Για να εισέλθει κανείς στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό, απαιτείται να έχει και μια θεοφοβούμενη καρδιά. Πρώτον, όσον αφορά τη θέση, οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα και είναι πολύ κατώτεροι· ο Θεός είναι ο Δημιουργός, ο Ύψιστος. Σχετικά με την ανθρώπινη λογική, τι πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι για να έχουν φόβο Θεού; Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι σου συμβαίνει κάτι, και πιστεύεις ότι αν κάνεις κάτι συγκεκριμένο, αυτό πάει κόντρα στην αλήθεια, αλλά απ’ την άλλη δεν ξέρεις και τι πρέπει να κάνεις για να εναρμονιστείς με τις προθέσεις του Θεού. Τι πρέπει να κάνεις αν έχεις μια θεοφοβούμενη καρδιά; Πρέπει να προσευχηθείς στον Θεό, να αναζητήσεις την αλήθεια, να βρεις το μονοπάτι της άσκησης της αλήθειας και, μετά απ’ αυτά να δράσεις. Αν κάποιος δεν έχει θεοφοβούμενη καρδιά, πώς θα συμπεριφερθεί; Θα κάνει ό,τι θέλει, γιατί θα πιστεύει το εξής: «Τέλος πάντων, έχω καλή πρόθεση, οπότε ας το κάνω αυτό, δεν υπάρχει πρόβλημα». Δεν κάνει ό,τι τον συμβουλεύουν οι άλλοι ούτε ακούει κανέναν άλλον· αποφασίζει να κάνει αυτά που σχεδιάζει για τον εαυτό του και δεν αλλάζει γνώμη με τίποτα. Έχει αυτός ο άνθρωπος θεοφοβούμενη καρδιά; (Δεν έχει.) Είναι κάποιοι που, αν και γνωρίζουν ότι ο Θεός συμπαθεί τους ειλικρινείς και ότι δεν πρέπει να λένε ψέματα, πιστεύουν παρ’ όλα αυτά ότι αν σε κάποιο ζήτημα πουν την αλήθεια, θα ντροπιαστούν, θα χάσουν το κέρδος τους και ίσως να μη διατηρήσουν τη θέση τους. Το σκέφτονται ξανά και ξανά και καταλήγουν πάλι σε ψέματα, γιατί πιστεύουν τα εξής: «Δεν έγινε και τίποτα αν πω ψέματα μια φορά· δεν είναι ότι λέω συνέχεια ψέματα. Ακόμα κι αν λέω ψέματα, εφόσον δεν βλέπω συνέπειες, ας πω κι άλλη μια φορά. Τι θα γίνει;» Τα βάζουν κάτω και αποφασίζουν να δράσουν· δεν έχουν καθόλου τύψεις στην καρδιά τους ούτε θέλουν να προσευχηθούν και να αποδεχτούν την εξονυχιστική εξέταση του Θεού. Έχουν αυτοί οι άνθρωποι θεοφοβούμενη καρδιά; (Δεν έχουν.) Και πώς συμπεριφέρεται κάποιος που έχει θεοφοβούμενη καρδιά; (Δεν ενεργεί απερίσκεπτα ούτε ξεροκέφαλα.) Αυτές οι δύο λέξεις είναι πολύ σωστές. Και πώς μπορείτε να κάνετε πράξη το να μην ενεργείτε απερίσκεπτα ή ξεροκέφαλα; (Θα πρέπει να έχουμε μια καρδιά που αναζητά.) Όταν έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, μερικοί άνθρωποι αναζητούν απάντηση από τους άλλους, όταν όμως ο άλλος μιλά σύμφωνα με την αλήθεια, δεν την αποδέχονται, δεν μπορούν να υπακούσουν και σκέφτονται μέσα τους: «Κανονικά, είμαι καλύτερος από αυτόν. Αν ακούσω την πρότασή του αυτήν τη φορά, δεν θα φαίνεται ότι εκείνος είναι ανώτερος από εμένα; Όχι, δεν μπορώ να τον ακούσω για το συγκεκριμένο ζήτημα. Θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο». Στη συνέχεια, βρίσκουν έναν λόγο και μια δικαιολογία για να καταρρίψουν την άποψη του άλλου. Τι είδους διάθεση είναι αυτή, όταν ένα άτομο βλέπει κάποιον που είναι καλύτερος από αυτόν και προσπαθεί να τον υποβιβάσει, διαδίδοντας φήμες γι’ αυτόν ή επιστρατεύοντας βδελυρά μέσα για να τον κακολογήσει και να υπονομεύσει τη φήμη του —ακόμη και να τον ποδοπατήσει— προκειμένου να προστατεύσει τη θέση του στο μυαλό των ανθρώπων; Αυτό δεν είναι απλώς αλαζονεία και έπαρση, είναι η διάθεση του Σατανά, είναι κακόβουλη διάθεση. Το ότι το άτομο αυτό μπορεί να επιτεθεί και να αποξενώσει ανθρώπους που είναι καλύτεροι και ισχυρότεροι από αυτό είναι ύπουλο και μοχθηρό. Και το ότι δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να υποβιβάσει κάποιους ανθρώπους δείχνει ότι έχει σε μεγάλο βαθμό τον διάβολο μέσα του! Ζώντας σύμφωνα με τη διάθεση του Σατανά, μπορεί να μειώνει τους ανθρώπους, να προσπαθεί να τους τη φέρει, να τους δυσκολεύει τα πράγματα. Δεν διαπράττει έτσι το κακό; Και ζώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι εντάξει, ότι είναι καλός άνθρωπος —ωστόσο, όταν βλέπει κάποιον καλύτερο από αυτόν, είναι πιθανό να του κάνει τη ζωή δύσκολη, να τον ποδοπατά. Ποιο είναι το θέμα εδώ; Δεν είναι αδίστακτοι και ισχυρογνώμονες όσοι είναι ικανοί να διαπράττουν τέτοιου είδους κακές πράξεις; Τέτοιοι άνθρωποι σκέφτονται μόνο τα δικά τους συμφέροντα, εξετάζουν μόνο τα δικά τους συναισθήματα, και το μόνο που θέλουν είναι να επιτύχουν τις δικές τους επιθυμίες, φιλοδοξίες και στόχους. Δεν τους νοιάζει πόση ζημιά προκαλούν στο έργο της εκκλησίας και θα προτιμούσαν να θυσιάσουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού για να προστατεύσουν τη θέση τους στο μυαλό των ανθρώπων και τη φήμη τους. Δεν είναι αλαζονικοί και αυτάρεσκοι, εγωιστές και ποταποί οι άνθρωποι αυτοί; Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι μόνο αλαζονικοί και αυτάρεσκοι, είναι και εξαιρετικά εγωιστές και αχρείοι. Δεν λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψη τους τις προθέσεις του Θεού. Τέτοιου είδους άνθρωποι έχουν θεοφοβούμενη καρδιά; Δεν έχουν καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά. Γι’ αυτό ενεργούν ανεύθυνα και κάνουν ό,τι τους αρέσει, χωρίς καμία αίσθηση ενοχής, χωρίς κανέναν φόβο, χωρίς καμία νευρικότητα ή ανησυχία, και χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες. Έτσι ενεργούν συχνά και έτσι συμπεριφέρονταν ανέκαθεν. Ποια είναι η φύση μιας τέτοιας συμπεριφοράς; Για να το θέσουμε ήπια, τέτοιοι άνθρωποι ζηλεύουν υπερβολικά και η επιθυμία τους για προσωπική φήμη και θέση είναι πολύ έντονη· είναι πολύ δόλιοι και ύπουλοι. Μιλώντας πιο σοβαρά, η ουσία του προβλήματος είναι ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά. Δεν φοβούνται τον Θεό, πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι κάτι πολύ σπουδαίο και θεωρούν κάθε πτυχή του εαυτού τους ως υψηλότερη του Θεού και της αλήθειας. Μέσα τους, ο Θεός είναι ανάξιος αναφοράς και είναι ασήμαντος, και δεν κατέχει απολύτως καμία θέση στις καρδιές τους. Μπορούν όσοι δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους και δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά να κάνουν πράξη την αλήθεια; Με κανένα τρόπο. Άρα, όταν κυκλοφορούν ως συνήθως χαρούμενοι, όντας πολυάσχολοι και καταναλώνοντας πάρα πολλή ενέργεια, τι κάνουν; Αυτοί οι άνθρωποι ισχυρίζονται μάλιστα ότι έχουν εγκαταλείψει τα πάντα για να δαπανήσουν για τον Θεό και ότι υπέφεραν πολλά, αλλά στην πραγματικότητα, το κίνητρο, η αρχή και ο στόχος όλων των ενεργειών τους είναι η κοινωνική τους θέση και το κύρος τους, είναι να προστατεύσουν όλα τα συμφέροντά τους. Θα λέγατε ή όχι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απαίσιος; Τι είδους άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό για πολλά χρόνια, αλλά δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά; Δεν είναι αλαζονικοί; Δεν είναι σατανάδες; Και σε ποια πράγματα λείπει περισσότερο μια θεοφοβούμενη καρδιά; Εκτός από τα κτήνη, στους κακούς και τους αντίχριστους, στους όμοιους των διαβόλων και του Σατανά. Δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια· δεν έχουν καθόλου θεοφοβούμενη καρδιά. Είναι ικανοί για κάθε κακό· είναι οι εχθροί του Θεού, αλλά και οι εχθροί του εκλεκτού λαού Του.

Σε ποια ζητήματα της καθημερινότητάς σας έχετε θεοφοβούμενη καρδιά; Και σε ποια ζητήματα δεν έχετε; Μπορείς να μισήσεις κάποιον όταν σε προσβάλλει ή θίγει τα συμφέροντά σου; Και όταν μισείς κάποιον, μπορείς να τον τιμωρήσεις και να τον εκδικηθείς; (Ναι.) Τότε είσαι πολύ τρομακτικός! Αν δεν έχεις θεοφοβούμενη καρδιά και είσαι ικανός να κάνεις κακά πράγματα, τότε έχεις μια πάρα πολύ σοβαρή φαύλη διάθεση! Η αγάπη και το μίσος συνιστούν πράγματα που θα πρέπει να διαθέτει η κανονική ανθρώπινη φύση· πρέπει, όμως, να κάνεις σαφή διάκριση μεταξύ των πραγμάτων που αγαπάς και μισείς. Στην καρδιά σου, θα πρέπει να αγαπάς τον Θεό, την αλήθεια, τα θετικά πράγματα και τους αδελφούς και τις αδελφές σου, ενώ θα πρέπει να μισείς τον Σατανά και τους διαβόλους, τα αρνητικά πράγματα, τους αντίχριστους και τους κακούς ανθρώπους. Αν είσαι ικανός λόγω μίσους να καταπιέζεις και να εκδικείσαι τους αδελφούς και τις αδελφές σου, κάτι τέτοιο είναι πολύ τρομακτικό· είναι η διάθεση ενός κακού ανθρώπου. Κάποιοι άνθρωποι έχουν μόνο κάποιες σκέψεις και ιδέες που είναι γεμάτες μίσος· έχουν μεν κακές ιδέες, αλλά ποτέ δεν θα έκαναν τίποτα κακό. Αυτοί δεν είναι κακοί άνθρωποι, καθώς όταν συμβαίνει κάτι, μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια, και φέρονται και αντιμετωπίζουν τα πράγματα λαμβάνοντας υπόψη τις αρχές. Στην αλληλεπίδρασή τους με άλλους ανθρώπους, δεν τους ζητάνε περισσότερα από όσα πρέπει· αν τα πάνε καλά με κάποιον, θα συνεχίσουν να έχουν σχέσεις μαζί του, αλλά αν δεν τα πάνε καλά, τότε θα διακόψουν. Κάτι τέτοιο δεν επηρεάζει σχεδόν καθόλου το πώς εκτελούν το καθήκον τους ούτε και τη ζωή-είσοδό τους. Έχουν τον Θεό στην καρδιά τους και μια θεοφοβούμενη καρδιά. Δεν θέλουν να προσβάλουν τον Θεό, αλλά φοβούνται κιόλας να το κάνουν. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί μεν να έχουν μέσα τους κάποιες λανθασμένες σκέψεις και ιδέες, αλλά μπορούν να επαναστατήσουν απέναντι σ’ αυτές και να τις εγκαταλείψουν. Οι πράξεις τους δείχνουν αυτοσυγκράτηση, δεν ξεστομίζουν ούτε μια κουβέντα που να είναι ανάρμοστη ή να προσβάλλει τον Θεό. Όποιος μιλάει και ενεργεί μ’ αυτόν τον τρόπο έχει αρχές και κάνει πράξη την αλήθεια. Μπορεί η προσωπικότητά σου να μην ταιριάζει με την προσωπικότητα κάποιου άλλου, μπορεί να μην τον συμπαθείς· όταν, όμως, συνεργάζεσαι μαζί του, παραμένεις αμερόληπτος και δεν εκτονώνεις τη δυσαρέσκειά σου όταν εκτελείς το καθήκον σου ούτε την ξεσπάς στα συμφέροντα της οικογένειας του Θεού· μπορείς να χειρίζεσαι τις υποθέσεις σύμφωνα με τις αρχές. Και τι είναι αυτό που εκδηλώνεται εδώ; Αυτό αποτελεί εκδήλωση μιας στοιχειωδώς θεοφοβούμενης καρδιάς. Αν έχεις κάτι παραπάνω από αυτό, όταν βλέπεις ότι κάποιος άλλος έχει κάποιες ανεπάρκειες ή αδυναμίες, τότε, ακόμη και αν σε έχει προσβάλει ή έχει μια προκατάληψη απέναντί σου, εσύ παραμένεις ικανός να του συμπεριφερθείς σωστά και να τον βοηθήσεις με αγάπη. Αυτό σημαίνει ότι έχεις αγάπη μέσα σου, ότι έχεις ανθρώπινη φύση, ότι είσαι ευγενικός και μπορείς να κάνεις πράξη την αλήθεια, ότι είσαι ένας άνθρωπος ειλικρινής που διαθέτει τις αλήθεια-πραγματικότητες και ότι έχεις θεοφοβούμενη καρδιά. Εάν το ανάστημά σου παραμένει μικρό, αλλά έχεις θέληση, και είσαι πρόθυμος να πασχίσεις για την αλήθεια και για να ενεργείς σύμφωνα με τις αρχές, αν μπορείς να αντιμετωπίζεις τα πράγματα και να φέρεσαι στους άλλους με βάση τις αρχές, τότε κι αυτό λογίζεται κατά κάποιον τρόπο ως θεοφοβούμενη καρδιά· αυτό είναι το πιο βασικό. Αν ούτε αυτό δεν μπορείς να πετύχεις και δεν μπορείς να συγκρατηθείς, τότε κινδυνεύεις πολύ και είσαι πολύ τρομακτικός. Αν έπαιρνες κάποια θέση, ίσως να τιμωρούσες και να ταλαιπωρούσες τους ανθρώπους· τότε μπορεί ανά πάσα στιγμή να γινόσουν αντίχριστος. Ένας άνθρωπος, είτε είναι καλός είτε κακός, όπως κι αν πιστεύει στον Θεό και σε όποιο μονοπάτι κι αν βαδίζει, μέσα σε λίγα χρόνια θα αποκαλυφθεί. Πρέπει να φέρεσαι στους ανθρώπους σύμφωνα με τις αρχές, όποιο κι αν θα είναι το αποτέλεσμά τους, είτε πρέπει να τιμωρηθούν είτε να ανταμειφθούν —αυτό είναι ζήτημα που αφορά τον Θεό. Εφόσον μπορείς να τους διακρίνεις και να τους συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με τις αρχές, αυτό αρκεί. Με όποιους κι αν έχεις να κάνεις, εφόσον ο Θεός δεν έχει καθορίσει το αποτέλεσμα αυτών των ανθρώπων, εφόσον η εκκλησία δεν τους έχει αποβάλει και ο Θεός δεν τους έχει τιμωρήσει, και εφόσον σώζονται, εσύ πρέπει να τους βοηθάς με υπομονή, δείχνοντας αγάπη· δεν πρέπει να καθορίζεις εσύ το αποτέλεσμά τους ούτε να τους τιμωρείς με ανθρώπινα μέσα. Αν έχουν αποκαλύψεις διαφθοράς, μπορείς να τους κλαδέψεις ή να ανοίξεις ειλικρινά την καρδιά σου και να προβείς σε συναναστροφή προκειμένου να τους βοηθήσεις. Ωστόσο, εάν συλλογίζεσαι να τιμωρήσεις, να εξοστρακίσεις και να παγιδέψεις αυτούς τους ανθρώπους, προσπαθώντας να διορθώσεις λάθη εν ονόματι του Ουρανού, τότε θα έχεις πρόβλημα. Θα ήταν αυτό συμβατό με την αλήθεια; Η ύπαρξη τέτοιων σκέψεων θα οφειλόταν στο ότι είσαι θερμόαιμος· αυτές οι σκέψεις προέρχονται από τον Σατανά και πηγάζουν από την ανθρώπινη μνησικακία, καθώς επίσης και από τη ζήλια και την αποστροφή των ανθρώπων. Μια τέτοιου είδους συμπεριφορά δεν συμφωνεί με την αλήθεια. Είναι κάτι που θα επέφερε αντίποινα σε σένα και δεν πρέπει να το κάνεις. Είστε ικανοί να επινοείτε διάφορους τρόπους για να τιμωρείτε ανθρώπους επειδή δεν τους συμπαθείτε ή επειδή δεν τα πηγαίνουν καλά μαζί σου; Έχετε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο στο παρελθόν; Πόσα απ’ αυτά έχετε κάνει; Δεν υποτιμούσατε πάντοτε έμμεσα τους ανθρώπους, δεν κάνατε δηκτικά σχόλια και δεν ήσασταν σαρκαστικοί απέναντί τους; Σε τι κατάσταση ήσασταν όταν κάνατε τέτοια πράγματα; Εκείνη τη στιγμή εκτονωνόσασταν και νιώθατε χαρούμενοι· είχατε το πάνω χέρι. Αργότερα, ωστόσο, σκεφτόσασταν μέσα σας: «Έκανα μια άκρως ποταπή πράξη. Δεν έχω θεοφοβούμενη καρδιά και φέρθηκα εντελώς άδικα σε αυτόν τον άνθρωπο». Αισθανόσασταν ένοχοι βαθιά μέσα σας; (Ναι.) Παρόλο που δεν έχετε θεοφοβούμενη καρδιά, διαθέτετε τουλάχιστον κάποιο αίσθημα συνείδησης. Συνεπώς, εξακολουθείτε να είστε ικανοί να ξανακάνετε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον; Μπορείς ακόμη να επιτεθείς και να ζητήσεις εκδίκηση από τους ανθρώπους κάθε φορά που τους σιχαίνεσαι και δεν τα πας καλά μαζί τους, ή κάθε φορά που δεν σε υπακούν ή δεν σε ακούν; Τι είδους ανθρώπινη φύση διαθέτει κάποιος που κάνει κάτι τέτοιο; Ως προς την ανθρώπινη φύση του, είναι μοχθηρός. Συγκρινόμενος με την αλήθεια, δεν έχει θεοφοβούμενη καρδιά. Δεν ενεργεί και δεν μιλάει με βάση τις αρχές· ενεργεί αλόγιστα, λέει και κάνει ό,τι θέλει. Άνθρωποι σαν κι αυτόν διαθέτουν τις αλήθεια-πραγματικότητες; Φυσικά και όχι· η απάντηση είναι εκατό τοις εκατό αρνητική. Μπορεί κάποιος που δεν έχει θεοφοβούμενη καρδιά να υποταχθεί αληθινά στον Θεό και να Τον λατρέψει; Σε καμία περίπτωση.

Κάποιοι λένε το εξής: «Όταν βλέπω τις καταστροφές να πλησιάζουν, προσεύχομαι πολλές φορές στον Θεό, δεν τολμώ να Τον εγκαταλείψω ποτέ και Του ζητώ να με καθοδηγήσει και να με προστατέψει. Όταν τη νύχτα περπατάω μόνος μου στον δρόμο, όποτε νιώθω τον κίνδυνο να πλησιάζει, βασίζομαι πάντα στον Θεό, δεν τολμώ να Τον εγκαταλείψω και Του ζητώ να με βοηθήσει. Την ώρα που κάνω το καθήκον μου, η καρδιά μου προσεύχεται διαρκώς σ’ Αυτόν και Του ζητάει κάποια πράγματα, ώστε να με αποτρέψει απ’ την επιπολαιότητα και να αναλάβει Εκείνος τα ηνία. Έχω προσπαθήσει και παλιότερα· χωρίς να εργαστεί ο Θεός, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Εγώ ο ίδιος δεν έχω τίποτα από μόνος μου». Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει θεοφοβούμενη καρδιά; (Όχι.) Είναι λάθος να βασίζεται κανείς στον Θεό; Είναι λάθος να ζητάει την προστασία Του; Όλα τα παραπάνω λόγια δεν είναι λανθασμένα, αλλά μια τέτοια κατάσταση δεν είναι κανονική. Φαίνεται ότι ο μόνος λόγος που βρίσκεις τον Θεό είναι ότι δεν έχεις κανένα στήριγμα και καμία διέξοδο, ότι είσαι αναγκασμένος και δεν έχεις άλλη επιλογή· για να πετύχεις τους στόχους σου, θέλεις να χρησιμοποιήσεις τον Θεό, να ενεργήσει Εκείνος στη θέση σου. Είναι φόβος Θεού αυτό; Όταν δεν έχεις προβλήματα, τότε έχεις προ πολλού ξεχάσει εντελώς τον Θεό. Όταν είσαι πολύ ευτυχισμένος και επιτυχημένος, όταν έχεις κερδίσει μια θέση πάνω από όλους τους άλλους, κι οι υπόλοιποι σε κολακεύουν και σε λατρεύουν, πώς και δεν βασίζεσαι και τότε στον Θεό; Πώς και δεν αποδέχεσαι την εξονυχιστική εξέτασή Του και δεν αναζητάς την καθοδήγησή Του; Πώς και δεν Τον ρωτάς αν όλα όσα κάνεις συμφωνούν ή δεν συμφωνούν με την πρόθεσή Του; Όταν πράττεις το κακό, όταν μεγαλοποιείς τον εαυτό σου και καταθέτεις μαρτυρία γι’ αυτόν, τότε πώς και δεν ρωτάς τον Θεό αν αυτό συμφωνεί ή δεν συμφωνεί με την πρόθεσή Του; Πώς και δεν κάνεις αυτοκριτική και δεν βασίζεσαι στον Θεό για να συγκρατηθείς; Τι πρόβλημα είναι αυτό; Πώς λέγονται όλες αυτές οι καταστάσεις; Δεν έχεις θεοφοβούμενη καρδιά. Γίνεται να κάνει καλά το καθήκον του κάποιος που δεν έχει θεοφοβούμενη καρδιά; Μπορεί να γίνει στ’ αλήθεια καλός άνθρωπος; Μπορεί να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα; (Όχι, δεν μπορεί.) Όντως, δεν μπορεί. Χωρίς θεοφοβούμενη καρδιά, ακόμα και να το θέλει, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κάνει καλά το καθήκον του ούτε να κάνει πράξη την αλήθεια ή να υποταχθεί στον Θεό. Αν δεν έχει θεοφοβούμενη καρδιά, δεν μπορεί να κάνει εύκολα πράξη την αλήθεια. Αν θέλει να κάνει καλά το καθήκον του, τότε είναι βέβαιο ότι θα προκύψουν πάρα πολλές δυσκολίες και μεγάλη αναστάτωση, και τότε δεν θα μπορεί να κάνει πράξη την αλήθεια με επιτυχία. Αυτήν τη στιγμή, πρέπει να ηρεμήσετε την καρδιά σας και να σκεφτείτε λιγάκι. Με βάση το ανάστημα που έχετε τώρα, ακόμα δυσκολεύεστε πολύ να κάνετε το καθήκον σας ικανοποιητικά, επειδή οι περισσότεροι καταλαβαίνετε μόνο τα λόγια, τα δόγματα και τους κανονισμούς, αλλά έχετε και κάποιες προσωπικές επιθυμίες, ιδανικά και ενθουσιασμό. Δεν ξεκινάτε, όμως, από τα θεμέλια του λόγου του Θεού και τα πρότυπα της άσκησής σας δεν βασίζονται εκεί. Ακόμα δεν έχετε εισέλθει κανονικά στην αλήθεια-πραγματικότητα· απλώς συμμορφώνεστε με τους κανονισμούς. Αν δεν επιδιώξετε την αλήθεια, το μέλλον σας κρύβει πολλούς κινδύνους. Αν πιστεύετε στον Θεό χωρίς να κάνετε πράξη την αλήθεια και χωρίς υποτάσσεστε σ’ Αυτόν, τότε αργά ή γρήγορα θα αποκλειστείτε. Το αν κάποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ή στα ψέματα δεν υπολογίζεται σε χρόνια· απλώς το γεγονός ότι πιστεύετε στον Θεό για πολλά χρόνια, για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν σημαίνει ότι πιστεύετε αληθινά και ότι ο Θεός θα σας εγκρίνει. Στο τέλος, ο Θεός δεν πρόκειται να αναγνωρίσει όσους δεν κάνουν πράξη την αλήθεια. Θα τους αποκαλύψει και θα τους αποκλείσει. Αυτό πρέπει να το καταλάβετε.

Μόλις τώρα συναναστραφήκαμε πάνω σε τέσσερις προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κανείς για να εισέλθει στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό. Υπάρχει όμως κι άλλη μία, τελευταία προϋπόθεση, η πιο κρίσιμη από όλες, η οποία είναι κάτι που λέτε συχνά. Για σκεφτείτε μια στιγμή ποια μπορεί να είναι αυτή η προϋπόθεση. (Να αγαπάς τον Θεό.) Για την ώρα, δεν θα αναφερθούμε στην αγάπη προς τον Θεό, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι απέχουν πολύ απ’ αυτό. Ας μιλήσουμε για κάτι πιο πρακτικό και αληθινό, κάτι που περιλαμβάνει μια αλήθεια στην οποία μπορούν πράγματι να ανταποκριθούν οι άνθρωποι. (Να υποτάσσεσαι στον Θεό.) Σωστά. Είναι να έχεις μια καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό. Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές που τους συμβαίνει κάτι, δεν γνωρίζουν τις σωστές αρχές άσκησης ούτε ξέρουν ποια κατεύθυνση να ακολουθήσουν και για ποιον στόχο να εργαστούν. Αλλά εδώ υπάρχει ένα ζήτημα σχετικά με τη στάση και την κατάστασή τους: Πρέπει να έχουν μια καρδιά υποταγής στον Θεό. Αυτό χρειάζεται να διαθέτουν πάνω απ’ όλα. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι κάτι σου συμβαίνει και δεν ξέρεις τι να κάνεις ούτε έχεις ακούσει κανέναν άλλον να λέει τι πρέπει να γίνει. Ίσως αυτό το ζήτημα να μη συμφωνεί με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες σου και μπορεί να μην είναι και πολύ του γούστου σου, και γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει μέσα στην καρδιά σου κάποια αντίσταση και είσαι λίγο αναστατωμένος. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνεις; Υπάρχει ένας πολύ απλός τρόπος άσκησης: να υποταχθείς πρώτα. Η υποταγή δεν είναι μια εξωτερική πράξη ή δήλωση ούτε ένας λεκτικός ισχυρισμός —εμπεριέχει μια κατάσταση. Πρέπει να το γνωρίζετε αυτό. Πώς πιστεύετε, σύμφωνα με τις πραγματικές σας εμπειρίες, ότι μιλούν, ενεργούν και σκέφτονται οι άνθρωποι και ποια είναι η κατάστασή τους και η στάση τους, όταν υποτάσσονται πραγματικά; (Σχετικά μ’ αυτά που δεν καταλαβαίνουν ακόμα, πρώτα απ’ όλα παραμερίζουν τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους. Αναζητούν την αλήθεια και τις προθέσεις του Θεού. Αν και μετά την αναζήτηση συνεχίσουν να μην καταλαβαίνουν, τότε μαθαίνουν να περιμένουν τη στιγμή του Θεού.) Αυτή είναι μια πτυχή του θέματος. Τι άλλο; (Όταν κλαδεύονται, ούτε να προβάλλουν επιχειρήματα προσπαθούν ούτε να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.) Αυτή είναι άλλη μια πτυχή αυτής της κατάστασης. Κάποιοι, ναι μεν ευθέως ούτε επιχειρήματα προβάλλουν ούτε υπερασπίζονται τον εαυτό τους, αλλά είναι γεμάτοι παράπονα και δυσαρέσκεια. Δεν σου το λένε στα μούτρα, αλλά πίσω από την πλάτη σου μιλούν απερίσκεπτα και το διαδίδουν παντού. Είναι στάση υποταγής αυτό; (Όχι, δεν είναι.) Και τι ακριβώς είναι, λοιπόν, η στάση υποταγής; Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να έχεις θετική στάση: Όταν σε κλαδεύουν, αρχικά δεν αναλύεις το σωστό και το λάθος, αλλά το αποδέχεσαι απλώς με υποτακτική καρδιά. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να πει ότι έκανες κάποιο λάθος. Εσύ μπορεί μέσα σου να μην καταλαβαίνεις και να μην ξέρεις τι έκανες λάθος· παρ’ όλα αυτά, το αποδέχεσαι. Η αποδοχή είναι κυρίως μια θετική στάση. Υπάρχει και μία λίγο πιο αρνητική στάση, δηλαδή να παραμένεις σιωπηλός και να μην αντιστέκεσαι καθόλου. Τι είδους συμπεριφορές εμπεριέχει αυτό; Δεν προβάλλεις επιχειρήματα, δεν υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και δεν βρίσκεις αντικειμενικές δικαιολογίες. Αν πάντοτε βρίσκεις δικαιολογίες και προβάλλεις επιχειρήματα για τον εαυτό σου, και αν μεταθέτεις την ευθύνη στους άλλους, είναι κάτι τέτοιο αντίσταση; Αυτό αποτελεί επαναστατική διάθεση. Μην απορρίπτεις, μην αντιστέκεσαι και μην προβάλλεις επιχειρήματα. Ακόμα κι αν τα επιχειρήματά σου είναι σωστά, είναι αυτά η αλήθεια; Δεν είναι η αλήθεια, είναι μια αντικειμενική ανθρώπινη δικαιολογία. Δεν σου ζητείται να πεις αντικειμενικές δικαιολογίες, δηλαδή γιατί έγινε αυτό το πράγμα ή πώς προέκυψε —αντίθετα, σου λέω είναι ότι η φύση αυτής της πράξης σου δεν συμφωνούσε με την αλήθεια. Αν φτάσει σε αυτό το επίπεδο η γνώση σου, τότε θα μπορείς να αποδέχεσαι και να μην αντιστέκεσαι. Είναι πολύ σημαντικό, όταν σου συμβαίνει κάτι, να ξεκινάς με στάση υποταγής. Κάποιοι, όταν κλαδεύονται, συνέχεια προβάλλουν επιχειρήματα και υπερασπίζονται τον εαυτό τους: «Δεν φταίω μόνο εγώ· πώς φόρτωσαν σ’ εμένα την ευθύνη; Γιατί δεν με υπερασπίζεται κανένας; Γιατί μόνο εγώ παίρνω την ευθύνη γι’ αυτό το ζήτημα; Η κατάσταση εδώ είναι του τύπου “όλοι καρπώνονται τα οφέλη, αλλά μόνο ένας αναλαμβάνει την ευθύνη”. Είμαι τόσο άτυχος!» Τι συναίσθημα είναι αυτό; Αντίσταση. Η εξωτερική τους αντίδραση είναι να γνέψουν καταφατικά και να παραδεχτούν το λάθος τους, να το αποδεχτούν με τα λόγια τους. Μέσα τους, όμως, παραπονιούνται: «Αν είναι να με κλαδέψετε, κλαδέψτε με. Ποιος ο λόγος, όμως, να μιλάτε τόσο σκληρά; Με κατακρίνετε μπροστά σε τόσους ανθρώπους· δεν έχω πού να κρυφτώ! Δεν δείχνει αγάπη αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης! Ένα λαθάκι έκανα· δεν θα σταματήσετε ποτέ να μιλάτε γι’ αυτό;» Έτσι, μέσα τους αντιστέκονται και απορρίπτουν αυτήν τη μεταχείριση, εναντιώνονται σ’ αυτήν πεισματικά, και είναι παράλογοι και εριστικοί. Ένας άνθρωπος που έχει αυτές τις σκέψεις και αυτά τα συναισθήματα είναι ξεκάθαρα αντιδραστικός και ανταγωνιστικός· πώς είναι, λοιπόν, δυνατόν να έχει μια πραγματικά υποτακτική στάση; Όταν κάποιος κλαδεύεται, με ποιες πράξεις δείχνει μια αποδεκτή, υποτακτική στάση; Το ελάχιστο είναι να είσαι συνετός και να διαθέτεις λογική. Αρχικά πρέπει να υποταχθείς, και όχι να αντισταθείς ή να το απορρίψεις· πρέπει επίσης να το αντιμετωπίσεις με ορθολογισμό. Αν το κάνεις αυτό, τότε θα έχεις το ελάχιστο επίπεδο λογικής. Αν θέλεις να φτάσεις στην αποδοχή και στην υποταγή, πρέπει να καταλάβεις την αλήθεια, και αυτό δεν είναι καθόλου απλό. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να αποδέχεσαι πράγματα από τον Θεό. Το λιγότερο που πρέπει να κάνεις είναι να γνωρίζεις πως το κλάδεμα είναι κάτι που ο Θεός επιτρέπει να σου συμβεί ή που προέρχεται από Εκείνον. Είτε είναι είτε δεν είναι απόλυτα λογικό, πρέπει να έχεις μια στάση αποδοχής και υποταγής. Αυτό αποτελεί εκδήλωση υποταγής στον Θεό, και ταυτόχρονα είναι και αποδοχή της εξονυχιστικής εξέτασής Του. Αν το μόνο που κάνεις είναι να προβάλλεις επιχειρήματα και να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου, θεωρώντας ότι το κλάδεμα προέρχεται απ’ τον άνθρωπο και όχι από τον Θεό, τότε δεν καταλαβαίνεις καλά. Πρώτα απ’ όλα, δεν έχεις αποδεχτεί την εξονυχιστική εξέταση του Θεού· δεύτερον, δεν έχεις ούτε υποτακτική στάση ούτε υποτακτική συμπεριφορά στο περιβάλλον που έχει διαμορφώσει για σένα ο Θεός. Αυτό δείχνει ότι δεν υποτάσσεσαι στον Θεό. Κάποιοι άνθρωποι, όταν κλαδεύονται, ούτε την αλήθεια αποδέχονται ούτε αυτοκριτική κάνουν· το μόνο που κάνουν είναι να ακολουθούν τυφλά τους κανονισμούς. Οι πράξεις τους παραβιάζουν ξεκάθαρα τις αρχές και ρίχνουν όλη την ευθύνη στον Σατανά. Λένε: «Καλά να πάθει! Ποιος άφησε αυτόν τον παλιοσατανά να παρουσιαστεί στα τυφλά, να ενεργήσει στα τυφλά, να προκαλέσει διαταράξεις και αναστάτωση στα τυφλά; Πρέπει να κλαδευτεί, να ντροπιαστεί τόσο, που να μην μπορεί δείξει το πρόσωπό του, και να ταπεινωθεί! Όλη η ευθύνη γι’ αυτό πρέπει να πέσει στον Σατανά· εγώ δεν έχω καμία σχέση! Ο Σατανάς είναι ο μόνος που φταίει!» Αυτό θα ικανοποιήσει την καρδιά τους και θα νομίζουν ότι έχουν νικήσει τον Σατανά. Δεν είναι παράλογος ένας τέτοιος τρόπος σκέψης; Είναι ξεκάθαρο πως το λάθος το έκαναν οι ίδιοι και λένε ότι το έκανε ο Σατανάς. Άρα στην πραγματικότητα το έκαναν αυτοί ή ο Σατανάς; (Οι ίδιοι το έκαναν.) Καταλαβαίνουν πραγματικά ότι οι ίδιοι είναι ο Σατανάς; (Δεν το καταλαβαίνουν.) Άρα, στην πραγματικότητα μισούν τον Σατανά ή τον εαυτό τους; Δεν το λένε ξεκάθαρα. Με λίγα λόγια, κάποιος που δεν αποδέχεται το κλάδεμα είναι κάποιος που δεν έχει καθόλου υποταγή στον Θεό. Η υποταγή είναι το δυσκολότερο απ’ όλα τα μαθήματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν τους συμβαίνει κάτι που συμφωνεί με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, αλλά και με τα γούστα τους, νιώθουν πολύ καλά· έτσι, υποτάσσονται ευχαρίστως και όλα κυλούν ομαλά. Η καρδιά τους είναι ήρεμη και γαλήνια, νιώθουν χαρά και ικανοποίηση. Όταν, όμως, τους συμβαίνει κάτι που δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις τους ή κάτι που μπορεί να τους βλάψει, τότε ναι μεν ξέρουν ότι πρέπει να υποταχθούν, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν. Πονάνε, η μόνη τους επιλογή είναι να υποφέρουν σιωπηλά και δεν είναι εύκολο να μιλήσουν για τις δυσκολίες τους. Στενοχωριούνται και εκφράζουν συνέχεια παράπονα που δεν έχουν πού να τα απευθύνουν, οπότε η καρδιά τους βράζει: «Οι άλλοι έχουν δίκιο. Έχουν υψηλότερη θέση από μένα· πώς γίνεται να μην τους ακούσω; Ας αποδεχτώ τη μοίρα μου καλύτερα. Την επόμενη φορά, πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός και να μη ρισκάρω. Όσοι ρισκάρουν κλαδεύονται. Δεν είναι εύκολο να υποταχθείς. Είναι πολύ δύσκολο! Είναι λες και έριξαν έναν κουβά κρύο νερό στη φλόγα του ενθουσιασμού μου κι έσβησε. Ήθελα να είμαι απλός και ανοιχτός, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να λέω συνέχεια το λάθος πράγμα και να κλαδεύομαι όλη την ώρα. Από δω και στο εξής, δεν θα λέω τίποτα και θα είμαι ανθρωπάρεσκος». Τι στάση είναι αυτή; Απ’ το ένα άκρο πάει στο άλλο. Με ποιον απώτερο σκοπό επιτρέπει ο Θεός στους ανθρώπους να πάρουν το μάθημα της υποταγής; Όσο κι αν αδικηθείς και πονέσεις εκείνη τη στιγμή, όσο κι αν ντροπιαστείς ή όσο κι αν πληγεί η υπόληψή σου, η ματαιοδοξία σου ή η φήμη σου, όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Το πιο σημαντικό είναι να αλλάξεις την κατάστασή σου. Ποια κατάσταση; Υπό κανονικές συνθήκες, υπάρχει ένα είδος αδιαλλαξίας και επαναστατικής κατάστασης στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων, το οποίο οφείλεται κυρίως στο ότι, μέσα τους, έχουν ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπινης λογικής και ένα σύνολο ανθρώπινων αντιλήψεων, που έχουν ως εξής: «Εφόσον οι προθέσεις μου είναι σωστές, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δεν θα πρέπει να με αντιμετωπίζεις και, αν το κάνεις, εγώ δεν χρειάζεται να υπακούω». Δεν αναλογίζονται αν οι πράξεις τους συνάδουν με τις αρχές της αλήθειας ή ποιες θα είναι οι συνέπειες. Αυτό στο οποίο εμμένουν είναι πάντα το εξής: «Εφόσον οι προθέσεις μου είναι καλές και σωστές, ο Θεός θα πρέπει να με αποδεχτεί. Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, δεν θα πρέπει να με κλαδέψεις ή να με αντιμετωπίσεις, πόσο μάλλον οφείλεις να με καταδικάσεις». Αυτή είναι η ανθρώπινη επιχειρηματολογία, έτσι δεν είναι; Αυτές είναι αντιλήψεις του ανθρώπου, σωστά; Ο άνθρωπος προσηλώνεται διαρκώς στη δική του επιχειρηματολογία —υπάρχει καθόλου υποταγή σ’ αυτό; Έχεις μετατρέψει την επιχειρηματολογία σου σε αλήθεια κι έχεις παραμερίσει την αλήθεια. Πιστεύεις ότι αυτό που συμφωνεί με την επιχειρηματολογία σου είναι η αλήθεια, και αυτό που δεν συμφωνεί δεν είναι. Υπάρχει κανείς πιο γελοίος; Υπάρχει κανείς πιο αλαζονικός και αυτάρεσκος; Ποια διεφθαρμένη διάθεση πρέπει να διορθώσουμε για να αντλήσουμε το δίδαγμα της υποταγής; Ουσιαστικά τη διάθεση της αλαζονείας και της αυταρέσκειας, που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στο να ασκούν οι άνθρωποι την αλήθεια και να υποτάσσονται τον Θεό. Οι άνθρωποι με αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεση κλίνουν περισσότερο προς την επιχειρηματολογία και την ανυπακοή, πιστεύουν πάντα ότι έχουν δίκιο, άρα τίποτα δεν είναι πιο επείγον από το να διορθώσει κανείς και να αντιμετωπίσει την αλαζονική και αυτάρεσκη διάθεσή του. Όταν οι άνθρωποι γίνουν υποτακτικοί και σταματήσουν να επιχειρηματολογούν για τον εαυτό τους, το πρόβλημα της επαναστατικότητας θα επιλυθεί και θα υπάρχει δυνατότητα υποταγής από την πλευρά τους. Για να μπορέσουν οι άνθρωποι να επιτύχουν την υποταγή, δεν χρειάζεται να έχουν κάποιον βαθμό ορθολογισμού; Πρέπει να έχουν τη σύνεση ενός κανονικού ανθρώπου. Σε κάποιο θέμα, για παράδειγμα, ανεξάρτητα από το αν πράξαμε το σωστό ή όχι, αν ο Θεός δεν είναι ικανοποιημένος, θα πρέπει να πράττουμε όπως λέει και να μεταχειριζόμαστε τα λόγια Του ως το πρότυπο για τα πάντα. Είναι λογικό αυτό; Τέτοια είναι η σύνεση που πρέπει να συναντάται στους ανθρώπους πριν από οτιδήποτε άλλο. Ανεξάρτητα από το πόσο υποφέρουμε, και ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι προθέσεις, οι στόχοι και οι λόγοι μας, εάν ο Θεός δεν είναι ικανοποιημένος —εάν οι απαιτήσεις Του δεν έχουν ικανοποιηθεί— τότε αναμφισβήτητα οι πράξεις μας δεν ήταν σύμφωνες με την αλήθεια, γι’ αυτό πρέπει να ακούμε τον Θεό και να Του υποτασσόμαστε, και δεν θα πρέπει να προσπαθούμε να επιχειρηματολογούμε ή να βρίσκουμε δικαιολογίες έναντί Του. Όταν διαθέτεις τέτοιον ορθολογισμό, όταν έχεις τη σύνεση ενός κανονικού ανθρώπου, είναι εύκολο να επιλύεις τα προβλήματά σου και θα είσαι πραγματικά υποτακτικός. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι, δεν θα είσαι επαναστατικός ούτε και θα αψηφάς τις απαιτήσεις του Θεού: δεν θα αναλύεις εάν αυτό που ζητά ο Θεός είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, και θα είσαι σε θέση να υπακούς —διορθώνοντας έτσι την κατάσταση της επιχειρηματολογίας, της αδιαλλαξίας και της επαναστατικότητας. Έχουν όλοι αυτές τις επαναστατικές καταστάσεις μέσα τους; Αυτές οι καταστάσεις εμφανίζονται συχνά στους ανθρώπους, κι εκείνοι σκέφτονται: «Εφόσον η προσέγγισή μου, οι προτάσεις και οι υποδείξεις μου είναι λογικές, τότε ακόμα κι αν παραβιάζω τις αρχές της αλήθειας, δεν θα πρέπει να με κλαδεύουν ή να με αντιμετωπίζουν, γιατί δεν έχω διαπράξει κακό». Αυτή είναι μια κοινή κατάσταση στους ανθρώπους. Άποψή τους είναι ότι, εάν δεν έχουν διαπράξει το κακό, δεν θα πρέπει να κλαδεύονται και να αντιμετωπίζονται. Μόνο τα άτομα που έχουν διαπράξει το κακό θα πρέπει να κλαδεύονται και να αντιμετωπίζονται. Είναι ορθή αυτή η άποψη; Σίγουρα όχι. Το κλάδεμα και η αντιμετώπιση στοχεύουν κυρίως στις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων. Εάν κάποιος έχει διεφθαρμένη διάθεση, θα πρέπει να κλαδεύεται και να αντιμετωπίζεται. Εάν κλαδευόταν και αντιμετωπιζόταν μόνον αφού διέπραττε το κακό, θα ήταν ήδη πολύ αργά, γιατί θα είχε ήδη προκληθεί το πρόβλημα. Εάν προσβληθεί η διάθεση του Θεού, τότε έχεις πρόβλημα, και ο Θεός μπορεί να πάψει να εργάζεται σ’ εσένα —και σ’ αυτήν την περίπτωση, ποιο είναι το νόημα να σε αντιμετωπίζει; Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να σε αποκαλύψει και να σε αποκλείσει. Η κύρια δυσκολία που δεν αφήνει τους ανθρώπους να υπακούν τον Θεό είναι η αλαζονική τους διάθεση. Εάν είναι πραγματικά σε θέση να αποδεχτούν την κρίση και την παίδευση, θα είναι σε θέση να διορθώσουν αποτελεσματικά την αλαζονική τους διάθεση. Ανεξάρτητα από τον βαθμό στον οποίο είναι σε θέση να τη διορθώσουν, αυτό είναι ωφέλιμο για την άσκηση της αλήθειας και την υπακοή στον Θεό. Η αποδοχή της κρίσης και της παίδευσης γίνεται, πάνω απ’ όλα, για να επιλύσει κανείς τη διεφθαρμένη του διάθεση, για να σωθεί από τον Θεό. Και αν οι άνθρωποι είναι αληθινά σε θέση να επιτύχουν την απόλυτη υποταγή στον Θεό, χρειάζεται και πάλι να βιώσουν την κρίση και την παίδευση; Χρειάζεται και πάλι να βιώσουν το κλάδεμα και την αντιμετώπιση; Δεν χρειάζεται, γιατί οι διεφθαρμένες διαθέσεις τους έχουν ήδη διορθωθεί. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με την κρίση, την παίδευση, το κλάδεμα και την αντιμετώπιση του Θεού, οι άνθρωποι λατρεύουν πάντα να επιχειρηματολογούν υπέρ του εαυτού τους. Όσο κι αν επιχειρηματολογήσεις, τίποτα από όσα πεις δεν είναι η αλήθεια· δεν σημαίνει ότι η διεφθαρμένη διάθεσή σου έχει διορθωθεί, πόσο μάλλον ότι είσαι πραγματικά υποτακτικός απέναντι στον Θεό. Δεν έχει νόημα, λοιπόν, να επιχειρηματολογείς· το πιο σημαντικό είναι η επίλυση του προβλήματος.

Αν κάποιος δεν έχει καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό, τότε έχει πρόβλημα. Κάποιες φορές ο Θεός διαμορφώνει για σένα κάποιες συνθήκες που δεν είναι όπως τις είχες φανταστεί, και γι’ αυτό αντιστέκεσαι. Για παράδειγμα, μπορεί να αγαπάς την καθαριότητα και να μη σου αρέσουν οι άνθρωποι που είναι τσαπατσούληδες, ακατάστατοι· σου προκαλούν αηδία και μόνο που τους βλέπεις. Μπορείς να συγκρατηθείς απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους; Τι πρέπει να κάνεις; Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να έχεις είναι μια σωστή στάση. Τι στάση; (Μια στάση υποταγής.) Και πώς υποτάσσεσαι; Ποιες εσωτερικές σκέψεις συνιστούν μια στάση υποταγής; Ποια είναι η πραγματικότητα της υποταγής; Απέναντι σε τέτοια πράγματα, πρέπει να υπάρχει αμοιβαία προσαρμογή. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αποτελεί πρόβλημα. Σε όλη τη ζωή του καθενός, εννιά στα δέκα πράγματα που του τυχαίνουν δεν είναι αυτά που θέλει. Μπορεί να μη σου αρέσει το ένα ή το άλλο, και ό,τι κι αν σου συμβαίνει, εσύ συνέχεια προβάλλεις επιχειρήματα για τον εαυτό σου και παραπονιέσαι ότι ο Θεός σού φέρεται άδικα. Η αλήθεια είναι πως το πρόβλημα είναι δικό σου, οπότε μην κάνεις φασαρία για το τίποτα. Όταν θα έχεις πιστέψει στον Θεό για πολύ καιρό και θα έχεις βιώσει την αποτυχία πολλές φορές, τότε θα ξέρεις ότι δεν είσαι πραγματικά αξιοσέβαστος ούτε είσαι καλύτερος από κανέναν άλλον. Στη σκέψη ότι κάποτε νόμιζες πως ήσουν καλύτερος, ευγενέστερος και πιο έντιμος από τους άλλους, θα νιώσεις πολύ ανόητος! Όταν κάποιος καταλαβαίνει έστω ένα μέρος της αλήθειας, τότε έχει περισσότερη λογική από πριν, κι έτσι μπορεί να αποδεχτεί εύκολα την αλήθεια, ενώ όταν του συμβαίνει κάτι, μπορεί εύκολα να αναζητήσει την αλήθεια και να υποταχθεί στον Θεό. Πρέπει να μάθεις πώς να προσαρμόζεσαι στο περιβάλλον σου. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γνωρίζουν οι πιστοί στον Θεό είναι αυτό: Στην εκκλησία υπάρχουν άνθρωποι από κάθε χώρα, και κάθε χώρα έχει διαφορετικά έθιμα και συνήθειες. Όλα αυτά δεν αντιπροσωπεύουν το επίπεδο της ανθρώπινης φύσης του κάθε ανθρώπου· ακόμα κι αν κάποιος έχει συνήθειες ζωής που είναι καλές, κανονικές και υπάγονται σε κανονισμούς, ακόμα κι αν έχει ευγενή χαρακτήρα, αυτό δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνει την αλήθεια. Πρέπει να το καταλάβεις αυτό και η κατανόησή σου αυτή να είναι θετική. Επιπλέον, έχεις πολλά ελαττώματα και είσαι πολύ λεπτολόγος. Ο Θεός σού προσφέρει ένα περιβάλλον που σου κάνει καλό, οπότε πρέπει να μάθεις να προσαρμόζεσαι σ’ αυτό, να μην ψειρίζεις τα ελαττώματα των άλλων, και επιπλέον, να έχεις σχέσεις αγάπης με τους άλλους, να τους προσεγγίζεις, να βλέπεις και να μαθαίνεις τα προτερήματά τους· έπειτα, πρέπει να προσεύχεσαι στον Θεό να σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τα δικά σου ελαττώματα. Αυτή είναι μια υποτακτική στάση και άσκηση. Αν αντιπαθείς πάρα πολύ τους άλλους κι αυτό σε επηρεάζει στο πώς κάνεις το καθήκον σου, τότε μείνε μακριά τους και μην ανακατεύεσαι μαζί τους. Τι σημαίνει να ανακατεύεσαι; Είναι όταν λες: «Πρέπει να αλλάξω αυτό το ελάττωμά του συγκεκριμένου ανθρώπου —αν δεν αλλάξει, δεν πρόκειται να ησυχάσω!» Τι τρόπος συμπεριφοράς είναι αυτός; Είναι θράσος, αλαζονεία και άγνοια. Μην είσαι τέτοιος άνθρωπος. Όλοι συνηθισμένοι άνθρωποι είμαστε· δεν δείχνουμε καθόλου ξεχωριστοί. Ο καθένας μας έχει ένα κεφάλι, δύο μάτια, μια μύτη κι ένα στόμα. Είτε στο φαγητό, είτε στο περπάτημα, είτε στην εργασία μας, είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε διαφορές· επίσης, δεν είμαστε καλύτεροι απ’ τους άλλους, και γι’ αυτό δεν θα πρέπει να περνιόμαστε για αξιοσέβαστοι ή για σπουδαίοι. Και κάποια δεξιότητα ή κάποιο ταλέντο να έχεις, δεν υπάρχει λόγος να περηφανεύεσαι για αυτά. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου, κι όταν σου συμβαίνει κάτι, πρέπει να το εξετάζεις με βάση τα λόγια του Θεού, ώστε να μην κάνεις φασαρία για το τίποτα. Αν σου συμβεί κάτι ιδιαίτερο και όντως δεν μπορείς να υποταχθείς, και αν αυτό επηρεάζει το πώς εκτελείς το καθήκον σου, τότε για να το λύσεις, προσευχήσου στον Θεό και αναζήτησε την αλήθεια. Δεν μπαίνουμε μόνοι μας εκεί όπου δεν ανήκουμε. Όλα τα πράγματα έχουν μέσα τους την καλή θέληση του Θεού. Εκείνος εκπαιδεύει τους ανθρώπους μέσα από ένα σωρό συνθήκες, με αποτέλεσμα να μετριάζονται οι αντιδράσεις τους και να μαθαίνουν να υποτάσσονται· στο τέλος, αυτός ο μετριασμός αποδίδει καρπούς: Μπορούν να έχουν φόβο Θεού και να αποφεύγουν το κακό, να Τον ικανοποιούν, και τότε είναι που αλλάζουν πραγματικά. Για να επιδιώξεις την αλήθεια, πρέπει πρώτα να έχεις τη θέληση να υποφέρεις, αλλά και να μάθεις να υποτάσσεσαι στις δικές σου συνθήκες. Πολλές φορές, οι συνθήκες σου δεν είναι και τόσο απλές· μπορεί να έρθεις σε επαφή με ένα σωρό ανθρώπους και να σου τύχουν ένα σωρό παράξενα πράγματα. Ό,τι κι αν σου συμβαίνει, μη βασίζεσαι στη θέλησή σου ή στην παρορμητικότητά σου· αντίθετα, να προσέρχεσαι ενώπιον του Θεού για προσευχή. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει πρώτα να έχεις στάση υποταγής· όλοι οι κανονικοί άνθρωποι οφείλουν να έχουν ένα τέτοιο επίπεδο μέσα τους. Επιπλέον, αν προσεύχεσαι στον Θεό και Του ζητάς να ενεργήσει, αλλά Εκείνος δεν ενεργεί ή δεν σου προσφέρει μια διέξοδο, πρέπει και τότε να υποταχθείς. Θα πρέπει να συνεχίσεις να ζεις σε αυτού του είδους τις συνθήκες, και να Τον αφήσεις να σε ενορχηστρώσει· δεν πρέπει να πιέζεις τις καταστάσεις και να προπορεύεσαι του Θεού. Μόνο έτσι θα ζήσεις μια πολύτιμη ζωή. Δεν είναι τόσο εύκολο να εισέλθει κανείς στην πραγματικότητα της υποταγής στον Θεό, γιατί κανείς δεν ζει εντελώς αποκομμένος απ’ το περιβάλλον του. Αν κοιτάξουμε τη ζωή των ανθρώπων, ο καθένας έχει τις δικές του συνήθειες και τις δικές του υποκειμενικές σκέψεις, επιθυμίες και επιδιώξεις. Αν κοιτάξουμε τις αντικειμενικές συνθήκες, είναι αδύνατο να μιλά ή να ενεργεί κάποιος ακριβώς όπως θέλεις εσύ. Το πιο ουσιαστικό μάθημα, λοιπόν, είναι να μάθουν όλοι πώς να υποτάσσονται στις συνθήκες που τους τυχαίνουν και να αναζητούν την πρόθεση του Θεού στις συνθήκες της ζωής που συναντούν. Είτε οι συνθήκες της ζωής σου είναι καλές είτε κακές, είτε άνετες είτε άσχημες, πρέπει να πάρεις απ’ αυτές κάποια μαθήματα. Όσοι λαχταρούν τις ανέσεις και τις ευκολίες πρέπει να πάρουν τα μαθήματα της υποταγής και της ταλαιπωρίας· πρέπει να αποκτήσουν την ικανότητα να επιβιώνουν σε οποιεσδήποτε συνθήκες, να κάνουν καλά το καθήκον τους και να παραμένουν σταθεροί στη μαρτυρία τους. Μόνο έτσι θα ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού. Ο Θεός δεν είναι Αυτός που ενορχηστρώνει και διευθετεί αυτές τις συνθήκες ζωής; Όλοι λαχταρούν μια καλή ζωή, αλλά αν ζουν σε πολύ άνετες και ιδανικές συνθήκες, αν δεν υποφέρουν καθόλου, τότε θα μπορέσουν άραγε να υποταχθούν στον Θεό και να δώσουν μαρτυρία γι’ Αυτόν; Όταν ο Θεός διαμορφώνει για σένα κάποιες δύσκολες και άσχημες συνθήκες, το βασικό ερώτημα είναι αν μπορείς ή δεν μπορείς να υποταχθείς. Εάν όλοι μπορούν να δείξουν ότι λαμβάνουν υπόψη τις προθέσεις του Θεού υπό αυτές τις συνθήκες και να κάνουν πράξη τις απαιτήσεις Του, τότε πρέπει να υπομείνεις όλα αυτά που δεν θέλεις να δεις, αυτά που δεν σου αρέσουν· επιπλέον, αυτά δεν πρέπει να σε περιορίζουν και πρέπει να μπορείς να κάνεις κανονικά το καθήκον σου. Μια τέτοια εμπειρία θα φέρει ανάπτυξη στη ζωή σου. Κάποιοι λένε: «Αν οι άλλοι δεν κάνουν πράξη την αλήθεια, τότε ούτε εγώ θα την κάνω πράξη. Αν δεν υποτάσσονται οι άλλοι, τότε εγώ γιατί να υποταχθώ; Αν οι άλλοι δεν έχουν καμία ανοχή, τότε εγώ γιατί να έχω; Γιατί πρέπει πάντα να κάνω αυτά που δεν κάνουν οι άλλοι; Γιατί να είμαι πάντα εγώ αυτός που θα καταβάλλει τόση προσπάθεια; Δεν το κάνω ούτε εγώ». Τι στάση είναι αυτή; Η άσκηση της αλήθειας είναι δική σου υπόθεση· είναι κάτι που είναι ανάμεσα σ’ εσένα και στον Θεό, δεν έχει την παραμικρή σχέση με κανέναν άλλον. Κανένας άλλος δεν έχει την παραμικρή υποχρέωση να συνεργαστεί μαζί σου. Άλλο εσύ, άλλο αυτοί. Αν εκείνοι δεν κάνουν πράξη την αλήθεια και δεν εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα, τότε, στο τέλος, αυτοί είναι που θα εγκαταλειφθούν, όχι εσύ· εσύ δεν θα χάσεις τίποτα. Έχουν να χάσουν κάτι όσοι υποτάσσονται στον Θεό; Όχι. Αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό, τότε είσαι πολύ ανόητος!

Όσον αφορά το ζήτημα της ζωής-εισόδου, ακόμα κι αν πρόκειται μόνο για λίγα λόγια συναναστροφής, αν τα αποδεχτείτε ειλικρινά, αν μπορείτε να τα κάνετε πράξη στην πραγματική σας ζωή και να τα μετατρέψετε σε πραγματικότητά σας, τότε τα λόγια Μου δεν θα έχουν πάει στράφι. Για όποια πτυχή, λοιπόν, της πραγματικότητας κι αν γίνεται λόγος, ακόμα και για λίγα μόνο λόγια, αν μπορέσει η αλήθεια να βρει χώρο στην καρδιά σου, και αν εσύ την κάνεις πράξη ως την αλήθεια, τότε θα ριζώσει, θα ανθίσει και θα καρποφορήσει μέσα σου. Θα γίνει η ζωή σου και θα μπορέσεις να τη βιώσεις και να την κάνεις να αποδώσει καρπούς. Αυτό το αποτέλεσμα είναι καλό. Δεν θα ήταν μάταια τα λόγια Μου αν, παρόλο που συναναστρεφόμουν μαζί σας κάθε μέρα και σας έλεγα ένα σωρό πράγματα, εσείς δεν καταλαβαίνατε τίποτα, αν δεν τα δεχόταν κανείς κατά βάθος και όλοι συνέχιζαν να κάνουν του κεφαλιού τους, να ενεργούν αλόγιστα και απερίσκεπτα, να μην ακούνε αυτά που λέω και να ζουν σύμφωνα με τη δική τους θέληση, τις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις τους; Όσα σχετικά λόγια κι αν σας λέω, αυτό που έχει σημασία είναι κατά πόσο θα τα ακούσετε προσεκτικά, θα τα αποδεχτείτε και θα τα κάνετε πράξη. Η αλήθεια είναι πραγματικά η ζωή του ανθρώπου. Δεν είναι ακαδημαϊκός κλάδος, δεν είναι γνώση, δεν είναι λαϊκή παράδοση ούτε επιχείρημα· είναι η ζωή του ανθρώπου. Μπορεί να σε βοηθήσει να ξεφύγεις απ’ τα δεσμά του Σατανά, να απελευθερωθείς απ’ τη διεφθαρμένη σου διάθεση, να ζήσεις μια δυνατή και πιο ισχυρή ζωή, αλλά και πιο άνετη και με συγκεκριμένη κατεύθυνση και στόχο. Η αλήθεια μπορεί πραγματικά να γίνει η ζωή του ανθρώπου. Αν δεν Με πιστεύεις, τότε προσπάθησε λίγο καιρό να τη βιώσεις και να την κάνεις πράξη, δες αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν αποτελέσματα, και τότε θα μάθεις. Αν πέφτεις συχνά στην αδυναμία και στην αρνητικότητα, τότε το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι δεν έχεις αποκτήσει ακόμα την αλήθεια. Αν την είχες αποκτήσει, τώρα δεν θα ήσουν σε αυτήν την κατάσταση, τόσο αβοήθητος, τόσο αδύναμος και τόσο ευάλωτος· δεν θα έπεφτες τόσο συχνά στην αρνητικότητα ούτε θα βρισκόσουν τόσο συχνά κολλημένος σε ένα σταυροδρόμι, χωρίς να ξέρεις πού να πας. Αυτό είναι εκατό τοις εκατό σίγουρο! Το καταλαβαίνεις; (Ναι.)

Μόλις τώρα ολοκληρώθηκε η συναναστροφή σχετικά με τις πέντε προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί κανείς για να εισέλθει στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό. Ποιες είναι αυτές οι πέντε προϋποθέσεις; (Πρώτον, πρέπει να διαθέτει ειλικρινή καρδιά· δεύτερον, να διαθέτει καρδιά που αγαπά την αλήθεια· τρίτον, να διαθέτει συνείδηση και λογική· τέταρτον, να διαθέτει θεοφοβούμενη καρδιά· πέμπτον, να διαθέτει καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό.) Να θυμάστε αυτές τις πέντε προϋποθέσεις, να συναναστρέφεστε σχετικά μ’ αυτές και να προσεύχεστε διαβάζοντάς τες όταν δεν συμβαίνει κάτι άλλο. Δείτε ποιες αλήθεια-αρχές κάνατε πράξη αυτό το διάστημα, αν είναι ή δεν είναι ειλικρινή τα λόγια και οι πράξεις σας, αν έχετε ή δεν έχετε θεοφοβούμενη καρδιά, αν κάνετε ή δεν κάνετε το καθήκον σας με ειλικρινή καρδιά, αν έχετε ή δεν έχετε επιπόλαιη κατάσταση, αν σκέφτεστε ή όχι να τεμπελιάσετε, να αποφύγετε ευθύνες ή να εξαπατήσετε, καθώς και αν αναζητάτε όλες τις απαιτήσεις του Θεού κι αν υποτάσσεστε σ’ αυτές. Πρέπει να τα εξετάζετε πολύ συχνά αυτά τα πράγματα. Ο μόνος τρόπος να προοδεύσει η ζωή σας είναι να πετύχετε αποτελέσματα.

15 Σεπτεμβρίου 2015