό. Οι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου λογική, έχουν άδικο και νομίζουν πως είναι ιδιαίτερα πολύτιμοι. Υπάρχουν επίσης και εκείνοι που λένε: «Ο Θεός θεωρεί ότι είμαστε οι ευνοούμενοί Του. Δεν δίστασε να επιτρέψει να σταυρώσουν τον Υιό Του για να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Ο Θεός πλήρωσε βαρύ τίμημα για να μας ξαναποκτήσει. Είμαστε εξαιρετικά πολύτιμοι και κατέχουμε όλοι μας μια θέση στην καρδιά του Θεού. Είμαστε μια πολύ ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων και έχουμε πολύ μεγαλύτερο κύρος από τους άπιστους. Είμαστε άνθρωποι της βασιλείας των ουρανών». Πιστεύουν ότι είναι πολύ ευγενείς και μεγαλοπρεπείς. Στο παρελθόν, πολλοί επικεφαλής είχαν αυτήν τη νοοτροπία· πίστευαν ότι μετά την προαγωγή τους, είχαν ένα κάποιο κύρος και μια κάποια θέση στον οίκο του Θεού. Σκεφτόντουσαν: «Ο Θεός με έχει σε μεγάλη εκτίμηση και υπόληψη, και μου επέτρεψε να Τον υπηρετώ ως επικεφαλής. Πρέπει να βάλω τα δυνατά μου για να τρέξω και να εργαστώ γι’ Αυτόν». Ήταν απίστευτα ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους. Ωστόσο, μετά από κάποιον καιρό, έκαναν κάτι κακό και αποκαλύφθηκε ο πραγματικός τους εαυτός, και τότε τους αντικατέστησαν· μετά από αυτό, αποθαρρύνθηκαν και έσκυψαν το κεφάλι. Όταν εκτέθηκε και κλαδεύτηκε η απρεπής συμπεριφορά τους, έγιναν ακόμα πιο αρνητικοί και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν να πιστεύουν. Σκέφτηκαν μέσα τους: «Ο Θεός αδιαφορεί πλήρως για τα συναισθήματά μου. Δεν φαίνεται να Τον νοιάζει καθόλου να σώσει την τιμή μου. Λένε ότι ο Θεός δείχνει κατανόηση για τις αδυναμίες του ανθρώπου· γιατί, λοιπόν, απομακρύνθηκα μόλις υπέπεσα σε λίγες μικρές παραβάσεις;» Στη συνέχεια αποθαρρύνθηκαν και θέλησαν να εγκαταλείψουν την πίστη τους. Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν πραγματικά στον Θεό; Αν δεν μπορούν καν να αποδεχτούν το κλάδεμα, τότε το ανάστημά τους είναι πάρα πολύ μικρό και δεν είναι σίγουρο αν θα μπορέσουν στο μέλλον να αποδεχτούν την αλήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι κινδυνεύουν.

Οι άνθρωποι δεν έχουν υψηλές απαιτήσεις απ’ τον εαυτό τους, μα από τον Θεό έχουν. Του ζητούν να είναι πολύ καλός, υπομονετικός και ανεκτικός απέναντί τους, να τους αγαπά πολύ, να παρέχει σ’ αυτούς, να τους χαμογελά, να είναι επιεικής απέναντί τους και να κάνει εξαιρέσεις γι’ αυτούς, καθώς και να τους φροντίζει με πολλούς τρόπους. Περιμένουν να μην είναι καθόλου αυστηρός απέναντί τους ούτε και να κάνει κάτι που θα τους αναστάτωνε έστω και στο ελάχιστο, και είναι ικανοποιημένοι μόνο αν τους μιλάει κάθε μέρα με γλυκόλογα. Οι άνθρωποι έχουν τόσο ανεπαρκή λογική! Δεν γνωρίζουν ξεκάθαρα τι πρέπει να κάνουν, τι πρέπει να επιτύχουν, ποιες απόψεις πρέπει να έχουν, ποια θέση πρέπει να κατέχουν για να υπηρετήσουν τον Θεό και ποια θέση είναι κατάλληλη γι’ αυτούς. Όσοι έχουν ακόμα και την παραμικρή θέση έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, ενώ αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους έχουν και όσοι δεν έχουν καμία θέση. Οι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ αυτογνωσία. Η πίστη σου στον Θεό πρέπει να φτάσει σε ένα σημείο όπου, όπως και αν μιλάει Εκείνος, όσο αυστηρός και αν είναι μαζί σου και όσο και αν σε αγνοεί, εσύ να μπορείς να συνεχίσεις να πιστεύεις χωρίς να παραπονιέσαι και να συνεχίσεις να κάνεις το καθήκον σου όπως συνήθως. Τότε θα είσαι ώριμος και έμπειρος, και θα έχεις πράγματι το ανάστημα και λίγη από τη λογική ενός κανονικού ανθρώπου. Τότε δεν θα έχεις απαιτήσεις από τον Θεό και εξωφρενικές επιθυμίες, ούτε θα ζητάς πλέον ό,τι θέλεις από τους άλλους ή από τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο θα φανεί ότι, έως έναν βαθμό, έχεις ανθρώπινη ομοιότητα. Αυτήν τη στιγμή, έχετε υπερβολικές απαιτήσεις και πάρα πολλές ανθρώπινες προθέσεις, γεγονός που αποδεικνύει ότι δεν βρίσκεσαι στη σωστή θέση· βρίσκεσαι σε μια θέση πολύ υψηλή, όμως θεωρούσες ότι είσαι πολύ αξιοσέβαστος, λες και δεν έχεις πολύ κατώτερη θέση από τον Θεό. Συνεπώς, δεν είναι εύκολο να σε αντιμετωπίσει κανείς και αυτή ακριβώς είναι η φύση του Σατανά. Αν έχεις μέσα σου τέτοιες καταστάσεις, σίγουρα θα είσαι πιο συχνά αρνητικός και λιγότερο συχνά κανονικός, με αποτέλεσμα η πρόοδός σου στη ζωή να είναι αργή. Αντιθέτως, εκείνοι που έχουν αγνή καρδιά και είναι λιγότερο ιδιότροποι θα αποδεχτούν εύκολα την αλήθεια και θα προοδεύσουν πιο γρήγορα. Όσοι έχουν αγνή καρδιά δεν υπομένουν τόσα βασανιστήρια, αλλά εσύ έχεις πολύ έντονα συναισθήματα, είσαι πολύ ιδιότροπος και ζητάς πάντα πράγματα από τον Θεό, γι’ αυτό και δυσκολεύεσαι τόσο πολύ να αποδεχτείς την αλήθεια και προοδεύεις τόσο αργά στη ζωή. Ορισμένοι άνθρωποι επιδιώκουν ακριβώς τα ίδια, όσες επιθέσεις και αποκλεισμούς και αν δεχτούν από τους άλλους· αυτά δεν τους επηρεάζουν καθόλου. Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι μεγαλόψυχοι, γι’ αυτό και υποφέρουν λίγο λιγότερο και αντιμετωπίζουν ελαφρώς λιγότερα εμπόδια στην είσοδό τους στη ζωή. Εσύ είσαι ιδιότροπος και πάντα επηρεάζεσαι από το παραμικρό —από το ποιος σε στραβοκοίταξε, ποιος σε υποτίμησε, ποιος σε αγνόησε ή από το τι είπε ο Θεός και σε θορύβησε, ποια σκληρά λόγια σού είπε και πλήγωσε την καρδιά σου και τον εγωισμό σου, ή από το τι καλό έδωσε Εκείνος σε κάποιον άλλον και όχι σ’ εσένα· τότε γίνεσαι αρνητικός και παρερμηνεύεις τον Θεό. Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι ιδιότροποι και δεν μπορούν να δεχτούν τη λογική. Όσο κι αν κάποιος συναναστρέφεται μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, εκείνοι δεν πρόκειται να τη αποδεχτούν και τα προβλήματά τους θα μείνουν άλυτα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν.

Σας ακούω συχνά να συναναστρέφεστε με αυτόν τον τρόπο: «Βρήκα πολλά εμπόδια σε κάτι που έκανα και, αφού παιδεύτηκα αρκετά, πήρα το μάθημά μου». Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ζήσει μια τέτοια εμπειρία, η οποία είναι πολύ επιφανειακή. Αυτό είναι ένα μάθημα που μπορεί να πάρει κανείς έπειτα από εμπειρίες πολλών ετών, και πολλοί άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν και βασανίστηκαν αρκετά για να αποκτήσουν αυτήν τη γνώση και να καταφέρουν να αλλάξουν. Πόσο θλιβερό είναι αυτό! Η πίστη του ανθρώπου είναι γεμάτη νοθεύσεις. Πόσο δύσκολο τους είναι να πιστέψουν στον Θεό! Μέχρι και σήμερα, οι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι μιαροί, αλλά έχουν απαιτήσεις από τον Θεό. Όλες αυτές οι απαιτήσεις είναι οι νοθεύσεις τους. Το ότι έχουν αυτές τις νοθεύσεις αποδεικνύει ότι υπάρχει πρόβλημα με την ανθρώπινη φύση τους και φανερώνει τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους. Υπάρχει διαφορά μεταξύ των σωστών και των ανάρμοστων απαιτήσεων που έχει ο άνθρωπος από τον Θεό —αυτό πρέπει να ξεκαθαριστεί. Ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει ξεκάθαρα τη θέση και τη λογική που οφείλει να έχει. Παρατήρησα ότι κάποιοι εστιάζουν πάντα στην έκφρασή Mου απέναντι στους ανθρώπους και ότι μελετούν πάντα σε ποιον φέρεται καλά ο Θεός και σε ποιον όχι. Αν βλέπουν ότι ο Θεός τούς κοιτάζει με κακό μάτι, ή Τον ακούν να τους εκθέτει ή να τους καταδικάζει, δεν μπορούν να ησυχάσουν. Δεν έχει νόημα, όσο και αν συναναστρέφεσαι μαζί τους και όσος καιρός και αν περάσει, δεν μπορούν να αλλάξουν. Βγάζουν ετυμηγορία για τον εαυτό τους, πιάνονται από εκείνη την τυχαία φράση και προσδιορίζουν μ’ αυτήν τη στάση του Θεού απέναντί τους. Πνίγονται στον αρνητισμό και όσο κι αν κάποιος συναναστρέφεται μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, δεν είναι διατεθειμένοι να την αποδεχτούν. Αυτό είναι εντελώς παράλογο. Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι δεν έχουν την παραμικρή γνώση για τη δίκαιη διάθεση του Θεού και ότι δεν την κατανοούν καθόλου. Εφόσον μπορούν να μετανοούν και να αλλάζουν, θα αλλάζει και η στάση του Θεού απέναντί τους. Αν δεν αλλάξει η στάση σου απέναντι στον Θεό, είναι δυνατόν να αλλάξει η στάση του Θεού απέναντί σου; Αν αλλάξεις, θα αλλάξει και ο τρόπος που σου φέρεται ο Θεός, αλλά αν δεν αλλάξεις, δεν θα αλλάξει ούτε η μεταχείριση του Θεού απέναντί σου. Κάποιοι άνθρωποι εξακολουθούν να μην γνωρίζουν τι μισεί ο Θεός, τι Του αρέσει, τι Τον κάνει να χαίρεται, να θυμώνει, να λυπάται και να είναι ευτυχισμένος, ποια είναι η παντοδυναμία Του ή η σοφία Του, ενώ δεν μπορούν καν να μιλήσουν για κάποια γνώση που αντιλαμβάνονται. Αυτό είναι που τους κάνει τόσο δύστροπους. Ο άνθρωπος ξεχνάει όλα τα καλοπροαίρετα λόγια που του λέει ο Θεός, αλλά αν Εκείνος κάνει έστω και μία αυστηρή παρατήρηση ή αναφέρει μία πρόταση σχετικά με το κλάδεμα ή την κρίση, τον πληγώνει βαθύτατα. Για ποιον λόγο οι άνθρωποι δεν παίρνουν στα σοβαρά τα θετικά λόγια καθοδήγησης, αλλά αναστατώνονται, γίνονται αρνητικοί και δεν μπορούν να συνέλθουν όταν ακούνε λόγια κρίσης και κλαδέματος; Τελικά, μπορεί να χρειαστεί πολύς χρόνος περισυλλογής προτού καταφέρουν να αλλάξουν και θα ξυπνήσουν μόνον αφού συνδυάσουν την περισυλλογή τους με μερικά παρηγορητικά λόγια του Θεού. Χωρίς αυτά τα παρηγορητικά λόγια, δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον αρνητισμό τους. Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν επιτέλους να βιώνουν το έργο του Θεού, έχουν πολλές εσφαλμένες γνώσεις και παρανοήσεις για τον Θεό. Συνέχεια πιστεύουν ότι έχουν δίκιο, επιμένουν στις δικές τους ιδέες και δεν αφομοιώνουν αυτά που λένε οι άλλοι. Μόνο μετά από τρία με πέντε χρόνια εμπειρίας αρχίζουν σταδιακά να καταλαβαίνουν, να αποκτούν γνώσεις, να αναγνωρίζουν ότι είχαν άδικο και να διαισθάνονται πόσο δύσκολο ήταν να αντιμετωπιστούν. Είναι λες και μέχρι τότε ήταν παιδιά. Καθώς αποκτούν περισσότερη εμπειρία, αρχίζουν να καταλαβαίνουν τον Θεό και εξανεμίζονται οι παρανοήσεις τους γι’ Αυτόν. Δεν παραπονιούνται πλέον και αρχίζουν να πιστεύουν κανονικά στον Θεό. Σε σύγκριση με πριν, το ανάστημά τους μοιάζει περισσότερο με εκείνο ενός ενήλικα. Προηγουμένως ήταν σαν τα παιδιά, μουτρωμένοι, αρνητικοί και μακριά από τον Θεό ορισμένες φορές. Μπορεί, όταν έρχονταν αντιμέτωποι με ορισμένα ζητήματα, να παραπονιόντουσαν, μπορεί κάποια λόγια του Θεού να τους δημιουργούσαν μια νέα αντίληψη και μπορεί ορισμένες φορές να άρχιζαν να αμφισβητούν τον Θεό. Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος έχει πολύ μικρό ανάστημα. Τώρα που απέκτησαν τόσες εμπειρίες και διάβασαν τα λόγια του Θεού για αρκετά χρόνια, έκαναν πρόοδο και έγιναν πολύ πιο σταθεροί από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Όλα αυτά έγιναν επειδή κατανόησαν την αλήθεια. Είναι η επίδραση της αλήθειας μέσα τους. Επομένως, όσο οι άνθρωποι καταλαβαίνουν την αλήθεια και μπορούν να την αποδεχτούν, δεν υπάρχει δυσκολία που να μην μπορούν να επιλύσουν και πάντα θα κερδίζουν κάτι, ανεξάρτητα από τη διάρκεια της εμπειρίας τους. Φυσικά, αν η εμπειρία τους δεν είναι μεγάλη, δεν θα καταφέρουν πολλά, αλλά εφόσον δρέπουν καρπούς από κάθε εμπειρία τους, τότε θα αναπτυχθούν γρήγορα στη ζωή.

Το γεγονός ότι καλλιεργείστε αυτήν τη στιγμή για να γίνετε επικεφαλής, εργάτες ή επόπτες, ή για να επιτελέσετε σημαντικά καθήκοντα δεν αποδεικνύει ότι έχετε μεγαλύτερο ανάστημα. Το μόνο που σημαίνει είναι ότι έχετε ελαφρώς καλύτερο επίπεδο από τον μέσο άνθρωπο, ότι είστε κάπως πιο σοβαροί στην επιδίωξή σας και ότι αξίζει λίγο παραπάνω να καλλιεργηθείτε. Σίγουρα δεν σημαίνει ότι μπορείτε να υποταχθείτε στον Θεό ή να βρεθείτε στο έλεος των ενορχηστρώσεών Του, και ούτε σημαίνει ότι έχετε βάλει στην άκρη τις προοπτικές και τις ελπίδες σας. Οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη αυτού του είδους τη λογική. Εξακολουθείτε όταν εργάζεστε να κουβαλάτε μέσα σας αρνητισμό, αλλά και προθέσεις και βλέψεις για να κερδίσετε ευλογίες, και ακόμα και τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες των ανθρώπων. Ταυτόχρονα, την ώρα που κάνετε το έργο σας, κουβαλάτε μέσα σας ένα βάρος, σαν να κάνετε αυτές τις καλές πράξεις για να εξιλεωθείτε, αντί να εργάζεστε με χαρά και οικειοθελώς. Επίσης, δεν έχετε φτάσει στο σημείο όπου, όπως και αν σας φέρεται ο Θεός, εσάς σας απασχολεί μόνο να ενεργείτε σύμφωνα με τις προθέσεις και τις απαιτήσεις Του. Μπορείτε να το επιτύχετε αυτό; Οι άνθρωποι δεν έχουν τέτοιου είδους λογική. Το μόνο που θέλουν είναι να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού και σκέφτονται: «Ποια ακριβώς στάση έχει απέναντί μου ο Θεός; Μήπως με χρησιμοποιεί για να παρέχω υπηρεσίες ή προσπαθεί να με σώσει και να με οδηγήσει στην τελείωση;» Όλοι θέλουν να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού, αλλά κανείς δεν τολμά να το πει, γεγονός που αποδεικνύει ότι εξακολουθεί να τους στοιχειώνει μια ιδέα: «Δεν έχει νόημα να το συζητάμε. Αυτή είναι η φύση μου και δεν μπορώ να την αλλάξω. Όσο δεν κάνω κάτι κακό, αρκεί. Δεν έχω πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου». Περιορίζονται στην κατώτερη δυνατή θέση και τελικά δεν κάνουν καμία πρόοδο, ενώ παράλληλα εκτελούν τα καθήκοντά τους ακολουθώντας έναν επιπόλαιο τρόπο σκέψης. Μόνον έπειτα από μερικές συναναστροφές αρχίζετε να κατανοείτε ένα μέρος της αλήθειας και να γνωρίζετε ένα μέρος της αλήθεια-πραγματικότητας. Δεν είναι σημαντικό αν χρησιμοποιείσαι, ούτε η στάση του Θεού απέναντί σου. Αυτό που έχει σημασία είναι το να προσπαθείς ενεργά, το ποιο μονοπάτι επιλέγεις να ακολουθήσεις και το αν μπορείς τελικά να αλλάξεις. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά σημεία. Όσο καλή στάση και αν έχει ο Θεός απέναντί σου, δεν θα έχει σημασία αν δεν αλλάξεις. Αν σκοντάφτεις κάθε φορά που σου συμβαίνει κάτι και δεν έχεις ούτε ένα ψήγμα αφοσίωσης, τότε δεν θα έχει σημασία η στάση του Θεού απέναντί σου, όσο καλή και αν είναι. Το σημαντικότερο όλων είναι το μονοπάτι που επιλέγεις να ακολουθήσεις. Μπορεί ο Θεός στο παρελθόν να σε καταράστηκε και να σου είπε λόγια μίσους και αποστροφής, αλλά αν έχεις πλέον αλλάξει, τότε θα αλλάξει και η στάση Του απέναντί σου. Οι άνθρωποι πάντα φοβούνται, είναι αμήχανοι και δεν πιστεύουν πραγματικά, κάτι το οποίο υποδηλώνει ότι δεν κατανοούν τις προθέσεις του Θεού. Τώρα που καταλαβαίνετε κάπως, θα συνεχίσετε να είστε αρνητικοί και αδύναμοι όταν σας τύχει από δω και στο εξής κάποια αναποδιά; Θα μπορέσετε να κάνετε πράξη την αλήθεια και να μείνετε ακλόνητοι στη μαρτυρία σας; Θα μπορέσετε να υποταχθείτε πραγματικά στον Θεό; Αν μπορέσετε να τα επιτύχετε αυτά, θα έχετε τη λογική της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Γνωρίζετε πλέον λιγάκι τις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου, καθώς και τη σωτηρία και τις προθέσεις του Θεού; Τουλάχιστον έχετε μια γενική ιδέα. Κάποια μέρα, όταν καταφέρετε να κατανοήσετε μερικές πραγματικότητες όλων των πτυχών της αλήθειας, τότε θα βιώνετε πλήρως την κανονική ανθρώπινη φύση.