Οι ορισμοί των επικεφαλής και των εργατών και οι λόγοι ύπαρξής τους

Ας περάσουμε τώρα στη δεύτερη κατηγορία: εκείνους που εκτελούν τα καθήκοντα των επικεφαλής και των εργατών. Οι άνθρωποι αυτοί, παρόλο που είναι λίγοι σε αριθμό, παίζουν σημαντικό ρόλο λόγω της φύσης του έργου τους. Τα καθήκοντα των επικεφαλής και των εργατών σχετίζονται κι αυτά με πολλές αλήθειες· ακόμη περισσότερες και από αυτές που αφορούν τη διάδοση του ευαγγελίου. Γιατί το λέω αυτό; Αυτά τα καθήκοντα έχουν πολύ μεγάλο εύρος. Μία πτυχή αυτών των καθηκόντων είναι το έργο της διάδοσης του ευαγγελίου προς τα έξω, ενώ μία άλλη πτυχή είναι το πότισμα και ο εφοδιασμός του εκλεκτού λαού του Θεού εσωτερικά, η καλή διαχείριση της εκκλησιαστικής ζωής, καθώς και ο χειρισμός των εκκλησιαστικών υποθέσεων και η επίλυση κάθε είδους προβλημάτων. Με άλλα λόγια, οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να κατανοούν περισσότερες αλήθειες, οι απαιτήσεις από εκείνους αναφορικά με κάποιες αρχές άσκησης είναι πιο αυστηρές, ενώ πρέπει να έχουν και πιο στενή σχέση με τον Θεό. Το να είναι κανείς επικεφαλής ή εργάτης περιλαμβάνει την άσκηση και την είσοδο σε διάφορες πτυχές της αλήθειας, τα μονοπάτια που ακολουθούν οι άνθρωποι, καθώς και πολλές άλλες πτυχές. Σε σύγκριση με την εκτέλεση του καθήκοντος της διάδοσης του ευαγγελίου, το καθήκον του επικεφαλής ή του εργάτη σχετίζεται πιο στενά με τη ζωή-είσοδο και επιπλέον απαιτεί την επίτευξη αλλαγής διάθεσης. Αυτό σημαίνει ότι οι διάφορες αλήθειες που σχετίζονται με την καλή εκτέλεση του έργου των επικεφαλής είναι περισσότερες και ευρύτερες σε αντικείμενο. Ωστόσο, όσες κι αν είναι, εξακολουθούν να εμπίπτουν σε ορισμένα βασικά θέματα, οπότε θα τις αναλύσουμε ανά στοιχείο και ανά σημείο και θα μπορέσετε σταδιακά να τις κατανοήσετε. Ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό των επικεφαλής και των εργατών. Γιατί είναι απαραίτητο να δώσουμε έναν ορισμό; Ο ορισμός ενός πράγματος ισοδυναμεί με την τοποθέτησή του· δηλαδή, λέει στους ανθρώπους ποια είναι η φύση και ποιο το εύρος των ευθυνών που αντιστοιχούν σε αυτά τα καθήκοντα, καθώς και τους τίτλους τους· με άλλα λόγια, πώς να αποκαλούμε αυτούς τους ανθρώπους. Ορίζοντας επακριβώς αυτά τα καθήκοντα, οι άνθρωποι μπορούν να ξεκαθαρίσουν μέσα τους ποια θέση έχει αυτή η κατηγορία ανθρώπων στο μυαλό του Θεού, τι ζητά από εκείνους και ποιες είναι οι απαιτήσεις Του από αυτούς κατά την εκτέλεση αυτών των καθηκόντων, ποιο μονοπάτι θα πρέπει ν’ ακολουθούν και ποιες αρχές θα πρέπει να κάνουν πράξη. Είτε είναι νεαροί είτε ηλικιωμένοι, είτε κατέχουν υψηλή και ευγενή είτε χαμηλή και ευτελή θέση, και όποιο κι αν είναι υπόβαθρό τους, σε κάθε περίπτωση, ο Θεός έχει απαιτούμενα πρότυπα γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Με άλλα λόγια, υπάρχουν αλήθειες που πρέπει να κατανοούν οι άνθρωποι που εκτελούν τέτοια καθήκοντα· υπάρχουν αλήθεια-αρχές που πρέπει ν’ αντιλαμβάνονται και να κάνουν πράξη και υπάρχει ένα συγκεκριμένο μονοπάτι που πρέπει ν’ ακολουθούν. Πώς, λοιπόν, ορίζονται συνήθως οι άνθρωποι που επιλέγονται μεταξύ των ακολούθων του Θεού ως επικεφαλής και εργάτες; Ποιος είναι ο ακριβής ορισμός; Ποιος πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είναι ο ορισμός; Και ποια ακριβώς θέση κατέχουν αυτοί οι άνθρωποι στην καρδιά των άλλων; Δεν σχετίζεται αυτό με τον ορισμό της ταυτότητας και της θέσης αυτών των ανθρώπων; Πώς τοποθετούν στην καρδιά τους οι άλλοι αυτήν την ομάδα ανθρώπων; Ως αποστόλους; Όχι. Ως μαθητές; Ούτε ως μαθητές. Τους αποκαλεί κανείς ποιμένες; (Ναι.) Είναι κατάλληλος τίτλος η λέξη «ποιμένες»; (Δεν είναι.) Γιατί δεν είναι; (Είναι η λάθος θέση.) Είναι οι άνθρωποι ικανοί να επιτελέσουν τον ρόλο των ποιμένων; (Όχι.) Εφόσον δεν είναι απόστολοι ούτε μαθητές και ούτε ο τίτλος «ποιμένες» είναι κατάλληλος, ποιο ακριβώς είναι το καταλληλότερο όνομα για τους ανθρώπους που εκτελούν αυτά τα καθήκοντα; Ποιος είναι ο πιο εύστοχος όρος; (Φύλακες.) Είναι κατάλληλος ο όρος «φύλακες»; Δεν βλέπω καμία διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν τον τίτλο και στον όρο «ποιμένες». Είναι ένα όνομα που ακούγεται μεγαλοπρεπές, αλλά το έργο που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι είναι μάλλον δευτερεύον. Κανένας από αυτούς τους τίτλους δεν είναι κατάλληλος. Με βάση, λοιπόν, τη φύση των καθηκόντων που εκτελούν αυτοί οι άνθρωποι, ποιο όνομα και ποιος ορισμός είναι πιο εύστοχα; Σύμφωνα με ποιες αρχές πρέπει να ορίσουμε αυτούς τους ανθρώπους; Ο ορισμός πρέπει ν’ αντιστοιχεί στη φύση του έργου τους, καθώς και στην ταυτότητα και τη θέση τους, και πρέπει να είναι απολύτως ακριβής και όχι πολύ μεγαλοπρεπής. Θα ήταν πολύ μεγαλοπρεπές να ορίσουμε αυτούς τους ανθρώπους ως «αποστόλους»; (Ναι.) Ή αν τους ορίζαμε ως «φύλακες»; (Αυτό είναι ακόμα πιο μεγαλοπρεπές.) Είσαι ικανός να φυλάς τους ανθρώπους; Αν δεν είσαι, τότε δεν είσαι φύλακας. Και ο όρος «ποιμένες»; Σε τι αναφέρεται ο όρος «ποιμένες»; (Σε ανθρώπους που φροντίζουν ένα ποίμνιο.) Αναφέρεται σε ανθρώπους που φροντίζουν και φυλάνε ένα κοπάδι αμνών. Ουσιαστικά, αυτό το όνομα ταιριάζει σ’ αυτήν την ομάδα μόνο με βάση τη φύση του έργου τους. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη το τι μπορούν να επωμιστούν οι άνθρωποι στις μέρες μας, τι μπορούν να πετύχουν, αλλά και τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους, είναι κατάλληλος ο τίτλος «ποιμένες»; (Όχι.) Είναι λίγο μεγαλοπρεπής. Δεν είναι ικανοί γι’ αυτό, ούτε ταιριάζει αυτός ο τίτλος με τη φύση ή το αντικείμενο του έργου που κάνουν οι άνθρωποι στις μέρες μας. Είναι προφανές ότι δεν τους ταιριάζει αυτός ο τίτλος. Τότε, ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος να ορίσουμε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων; (Ως επικεφαλής και εργάτες.) Αυτή η φράση είναι σχετικά κατάλληλη.

Ποια είναι η αιτία της εμφάνισης αυτής της κατηγορίας ανθρώπων στην οποία ανήκουν οι επικεφαλής και οι εργάτες; Πώς προέκυψαν αυτοί οι άνθρωποι; Κατά μία ευρεία έννοια, τους έχει ανάγκη το έργο του Θεού· κατά μία πιο στενή έννοια, τους έχει ανάγκη το έργο της εκκλησίας, τους έχει ανάγκη ο εκλεκτός λαός του Θεού. Όποια κι αν είναι η ταυτότητα και η θέση τους, και όποιον ρόλο κι αν διαδραματίζουν, είναι ίσοι με τα συνηθισμένα μέλη του εκλεκτού λαού του Θεού· ενώπιον του Θεού έχουν όλοι την ίδια ταυτότητα και θέση. Αν και ο όρος «επικεφαλής και εργάτες» υπάρχει στην εκκλησία, και μολονότι αυτοί οι άνθρωποι είναι «επικεφαλής» και «εργάτες» που εκτελούν διαφορετικά καθήκοντα από τους αδελφούς και τις αδελφές τους, ο τίτλος τους ως «δημιουργήματα» ενώπιον του Θεού παραμένει ίδιος· αυτή η ταυτότητα δεν θα αλλάξει. Η διαφορά των επικεφαλής και των εργατών από τα συνηθισμένα μέλη του εκλεκτού λαού του Θεού είναι μόνο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στα καθήκοντα που εκτελούν. Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό φαίνεται κυρίως στους ρόλους τους ως επικεφαλής. Για παράδειγμα, όσους ανθρώπους κι αν έχει μια εκκλησία, ο επικεφαλής είναι η κεφαλή. Ποιος είναι, λοιπόν, ο ρόλος αυτού του επικεφαλής ανάμεσα στα μέλη; Ηγείται όλου του εκλεκτού λαού του Θεού στην εκκλησία. Τι επίδραση έχει, λοιπόν, σε ολόκληρη την εκκλησία; Αν αυτός ο επικεφαλής ακολουθήσει το λάθος μονοπάτι, όλοι όσοι είναι στην εκκλησία θα τον ακολουθήσουν στο λάθος μονοπάτι, γεγονός που θα έχει τεράστιο αντίκτυπο σε ολόκληρο τον εκλεκτό λαό του Θεού στην εκκλησία. Πάρτε για παράδειγμα τον Παύλο. Οδήγησε πολλές από τις εκκλησίες που ίδρυσε και τον εκλεκτό λαό του Θεού. Όταν παραστράτησε ο Παύλος, παραστράτησαν και οι εκκλησίες και ο εκλεκτός λαός του Θεού που καθοδηγούσε. Έτσι, όταν οι επικεφαλής ακολουθούν ένα αποκλίνον μονοπάτι, δεν είναι οι μόνοι που επηρεάζονται· επηρεάζονται και οι εκκλησίες και ο εκλεκτός λαός του Θεού που καθοδηγούν. Εάν ο επικεφαλής είναι ένας σωστός άνθρωπος που περπατά στο σωστό μονοπάτι και επιδιώκει και κάνει πράξη την αλήθεια, τότε οι άνθρωποι των οποίων ηγείται θα τρώνε και θα πίνουν κανονικά τα λόγια του Θεού και θα επιδιώκουν κανονικά την αλήθεια και, ταυτόχρονα, οι άλλοι θα μπορούν να δουν την εμπειρία ζωής και την πρόοδο του επικεφαλής και θα επηρεάζονται από αυτά. Ποιο είναι, λοιπόν, το σωστό μονοπάτι στο οποίο θα πρέπει να βαδίζει ο επικεφαλής; Είναι να μπορεί να οδηγεί τους άλλους στην κατανόηση της αλήθειας και στην είσοδο στην αλήθεια, να τους οδηγεί ενώπιον του Θεού. Ποιο είναι το λανθασμένο μονοπάτι; Είναι να επιδιώκει τη θέση, τη φήμη και το κέρδος, να κάνει συχνά επίδειξη και να καταθέτει μαρτυρία για τον εαυτό του, χωρίς να καταθέτει ποτέ μαρτυρία για τον Θεό. Τι επίδραση έχει αυτό στον εκλεκτό λαό του Θεού; (Τον φέρνει ενώπιον του ίδιου του επικεφαλής.) Οι εκλεκτοί του Θεού θα απομακρυνθούν από τον Θεό και θα τεθούν υπό τον έλεγχο αυτού του επικεφαλής. Εάν οδηγείς τους ανθρώπους ενώπιόν σου, τότε τους οδηγείς ενώπιον ενός διεφθαρμένου ανθρώπου, ενώπιον του Σατανά, όχι του Θεού. Μόνο αν οδηγείς τους ανθρώπους ενώπιον της αλήθειας, τους οδηγείς ενώπιον του Θεού. Οι επικεφαλής και οι εργάτες, ανεξάρτητα από το αν βαδίζουν στο σωστό ή το λάθος μονοπάτι, έχουν άμεση επιρροή στον εκλεκτό λαό του Θεού. Όταν δεν έχει κατανοήσει ακόμη την αλήθεια, το μεγαλύτερο μέρος του εκλεκτού λαού του Θεού ακολουθεί τυφλά. Μπορεί ο επικεφαλής να είναι καλός και να τον ακολουθούν, αλλά μπορεί και να είναι κακός, και πάλι να τον ακολουθούν· δεν κάνουν καμία διάκριση. Όπου κι αν τους οδηγούν, εκείνοι ακολουθούν, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο επικεφαλής. Επομένως, είναι άκρως σημαντικό οι εκκλησίες να επιλέγουν καλούς ανθρώπους ως επικεφαλής τους. Το μονοπάτι στο οποίο βαδίζει κάθε άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό σχετίζεται άμεσα με το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν οι επικεφαλής του, και μπορεί να επηρεαστεί από αυτούς τους επικεφαλής και εργάτες, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Ας ξεκινήσουμε τη συναναστροφή μας πάνω στις διάφορες αλήθειες που σχετίζονται με τα καθήκοντα των επικεφαλής και των εργατών, με βάση αυτά τα δύο: από τη μία πλευρά, το σωστό μονοπάτι, και από την άλλη πλευρά, το λάθος μονοπάτι. Για ποιο από αυτά τα δύο πρέπει να συναναστραφούμε πρώτα; (Για το λάθος μονοπάτι.) Γιατί επιλέγετε αυτό; Είναι καλύτερα να συζητήσουμε πρώτα για το σωστό μονοπάτι ή για το λάθος; (Για το λάθος.) Ουσιαστικά, και οι δύο επιλογές είναι σωστές. Αλλά ανάλογα με το ποιο θα συζητήσουμε πρώτο, θα είναι διαφορετική και η επίδραση. Αν ξεκινήσουμε συζητώντας για το λάθος μονοπάτι, οι άνθρωποι μπορούν ν’ ανακαλύψουν μέσα από αυτό περισσότερα για το σωστό μονοπάτι και μπορούν, επίσης, να ανακαλύψουν πολλά παθητικά και αρνητικά πράγματα ή γνώσεις, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να νουθετήσουν τον εαυτό τους. Μπορούν ν’ αντλήσουν κάτι θετικό από αυτό, και αν έπειτα μιλήσουμε για το σωστό μονοπάτι, θα μπορούν να κατανοήσουν σε βαθύτερο επίπεδο και πιο γρήγορα τι είναι θετικό. Βασικά, αυτή η προσέγγιση μπορεί να λειτουργήσει και είναι ωφέλιμη για τους ανθρώπους. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το λάθος μονοπάτι.

Οι τεχνικές που χρησιμοποιούν οι αντίχριστοι για να ελέγχουν τους άλλους

Μόλις κάποιος επιλέγεται ως επικεφαλής ή εργάτης και έχει αρχίσει να εκτελεί τα καθήκοντά του, πρέπει μήπως να υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο φέρσιμο; Κάποιοι ρωτούν: «Τι είδους φέρσιμο; Πρέπει να πετά στα σύννεφα ή να προστάζει τον άνεμο και τη βροχή;» Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Παρόλο που δεν θα πρέπει να πετά στα σύννεφα ούτε να προστάζει τον άνεμο και τη βροχή, και σίγουρα δεν θα πρέπει να φωνάζει με όλη του τη δύναμη, επειδή είναι διεφθαρμένο ανθρώπινο ον με τη διεφθαρμένη διάθεση και ουσία του Σατανά, τέτοιες στιγμές κάθε άνθρωπος νιώθει βαθιά μέσα του μια θυελλώδη δύναμη. Όλοι έχουν υψηλές φιλοδοξίες και νιώθουν μια ορμή να πετύχουν στη σταδιοδρομία τους, να επιδείξουν τις δεξιότητές τους, να κάνουν θραύση και να τα δώσουν όλα. Προς το παρόν, δεν θα συζητήσουμε κατά πόσο είναι σωστή ή λάθος αυτή η ορμή. Όταν κάποιος επιλέγεται ως επικεφαλής ή εργάτης, τρέφει βαθιά μέσα του πολύ σύνθετα συναισθήματα. Τι εννοώ με τον όρο «σύνθετα»; Κάποιοι πιστεύουν ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να επιλεγούν ως επικεφαλής και, παρόλο που δεν είναι σίγουροι αν μπορούν να κάνουν καλή δουλειά ούτε γνωρίζουν ποιο θα είναι το μονοπάτι τους στο μέλλον, είναι από τη φύση τους πολύ ευτυχείς γι’ αυτήν την ευκαιρία και αποδέχονται με χαρά αυτήν την τιμητική ευθύνη κι αυτό το βαρύ φορτίο. Επίσης, βαθιά μέσα τους, νιώθουν κάπως ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους και τυχεροί. Για ποιον λόγο νιώθουν τυχεροί; Πιστεύουν το εξής: «Επιλέχθηκα ανάμεσα σε δεκάδες άλλους· θα πρέπει να είμαι πολύ λαμπρός και ικανός. Μάλλον είμαι καλύτερος από τους συνηθισμένους ανθρώπους και έχω καλύτερη αντίληψη και μεγαλύτερη πνευματική κατανόηση από τους περισσότερους. Πιστεύω στον θεό εδώ και πολλά χρόνια, έχω δαπανήσει πολλά και έχω μοχθήσει πολύ. Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι έχω τα προσόντα να ηγηθώ στην εκκλησία, να καθοδηγήσω τους άλλους ώστε να εισέλθουν στα λόγια του θεού και να κατανοήσουν την αλήθεια. Υπάρχουν πολλοί που είναι πιο έξυπνοι, πιο μορφωμένοι και πιο εύγλωττοι από μένα. Γιατί, λοιπόν, επιλέχθηκα εγώ κι όχι εκείνοι; Αυτό δείχνει ότι είμαι ικανός και ότι έχω καλή ανθρώπινη φύση. Αυτή είναι η χάρη του θεού». Αυτός είναι ο εσωτερικός τους μονόλογος. Κολλάνε στο τέλος τη φράση «χάρη του θεού», αλλά ουσιαστικά οι πραγματικές τους σκέψεις και η πραγματική τους κατανόηση περιλαμβάνονται στο πρώτο μέρος των όσων είπαν. Σκέφτονται: «Παρόλο που δεν ανταγωνίστηκα ούτε πάλεψα γι’ αυτό, επιλέχθηκα. Τι πρέπει να κάνω τώρα; Δεν γίνεται ν’ απογοητεύσω τους πάντες, πρέπει να τα δώσω όλα!» Και πώς τα δίνουν όλα; Την πρώτη τους μέρα στη δουλειά, καλούν τους επόπτες κάθε ομάδας σε συνάθροιση και έχουν ένα συγκεκριμένο φέρσιμο και μια συγκεκριμένη ενέργεια απέναντί τους. Τι είδους ενέργεια; Δρουν γρήγορα και αποφασιστικά και εννοούν όσα λένε· ανυπομονούν να κάνουν εντυπωσιακή αρχή. Πρώτα, προσπαθούν να δείξουν σε όλους πόσο ικανοί είναι, και έπειτα προσπαθούν να τους πείσουν να διακρίνουν και ν’ απαρνηθούν τον προκάτοχό τους. Λένε: «Σήμερα, ας αφιερώσουμε πρώτα λίγο χρόνο στο ν’ αναλύσουμε τον προκάτοχό μου· για παράδειγμα, ας μιλήσουμε για τους τρόπους με τους οποίους περιόριζε τους άλλους, για τις πτυχές του έργου στις οποίες έκανε λάθος ή υπήρξε αμελής, και ούτω καθεξής. Μπορούμε να συναναστραφούμε πάνω σε όλα αυτά τα πράγματα. Όταν ολοκληρώσουμε τη συναναστροφή και έχετε διακρίνει ξεκάθαρα τον προηγούμενο επικεφαλής, είστε σε θέση να τον απαρνηθείτε και δεν σας περιορίζει ούτε τον ζητάτε πια, τότε θα μπορεί να θεωρηθεί ότι έχετε κατανόηση και ότι είστε αφοσιωμένοι στον θεό και Του υποτάσσεστε. Θα ξεκινήσουμε τη σημερινή συναναστροφή ασκώντας κριτική στον προηγούμενο ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστο. Ας τον εκθέσουμε». Η αντίδραση όλων είναι να πουν ότι έχουν ήδη συναναστραφεί πάνω σ’ αυτό και έχουν διακρίνει ότι ο προκάτοχος ήταν ψευδοεπικεφαλής και αντίχριστος, οπότε δεν έχουν τίποτε να εκθέσουν. Αλλά αυτοί οι νέοι επικεφαλής δεν συμφωνούν και αρχίζουν να διαλέγουν συγκεκριμένους ανθρώπους και να τους αναγκάζουν να συναναστραφούν. Η συναναστροφή κάποιων ανθρώπων δεν τους αρέσει, οπότε ζητούν από έναν από τους αδελφούς και τις αδελφές που ήταν πιο κοντά στον προηγούμενο επικεφαλής να τον εκθέσει και να τον αναλύσει. Αφού, όμως, ακούσουν αυτήν τη συναναστροφή, σκέφτονται: «Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει διακρίνει τον προκάτοχό μου ούτε τον έχει απαρνηθεί. Φαίνεται να έχει ακόμα μια θέση στην καρδιά του. Αυτό παραπάει· πρέπει σήμερα κιόλας να σκεφτώ έναν τρόπο να εκθέσω εντελώς τον προκάτοχό μου». Μετά, καλούν κάποιον που είχε τις χειρότερες σχέσεις με τον προηγούμενο επικεφαλής να σηκωθεί και να τον εκθέσει. Μόλις αυτός ο άνθρωπος εκθέσει τον προηγούμενο επικεφαλής, ικανοποιούνται και πιστεύουν ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος αξίζει να καλλιεργηθεί. Και τι θέλουν να καλλιεργήσουν; Θέλουν να καλλιεργήσουν έναν συνεργό, να καλλιεργήσουν τις δικές τους δυνάμεις. Έτσι εξελίσσεται η πρώτη συνάθροιση. Και μπορούν, άραγε, να πετύχουν τον στόχο τους μετά από αυτήν τη συνάθροιση; Όχι εντελώς, ούτε τόσο γρήγορα. Τι σχεδιάζουν βαθιά μέσα τους; «Τίποτε δεν είναι πιο ανεξιχνίαστο και πιο καταχθόνιο από την καρδιά του ανθρώπου. Πρέπει να εξακριβώσω τι σκέφτεται ο καθένας για τον προκάτοχό μου και να ξεκαθαρίσω τι πιστεύει για μένα, αν ξέρει το παρελθόν μου και αν γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια για μένα, και να δείξω τελικά σε όλους ότι δεν μπορούν να τα βάζουν μαζί μου. Όμως, πρέπει να επιλέξω προσεκτικά τις μεθόδους και τις τακτικές μου. Δεν γίνεται να εκθέσω τις προθέσεις μου· πρέπει να τις αποκρύψω». Και από πού προέρχονται όλες αυτές οι σκέψεις, οι μέθοδοι εργασίας και τα κίνητρα; Από τη σατανική τους φύση. Έχετε εσείς τέτοιες εκδηλώσεις; Την ημέρα που επιλεχθήκατε ως επικεφαλής ή εργάτες, μπορεί να ξεκινήσατε προειδοποιώντας τον εαυτό σας να μην πάρει το λάθος μονοπάτι, να μη βαδίσει στο μονοπάτι των ψευδοεπικεφαλής και των αντίχριστων. Μπορεί να είπατε στον εαυτό σας ότι πρέπει να μη δώσετε σημασία στη θέση και να μην εργαστείτε για χάρη της φήμης, του κέρδους ή της θέσης σας ούτε να γίνετε έρμαιο των επιθυμιών σας όσο εργάζεστε, αλλά αντιθέτως να εργαστείτε σκληρά για να κάνετε το καθήκον σας και να είστε αφοσιωμένοι στον Θεό. Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός, κάποιοι δεν μπορούν να συγκρατηθούν και μόλις μιλάνε ή ενεργούν γίνεται πολύ ξεκάθαρος ο στόχος τους· προσπαθούν αμέσως να παγιώσουν τη θέση τους και να πάρουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων. Μόλις κάποιος αποκαλύψει το παραμικρό ίχνος δυσαρέσκειας ή απείθειας, ενοχλούνται και, παρόλο που μπορεί να μην τον αποκλείσουν ή να μην του επιτεθούν ανοιχτά, βαθιά μέσα τους νιώθουν μεγάλη αποστροφή γι’ αυτόν. Πώς εκδηλώνουν αυτό το αίσθημα αποστροφής; (Αγνοούν αυτόν τον άνθρωπο.) Η αγνόηση είναι μια σιωπηρή εκδήλωση. Ποιες συγκεκριμένες ενέργειες εμπεριέχει, λοιπόν, η αποστροφή; Για παράδειγμα, στις συναθροίσεις βάζουν τους ανθρώπους που συμπαθούν να καθίσουν απέναντί τους και βρίσκουν μια δικαιολογία για να βάλουν τους ανθρώπους που δεν συμπαθούν να καθίσουν στο πλάι. Είναι επίθεση αυτό; (Ναι.) Έτσι ξεκινούν την επίθεσή τους. Αναλαμβάνουν δράση, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Οι πράξεις έχουν μεγαλύτερη σοβαρότητα και βαρύτητα από τις λέξεις ή τις σκέψεις. Γιατί έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα; Όταν κάποιος σκέφτεται κάτι, αλλά δεν το κάνει, αυτό πηγάζει από το μυαλό και τις σκέψεις του. Μόλις, όμως, γίνει πράξη, γίνεται γεγονός. Όταν γίνεται συμπεριφορά, δεν είναι απλώς η διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά, αλλά μια κακή πράξη. Οι άνθρωποι, αφού επιλεγούν να γίνουν επικεφαλής, κουβαλούν τις δικές τους επιθυμίες και φιλοδοξίες και τα δικά τους ιδανικά στο έργο που κάνουν και στα καθήκοντα που εκτελούν. Ποια είναι, όμως, μια κοινή εκδήλωση που έχουν όλοι οι άνθρωποι που κατέχουν τη διεφθαρμένη διάθεση του Σατανά; Τι κοινό έχουν όλοι; Προσπαθούν ν’ αποκτήσουν δύναμη και να παγιώσουν τη θέση τους. Με ποια μέσα προσπαθούν ν’ αποκτήσουν δύναμη; Πρώτα, παρατηρούν τις ομάδες για να δουν ποιοι προσπαθούν να τους καλοπιάσουν και να έρθουν κοντά τους. Έπειτα, πλησιάζουν ενεργά αυτούς τους ανθρώπους και, είτε μέσω κολακείας είτε κάνοντάς τους μικρές χάρες, συνάπτουν παρασκηνιακές σχέσεις μαζί τους και προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοιά τους, ώστε αυτοί οι άνθρωποι —με τους οποίους έχουν κοινές προτιμήσεις, ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες ή την ίδια φύση— να γίνουν σκληροπυρηνικοί ακόλουθοί τους και να ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί τους. Και τι σκοπό έχουν όταν πείθουν αυτούς τους ανθρώπους να ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί τους; Να παγιώσουν τη θέση τους και να επεκτείνουν το εύρος των δυνάμεών τους. Μόλις αποκτήσουν δύναμη, δεν τους αρκεί μόνο να έχουν τον τελευταίο λόγο· θέλουν και να κάνουν περισσότερους ανθρώπους να τους ακολουθούν, να τους υποστηρίζουν και να τους υπερασπίζονται, ώστε ακόμη κι όταν λένε κάτι λάθος, όταν κάνουν κακά πράγματα ή όταν επιτίθενται σε άλλους και τους περιορίζουν, να υπάρχουν εκείνοι που κάνουν ό,τι τους λένε και τους εγκρίνουν. Αυτός είναι ο σκοπός τους. Έπειτα, αν ο Άνωθεν ανακαλύψει μια μέρα τα προβλήματά τους και τους αντικαταστήσει, θα εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ό,τι μπορούν για να τους υποστηρίξουν, που τους υπερασπίζονται και προσπαθούν να προστατεύσουν τη φήμη τους. Και ποια μέθοδο χρησιμοποιούν για να πετύχουν αυτήν την έκβαση μ’ αυτές τις ενέργειες; Παίρνουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων. Η μέθοδός τους είναι να παίρνουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων, προκειμένου να παγιώσουν τη θέση τους και να επεκτείνουν το εύρος των δυνάμεών τους. Αυτή είναι μία από τις μεθόδους με τις οποίες αποκτούν δύναμη οι αντίχριστοι.

Σε ό,τι αφορά τις τεχνικές που χρησιμοποιούν οι αντίχριστοι για να παγιώσουν τη θέση τους, η πρώτη είναι να παίρνουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων και η δεύτερη είναι να επιτίθενται στους διαφωνούντες και να τους αποκλείουν. Να παίρνουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων σημαίνει να χρησιμοποιούν αυτήν τη μέθοδο για να πάρουν με το μέρος τους ανθρώπους που τους καλοπιάνουν, που έρχονται κοντά τους, που τους εμπιστεύονται και που τους ακολουθούν είτε έχουν δίκιο είτε άδικο. Να επιτίθενται στους διαφωνούντες και να τους αποκλείουν σημαίνει να βλέπουν ως εχθρούς όλους όσοι κατανοούν την αλήθεια και μπορούν, συνεπώς, να τους διακρίνουν, να μην τους ακολουθούν και να τους αποφεύγουν. Αντιμετωπίζουν αυτούς τους ανθρώπους σαν κακό μπελά και βραχνά και η τεχνική που χρησιμοποιούν είναι να τους επιτίθενται και να τους αποκλείουν. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι ένας αντίχριστος παρατηρεί πως σε κάθε του συναναστροφή, οι άνθρωποι είναι πολύ ενθουσιώδεις, και μάλιστα κάποιοι κρατούν σημειώσεις ή τον καταγράφουν σε κασετόφωνο. Υπάρχει μόνο μία νεαρή αδελφή που δεν κρατάει ποτέ σημειώσεις ούτε μιλάει. Σκέφτεται, τότε, μέσα του: «Έχει κάποιο πρόβλημα μαζί μου; Ή μήπως πιστεύει ότι δεν συναναστρέφομαι καλά; Επιπλέον, κάθε φορά που έρχομαι, οι άλλοι με χαιρετούν και μου γνέφουν φιλικά, μου βάζουν νερό και μου προσφέρουν μια θέση για να καθίσω, αλλά εκείνη δεν μου έχει φερθεί ποτέ έτσι. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν υποκύπτει σ’ εμένα. Πρέπει να βρω έναν τρόπο και μια ευκαιρία να της δώσω ένα μάθημα! Τι είδους ευκαιρία να βρω; Θα κανονίσω ν’ αναλάβει κάτι που είναι σίγουρο ότι δεν θα το καταφέρει. Έτσι, θα έχω έναν λόγο να την κατσαδιάσω. Δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για να την πείσω να υποκύψει σ’ εμένα». Στη συνέχεια, κανονίζει να πάει η συγκεκριμένη αδελφή να εργαστεί σε ένα επικίνδυνο μέρος. Σκέφτεται: «Θα τη βάλω να πάει να διαδώσει το ευαγγέλιο σ’ έναν ηλικιωμένο πάστορα που είναι κάπως πρόστυχος και δεν αποδέχεται την αλήθεια. Για να δούμε αν θα μπορέσει να τον πείσει να γίνει πιστός. Τι δικαιολογία θα βρει να πει αν δεν μπορέσει; Αν δεν υποκύψει σ’ εμένα, θα τη διώξω!» Έπειτα, πάει και της λέει: «Αυτήν τη στιγμή, οι περισσότεροι από τους άλλους αδελφούς και αδελφές σ’ έχουν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Πιστεύεις στον θεό εδώ και πολλά χρόνια και κατανοείς πολλές αλήθειες. Υπάρχει ένας πάστορας που γνωρίζει καλά τη Βίβλο και εσύ είσαι η καταλληλότερη για να πας και να του διαδόσεις το ευαγγέλιο». Όταν η αδελφή συναντά τον πάστορα, εκείνος βλέπει ότι είναι νέα και όμορφη και του αρέσει· μάλιστα, παίρνει παραπάνω θάρρος μαζί της απ’ ό,τι θα έπρεπε. Όταν επιστρέφει η αδελφή, λέει ότι δεν θέλει να ξαναπάει εκεί, και ο αντίχριστος απαντάει: «Η εκκλησία σού έχει αναθέσει να του διαδώσεις το ευαγγέλιο. Αυτό είναι το καθήκον σου· πρέπει να πας!» Όταν το ακούει αυτό η αδελφή, δεν έχει άλλη επιλογή από το να υπακούσει, με αποτέλεσμα μετά από κάθε επίσκεψη να βάζει τα κλάματα. Αυτός ο επικεφαλής είναι ικανός να κάνει τέτοια πράγματα για να επιτεθεί και να κάνει αντίποινα στους άλλους. Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός; Είναι κακός άνθρωπος. Αν ήταν γυναίκα, θα πήγαινε, άραγε, σε αντίστοιχη περίπτωση; (Όχι.) Σε καμία περίπτωση. Θα το απέφευγε περισσότερο από τον καθένα. Βλέπει ποιος τον δυσαρεστεί, με ποιον είναι εύκολο να τα βάλει, ποιος δεν υποκύπτει σ’ αυτόν και δεν τον καλοπιάνει, και έπειτα βρίσκει ευκαιρίες για να συνωμοτήσει εις βάρος του και να τον εκδικηθεί. Πείτε Μου, όταν κάποιος έχει κακές και πονηρές προθέσεις, δεν είναι ικανός να κάνει κάθε είδους φρικτά πράγματα; Και πώς προκύπτουν αυτές οι κακές, πονηρές προθέσεις; Ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι η φύση-ουσία του είναι πολύ κακή και κακόβουλη και ένας άλλος λόγος είναι ότι δεν έχει θεοφοβούμενη καρδιά. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά, τολμούν να κάνουν τα πάντα· όχι μόνο βλάπτουν τους άλλους, αλλά μπορούν ακόμα και να κρίνουν και να προδώσουν τον Θεό· το να βλάψουν τους άλλους είναι παιχνιδάκι γι’ αυτούς. Όσο κι αν βλάπτουν άλλους ανθρώπους, δεν θεωρούν ότι τρέχει κάτι. Δεν δείχνουν συμπόνια στους άλλους και είναι πολύ κακόβουλοι στον πυρήνα τους. Και ποιος ήταν ο στόχος αυτού του αντίχριστου, όταν έσπρωξε αυτήν τη νεαρή αδελφή στον πύρινο λάκκο; Δεν το έκανε για να διαδοθεί το ευαγγέλιο και να κερδηθούν άνθρωποι· το έκανε μόνο και μόνο για να τη βασανίσει. Τι είδους ανθρώπους βασανίζει; Βασανίζει μήπως κάποιον που συμμορφώνεται και τον υπακούει; Όχι. Γιατί, λοιπόν, φέρθηκε έτσι σ’ αυτήν την αδελφή; (Επειδή δεν υπέκυψε σ’ αυτόν.) Της φέρθηκε έτσι και την έβλαψε επειδή δεν υπέκυψε σ’ αυτόν, δεν τον καλόπιανε, δεν έκανε ό,τι της έλεγε, δεν θεωρούσε ότι ήταν σπουδαίος και αντιθέτως τον απαξίωνε. Όταν οι αντίχριστοι βλάπτουν έτσι τους άλλους, πώς αντιδρούν γενικά όσοι έχουν μικρό ανάστημα και δεν κατανοούν την αλήθεια; Σκέφτονται μέσα τους: «Οι τοπικοί αξιωματούχοι έχουν μεγαλύτερο έλεγχο από τους κρατικούς αξιωματούχους. Αυτήν τη στιγμή, είμαστε υπό τον έλεγχο αυτού του ανθρώπου, οπότε πρέπει να κάνουμε ό,τι λέει και να πηγαίνουμε όπου μας λέει. Όπως κι αν συμπεριφέρονται οι άλλοι απέναντί του, εμείς έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Πρέπει να ενσωματωθούμε στην ομάδα. Πρέπει να τον καλοπιάνουμε όπως κάνουν και οι άλλοι και πρέπει να το κάνουμε καλύτερα και πιο προσεκτικά από εκείνους. Μόνο τότε θα μας αφήσει ήσυχους ο συγκεκριμένος επικεφαλής. Δεν είναι εύκολο να υπηρετούμε αυτόν τον επικεφαλής. Δεν πρέπει να τα βάζουμε μαζί του!» Και αυτή ακριβώς δεν είναι η έκβαση που θέλει να δει ο αντίχριστος; (Ναι.) Έτσι, έχει πετύχει τον σκοπό του. Δεν είναι αυτή η τακτική ίδια με εκείνη που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να κακοποιήσει τους ανθρώπους; (Ναι.) Τι δείχνει αυτό; Ότι οι ενέργειές του εκπροσωπούν τον Σατανά. Έχει γίνει διέξοδος και εκπρόσωπος του Σατανά· ενεργεί εκ μέρους του. Όταν κάποιος κάνει ένα καθήκον μ’ αυτόν τον τρόπο, εκτελεί πραγματικά το καθήκον του; Υπηρετεί τον Θεό; (Όχι.) Τέτοιοι επικεφαλής δεν θα έπρεπε να αποκαλούνται επικεφαλής. Είναι κακοί άνθρωποι και σατανάδες.

Μόλις οι αντίχριστοι γίνουν επικεφαλής, το πρώτο που κάνουν είναι να προσπαθούν να πάρουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων, να τους κάνουν να τους πιστεύουν, να τους εμπιστεύονται και να τους υποστηρίζουν. Μόλις εξασφαλίσουν τη θέση τους, παύουν να φέρονται κανονικά. Για να προστατεύσουν τη θέση και τη δύναμή τους, αρχίζουν να επιτίθενται στους διαφωνούντες και να τους αποκλείουν. Θα έκαναν οτιδήποτε χρειαζόταν για να αντιμετωπίσουν τους διαφωνούντες, και ιδιαίτερα εκείνους που επιδιώκουν την αλήθεια, καταφεύγοντας σε σταθερές, ακριβείς και αδυσώπητες μεθόδους προκειμένου να τους καταστείλουν, να τους επιτεθούν και να τους βασανίσουν. Νιώθουν ήσυχοι μόνο όταν έχουν καταρρίψει και κακολογήσει όποιον απειλεί τη θέση τους. Όλοι οι αντίχριστοι είναι έτσι. Ποιος είναι ο στόχος τους, όταν χρησιμοποιούν αυτές τις εκατοντάδες τακτικές για να πάρουν με το μέρος τους τους ανθρώπους και να τους καταστείλουν; Ο στόχος τους είναι ν’ αποκτήσουν δύναμη, να παγιώσουν τη θέση τους, να παραπλανήσουν και να ελέγξουν τους ανθρώπους. Τι αντιπροσωπεύουν οι προθέσεις και τα κίνητρά τους; Θέλουν να εγκαθιδρύσουν το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο, θέλουν ν’ αντιταχθούν στον Θεό. Μια τέτοια ουσία είναι ακόμη πιο σοβαρή από μια διεφθαρμένη διάθεση: Οι φιλοδοξίες και οι πονηρές μηχανορραφίες του Σατανά έχουν εκτεθεί εντελώς. Αυτό δεν είναι αποκλειστικά πρόβλημα αποκάλυψης μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Για παράδειγμα, όταν κάποιος είναι λίγο αλαζόνας και αυτάρεσκος ή είναι κάποιες φορές λίγο δόλιος και ανειλικρινής, αυτές είναι απλώς οι αποκαλύψεις μιας διεφθαρμένης διάθεσης. Στο μεταξύ, όλα όσα κάνουν οι αντίχριστοι τα κάνουν προκειμένου να πάρουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων, να επιτεθούν στους διαφωνούντες και να τους αποκλείσουν, να παγιώσουν τη θέση τους, ν’ αποκτήσουν δύναμη και να ελέγχουν τους ανθρώπους. Ποια είναι η φύση αυτών των πράξεων; Μήπως κάνουν πράξη την αλήθεια; Μήπως οδηγούν τον εκλεκτό λαό του Θεού να εισέλθει στα λόγια του Θεού και να προσέλθει ενώπιόν Του; (Όχι.) Άρα, τι κάνουν; Ανταγωνίζονται με τον Θεό για τον εκλεκτό λαό Του, ανταγωνίζονται για τις καρδιές των ανθρώπων και προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο. Ποιος θα πρέπει να έχει μια θέση στις καρδιές των ανθρώπων; Ο Θεός. Όλα όσα κάνουν οι αντίχριστοι, όμως, είναι το ακριβώς αντίθετο. Δεν επιτρέπουν στον Θεό και στην αλήθεια να έχουν μια θέση στις καρδιές των ανθρώπων· αντιθέτως, θέλουν ο άνθρωπος, ο επικεφαλής —δηλαδή εκείνοι— και ο Σατανάς να έχουν μια θέση στις καρδιές των ανθρώπων. Μόλις ανακαλύψουν ότι δεν έχουν θέση στην καρδιά ενός ανθρώπου, ότι αυτός ο άνθρωπος δεν τους φέρεται σαν να είναι επικεφαλής, δυσαρεστούνται πάρα πολύ και πιθανότατα θα προσπαθήσουν να τον καταστείλουν και να τον βασανίσουν. Όλα όσα κάνουν και λένε οι αντίχριστοι περιστρέφονται γύρω από τη θέση και τη φήμη τους και έχουν ως στόχο να τους εκτιμούν οι άλλοι, να τους ζηλεύουν, να τους λατρεύουν ή ακόμη και να τους φοβούνται. Θέλουν ο εκλεκτός λαός του Θεού να τους αντιμετωπίζει σαν Θεό, και σκέφτονται: «Σε όποια εκκλησία κι αν είμαι, οι άνθρωποι θα πρέπει να με ακούνε, να δίνουν προσοχή σε όσα λέω και να ενεργούν σύμφωνα με αυτά. Όποιος κι αν αναφέρει οποιοδήποτε πρόβλημα στον άνωθεν, θα πρέπει να περνάει από μένα. Μόνο σ’ εμένα επιτρέπεται να κάνει αναφορές και όχι απευθείας στον άνωθεν. Αν κάποιος μου πει “όχι”, θα τον τιμωρήσω, ώστε όλοι όσοι με βλέπουν να νιώθουν φόβο, ταραχή και ρίγος στην καρδιά τους. Επιπλέον, αν δώσω μια εντολή ή ισχυριστώ κάτι, κανείς δεν πρέπει να τολμήσει να διαφωνήσει· οι άνθρωποι πρέπει να συμμορφώνονται με ό,τι κι αν λέω. Πρέπει να με ακούνε απόλυτα, πρέπει να με υπακούν σε όλα κι εγώ πρέπει να είμαι εκείνος που κάνει κουμάντο». Αυτός ακριβώς είναι ο τόνος με τον οποίο μιλάνε οι αντίχριστοι, αυτή είναι η φωνή των αντίχριστων, έτσι προσπαθούν να διαφεντεύουν τις εκκλησίες. Αν οι εκλεκτοί του Θεού κάνουν ό,τι λένε και τους υπακούν, τότε δεν καταλήγουν αυτές οι εκκλησίες να γίνουν βασίλεια των αντίχριστων; Λένε: «Οι εργασιακές ρυθμίσεις που εκδίδει ο άνωθεν πρέπει να περνούν από τον έλεγχό μου, εγώ πρέπει να είμαι υπεύθυνος για εσάς, εγώ πρέπει να είμαι εκείνος που αναλύει το σωστό και το λάθος, εγώ πρέπει ν’ αποφασίζω για την κάθε έκβαση. Εσείς δεν έχετε αρκετό ανάστημα ούτε έχετε επαρκή προσόντα. Εγώ είμαι ο επικεφαλής της εκκλησίας και όλα εξαρτώνται από μένα». Δεν είναι εξαιρετικά πομπώδεις οι άνθρωποι που λένε τέτοια πράγματα; Είναι πραγματικά τόσο αλαζόνες που δεν έχουν καθόλου λογική! Δεν προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο; Τι σόι άνθρωποι θα προσπαθούσαν να δημιουργήσουν το δικό τους βασίλειο; Δεν είναι πραγματικοί αντίχριστοι; Όλα όσα λένε και κάνουν οι αντίχριστοι δεν έχουν ως στόχο να προστατεύσουν τη δική τους θέση; Δεν προσπαθούν να παραπλανήσουν και να ελέγξουν τους ανθρώπους; Γιατί αποκαλούνται αντίχριστοι; Ποια είναι η σημασία του «αντί»; Σημαίνει αντίθεση και μίσος. Σημαίνει εχθρικότητα απέναντι στον Χριστό, απέναντι στην αλήθεια και απέναντι στον Θεό. Τι σημαίνει «εχθρικότητα»; Σημαίνει να στέκεται κανείς στην απέναντι πλευρά, να σου φέρεται σαν να είσαι εχθρός, σαν να τον έχει κατακλύσει ένα μίσος μεγάλο και βαθύ· σημαίνει να είναι σε διαμετρικά αντίθετη θέση από εσένα. Αυτή είναι η νοοτροπία με την οποία προσεγγίζουν τον Θεό οι αντίχριστοι. Τι στάση έχουν απέναντι στην αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που μισούν τον Θεό; Είναι ικανοί ν’ αγαπούν την αλήθεια; Είναι ικανοί ν’ αποδεχθούν την αλήθεια; Σε καμία περίπτωση. Επομένως, οι άνθρωποι που αντιτίθενται στον Θεό είναι άνθρωποι που μισούν την αλήθεια. Το πρώτο πράγμα που εκδηλώνουν είναι αποστροφή απέναντι στην αλήθεια και μίσος για την αλήθεια. Μόλις ακούνε την αλήθεια ή τα λόγια του Θεού, η καρδιά τους πλημμυρίζει μίσος, και όταν κάποιος τους διαβάζει τα λόγια του Θεού, παίρνουν μια έκφραση θυμού και οργής, ακριβώς όπως όταν διαβάζει κανείς τα λόγια του Θεού σ’ έναν δαίμονα κατά τη διάδοση του ευαγγελίου. Βαθιά μέσα τους, οι άνθρωποι που αποστρέφονται και μισούν την αλήθεια νιώθουν τη μεγαλύτερη αποστροφή για τα λόγια του Θεού και την αλήθεια, έχουν μια στάση αντίστασης και φτάνουν μέχρι και σε σημείο να μισούν όποιον τους διαβάζει τα λόγια του Θεού ή όποιον συναναστρέφεται μαζί τους πάνω στην αλήθεια, ή να τον αντιμετωπίζουν μάλιστα σαν εχθρό. Νιώθουν ακραία αποστροφή απέναντι στις διάφορες αλήθειες και στα θετικά πράγματα. Έχουν, άραγε, έστω και ελάχιστη υποκειμενική λαχτάρα ή αγάπη για όλες τις αλήθειες, όπως το να υποτάσσεται κανείς στον Θεό, να κάνει με αφοσίωση το καθήκον του, να είναι ειλικρινής άνθρωπος, ν’ αναζητά την αλήθεια σε όλα τα πράγματα και ούτω καθεξής; Όχι, ούτε στο ελάχιστο. Επομένως, εφόσον έχουν τέτοια φύση-ουσία, αντιτίθενται ήδη στον Θεό και στην αλήθεια ευθέως. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι δεν αγαπούν βαθιά μέσα τους ούτε την αλήθεια ούτε οποιοδήποτε θετικό πράγμα· μάλιστα, βαθιά μέσα τους, νιώθουν αποστροφή για την αλήθεια και τη μισούν. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που είναι σε ηγετικές θέσεις πρέπει να είναι σε θέση ν’ αποδεχθούν τις διαφορετικές απόψεις των αδελφών τους, να μπορούν ν’ ανοιχτούν και να μοιραστούν με τους αδελφούς και τις αδελφές όλα όσα κρύβουν μέσα τους και να είναι σε θέση ν’ αποδεχθούν την επίπληξή τους, χωρίς να προασπίζονται τη θέση τους. Τι θα έλεγε ένας αντίχριστος για όλες αυτές τις σωστές οδούς άσκησης; Θα έλεγε: «Θα εξακολουθούσα να είμαι επικεφαλής, αν άκουγα τις απόψεις των αδελφών; Θα εξακολουθούσα να έχω θέση και κύρος; Αν δεν έχω κύρος, τότε τι έργο μπορώ να κάνω;» Αυτήν ακριβώς τη διάθεση έχουν οι αντίχριστοι· δεν αποδέχονται την αλήθεια ούτε στο ελάχιστο και όσο πιο σωστή είναι μια οδός άσκησης, τόσο περισσότερο της αντιστέκονται. Δεν αποδέχονται ότι όταν κάποιος ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές, κάνει πράξη την αλήθεια. Τι πιστεύουν ότι σημαίνει να κάνει κάποιος πράξη την αλήθεια; Πιστεύουν ότι σημαίνει να αντιμετωπίζει τους πάντες χρησιμοποιώντας δολοπλοκίες, κόλπα και βία, και όχι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού, την αλήθεια και την αγάπη. Κάθε μέσο και κάθε μονοπάτι τους είναι μοχθηρό. Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν απόλυτα τη φύση-ουσία των αντίχριστων. Όλα τα κίνητρα, οι απόψεις, οι οπτικές και οι προθέσεις που συχνά αποκαλύπτουν είναι διαθέσεις αποστροφής προς την αλήθεια και μίσους για την αλήθεια, και αυτή είναι η φύση-ουσία των αντίχριστων. Τι σημαίνει, λοιπόν, να αντιτίθεται κάποιος στην αλήθεια και στον Θεό; Σημαίνει να μισεί την αλήθεια και τα θετικά πράγματα. Έστω, για παράδειγμα, πως κάποιος λέει: «Ως δημιουργημένο ον, θα πρέπει κανείς να εκπληρώνει το καθήκον ενός δημιουργημένου όντος. Ό,τι κι αν λέει ο Θεός, οι άνθρωποι θα πρέπει να υποτασσόμαστε, γιατί είμαστε δημιουργημένα όντα». Πώς σκέφτονται τότε οι αντίχριστοι; «Να υποταχθώ; Είναι αλήθεια ότι είμαι δημιουργημένο ον, αλλά το κατά πόσο θα υποταχθώ εξαρτάται από την περίπτωση. Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να έχω κάποιο όφελος, δεν γίνεται να βρεθώ σε μειονεκτική θέση και προτεραιότητα έχουν τα συμφέροντά μου. Αν είναι ν’ αποκομίσω ανταμοιβές ή μεγάλες ευλογίες, τότε μπορώ να υποταχθώ, αλλά αν δεν υπάρχουν ανταμοιβές και προορισμός, γιατί να υποταχθώ; Δεν μπορώ να υποταχθώ». Αυτή είναι η στάση κάποιου που δεν αποδέχεται την αλήθεια. Υποτάσσονται στον Θεό υπό προϋποθέσεις, κι αν δεν πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, όχι μόνο δεν υποτάσσονται, αλλά είναι επίσης πιθανό ν’ αντιταχθούν στον Θεό και να Του αντισταθούν. Για παράδειγμα, ο Θεός ζητά από τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, αλλά αυτοί οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι μόνο οι ανόητοι προσπαθούν να είναι ειλικρινείς και ότι οι έξυπνοι άνθρωποι δεν το προσπαθούν. Ποια είναι η ουσία μιας τέτοιας στάσης; Είναι μίσος για την αλήθεια. Έτσι είναι η ουσία των αντίχριστων, και η ουσία τους καθορίζει το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν. Και το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν καθορίζει όλα όσα κάνουν. Εφόσον η φύση-ουσία των αντίχριστων είναι το μίσος για την αλήθεια και για τον Θεό, τι είδους πράγματα είναι πιθανό να κάνουν; Είναι πιθανό να προσπαθήσουν να πάρουν με το μέρος τους τις καρδιές των ανθρώπων, να επιτεθούν στους διαφωνούντες και να τους αποκλείσουν και να βασανίσουν ανθρώπους. Ο στόχος που προσπαθούν να πετύχουν μ’ αυτά τα πράγματα είναι ν’ ασκούν εξουσία, να ελέγχουν τον εκλεκτό λαό του Θεού και να εγκαθιδρύσουν το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Αν κάποιος, μόλις αποκτήσει μια θέση, είναι ανίκανος να υποταχθεί απολύτως στον Θεό και δεν είναι σε θέση να Τον ακολουθήσει ή να επιδιώξει την αλήθεια, είναι τότε αντίχριστος.