Ενόσω οι αντίχριστοι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, γεννώνται διαρκώς αντιλήψεις μέσα τους για την ταυτότητα και την ουσία του Θεού και πάντα αμφιβάλλουν για τον λόγο που ο Θεός απλώς μιλάει χωρίς να κάνει σημεία και τέρατα. Παρόλο που και οι αντίχριστοι διαβάζουν τα λόγια του Θεού, πρόθεσή τους δεν είναι να αναζητήσουν ή να αποδεχθούν την αλήθεια, αλλά τα διαβάζουν με πρόθεση να τα μελετήσουν και να τα αναλογιστούν. Όσο πιο εξονυχιστικά, λοιπόν, τα εξετάζουν, όχι μόνο δεν αναπτύσσουν αληθινή πίστη, αλλά αποκτούν περισσότερες αμφιβολίες και έχουν περισσότερες αντιλήψεις για τον ενσαρκωμένο Θεό. Η βασική τους αντίληψη είναι η πεποίθησή τους πως ο χριστός θα έπρεπε να διαθέτει υπερφυσική ανθρώπινη φύση. Σκέφτονται: «Αν ο χριστός έχει κανονική ανθρώπινη φύση και δεν κάνει σημεία και τέρατα, πώς μπορεί να αποδειχθεί πως είναι θεός;» Μέσα στην καρδιά τους, οι αντίχριστοι θεωρούν πως θεός είναι μόνο το πνεύμα του θεού και μόνο μια σάρκα που μπορεί να κάνει σημεία και τέρατα. Αν μια σάρκα διαθέτει μόνο κανονική ανθρώπινη φύση και δεν κάνει σημεία και τέρατα, τότε, ακόμη κι αν μπορεί να εκφράσει την αλήθεια, δεν θεωρείται θεός. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που οι αντίχριστοι αμφιβάλλουν διαρκώς για την ουσία του ενσαρκωμένου Θεού. Ανεξάρτητα από το πόσα του συμβαίνουν, ο τύπος του ανθρώπου που είναι αντίχριστος δεν προσπαθεί ποτέ να τα αντιμετωπίσει αναζητώντας την αλήθεια στα λόγια του Θεού, πόσο μάλλον προσπαθεί να δει τα πράγματα μέσα από τα λόγια του Θεού —κάτι που οφείλεται εξ ολοκλήρου στο ότι δεν πιστεύει ότι κάθε γραμμή των λόγων του Θεού είναι η αλήθεια. Με όποιον τρόπο κι αν συναναστρέφεται ο οίκος του Θεού όσον αφορά την αλήθεια, οι αντίχριστοι παραμένουν μη δεκτικοί και, κατά συνέπεια, δεν έχουν τη σωστή στάση, ανεξάρτητα από την κατάσταση που αντιμετωπίζουν. Ειδικότερα στο θέμα της προσέγγισης του Θεού και της αλήθειας, οι αντίχριστοι αρνούνται πεισματικά να παραμερίσουν τις αντιλήψεις τους. Ο θεός στον οποίο πιστεύουν είναι ένας θεός που κάνει σημεία και τέρατα, ένας υπερφυσικός θεός. Όποιους μπορούν να κάνουν σημεία και τέρατα —είτε είναι η Μποντισάτβα Γκουάνγιν, ο Βούδας ή ο Ματσού— τους αποκαλούν θεούς. Πιστεύουν πως μόνο όσοι μπορούν να κάνουν σημεία και τέρατα είναι θεοί που διαθέτουν ταυτότητα θεών· όσοι δεν μπορούν, από την άλλη, δεν είναι απαραίτητα θεοί, όσες αλήθειες κι αν εκφράζουν. Δεν καταλαβαίνουν πως η έκφραση της αλήθειας είναι η σπουδαία δύναμη και παντοδυναμία του Θεού, αλλά θεωρούν πως η μόνη σπουδαία δύναμη και παντοδυναμία των θεών είναι να κάνουν σημεία και τέρατα. Έτσι, λοιπόν, οι αντίχριστοι θεωρούν πως το πρακτικό έργο που κάνει ο ενσαρκωμένος Θεός με την έκφραση της αλήθειας για να κατακτήσει και να σώσει τους ανθρώπους, με το πότισμα, την ποίμανση και την καθοδήγηση των εκλεκτών του Θεού ώστε να βιώσουν πραγματικά την κρίση, την παίδευση, τις δοκιμασίες και τον εξευγενισμό Του, να κατανοήσουν την αλήθεια, να αποτινάξουν τις διεφθαρμένες τους διαθέσεις, να γίνουν άνθρωποι που υποτάσσονται στον Θεό, Τον λατρεύουν και ούτω καθεξής είναι έργο ανθρώπου, όχι του Θεού. Στο μυαλό των αντίχριστων, οι θεοί θα πρέπει να κρύβονται πίσω από έναν βωμό και να βάζουν τους ανθρώπους να τους κάνουν προσφορές, να τρώνε τα φαγητά που προσφέρουν οι άνθρωποι, να εισπνέουν τον καπνό από το θυμίαμα που καίνε, να απλώνουν μια χείρα βοηθείας όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση, να παρουσιάζονται ως ιδιαίτερα δυνατοί και να τους παρέχουν άμεση βοήθεια μέσα στα όρια αυτού που τους είναι κατανοητό και να ικανοποιούν τις ανάγκες τους όταν οι άνθρωποι ζητούν βοήθεια και είναι ειλικρινείς στις παρακλήσεις τους. Για τους αντίχριστους, μόνο ένας θεός όπως αυτός είναι αληθινός θεός. Ό,τι κάνει ο Θεός σήμερα, εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση από τους αντίχριστους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Κρίνοντας από τη φύση-ουσία των αντίχριστων, αυτό που απαιτούν δεν είναι το έργο του ποτίσματος, της ποίμανσης και της σωτηρίας που επιτελεί ο Δημιουργός στα δημιουργήματα, αλλά ευημερία και η εκπλήρωση των φιλοδοξιών τους στα πάντα, να μην τιμωρηθούν σε αυτήν τη ζωή και να πάνε στον ουρανό στον ερχόμενο κόσμο. Η άποψη και οι ανάγκες τους επιβεβαιώνουν την ουσία του μίσους τους για την αλήθεια. Οι αντίχριστοι αγαπούν τη μοχθηρία, το υπερφυσικό και τα θαύματα, ενώ τις ενέργειες και τα διαβολικά λόγια του Σατανά και των κακών πνευμάτων —τα οποία είναι αρνητικά και μοχθηρά πράγματα— τα λατρεύουν, μάλιστα, ως κάτι το θεϊκό και ως την αλήθεια. Τα εκλαμβάνουν ως τα αντικείμενα της ισόβιας λατρείας και επιδίωξής τους και ως πράγματα που πρέπει να εκτιμώνται και να διαδίδονται στον κόσμο. Κατά συνέπεια, οι αντιλήψεις και οι απόψεις τους για την ταυτότητα του Θεού δεν θα αλλάξουν ποτέ καθώς ακολουθούν τον Θεό. Αν τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους στον οίκο του Θεού, αν δεν πάρουν προαγωγή, δεν χρησιμοποιηθούν και δεν καταφέρουν να σημειώσουν γρήγορη και μεγάλη επιτυχία, θα είναι έτοιμοι να προδώσουν τον Θεό οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Κάποιοι από αυτούς πιστεύουν εδώ και δέκα χρόνια, άλλοι εδώ και είκοσι. Θα νόμιζες πως θα είχαν μια βάση και δεν θα εγκατέλειπαν τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα είναι έτοιμοι να προδώσουν τον Θεό και να γυρίσουν στην κοσμική κοινωνία ανά πάσα στιγμή. Ακόμη κι αν δεν φύγουν από την εκκλησία, η καρδιά τους έχει ήδη ξεστρατίσει από τον Θεό και Τον έχει προδώσει. Όποτε το επιτρέψουν οι συνθήκες ή παρουσιαστούν ευκαιρίες, θα πάνε και θα πιστέψουν σε ψεύτικους θεούς και κακά πνεύματα. Αν έχουν την ευκαιρία να σημειώσουν ραγδαία επιτυχία, να γίνουν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι ή διάσημοι και να απολαύσουν δόξα και πλούτη, δεν θα διστάσουν να φύγουν από την εκκλησία και να ακολουθήσουν τις κοσμικές τάσεις. Κάποιοι αντίχριστοι έχουν την εξής αμφιβολία: «Αν είναι όντως ο θεός, γιατί βιώνει διωγμούς και καταδίωξη από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Αν είναι όντως ο θεός, γιατί δεν κάνει σημεία και τέρατα για να αφανίσει τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Πάρα πολλοί εκλεκτοί του θεού έχουν αιχμαλωτιστεί και διωχθεί από τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα. Γιατί ο θεός δεν τους προστατεύει και δεν τους σώζει από τους διωγμούς του Σατανά;» Το ίδιο σκέφτονταν και οι Φαρισαίοι του ιουδαϊσμού: «Αν ο Ιησούς είναι ο θεός, πώς γίνεται να σταυρώθηκε; Γιατί δεν μπόρεσε να σώσει τον εαυτό του;» Οι αντίχριστοι δεν το καταλαβαίνουν ποτέ αυτό, επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια ούτε πιστεύουν πως τα λόγια του Θεού θα πραγματοποιήσουν τα πάντα. Πιστεύουν μόνο σε όσα βλέπουν και δεν έχουν πίστη στην αξία ή τη σημασία που καταδεικνύει όλο το έργο που έχει κάνει ο Θεός. Δεν πιστεύουν πως κάθε λόγος που εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια και πως κάθε Του λόγος θα εκπληρωθεί και θα πραγματοποιηθεί. Δεν πιστεύουν πως η σοφία του Θεού ασκείται βάσει των τεχνασμάτων του Σατανά ούτε πως ο Θεός χρησιμοποιεί τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα για να παρέχει υπηρεσία ως αντιθετικό στοιχείο που αποκαλύπτει την παντοδυναμία και τη σοφία Του. Εφόσον οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν πως ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα και πως τα λόγια του Θεού πραγματοποιούν τα πάντα, εξακολουθούν να είναι πιστοί στον Θεό; Όχι. Οι αντίχριστοι είναι άνθρωποι που αρνούνται τον Θεό και Του αντιστέκονται. Είναι πέρα για πέρα δύσπιστοι.

Ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι πίσω από την άρνηση των αντίχριστων να αναγνωρίσουν την ταυτότητα του Θεού; Ο ένας είναι πως ο Θεός δεν διορθώνει κάθε αδικία στον κόσμο, δεν απονέμει δικαιοσύνη για την ανθρωπότητα ούτε τιμωρεί αμέσως όσους κάνουν κακό, όπως φαντάζονται οι αντίχριστοι πως θα έπρεπε να κάνει κατά τις αντιλήψεις τους. Αν και καθημερινά συμβαίνουν πολλά άδικα γεγονότα μεταξύ όλων των πραγμάτων στα οποία κυριαρχεί ο Θεός, ο Θεός φαίνεται να αδιαφορεί γι’ αυτά και δεν λέει ούτε κάνει τίποτα σε απάντηση. Κατά την άποψη των αντίχριστων, όλα όσα βλέπουν να συμβαίνουν στον κόσμο εντός του πλαισίου των πραγμάτων που αντιμετωπίζουν δεν συνάδουν με τις αντιλήψεις τους ούτε θα έπρεπε να συμβαίνουν. Γιατί θεωρούν πως δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα; Σκέφτονται: «Αν υπάρχει θεός, γιατί δεν φροντίζει γι’ αυτά τα πράγματα; Αν υπάρχει θεός, γιατί εξακολουθούν να ζουν καλά τόσοι κακοί άνθρωποι; Γιατί οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Γιατί οι πλούσιοι τρώνε πλουσιοπάροχα κάθε μέρα και περνάνε τόσο καλά, ενώ τόσοι άνθρωποι πρέπει ακόμα να ζητιανεύουν για φαγητό; Γιατί οι απονήρευτοι δέχονται εκφοβισμό, καταπιέζονται και πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης; Γιατί κάποιοι άνθρωποι σκοτώνονται στη δουλειά, δουλεύοντας πάνω από οχτώ ώρες κάθε μέρα για πενιχρούς μισθούς, ενώ άλλοι βγάζουν περισσότερα σε μία ώρα από ό,τι βγάζει κανείς σε μια ολόκληρη ζωή; Γιατί δεν αντιμετωπίζει ο θεός αυτές τις κοινωνικές και κοσμικές αδικίες; Γιατί κάποιοι γεννιούνται μες στα πλούτη, ενώ άλλοι γεννιούνται μες στη φτώχεια και την εξάντληση; Γιατί κάποιοι μπορούν να απολαμβάνουν δόξα, πλούτη και τη στοργική αγάπη της οικογένειάς τους για όλη τους τη ζωή, ενώ άλλοι δεν μπορούν, αφού δεν γεννήθηκαν στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον;» Αυτοί είναι γρίφοι που δεν λύνονται ποτέ μέσα στην καρδιά των αντίχριστων. Νομίζουν πως, εφόσον πιστεύουν στον Θεό, οφείλουν να παραδώσουν στον Θεό όλα τα πράγματα που δεν μπορούν να διακρίνουν, όλα όσα δεν καταλαβαίνουν και όλους τους γρίφους που δεν μπορούν να λύσουν, και να Τον κάνουν να δώσει Αυτός τις λύσεις, θεωρώντας ότι θα πρέπει να βρουν απαντήσεις σε αυτά τα πράγματα στα λόγια του Θεού. Ωστόσο, αφού πιστεύουν στον Θεό τρία με πέντε χρόνια, δεν μπορούν να βρουν αυτές τις απαντήσεις· δεν τις βρίσκουν ούτε αφού πιστεύουν οχτώ με δέκα χρόνια. Αφού πιστεύουν είκοσι χρόνια, αναρωτιούνται: «Γιατί δεν έχω πάρει ακόμα καμία απάντηση; Γιατί δεν έχει επιλύσει ο θεός αυτά τα θέματα; Γιατί δεν ενεργεί ο θεός σαν την Μποντισάτβα Γκουάνγιν ή σαν τον Αυτοκράτορα Νεφρίτη; Ο θεός έχει εξουσία και δύναμη, καθώς και ταυτότητα θεού. Θα έπρεπε, λοιπόν, να τα κάνει αυτά τα πράγματα! Ειδικά στην εκκλησία, γιατί εμφανίζονται συχνά κακοί άνθρωποι και προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση, ενώ κάποιοι κλέβουν, μάλιστα, τις προσφορές, χωρίς να υφίστανται καμία συνέπεια; Κάποιοι άνθρωποι λένε συχνά ψέματα και άλλοι διαδίδουν αντιλήψεις και φήμες, χωρίς να υφίστανται την πειθάρχηση ή την τιμωρία του θεού. Άλλοι σταματάνε απότομα να πιστεύουν στον θεό, βγαίνουν να εργαστούν στην κοινωνία και, μέσα σε λίγα χρόνια, γίνονται πλούσιοι χωρίς να τα βρουν ποτέ σκούρα. Η ζωή κάποιων πιστών είναι χειρότερη από τη ζωή ανθρώπων που δεν πιστεύουν στον θεό και μάλιστα οι πιστοί στον θεό υποφέρουν και πολλοί από αυτούς διώκονται, δεν μπορούν να γυρίσουν στο σπίτι τους και ζουν μες στη φτώχεια και τη δυστυχία. Δεν μπορεί να είναι αυτό το νόημα της πίστης στον θεό, σωστά; Δεν μπορεί να είναι αυτή η αξία που έχει να ακολουθείς τον θεό, σωστά; Δεν μπορεί να είναι αυτή η καθημερινή ζωή που θέλει να δώσει ο θεός στους ανθρώπους, σωστά; Όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πράγματα που δεν μπορούν να κατορθώσουν, γιατί δεν κάνει ο θεός κάτι το εκπληκτικό έτσι ώστε να τα κατανοήσουν και να τα αντιληφθούν κατευθείαν; Είναι πολλά τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι και δεν ξέρουν γιατί ο θεός ενεργεί όπως ενεργεί. Γιατί δεν ανάβει ο θεός ένα λυχνάρι για να φωτίσει την καρδιά των ανθρώπων; Γιατί δεν δίνει έμπνευση στους ανθρώπους; Όταν οι άνθρωποι κάνουν κάτι κακό και προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση, ο θεός δεν σηκώνεται να αναθεματίσει ευθέως αυτούς τους κακούς ανθρώπους και να τους κάνει να αντιμετωπίσουν αντίποινα. Δεν έχω δει πολλές περιπτώσεις όπου ο θεός κάνει τέτοια πράγματα. Μερικές φορές, οι άνθρωποι χρειάζονται τη διαφώτιση, τη φώτιση και την παροχή του θεού. Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούν ούτε να νιώσουν ούτε να δουν τον θεό; Πού είναι ο θεός;» Όλα αυτά τα «γιατί» παραμένουν αναπάντητα στην καρδιά των αντίχριστων. Δεν καταλαβαίνουν γιατί αυτά τα πράγματα και τα φαινόμενα δεν αλλάζουν, δεν μεταστρέφονται ούτε, βέβαια, βελτιώνονται ποτέ. Νομίζουν πως η πίστη στον Θεό θα πρέπει να μεταμορφώνει ολοκληρωτικά τους ανθρώπους και πως ολόκληρη η ζωή, η συμπεριφορά, οι σκέψεις και, ιδίως, η ποιότητα της ζωής τους, οι ικανότητες και τα ταλέντα τους θα πρέπει όλα να αναπτύσσονται προς μια θετική κατεύθυνση. Γιατί δεν μπορούν να δουν αυτές τις αλλαγές μετά από δέκα ή είκοσι χρόνια παρατήρησης; Τα πράγματα τα οποία φαντασιώνονται ή ονειρεύονται οι άνθρωποι κατά τις αντιλήψεις τους δεν λύνονται ούτε υλοποιούνται μόλις αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό. Ποιο είναι, λοιπόν, το νόημα της πίστης στον Θεό; Τι αξία έχει να πιστεύει κανείς στον Θεό και να Τον ακολουθεί; Αυτά τα ερωτήματα παραμένουν ανεπίλυτα και αναπάντητα στην καρδιά των αντίχριστων και δεν πραγματοποιούνται ούτε εκπληρώνονται όπως εκείνοι φαντάζονται. Έτσι, λοιπόν, ο θεός που έχουν κατά νου οι αντίχριστοι δεν υπάρχει ποτέ. Όπως είναι φυσικό, στον νου τους οι αντίχριστοι αρνούνται διαρκώς Εκείνον που διαθέτει την ταυτότητα του Θεού.

Η πίστη των αντίχριστων στον Θεό είναι υπερβολικά νοθευμένη. Στην πραγματικότητα, οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν αληθινά στον Θεό· είναι όλα θέατρο. Πιστεύουν στον Θεό όπως ακριβώς λατρεύουν οι άπιστοι τους διαβόλους και τα είδωλα. Δυσκολεύονται να αποδεχθούν όλα όσα κάνει ο Θεός και πάντα έχουν αμφιβολίες και ερωτήματα. Κρύβουν αυτές τις αμφιβολίες και τα ερωτήματα μέσα στην καρδιά τους, χωρίς να τολμούν να τα εκφράσουν, και είναι αυθεντίες στην προσποίηση. Έτσι, όσα χρόνια κι αν πιστεύουν στον Θεό, παραμένουν πέρα για πέρα δύσπιστοι. Μετρούν τον Θεό και όλες Του τις πράξεις με τη φαντασία τους, με τις διάφορες φαντασιοκοπίες και αντιλήψεις που έχουν γι’ Αυτόν, καθώς και με κάποιες παραδοσιακές ανθρώπινες γνώσεις και αντιλήψεις περί ηθικής. Χρησιμοποιούν αυτά τα πράγματα για να μετρήσουν την ταυτότητα του Θεού και το αν υπάρχει ή όχι ο Θεός. Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; Αρνούνται την ύπαρξη του Θεού και δεν αναγνωρίζουν την ταυτότητα και την ουσία του ενσαρκωμένου Θεού. Δεν είναι εσφαλμένο το πρότυπο σύμφωνα με το οποίο μετρούν οι αντίχριστοι το αν ο ενσαρκωμένος Θεός διαθέτει την ταυτότητα και την ουσία του Θεού; Για να μιλήσω ξεκάθαρα, οι αντίχριστοι σέβονται τη γνώση και τις διάσημες και σπουδαίες προσωπικότητες, οπότε δεν έχουν ποτέ αντιρρήσεις ούτε νιώθουν αποστροφή για τα πράγματα που προέρχονται από αυτές τις διάσημες και σπουδαίες προσωπικότητες. Γιατί, λοιπόν, απεχθάνονται τον Χριστό όταν βλέπουν πως είναι ένας κανονικός και συνηθισμένος άνθρωπος και αρχίζουν να νιώθουν αποστροφή και μίσος όταν βλέπουν τον Χριστό να εκφράζει τόσες αλήθειες; Επειδή ούτε ένα ψήγμα από αυτά που σέβονται και λατρεύουν δεν είναι θετικό. Τι αρέσει στους αντίχριστους; Τα περίεργα, η μοχθηρία, τα θαύματα και τα υπερφυσικά πράγματα. Από την άλλη, η κανονικότητα και η πρακτικότητα του Θεού, η αληθινή αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, η σοφία, η πιστότητα, η αγιοσύνη και η δικαιοσύνη του Θεού είναι όλα τους πράγματα καταδικαστέα στα μάτια των αντίχριστων. Για παράδειγμα, προκειμένου να κάνει τους αδελφούς και τις αδελφές να αναπτύξουν ικανότητα διάκρισης και να πάρουν πρακτικά ένα μάθημα, ο Θεός ενορχήστρωσε μια κατάσταση. Ποια κατάσταση ήταν αυτή; Κανόνισε να ζήσει ανάμεσά τους κάποιος που είχε καταληφθεί από έναν δαίμονα. Στην αρχή, ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε και ενεργούσε αυτό το άτομο ήταν φυσιολογικός, όπως ήταν και η λογική του· δεν φαινόταν καθόλου προβληματικός. Μα μετά από κάποιο διάστημα επαφής, οι αδελφοί και οι αδελφές ανακάλυψαν πως τίποτα από όσα έλεγε δεν έβγαζε νόημα ούτε ήταν σωστά δομημένο και διατυπωμένο. Έπειτα, συνέβησαν κάποια υπερφυσικά πράγματα: Έλεγε συνέχεια στους αδελφούς και τις αδελφές ότι είχε δει το ένα ή το άλλο όραμα ή ότι είχε λάβει την τάδε ή τη δείνα αποκάλυψη. Μια μέρα, για παράδειγμα, του αποκαλύφθηκε ότι έπρεπε —ότι ήταν υποχρεωμένος— να φτιάξει ψωμάκια στον ατμό και την επομένη, έτυχε να πρέπει να βγει έξω, οπότε πήρε τα ψωμάκια μαζί του. Αργότερα, του αποκαλύφθηκε σε ένα όνειρο ότι έπρεπε να κατευθυνθεί νότια· κάποιος τον περίμενε εκεί έξι μίλια μακριά. Πήγε να δει, κι εκεί βρισκόταν ένας άνθρωπος που είχε χαθεί· κατέθεσε μαρτυρία σ’ αυτόν τον άνθρωπο για το έργο του Θεού τις έσχατες ημέρες, κι εκείνος το αποδέχτηκε. Λάμβανε πάντοτε κάποια αποκάλυψη, άκουγε πάντοτε μια φωνή και πάντα του συνέβαιναν υπερφυσικά πράγματα. Κάθε μέρα, όσον αφορά το τι να φάει, το πού να πάει, το τι να κάνει και με ποιον να αλληλεπιδράσει, δεν ακολουθούσε τους νόμους της κανονικής ανθρώπινης ζωής, δεν αναζητούσε τα λόγια του Θεού ως βάση ή ως αρχή ούτε έψαχνε ανθρώπους για να συναναστραφεί μαζί τους. Πάντα στηριζόταν στα αισθήματά του και περίμενε μια φωνή, μια αποκάλυψη ή ένα όνειρο. Ήταν κανονικός αυτός ο άνθρωπος; (Όχι.) Αν και τα τρία γεύματα που έτρωγε καθημερινά και η καθημερινή του ρουτίνα έμοιαζαν να ακολουθούν κανονικά μοτίβα, εκείνος πάντα άκουγε φωνές. Κάποιοι άνθρωποι τον διέκριναν και είπαν πως όλα αυτά εκδήλωναν ότι τον είχε κυριεύσει κάποιο κακό πνεύμα. Οι αδελφοί και οι αδελφές άρχισαν σιγά σιγά να τον διακρίνουν, ώσπου μια μέρα η ψυχική του ασθένεια επιδεινώθηκε, άρχισε να λέει παλαβομάρες και το ’βαλε στα πόδια γυμνός και ξεμαλλιασμένος, τελείως ψυχωτικός. Κι έτσι έληξε τελικά το ζήτημα. Δεν γνωρίζουν και διακρίνουν πλέον οι αδελφοί και οι αδελφές τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις ενός κακού πνεύματος εν δράσει και του δαιμονισμού; Κάποιοι από αυτούς, βέβαια, είχαν αντιμετωπίσει και στο παρελθόν τέτοια πράγματα και ήδη μπορούσαν να τα διακρίνουν. Άλλοι, πάλι, δεν πίστευαν για πολύ καιρό στον Θεό ούτε είχαν βιώσει τέτοια πράγματα, οπότε ήταν πιθανό να παραπλανηθούν. Ανεξάρτητα, όμως, από το αν παραπλανήθηκαν ή είχαν διάκριση, αν ο Θεός δεν είχε διευθετήσει αυτό το περιβάλλον, θα μπορούσαν να διακρίνουν πραγματικά το έργο ενός κακού πνεύματος ή την κατάληψη από ένα κακό πνεύμα; (Όχι.) Επομένως, ποιον ακριβώς σκοπό και ποια σημασία είχε το γεγονός πως ο Θεός διευθέτησε αυτό το περιβάλλον και έκανε αυτά τα πράγματα; Το έκανε για να τους δώσει τη δυνατότητα να αποκτήσουν διάκριση και να πάρουν ένα μάθημα με πρακτικό τρόπο, καθώς και για να ξέρουν πώς να διακρίνουν όσους έχουν το έργο κακών πνευμάτων ή έχουν δαιμονιστεί. Αν στους ανθρώπους έλεγαν απλώς τι είναι το έργο ενός κακού πνεύματος —με τον ίδιο τρόπο που ένας δάσκαλος παραδίδει μάθημα από το βιβλίο και μιλάει μόνο για τις θεωρίες που υπάρχουν στα διδακτικά βιβλία, χωρίς να βάζει τους μαθητές να κάνουν ασκήσεις ή να εκπαιδεύονται— τότε θα καταλάβαιναν μόνο κάποια δόγματα και κάποιες δηλώσεις. Μπορείς να εξηγήσεις καθαρά τι είναι το έργο ενός κακού πνεύματος και ποιες οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις του μόνο όταν έχεις γίνει προσωπικά μάρτυράς του, το έχεις δει με τα ίδια σου τα μάτια και το έχεις ακούσει με τα ίδια σου τα αυτιά. Τότε, όταν ξανασυναντήσεις τέτοιους ανθρώπους, θα μπορείς να τους διακρίνεις και να τους απορρίψεις· θα μπορείς να αντιμετωπίσεις και να χειριστείς σωστά τέτοια ζητήματα. Δεν είναι, λοιπόν, αυτό που κερδίζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον πολύ πιο πρακτικό από αυτό που κερδίζεις από το να πηγαίνεις σε συναθροίσεις και να ακούς κηρύγματα όλη μέρα; Οι άνθρωποι που διαθέτουν κανονική σκέψη και ορθολογισμό και επιδιώκουν την αλήθεια θα κατανοούν σωστά τους τρόπους με τους οποίους κάνει ο Θεός αυτά τα πράγματα. Δεν θα παραπονιούνται λέγοντας: «Γιατί επιτρέπει ο Θεός να εμφανίζονται κακά πνεύματα στην εκκλησία; Γιατί δεν με προειδοποίησε ο Θεός εκ των προτέρων; Γιατί δεν απομακρύνει τα κακά πνεύματα;» Δεν θα παραπονιούνται για τέτοια πράγματα, αλλά θα είναι ευγνώμονες, θα δοξάζουν τον Θεό για το εξαίρετο και σοφό Του έργο και θα λένε πως ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο πάρα πολύ! Οι αντίχριστοι, ωστόσο, δεν αποδέχονται την αλήθεια και, ταυτόχρονα, η καρδιά τους είναι γεμάτη αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες για τον Θεό· επιπλέον, λατρεύουν πραγματικά διαβόλους και είδωλα μέσα στην καρδιά τους και έχουν ως βάση τα είδωλά τους για να συγκρίνουν και να μετρούν όλα όσα κάνει ο αληθινός Θεός. Όταν, λοιπόν, αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις, αναρωτιούνται πρώτα για το εξής: «Είναι αυτό έργο του θεού; Πώς γίνεται να είστε τόσο ανόητοι; Πώς γίνεται να επιτρέπει ο θεός να εμφανίζονται κακά πνεύματα στην εκκλησία;» Δεν είναι εσφαλμένη η κατανόησή τους; Κατ’ αρχάς, αρνούνται πως αυτό είναι έργο του Θεού, ενώ σκέφτονται: «Ένας θεός σίγουρα δεν θα το έκανε αυτό. Οι θεοί δεν θέλουν να υποφέρουν οι άνθρωποι. Όταν η Μποντισάτβα Γκουάνγιν βλέπει ανθρώπους να υποφέρουν, τα αγάλματά της δακρύζουν· θέλει να απελευθερώσει κάθε ον από τα βάσανα, να φέρει κάθε άνθρωπο υπό το όνομα του Βούδα και να τους απαλλάξει από όλα τα μαρτύρια του κόσμου των ανθρώπων. Οι θεοί πρέπει να είναι συμπονετικοί, να νοιάζονται για τον εκλεκτό λαό τους και να μην επιτρέπουν να εμφανίζονται κακά πνεύματα στην εκκλησία. Αυτό δεν μπορεί με τίποτα να είναι πράξη του θεού». Μόλις συμβούν τέτοια πράγματα, οι αντίχριστοι αμφισβητούν αρχικά ακόμη περισσότερο την ταυτότητα του Θεού μέσα στην καρδιά τους και, ταυτόχρονα, δεν είναι διατεθειμένοι εκατό ή χίλιες φορές να αποδεχθούν τις πράξεις του Θεού και, μάλιστα, τις κρίνουν και τις καταδικάζουν. Χλευάζουν, επίσης, τους αδελφούς και τις αδελφές που αποδέχονται αυτό το ζήτημα από τον Θεό, λέγοντας: «Είστε ανόητοι που εξακολουθείτε να πιστεύετε πως τα πάντα είναι πράξη του θεού. Δεν θα ενεργούσε έτσι ένας θεός! Ένας θεός πρέπει να προστατεύει τους αμνούς του, να τους νοιάζεται και να τους προφυλάσσει με τα χέρια του. Οι θεοί είναι καταφύγια για τους ανθρώπους· οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να υφίστανται όλες αυτές τις κακουχίες. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει τίποτα αρνητικό και κακό στους ανθρώπους· έτσι εργάζονται οι θεοί». Η καρδιά των αντίχριστων είναι γεμάτη αμφιβολίες, άρνηση, αντιλήψεις και καταδίκη για τον Θεό. Συνεπώς, κατά τη δική τους άποψη, καθετί που κάνει ο Θεός είναι λανθασμένο και δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να κάνει ο Θεός, ενώ αποτελεί απόδειξη και μοχλό πίεσης για να καταδικάσουν και να αρνηθούν τον Θεό. Έτσι αποκαλύπτεται απόλυτα η φύση-ουσία των αντίχριστων να αντιστέκονται στον Θεό. Για παράδειγμα, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές υπομένουν τα βασανιστήρια και τους διωγμούς του ΚΚΚ, οι αστυνομικοί θερμαίνουν ηλεκτρικά σίδερα μαρκαρίσματος μέχρι να ζεματίσουν και τα πιέζουν στο σώμα τους, πράγμα που τους κάνει να λιποθυμήσουν από τον πόνο και κάνει το αίμα όλων των παρόντων να παγώσει. Τι σκέφτονται οι αντίχριστοι όταν βλέπουν αυτήν τη σκηνή; «Αυτοί οι σατανάδες και διάβολοι είναι πολύ σκληροί! Δεν έχουν ανθρώπινη φύση ούτε οίκτο και συμπόνια. Οι μέθοδοί τους είναι υπερβολικά βάναυσες· δεν αντέχω να βλέπω! Αν ήμουν εκεί, θα κρύωνα τα σίδερα μαρκαρίσματος και θα τα μετέτρεπα σε βαμβάκι για να αγγίζουν το σώμα των ανθρώπων απαλά, ζεστά και μαλακά, σαν το χέρι ενός θεού που χαϊδεύει τους αμνούς του, κάνοντας τους ανθρώπους να νιώσουν τη συμπονετική του καρδιά, την αγάπη και τη ζεστασιά του και εμπνέοντας περισσότερη πίστη και αποφασιστικότητα μέσα τους για να τον ακολουθούν. Τα ανθρώπινα όντα, όμως, είναι απλώς ανθρώπινα όντα. Είμαστε ανήμποροι να κάνουμε κάτι καθώς βλέπουμε τους αδελφούς, τις αδελφές και τους συνανθρώπους μας να υποφέρουν τόσο πολύ. Και πού είναι ο θεός; Γιατί δεν σταματά ο θεός τα χέρια αυτών των σατανάδων και των διαβόλων αυτήν τη στιγμή; Γιατί δεν κρυώνει τα καυτά σίδερα μαρκαρίσματος; Όταν τα σίδερα αυτά αγγίζουν τους αδελφούς και τις αδελφές, γιατί δεν φροντίζει ο θεός να μη νιώθουν πόνο; Η Μποντισάτβα Γκουάνγιν σίγουρα αυτό θα έκανε· εκείνη δεν θέλει να βλέπει τα έμβια όντα να κακομεταχειρίζονται και να σκοτώνουν το ένα το άλλο ούτε θέλει να βλέπει κανένα από αυτά να βιώνει τον παραμικρό εκφοβισμό ή πόνο. Έχει στον νου της όλα τα όντα, η καρδιά της είναι μεγαλύτερη απ’ τον ουρανό και η αγάπη της απεριόριστη. Έτσι είναι πραγματικά ένας θεός! Ο θεός γιατί δεν ενεργεί έτσι; Εγώ δεν είμαι θεός, δεν έχω αυτήν την ικανότητα. Αν ήμουν θεός, δεν θα άφηνα τον λαό μου να υποφέρει έτσι». Ό,τι κι αν τους συμβαίνει, οι αντίχριστοι έχουν τη δική τους άποψη και γνώμη, τους δικούς τους ισχυρισμούς, ακόμα και τις δικές τους «φαεινές ιδέες». Ό,τι κι αν τους συμβαίνει, δεν το συσχετίζουν ποτέ με τα λόγια του Θεού ούτε αναζητούν ποτέ την αλήθεια για να κατανοήσουν τον Θεό, να καταθέσουν μαρτυρία γι’ Αυτόν, να επιβεβαιώσουν την ταυτότητά Του και να επιβεβαιώσουν πού και πώς εκφράζεται η ουσία του Θεού που διαθέτει την ταυτότητα του Θεού. Οι αντίχριστοι δεν ασκούνται έτσι. Αντίθετα, διαρκώς μετρούν τον Θεό και Τον ανταγωνίζονται χρησιμοποιώντας τις οπτικές του Σατανά, διάφορων κακών πνευμάτων ή της Μποντισάτβα Γκουάνγιν και του Βούδα. Σε ποιο αποτέλεσμα οδηγεί τελικά αυτό; Οι αντίχριστοι αρνούνται διαρκώς τον Θεό, αρνούνται τις πράξεις και την ουσία Του, καθώς και το νόημα και την αξία όλων όσα κάνει και το πώς αυτά διαπαιδαγωγούν τους ανθρώπους. Αρνούνται το αποτέλεσμα που σκοπεύει να πετύχει ο Θεός στους ανθρώπους όταν εργάζεται έτσι, καθώς και την ύπαρξη των προθέσεων του Θεού. Εφόσον οι αντίχριστοι αρνούνται τη σημασία και την αξία κάθε πράξης του Θεού, δεν αρνούνται την ταυτότητα του Θεού; (Ναι.) Αυτές οι εκδηλώσεις και η ουσία των αντίχριστων, οι σκέψεις που αποκαλύπτουν, ο θυμός, οι απαιτήσεις, η δυσαρέσκεια και τα ερωτήματα που έχουν για τον Θεό όταν τους συμβαίνει κάτι και ούτω καθεξής είναι όλα τους σαφείς εκδηλώσεις του γεγονότος πως οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν την ταυτότητα του Θεού. Αυτά είναι τα γεγονότα.

Ποια ουσία των αντίχριστων παρατηρήσατε μέσα από τη συναναστροφή και την ανάλυση που μόλις κάναμε σχετικά με τις εκδηλώσεις και τις πηγές της άρνησης της ταυτότητας του Θεού από πλευράς των αντίχριστων; Παρατηρείτε ότι οι αντίχριστοι βλέπουν κυνικά αυτόν τον κόσμο και αγαπούν την αμεροληψία και τη δικαιοσύνη; Είναι οι αντίχριστοι άνθρωποι που διαθέτουν ευγενική ανθρώπινη φύση, συμπόνια, έλεος, μεγάλη αγάπη, καθώς και μίσος για τη μοχθηρία; (Όχι.) Τι είδους άνθρωποι είναι, τότε, οι αντίχριστοι; (Είναι κακοί άνθρωποι που μισούν και αποστρέφονται την αλήθεια και διαρκώς κοντράρουν τον Θεό.) Αυτή είναι μια πτυχή. Τι άλλο; Δεν εγκρίνουν απόλυτα οι αντίχριστοι το ρητό που υπάρχει στην κοινωνία και λέει: «Η κατασκευή γεφυρών και η επισκευή δρόμων τυφλώνουν τους ανθρώπους, ενώ οι δολοφόνοι και οι εμπρηστές διασφαλίζουν τον πολλαπλασιασμό των απογόνων τους»; Αυτό δεν σημαίνει πως θρηνούν για την κατάσταση που υπάρχει στον κόσμο και νιώθουν οίκτο για την ανθρωπότητα; Τι φύση υποδηλώνει το γεγονός πως συμφωνούν με αυτό το ρητό; Δεν περιέχει αυτό το ρητό κάτι σαν παράπονο για την αδικία του Ουρανού; Αν και δεν μπορούν να κάνουν κάτι γι’ αυτό, οι αντίχριστοι νιώθουν τέτοια πικρία, έχουν τέτοια συναισθήματα και παραπονιούνται πως ο Ουρανός είναι άδικος: «Δεν λένε πως ο ουρανός είναι δίκαιος και πως βλέπει; Γιατί, λοιπόν, όσοι κάνουν καλές πράξεις σ’ αυτόν τον κόσμο δεν κερδίζουν ανταμοιβές, ενώ οι κακοί άνθρωποι ευημερούν; Πού είναι η δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον κόσμο; Πώς προέκυψαν τα ζητήματα αδικίας σ’ αυτόν τον κόσμο; Φταίει που ο ουρανός είναι τυφλός και άδικος!» Αυτό που υπονοείται εδώ είναι πως με τον Θεό δεν υπάρχει δικαιοσύνη και πως δίκαιοι είναι μόνο ο Βούδας και η Γκουάνγιν. Επομένως, η καρδιά των αντίχριστων είναι γεμάτη πικρία, παράπονα, άρνηση και καταδίκη για τα πράγματα που κάνει ο αληθινός Θεός. Τι τα προκαλεί όλα αυτά; Πού οφείλονται; Τα προκαλεί η ουσία των αντίχριστων. Ποια ουσία είναι αυτή; Για να το θέσουμε με συγκεκριμένους όρους, η καρδιά των αντίχριστων είναι γεμάτη αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες για το πώς ορίζεται ένας θεός. Δεν γνωρίζουν ούτε καταλαβαίνουν πώς ακριβώς εργάζεται και σώζει τους ανθρώπους ο αληθινός Θεός. Αξιολογούν όλα όσα κάνει ο Θεός με βάση τις δικές τους αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες. Σε τι βασίζονται αυτές; Βασίζονται εξ ολοκλήρου στις διάφορες αιρέσεις και πλάνες που ενσταλάζει στην ανθρωπότητα ο βασιλιάς των διαβόλων, ο Σατανάς. Όσο μοχθηρές ή μεροληπτικές κι αν είναι αυτές οι αιρέσεις και πλάνες, συνάδουν με τις αντιλήψεις, τις ψυχολογικές απαιτήσεις και τις συναισθηματικές ανάγκες των ανθρώπων και αυτά ακριβώς τα πράγματα γίνονται τα πρότυπα των αντίχριστων για να συμπεριφέρονται και να μετρούν τα πάντα, καθώς και το πρότυπό τους για να μετρούν τον Θεό. Οι αντίχριστοι είναι λάθος στον πυρήνα τους. Ένας ακόμη πιο σημαντικός λόγος είναι πως στους αντίχριστους αρέσει η εξουσία και τα μεγαλεία. Έστω, για παράδειγμα, πως ένας άνθρωπος γεννιέται σε παλάτι και απολαμβάνει καθημερινά άριστη μεταχείριση, τρώει τα καλύτερα φαγητά και φοράει τα καλύτερα ρούχα, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα και παίρνει ό,τι θέλει. Επιδιώκουν μια τέτοια ζωή οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό; Ένας κανονικός άνθρωπος θα νιώσει λίγο φθόνο ή ζήλια, αλλά έπειτα θα σκεφτεί: «Όλα αυτά τα ορίζει ο Θεός. Ζούμε όπου μας τοποθετεί ο Θεός. Δεν είναι απαραίτητο πως θα μας ταιριάζει μια τέτοια ζωή. Μπορεί να πιστεύει κανείς στον Θεό σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια και να σωθεί; Θα ήταν δύσκολο. Αυτά που μας έδωσε ο Θεός είναι αρκετά· εφόσον μπορούμε να πιστεύουμε στον Θεό και οι συνθήκες είναι σωστές για να διαβάζουμε τα λόγια του Θεού, να κάνουμε το καθήκον μας και, τελικά, να πετύχουμε τη σωτηρία, τότε αυτό είναι ό,τι πιο χαρμόσυνο». Θα σκέφτονταν, όμως, έτσι οι αντίχριστοι; (Όχι.) Εκείνοι θα σκέφτονταν: «Γιατί να μην είναι αυτοκράτορας ο πατέρας μου; Αν ο πατέρας μου ήταν πλούσιος άνθρωπος ή αυτοκράτορας, η ζωή μου θα άξιζε πραγματικά. Ο δικός του πατέρας γιατί είναι αυτοκράτορας; Εκείνος γιατί ζει μια ξέγνοιαστη ζωή, δεν ανησυχεί για φαγητό και ρούχα, παίρνει ό,τι θέλει και έχει πάντα χρήματα και εξουσία στη διάθεσή του; Ο ουρανός είναι άδικος! Εκείνος δεν είναι τόσο ικανός, δεν έχει ταλέντο και δεν είναι ούτε μορφωμένος ούτε έξυπνος. Πώς τα απέκτησε όλα αυτά τα πράγματα; Εγώ γιατί δεν μπορώ να τα αποκτήσω; Αν δεν μπορώ να τα αποκτήσω εγώ, αλλά μπορούν οι άλλοι, θα τους μισήσω! Αν δεν μπορώ να τους μισήσω, θα μισήσω τον ουρανό που είναι άδικος και μου κανόνισε κακή μοίρα· θα μισήσω την κακή μου τύχη, τον ελεεινό άνθρωπο που μου κλείνει τον δρόμο και το κακό φενγκ σούι στο σπίτι μου!» Τι περνάει από το μυαλό τους; Μόλις γεννηθεί το μίσος μέσα στην καρδιά των αντίχριστων, είναι ικανοί να ξεστομίσουν κάθε λογής παράλογα επιχειρήματα.

Εκ πρώτης όψεως, οι αντίχριστοι μοιάζουν πολύ καλοπροαίρετοι. Γεγονός είναι, όμως, ότι τίποτα από όσα λατρεύουν και επιδιώκουν δεν είναι θετικό. Με τα γνωμικά και τα ρητά που κηρύττουν μπορεί να δίνουν την εντύπωση πως θρηνούν για την κατάσταση που υπάρχει στον κόσμο, νιώθουν οίκτο για την ανθρωπότητα και έχουν καλή θέληση μέσα στην καρδιά τους, αλλά στην πραγματικότητα είναι πέρα για πέρα διάβολοι και σατανάδες. Αν αποκτήσουν εξουσία και πάνε ψηλά σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι ικανοί να κάνουν κακό; Είναι ικανοί να είναι καλοί άνθρωποι; Είναι καθάρματα γεμάτα ειδεχθείς αμαρτίες. Επειδή δεν μπορούν να αποκτήσουν εξουσία και δεν ευημερούν πολύ στον κόσμο, νιώθουν κάπως αδικημένοι κι έτσι αρχίζουν να πιστεύουν στον Θεό και να Τον ακολουθούν. Στην ουσία, ωστόσο, δεν θέλουν να επιδιώξουν καθόλου την αλήθεια και ιδίως δεν αγαπούν τα θετικά πράγματα. Αντίθετα, αποστρέφονται τα θετικά πράγματα και αγαπούν τις κακές δυνάμεις, την εξουσία, την πολυτελή ζωή και τις κακές τάσεις του κόσμου. Επομένως, περιφρονούν όλα όσα εκφράζει και κάνει ο Θεός που διαθέτει την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, ενώ καταδικάζουν, κρίνουν και συκοφαντούν αυτά τα πράγματα. Όσο πολύτιμο ή σημαντικό κι αν είναι το έργο του Θεού για τους ανθρώπους, εκείνοι ούτε το αναγνωρίζουν ούτε το αποδέχονται. Όχι μόνο δεν αποδέχονται την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, αλλά και θέλουν να υποδυθούν τους θεούς, να προσποιηθούν τους σωτήρες που μπορούν να απαλλάξουν όλα τα όντα από τα βάσανα, να διασφαλίσουν πως όσοι κατασκευάζουν γέφυρες και επισκευάζουν δρόμους δεν θα τυφλωθούν, πως οι δολοφόνοι και οι εμπρηστές θα τιμωρηθούν και δεν θα πολλαπλασιαστούν οι απόγονοί τους και πως οι άνθρωποι στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας και όσοι υποφέρουν θα πάψουν να υποφέρουν και θα έχουν ένα μέρος όπου οι αδικίες που υφίστανται θα αποκατασταθούν. Θέλουν να εξαλείψουν όλον τον πόνο που υπάρχει στον κόσμο και να σώσουν τους ανθρώπους από τη δυστυχία. Οι αντίχριστοι πράγματι τρέφουν «οικουμενική αγάπη» και άπειρη «μεγάλη αγάπη» στα βάθη της καρδιάς τους! Σε τελική ανάλυση, για ποιον λόγο ακριβώς δεν αναγνωρίζουν οι αντίχριστοι την ταυτότητα και την ουσία του Θεού; Λένε: «Ό,τι κι αν κάνει ο θεός, δεν μοιάζει με θεό. Εγώ μοιάζω περισσότερο με θεό· εγώ είμαι πιο κατάλληλος να είμαι θεός. Κι αυτό επειδή όσα κάνει ο θεός δεν ταιριάζουν με τις προτιμήσεις μου ούτε συνάδουν με τις προτιμήσεις και τις ανάγκες των μαζών. Μόνο εγώ καταλαβαίνω τις ανάγκες και τον νου των μαζών, μόνο εγώ μπορώ να απαλλάξω όλα τα όντα από τα βάσανα και μόνο εγώ μπορώ να είμαι ο σωτήρας της ανθρωπότητας». Οι φιλοδοξίες και η ουσία τους έχουν εκτεθεί, έτσι δεν είναι; Ποια είναι ακριβώς η αληθινή μορφή των αντίχριστων που διαθέτουν τέτοιες φιλοδοξίες και ουσία; Είναι ο αρχάγγελος, ο διάβολος Σατανάς. Αρνούνται την ταυτότητα του Θεού και δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, επειδή θέλουν να είναι οι ίδιοι θεοί. Πιστεύουν πως σκέφτονται αυτά που πρέπει να σκέφτεται ένας θεός και πως οι εκδηλώσεις, η διάθεση και η ουσία της μεγάλης τους αγάπης είναι ό,τι πρέπει να διαθέτει ένας θεός. Θεωρούν πως θεός είναι μόνο κάποιος που έχει τη νοοτροπία να θρηνεί για την κατάσταση που υπάρχει στον κόσμο και να νιώθει οίκτο για την ανθρωπότητα όταν βλέπει όλες τις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο. Θεωρούν πως ο Θεός στον οποίο πιστεύουν δεν έχει αυτές τις ιδιότητες, πως μόνο οι ίδιοι έχουν τέτοιο μυαλό και τόσο μεγάλη καρδιά και διαθέτουν τέτοια αρετή και μεγάλη αγάπη. Αυτή είναι η ουσία των αντίχριστων, καθώς και οι διάφορες εκδηλώσεις και η ουσία της άρνησής τους να αναγνωρίσουν την ταυτότητα του Θεού. Επομένως, αν σέβεσαι τους αντίχριστους σαν θεούς και τους λατρεύεις, δεν θα νιώθουν πικρία απέναντί σου. Αν τους ακολουθείς και λες πως έχουν την ταυτότητα και την ουσία θεών, πως έχουν το ίδιο μυαλό και την ίδια μεγάλη αγάπη που έχει ο Βούδας και πως είναι θεοί, τότε θα είναι ευτυχείς και απόλυτα ικανοποιημένοι μαζί σου. Αυτή είναι η ουσία των αντίχριστων. Δεν είναι μοχθηρή αυτή η ουσία που εκδηλώνουν οι αντίχριστοι; Όπως κι αν εξυμνείς το όνομα του Θεού και τις θαυμαστές Του πράξεις, όπως κι αν καταθέτεις μαρτυρία για όλα όσα έχει κάνει ο Θεός και για τα τιμήματα που έχει πληρώσει για τη σωτηρία του ανθρώπου, εκείνοι κατά βάθος θα αντιδρούν και θα λένε: «Δεν μπορώ να το επαινέσω αυτό. Δεν το βλέπω έτσι. Όλα αυτά είναι οι ευσεβείς πόθοι και η φαντασία των ανθρώπων». Όταν καταθέτεις μαρτυρία για τον Θεό, για τη σοφία και την παντοδυναμία Του, για την ενδελεχή πρόθεσή Του να σώσει την ανθρωπότητα, για τα τιμήματα που έχει πληρώσει, για την ουσία Του, την ταυτότητά Του και όλα όσα έχει κάνει ο Δημιουργός στην ανθρωπότητα, μόνο ένα είδος ανθρώπου νιώθει άβολα: οι αντίχριστοι. Τι σκέφτονται; «Γιατί μιλάς συνέχεια για τον θεό; Και εγώ σε πότισα και σε στήριξα πολύ. Σε αγάπησα, σε βοήθησα, σου έφερα φάρμακα όταν ήσουν άρρωστος και σε στήριξα, συναναστράφηκα μαζί σου και σε συντρόφευσα όταν σε εγκατέλειψαν οι άλλοι. Εμένα γιατί δεν με παινεύεις;» Μόλις κάποιος καταθέσει μαρτυρία για τον Θεό ή Τον δοξάσει, οι αντίχριστοι συγχύζονται, τον φθονούν και τον μισούν. Τι νιώθουν οι κανονικοί πιστοί στον Θεό όταν ακούνε κάποιον να δοξάζει τον Θεό; Πρώτα απ’ όλα θα πουν «Αμήν» για όσα είπε ο άνθρωπος αυτός και για τη βιωματική μαρτυρία που μοιράστηκε μαζί τους στη συναναστροφή. Επιπλέον, θα ακούσουν με προσοχή και θα σκεφτούν: «Ο Θεός ενήργησε έτσι σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ο Θεός είναι μεγάλος και αγαπάει αληθινά τον άνθρωπο! Θα αναζητήσω κι εγώ την αλήθεια αν αντιμετωπίσω παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον. Εκείνος πλήγωσε τον Θεό με τις ενέργειές του. Κι εγώ έχω ενεργήσει έτσι στο παρελθόν· απλώς δεν το γνώριζα. Είμαι υπόχρεος στον Θεό! Αν και είναι επωφελές για τους ανθρώπους να ενεργεί έτσι ο Θεός, εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Απ’ ό,τι φαίνεται, έχω μικρότερο ανάστημα από αυτόν τον άνθρωπο, η κατανόησή μου δεν είναι αγνή και το επίπεδό μου είναι χαμηλό. Προσεύχομαι να με διαφωτίσει και να με καθοδηγήσει ο Θεός, γιατί έχω μικρό ανάστημα. Εκείνος πώς και δεν λιποψύχησε όταν αντιμετώπισε δοκιμασίες; Είχε την καθοδήγηση των λόγων του Θεού. Αν αντιμετώπιζα εγώ τέτοιες συνθήκες, θα λιποψυχούσα, μπορεί και να παρέπαια. Ο Θεός μού έχει δείξει καλοσύνη προσέχοντας το χαμηλό ανάστημά μου και φροντίζοντας να μην αντιμετωπίσω ακόμα μια τέτοια κατάσταση. Όλα όσα κάνει ο Θεός είναι καλά!» Οι αντίχριστοι, όμως, δεν χαίρονται όταν το ακούνε αυτό: «Ορίστε; Όλα όσα κάνει ο θεός είναι καλά; Πού είναι αυτή η καλοσύνη; Αν όλα όσα κάνει ο θεός είναι τόσο καλά, γιατί είναι οι άνθρωποι αρνητικοί και αδύναμοι; Αν όλα όσα κάνει ο θεός είναι καλά, γιατί αποβάλλονται κάποιοι άνθρωποι; Αν όλα όσα κάνει ο θεός είναι καλά, γιατί υπάρχει διαρκώς διατάραξη και αναστάτωση κατά τη διάδοση του ευαγγελίου και την εκτέλεση των καθηκόντων; Έχω κάνει πάρα πολλές καλές πράξεις. Έχω καταβάλει προσπάθεια, έχω κάνει προσφορές και έχω κερδίσει ανθρώπους όταν διέδιδα το ευαγγέλιο. Εμένα γιατί δεν με παινεύει κανείς; Γιατί δεν μου έχει δώσει κάτι ο θεός ως αντάλλαγμα, κάποια ανταμοιβή; Αν οι άνθρωποι νιώθουν αμήχανα να με παινέψουν μπροστά μου, ας το κάνουν πίσω από την πλάτη μου· δεν με πειράζει. Γιατί δεν με παινεύει και δεν με εγκωμιάζει κανείς; Δεν έχω αρετές εγώ;» Συγχύζονται. Αν κάποιος παινέψει έναν συνηθισμένο άνθρωπο, οι αντίχριστοι δεν θα νιώσουν κάτι ιδιαίτερο. Μόλις, όμως, καταθέσει κάποιος μαρτυρία για τη μεγάλη δύναμη, τη μεγάλη αγάπη, τη σοφία ή την ταυτότητα του Θεού, οι αντίχριστοι νιώθουν μίσος και ζήλια. Στους αντίχριστους δεν αρέσει να βλέπουν κάποιον να είναι διατεθειμένος να υποταχθεί στον Θεό, να είναι σωστό δημιούργημα και άνθρωπος που δεν ξεπερνά τα όριά του και υποτάσσεται στο κράτος του Δημιουργού, οπότε λένε: «Γιατί υποτάσσεσαι στον θεό τόσο πρόθυμα και ενεργά; Γιατί σου είναι τόσο δύσκολο να ακούσεις οτιδήποτε λέω εγώ; Αυτά που λέω δεν είναι λάθος!» Θέλουν οι άλλοι να είναι ακόλουθοί τους, να τους παινεύουν διαρκώς, να μιλάνε συνεχώς γι’ αυτούς, να τους έχουν μέσα στην καρδιά τους, μέχρι και να βλέπουν την καλοσύνη και τα δυνατά τους σημεία στα όνειρά τους και να τους παινεύουν σε όποιον συναντούν. Αν αρρωστήσουν και σταματήσουν να εμφανίζονται, οι άλλοι θα πουν: «Τι θα κάνουμε χωρίς εσένα; Χωρίς εσένα, είμαστε σκορποχώρι. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ούτε να συνεχίσουμε να ζούμε!» Αν το άκουγαν αυτό οι αντίχριστοι, θα πετούσαν από τη χαρά τους. Για να το ακούσουν, μάλιστα, θα ήταν πρόθυμοι να υπομείνουν κάθε βάσανο ή να κάνουν μέρες να φάνε ή να κοιμηθούνε. Αν, όμως, δεν τους παινεύει κανείς, αν κανείς δεν τους θεωρεί πρότυπο, δεν τους λατρεύει ούτε τους παίρνει σοβαρά, τότε συγχύζονται και η καρδιά τους γεμίζει μίσος. Αυτό αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση αντίχριστου. Με λίγα λόγια, οι αντίχριστοι δεν θα αναγνωρίσουν ποτέ την ταυτότητα του Θεού. Δεν αποδέχονται την ταυτότητα και την ουσία του Θεού και ακόμα λιγότερο το έργο που κάνει πάνω τους Εκείνος που διαθέτει την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Επιπλέον, δεν αναγνωρίζουν ούτε αποδέχονται όλο το έργο που έχει κάνει ο Θεός στην ανθρωπότητα.