Β. Πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι την κανονικότητα και την πρακτικότητα του Χριστού

Μόλις συναναστραφήκαμε πάνω στην πρώτη εκδήλωση της άρνησης της ουσίας του Χριστού από μέρους των αντίχριστων —το πώς αντιμετωπίζουν, δηλαδή, οι αντίχριστοι την προέλευση του Χριστού, ποιες απόψεις έχουν, πώς την κατανοούν και σε ποιες ενέργειες προβαίνουν— και την αναλύσαμε. Αναλύσαμε τις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων έτσι ώστε να αναγνωρίσουμε την ουσία τέτοιων ανθρώπων. Ποιες απόψεις έχουν οι αντίχριστοι, σε ποιες ενέργειες προβαίνουν και ποιες διαθέσεις και ουσίες εκδηλώνουν όσον αφορά μια άλλη πτυχή του Χριστού, δηλαδή την κανονικότητα και την πρακτικότητά Του; Στη συνέχεια, θα αναλύσουμε τη δεύτερη εκδήλωση της άρνησης της ουσίας του Χριστού από μέρους των αντίχριστων, το πώς αντιμετωπίζουν, δηλαδή, οι αντίχριστοι την κανονικότητα και την πρακτικότητα του Χριστού. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν ορισμένες ιδέες και κάποια κατανόηση για την κανονικότητα και την πρακτικότητα. Μετρά, για παράδειγμα, ως κανονικότητα και πρακτικότητα το να μην πίνει κάποιος νερό ή να μην τρώει τίποτα για τρεις μέρες, αλλά όχι μόνο να μην πεινάει και να μη διψάει, μα να νιώθει, μάλιστα, μεγαλύτερη σωματική δύναμη και ενέργεια απ’ ό,τι πριν; Οι κανονικοί άνθρωποι νιώθουν κουρασμένοι αφού περπατήσουν 4-5 χιλιόμετρα· αν ο Χριστός δεν νιώθει κουρασμένος αφού περπατήσει 40 χιλιόμετρα, αν δεν πονάνε τα πόδια Του και νιώθει, μάλιστα, ελαφρύς σαν πούπουλο και γεμάτος ενέργεια, μπορεί να θεωρηθεί αυτό κανονικό και πρακτικό; Αν ο Χριστός δεν κρυολογεί όταν εκτίθεται στο κρύο και δεν αρρωσταίνει υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, αν τα μάτια Του μπορούν να εκπέμψουν ένα φως δεκάδες φορές πιο ισχυρό από τα όποια ισχυρά φώτα πέφτουν πάνω τους, αν τα μάτια Του δεν κουράζονται κι Εκείνος δεν παθαίνει μυωπία όση ώρα κι αν κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή, αν δεν βρίσκει το φως του ήλιου εκτυφλωτικό όση ώρα κι αν το κοιτάει, αν δεν χρειάζεται φακό όταν περπατάει μες στη νύχτα, ενώ οι άλλοι χρειάζονται, και τα μάτια Του γίνονται πιο λαμπερά όσο νυχτώνει, θεωρούνται αυτά ως κανονικότητα και πρακτικότητα; Κανένα από αυτά δεν θεωρείται έτσι και πρόκειται για κάτι ευρέως γνωστό με το οποίο οι άνθρωποι έρχονται συχνά σε επαφή. Κανονικότητα και πρακτικότητα σημαίνει να διψάει κανείς αν έχει πολλή ώρα να πιει νερό, να νιώθει κουρασμένος αν έχει μιλήσει πολύ, να πονάνε τα πόδια του αν έχει περπατήσει πολύ και να νιώθει λυπημένος και να κλαίει αν ακούσει θλιβερά και σπαρακτικά νέα· αυτό πάει να πει κανονικότητα και πρακτικότητα. Ποιος είναι, λοιπόν, ο ακριβής ορισμός της κανονικότητας και της πρακτικότητας; Ο ορισμός της κανονικότητας και της πρακτικότητας είναι αυτό που συνάδει με τις κανονικές ανάγκες και τα ένστικτα της σάρκας, χωρίς να ξεπερνά αυτό το εύρος. Ό,τι συνάδει με τις δυνατότητες και το πεδίο της κανονικής ανθρώπινης φύσης, τον ορθολογισμό της κανονικής ανθρώπινης φύσης και τα αισθήματα της κανονικής ανθρώπινης φύσης —όπως η ευτυχία, ο θυμός, η λύπη και η χαρά— εμπίπτει στο πεδίο της κανονικότητας και της πρακτικότητας. Ο Χριστός είναι η σάρκα που ενδύεται ο Θεός στη γη· όπως κάθε κανονικός άνθρωπος, έχει κι Εκείνος κανονική ομιλία και συμπεριφορά, κανονική ρουτίνα και πρόγραμμα ζωής. Αν δεν κοιμηθεί για τρία μερόνυχτα, θα νυστάζει και θα θέλει να κοιμηθεί ακόμη και όρθιος· αν δεν φάει όλη μέρα, θα πεινάει· αν περπατήσει πολλή ώρα, θα κουραστεί και θα θέλει όσο τίποτα να ξεκουραστεί σύντομα. Για παράδειγμα, κι Εγώ νιώθω κουρασμένος αφού συναθροιστώ και συναναστραφώ μαζί σας επί τρεις ή τέσσερις ώρες και χρειάζομαι κι Εγώ ξεκούραση. Αυτή είναι η κανονικότητα και η πρακτικότητα της σάρκας, συνάδει απόλυτα με τα χαρακτηριστικά της σάρκας και τις διάφορες εκδηλώσεις και τα διάφορα ένστικτα της κανονικής ανθρώπινης φύσης και δεν είναι καθόλου υπερφυσική. Μια τέτοια σάρκα, λοιπόν, έχει πολλές εκδηλώσεις και αποκαλύψεις της ανθρώπινης φύσης, ενώ ο εξωτερικός τρόπος ζωής και η ρουτίνα ζωής της ανθρώπινης φύσης αυτής της σάρκας δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτά που εκδηλώνει και αποκαλύπτει κάθε συνηθισμένος και κανονικός άνθρωπος· είναι ολόιδια. Ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα και η ενσάρκωση του Θεού διαθέτει τα ίδια χαρακτηριστικά και τα ίδια κανονικά και πρακτικά ένστικτα ζωής με την ανθρωπότητα· Εκείνος δεν είναι καθόλου υπερφυσικός. Όπως οι άνθρωποι δεν μπορούν να περάσουν μέσα από τοίχους ή κλειστές πόρτες, το ίδιο ισχύει και για τον ενσαρκωμένο Θεό. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Δεν είσαι ο ενσαρκωμένος θεός; Δεν είσαι ο χριστός; Δεν διαθέτεις την ουσία του θεού; Μπορεί πραγματικά να σε περιορίσει μια κλειδωμένη πόρτα; Θα έπρεπε να μπορείς να περνάς μέσα από κλειστές πόρτες. Οι άνθρωποι κουράζονται όταν περπατήσουν 5 χιλιόμετρα, αλλά εσύ δεν θα έπρεπε να κουράζεσαι ακόμη κι αφού περπατήσεις 40 χιλιόμετρα· οι άνθρωποι τρώνε τρία γεύματα τη μέρα, αλλά εσύ θα έπρεπε να αντέχεις χωρίς φαγητό 30 μέρες. Θα έπρεπε να τρως ένα γεύμα μόνο όταν σου κάνει κέφι, να μην τρως όταν δεν σου κάνει, αλλά και πάλι να είσαι σε θέση να κηρύττεις σε συναθροίσεις και η ζωή σου να είναι πιο έντονη από των άλλων. Αν και οι αρρώστιες είναι κομμάτι της ζωής των ανθρώπων, εσύ δεν θα έπρεπε να αρρωσταίνεις. Επειδή είσαι ο χριστός, θα έπρεπε να έχεις μια πλευρά που να είναι διαφορετική από των συνηθισμένων ανθρώπων· τότε μόνο θα άξιζες να αποκαλείσαι χριστός και μόνο αυτό θα αποδείκνυε πως διαθέτεις την ουσία του θεού». Είναι σωστό αυτό; (Όχι.) Γιατί είναι λάθος; Αυτά είναι ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, όχι η αλήθεια.

Η ενσάρκωση του Θεού είναι κανονική και πρακτική· όλες οι δραστηριότητες με τις οποίες ασχολείται η κανονική ανθρώπινη φύση Του, καθώς και η καθημερινή Του ζωή, η ομιλία και η συμπεριφορά Του, είναι οι πραγματικότητες των θετικών πραγμάτων. Από την αρχή, όταν ο Θεός δημιούργησε τους ανθρώπους, τους έδωσε αυτά τα κανονικά και πρακτικά ένστικτα· κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, η ενσάρκωση του Θεού δεν θα πήγαινε ποτέ κόντρα σε αυτούς τους νόμους. Αυτός είναι ο λόγος και η βάση που η κανονικότητα και η πρακτικότητα του Χριστού είναι θετικά πράγματα. Ο Θεός δημιούργησε τους ανθρώπους και έκανε όλες τις εκδηλώσεις και τα ένστικτά τους όπως ακριβώς επιθυμούσε ο ίδιος. Ο Θεός έδωσε αυτά τα ένστικτα στους ανθρώπους και αυτοί είναι οι νόμοι της καθημερινής τους ζωής· θα έβαζε ο Θεός την ενσάρκωσή Του να πάει κόντρα σε αυτούς τους νόμους της κανονικότητας και της πρακτικότητας; Είναι ξεκάθαρο πως ο Θεός δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Ο Θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα, και η ουσία της ενσάρκωσης είναι επίσης ο Θεός. Προέρχονται από την ίδια πηγή, άρα οι αρχές και οι σκοποί των ενεργειών Τους είναι επίσης ίδιοι. Οι εκδηλώσεις της κανονικότητας και της πρακτικότητας του Χριστού είναι φυσικό να Τον κάνουν να μοιάζει με άκρως συνηθισμένο άνθρωπο στα μάτια των μαζών. Σε πολλά πράγματα, δεν έχει τις δυνάμεις της γνώσης εκ των προτέρων και της προορατικότητας τις οποίες φαντάζονται οι άνθρωποι πως διαθέτει ούτε μπορεί, όπως φαντάζονται οι άνθρωποι, να εξαφανίσει ή να εμφανίσει πράγματα και ούτε μπορεί, βέβαια, όπως φαντάζονται οι άνθρωποι, να ξεπεράσει τους συνηθισμένους ανθρώπους και τις δυνατότητες και τα ένστικτα της σάρκας ή να υπερβεί τον κανονικό τρόπο σκέψης των ανθρώπων για να κάνει κάποια πράγματα που δεν μπορεί να κάνει κανένας άνθρωπος. Σε αντίθεση με αυτές τις φαντασιοκοπίες, διά του γυμνού οφθαλμού του ανθρώπου, αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν έχει αποκαλύψει ούτε έχει εκδηλώσει έστω και ίχνος του Θεού από τότε που ξεκίνησε το έργο Του μέχρι και σήμερα. Διά του γυμνού οφθαλμού του ανθρώπου, πέρα από την ομιλία και το έργο Του, δεν παρατηρείται κανένα ίχνος του Θεού και καμία αποκάλυψη της ταυτότητας και της ουσίας του Θεού σε οποιαδήποτε από τις κανονικές ανθρώπινες δραστηριότητές Του. Όπως κι αν Τον κοιτάξουν οι άνθρωποι, πάντα τους φαίνεται σαν συνηθισμένος άνθρωπος. Γιατί; Ο λόγος είναι ένας: Αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι είναι σωστό· η ενσάρκωση του Θεού είναι πραγματικά ένας κανονικός και πρακτικός άνθρωπος, μια κανονική και πρακτική σάρκα. Μια τέτοια εξωτερικά κανονική και πρακτική σάρκα βιώνει τους διωγμούς και την καταδίωξη του μεγάλου κόκκινου δράκοντα όπως και οι άλλοι άνθρωποι, χωρίς να έχει πού την κεφαλήν κλίναι ή κάπου να αναπαυτεί. Από αυτήν την άποψη, δεν διαφέρει καθόλου από κάθε άλλο άνθρωπο και δεν αποτελεί εξαίρεση. Καθώς βιώνει τέτοιους διωγμούς, κρύβεται κι Αυτός όπου μπορεί· δεν μπορεί ούτε να γίνει αόρατος ούτε να βρει καταφύγιο μέσα στη γη —δεν διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις για να ξεφύγει απ’ αυτούς τους κινδύνους. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να συλλέξει εκ των προτέρων πληροφορίες γι’ αυτούς και, στη συνέχεια, να τρέξει να γλιτώσει. Όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν επικίνδυνες καταστάσεις, νιώθουν νευρικότητα και φόβο. Πιστεύετε πως ο Χριστός νιώθει φόβο; Πιστεύετε πως νιώθει νευρικότητα; (Ναι.) Έχετε δίκιο, αλλά πώς το ξέρετε; (Κάθε κανονικός άνθρωπος θα ένιωθε νευρικότητα σε μια τέτοια κατάσταση.) Σωστά. Το θέσατε πολύ καλά. Καταλαβαίνετε πραγματικά την κανονικότητα και την πρακτικότητα και κατανοήσατε απόλυτα το θέμα. Και ο Χριστός θα νιώσει νευρικότητα και φόβο σε αυτές τις καταστάσεις· θα δείξει, όμως, δειλία; Θα νιώσει τρομοκρατημένος από την άρχουσα τάξη; Θα συμβιβαστεί μ’ αυτήν; Όχι. Θα νιώθει απλώς νευρικότητα και φόβο και θα θέλει να ξεφύγει γρήγορα από αυτό το άντρο των δαιμόνων. Όλα αυτά αποτελούν εκδηλώσεις της κανονικότητας και της πρακτικότητας του Χριστού. Φυσικά, υπάρχουν αρκετές ακόμη εκδηλώσεις της κανονικότητας και της πρακτικότητας του Χριστού, όπως το να λησμονεί κάποια πράγματα, να ξεχνάει το όνομα κάποιου αν έχει να τον δει καιρό και ούτω καθεξής. Η κανονικότητα και η πρακτικότητα είναι απλώς χαρακτηριστικά, ένστικτα, σημάδια και δείκτες ενός κανονικού και συνηθισμένου ανθρώπου. Ο λόγος που ο Χριστός μπορεί να μιλάει και να εργάζεται κανονικά, να αλληλεπιδρά κανονικά με τους ανθρώπους, να τους καθοδηγεί με κανονικό και πρακτικό τρόπο, καθώς και να τους κατευθύνει και να τους βοηθά με κανονικό και πρακτικό τρόπο όταν αναλαμβάνουν το έργο που έχουν στο πλαίσιο των καθηκόντων τους, είναι ακριβώς επειδή διαθέτει κανονική και πρακτική ανθρώπινη φύση, ένστικτα επιβίωσης και όλα τα χαρακτηριστικά της σάρκας. Ο λόγος που όλοι οι δημιουργημένοι άνθρωποι νιώθουν περισσότερο την πρακτικότητα του έργου του Θεού, ωφελούνται από αυτό το έργο και κερδίζουν από αυτό με πιο απτό και επωφελή τρόπο είναι ακριβώς λόγω της κανονικότητας και της πρακτικότητας του Χριστού. Η κανονικότητα και η πρακτικότητα του Χριστού είναι σημάδια κανονικής ανθρώπινης φύσης, είναι απαραίτητα για την ενασχόληση της ενσάρκωσής Του με όλο το κανονικό έργο, τις δραστηριότητες και την ανθρώπινη ζωή και, ακόμη περισσότερο, είναι κάτι που χρειάζονται όλοι όσοι ακολουθούν τον Θεό. Οι αντίχριστοι, ωστόσο, δεν κατανοούν έτσι την κανονικότητα και την πρακτικότητα του Χριστού. Οι αντίχριστοι πιστεύουν πως ο Χριστός είναι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος επειδή είναι κανονικός και πρακτικός και μοιάζει υπερβολικά με άνθρωπο· αυτό σημαίνει πως δεν αξίζει να λέγεται υιός του θεού, η ενσάρκωση του θεού ανάμεσα στους ανθρώπους και χριστός, επειδή είναι πολύ κανονικός και πρακτικός —τόσο πρακτικός, μάλιστα, που οι άνθρωποι δεν βλέπουν σ’ Αυτόν ούτε ίχνος ούτε ουσία του θεού. Λένε οι αντίχριστοι: «Μπορεί ένας τέτοιος θεός να σώσει τους ανθρώπους; Είναι ένας τέτοιος θεός άξιος να λέγεται χριστός; Αυτός ο θεός δεν μοιάζει καθόλου με θεό! Δεν διαθέτει πολλά από τα στοιχεία που έχει ο θεός κατά τις αντιλήψεις των ανθρώπων: κατά πρώτον, να είναι υπερφυσικός, εξαιρετικός και μυστηριώδης· κατά δεύτερον, να έχει υπερδυνάμεις και τη δυνατότητα να εκδηλώνει μεγάλη δύναμη και, κατά τρίτον, η εμφάνισή του να μοιάζει στον θεό, να διαθέτει την ταυτότητα, την αξιοπρέπεια και την ουσία του θεού και ούτω καθεξής. Αν δεν έχει κανένα από αυτά τα στοιχεία, πώς μπορεί να είναι ο θεός; Σημαίνει το γεγονός πως λέει αυτά τα λίγα λόγια και κάνει αυτό το λίγο έργο πως είναι ο θεός; Τότε, λοιπόν, είναι πανεύκολο να γίνει κανείς θεός, έτσι δεν είναι; Πώς μπορεί μια συνηθισμένη και κανονική σάρκα να είναι ο θεός;» Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν ποτέ να αποδεχτούν οι αντίχριστοι.

Καθώς βιώναμε τον διωγμό του μεγάλου κόκκινου δράκοντα στην ηπειρωτική Κίνα, Εγώ και αρκετοί από τους αδελφούς και τις αδελφές έπρεπε συχνά να κρυβόμαστε όπου πηγαίναμε και δεν είχαμε καμία προσωπική ελευθερία. Μερικές φορές, μόλις ακούγαμε πως υπήρχε κάποιος κίνδυνος, έπρεπε να το βάλουμε γρήγορα στα πόδια. Υπό τις συνθήκες αυτές, κανένας από τους ανθρώπους που ήταν μαζί Μου δεν έγινε αδύναμος. Πού οφειλόταν αυτό; Μήπως ήταν ανόητοι; Ήταν αφελείς; Όχι. Οφειλόταν στο ότι είχαν αναγνωρίσει πέραν πάσης αμφιβολίας την ουσία του ενσαρκωμένου Θεού. Όχι μόνο δεν καταδίκαζαν και δεν είχαν αντιλήψεις για την κανονικότητα και την πρακτικότητα του Χριστού, αλλά επιπλέον έδειχναν ενδιαφέρον και κατανόηση για τις ιδιότητες αυτές και τις αντιλαμβάνονταν σωστά. Όποια ταλαιπωρία κι αν υπέμενε ο Χριστός, την υπέμεναν κι αυτοί μαζί Του· όποιου είδους διωγμό και καταδίωξη κι αν βίωνε ο Χριστός, εκείνοι συνέχιζαν να Τον ακολουθούν αδιαμαρτύρητα και δεν γίνονταν ποτέ αρνητικοί εξαιτίας αυτών των συνθηκών. Μόνο σε ορισμένα μέρη που πήγα υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι, αν και γνώριζαν πως είχα φύγει βιαστικά για να αποφύγω επικίνδυνα περιβάλλοντα και πως κάλλιστα μπορεί να μην είχα πού να μείνω και κανέναν να Με φιλοξενήσει, σκέφτηκαν από μέσα τους: «Χμ! Ισχυρίζεσαι πως είσαι ο χριστός, η ενσάρκωση του θεού, αλλά κοίτα τα χάλια σου. Πώς είσαι κατάλληλος να είσαι ο χριστός; Σε τι μοιάζεις στον θεό; Νομίζεις πως μπορείς να σώσεις τους άλλους; Καλύτερα να βιαστείς και να σώσεις πρώτα τον εαυτό σου! Το να σε ακολουθήσω θα μου φέρει ευλογίες; Κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατον! Αν τα λόγια σου μπορούν να σώσουν τους άλλους, τότε εσένα γιατί δεν μπορούν να σε σώσουν; Κοίτα πώς είσαι: Δεν έχεις πού την κεφαλήν κλίναι και πρέπει να ζητάς βοήθεια από εμάς τους ανθρώπους, από ισχυρούς ανθρώπους. Αν είσαι ο θεός, δεν θα έπρεπε να είσαι τόσο αξιοθρήνητος. Αν είσαι η ενσάρκωση του θεού, δεν θα έπρεπε να μην έχεις ένα μέρος που να το θεωρείς σπίτι σου!» Τέτοιοι άνθρωποι, λοιπόν, δεν μπορούν ποτέ να το χωνέψουν αυτό το ζήτημα. Αν μια μέρα δουν το ευαγγέλιο της βασιλείας να διαδίδεται στο εξωτερικό και να το αποδέχονται πολλοί άνθρωποι σε διάφορες χώρες, αν δουν να πέφτει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας και οι ακόλουθοι του Θεού να κρατούν ψηλά το κεφάλι, να μη διώκονται πια και να κυβερνούν και να ασκούν εξουσία χωρίς να τολμά κανείς να τους εκφοβίσει, τότε σίγουρα θα αλλάξουν τελείως την τυπική τους συμπεριφορά και θα πάψουν να έχουν πια αντιλήψεις για το γεγονός πως ο Θεός κυβερνά ενσαρκωμένος. Γιατί θα υπήρχε μια τόσο ξαφνική αλλαγή; Αυτοί οι άνθρωποι στηρίζονται αποκλειστικά σε όσα βλέπουν με τα μάτια τους· δεν πιστεύουν πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, πως Εκείνος είναι παντοδύναμος ή πως όλα όσα λέει θα γίνουν πραγματικότητα. Πιστεύουν τέτοιοι άνθρωποι στον Θεό; Σε τι πιστεύουν; (Στη δύναμη.) Έχει δύναμη ο Χριστός; Ανάμεσα στους διεφθαρμένους ανθρώπους, ο Χριστός δεν έχει καθόλου δύναμη. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Δεν έχει εξουσία ο θεός; Αν η ουσία του χριστού είναι ο θεός, τότε γιατί δεν διαθέτει την εξουσία του θεού; Η εξουσία είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμη· δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να έχει και δύναμη;» Ποιος είναι ο στόχος του έργου του ενσαρκωμένου Θεού; Ποιο είναι το καθήκον του ενσαρκωμένου Θεού; Μήπως είναι να επιδεικνύει δύναμη; (Όχι.) Άρα, λοιπόν, βιώνει απόρριψη, προσβολές, συκοφαντία και εχθρότητα από αυτόν τον κόσμο, όπως κάθε κανονικός άνθρωπος. Ο Χριστός πρέπει να τα υπομείνει όλα αυτά τα πράγματα και δεν εξαιρείται από αυτά.

Όσοι επιδιώκουν πραγματικά την αλήθεια, εκτός του ότι δεν έχουν αντιλήψεις για την κανονικότητα και την πρακτικότητα του Χριστού, βλέπουν, μάλιστα, περισσότερο το κάλλος του Θεού σε αυτές τις ιδιότητες και, μέσα από αυτές, κατανοούν καλύτερα την αληθινή ουσία του Θεού και την αληθινή ουσία του Δημιουργού. Κατανοούν τον Θεό πιο βαθιά, πιο πρακτικά, πιο αληθινά και με μεγαλύτερη ακρίβεια. Αντίθετα, η συνολική κανονικότητα και πρακτικότητα του Χριστού κάνει τους αντίχριστους να νιώθουν συχνά απρόθυμοι να Τον ακολουθήσουν έτσι, αφού σκέφτονται πως δεν έχει υπερφυσικές ικανότητες, δεν ξεχωρίζει από τους συνηθισμένους ανθρώπους και, επιπλέον, βιώνει τα ίδια περιβάλλοντα διαβίωσης με τους ανθρώπους. Οι αντίχριστοι όχι μόνο δεν είναι σε θέση να τα αποδεχτούν όλα αυτά μετά χαράς και να κατανοήσουν μέσα από αυτά τη διάθεση του Θεού, αλλά μάλιστα τα καταδικάζουν, φυλάγονται από αυτά και, ακόμη περισσότερο, τα κατηγορούν. Όταν, για παράδειγμα, κάποιος κάνει κάτι που πάει ενάντια στις αρχές, αν δεν ρωτήσω γι’ αυτό και δεν Μου το πει κανείς, δεν θα το μάθω· δεν πρόκειται για μια εκδήλωση που εμπίπτει στο πλαίσιο της κανονικότητας και της πρακτικότητας; (Ναι.) Όσοι διαθέτουν σωστή κατανόηση και κανονική ανθρώπινη φύση θα Μου εξηγούσαν καθαρά και διεξοδικά το ζήτημα κι έπειτα θα Μου επέτρεπαν να αντιμετωπίσω αυτά τα άτομα κατά την κρίση Μου. Οι αντίχριστοι κάνουν ακριβώς το αντίθετο: Με παρατηρούν με τα μάτια τους και Με δοκιμάζουν αποσπώντας Μου πληροφορίες. Έπειτα, σκέφτονται μέσα τους: «Αφού δεν είσαι ενήμερος γι’ αυτό το ζήτημα, θα το χειριστώ εύκολα· είχα καταστρώσει ένα σχέδιο για να σε αντιμετωπίσω στην περίπτωση που ήσουν ενήμερος και ένα άλλο σε περίπτωση που δεν ήσουν. Αν ήταν σημαντικό ζήτημα, θα το παρουσίαζα ως αμελητέο και μετά ως κάτι τελείως ασήμαντο· δεν θα σου έλεγα απολύτως τίποτα, θα σε κρατούσα στο σκοτάδι και θα το άφηνα να ξεχαστεί. Εφόσον δεν έχεις γνώση του θέματος, δεν χρειάζεται ούτε και πρέπει να ενημερώνεσαι γι’ αυτό στη συνέχεια. Θα το αναλάβω εγώ. Όταν μια μέρα μάθεις γι’ αυτό, θα έχει ήδη εξελιχθεί όπως σκοπεύω· τι θα μπορείς να μου κάνεις τότε;» Ποιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν έτσι τον Χριστό; Είναι καλοί άνθρωποι; Είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια; Διαθέτουν ανθρώπινη φύση και ακεραιότητα; (Όχι.) Υπήρχαν κάποιοι επικεφαλής που έκαναν ορισμένα πράγματα: Έδιναν αυθαίρετα προαγωγές σε άτομα στην εκκλησία, κατασπαταλούσαν τις προσφορές και έκαναν υπερβολικές και άκριτες αγορές· όσα χρήματα κι αν ξοδεύονταν και όποια σημαντικά ζητήματα κι αν προέκυπταν, εκείνοι δεν έλεγαν λέξη. Αν και πήγα πολλές φορές εκεί, ποτέ δεν Με συμβουλεύτηκαν ούτε Με ρώτησαν γι’ αυτά τα πράγματα και απλώς έπαιρναν μόνοι τους αποφάσεις. Εκτός αυτού, δεν Με άφηναν να επιθεωρήσω μετά τα πράγματα και χρειαζόταν να τους αποσπάσω με το ζόρι πληροφορίες. Μου φέρονταν σαν ξένο: «Μιας και είσαι εδώ, θα σου δίνουμε απλώς αναφορά και θα σου λέμε για τα πράγματα που μπορείς να δεις. Όσο για εκείνα που έχουμε κάνει πίσω από την πλάτη σου, ούτε να το σκεφτείς να προσπαθήσεις να ενημερωθείς για οποιοδήποτε από αυτά. Δεν θα σου επιτρέψουμε να επέμβεις ή να ερευνήσεις το ζήτημα». Όσες φορές κι αν πήγα εκεί, δεν Μου επέτρεψαν ποτέ να το ερευνήσω. Επειδή φοβόντουσαν πως μπορεί να αρχίσω να κάνω ερωτήσεις, Με εξαπάτησαν, αποκρύπτοντας επίτηδες την αλήθεια με ψεύτικα, όμορφα λόγια. Συνωμότησαν μεταξύ τους, τα συμφώνησαν και αντάλλαξαν ματιές όλο νόημα· διατήρησαν ενιαίο μέτωπο και δεν ανέφεραν ο ένας τα προβλήματα του άλλου, αλλά κάλυψαν ο ένας τον άλλο. Όταν έμαθα για τα πράγματα που έκαναν πίσω από την πλάτη Μου και θέλησα να λογοδοτήσουν, εκείνοι συνέχισαν να καλύπτουν ο ένας τον άλλον, δεν έλεγαν ποιος ευθυνόταν, παρίσταναν τους χαζούς και έπαιζαν μαζί Μου με τις λέξεις. Ποιο λάθος έκαναν; Σκέφτηκαν το εξής: «Πέρα από τον κανονικό και απλό τρόπο σκέψης του και τη συνηθισμένη και κανονική ανθρώπινη φύση του, ο χριστός, αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος, δεν έχει τίποτα για το οποίο να αξίζει να καυχιέται και καμία υπερφυσική δύναμη. Εφόσον έχουν έτσι τα πράγματα, μπορούμε να κάνουμε κάποιες μικροδιευθετήσεις πίσω από την πλάτη σου και να νιώθουμε άνετα να ασχολούμαστε με τα δικά μας εγχειρήματα. Εμείς ελέγχουμε τα χρήματα της εκκλησίας, επομένως θα αγοράζουμε ό,τι θέλουμε. Δεν χρειάζεται να αναζητάμε καθόλου όταν απαιτείται μια υπογραφή, μπορούμε να υπογράφουμε αυθαίρετα τις αγορές χωρίς να τις ελέγχει κάποιος και να ξοδεύουμε χρήματα επιπόλαια. Ο χριστός δεν είναι ο θεός; Μπορείς να χειριστείς αυτά τα πράγματα; Θα κάνουμε ό,τι μας αρέσει· όταν λείπεις, όλα αυτά είναι ο δικός μας τομέας!» Πώς αντιμετώπισαν την κανονικότητα και την πρακτικότητα του Χριστού; Δεν Τον είδαν ως κάποιον που είναι εύκολο να εκφοβίσουν; Σκέφτηκαν: «Εφόσον διαθέτεις κανονική ανθρώπινη φύση, δεν φοβόμαστε να σε εκφοβίσουμε. Αν δεν διαθέτεις υπερφυσική ανθρώπινη φύση, δεν σε φοβόμαστε». Τι είδους άνθρωποι ήταν; Αν τους κρίναμε με βάση την ανθρώπινη φύση τους, θα θεωρούνταν καλοί άνθρωποι; Θα θεωρούνταν άνθρωποι που έχουν ήθος και ανθρώπινη φύση; Θα θεωρούνταν άνθρωποι με ευγενή ακεραιότητα; Τι ήταν στ’ αλήθεια; Δεν ήταν μια ομάδα παλιανθρώπων; Ποιον αντιπροσώπευαν αυτοί οι άνθρωποι όταν εργάζονταν στον οίκο του Θεού; Δεν αντιπροσώπευαν καν τους ανθρώπους, αλλά τον Σατανά. Έκαναν πράγματα για τον Σατανά, ήταν οι λακέδες και οι συνεργοί του, βρίσκονταν εκεί για να αναστατώσουν και να καταστρέψουν το έργο του οίκου του Θεού και δεν εκτελούσαν τα καθήκοντά τους, αλλά έκαναν κακό. Σε τι διέφερε αυτή η ομάδα των συνεργών του Σατανά από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, ο οποίος αιχμαλωτίζει, διώκει και κακοποιεί τον εκλεκτό λαό του Θεού; Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας βλέπει πως η ενσάρκωση του Θεού δεν είναι παρά ένας συνηθισμένος άνθρωπος που δεν είναι καθόλου τρομακτικός κι έτσι προσπαθεί αυθαίρετα να Τον αιχμαλωτίσει, ενώ, μόλις Τον πιάσει, θα προσπαθήσει να Τον σκοτώσει. Μ’ αυτόν τον τρόπο δεν αντιμετώπισαν και αυτοί οι συνεργοί του Σατανά —αυτοί οι αντίχριστοι— τον Χριστό; Δεν έχουν την ίδια ουσία; (Ναι.) Πώς έβλεπαν τον Χριστό κατά την πίστη τους; Πίστευαν σ’ Αυτόν σαν να είναι ο Θεός ή ένας άνθρωπος; Αν θεωρούσαν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός, θα Τον αντιμετώπιζαν έτσι; (Όχι.) Μία είναι η εξήγηση: Έβλεπαν τον Χριστό σαν άνθρωπο, σαν κάποιον που μπορούσαν απροβλημάτιστα να κρίνουν, να ξεγελάσουν, να περιφρονήσουν, να παίξουν μαζί Του και να Τον αντιμετωπίσουν όπως ήθελαν· αυτό σημαίνει πως είχαν μεγάλο θράσος. Αν κατηγοριοποιήσουμε τέτοιους θρασείς ανθρώπους, μπορούμε να τους βάλουμε στην κατηγορία και την ομάδα των δημιουργημένων όντων, του εκλεκτού λαού του Θεού, των ακόλουθών Του και των ανθρώπων τους οποίους μπορεί ο Θεός να οδηγήσει στην τελείωση και να σώσει; (Όχι.) Πού θα πρέπει να τοποθετηθούν αυτά τα σκουπίδια; Στο στρατόπεδο του Σατανά. Οι άνθρωποι αυτής της ομάδας κατατάσσονται στους αντίχριστους. Αντιμετώπισαν τον Χριστό σαν συνηθισμένο άνθρωπο, ενεργούσαν με ισχυρογνωμοσύνη και απερισκεψία και ασκούσαν απόλυτη εξουσία στο πλαίσιο της επιρροής τους, σκεπτόμενοι το εξής: «Όποιο κι αν είναι το ζήτημα, εφόσον δεν αναζητώ από εσένα και δεν σε ενημερώνω γι’ αυτό, δεν έχεις το δικαίωμα να παρέμβεις και δεν θα το μάθεις ποτέ». Πείτε Μου, έχει ο Χριστός το δικαίωμα να τους αντιμετωπίσει; (Ναι.) Ποιος θα ήταν ένας κατάλληλος τρόπος να το κάνει αυτό; (Να τους αποβάλει από την εκκλησία.) Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς τους αντίχριστους και τους σατανάδες· δεν πρέπει να τους δείχνει επιείκεια. Όταν τέτοιοι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, ό,τι κι αν κάνει ο Θεός, όπως κι αν παρέχει την αλήθεια στους ανθρώπους και όποιο έργο κι αν κάνει, εκείνοι δεν δίνουν προσοχή σε αυτά. Αν δεν έχουν εξουσία, σκέφτονται τρόπους για να την αποκτήσουν και, μόλις έρθουν στην εξουσία, επιζητούν να είναι ίσοι με τον Χριστό, να μοιράσουν τον κόσμο μ’ Εκείνον, να Τον κοντράρουν για να δουν ποιος είναι ανώτερος και να Τον συναγωνιστούν για τη θέση. Στο πλαίσιο της επιρροής τους, θέλουν να προκαλέσουν τον Χριστό, λέγοντας: «Θέλω να δω αν μετράει περισσότερο ο δικός σου ή ο δικός μου λόγος. Αυτή η εκκλησία είναι τσιφλίκι μου· θα ξοδεύω τα χρήματα της εκκλησίας όπως θέλω, θα αγοράζω ό,τι επιθυμώ και θα χειρίζομαι τα ζητήματα όπως μου αρέσει. Όποιος αποφασίσω πως είναι άχρηστος είναι άχρηστος. Θα χρησιμοποιώ όποιον θέλω και κανείς δεν επιτρέπεται να ακουμπά τους ανθρώπους που θα αποφασίσω να χρησιμοποιήσω. Δεν θα επιτρέψω να το κάνει κανείς —ακόμη κι αν πει πως θέλει να το κάνει ο θεός, δεν θα το ανεχτώ!» Δεν φλερτάρουν έτσι με τον θάνατο;

Αν οι άνθρωποι καταλάβουν καλύτερα το κάλλος του Θεού και κατανοήσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και διαύγεια την πρακτικότητα και την ουσία Του μέσα από την κανονική και πρακτική ανθρώπινη φύση του ενσαρκωμένου Θεού, τότε είναι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια και διαθέτουν ανθρώπινη φύση. Ωστόσο, λόγω της κανονικής και πρακτικής πλευράς Του, κάποιοι άνθρωποι δεν θεωρούν ότι ο Χριστός είναι ο Θεός. Συμπεριφέρονται με μεγαλύτερη αναίδεια και περισσότερο θράσος ενώπιόν Του, έχουν πάρει περισσότερο θάρρος να ενεργούν ελεύθερα και διακατέχονται περισσότερο από σκέψεις να ξεπεράσουν τον Χριστό και να πάρουν τον έλεγχο του εκλεκτού λαού του Θεού. Θεωρούν πως έχουν το κεφάλαιο να περιφρονούν και να ανταγωνίζονται τον Χριστό, καθώς και τις αποδείξεις για να βλέπουν τον Χριστό σαν άνθρωπο. Νομίζουν πως, αφού συλλέξουν αυτές τις αποδείξεις, δεν χρειάζεται να φοβούνται τον Χριστό, μπορούν να Του ασκούν ελεύθερα κριτική, να συνομιλούν και να γελούν μαζί Του με άνεση, να θέτουν τον εαυτό τους σε ισότιμη βάση μ’ Εκείνον και να συζητούν μαζί Του τις οικογενειακές τους υποθέσεις και τις προσωπικές τους ανησυχίες. Κάποιοι λένε, μάλιστα: «Εγώ μοιράστηκα μαζί σου τις ενδόμυχες σκέψεις μου, τις αδυναμίες μου και τις διεφθαρμένες διαθέσεις μου· μίλα μου, λοιπόν, κι εσύ για την κατάστασή σου. Εγώ σου είπα για τις εμπειρίες που είχα πριν και αφότου άρχισα να πιστεύω στον θεό και σου είπα πώς αποδέχτηκα το έργο του θεού· μοιράσου, λοιπόν, κι εσύ τις εμπειρίες σου μαζί μου». Τι επιχειρούν να κάνουν; Δεν βλέπουν τον ενσαρκωμένο Θεό ως εξαιρετικά συνηθισμένο και κανονικό; Δεν θέλουν να Τον μετατρέψουν σε μέλος της οικογένειας, κολλητό, φίλο ή γείτονά τους; Όσο κανονικός και πρακτικός κι αν είναι ο Χριστός, η ουσία Του δεν θα αλλάξει ποτέ. Ανεξάρτητα από την ηλικία Του, τον τόπο γέννησής Του, το πώς είναι τα προσόντα και η εμπειρία Του συγκριτικά με τα δικά σου και από το αν σου φαίνεται μεγαλοπρεπής ή ασήμαντος, να μην ξεχνάς ποτέ πως θα είναι πάντα διαφορετικός από εσένα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι ο Θεός που ζει σε μια εξωτερικά κανονική και πρακτική σάρκα. Η ουσία Του είναι πάντα διαφορετική από τη δική σου· είναι η ουσία του υπέρτατου Θεού που είναι αιωνίως και διαρκώς ανώτερος από όλη την ανθρωπότητα. Μην το ξεχνάς αυτό. Επιφανειακά μοιάζει να είναι ένας συνηθισμένος και κανονικός άνθρωπος, ονομάζεται Χριστός και έχει την ταυτότητα του Χριστού. Αν, όμως, στην πίστη σου Τον εκλάβεις ως άνθρωπο και Τον δεις ως συνηθισμένο άτομο και ως μέλος της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, τότε κινδυνεύεις. Η ταυτότητα και η ουσία του Χριστού δεν αλλάζουν ποτέ· η ουσία Του είναι η ουσία του Θεού και η ταυτότητά Του είναι πάντα η ταυτότητα του Θεού. Το γεγονός πως ζει μέσα στο κέλυφος μιας κανονικής και πρακτικής σάρκας δεν σημαίνει πως είναι μέλος της διεφθαρμένης ανθρωπότητας ούτε πως οι άνθρωποι μπορούν να Τον χειραγωγούν ή να Τον ελέγχουν, να είναι ίσοι μαζί Του ή να Τον συναγωνίζονται για την εξουσία. Εφόσον οι άνθρωποι Τον βλέπουν σαν άνθρωπο, Τον μετρούν σύμφωνα με ανθρώπινους τρόπους και ανθρώπινες οπτικές και προσπαθούν να Τον μετατρέψουν σε φίλο, ομότιμό τους, συνάδελφο ή ανώτερο αξιωματούχο, βάζουν τον εαυτό τους σε επικίνδυνη θέση. Γιατί είναι επικίνδυνη; Αν βλέπεις τον Χριστό σαν έναν συνηθισμένο και κανονικό άνθρωπο, θα αρχίσουν να αναδύονται οι διεφθαρμένες διαθέσεις σου. Από τη στιγμή που εκλάβεις τον Χριστό ως άνθρωπο, θα αρχίσουν να εκτίθενται οι κακές σου πράξεις. Δεν είναι αυτό το επικίνδυνο κομμάτι; Εφόσον οι άνθρωποι βλέπουν τον Χριστό σαν άνθρωπο και νομίζουν πως είναι κανονικός και πρακτικός, πως είναι εύκολο να Τον ξεγελάσουν και πως είναι ακριβώς όπως οι άνθρωποι, δεν φοβούνται τον Θεό και τότε είναι που αλλάζει η σχέση τους με τον Θεό. Σε τι μετατρέπεται αυτή η σχέση; Δεν είναι πλέον η σχέση δημιουργήματος και Δημιουργού, δεν είναι πλέον η σχέση ακόλουθου και του Χριστού ούτε η σχέση αντικειμένου της σωτηρίας και του Θεού, αλλά μετατρέπεται στη σχέση μεταξύ του Σατανά και του Κυρίαρχου των πάντων. Οι άνθρωποι εναντιώνονται στον Θεό και γίνονται εχθροί Του. Όταν βλέπεις τον Χριστό σαν άνθρωπο, αλλάζεις και τη δική σου ταυτότητα ενώπιον του Θεού, καθώς και την αξία που έχεις στα μάτια Του· με τις κραιπάλες, την επαναστατικότητα, τη μοχθηρία και την αλαζονεία σου καταστρέφεις ολοκληρωτικά τις προοπτικές και το πεπρωμένο σου. Ο Θεός θα σε αναγνωρίσει, θα σε καθοδηγήσει και θα σου δώσει ζωή και την ευκαιρία να σωθείς μόνο αν είσαι δημιούργημα, ακόλουθος του Χριστού και άνθρωπος που έχει αποδεχτεί τη σωτηρία του Θεού. Σε διαφορετική περίπτωση, η σχέση σου με τον Θεό θα αλλάξει. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τον Θεό —τον Χριστό— σαν άνθρωπο, δεν κάνουν πλάκα; Οι άνθρωποι συνήθως δεν το θεωρούν αυτό προβληματικό και σκέφτονται: «Ο χριστός είπε πως είναι συνηθισμένος και κανονικός άνθρωπος. Τι το κακό έχει, λοιπόν, να τον αντιμετωπίζω σαν άνθρωπο;» Στην πραγματικότητα, δεν έχει τίποτα το κακό, αλλά οι συνέπειές του είναι σοβαρές. Το να αντιμετωπίζεις τον Χριστό σαν άνθρωπο σου προσφέρει πολλά οφέλη. Από μία πλευρά, βελτιώνει τη θέση σου και, από μια άλλη, μειώνει την απόσταση ανάμεσα σε εσένα και τον Θεό. Πέρα από αυτό, δεν θα είσαι τόσο μαζεμένος ενώπιον του Θεού και θα νιώθεις χαλαρός και ελεύθερος. Θα έχεις τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία σου, μια αίσθηση της αξίας της ύπαρξής σου και μια αίσθηση της παρουσίας σου· δεν είναι καλά όλα αυτά; Δεν υπάρχει κάτι κακό στο να αντιμετωπίζεις έτσι έναν αληθινό άνθρωπο και δείχνει πως έχεις αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Ο άντρας δεν πρέπει να προσκυνάει εύκολα· οι άνθρωποι δεν πρέπει να γονατίζουν, να υποχωρούν και να παραδέχονται ελαφρά τη καρδία την κατωτερότητά τους σε κανέναν άνθρωπο. Δεν είναι αυτοί οι κανόνες της ανθρώπινης επιβίωσης και οι κανόνες του παιχνιδιού των ανθρώπων; Πολλοί εφαρμόζουν αυτούς τους νόμους και τους κανόνες του παιχνιδιού και στις αλληλεπιδράσεις τους με τον Χριστό. Αυτό συνεπάγεται μπελάδες και είναι πολύ πιθανό να προσβάλει τη διάθεση του Θεού. Αυτό συμβαίνει επειδή η φύση-ουσία κάθε μέλους της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως φυλής, είναι ίδια. Μόνο ο Χριστός διαφέρει από την ανθρωπότητα. Αν και ο Χριστός έχει την εμφάνιση της κανονικότητας και της πρακτικότητας, αν και διαθέτει τον τρόπο ζωής και τις ρουτίνες της κανονικής και πρακτικής ανθρώπινης φύσης, η ουσία Του δεν μοιάζει με την ουσία κανενός διεφθαρμένου ανθρώπου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δικαιούται να ζητάει οι ακόλουθοί Του να Τον αντιμετωπίζουν όπως Εκείνος απαιτεί. Πέρα από τον Χριστό, κανείς άλλος δεν δικαιούται να χρησιμοποιεί αυτές τις μεθόδους και αυτά τα πρότυπα για να θέτει απαιτήσεις στους ανθρώπους. Γιατί; Επειδή η ουσία του Χριστού είναι ο ίδιος ο Θεός και επειδή ο Χριστός, αυτός ο συνηθισμένος και κανονικός άνθρωπος, είναι μια κανονική σάρκα την οποία ενδύεται ο Θεός, καθώς και η ενσάρκωση του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους. Με βάση αυτό και μόνο, είναι λάθος να βλέπει κανείς τον Χριστό σαν άνθρωπο, είναι ακόμη μεγαλύτερο λάθος να Τον αντιμετωπίζει σαν άνθρωπο, ενώ ακόμη χειρότερο είναι να Τον ξεγελά, να παίζει μαζί Του και να Τον πολεμά σαν να ήταν άνθρωπος. Οι αντίχριστοι, αυτή η συμμορία των μοχθηρών ανθρώπων που απεχθάνονται την αλήθεια, έχουν πάντα άγνοια αυτού του σημαντικού προβλήματος και του ξεκάθαρου λάθους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η φύση-ουσία τους είναι η ουσία των αντίχριστων. Πολεμούν τον Θεό στο πνευματικό βασίλειο, Τον ανταγωνίζονται για θέση, δεν Τον προσφωνούν ποτέ Θεό ούτε Τον αντιμετωπίζουν σαν Θεό. Στον οίκο του Θεού, επαναλαμβάνουν αυτήν τη συμπεριφορά και αντιμετωπίζουν τον Χριστό με τον ίδιο τρόπο. Εφόσον ο πρόγονός τους αντιμετώπιζε έτσι τον Θεό, δεν είναι καθόλου περίεργο που δεν μπορούν παρά να ενεργούν έτσι. Εφόσον δεν μπορούν παρά να ενεργούν έτσι και η φύση-ουσία τους έχει εξακριβωθεί, γίνεται τέτοιοι άνθρωποι να σωθούν από τον Θεό; Δεν πρέπει να αποπεμφθούν και να αποβληθούν από τον οίκο του Θεού; Δεν πρέπει να τους απορρίψει σύσσωμος ο εκλεκτός λαός του Θεού; (Ναι.) Εξακολουθείτε να έχετε αντιλήψεις για το ότι ο οίκος του Θεού καταδικάζει, αποπέμπει και αποκλείει τέτοιους ανθρώπους; (Όχι.) Είναι αξιοθρήνητοι; (Όχι.) Γιατί δεν είναι αξιοθρήνητοι; Είναι μισητοί και απεχθείς, άρα δεν είναι αξιοθρήνητοι.