Παράρτημα: Μια ανάλυση των προβλημάτων που προκύπτουν όταν απομαγνητοφωνούνται τα κηρύγματα

Άκουσα κάποιους ν’ αναφέρουν ότι οι απομαγνητοφωνητές αφαίρεσαν τις ιστορίες από την αρχή των πιο πρόσφατων κηρυγμάτων και άφησαν μόνο το επίσημο περιεχόμενο των κηρυγμάτων που τις ακολουθούσε. Ισχύει πράγματι αυτό; Ποιες ιστορίες διαχωρίστηκαν από τα κηρύγματα που τις ακολουθούσαν; (Η ιστορία του Νταμπάο και του Ζιαομπάο, Η ιστορία του Νταμίνγκ και του Σιαομίνγκ και Μια συζήτηση για το κεφάλαιο: «Απλώς μην ασχολείστε!») Αυτές οι τρεις ιστορίες διαχωρίστηκαν από το περιεχόμενο του κηρύγματος, αλλά γιατί έγινε αυτό; Για ποιον λόγο; Προφανώς, οι απομαγνητοφωνητές θεώρησαν ότι οι ιστορίες δεν ταίριαζαν με το περιεχόμενο των κηρυγμάτων που ακολουθούσαν, οπότε τις διαχώρισαν. Ήταν δικαιολογημένο αυτό; Αυτό ακριβώς έκαναν οι απομαγνητοφωνητές. Για να πάρουν τις ιστορίες και να τις βάλουν σε ξεχωριστά κεφάλαια χωρίς περιεχόμενο κηρυγμάτων, ήταν πολύ αλαζόνες και αυτάρεσκοι. Θα λέγατε ότι το αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας ήταν καλό ή κακό; Επιπλέον, θα λέγατε ότι η ιστορία που προηγείται θα πρέπει να ταιριάζει με το κήρυγμα που την ακολουθεί; Είναι πραγματικά απαραίτητο αυτό; (Όχι.) Τότε γιατί εκείνοι που απομαγνητοφώνησαν τα κηρύγματα παρανόησαν έτσι την εργασία τους; Πώς ήταν δυνατόν να πιστέψουν κάτι τέτοιο; Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Σκέφτηκαν μέσα τους: «Οι ιστορίες που είπες είναι εκτός θέματος. Θα τις ξεδιαλέξω για Σένα και, όταν διανεμηθούν, δεν θα τις βάλω μαζί. Τα κηρύγματα είναι κηρύγματα· ας υπάρχει συνοχή από το ένα κήρυγμα στο επόμενο. Το περιεχόμενο των ιστοριών που προηγούνται δεν θα πρέπει να παρεμβάλλεται στο περιεχόμενο των κηρυγμάτων. Πρέπει να τις ξεδιαλέξω για Σένα επειδή Εσύ δεν κατανοείς το ζήτημα από μόνος Σου». Είναι αυτό καλή πρόθεση; Από πού πηγάζει αυτή η καλή τους πρόθεση; Μήπως πηγάζει από ανθρώπινες αντιλήψεις; (Ναι.) Όταν κηρύττω, πρέπει να λαμβάνω υπόψη Μου τα πάντα τόσο σφαιρικά; Πρέπει κάθε ιστορία που λέω να ταιριάζει με το περιεχόμενο που ακολουθεί; (Όχι.) Δεν είναι απαραίτητο. Αυτό λέγεται κανονισμός, αντίληψη. Τι λάθη έκαναν οι απομαγνητοφωνητές; (Ενήργησαν με βάση τις δικές τους αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες.) Τι άλλο; (Ενήργησαν απερίσκεπτα και αυθαίρετα.) Η φύση αυτής της συμπεριφοράς είναι λίγο απερίσκεπτη και αυθαίρετη· δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά. Είναι λογική αυτή η διατύπωση, αλλά και πάλι διαφέρει από την ουσία του ζητήματος. Όταν απομαγνητοφώνησαν τα κηρύγματα, με ποια στάση και από ποια οπτική εξέλαβαν όλα όσα είπε ο Θεός; Είτε επρόκειτο για ιστορίες είτε για κηρύγματα, με τι είδους στάση και από ποια οπτική γωνία εξέλαβαν και άκουσαν όλα όσα ειπώθηκαν; (Από την οπτική γωνία της γνώσης και της μάθησης.) Σωστά. Αυτό το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιοι εκλαμβάνουν τις ιστορίες που λέγονται και το περιεχόμενο των κηρυγμάτων από την οπτική της γνώσης. Πιστεύουν ότι όταν κάνω ένα κήρυγμα, για όποια ενότητα κι αν θέλω να μιλήσω, το περιεχόμενο πρέπει ν’ ακολουθεί μια αλληλουχία· κάθε πρόταση πρέπει να έχει λογικό ειρμό, κάθε πρόταση πρέπει να συμμορφώνεται με τις αντιλήψεις όλων και κάθε ενότητα πρέπει να έχει αυστηρά έναν σκοπό. Αξιολογούν τα κηρύγματά Μου με βάση αυτήν την αντίληψη. Δείχνει αυτό έλλειψη πνευματικής κατανόησης; (Ναι.) Είναι πράγματι έλλειψη πνευματικής κατανόησης! Είναι σοβαρό λάθος να εκλαμβάνονται όσα λέω από την οπτική της γνώσης χρησιμοποιώντας τη λογική και την άντληση συμπερασμάτων. Συναναστρέφομαι πάνω στην αλήθεια, δεν γράφω ομιλίες. Θα πρέπει να σου είναι ξεκάθαρο αυτό. Όσοι από εσάς ακούσατε τα κηρύγματα στη συνάθροιση και έπειτα ακούσατε ξανά τα κηρύγματα που απομαγνητοφώνησαν, παρατηρήσατε ότι αφαιρέθηκαν σημαντικά σημεία ή πράγματα που είχαν ειπωθεί αρχικά; Συνέβη κάτι τέτοιο; Για παράδειγμα, ίσως ακούσατε ένα απόσπασμα στη συνάθροιση που ήταν πολύ συγκινητικό και πολύ εποικοδομητικό, αλλά ανακαλύψατε κατόπιν, όταν ακούσατε την ηχογράφηση του κηρύγματος, ότι το απόσπασμα δεν ήταν εκεί· ότι είχε αφαιρεθεί. Σας συνέβη αυτό; Αν δεν ακούγατε προσεκτικά, μπορεί να μην το συνειδητοποιήσατε, οπότε φροντίστε ν’ ακούτε προσεκτικά στο εξής. Άκουσα μια φορά μια ηχογράφηση, και στο σημείο όπου είχα μόλις αρχίσει να μιλάω για τις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων, απαριθμώντας τις από το ένα έως το δεκαπέντε, είχαν αφαιρέσει από την καθεμία τις λεπτομερείς διευκρινίσεις και επεξηγήσεις, και απλώς αναφερόταν η πρώτη εκδήλωση, η δεύτερη εκδήλωση, η τρίτη εκδήλωση και ούτω καθεξής. Κάθε εκδήλωση αναφερόταν πολύ γρήγορα, η μία μετά την άλλη, πιο γρήγορα και από την παράδοση του μαθήματος στο σχολείο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν είχαν ακούσει προηγουμένως αυτό το κήρυγμα και δεν ήταν εξοικειωμένοι μ’ αυτό δεν θα είχαν το περιθώριο να συλλογιστούν όταν το άκουγαν. Αν ήθελαν να το ακούσουν προσεκτικά, θα έπρεπε να διακόπτουν συνεχώς την αναπαραγωγή, ν’ ακούνε μία πρόταση και να κρατάνε γρήγορα σημειώσεις, έπειτα να συλλογίζονται τι σημαίνει αυτή η πρόταση και στη συνέχεια ν’ ακούνε την επόμενη πρόταση. Διαφορετικά, ο ρυθμός θα ήταν υπερβολικά γρήγορος και δεν θα μπορούσαν να συμβαδίσουν. Αυτό ήταν ένα σοβαρό λάθος εκείνων που επεξεργάστηκαν τις ηχογραφήσεις των κηρυγμάτων. Ένα κήρυγμα είναι μια συνομιλία, μια συζήτηση. Ποιο είναι το περιεχόμενο των κηρυγμάτων; Τα κηρύγματα αναφέρονται στις διάφορες αλήθειες και στις διάφορες καταστάσεις των ανθρώπων· αφορούν όλα στην αλήθεια. Είναι, λοιπόν, εύκολο οι άνθρωποι ν’ αποδεχθούν και να κατανοήσουν αυτό το περιεχόμενο που αφορά στην αλήθεια ή μήπως για ν’ ανταποκριθούν σταδιακά σ’ αυτό, απαιτείται πρώτα να το μελετήσουν, να το συλλογιστούν και να το επεξεργαστούν στο μυαλό τους; (Απαιτείται να το μελετήσουν, να το συλλογιστούν και να το επεξεργαστούν στο μυαλό τους.) Με αυτό το δεδομένο, λοιπόν, πώς πρέπει να μιλάει αυτός που κάνει το κήρυγμα; Θα είχε αποτέλεσμα αν μιλούσε σαν πολυβόλο; (Όχι.) Σαν ένας δάσκαλος που παραδίδει το μάθημα; (Όχι.) Σαν κάποιος που δίνει μια ομιλία; (Όχι.) Δεν θα είχε αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση. Κατά τη διάρκεια του κηρύγματος, πρέπει να υπάρχουν ερωτήσεις και απαντήσεις, περιθώριο για συλλογισμό, πρέπει να δίνεται χρόνος στους ανθρώπους ν’ αντιδράσουν. Αυτός είναι ο κατάλληλος ρυθμός. Απομαγνητοφώνησαν τα κηρύγματα χωρίς να κατανοούν αυτήν την αρχή. Μήπως δείχνει αυτό έλλειψη πνευματικής κατανόησης; (Ναι.) Πράγματι, τους λείπει η πνευματική κατανόηση. Σκέφτηκαν το εξής: «Έχω ακούσει ήδη τα πράγματα στα οποία αναφέρεσαι. Αφού τα άκουσα μία φορά, μπορώ να θυμηθώ την κεντρική ιδέα και ξέρω για τι πράγμα μιλάς. Με βάση την εμπειρία μου και τις εξαιρετικές δεξιότητες που έχω αποκτήσει μέσα από την τακτική επεξεργασία των ηχογραφήσεων των κηρυγμάτων, θα το κάνω μ’ αυτόν τον τρόπο και θα επιταχύνω τον ρυθμό». Δεν έμοιαζε να είναι και τόσο μεγάλο ζήτημα η επιτάχυνση του ρυθμού. Όμως, τι αντίκτυπο έχει αυτό στην απομαγνητοφώνηση του κηρύγματος; Μετατρέπεται σε δοκίμιο. Μόλις μετατραπεί σε δοκίμιο, χάνει την αίσθηση που δημιουργείται όταν το ακούει κανείς αυτοπροσώπως. Μπορεί, λοιπόν, να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα; Σίγουρα θα έχει διαφορά. Αυτή η διαφορά το κάνει καλύτερο ή χειρότερο; (Χειρότερο.) Το κάνει χειρότερο. Οι άνθρωποι που δεν έχουν πνευματική κατανόηση ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία και πιστεύουν ότι είναι έξυπνοι. Πιστεύουν ότι είναι μορφωμένοι, επιδέξιοι, χαρισματικοί και ευφυείς, αλλά καταλήγουν να κάνουν παράλογα πράγματα. Έτσι δεν είναι; (Ναι.) Στα κηρύγματά Μου, γιατί κάποιες φορές σας κάνω ερωτήσεις; Ορισμένοι λένε: «Ίσως φοβάσαι μη μας πάρει ο ύπνος». Αυτό είναι; Γιατί κάποιες φορές μιλάω για άλλα ζητήματα, βγαίνω εκτός θέματος και συζητάω για ελαφριά και εύθυμα πράγματα; Για να σας αφήσω να χαλαρώσετε, να σας δώσω κάποιο περιθώριο να συλλογιστείτε. Επίσης, αυτό σας επιτρέπει να κατανοήσετε ευρύτερα μια συγκεκριμένη πτυχή της αλήθειας, ώστε να μην περιορίζετε την κατανόησή σας στις λέξεις, στην κυριολεκτική σημασία, στα δόγματα ή στη γραμματική δομή· δεν πρέπει να περιορίζεται σε αυτά. Έτσι, κάποιες φορές μιλάω για άλλα πράγματα· κάποιες φορές λέω ανέκδοτα για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα, αλλά ουσιαστικά το κάνω κυρίως για να πετύχω ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα· θα πρέπει να το καταλάβετε αυτό.

Βλέπεις, όταν ένας θρησκευτικός πάστορας κάνει ένα κήρυγμα, στέκεται στον άμβωνα και μιλάει μόνο γι’ αυτά τα ανιαρά θέματα που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την πραγματική ζωή των ανθρώπων, με τις πνευματικές τους καταστάσεις ή τα υφιστάμενα προβλήματά τους. Είναι όλα άψυχα λόγια και δόγματα. Λένε μόνο λίγα ευχάριστα λόγια και κραυγάζουν κάποια κενά συνθήματα. Όσοι τους ακούνε βαριούνται και δεν αποκομίζουν τίποτε από αυτό. Στο τέλος, η κατάληξη είναι να μιλάει ο πάστορας από επάνω και κάτω να μη δίνει κανείς σημασία· δεν υπάρχει καμία αλληλεπίδραση. Δεν χαλάει το σάλιο του ο πάστορας; Οι πάστορες κάνουν κηρύγματα μ’ αυτόν τον τρόπο απλώς και μόνο για να βγάλουν τα προς το ζην, για να επιβιώσουν. Δεν λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες του εκκλησιάσματός τους. Στη δική μας περίπτωση τώρα, όταν κάνουμε κηρύγματα δεν εκτελούμε μια θρησκευτική τελετή ούτε ολοκληρώνουμε κάποιου είδους εργασία· θέλουμε να πετύχουμε διάφορα αποτελέσματα. Για να τα πετύχουμε, πρέπει να λάβουμε υπόψη όλες τις πτυχές: τις ανάγκες των κάθε λογής ανθρώπων, τις αντιλήψεις, τις φαντασιοκοπίες και τις καταστάσεις τους, καθώς και τις οπτικές τους. Πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη και ο βαθμός στον οποίο οι άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης μπορούν ν’ αποδεχθούν τη γλώσσα που χρησιμοποιείται. Κάποιοι μορφωμένοι άνθρωποι που έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στην επίσημη γλώσσα θέλουν ν’ ακούσουν κάποιες λόγιες λέξεις που είναι γραμματικά σωστές και ακολουθούν έναν λογικό ειρμό. Είναι σε θέση να τις κατανοήσουν. Υπάρχουν και κάποιοι συνηθισμένοι άνθρωποι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, οι οποίοι δεν είναι εξοικειωμένοι μ’ αυτήν την επίσημη γλώσσα. Τι πρέπει να κάνω, λοιπόν; Πρέπει να χρησιμοποιώ και λίγο την καθομιλουμένη. Στο παρελθόν, δεν χρησιμοποιούσα πολύ την καθομιλουμένη, αλλά με τα χρόνια την έμαθα λίγο και πλέον κάποιες φορές λέω ακόμη και παροιμίες ή ανέκδοτα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, αφού Με ακούσουν, όλοι θα νιώθουν ότι είναι εύκολο να κατανοήσουν όσα λέω και ότι αυτά που λέω σχετίζονται πιο στενά μ’ αυτούς, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη. Αν, όμως, το περιεχόμενο του κηρύγματος ήταν εξολοκλήρου στην καθομιλουμένη, δεν θ’ ακουγόταν αρκετά βαθυστόχαστο, οπότε πρέπει να συνδυαστεί κάπως και με την επίσημη γλώσσα, όλα να εκφράζονται με τη γλώσσα της καθημερινότητας· μόνο τότε θα πληροί το ελάχιστο πρότυπο. Μόλις αρχίσει να χρησιμοποιείται η καθομιλουμένη, αν ενσωματωθούν πάρα πολλές εκφράσεις όπως «λέμε τώρα», «να πούμε», «ξέρω ‘γω» και ούτω καθεξής, μπορεί να επηρεαστεί ο βαθμός στον οποίο μεταδίδεται η αλήθεια. Ωστόσο, αν ήταν εξολοκλήρου σε επίσημη γλώσσα, αν εκφράζονταν όλα με τόσο μεθοδικό και επίσημο τρόπο, ακολουθώντας τους κανόνες της γραμματικής και τη συλλογιστική βήμα προς βήμα, χωρίς ούτε το παραμικρό λάθος, σαν ν’ απαγγέλει κανείς ένα δοκίμιο ή να διαβάζει ένα κείμενο, σαν να ήταν όλα γραμμένα από την αρχή ως το τέλος, λέξη προς λέξη, ακόμα και ως προς τα σημεία στίξης, πιστεύετε ότι αυτό θα είχε αποτέλεσμα; Αυτό θα ήταν μεγάλη φασαρία. Δεν έχω την ενέργεια για κάτι τέτοιο. Αυτή είναι μία πτυχή. Επίσης, ανεξαρτήτως του αν οι άνθρωποι είναι μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, όλοι εμφανίζουν διάφορες πτυχές της ανθρώπινης φύσης τους και αυτές οι εκφράσεις της ανθρώπινης φύσης σχετίζονται με την πραγματική ζωή. Με τη σειρά της, η πραγματική ζωή είναι αδιαχώριστη από τη γλώσσα της καθημερινότητας· είναι αδιαχώριστη από το περιβάλλον διαβίωσης σου. Αυτό το περιβάλλον διαβίωσης κατακλύζεται από αυτήν την καθημερινή γλώσσα, η οποία είναι ανάμεικτη με την καθομιλουμένη, καθώς και με κάποιο απλό λεξιλόγιο με λίγη λογοτεχνική χροιά. Αυτό αρκεί· σε γενικές γραμμές καλύπτει και περιλαμβάνει το πλήρες αντικείμενο προβληματισμού. Είτε είναι ηλικιωμένος είτε νέος, είτε είναι αμόρφωτος είτε διαθέτει κάποια γνώση, ουσιαστικά ο καθένας μπορεί να το συλλάβει, ο καθένας μπορεί να το κατανοήσει· δεν θα βαρεθεί και δεν θα νιώσει ότι είναι πάνω από τις δυνατότητές του. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στη συναναστροφή και στα κηρύγματα, εξετάζοντας όλες τις πτυχές των αναγκών των ανθρώπων. Προκειμένου ένα κήρυγμα να πετύχει ένα αποτέλεσμα, πρέπει να λάβεις υπόψη όλες αυτές τις πτυχές: τον ρυθμό ομιλίας, την επιλογή των λέξεων και τον τρόπο έκφρασης. Επιπλέον, όταν διατυπώνεται κάτι και γίνεται συναναστροφή πάνω σε μια πτυχή της αλήθειας, σε ποιον βαθμό έχει μεταδοθεί διεξοδικά; Σε ποιον βαθμό δεν έχει μεταδοθεί διεξοδικά; Ποιες πτυχές πρέπει να προστεθούν; Όλα αυτά πρέπει να εξεταστούν. Αν δεν εξετάσεις καν αυτές τις πτυχές, τότε η ικανότητα σκέψης σου υστερεί σημαντικά. Όπου οι άλλοι φαντάζονται σε δύο διαστάσεις, εσύ πρέπει να μπορείς να σκεφτείς σε τρεις. Πρέπει να βλέπεις τα πράγματα πιο ολοκληρωμένα και με μεγαλύτερη ακρίβεια από τους άλλους, να είσαι σε θέση να διακρίνεις ξεκάθαρα κάθε είδους ζητήματα και ταυτόχρονα ν’ αντιλαμβάνεσαι τις σχετικές αλήθεια-αρχές. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όλες οι πτυχές των διεφθαρμένων διαθέσεων που μπορούν να σκεφτούν, να εκφράσουν ή ν’ αποκαλύψουν οι άνθρωποι, καθώς και οι σχετικές καταστάσεις, καλύπτονται σε γενικές γραμμές και γίνονται κατανοητές από όλους. Πρέπει και οι απομαγνητοφωνητές να διαθέτουν αυτό το επίπεδο και αυτόν τον τρόπο σκέψης; Αν δεν τα διαθέτουν και αντιθέτως βασίζονται μονίμως στις γνώσεις που έχουν μάθει για να συνοψίσουν το κύριο σημείο του κηρύγματος, την κεντρική του ιδέα, το ζουμί κάθε ενότητας, θα είναι όπως μελετούν λογοτεχνικά κείμενα οι Κινέζοι μαθητές. Ο δάσκαλος τους ζητά πρώτα να κάνουν μια προεπισκόπηση ολόκληρου του κειμένου και έπειτα να το διαβάσουν προσεκτικά. Στο πρώτο επίσημο μάθημα, ο δάσκαλος μιλάει για την κεντρική ιδέα της πρώτης παραγράφου, παρουσιάζει το νέο λεξιλόγιο και αναλύει τη σχετική γραμματική. Αφού μελετηθούν όλες οι ενότητες, και πάλι πρέπει να τις απομνημονεύσεις και τελικά να δημιουργήσεις προτάσεις με το νέο λεξιλόγιο και να κατανοήσεις την κεντρική ιδέα του κειμένου και τον σκοπό για τον οποίο το έγραψε ο συγγραφέας. Μ’ αυτόν τον τρόπο, θα έχεις κατανοήσει πλήρως τι προσπαθούσε να εκφράσει το κείμενο. Όλοι έχουν μελετήσει αυτά τα πράγματα, όλοι τα γνωρίζουν, αλλά αν τα εφαρμόσεις στην απομαγνητοφώνηση ενός κηρύγματος, είναι πολύ υποτυπώδες. Αυτό που σου λέω είναι ότι μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις αν γράφεις ένα δοκίμιο· αυτό είναι απλώς κοινή λογική στη συγγραφή. Αν, όμως, εφαρμόσεις αυτό το σκεπτικό, αυτήν τη θεωρία, αυτήν τη μέθοδο στην απομαγνητοφώνηση ενός κηρύγματος, δεν είναι πιθανό να κάνεις λάθος; Σίγουρα είναι. Δεν ξέρεις γιατί θέλω να πω αυτήν την ιστορία, δεν προσπαθείς να κατανοήσεις την αλήθεια που πρέπει να κατανοήσεις από αυτήν την ιστορία· αυτό είναι λάθος. Επίσης, είσαι άραγε σε θέση να κατανοήσεις την αλήθεια τόσο μέσα από την ιστορία όσο και μέσα από το περιεχόμενο του κηρύγματος; Αν δεν μπορείς να την κατανοήσεις, τότε δεν έχεις πνευματική κατανόηση. Με τι προσόντα να απομαγνητοφωνήσει κηρύγματα κάποιος που δεν έχει πνευματική κατανόηση;

Γιατί πιστεύετε όλοι εσείς ότι λέω ιστορίες; Οι απομαγνητοφωνητές των κηρυγμάτων δεν ξέρουν γιατί, οπότε προσθέτουν τις δικές τους απόψεις. Πιστεύουν ότι αν θέλω να λέω ιστορίες, τότε θα πρέπει να ταιριάζουν με το περιεχόμενο που ακολουθεί· δεν ξέρουν γιατί λέω ιστορίες. Ούτε εσείς ξέρετε, έτσι δεν είναι; Αφού δεν ξέρετε, θα σας πω τον λόγο. Από την αρχή έως τώρα, έχω αναλύσει περίπου δέκα φορές τις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων και έχω καλύψει μόνο τις μισές από αυτές. Αν είχα ολοκληρώσει με τη μία την ανάλυση αυτού του περιεχομένου, το αντικείμενο θα ήταν βαρετό, έτσι δεν είναι; Έστω πως κάθε φορά που ξεκινούσαμε, έμπαινα κατευθείαν στο θέμα, ζητώντας από όλους να κάνουν πρώτα μια ανασκόπηση των όσων συζητήσαμε την προηγούμενη φορά, και έπειτα ξεκινούσα να μιλάω, και όλοι εσείς σπεύδατε να κρατήσετε σημειώσεις, γράφοντας διαρκώς και παλεύοντας να κρατήσετε τα βλέφαρά σας ανοιχτά· και έστω πως μόλις τελείωνα, ζητούσα από όλους να συνοψίσουν, και όλοι έτριβαν τα μάτια τους, ξεφύλλιζαν τις σημειώσεις τους και ανέφεραν το περιεχόμενο της συναναστροφής εκείνης της ημέρας και, μόλις φαινόταν ότι όλοι το θυμόντουσαν σε γενικές γραμμές, Εγώ έλεγα: «Αυτά για σήμερα, ας σταματήσουμε εδώ και θα συνεχίσουμε τη συζήτησή μας την επόμενη φορά». Τότε, όλοι θα ήταν κάπως αναστατωμένοι και θα σκέφτονταν: «Κάθε συνάθροιση έχει πάντα να κάνει με αυτά τα πράγματα, ακολουθεί το ίδιο μοτίβο. Το περιεχόμενο είναι πολύ μακροσκελές και στεγνό». Επιπλέον, η συναναστροφή πάνω στην αλήθεια πρέπει να είναι πολύπλευρη, ώστε οι άνθρωποι να σημειώνουν ταυτόχρονα πρόοδο σε όλες τις πτυχές της αλήθειας. Είναι όπως η ζωή-είσοδος του ανθρώπου: Ο άνθρωπος πρέπει να αναπτύσσεται ως προς την αυτογνωσία, την αλλαγή διάθεσης, τη γνώση για τον Θεό, την επίγνωση των διαφόρων καταστάσεών του, την ανθρώπινη φύση του, τις απόψεις του και όλες τις άλλες πτυχές· όλα αυτά πρέπει να σημειώνουν πρόοδο ταυτόχρονα. Αν αυτό το διάστημα συζητώ μόνο τη διάκριση των διαφορετικών εκδηλώσεων των αντίχριστων, οι άνθρωποι μπορεί να βάλουν στην άκρη τις άλλες πτυχές της αλήθειας και να σκέφτονται όλη μέρα: «Ποιος μοιάζει με αντίχριστο; Είμαι εγώ αντίχριστος; Πόσοι αντίχριστοι βρίσκονται γύρω μου;» Αυτό θα επηρεάσει την είσοδό τους στις άλλες πτυχές της αλήθειας. Οπότε, σκέφτομαι πώς το περιεχόμενο του κηρύγματος μπορεί να συμπεριλάβει μία ακόμη αλήθεια, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να κατανοήσουν μια πρόσθετη αλήθεια· δηλαδή, όταν συζητάμε το θέμα «Εκθέτοντας τους αντίχριστους», οι άνθρωποι να είναι σε θέση να κατανοήσουν παρεμπιπτόντως και κάποιες άλλες πτυχές. Ένα τέτοιο κήρυγμα θα έχει καλύτερο αποτέλεσμα, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Για παράδειγμα, όταν τρως μια βασική τροφή, μερικές φορές τρως μαζί και ένα μήλο. Αυτό σου παρέχει επιπλέον θρεπτικά συστατικά, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Πείτε Μου, λοιπόν, είναι απαραίτητο να λέω ιστορίες; (Ναι.) Αυτό είναι σίγουρο. Αν δεν ήταν απαραίτητο, γιατί να τις έλεγα; Όταν χρησιμοποιώ ιστορίες για να συζητήσω κάποια ελαφριά και εύθυμα θέματα, οι άνθρωποι μπορούν ν’ αποκομίσουν και να κερδίσουν κάτι σε άλλες πτυχές της αλήθειας. Αυτό είναι κάτι καλό. Όταν ολοκληρώσω τη συζήτηση αυτών των ελαφριών θεμάτων, επιστρέφω στο κύριο θέμα. Αυτή είναι η κατάλληλη σειρά. Τι τρως πριν το κυρίως πιάτο; (Ένα ορεκτικό.) Αυτό είναι το ορεκτικό. Συνήθως, τα ορεκτικά είναι πολύ νόστιμα και ανοίγουν την όρεξη, έτσι δεν είναι; Οπότε, όταν λέω μια ιστορία, μπορείς ν’ αποκομίσεις από αυτήν την ιστορία μια πτυχή της αλήθειας και να εμβαθύνεις τη γνώση ή την κατανόησή σου. Αυτό είναι μόνο καλό. Ασφαλώς, όσοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση ακούνε ιστορίες και ακούνε μόνο το επιφανειακό στρώμα, δεν βλέπουν μέσα την αλήθεια που πρέπει να κατανοήσουν. Τους λείπει η πνευματική κατανόηση· δεν μπορεί να γίνει τίποτε γι’ αυτό. Για παράδειγμα, ακούγοντας την «Ιστορία του Νταμπάο και του Ζιαομπάο», κάποιοι θυμούνται μόνο ότι ο Νταμπάο ήταν κακός και ότι ο Ζιαομπάο ήταν ανόητος. Θυμούνται τα ονόματα του Νταμπάο και του Ζιαομπάο, αλλά δεν θυμούνται σε ποιες συνθήκες ο άνδρας της ιστορίας αποκάλυψε τη διεφθαρμένη του διάθεση, τι είδους διάθεση αποκαλύφθηκε, με τι έχει να κάνει αυτή η διάθεση ή ποια σχέση έχει με την αλήθεια. Σε ποιες περιπτώσεις θα αποκάλυπτες εσύ μια τέτοια διάθεση; Θα έλεγες εσύ τέτοια λόγια; Αν πεις: «Δεν θα έλεγα τέτοια λόγια», τότε αυτό είναι προβληματικό, καθώς αποδεικνύει ότι δεν έχεις κατανοήσει την αλήθεια. Ορισμένοι λένε: «Μπορεί να πω τέτοια λόγια αν αντιμετωπίσω κάποιες καταστάσεις. Είναι ένα είδος διάθεσης που εμφανίζεται σε μια συγκεκριμένη κατάσταση». Αν το ξέρεις αυτό, τότε δεν άκουσες μάταια αυτήν την ιστορία. Αφού ακούσουν την ιστορία, κάποιοι λένε: «Τι σόι άνθρωπος είναι ο Νταμπάο; Εκφοβίζει και εξαπατά ακόμα κι ένα μικρό παιδί. Είναι ελεεινός! Εγώ δεν θα εξαπατούσα παιδιά μ’ αυτόν τον τρόπο». Δεν δείχνει αυτό ότι τους λείπει η πνευματική κατανόηση; Αναφέρονται μόνο στο ίδιο το ζήτημα, αλλά δεν κατανοούν την αλήθεια στην ιστορία πάνω στην οποία συναναστρεφόμαστε. Δεν μπορούν να συνδέσουν την κατάσταση με τον εαυτό τους. Αυτό δείχνει έλλειψη πνευματικής κατανόησης, σοβαρή έλλειψη πνευματικής κατανόησης. Οι απομαγνητοφωνητές των κηρυγμάτων αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα. Μόλις κάτι αφορά στην αλήθεια, κάποιοι άνθρωποι αποκαλύπτουν τις απόψεις ενός δύσπιστου· μόλις εμπλέκεται η αλήθεια, κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν πνευματική κατανόηση· μόλις εμπλέκεται η αλήθεια, κάποιοι άνθρωποι είναι επιρρεπείς σε στρεβλώσεις, κάποιοι γίνονται αδιάλλακτοι, κάποιοι γίνονται μοχθηροί και κάποιοι αρχίζουν να την αποστρέφονται. Τι διάθεση έχουν, λοιπόν, οι απομαγνητοφωνητές των κηρυγμάτων; Είναι τουλάχιστον αλαζόνες και επηρμένοι, ενεργούν με δική τους πρωτοβουλία, δεν κατανοούν και δεν επιζητούν να κατανοήσουν. Ούτε καν ρώτησαν· απλώς διαχώρισαν απευθείας τις ιστορίες από το περιεχόμενο που ακολουθούσε. Σκέφτονται: «Μου δόθηκαν αυτά τα κηρύγματα για να τα απομαγνητοφωνήσω, οπότε έχω την εξουσία να πάρω αυτήν την απόφαση. Με μια τσεκουριά, θα κόψω τις ιστορίες και θα τις απαλείψω. Έτσι ακριβώς θ’ αντιμετωπίσω τα κηρύγματα που μου έδωσες. Αν δεν Σου αρέσει, τότε μη με χρησιμοποιείς». Δεν είναι αυτό αλαζονικό και επηρμένο; Δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν την αλήθεια, δεν κατανοούν την αλήθεια. Δεν ξέρουν ποιο είναι το καθήκον τους ή τι πρέπει να κάνουν και τι δεν πρέπει να κάνουν· δεν ξέρουν τίποτε από αυτά τα πράγματα. Οι άνθρωποι που δεν έχουν πνευματική κατανόηση μπορούν να κάνουν μόνο παράλογα πράγματα, απάνθρωπα πράγματα που αντικατοπτρίζουν έλλειψη ακεραιότητας. Επίσης, κάνουν μόνο πράγματα που παραβιάζουν τις αλήθεια-αρχές, νομίζουν ότι είναι έξυπνοι και δεν έχουν υποταγή. Τους δόθηκαν ηχογραφήσεις των κηρυγμάτων Μου για να τις απομαγνητοφωνήσουν και, όποιες απόψεις ή σκέψεις κι αν είχαν για τον τρόπο με τον οποίο θα το χειρίζονταν, δεν Με ρώτησαν. Δεν είναι πολύ σοβαρό αυτό το πρόβλημα; (Ναι.) Σοβαρό σε ποιον βαθμό; (Έχει τη φύση της παραποίησης των λόγων του Θεού.) Έχει λίγο αυτήν τη φύση.

Λέω μια ιστορία, συζητώ μια συγκεκριμένη πτυχή της αλήθειας και έπειτα κάνω κηρύγματα για άλλες πτυχές. Λαμβάνω υπόψη εάν εναρμονίζονται αυτά τα δύο πράγματα; Πρέπει να το λάβω υπόψη αρχικά, αλλά γιατί δεν επέμεινα να εναρμονίζονται αυτές οι δύο πτυχές; Το γνωρίζω αυτό; (Ναι.) Γιατί, λοιπόν, αποτέλεσε αυτό πρόβλημα για τους απομαγνητοφωνητές του κηρύγματος; Ξέρω ότι η ιστορία που αφηγούμαι δεν έχει καμία σύνδεση με το κήρυγμα που την ακολουθεί. Εκείνοι το γνωρίζουν αυτό; Όχι. Δεν σκέφτηκαν καν προσεκτικά αυτό το ζήτημα. Σκέφτονται: «Σε κατευθύνει το Άγιο Πνεύμα. Εφόσον ακούγεται σαν την αλήθεια, είναι μια χαρά. Είπες μια ιστορία εκείνη την ημέρα και έπειτα συζήτησες κάποιο συγκεκριμένο περιεχόμενο. Τι σχέση έχουν αυτά τα δύο μεταξύ τους; Γιατί να μιλήσεις μ’ αυτόν τον τρόπο; Ποιο όφελος μπορεί να προκύψει αφού ολοκληρώσεις αυτά που λες; Δεν ξέρεις τίποτε από αυτά. Δεν γίνεται έτσι!» Κατ’ αρχάς, πείτε Μου, έχω πνευματική διαύγεια όταν αποφασίζω για ποιο πράγμα θα μιλήσω, πώς θα μιλήσω και ποιο συγκεκριμένο περιεχόμενο θα θίξω; (Ναι.) Έχω όντως πνευματική διαύγεια, σε καμία περίπτωση δεν είμαι μπερδεμένος· ο ειρμός των σκέψεων μέσα στο μυαλό Μου είναι ξεκάθαρος. Αν κάποιος δεν έχει πνευματική κατανόηση, δεν ξέρει πώς ν’ αναζητήσει την αλήθεια και αναλύει και κατηγοριοποιεί τα πράγματα στα τυφλά, νομίζοντας ότι το κάνει αρκετά καλά, τότε δεν είναι κλασικός Φαρισαίος; Του αρέσει μόνο ν’ ακούει μεγαλειώδεις και κενές θεωρίες και δεν του αρέσει ν’ ακούει πραγματικά και πρακτικά κηρύγματα. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν κατανοεί ούτε την πιο ρηχή αλήθεια. Αυτό δείχνει σοβαρή έλλειψη πνευματικής κατανόησης! Χωρίς θεοφοβούμενη καρδιά, οι άνθρωποι θα είναι αλαζόνες και αυτάρεσκοι, θα γίνονται ιδιαίτερα παράτολμοι, θα τολμούν να κρίνουν οποιοδήποτε ζήτημα, πιστεύοντας ότι τα κατανοούν όλα. Το διεφθαρμένο ανθρώπινο είδος είναι έτσι ακριβώς· αυτή είναι η διάθεσή του. Είναι καλό ή κακό πράγμα να είναι κανείς τολμηρός και να ενεργεί απερίσκεπτα; (Κακό πράγμα.) Στην πραγματικότητα, δεν έχει σημασία αν είναι κανείς τολμηρός ή άτολμος· αυτό που έχει σημασία είναι το κατά πόσο έχει φόβο Θεού στην καρδιά του. Αργότερα, όταν ακούσετε την ηχογράφηση ενός κηρύγματος, φροντίστε να διακρίνετε κατά πόσο έχουν αφαιρεθεί βασικά πράγματα από την απομαγνητοφώνηση. Μερικές φορές, αυτοί οι άθλιοι που δεν έχουν πνευματική κατανόηση κάνουν πράγματα που άθελά τους μπορούν να προκαλέσουν αναστατώσεις και ζημιά. Λένε ότι δεν είναι εσκεμμένο. Αν δεν είναι εσκεμμένο, σημαίνει αυτό ότι η διάθεσή τους δεν είναι διεφθαρμένη; Και πάλι είναι διεφθαρμένη η διάθεσή τους. Αυτά προς το παρόν για το συγκεκριμένο θέμα.