Η σημερινή συναναστροφή σχετικά με τις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων είναι πάνω στο δωδέκατο σημείο: Θέλουν να αποσυρθούν όταν δεν έχουν καμία θέση ούτε καμία ελπίδα να κερδίσουν ευλογίες. Το σημείο αυτό πραγματεύεται, επίσης, τις διαθέσεις των αντίχριστων και είναι μία από τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις τους. Από επιφανειακή σκοπιά, ένας αντίχριστος θα θελήσει να αποσυρθεί αν δεν έχει θέση και αν δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει ευλογίες. Μόλις χάσει αυτά τα δύο πράγματα, θα θελήσει να αποσυρθεί. Το επιφανειακό νόημα μοιάζει πολύ ευκολονόητο· δεν φαίνεται ιδιαίτερα περίπλοκο ή αφηρημένο, αλλά ποιες είναι οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις εδώ; Με άλλα λόγια, τι είδους καταστάσεις κάνουν έναν αντίχριστο να θέλει να αποσυρθεί εξαιτίας μιας επίπτωσης στη θέση του ή στην ελπίδα του να αποκτήσει ευλογίες; Αξίζει αυτό συναναστροφή σε βάθος; Αν σας ζητούσαν να συναναστραφείτε σχετικά με αυτό το θέμα, τι θα είχατε να πείτε για τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες και εκδηλώσεις του; Κάποιοι μπορεί να πουν: «Έχουμε συναναστραφεί γι’ αυτό πάρα πολλές φορές. Οι αντίχριστοι λατρεύουν τη θέση και την εξουσία, απολαμβάνουν το να έχουν γόητρο και στόχος τους στην πίστη τους είναι να αποκτήσουν ευλογίες, στεφάνια και ανταμοιβές. Αν αυτές οι ελπίδες εξαφανιστούν και χαθούν, τότε θα χάσουν το ενδιαφέρον τους στην πίστη στον Θεό και δεν θα θέλουν πια να πιστεύουν». Τόσο απλή όσο αυτά τα λίγα λόγια θα ήταν η συναναστροφή σας σχετικά με το θέμα; (Ναι.) Αν έτσι είχε το πράγμα, αν ήταν δυνατόν αυτή η συναναστροφή να ολοκληρωθεί με αυτές τις λίγες δηλώσεις, τότε η συγκεκριμένη πτυχή των εκδηλώσεων των αντίχριστων δεν θα άξιζε να έχει τη δική της ενότητα στη σειρά των συναναστροφών μας σχετικά με τις εκδηλώσεις των αντίχριστων ούτε θα αφορούσε καμία ιδιαίτερη φύση-ουσία. Ωστόσο, εφόσον αυτό το σημείο σχετίζεται με την ουσία και τη διάθεση των αντίχριστων, καθώς και με τις προσωπικές τους επιδιώξεις και οπτικές αναφορικά με την ύπαρξη, πρέπει να ισχύει ότι πρόκειται για πολύπλευρο ζήτημα. Επομένως, με τι ακριβώς έχει να κάνει; Δηλαδή, ποια ζητήματα που συναντούν οι αντίχριστοι έχουν να κάνουν με τη θέση τους και την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες; Ποιες είναι οι οπτικές, οι σκέψεις και οι στάσεις τους απέναντι σε αυτά τα ζητήματα; Όπως είναι φυσικό, θα υπάρχουν κάποια κοινά σημεία ανάμεσα στη συναναστροφή μας γι’ αυτά τα ζητήματα και τις προηγούμενες συναναστροφές μας σχετικά με τις οπτικές των αντίχριστων για διάφορα θέματα· το επίκεντρο της σημερινής συναναστροφής, όμως, είναι διαφορετικό και προσεγγίζει το θέμα από διαφορετική σκοπιά. Σήμερα θα συναναστραφούμε συγκεκριμένα για τις εκδηλώσεις που παρουσιάζονται όταν οι αντίχριστοι χάνουν τη θέση τους και τις ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες, εκδηλώσεις που αποδεικνύουν ότι οι αντίχριστοι έχουν εσφαλμένη οπτική όσον αφορά την επιδίωξη και ότι η πίστη τους στον Θεό δεν είναι αληθινή· επίσης, επιβεβαιώνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι πράγματι διαθέτουν την ουσία ενός αντίχριστου.

1. Η προσέγγιση των αντίχριστων στο κλάδεμα

Κατ’ αρχάς, οφείλουμε να ρίξουμε μια ματιά στις συμπεριφορές που εκδηλώνουν οι αντίχριστοι όταν κλαδεύονται, στο πώς χειρίζονται τέτοιες καταστάσεις, στο τι στάσεις, σκέψεις και οπτικές έχουν αναφορικά με το κλάδεμα, και στο τι λένε και κάνουν συγκεκριμένα —αυτά τα ζητήματα αξίζουν να τα εξετάσουμε και να τα αναλύσουμε. Έχουμε συναναστραφεί αρκετά για θέματα που αφορούν το κλάδεμα· πρόκειται για ένα σύνηθες θέμα με το οποίο είστε όλοι εξοικειωμένοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν κάποια αλλαγή μόνο μετά από αρκετά κλαδέματα· μπορούν να αναζητήσουν την αλήθεια και να χειρίζονται τα ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές όταν κάνουν το καθήκον τους, ενώ μόνο τότε κάνει η πίστη τους μια νέα αρχή και αλλάζει κάπως προς το καλύτερο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάθε περίσταση στην οποία ένας άνθρωπος κλαδεύεται σκληρά μένει βαθιά χαραγμένη στην καρδιά του, αφήνοντας μια ανεξίτηλη ανάμνηση. Βέβαια, και στους αντίχριστους αφήνει μια ανεξίτηλη ανάμνηση κάθε περίσταση στην οποία κλαδεύονται σκληρά, αλλά ποιες διαφορές υπάρχουν εδώ; Η στάση ενός αντίχριστου απέναντι σε αυτό, καθώς και οι σχετικές εκδηλώσεις του, οι σκέψεις, οι οπτικές, οι ιδέες και οτιδήποτε άλλο αφορά αυτήν την κατάσταση, όλα τους διαφέρουν από ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Όταν ένας αντίχριστος κλαδεύεται, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να αντιστέκεται και να το απορρίπτει βαθιά μέσα στην καρδιά του. Το πολεμά. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Αυτό συμβαίνει επειδή οι αντίχριστοι, από την ίδια τους τη φύση-ουσία, αποστρέφονται την αλήθεια και τη μισούν, και δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια. Φυσικά, η ουσία και η διάθεση ενός αντίχριστου τον εμποδίζουν να αναγνωρίσει τα λάθη του ή να αναγνωρίσει τη διεφθαρμένη του διάθεση. Με βάση αυτά τα δύο γεγονότα, η στάση ενός αντίχριστου απέναντι στο κλάδεμα είναι να το απορρίπτει και να το αψηφά, απόλυτα και ολοκληρωτικά. Το απεχθάνεται και του αντιστέκεται από τα βάθη της καρδιάς του, και δεν έχει την παραμικρή ένδειξη αποδοχής ή υποταγής, πόσο μάλλον οποιουδήποτε γνήσιου προβληματισμού ή μετάνοιας. Όταν κλαδεύεται ένας αντίχριστος —ανεξάρτητα από το ποιος το κάνει, τι αφορά, σε ποιον βαθμό φταίει ο ίδιος για το θέμα, πόσο κραυγαλέο είναι το σφάλμα του, πόσο κακό διαπράττει ή τι συνέπειες έχει για το έργο της εκκλησίας το κακό που κάνει— ο αντίχριστος δεν εξετάζει τίποτα από αυτά. Για έναν αντίχριστο, αυτός που τον κλαδεύει τον ξεχωρίζει ή βρίσκει σφάλματα για να τον ταλαιπωρήσει. Ο αντίχριστος μπορεί ακόμη και να πιστέψει ότι εκφοβίζεται και ταπεινώνεται, ότι δεν του συμπεριφέρονται σαν να είναι άνθρωπος και ότι τον υποβιβάζουν και τον περιφρονούν. Αφού κλαδευτεί ένας αντίχριστος, δεν αναλογίζεται ποτέ τι ήταν αυτό που πραγματικά έκανε λάθος, τι διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψε και αν αναζήτησε τις αρχές που θα έπρεπε να τηρεί, αν ενήργησε σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και αν ανταποκρίθηκε στις ευθύνες του στο ζήτημα για το οποίο τον κλαδεύουν. Δεν τα εξετάζει όλα αυτά τα θέματα ούτε στοχάζεται σχετικά, δεν τα ξανασκέφτεται ούτε τον προβληματίζουν. Αντ’ αυτού, προσεγγίζει το κλάδεμα σύμφωνα με τη δική του θέληση και με θερμοαιμία. Κάθε φορά που ένας αντίχριστος κλαδεύεται, ξεχειλίζει από θυμό, ανυπακοή και πικρία και δεν ακούει τις συμβουλές κανενός. Αρνείται ν’ αποδεχτεί το κλάδεμα και δεν μπορεί να επιστρέψει ενώπιον του Θεού για να κάνει αυτοκριτική και να αποκτήσει αυτογνωσία, αρνείται να αντιμετωπίσει τις πράξεις του που παραβιάζουν τις αρχές, όπως το να είναι επιπόλαιος ή να βγαίνει εκτός ελέγχου στο καθήκον του, ούτε αξιοποιεί αυτήν την ευκαιρία για να διορθώσει τη διεφθαρμένη διάθεσή του. Αντίθετα, βρίσκει δικαιολογίες για να υπερασπιστεί τον εαυτό του, να δικαιωθεί, ενώ θα φτάσει μέχρι και να πει πράγματα για να προκαλέσει διχόνοια και να παρακινήσει και άλλους. Με λίγα λόγια, όταν οι αντίχριστοι κλαδεύονται, οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις τους είναι ανυπακοή, δυσαρέσκεια, αντίσταση και αψηφισιά, ενώ στην καρδιά τους γεννιούνται κάποια παράπονα: «Πλήρωσα τόσο μεγάλο τίμημα και έκανα τόσο έργο. Αν και δεν ακολούθησα τις αρχές ούτε αναζήτησα την αλήθεια σε κάποια πράγματα, όλα αυτά δεν τα έκανα για μένα! Ακόμα κι αν έβλαψα κάπως το έργο της εκκλησίας, δεν το έκανα επίτηδες! Ποιος είναι αλάνθαστος; Δεν μπορεί να αρπάζεσαι από τα λάθη μου και να με κλαδεύεις συνέχεια, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη τις αδυναμίες μου και χωρίς να νοιάζεσαι για την ψυχική μου κατάσταση ή την αυτοεκτίμησή μου. Ο οίκος του θεού δεν αγαπά τους ανθρώπους, είναι μεγάλη αδικία αυτό! Επιπλέον, με κλαδεύεις που έκανα ένα μικρό λαθάκι· δεν σημαίνει αυτό ότι με αντιμετωπίζεις αρνητικά και θέλεις να με αποκλείσεις;» Όταν κλαδεύονται οι αντίχριστοι, το πρώτο που περνάει από το μυαλό τους είναι όχι να αναλογιστούν τι έκαναν λάθος ή ποια διεφθαρμένη διάθεση αποκάλυψαν, αλλά να φέρουν αντίρρηση, να εξηγηθούν και να δικαιολογηθούν, και να κάνουν εικασίες. Τι είδους εικασίες; «Έχω πληρώσει πολύ μεγάλο τίμημα κάνοντας το καθήκον μου στον οίκο του θεού κι όμως κλαδεύομαι. Μάλλον δεν έχω και πολλές ελπίδες να κερδίσω ευλογίες. Μήπως ο θεός δεν θέλει να δώσει ανταμοιβές στους ανθρώπους, οπότε χρησιμοποιεί αυτήν τη μέθοδο για να αποκαλύπτει τους ανθρώπους και να τους αποκλείει; Γιατί να καταβάλω οποιαδήποτε προσπάθεια αν δεν έχω ελπίδα να κερδίσω ευλογίες; Γιατί να υφίσταμαι κακουχίες; Αφού δεν υπάρχει ελπίδα να κερδίσω ευλογίες, ας μην πιστεύω καθόλου! Δεν είναι ο σκοπός της πίστης στον θεό να αποκτάμε ευλογίες; Αν δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι τέτοιο, γιατί να δαπανώ τον εαυτό μου; Μήπως να σταματήσω να πιστεύω και να τελειώνω; Αν δεν πιστεύω, μπορείς και τότε να με κλαδέψεις; Αν δεν πιστεύω, δεν μπορείς να με κλαδέψεις». Οι αντίχριστοι δεν μπορούν να αποδεχτούν καθόλου το κλάδεμα από τον Θεό. Δεν μπορούν να αποδεχτούν και να υπακούσουν υιοθετώντας μια σωστή άποψη και στάση. Δεν μπορούν μέσα από αυτό να κάνουν αυτοκριτική και να κατανοήσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, ώστε αυτές να καθαρθούν. Αντ’ αυτού, κάνουν υποθέσεις και μελετούν με κακία και στενομυαλιά για ποιον σκοπό κλαδεύτηκαν. Παρακολουθούν προσεκτικά την εξέλιξη της κατάστασης, παρατηρούν τον τόνο της φωνής των άλλων όταν μιλούν, παρακολουθούν πώς τους κοιτάζουν οι άνθρωποι γύρω τους, πώς τους μιλούν, καθώς και τη στάση τους, και χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα για να επιβεβαιώσουν αν έχουν κάποια ελπίδα να ευλογηθούν ή αν στ’ αλήθεια αποκαλύπτονται και αποκλείονται. Μία φορά αρκεί να κλαδευτούν οι αντίχριστοι για να γεννηθεί στην καρδιά τους μεγάλος αναβρασμός και προβληματισμός. Όποτε κλαδεύονται, η πρώτη τους αντίδραση είναι η απέχθεια, ενώ μέσα τους το αποστρέφονται, το απορρίπτουν και το πολεμούν· μετά, εξετάζουν τη γλώσσα και την όψη των άλλων, και κατόπιν αρχίζουν να κάνουν εικασίες. Παρακολουθούν την εξέλιξη της κατάστασης επιστρατεύοντας το μυαλό τους, τη σκέψη τους και την κουτοπονηριά τους, παρατηρούν πώς τους κοιτάζουν οι γύρω τους και παρατηρούν τη στάση που τηρούν απέναντί τους οι ανώτεροι επικεφαλής. Από αυτά τα πράγματα, κρίνουν πόσες ελπίδες έχουν ακόμα να ευλογηθούν, αν έχουν έστω και μια τοσοδά ελπίδα να ευλογηθούν ή αν στ’ αλήθεια αποκαλύπτονται και αποκλείονται. Οι αντίχριστοι, όταν τους έχουν στριμώξει στη γωνία, και πάλι αρχίζουν να ερευνούν τα λόγια του Θεού, προσπαθώντας στα λόγια του Θεού να βρουν μια σταθερή βάση, μια αχτίδα ελπίδας και μια σανίδα σωτηρίας. Αν, αφού κλαδευτούν, κάποιους τους παρηγορήσει, τους στηρίξει και τους βοηθήσει με καρδιά γεμάτη αγάπη, αυτά τα πράγματα τους κάνουν να νιώσουν ότι ακόμα θεωρούνται μέλη του οίκου του Θεού, πιστεύουν ότι έχουν ακόμη ελπίδες να ευλογηθούν, ότι η ελπίδα τους είναι ακόμα δυνατή, και διώχνουν μακριά κάθε σκέψη για απόσυρση. Ωστόσο, μόλις η κατάσταση αναστραφεί και δουν τις ελπίδες τους για ευλογίες να σβήνουν και να χάνονται, η πρώτη τους αντίδραση είναι η εξής: «Αν δεν μπορώ να κερδίσω ευλογίες, τότε δεν πρόκειται να συνεχίσω να πιστεύω στον θεό. Όποιου του αρέσει να πιστεύει στον θεό ας πιστεύει σ’ αυτόν· σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν πρόκειται να ανεχτώ να με κλαδεύεις εσύ· ό,τι λες όταν με κλαδεύεις είναι λάθος· δεν θέλω να τ’ ακούσω, δεν είμαι διατεθειμένος να τ’ ακούσω και δεν πρόκειται να αποδεχτώ να με κλαδεύεις, κι ας λες πως είναι ό,τι πιο ωφέλιμο για τον άνθρωπο!» Βλέποντας τις ελπίδες τους για ευλογίες να εξανεμίζονται, βλέποντας ότι η θέση που τόσον καιρό επιδιώκουν και τα όνειρά τους να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών καταρρέουν και χάνονται, δεν σκέφτονται ν’ αλλάξουν τρόπο επιδίωξης ούτε τους στόχους που επιδιώκουν· αντ’ αυτού, σκέφτονται να φύγουν και να αποσυρθούν, δεν θέλουν πια να πιστεύουν στον Θεό και θεωρούν ότι δεν έχουν πια καμία ελπίδα να ευλογηθούν κατά την πίστη τους στον Θεό. Για τους αντίχριστους, μόλις χαθούν οι φαντασιώσεις και οι ελπίδες τους για τις ανταμοιβές, τις ευλογίες και τα στεφάνια που ήθελαν να κερδίσουν μόλις πρωτάρχισαν να πιστεύουν στον Θεό, χάνεται και το κίνητρο της πίστης τους στον Θεό, καθώς και το κίνητρό τους για να δαπανούν εαυτόν για τον Θεό και να κάνουν το καθήκον τους. Όταν χαθεί το κίνητρό τους, δεν επιθυμούν πια να παραμείνουν στην εκκλησία, δεν επιθυμούν να συνεχίσουν να τα κουτσοβολεύουν μ’ αυτόν τον τρόπο, και θέλουν να εγκαταλείψουν το καθήκον τους και να φύγουν από την εκκλησία. Αυτό μόνο σκέφτονται οι αντίχριστοι όταν κλαδεύονται και φανερώνεται ολόκληρη η φύση-ουσία τους. Συνολικά, τόσο στα λόγια όσο και στις πράξεις τους, οι αντίχριστοι δεν αποδέχονται ποτέ την αλήθεια. Τι διάθεση είναι αυτή που έχει κανείς όταν δεν αποδέχεται την αλήθεια; Δεν είναι αποστροφή προς την αλήθεια; Ακριβώς αυτό είναι. Πολύ εύκολα μπορεί να αποδεχτεί κανείς την απλή ενέργεια του κλαδέματος από μόνη της. Πρώτον, ο άνθρωπος που τους κλαδεύει δεν έχει κακή πρόθεση. Δεύτερον, είναι σίγουρο ότι, κρίνοντας από τα ζητήματα για τα οποία κλαδεύονται οι αντίχριστοι, πρέπει να πήγαν κόντρα στις διευθετήσεις του οίκου του Θεού και στις αλήθεια-αρχές· είναι σίγουρο ότι στο έργο τους υπήρξε κάποιο λάθος ή κάποια παράβλεψη που προκάλεσε διατάραξη και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας. Κλαδεύονται επειδή η ανθρώπινη θέλησή τους είναι νοθευμένη, επειδή έχουν διεφθαρμένη διάθεση, επειδή, καθώς δεν κατανοούν τις αλήθεια-αρχές, ενεργούν ασυγκράτητα. Αυτό είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Σε ολόκληρο τον κόσμο, κάθε μεγάλος οργανισμός, κάθε όμιλος ή εταιρεία έχει κανόνες και κανονισμούς, και όποιος παραβιάζει αυτούς τους κανόνες και τους κανονισμούς πρέπει να τιμωρηθεί και να συνετιστεί. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό και απολύτως σωστό. Ωστόσο, ένας αντίχριστος, όταν τον συνετίζουν όπως πρέπει όταν παραβιάζει τους κανόνες και τους κανονισμούς, θεωρεί ότι οι άλλοι του κάνουν τη ζωή δύσκολη, τον τιμωρούν άδικα, τον επικρίνουν και του δημιουργούν προβλήματα. Είναι αυτή στάση αποδοχής της αλήθειας; Προφανώς και όχι. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει στάση αποδοχής της αλήθειας, είναι δυνατόν να αποφύγει να κάνει λάθη και να προκαλέσει διατάραξη και αναστάτωση καθώς εκτελεί το καθήκον του; Όχι βέβαια. Είναι κατάλληλος ένας τέτοιος άνθρωπος για να κάνει κάποιο καθήκον; Για την ακρίβεια, δεν είναι. Είναι απίθανο ένας τέτοιος άνθρωπος να είναι επαρκής σε οποιαδήποτε εργασία.

Η εκτέλεση ενός καθήκοντος είναι μια ευκαιρία που παρέχει ο Θεός στον εκλεκτό λαό Του για να εκπαιδευτεί, όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν να το εκτιμήσουν. Αντ’ αυτού, όταν κλαδεύονται, παθαίνουν υστερία· το πολεμούν διαμαρτύρονται γι’ αυτό· αγανακτούν και αρνούνται να πειθαρχήσουν. Είναι λες και είναι άγιοι που δεν κάνουν ποτέ λάθη. Από όλους τους διεφθαρμένους ανθρώπους, ποιος δεν κάνει λάθη; Είναι πολύ φυσιολογικό να κάνει κάποιος λάθη. Ο οίκος του Θεού απλώς σε κλαδεύει με τα λόγια, δεν σε θεωρεί υπεύθυνο ούτε σε καταδικάζει γι’ αυτό και ούτε, βέβαια, σε αναθεματίζει. Μπορεί κάποιες φορές το κλάδεμα να είναι αρκετά σκληρό, τα λόγια να ακούγονται απότομα ή δυσάρεστα, και να πληγωθούν τα αισθήματά σου. Όσοι έχουν ζημιώσει τα οικονομικά ή τον εξοπλισμό του οίκου του Θεού θα πειθαρχηθούν από τον οίκο του Θεού με πρόστιμα ή καταβάλλοντας αποζημιώσεις —θεωρείται σκληρό κάτι τέτοιο; Ή μπορεί να θεωρηθεί σωστό; Κανείς δεν σου ζητάει να καταβάλεις διπλή αποζημίωση, κανείς δεν σε εκβιάζει οικονομικά· χρειάζεται μόνο να βάλεις πίσω το ίδιο ποσό. Δεν είναι πολύ σωστό αυτό; Είναι πολύ πιο επιεικές από τα πρόστιμα που επιβάλλονται σε κάποιες χώρες του κόσμου. Σε κάποιες πόλεις, θα σου βάλουν μεγάλο πρόστιμο απλώς και μόνο επειδή έφτυσες κάτω ή πέταξες ένα χαρτάκι. Θα μπορούσες να το αψηφήσεις αυτό, να αρνηθείς να πληρώσεις το πρόστιμο; Αν το έκανες, πιθανότατα θα πήγαινες φυλακή και θα αντιμετώπιζες ακόμα σκληρότερες νομικές κυρώσεις. Έτσι είναι το σύστημα. Κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό και θεωρούν ότι είναι πολύ σκληρό να κλαδεύει έτσι τους ανθρώπους ο οίκος του Θεού, ότι αποτελεί δρακόντειο μέτρο το να τους συνετίζει έτσι. Αν τέτοιοι άνθρωποι κλαδευτούν με κάπως πιο σκληρό τρόπο, και πληγωθεί η περηφάνια τους και ταραχτεί η σατανική φύση τους, το θεωρούν αβάσταχτο και κάτι τέτοιο δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις τους. Πιστεύουν ότι, εφόσον πρόκειται για τον οίκο του Θεού, οι άνθρωποι δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι, ότι ο οίκος του Θεού πρέπει πάντα να δείχνει ανοχή και υπομονή, επιτρέποντας στους ανθρώπους να ενεργούν ασυγκράτητα και να κάνουν ό,τι τους καπνίσει. Θεωρούν πως ό,τι κάνουν οι άνθρωποι είναι καλό και ο Θεός πρέπει να το τιμά. Είναι λογικό αυτό; (Όχι.) Τι φύση-ουσία έχουν οι άνθρωποι; Είναι στ’ αλήθεια άνθρωποι; Για να το πούμε πιο καλαίσθητα, είναι σατανάδες και διάβολοι. Για να το πούμε πιο ωμά, είναι ζώα. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν από κανόνες συμπεριφοράς, είναι βρομεροί, καθώς και τεμπέληδες, καλοπερασάκηδες και φυγόπονοι, ενώ θέλουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου, κάνοντας κακά πράγματα. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι πολλοί που κάνουν κάποιο καθήκον στον οίκο του Θεού θέλουν πάντα να φέρνουν μαζί τους τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, τις μεθόδους και τις κακές τάσεις της κοσμικής κοινωνίας. Φτάνουν μέχρι του σημείου να διοχετεύουν την ενέργειά τους στο να ερευνούν, να μαθαίνουν και να μιμούνται αυτά τα πράγματα, με αποτέλεσμα να προκαλούν χάος και αναταραχή σε ένα κομμάτι του έργου του οίκου του Θεού. Αυτό είναι αβάσταχτο για όλους, ενώ κάποιοι νεοφώτιστοι αδελφοί και αδελφές λένε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ευσεβείς, ότι οι πράξεις τους είναι επηρεασμένες από τις κοσμικές τάσεις και δεν θυμίζουν σε τίποτα τις πράξεις ενός χριστιανού. Ακόμη κι αυτοί οι νέοι πιστοί δεν μπορούν να αποδεχθούν τις πράξεις αυτών των ανθρώπων. Αυτοί οι άνθρωποι πληρώνουν ένα μικρό τίμημα, έχουν λίγο ενθουσιασμό και ελάχιστη ενεργητικότητα και καλή θέληση, και φέρνουν στον οίκο του Θεού την κάθε ανοησία που έχουν μάθει και την εφαρμόζουν στο καθήκον και το έργο τους. Αποτέλεσμα; Προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, και τελικά κλαδεύονται. Κάποιοι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό: «Δεν λέει ο Θεός ότι θα τιμήσει τις καλές πράξεις των ανθρώπων; Γιατί, λοιπόν, με κλαδεύουν που κάνω το καθήκον μου; Γιατί δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό; Πώς εκπληρώνονται τα λόγια του Θεού; Μήπως τελικά είναι όλα κούφιες μεγαλοστομίες;» Μήπως καλύτερα να αναλογιστείς αν οι ενέργειές σου είναι καλές πράξεις που αξίζουν να τις τιμά κάποιος; Τι απαίτησε από σένα ο Θεός; Το καθήκον που εκτέλεσες, το έργο που έκανες, οι ιδέες και οι προτάσεις που παρείχες —συνάδουν όλα αυτά με την ευπρέπεια των αγίων; Συμφωνούν με τα απαιτούμενα πρότυπα του οίκου του Θεού; Έχεις σκεφτεί καθόλου τη μαρτυρία του Θεού και το όνομα του Θεού; Έχεις λάβει υπόψη σου τη φήμη του οίκου του Θεού; Έχεις λάβει υπόψη σου την ευπρέπεια των αγίων; Αναγνωρίζεις ότι είσαι χριστιανός; Τίποτε από όλα αυτά δεν έχεις λάβει υπόψη σου· οπότε, τι έχεις κάνει, τελικά; Αξίζουν οι πράξεις σου να τις τιμήσει κανείς; Τα έκανες σαλάτα με το έργο της εκκλησίας, ενώ ο οίκος του Θεού απλώς σε κλάδεψε, χωρίς να ανακαλέσει το δικαίωμά σου να εκτελείς κάποιο καθήκον. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αγάπη, η πιο αληθινή αγάπη —κι όμως εσύ είσαι ενοχλημένος. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό; Είσαι τελείως παράλογος!

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό για δυο-τρία χρόνια μόνο και οι πράξεις τους, ο τρόπος που μιλούν και γελούν, οι απόψεις που αποκαλύπτουν, ακόμη και οι εκφράσεις του προσώπου τους και οι κινήσεις τους όταν μιλούν με τους άλλους είναι δυσάρεστες και δείχνουν ότι είναι τελείως άπιστοι και δύσπιστοι. Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να συνετίζονται, πρέπει να κλαδεύονται και πρέπει να τους επιβάλλονται κανόνες, έτσι ώστε να γνωρίσουν ποια είναι η κανονική ανθρώπινη φύση, ποια είναι η ευπρέπεια ενός αγίου και πώς οφείλει να είναι ένας χριστιανός, κι έτσι ώστε να μάθουν πώς να είναι άνθρωποι και να μπορέσουν να αποκτήσουν ανθρώπινη ομοιότητα. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν στον Θεό οχτώ ή δέκα χρόνια ή και ακόμη περισσότερο, αλλά κρίνοντας από τις σκέψεις και τις οπτικές τους, από τα λόγια και τις πράξεις τους, καθώς και από τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται τα πράγματα και από τις ιδέες που κατεβάζουν όποτε τους συμβαίνει κάτι, είναι σαφές ότι πρόκειται οπωσδήποτε για άπιστους και δύσπιστους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ακούσει κάμποσα κηρύγματα και διαθέτουν κάποια εμπειρία και διορατικότητα· έχουν αλληλεπιδράσει αρκετά με τους αδελφούς και τις αδελφές τους, και θα έπρεπε να έχουν τη δική τους γλώσσα συνεννόησης, όμως οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούν να μοιραστούν μαρτυρία, ενώ όταν μιλούν και εκφράζουν τις απόψεις τους, η γλώσσα τους είναι υπεραπλουστευτική και δεν μπορούν να εξηγήσουν τίποτα με σαφήνεια. Είναι στ’ αλήθεια φτωχοί, αξιολύπητοι και τυφλοί· ξεκάθαρα έχουν μια τελείως θλιβερή όψη. Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος κάνει κάποιο καθήκον και αναλαμβάνει μια μικρή ευθύνη, πάντοτε κλαδεύεται. Είναι αναπόφευκτο αυτό. Γιατί κλαδεύεται; Επειδή οι πράξεις του παραβιάζουν υπερβολικά τις αλήθεια-αρχές· δεν μπορεί καν να αποκτήσει τη συνείδηση και τη λογική ενός κανονικού ανθρώπου, ενώ μιλά και ενεργεί σαν άπιστος, σαν να έχουν προσλάβει έναν άπιστο για να έρθει να κάνει το έργο του οίκου του Θεού. Τι ποιότητα έχει, λοιπόν, το έργο που παράγουν αυτοί οι άνθρωποι κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους; Τι αξία έχει; Έχουν κάποια υποτακτική πλευρά; Ή μήπως έχουν υπερβολικά πολλά προβλήματα και προκαλούν μόνο διαταράξεις και αναστάτωση; (Ναι.) Δεν πρέπει, λοιπόν, να κλαδευτούν αυτοί οι άνθρωποι; (Ναι.) Κάποιοι άνθρωποι γράφουν σενάρια για τη ζωή ενός χριστιανού, για το ότι ο πρωταγωνιστής υφίσταται διώξεις, δεινά και διάφορες άλλες καταστάσεις και για το ότι αντιλαμβάνεται και βιώνει τα λόγια του Θεού. Ωστόσο, στη διάρκεια ολόκληρης της ιστορίας, ο πρωταγωνιστής δεν προσεύχεται σχεδόν ποτέ, ενώ κάποιες φορές, όταν αντιμετωπίζει κάτι, δεν ξέρει καν τι να πει στην προσευχή του. Παλιότερα, κάποιοι έγραφαν το ίδιο, κοινότοπο πράγμα για κάθε προσευχή· όταν συνέβαινε κάτι στον πρωταγωνιστή, εκείνος προσευχόταν με αυτά τα λόγια: «Ω Θεέ μου, είμαι πολύ συγχυσμένος τώρα! Είμαι δυστυχισμένος, πόσο βαθιά δυστυχισμένος είμαι! Σε παρακαλώ, καθοδήγησέ με και διαφώτισέ με». Τέτοιες κοινοτοπίες έγραφαν· όμως όταν ο πρωταγωνιστής βρισκόταν αντιμέτωπος με κάποιο διαφορετικό γεγονός, μια διαφορετική κατάσταση, μια διαφορετική διάθεση, δεν ήξερε πώς να προσευχηθεί και δεν είχε τίποτε να πει. Αναρωτιέμαι, λοιπόν: Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν βάζουν τους πρωταγωνιστές τους να προσεύχονται όταν συναντούν προβλήματα, άραγε έχουν οι ίδιοι τη συνήθεια να προσεύχονται; Αν δεν προσεύχονται όταν τους συμβαίνει κάτι, τότε σε τι στηρίζονται στην καθημερινή τους ζωή και κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους; Τι σκέφτονται; Έχουν τον Θεό στην καρδιά τους; (Δεν έχουν τον Θεό στην καρδιά τους. Στηρίζονται στις δικές τους σκέψεις και τα δικά τους χαρίσματα σε ό,τι κάνουν.) Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κλαδεύονται. Πώς πιστεύετε ότι θα αξιολογήσω αυτό το ζήτημα; Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να κλαδεύονται. Αυτοί οι άνθρωποι, που δεν σημειώνουν πρόοδο, που έχουν μυαλό αλλά όχι καρδιά, πιστεύουν πολλά χρόνια, όμως δεν έχουν ιδέα τι να πουν στις προσευχές τους όταν αντιμετωπίζουν κάποιο ζήτημα· δεν έχουν να πουν τίποτα στον Θεό, δεν ξέρουν πώς να εκμυστηρευτούν το οτιδήποτε στον Θεό και δεν Του μιλούν εκ βαθέων. Ο Θεός είναι Εκείνος που βρίσκεται πιο κοντά σου από όλους, Εκείνος που αξίζει περισσότερο να Τον εμπιστεύεσαι και να στηρίζεσαι σε Αυτόν, κι όμως εσύ δεν έχεις να Του πεις απολύτως τίποτα. Για ποιον, λοιπόν, κρατάς τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου; Όποιος κι αν είναι, αν δεν έχεις να πεις τίποτα στον Θεό, τι άνθρωπος είσαι; Δεν είσαι κάποιος που δεν έχει καθόλου ανθρώπινη φύση; Αν στο σενάριο δεν υπάρχει τίποτα για την ανθρώπινη φύση του πρωταγωνιστή, για τη ζωή του ως πιστού και για τον τρόπο με τον οποίο βιώνει και αντιλαμβάνεται τα λόγια του Θεού και ούτω καθεξής, αν δεν είναι παρά ένα κούφιο κέλυφος σεναρίου, τότε τι θέλεις να δείξεις στους ανθρώπους κάνοντας αυτήν την ταινία; Σε τι χρησιμεύει αυτό το σενάριο που γράφεις; Στον Θεό καταθέτεις μαρτυρία ή στην ελάχιστη γνώση και μόρφωση που έχεις; Η καλύτερη απτή απόδειξη μαρτυρίας στον Θεό είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεύχεται και αναζητά κάποιος, και το πώς αλλάζουν οι ιδέες, η στάση, οι οπτικές και οι σκέψεις του για τον Θεό όταν τους συμβαίνει κάτι ή όταν συναντούν δυσκολίες. Δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό ούτε στο ελάχιστο. Ακόμη και μετά από αρκετά χρόνια που πιστεύουν, δεν ξέρουν πώς να προσευχηθούν· δεν είναι παράξενο που δεν έχουν σημειώσει πρόοδο ακόμα. Οι επαγγελματικές τους δεξιότητες δεν έχουν βελτιωθεί και δεν έχουν σημειώσει καμία πρόοδο στη ζωή-είσοδό τους. Δεν πρέπει να κλαδεύονται τέτοιοι άνθρωποι; Και, βεβαίως, υπάρχει προηγούμενο στο κλάδεμα των ανθρώπων. Αν αρνείστε να αποδεχθείτε το κλάδεμα ή αν δεν κλαδευτείτε, η συνέπεια αυτού του πράγματος και η έκβασή σας θα είναι επικίνδυνες. Είστε τυχεροί που έχετε ανθρώπους να σας κλαδεύουν και να σας πειθαρχούν τώρα. Αυτό το θαυμάσιο, ωφέλιμο πράγμα είναι κάτι που οι αντίχριστοι δεν μπορούν να αποδεχτούν. Θεωρούν ότι, όταν τους κλαδέψουν, σημαίνει ότι είναι τελειωμένοι, ότι δεν έχουν ελπίδα πια, ότι μπορούν να δουν ποια θα είναι η έκβασή τους. Θεωρούν ότι το κλάδεμα αποδεικνύει πως δεν τους εκτιμούν πια, πως δεν είναι πλέον ευνοούμενοι του Άνωθεν και πως το πιθανότερο είναι να αποκλειστούν. Κι ύστερα χάνουν το κίνητρό τους να πιστεύουν και αρχίζουν να σχεδιάζουν να βγουν στον κόσμο και να βγάλουν πολλά λεφτά, να ακολουθήσουν τις κοσμικές τάσεις, να τρωγοπίνουν και να διασκεδάζουν, και οι δολοπλοκίες τους αρχίζουν να έρχονται στο φως. Αυτό τους βάζει σε κίνδυνο και το επόμενο βήμα τους θα τους οδηγήσει να διαβούν το κατώφλι και να αναχωρήσουν από τον οίκο του Θεού.

Όταν ένας αντίχριστος έχει θέση και εξουσία στον οίκο του Θεού, όταν μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κεφαλαιοποιεί κάθε ευκαιρία, όταν οι άνθρωποι τον θαυμάζουν και τον κολακεύουν, καθώς και όταν πιστεύει ότι έχει τις ευλογίες, τις ανταμοιβές και έναν όμορφο προορισμό σε απόσταση αναπνοής, τότε επιφανειακά μοιάζει να ξεχειλίζει από πίστη στον Θεό, στα λόγια του Θεού και τις υποσχέσεις Του προς την ανθρωπότητα, καθώς και στο έργο και τις προοπτικές του οίκου του Θεού. Ωστόσο, μόλις κλαδευτεί, μόλις απειληθεί η επιθυμία του για ευλογίες, τότε μέσα του γεννιέται η καχυποψία και οι παρανοήσεις απέναντι στον Θεό. Εν ριπή οφθαλμού, η φαινομενικά αστείρευτη πίστη του εξαφανίζεται, χάνεται ολοκληρωτικά. Δεν μπορεί σχεδόν να βρει την ενέργεια ούτε καν για να περπατήσει ή να μιλήσει, χάνει το ενδιαφέρον του για την εκτέλεση του καθήκοντός του, μαζί με όλο του τον ενθουσιασμό, την αγάπη και την πίστη του. Έχει χάσει εκείνη την ελάχιστη καλή θέληση που είχε και, όποιος κι αν του μιλάει, δεν δίνει καμία σημασία. Μέσα σε μια στιγμή, έχει γίνει εντελώς άλλος άνθρωπος. Αποκαλύφθηκε, έτσι δεν είναι; Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος διατηρεί τις ελπίδες του να ευλογηθεί, μοιάζει να έχει αστείρευτη ενέργεια, να είναι αφοσιωμένος στον Θεό. Ξυπνάει νωρίς και εργάζεται μέχρι αργά τη νύχτα, είναι σε θέση να υποφέρει και να πληρώνει τίμημα. Όμως, όταν χάσει την ελπίδα του να ευλογηθεί, μοιάζει με ξεφούσκωτο μπαλόνι. Θέλει να αλλάξει σχέδια, να βρει άλλο μονοπάτι και να εγκαταλείψει την πίστη του στον Θεό. Αποκαρδιώνεται και απογοητεύεται από τον Θεό, γεμίζει παράπονα. Είναι αυτή η έκφραση ενός ανθρώπου που επιδιώκει και αγαπά την αλήθεια, ενός ανθρώπου που έχει ανθρώπινη φύση και ακεραιότητα; (Όχι.) Αυτός ο άνθρωπος κινδυνεύει. Όταν συναντάτε έναν τέτοιο άνθρωπο, αν μπορεί να παρέχει υπηρεσίες, να τον κλαδεύετε με καλοσύνη και να βρίσκετε κάποια ευχάριστα λόγια για να τον παινέψετε. Αν τον κολακεύετε και τον παραφουσκώνετε σαν μπαλόνι, θα είναι γεμάτος κέφι και ζωντάνια. Μπορείτε να του λέτε πράγματα σαν κι αυτά: «Είσαι πολύ ευλογημένος, τα μάτια σου λάμπουν και βλέπω ότι έχεις αστείρευτη ενέργεια· σίγουρα θα γίνεις στυλοβάτης του οίκου του Θεού. Η βασιλεία του Θεού δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς εσένα και χωρίς εσένα το έργο του οίκου του Θεού θα ζημιωθεί. Μόνο που έχεις ένα τοσοδά ελαττωματάκι. Μπορείς να το ξεπεράσεις με λίγη προσπάθεια και, μόλις διορθωθεί αυτό, όλα θα είναι μια χαρά· τότε σίγουρα θα γίνει δικό σου το σπουδαιότερο στεφάνι απ’ όλα». Όταν ένας τέτοιος άνθρωπος κάνει κάτι λάθος, μπορείτε να τον κλαδέψετε ευθέως. Και πώς θα το κάνετε αυτό; Απλώς πείτε: «Είσαι πάρα πολύ έξυπνος —πώς έκανες ένα τόσο στοιχειώδες λάθος; Δεν έπρεπε να είχε συμβεί αυτό! Έχεις το καλύτερο επίπεδο και είσαι ο πιο μορφωμένος στην ομάδα μας, κι έχεις και το υψηλότερο γόητρο απ’ όλους μας. Δεν θα έπρεπε εσύ να κάνεις ένα τέτοιο λάθος —τι ντροπή! Φρόντισε να μην ξανακάνεις ένα τέτοιο λάθος, γιατί αυτό σίγουρα θα πληγώσει τον Θεό. Αν το ξανακάνεις, θα βλάψει την υπόληψή σου. Δεν θα σου το πω αυτό μπροστά σε όλους· σου το λέω κατ’ ιδίαν, ώστε να μην μπουν στο μυαλό των αδελφών τίποτα ιδέες για σένα. Εγώ προσπαθώ μόνο να βεβαιωθώ ότι δεν θα γίνεις ρεζίλι και λαμβάνω υπόψη μου τα αισθήματά σου, το καταλαβαίνεις, ε; Βλέπεις πόση μεγάλη αγάπη δείχνει ο οίκος του Θεού;» Κι αυτός θα απαντήσει: «Ναι». «Οπότε, τι θα γίνει τώρα;» Κι εκείνος θα πει: «Συνεχίζουμε την καλή δουλειά!» Πώς σας φαίνεται να του φερθείτε έτσι; Ένας τέτοιος άνθρωπος θέλει μόνο να κερδίσει ευλογίες απλώς δουλεύοντας· δεν αναζητά ποτέ τις αλήθεια-αρχές στα λόγια και τις πράξεις του, ενώ δεν αποδέχεται καθόλου την αλήθεια. Ποτέ δεν σκέφτεται αν είναι σωστό να πει αυτά που λέει ή να κάνει αυτά που κάνει, δεν υπολογίζει τις συνέπειες των πράξεών του, δεν προσεύχεται, δεν αναλογίζεται, δεν αναζητά και δεν συναναστρέφεται. Πράττει μόνο σύμφωνα με τις δικές του ιδέες και κάνει ό,τι θέλει. Όταν κάποιος θίξει τον εγωισμό ή τα συμφέροντά του με τα λόγια ή τις πράξεις του, όταν εκθέσει τα ελαττώματα ή τα προβλήματά του ή του κάνει κάποια λογική σύσταση, εκείνος γίνεται έξαλλος, κρατάει κακία και θέλει να εκδικηθεί, ενώ στις πιο σοβαρές περιπτώσεις, θέλει να εγκαταλείψει την πίστη του και να πάει να καταγγείλει την εκκλησία στον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Έχουμε συγκεκριμένο τρόπο να χειριζόμαστε τους ανθρώπους αυτού του είδους: Αποφεύγουμε να τους κλαδεύουμε και προτιμάμε να τους κανακεύουμε.

Πριν λίγο συναναστραφήκαμε σχετικά με το ότι, όταν οι αντίχριστοι κλαδεύονται, το βλέπουν πάντα σε σχέση με τις ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες. Αυτή η στάση και άποψη είναι λανθασμένη και επικίνδυνη. Όταν κάποιος επισημαίνει τα ελαττώματα ή τα προβλήματα ενός αντίχριστου, αυτός αισθάνεται ότι έχει χάσει την ελπίδα του να κερδίσει ευλογίες· και όταν κλαδεύεται, πειθαρχείται ή επιπλήττεται, αισθάνεται, επίσης, ότι έχει χάσει την ελπίδα του να κερδίσει ευλογίες. Μόλις κάτι δεν πάει όπως το θέλει ή δεν είναι σύμφωνο με τις αντιλήψεις του, αμέσως μόλις εκτεθεί και κλαδευτεί, νιώθοντας ότι η αυτοεκτίμησή του έχει υποστεί πλήγμα, οι σκέψεις του πηγαίνουν αμέσως στο αν δεν έχει πλέον ελπίδα να κερδίσει ευλογίες. Δεν είναι αυτό υπερβολικά ευαίσθητο εκ μέρους του; Δεν επιθυμεί υπερβολικά έντονα να κερδίσει ευλογίες; Πείτε Μου, δεν είναι αξιολύπητοι αυτοί οι άνθρωποι; (Είναι.) Είναι πράγματι αξιολύπητοι! Και με ποιον τρόπο είναι αξιολύπητοι; Έχει σχέση το αν μπορεί κανείς να αποκτήσει ευλογίες με το κλάδεμά του; (Όχι.) Δεν έχουν σχέση. Γιατί, λοιπόν, οι αντίχριστοι, όταν κλαδεύονται, αισθάνονται ότι έχουν χάσει την ελπίδα τους να κερδίσουν ευλογίες; Δεν έχει αυτό κάποια σχέση με την επιδίωξή τους; Τι επιδιώκουν; (Να κερδίσουν ευλογίες.) Δεν εγκαταλείπουν ποτέ την επιθυμία και την πρόθεσή τους να κερδίσουν ευλογίες. Έχουν την πρόθεση να κερδίσουν ευλογίες από την αρχή της πίστης τους στον Θεό, και παρόλο που έχουν ακούσει πολλά κηρύγματα, δεν αποδέχτηκαν ποτέ την αλήθεια. Ποτέ δεν εγκατέλειψαν την επιθυμία και τον στόχο τους να κερδίσουν ευλογίες. Δεν έχουν διορθώσει ούτε έχουν αλλάξει τις απόψεις τους σχετικά με την πίστη στον Θεό, ενώ δεν έχει εξαγνιστεί ο στόχος τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Σε ό,τι κάνουν, ελπίζουν και αποσκοπούν απελπισμένα να κερδίσουν ευλογίες και στο τέλος, όταν καταρρέουν οι ελπίδες τους να κερδίσουν ευλογίες, γίνονται έξαλλοι και διαμαρτύρονται πικρά, αποκαλύπτοντας τελικά την άσχημη κατάσταση της αμφιβολίας τους για τον Θεό και της άρνησής τους για την αλήθεια. Δεν φλερτάρουν έτσι με τον θάνατο; Αυτή είναι η αναπόφευκτη συνέπεια του ότι οι αντίχριστοι δεν δέχονται ούτε στο ελάχιστο την αλήθεια ούτε δέχονται το κλάδεμα. Στην εμπειρία τους από το έργο του Θεού, όλοι όσοι ανήκουν στον εκλεκτό λαό του Θεού μπορούν να γνωρίζουν ότι η κρίση, η παίδευση και το κλάδεμα του Θεού είναι η αγάπη και οι ευλογίες Του· όμως οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι αυτό είναι απλώς κάτι που λένε οι άνθρωποι και δεν πιστεύουν ότι είναι η αλήθεια. Έτσι, δεν βλέπουν το κλάδεμα ως ένα μάθημα από το οποίο πρέπει να διδαχθούν, δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε κάνουν αυτοκριτική. Αντιθέτως, πιστεύουν ότι το κλάδεμα είναι προϊόν της ανθρώπινης θέλησης, ότι είναι σκόπιμο βάσανο, φορτισμένο με ανθρώπινες προθέσεις, και ότι σίγουρα δεν προέρχεται από τον Θεό. Επιλέγουν να αντιστέκονται και να το αγνοούν, ενώ μελετούν και γιατί κάποιος τους συμπεριφέρεται έτσι. Δεν υποτάσσονται καθόλου. Συνδέουν ό,τι συμβαίνει κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους με την απόκτηση ευλογιών και ανταμοιβών, ενώ θεωρούν την απόκτηση ευλογιών ως την πιο σημαντική επιδίωξη στη ζωή τους, καθώς και ως τον απόλυτο και ύψιστο στόχο της πίστης τους στον Θεό. Προσκολλώνται απελπισμένα στον στόχο τους να κερδίσουν ευλογίες, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν συναναστρέφεται ο οίκος του Θεού σχετικά με την αλήθεια, και δεν τον εγκαταλείπουν, θεωρώντας ότι η πίστη στον Θεό που δεν αποσκοπεί στην απόκτηση ευλογιών είναι ηλιθιότητα και ανοησία, ότι είναι μεγάλη απώλεια. Νομίζουν ότι όποιος εγκαταλείπει τον στόχο του να κερδίσει ευλογίες έχει εξαπατηθεί, ότι μόνο ένας ανόητος θα εγκατέλειπε την ελπίδα να κερδίσει ευλογίες και ότι το να δέχεσαι το κλάδεμα φανερώνει ηλιθιότητα και ανικανότητα, κάτι που δεν θα έκανε ένας έξυπνος άνθρωπος. Αυτό είναι το σκεπτικό και η λογική ενός αντίχριστου. Έτσι, όταν κλαδεύεται ένας αντίχριστος, βαθιά μέσα του αντιστέκεται σθεναρά και είναι δεινός στις σοφιστείες και την προσποίηση· δεν δέχεται την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο, ούτε υποτάσσεται. Αντίθετα, ξεχειλίζει από ανυπακοή και απείθεια. Αυτό πιθανότατα θα τον οδηγήσει να εναντιωθεί στον Θεό, να Τον κρίνει, να Τον πολεμήσει και, στο τέλος, να αποκαλυφθεί και να αποκλειστεί.