I. Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού

Σήμερα θα συναναστραφούμε πάνω στο δέκατο πέμπτο σημείο των διάφορων εκδηλώσεων των αντίχριστων, το οποίο είναι πως δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού και αρνούνται την ουσία του Χριστού. Το σημείο αυτό εκθέτει δύο εκδηλώσεις του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τον Θεό και τον Χριστό, οι οποίες αντιπροσωπεύουν την ουσία των αντίχριστων. Και οι δύο αυτές εκδηλώσεις σχετίζονται με τον Ίδιο τον Θεό και περιλαμβάνουν, από μία άποψη, το Πνεύμα του Θεού και, από μία άλλη, την ενσαρκωμένη σάρκα του Θεού. Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού ούτε αναγνωρίζουν την ενσαρκωμένη σάρκα Του. Αυτές είναι οι απόψεις που έχουν οι αντίχριστοι για τον Θεό και αποτελούν τις κύριες εκδηλώσεις του τρόπου με τον οποίο Τον αντιμετωπίζουν. Για την ώρα, δεν θα συναναστραφούμε πάνω στην ουσία αυτών των δύο κύριων εκδηλώσεων. Ας συζητήσουμε πρώτα για τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η δυσπιστία των αντίχριστων απέναντι στην ύπαρξη του Θεού ή, με άλλα λόγια, για τις σκέψεις, τις απόψεις, τις στάσεις και τις συγκεκριμένες συμπεριφορές, εκδηλώσεις και προσεγγίσεις που έχουν οι αντίχριστοι απέναντι στον Θεό και οι οποίες αποδεικνύουν πως δεν πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Υπάρχουν απτές εκδηλώσεις αυτής της δυσπιστίας; Κάποιοι ίσως πουν: «Η δυσπιστία των αντίχριστων απέναντι στην ύπαρξη του Θεού σημαίνει απλώς πως δεν αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός και αρνούνται την ύπαρξη του Θεού. Μέσα τους πιστεύουν πως δεν υπάρχει Θεός και πως το Πνεύμα του Θεού, ο Θεός ο Ίδιος και ο Δημιουργός είναι πράγματα αόρατα και ανύπαρκτα. Κατά την άποψή τους, ο τίτλος “Θεός” είναι άκυρος και αποκύημα της ανθρώπινης φαντασίας. Δεν είναι απλό να εξηγηθεί και να γίνει συναναστροφή πάνω σε αυτό το ζήτημα; Πώς σχετίζεται αυτό με την ουσία των αντίχριστων; Πώς υπάρχουν συγκεκριμένες εκδηλώσεις του; Δεν κάνουμε έτσι την τρίχα τριχιά; Είναι όντως τόσο περίπλοκο;» Είναι σωστός αυτός ο τρόπος σκέψης; Αν σας ζητούσαν να συναναστραφείτε πάνω στο ότι οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, πώς θα συναναστρεφόσασταν πάνω σε αυτό το θέμα και πώς θα το αναλύατε; Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός ιδιαίτερα δόλιου ανθρώπου. Μπορείς να μιλήσεις για τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις της δολιότητάς του; Αν πεις απλώς: «Αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ δόλιος, λέει συνέχεια ψέματα και δεν ξεστομίζει ούτε μία αληθινή λέξη», θα έχεις ολοκληρώσει τη συναναστροφή σου; Ποιες είναι οι συγκεκριμένες καταστάσεις και εκδηλώσεις της δολιότητας; Πώς μπορείς να αναλύσεις τη δολιότητα αυτού του ανθρώπου; Ποιες προσεγγίσεις χρησιμοποιεί για να αντιμετωπίσει ανθρώπους και να χειριστεί ζητήματα στην καθημερινότητά του; Ποιες μεθόδους χρησιμοποιεί για να αντιμετωπίσει τον κόσμο; Τι είδους χαρακτήρα έχει; Ποια άποψη έχει για τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα; Πώς μπορεί να αποδειχθεί πως είναι πολύ δόλιος; Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες λεπτομέρειες σε αυτό; Φυσικά και υπάρχουν. Το θέμα δεν είναι να πεις μόνο τι είναι η δολιότητα ή ποιες πράξεις είναι δόλιες ούτε να εξηγήσεις απλώς αυτόν τον όρο, αλλά να αναλύσεις τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις, συμπεριφορές, σκέψεις και απόψεις του, τις μεθόδους με τις οποίες χειρίζεται τα ζητήματα, τον χαρακτήρα του και ούτω καθεξής. Το κύριο χαρακτηριστικό ενός δόλιου ανθρώπου είναι ότι δεν ανοίγει ποτέ την καρδιά του για να συναναστραφεί με κανέναν και δεν εκφράζει όσα έχει μέσα στην καρδιά του ούτε στον καλύτερό του φίλο. Είναι εξαιρετικά αινιγματικός. Στην πραγματικότητα, ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να μην είναι απαραίτητα μεγάλος σε ηλικία ούτε να έχει δει πολλά στον κόσμο, και μπορεί να έχει ακόμη και μικρή εμπειρία, ωστόσο είναι εξαιρετικά αινιγματικός. Είναι πολύ πονηρός για την ηλικία του. Δεν πρόκειται για ένα άτομο που είναι από τη φύση του δόλιο; Κρύβεται τόσο βαθιά που κανείς δεν μπορεί να τον διακρίνει. Όσα λόγια κι αν λέει, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ποια είναι αληθινά και ποια ψευδή, και κανείς δεν ξέρει πότε λέει την αλήθεια και πότε ψέματα. Επιπλέον, είναι ιδιαίτερα επιδέξιος στη μεταμφίεση και στη σοφιστεία. Συχνά αποκρύπτει την αλήθεια δίνοντας στους ανθρώπους ψευδείς εντυπώσεις, έτσι ώστε το μόνο που βλέπουν οι άνθρωποι είναι η ψεύτικη εικόνα του. Μεταμφιέζεται ως ένα ευγενικό, καλό, ενάρετο και άδολο άτομο, ως ένα άτομο που είναι αρεστό και αποδεκτό, και στο τέλος, όλοι τον λατρεύουν και τον έχουν σε μεγάλη υπόληψη. Ανεξάρτητα από το πόσο καιρό περνάς με ένα τέτοιο άτομο, ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται. Οι απόψεις και οι στάσεις του απέναντι σε κάθε είδους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα είναι κρυμμένες στην καρδιά του. Ποτέ δεν τα λέει αυτά τα πράγματα σε κανέναν. Ποτέ δεν συζητάει αυτά τα πράγματα ούτε με τον πιο έμπιστο φίλο του. Ακόμη κι όταν προσεύχεται στον Θεό, μπορεί να μην εκμυστηρεύεται αυτό που βρίσκεται στην καρδιά του ή την αλήθεια για το πρόσωπό του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθεί και να μεταμφιεστεί ως ένα άτομο με καλή ανθρώπινη φύση, που είναι πολύ πνευματικό και αφοσιωμένο στην αναζήτηση της αλήθειας. Κανείς δεν μπορεί να δει τι είδους διάθεση έχει και τι είδους άνθρωπος είναι. Αυτές είναι οι εκδηλώσεις της δολιότητας. Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός ανθρώπου που είναι τεμπέλης. Ποιες είναι οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις της τεμπελιάς; Κάποιοι ίσως πουν: «Τεμπελιά σημαίνει να μη δουλεύεις καθόλου, να κάθεσαι όλη μέρα χωρίς να κάνεις τίποτα, να μη θέλεις να κουνηθείς ούτε να ανησυχείς για τίποτα και να μη θέλεις να μιλήσεις». Αυτές είναι οι απτές και ουσιώδεις εκδηλώσεις της τεμπελιάς; (Όχι, είναι απλώς κάποια επιφανειακά φαινόμενα.) Ποιες είναι, λοιπόν, οι ουσιώδεις εκδηλώσεις της τεμπελιάς; Κατά κύριο λόγο, υπάρχουν δύο σημαντικές εκδηλώσεις: Η πρώτη είναι το να είναι κανείς απρόθυμος να υπομείνει οποιοδήποτε κακουχία, να μη φέρει φορτίο ή ευθύνη σε οτιδήποτε κάνει και να παραπονιέται όταν υπομένει λίγη σωματική δυσφορία ή όταν αντιμετωπίζει την παραμικρή δυσκολία ή λίγη κούραση· η δεύτερη είναι να νιώθει αποστροφή για την εκτέλεση οποιουδήποτε έργου, να θέλει μια ζωή γεμάτη απολαύσεις, να προτιμά την αναψυχή και να αντιπαθεί τη δουλειά, να σπαταλάει τον χρόνο του και να περνάει άσκοπα τις μέρες του, καθώς και να γκρινιάζει αδιάκοπα και να κρύβεται ώστε να μην μπορεί να τον βρει κανείς όποτε χρειάζεται να δουλέψει. Αυτές είναι οι δύο κύριες εκδηλώσεις της τεμπελιάς. Δεν θα συζητήσουμε σε αυτό το σημείο για τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις. Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός λαίμαργου ανθρώπου. Ποιες είναι οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις της λαιμαργίας; Αυτό είναι κάτι που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση και το οποίο θα πρέπει εύκολα να μπορεί κανείς να αναλύσει και να διακρίνει, σωστά; (Το να επιδιώκει κανείς διαρκώς τις σωματικές απολαύσεις, να θέλει πάντα να τρώει νόστιμα φαγητά και να ικανοποιεί τις λιγούρες του.) (Το να μη χορταίνει ποτέ τα πολύ νόστιμα φαγητά.) Αυτές είναι εκδηλώσεις της λαιμαργίας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν μεγάλο κόπο να βρουν ένα μαγαζί που, απ’ ό,τι έχουν ακούσει, σερβίρει πεντανόστιμα φαγητά; Έστω, για παράδειγμα, πως ανοίγει κάπου ένα καινούριο εστιατόριο. Σερβίρει πολλά νόστιμα πιάτα, αλλά είναι κάπως ακριβό και είναι μακριά, είναι μία ώρα δρόμος με το αμάξι. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα σκέφτονταν πως δεν αξίζει να κάνουν τόσο δρόμο για ένα γεύμα. Μόλις, όμως, ακούσουν γι’ αυτό το εστιατόριο οι άνθρωποι που αγαπούν το φαγητό, θα σκεφτούν: «Δεν είναι μακριά μία ώρα με το αμάξι. Τι είναι η ζωή, αν όχι φαγοπότι και διασκέδαση; Πάμε να φάμε!» Αν ζητούσε κανείς, ωστόσο, από τους ίδιους ανθρώπους να κάνουν μία ώρα δρόμο με το αυτοκίνητο για να τακτοποιήσουν τις κανονικές τους δουλειές, θα άρχιζαν να σκέφτονται: «Δεν θα κουραστώ αν πάω εκεί; Θα είναι εποικοδομητικό για μένα να ξοδέψω τόσο χρόνο για να πάω να εργαστώ εκεί; Κι αν συναντήσω κακούς ανθρώπους; Κι αν μείνω από βενζίνη; Τι θα τρώω εκεί; Θα έχουν έτοιμα γεύματα; Κι αν δεν μπορέσω να προσαρμοστώ στο τοπικό περιβάλλον; Κι αν δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια;» Υπεραναλύουν τα πράγματα σε ό,τι αφορά τις κανονικές τους δουλειές και βλέπουν παντού δυσκολίες. Όταν, όμως, πρόκειται να φάνε κάτι νόστιμο, είναι διατεθειμένοι να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια. Κάθε εμπόδιο γίνεται παιχνιδάκι και σταματούν να υπεραναλύουν τα πράγματα. Αυτές είναι συγκεκριμένες εκδηλώσεις της λαιμαργίας. Το αναφέρω απλώς εν συντομία και δεν θα επεκταθώ περισσότερο πάνω σε αυτό.

Ας επιστρέψουμε στο θέμα της σημερινής συναναστροφής. Ποιες είναι οι εκδηλώσεις της δυσπιστίας των αντίχριστων απέναντι στην ύπαρξη του Θεού; Ποιες συγκεκριμένες σκέψεις, απόψεις και καταστάσεις αποκαλύπτουν; Όταν τους συμβαίνει κάτι, ποιες στάσεις, απόψεις και ιδέες τους αποδεικνύουν πως πράγματι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού; Δεν αξίζει να συναναστραφούμε πάνω σε αυτό; Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού. Ποιες είναι οι λεπτομέρειες και οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις αυτής της δυσπιστίας; (Ό,τι κι αν συμβαίνει, δεν πιστεύουν πως το ενορχηστρώνει και το κανονίζει ο Θεός ούτε μπορούν να το αποδεχθούν από τον Θεό.) (Δεν πιστεύουν πως ο Θεός ανταμείβει το καλό και τιμωρεί το κακό, με αποτέλεσμα να διαπράττουν αναίσχυντα κακές πράξεις.) Αυτές είναι κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις. Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού. Αυτή η δυσπιστία απέναντι στην ύπαρξη του Θεού αποτελεί άρνηση. Τι ακριβώς αρνούνται το οποίο αποδεικνύει πως αρνούνται την ύπαρξη του Θεού; (Αρνούνται την ταυτότητα του Θεού ως Δημιουργού.) (Αρνούνται πως ο Θεός ελέγχει τα πάντα και κυριαρχεί στα πάντα.) (Αρνούνται πως τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και πως το έργο της κρίσης και της παίδευσης του Θεού μπορεί να καθάρει τη διαφθορά των ανθρώπων και να τους σώσει από τον Σατανά.) Ποια από αυτές τις δηλώσεις είναι αντιπροσωπευτική και πιο ουσιώδης; Δεν είναι αντιπροσωπευτικό το ότι αρνούνται την ταυτότητα του Θεού και την κυριαρχία Του στα πάντα; Δεν είναι ουσιώδη αυτά τα θέματα; (Ναι.) Όταν πιστεύει κανείς στην ύπαρξη του Θεού, τότε, από μία άποψη, αναγνωρίζει την ταυτότητα και την ουσία Του. Επιπλέον, εκτός από τη βασική πίστη του στην ταυτότητα και την ουσία του Θεού, αποδέχεται και αναγνωρίζει το γεγονός πως ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα. Έτσι, λοιπόν, δεν πιστεύει απόλυτα στην ύπαρξη του Θεού; Δεν είναι καίριας σημασίας αυτά τα δύο σημεία; (Ναι.) Πρόκειται για τα δύο πιο ουσιώδη θέματα. Άρα, λοιπόν, για να αναλύσουμε τη δυσπιστία των αντίχριστων απέναντι στην ύπαρξη του Θεού πρέπει πρώτα να αναλύσουμε δύο πράγματα: Το πρώτο είναι πως οι αντίχριστοι αρνούνται να αναγνωρίσουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού και το δεύτερο πως αρνούνται να αναγνωρίσουν πως ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα. Αυτά τα δύο σημεία περιέχουν και άλλες πτυχές. Συναναστραφήκαμε προηγουμένως σχετικά με το ότι οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν πως ο Θεός είναι η αλήθεια, πως τα λόγια Του είναι η αλήθεια ή πως ο Θεός μπορεί να σώσει τους ανθρώπους. Και αυτό είναι γεγονός. Εδώ, ωστόσο, λέω ότι οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν ουσιαστικά πως υπάρχει Θεός ούτε πιστεύουν ουσιαστικά στην ύπαρξη του Θεού. Θα έχει μεγαλύτερη ισχύ και θα είναι πιο αντιπροσωπευτικό αν το αναλύσουμε αυτό από την άποψη του γεγονότος πως οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού και αρνούνται να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Θεού στα πάντα.

Α. Αρνούνται να αναγνωρίσουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού

Ας αρχίσουμε τη συναναστροφή μας από το πρώτο σημείο: Οι αντίχριστοι αρνούνται να αναγνωρίσουν την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Ποια είναι η ταυτότητα του Θεού; Για κάθε δημιουργημένο ον, ο Θεός είναι ο Δημιουργός. Ποια είναι, λοιπόν, η ταυτότητά Του ως προς τα πάντα; (Είναι ο Κυρίαρχος των πάντων.) Αν και ο τίτλος αυτός είναι επίσης ακριβής, ποια είναι η αληθινή ταυτότητα του Θεού; Όταν απευθύνεσαι στον Θεό, μπορείς να αναφερθείς ευθέως σ’ Αυτόν ως «ο Κυρίαρχος των πάντων;» Το ίδιο ισχύει και με την ταυτότητα της μητέρας σου απέναντί σου: Αν και είναι ο άνθρωπος που σε γέννησε και σε μεγάλωσε, μπορείς να αποκαλείς τη μητέρα σου «ο άνθρωπος που με γέννησε και με μεγάλωσε;» (Όχι.) Πώς την αποκαλείς; (Μαμά.) Αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιείς για τη μητέρα σου. Άρα, λοιπόν, ο τίτλος του Δημιουργού, του Κυρίαρχου των πάντων, είναι «Θεός» και μόνο ο Θεός ο Ίδιος μπορεί να αποκαλείται «Θεός». Ο Θεός είναι Θεός για όλα τα δημιουργημένα και μη δημιουργημένα πράγματα. Η ταυτότητά Του είναι «ο Κυρίαρχος των πάντων» και ο τίτλος Του είναι «Θεός». Εκείνος που έχει αυτόν τον τίτλο είναι ο Θεός ο Ίδιος· είναι ο Θεός. Μόνο Εκείνος που αξίζει τον τίτλο του Θεού διαθέτει την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Για την ώρα, ας μη μιλήσουμε για τη λέξη «ουσία», αλλά για την ταυτότητα. Ο Θεός ο Ίδιος, ο οποίος διαθέτει την ταυτότητα του Θεού, κάνει τα πράγματα του Θεού, εκφράζει τη διάθεση του Θεού, καθοδηγεί και κυριαρχεί σε όλη την ανθρωπότητα και όλα τα πράγματα, χρησιμοποιώντας τις μεθόδους του Θεού. Όσοι πιστεύουν στον Θεό και αναγνωρίζουν την ταυτότητά Του έχουν τελείως διαφορετική οπτική για καθετί που κάνει ο Θεός από εκείνη που έχουν οι αντίχριστοι. Όσοι μπορούν να κατανοήσουν σωστά καθετί που κάνει ο Θεός μέσα σε όλα τα πράγματα θα δουν μέσα από αυτό τις μεθόδους των ενεργειών Του και θα βεβαιωθούν ακόμη περισσότερο για την ύπαρξή Του μεταξύ των πάντων. Αντίθετα, η άποψη, ο τρόπος και η σκοπιά από τα οποία βλέπουν όλα αυτά τα πράγματα οι αντίχριστοι είναι τελείως αντίθετα με εκείνα όσων πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού. Γι’ αυτό και οι αντίχριστοι θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να πιστέψουν στην ύπαρξη του Θεού ή να πιστέψουν πως Αυτός που είναι ικανός να κάνει όλα αυτά τα πράγματα είναι Αυτός που διαθέτει την ταυτότητα του Θεού και πως μόνο Αυτός αξίζει να λέγεται «Θεός» και να προσφωνείται από τους ανθρώπους «Θεός».

Αν οι άνθρωποι μπορούν να δουν και να κατανοήσουν μέσα από τα λόγια του Θεού και τον ορθολογισμό της κανονικής ανθρώπινης φύσης πολλά ζητήματα που υπάρχουν μεταξύ όλων των πραγμάτων και όλων των ανθρώπων —είτε αυτά είναι ορατά με γυμνό μάτι είτε όχι— θα διαπιστώσουν πως ο Θεός όντως υπάρχει και καθοδηγεί την ανθρωπότητα ανάμεσα σε όλα τα πράγματα. Οι νόμοι και η ανάπτυξη όλων των πραγμάτων ενορχηστρώνονται και διευθετούνται μέσα σε ένα αόρατο και απερίγραπτο σύνολο κανόνων. Ποιος είναι, λοιπόν, ικανός να τα ενορχηστρώνει και να τα διευθετεί όλα αυτά; Δεν είναι ικανός ούτε κανένας σπουδαίος άνθρωπος ούτε κάποιος ήρωας, ενώ σίγουρα δεν σχηματίστηκαν από τη φύση. Αντίθετα, κυριαρχία σε όλα αυτά τα πράγματα έχει Εκείνος που είναι αόρατος και άυλος, αλλά μπορεί να γίνει αντιληπτός από τον άνθρωπο. Σε ποιον αναφέρομαι; Στον Θεό. Το να πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού δεν είναι ο ελάχιστος ορθολογισμός που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι; Δεν είναι η ελάχιστη και στοιχειωδέστερη οπτική γωνία από την οποία πρέπει να βλέπουν οι άνθρωποι τα πράγματα; Επειδή, όμως, οι αντίχριστοι δεν έχουν τέτοιο ορθολογισμό, δεν βλέπουν τα πράγματα από μια τέτοια οπτική γωνία. Τα πράγματα, λοιπόν, που ενορχηστρώνει ο Θεός και τα οποία η ανθρωπότητα μπορεί μόνο να αντιληφθεί αλλά δεν της έχει γνωστοποιήσει ρητώς ο Θεός, οι αντίχριστοι τα θεωρούν συμπτώσεις, κατασκευασμένα, σχηματισμένα από τη φύση ή ακόμα και προϊόντα της ανθρώπινης φαντασίας και χειραγώγησης. Όπως κι αν δώσεις μαρτυρία για την ύπαρξη του Θεού, όσα γεγονότα κι αν χρησιμοποιήσεις για να αποδείξεις πως ο Θεός βρίσκεται ανάμεσα στα πάντα, πως ο Θεός διαθέτει την ταυτότητα του Θεού, πως μόνο Εκείνος που διαθέτει την ταυτότητα του Θεού μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα και να διευθετήσει τα πάντα με τάξη και πως ένας τέτοιος Κυρίαρχος είναι Εκείνος που διαθέτει την ταυτότητα του Θεού, θα το δουν έτσι οι αντίχριστοι; Θα το καταλάβουν έτσι οι αντίχριστοι; (Όχι.) Όσα γεγονότα κι αν παρουσιάσεις για να το αποδείξεις, οι αντίχριστοι ούτε θα το πιστέψουν ούτε θα το αναγνωρίσουν. Ακόμη κι αν επιφανειακά δεν πουν λέξη και δεν μπορούν να παρουσιάσουν καμία απόδειξη για να το αντικρούσουν, βαθιά μέσα τους διαφωνούν, αρνούνται να το αναγνωρίσουν εκατό φορές και διατηρούν πολλές επιφυλάξεις. Θεωρούν πως οι άνθρωποι που πιστεύουν στην ταυτότητα του Θεού είναι ανόητοι και έχουν παραπλανηθεί, πως κάτι τέτοιο θα έκαναν και θα το σκέφτονταν μόνο όσοι δεν διαθέτουν ώριμη σκέψη. Κατά την άποψή τους, ο ίδιος ο άνθρωπος πρέπει να ελέγχει την ελεύθερη βούλησή του και να την εκφράζει ελεύθερα. Πιστεύουν πως οι άνθρωποι θα πρέπει να σχηματίζουν απόψεις για τα γεγονότα που συμβαίνουν ανάμεσα στα πάντα με όποιον τρόπο επιλέξουν, πως θα πρέπει να βλέπουν αυτά τα γεγονότα με επιστημονικές μεθόδους και από επιστημονική σκοπιά, πως δεν πρέπει να είναι τόσο προληπτικοί ούτε να χρησιμοποιούν την κυριαρχία του Θεού για να εξηγήσουν ή να προσεγγίσουν τα πάντα. Στην εκκλησία, για παράδειγμα, από τότε που έλαβαν τη σωτηρία του Θεού, πολλοί αδελφοί και αδελφές έχουν βιώσει πολλά σημεία και τέρατα που έκανε ο Θεός. Δίνουν μαρτυρία για την καθοδήγηση που έλαβαν τότε από τον Θεό, για το ότι ο Θεός τούς έδειξε πως πράγματι υπάρχει μέσα από αυτά τα γεγονότα και πως πράγματι τα εκτέλεσε ο Ίδιος, καθώς και για τις τεράστιες ευλογίες και τη χάρη που έλαβαν μέσα από αυτά τα γεγονότα. Αποδείξεις υπάρχουν, τόσο από άποψη μαρτυριών όσο και από άποψη απτών αποδεικτικών στοιχείων. Αυτές οι μαρτυρίες και τα απτά αποδεικτικά στοιχεία ενισχύουν την πίστη όσων πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού. Μόλις, όμως, τα ακούσουν αυτά, αλλάζει και η άποψη των αντίχριστων που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού; (Όχι.) Πώς το ξέρεις; Επειδή, με όση ειλικρίνεια κι αν μιλήσεις και όσοι άνθρωποι κι αν επαληθεύσουν προσωπικά τη μαρτυρία σου, οι αντίχριστοι δεν θα την πιστέψουν, αλλά θα πουν: «Αν δεν το βιώσω εγώ ο ίδιος και δεν το δω με τα ίδια μου τα μάτια, δεν υπάρχει. Αυτό που αντιμετωπίσατε και βιώσατε δεν ήταν παρά μια σύμπτωση, ένα τυχαίο περιστατικό. Όλοι δεν βιώνουν επικίνδυνα ή συμπτωματικά γεγονότα στη ζωή τους; Μήπως η εμφάνιση αυτών των συμπτώσεων και των τυχαίων περιστατικών αποδεικνύει πως είναι πράξεις του θεού; Μήπως αποδεικνύουν πως ο θεός τα κάνει αυτά τα πράγματα; Μπορεί να το φαντάστηκες, μπορεί να ήσουν απλώς τυχερός και να βρέθηκε κάποιος ευεργέτης να σε βοηθήσει ή ίσως να μην είχε έρθει η ώρα σου να πεθάνεις και να τη γλίτωσες φτηνά». Τι λες, αναγνωρίζουν τα πράγματα που έχει κάνει ο Θεός σε αυτούς τους ανθρώπους; (Όχι.) Δεν αναγνωρίζουν τα πράγματα που έχει κάνει ο Θεός στους αδελφούς και τις αδελφές ούτε πιστεύουν σε αυτά· δεν πιστεύουν πως ο Θεός μπορεί να κάνει τέτοιες πράξεις ούτε πως συνέβησαν στ’ αλήθεια τα πράγματα που βίωσαν οι αδελφοί και οι αδελφές. Σκέφτονται: «Πώς γίνεται να υπάρχουν τέτοια πράγματα στον κόσμο; Αν υπάρχουν, δεν είναι παρά αποκυήματα της ανθρώπινης φαντασίας. Όπως λέει και το ρητό: “Ό,τι σκέφτεσαι τη μέρα θα το ονειρευτείς τη νύχτα”. Όλα αυτά τα πράγματα είναι απλώς ψευδαισθήσεις». Όταν οι αντίχριστοι ακούνε πως οι αδελφοί και οι αδελφές βίωσαν σημεία και τέρατα, την ειδική χάρη και τις ευλογίες του Θεού, καθώς και κάποια πράγματα που οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν μπορούν να προσεγγίσουν, δεν το πιστεύουν. Μπορούν, λοιπόν, οι αντίχριστοι να πιστέψουν στη διαφώτιση και την καθοδήγηση που κερδίζουν οι αδελφοί και οι αδελφές όταν βιώνουν τα λόγια του Θεού; Δεν πιστεύουν ούτε σε αυτό. Δεν πιστεύουν πως ο Θεός διαφωτίζει, φωτίζει και καθοδηγεί τους ανθρώπους. Θεωρούν πως όλα αυτά προέρχονται από τον ανθρώπινο νου και από την ανάλυση και την κατανόηση των ανθρώπων με βάση τις γνώσεις, ότι έτσι γεννιούνται αυτές οι βιωματικές μαρτυρίες. Πιστεύουν το εξής: «Αν οι άνθρωποι αφιερώσουν πολλή σκέψη και πολύ κόπο προς αυτήν την κατεύθυνση, δεν θα αποκτήσουν κάποιες γνώσεις; Αν κατέβαλλα κι εγώ προσπάθεια και το σκεφτόμουν και το συλλογιζόμουν πολύ από αυτήν την άποψη, θα μου ερχόταν κι εμένα κάποια βιωματική μαρτυρία· θα ήταν σαν να γράφω άρθρο». Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, τις βιωματικές μαρτυρίες των αδελφών, στις οποίες, μεταξύ άλλων, μαρτυρούν πώς τους καθοδήγησε ο Θεός, πώς τους διαφώτισε και τους φώτισε, πώς τους έκρινε, τους παίδευσε, τους κλάδεψε και τους πειθάρχησε, πώς ενορχήστρωσε καταστάσεις για να τους δοκιμάσει και να τους εξευγενίσει, πώς κατάφεραν εκείνοι να κατανοήσουν μέσα από όλα αυτά τις προθέσεις Του, οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν καμία από αυτές τις πράξεις του Θεού ούτε πιστεύουν σε αυτές. Θεωρούν πως όλα αυτά τα πράγματα είναι αδύνατα. Οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν αυτά τα γεγονότα που συμβαίνουν στους αδελφούς και τις αδελφές ούτε τα πιστεύουν. Επιβεβαιώνει αυτό ότι η ουσία των αντίχριστων είναι να αρνούνται κατηγορηματικά να αναγνωρίσουν την ταυτότητα του Θεού; Στην πραγματικότητα, δεν είναι αυτό το πιο ισχυρό στοιχείο που αποδεικνύει ότι η ουσία των αντίχριστων είναι να αρνούνται να αναγνωρίσουν την ταυτότητα του Θεού.

Ας βγούμε για λίγο έξω από το πλαίσιο της εκκλησίας και των αδελφών και ας εξετάσουμε τις απόψεις που έχουν οι αντίχριστοι για διάφορα ζητήματα μέσα σε ομάδες ανθρώπων και στην πραγματική ζωή. Ποια είναι αυτά τα ζητήματα; (Η γέννηση, τα γηρατειά, οι ασθένειες και ο θάνατος των ανθρώπων, καθώς και οι κοινωνικές αλλαγές, οι πολιτικές μεταβολές και οι μεγάλες καταστροφές. Οι αντίχριστοι δεν αντιλαμβάνονται την κυριαρχία του Θεού μέσα σε κανένα από αυτά τα πράγματα.) (Οι αντίχριστοι δεν πιστεύουν πως το πεπρωμένο των ανθρώπων βρίσκεται στα χέρια του Θεού και θέλουν να δημιουργήσουν μια όμορφη πατρίδα με τα δυο τους χέρια.) Αυτές είναι συγκεκριμένες εκδηλώσεις που αφορούν την ουσία του θέματος. Μπορούν οι αντίχριστοι να δουν πως το πεπρωμένο, η ζωή και ο θάνατος του ανθρώπου, καθώς και όλες οι εμπειρίες που βιώνει κάθε άνθρωπος στη ζωή του, βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Θεού; Όχι, δεν μπορούν. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα δημοφιλές ρητό στην κοινωνία: «Η κατασκευή γεφυρών και η επισκευή δρόμων τυφλώνουν τους ανθρώπους, ενώ οι δολοφόνοι και οι εμπρηστές διασφαλίζουν τον πολλαπλασιασμό των απογόνων τους». Αποτελεί αυτό το ρητό ουσιαστικό κανόνα για κάτι; Είναι η αλήθεια; Είναι κάποια φιλοσοφική θεωρία; (Όχι.) Από πού προέρχεται, λοιπόν, αυτό το ρητό; Σίγουρα δεν προέρχεται από όσους πιστεύουν στον Θεό. Είναι ένα επιφανειακό φαινόμενο στις συνθήκες ζωής διάφορων ατόμων σε όλη τη διάρκεια της ανάπτυξης των ανθρώπων. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως στον κόσμο δεν υπάρχει δικαιοσύνη, πως όσο περισσότερες καλές πράξεις κάνει κανείς τόσο πιο πιθανό είναι να καταλήξει τυφλός και τόσο περισσότερα αντίποινα αντιμετωπίζει, ενώ όσο περισσότερες κακές πράξεις κάνει τόσο περισσότερο ευημερεί και έχει επιτυχία στον κόσμο. Συμβαδίζουν με οποιονδήποτε τρόπο οι νόμοι της ανάπτυξης των διάφορων πραγμάτων στην ανθρωπότητα με αυτό το ρητό; Υπάρχει και το εξής ρητό: «Οι καλοί πεθαίνουν νέοι, ενώ οι κακοί ζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα». Τι είδους άνθρωποι δημιούργησαν αυτό το ρητό; Αυτά τα ρητά είναι γνωστά στους ανθρώπους ως λαϊκά αποφθέγματα. Τι είδους άνθρωποι είναι ικανοί να διατυπώσουν αυτά τα αποφθέγματα; Είναι πιστοί στον Θεό; Είναι άνθρωποι που πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού; (Όχι.) Είναι άνθρωποι κυνικοί, αποτυχημένοι στην κοινωνία και μεταξύ των ανθρώπων, που αντιμετωπίζουν παντού εμπόδια, έχουν σκληρή μοίρα και ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες και δεν ευημερούν πουθενά. Αν και θεωρούν πως είναι κάπως άξιοι και ικανοί, δεν έχουν καταφέρει να φτιάξουν όνομα, να διαπρέψουν, να ξεπεράσουν τους άλλους ή να τιμήσουν τους προγόνους τους. Όπου κι αν πάνε, τους αποκλείουν, τους εκφοβίζουν και τους καταπιέζουν και δεν έχουν την ικανότητα να ξεφύγουν από όλα αυτά. Στο τέλος, καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα: «Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην κοινωνία και την ανθρωπότητα, δεν υπάρχει ανταμοιβή του καλού και τιμωρία του κακού ούτε αντίποινα. Οι κακοί άνθρωποι κάνουν κακές πράξεις χωρίς να τιμωρούνται, ενώ οι καλοί άνθρωποι που έχουν κάνει πολλές καλές πράξεις, όπως δωρεές και αγαθοεργίες προς τους φτωχούς, δεν κερδίζουν ανταμοιβές στο τέλος. Μην είστε, λοιπόν, καλοί· είναι ανώφελο. Οι καλοί καταλήγουν τυφλοί. Καλύτερα να είναι κανείς κακός άνθρωπος». Επειδή δεν είναι πετυχημένοι στον κόσμο και μέσα σε ομάδες ανθρώπων, παραπονιούνται για την έλλειψη δικαιοσύνης και αμεροληψίας στον κόσμο και για την απουσία ενός σωτήρα στον κόσμο. Θεωρούν πως όλοι τούς έχουν αδικήσει, επειδή κανείς δεν βλέπει τα δυνατά τους σημεία ή τις ειδικές τους γνώσεις ούτε τους τοποθετεί σε σημαντικές θέσεις. Έτσι, διατυπώνουν αυτήν τη στρεβλή θεωρία για να διαμαρτυρηθούν για την ανθρωπότητα και τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, αυτά τα πράγματα συμβαίνουν για συγκεκριμένους λόγους; Υπάρχουν αιτιολογικές σχέσεις γι’ αυτά; Οπωσδήποτε! Οι αντίχριστοι συμμερίζονται την άποψη αυτών των ανθρώπων. Δεν πιστεύουν πως ο Θεός κυριαρχεί στα πάντα ούτε πιστεύουν πως οτιδήποτε στο οποίο έχει κυριαρχία ο Θεός —ο οποίος έχει την ταυτότητα του Θεού— είναι δίκαιο. Έτσι, λοιπόν, οι αντίχριστοι όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν πως κάθε πράξη του Θεού αντιπροσωπεύει την ταυτότητά Του, αλλά πιστεύουν και στις στρεβλές θεωρίες και αιρέσεις που κυκλοφορούν στην κοινωνία. Πιστεύουν πως αυτές οι στρεβλές θεωρίες και αιρέσεις είναι αληθινές, πως μόνο όσοι μπορούν να ευημερήσουν σ’ αυτόν τον κόσμο, όσοι έχουν λάτρεις και ακολούθους, μπορούν μέσα στην καρδιά τους να λέγονται θεοί της καρδιάς τους και να έχουν ταυτότητα θεών. Στους κινεζικούς θρύλους, για παράδειγμα, αναφέρονται η Βασίλισσα Μητέρα της Δύσης, ο Αυτοκράτορας Νεφρίτης, οι Οχτώ Αθάνατοι, η Γκουάνγιν και ο Βούδας· αυτές είναι οι προσωπικότητες που λατρεύουν πραγματικά μέσα στην καρδιά τους οι αντίχριστοι. Στους θρύλους αυτούς, ο Αυτοκράτορας Νεφρίτης είναι ο πιο σπουδαίος: Έχει τη δύναμη να τιμωρεί τους αμαρτωλούς στο ουράνιο βασίλειο, ρίχνοντάς τους κάτω, στο θνητό βασίλειο. Όταν το ακούνε αυτό οι αντίχριστοι, νιώθουν τεράστιο θαυμασμό για εκείνον και σκέφτονται: «Ο Αυτοκράτορας Νεφρίτης είναι πραγματικά θεός! Έχει τη διαγωγή, τη συμπεριφορά και τις ικανότητες ενός θεού!» Αυτοί οι θρύλοι, καθώς και οι λεγόμενοι αθάνατοι στους οποίους κάνει προσφορές το ευρύ κοινό, έχουν εντυπωσιάσει βαθιά τους ανθρώπους. Πιστεύουν το εξής: «Αυτοί οι λεγόμενοι αθάνατοι έχουν σπουδαίες δεξιότητες και δυνάμεις. Τους αξίζει ο τίτλος των θεών. Μπορούν να κάνουν μια αποφασιστική δήλωση στο ουράνιο βασίλειο σχετικά με κάθε άδικο και μη ικανοποιητικό πράγμα που συμβαίνει στον κόσμο, ενώ αν κάποιος αναζητά δικαιοσύνη, μπορεί να στραφεί σε αυτούς για απαντήσεις. Για παράδειγμα, ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Μπάο Γκονγκ και ο Γκουάν Γκονγκ αποδίδουν δικαιοσύνη για την ανθρωπότητα στο πνευματικό βασίλειο. Όταν αδικείται κάποιος άνθρωπος και δεν βρίσκει το δίκιο του στο δικαστήριο, αρκεί να φέρει την υπόθεσή του ενώπιον του Μπάο Γκονγκ ή του Γκουάν Γκονγκ και είναι εγγυημένο πως δικαιωθεί». Οι άνθρωποι πιστεύουν πως αυτοί οι χαρακτήρες των λαϊκών ιστοριών μπορούν να απονείμουν δικαιοσύνη για την ανθρωπότητα, να τιμωρήσουν τους κακούς ανθρώπους και να διορθώσουν κάθε αδικία στον κόσμο, οπότε θα πάψουν πια να χύνουν δάκρυα όσοι υποφέρουν και αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Κατά την άποψή τους, για να ξεφύγουν από τα βάσανά τους και να απαλλαγούν από όλη την κακομεταχείριση και την καταπίεση που αντιμετωπίζουν, το μόνο που χρειάζεται να κάνουν οι φτωχοί που βρίσκονται στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, καθώς και οι ανίκανοι και όσοι δέχονται εκφοβισμό, είναι να κάνουν προσφορές σε αυτές τις προσωπικότητες, να πιστεύουν σε αυτές και να τις ακολουθούν. Παρομοίως, μέσα στην καρδιά και τον νου τους, οι αντίχριστοι πιστεύουν πως οι θεοί θα έπρεπε να είναι σαν τη λεγόμενη Μποντισάτβα και τον Βούδα, να διώχνουν όλα τα βάσανα των ανθρώπων και να τους σώζουν από τη θάλασσα της δυστυχίας τους. Η μητέρα ενός άντρα, για παράδειγμα, έπασχε από μια ανίατη ασθένεια και οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Ο άντρας αυτός αγαπούσε πολύ τη μητέρα του και δεν ήθελε να πεθάνει, οπότε κάθε μέρα έκαιγε τρία στικ θυμίαμα και προσέφερε νόστιμα φαγητά και ποτά σε ένα είδωλο της Μποντισάτβα Γκουάνγιν. Έπειτα, πήρε τον εξής όρκο: Αν η μητέρα του γιατρευόταν και ζούσε άλλα τριάντα χρόνια, ήταν διατεθειμένος να δώσει για αντάλλαγμα τριάντα χρόνια από τη δική του ζωή, θα γινόταν χορτοφάγος για το υπόλοιπο της ζωής του και δεν θα σκότωνε ποτέ ξανά κανένα ζωντανό πλάσμα. Αφού έκαψε το θυμίαμα, προσκύνησε, πήρε αυτόν τον όρκο και προσέφερε την ειλικρινή του καρδιά, η ασθένεια της μητέρας του θεραπεύτηκε. Αυτό σήμαινε πως η Μποντισάτβα είχε ακούσει τον όρκο του; Σήμαινε πως η μητέρα του θα ζούσε άλλα τριάντα χρόνια και εκείνος τριάντα χρόνια λιγότερο; Όχι. Επειδή, όμως, είχε πίστη, ήταν πεπεισμένος πως ήταν αλήθεια. Στη συνέχεια, έγινε χορτοφάγος, κι έτσι άρχισε να εκπληρώνει τον όρκο του. Μια μέρα, διερωτήθηκε το εξής: «Η μητέρα μου γιατρεύτηκε και η διάρκεια της ζωής της δεν αποτελεί πια θέμα. Μπορώ, λοιπόν, να αθετήσω τον όρκο μου στο μέλλον; Μήπως μπορώ να φάω ένα μπούτι κοτόπουλο; Αν θέλω, μπορώ να φάω ένα». Έφαγε, λοιπόν, το μπούτι κοτόπουλο, ένιωσε καλά και αισθάνθηκε γαλήνη μες στην καρδιά του. Την επόμενη μέρα, όμως, άρχισε να έχει εμετούς και διάρροιες και ήταν άρρωστος για πολλές μέρες χωρίς καμία βελτίωση. Την τέταρτη μέρα αναρωτήθηκε το εξής: «Μήπως με τιμωρεί η Μποντισάτβα; Μήπως δεν μου επιτρέπει να φάω κρέας; Απ’ ό,τι φαίνεται, τα λόγια που είπα τότε μέτρησαν πραγματικά! Δεν μπορώ να φάω κρέας!» Όταν το σκέφτηκε αυτό, έκαψε γρήγορα τρία ακόμα στικ θυμίαμα, προσέφερε πολλά νόστιμα φαγητά και αναγνώρισε την αμαρτία του. Την επόμενη μέρα, η ασθένειά του πέρασε. Όταν είδε πως η Μποντισάτβα ήταν τόσο αποτελεσματική, πίστεψε ακόμη πιο ακράδαντα πως: «Η Μποντισάτβα παρακολουθεί τις πράξεις των ανθρώπων. Δεν πρέπει να προσπαθήσω να την ξεγελάσω. Πρέπει να κρατήσω τον όρκο μου, αλλιώς θα αντιμετωπίσω την τιμωρία της!» Από κει κι έπειτα, θεωρούσε ακόμη πιο ιερό και απαραβίαστο τον τίτλο «Μποντισάτβα». Έκαιγε τρία στικ θυμίαμα καθημερινά και έκανε προσφορές την περίοδο των εορτών και των αργιών. Με τον καιρό, ενισχύθηκε η πεποίθηση αυτού του ανθρώπου πως τα είδωλα στα οποία κάνουν προσφορές οι άνθρωποι, όπως, μεταξύ άλλων, ο Αυτοκράτορας Νεφρίτης, η Μποντισάτβα Γκουάνγιν και ο Γκουάν Γκονγκ, είναι θεοί. Η θέση τους μέσα στην καρδιά του έγινε ακόμα πιο ακλόνητη, χωρίς αμφιβολίες και υποψίες. Ακόμη κι αν οι αντίχριστοι δεν έχουν βιώσει αυτά τα πράγματα ή δεν έχουν κάνει προσφορές σε αυτά τα είδωλα ή τα πήλινα ομοιώματα στο σπίτι τους, εντούτοις ακούνε πού και πού για τέτοια πράγματα ή τα αντιμετωπίζουν στους κοινωνικούς τους κύκλους. Ακούν, για παράδειγμα, πως ο Βούδας γιάτρεψε την ασθένεια κάποιου ή απένειμε δικαιοσύνη με τη μορφή αντιποίνων σε κακούς ανθρώπους ή πως κάποιος έγινε πλούσιος μόλις ένας δάσκαλος του φενγκ σούι άλλαξε θέση σε ορισμένα πράγματα στο σπίτι του ή πως κάποιος, αφού συμβουλεύτηκε έναν δάσκαλο του φενγκ σούι ή του γιν γιανγκ σχετικά με τα μνήματα και την επιλογή νεκροταφείου, οι απόγονοί του έγιναν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι ή πολύ επιτυχημένοι επαγγελματικά και ούτω καθεξής. Αυτά τα πράγματα δίνουν την εντύπωση στους αντίχριστους πως οι θεοί θα πρέπει να διαθέτουν ικανότητες και δυνάμεις σαν αυτές που έχουν οι επονομαζόμενοι βούδες και αυτοκράτορες τους οποίους συναντούν και βλέπουν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή. Θεωρούν ακόμη και ότι οι θεοί θα πρέπει να είναι σαν τα είδωλα στα οποία κάνουν προσφορές οι άνθρωποι, να κάνουν σημεία και τέρατα ανάμεσα στους ανθρώπους για να προκαλούν τρόμο και κατάπληξη. Αν ένας θεός δεν το κάνει αυτό, τότε πιστεύουν πως δεν πρέπει να θεωρείται θεός. Εφόσον οι αντίχριστοι έχουν τέτοιες απόψεις και κατανόηση για τους θεούς, ποια έννοια αποκτά ο θεός γι’ αυτούς; Κατά τη δική τους άποψη, αυτός που διαθέτει ταυτότητα θεού και είναι πραγματικά θεός είναι ένα ον σαν τον Αυτοκράτορα Νεφρίτη, ο οποίος μπορούσε, οποτεδήποτε και οπουδήποτε, να στείλει ουράνιους στρατιώτες για να ρίξουν στο βασίλειο των θνητών όσους είχαν παραβεί τους ουράνιους νόμους. Επίσης, ένα είδωλο στο οποίο κάνουν προσφορές οι άνθρωποι και το οποίο μπορεί να τους δώσει τη δυνατότητα να πλουτίσουν και να γίνουν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι —για τους αντίχριστους, τέτοια όντα είναι άξια να έχουν θεϊκή ταυτότητα. Αυτή είναι αντίληψη και η κατανόηση που έχουν μέσα τους οι αντίχριστοι για την ταυτότητα των θεών. Τι σκέφτονται, λοιπόν, οι αντίχριστοι όταν ο Θεός εργάζεται στον τόπο που βρίσκεται ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας και συλλαμβάνονται κάποιοι αδελφοί και αδελφές, βλάπτεται η εκκλησία και παρεμποδίζεται και αναστατώνεται το έργο του Θεού; «Αν αυτός είναι ο θεός, γιατί συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην εκκλησία; Όταν συλλαμβάνονται οι αδελφοί και οι αδελφές, ο θεός θα έπρεπε να παρουσιάζει οράματα στον ουρανό, να στέλνει κεραυνούς και οργή και να κάνει τους κακούς αστυνομικούς που συλλαμβάνουν τους αδελφούς και τις αδελφές να το βάζουν έντρομοι στα πόδια σαν σκιαγμένα ποντίκια. Γιατί δεν έχω ακούσει να συμβαίνουν ποτέ τέτοια πράγματα; Εφόσον αυτοί οι άνθρωποι ακολουθούν τον θεό και είναι οι εκλεκτοί του, γιατί ο θεός δεν τους σώζει και δεν τους προστατεύει; Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας διώκει με μεγάλη μανία και σκληρότητα όσους ακολουθούν τον θεό. Γιατί δεν έρχεται ο θεός στη γη να απονείμει δικαιοσύνη για την ανθρωπότητα; Γιατί δεν εμποδίζει ο θεός τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Γιατί δεν τον τιμωρεί; Δεν γίνεται ο θεός με την ταυτότητα του θεού να μπορεί απλώς να μιλάει και να παρέχει την αλήθεια, έτσι δεν είναι; Σε σύγκριση με τον Αυτοκράτορα Νεφρίτη, την Μποντισάτβα Γκουάνγιν και τον Βούδα, ο θεός δεν φαίνεται να έχει σπουδαίες δεξιότητες και ικανότητες. Πού είναι η δύναμη και η εξουσία που λένε πως έχει ο θεός; Είναι πραγματικά θεός κάποιος που μπορεί μόνο να παρέχει την αλήθεια, χωρίς να έχει, όμως, τη δύναμη και την εξουσία του θεού; Όταν πρόκειται να συλληφθούν οι αδελφοί και οι αδελφές, ο θεός θα έπρεπε να υψώνει ένα τείχος μπροστά στους κακούς αστυνομικούς ή να τους τυφλώσει και να τους κουτσάνει, να τους τρελάνει ή να τους κάνει να χαζέψουν. Προτού πλησιάσει ο κίνδυνος, ο θεός θα έπρεπε να ενημερώνει τους πάντες ξεκάθαρα για τον επικείμενο κίνδυνο· θα έπρεπε να ακούνε μια φωνή, να νιώθουν μια έντονη αίσθηση και να σχηματίζεται μια ξεκάθαρη σκέψη στον νου τους. Γιατί δεν κάνει τέτοια πράγματα ο θεός; Γιατί δεν κάνει τέτοιες νύξεις όταν πλησιάζει μια τέτοια κατάσταση; Όταν οι άνθρωποι υφίστανται συλλήψεις, βασανιστήρια και διωγμούς, γιατί δεν σταματάει και δεν τιμωρεί ο θεός αυτούς τους διαβόλους και τους κακούς αστυνομικούς; Όταν περνάνε χειροπέδες στους αδελφούς και τις αδελφές και τους χτυπάνε με τα κλομπ τους, γιατί δεν κάνει τίποτα ο θεός; Ο Αυτοκράτορας Νεφρίτης και η Μποντισάτβα Γκουάνγιν δεν θα άφηναν ποτέ τους ακολούθους τους να υποφέρουν έτσι. Σίγουρα θα παρενέβαιναν και θα βοηθούσαν, θα τύφλωναν τους κακούς αστυνομικούς, θα παραμόρφωναν τα πρόσωπά τους, θα τους έκαναν να χάσουν το μυαλό τους, θα έκαναν τα χέρια και τα πόδια τους να σαπίσουν, θα τους έδιναν ανίατες ασθένειες και θα τους έβαζαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο. Ο θεός γιατί δεν τα κάνει αυτά; Πού ακριβώς είναι ο θεός; Υπάρχει καν; Όταν έρχονται μπελάδες, ακόμη κι αν οι άνθρωποι προσεύχονται στον θεό, εκείνος δεν τους σώζει ούτε διευθετεί τις συνθήκες έτσι ώστε να ξεφύγουν απ’ τον κίνδυνο. Όταν οι κακοί αστυνομικοί βασανίζουν αυτούς τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους, η κοινή λογική υπαγορεύει πως θα πρέπει να παρέμβει και να βοηθήσει κάποιος θεός, όχι να κάθεται με σταυρωμένα χέρια, αφού οι θεοί δεν θέλουν να βλέπουν αδικίες στον κόσμο και υποτίθεται πως πρέπει να σώζουν τους ανθρώπους από τη δυστυχία και να απαλλάσσουν όλα τα όντα από τα βάσανα. Γιατί αυτός ο θεός στον οποίο πιστεύω τώρα δεν κάνει τίποτε από αυτά; Υπάρχει πραγματικά ο θεός στον οποίο πιστεύω;» Αφού βιώσουν πολλά πράγματα, οι αντίχριστοι είναι πάντα μπερδεμένοι και γεμάτοι αμφιβολίες. Κατά την πίστη τους στον Θεό, πάνε ακόμη και σε μάντεις και δασκάλους του γιν γιανγκ για να τους συμβουλευτούν, να δουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, να μάθουν αν θα πάνε φυλακή, αν τα πράγματα θα κυλήσουν ομαλά στη δουλειά τους, αν θα προσπαθήσει κάποιος παλιάνθρωπος να τους εκδικηθεί ή, αν το ’χει η μοίρα τους να πάνε φυλακή, να καταφέρουν να το αποφύγουν.