2. Τα συμφέροντα των αντίχριστων

Δ. Οι προοπτικές και το πεπρωμένο τους

Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε πάνω στο τέταρτο σημείο των συμφερόντων των αντίχριστων, δηλαδή τις προοπτικές και το πεπρωμένο τους, το οποίο υποδιαιρείται σε πέντε επιπλέον σημεία. Κατ’ αρχάς, κάντε σας παρακαλώ μια σύνοψη αυτών των πέντε σημείων. (1. Πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τα λόγια του Θεού· 2. Πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι το καθήκον τους· 3. Πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι το κλάδεμα· 4. Πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τον τίτλο «πάροχος υπηρεσιών»· 5. Πώς προσεγγίζουν οι αντίχριστοι τη θέση τους στην εκκλησία.) Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε πάνω στο πρώτο από αυτά τα σημεία, το «Πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τα λόγια του Θεού». Κατ’ αρχάς, για να εκθέσουμε μια από τις κύριες στάσεις που έχουν οι αντίχριστοι απέναντι στα λόγια του Θεού, χρησιμοποιήσαμε τη λέξη «μελετούν». Το να «μελετάς» είναι μια βασική και κύρια στάση που έχουν οι άνθρωποι σαν τους αντίχριστους όσον αφορά το πώς αντιμετωπίζουν τα λόγια του Θεού. Δεν αντιμετωπίζουν σε καμία περίπτωση τα λόγια του Θεού με στάση αποδοχής και υποταγής, μα αντίθετα τα εξετάζουν εξονυχιστικά. Δεν αποδέχονται με τίποτα τα λόγια του Θεού ούτε τα θεωρούν ως την αλήθεια ή ως την οδό στην οποία πρέπει να παραμείνουν σταθεροί οι άνθρωποι, και δεν αντιμετωπίζουν τα λόγια του Θεού με στάση κατά την οποία αναζητούν ή αποδέχονται την αλήθεια. Κάθε άλλο, σε οτιδήποτε κάνουν, σκοπός τους είναι οι επιθυμίες και οι φιλοδοξίες τους, οι προοπτικές και το πεπρωμένο τους, και ψάχνουν να βρουν στα λόγια του Θεού τον προορισμό, τις προοπτικές και το πεπρωμένο που θέλουν. Μια από τις κύριες στάσεις τους όσον αφορά την αντιμετώπιση των λόγων του Θεού είναι ότι συσχετίζουν σε κάθε ζήτημα τα λόγια του Θεού με τις προοπτικές και το πεπρωμένο τους. Αν κρίνουμε από τη στάση τους στο πώς μεταχειρίζονται τα λόγια Του, η φύση-ουσία ανθρώπων σαν κι αυτούς είναι ότι δεν πιστεύουν στα λόγια του Θεού, δεν τα αποδέχονται και ούτε υποτάσσονται σ’ αυτά στ’ αλήθεια, αλλά αντίθετα τα εξετάζουν εξονυχιστικά και τα αναλύουν, ψάχνοντας να βρουν μέσα σ’ αυτά ευλογίες και οφέλη για να αποκομίσουν μεγάλο πλεονέκτημα. Αν κρίνουμε από τη στάση τους όσον αφορά το πώς αντιμετωπίζουν τα λόγια του Θεού, πόσο πιστεύουν στον Θεό; Έχουν, άραγε, αληθινή πίστη σ’ Αυτόν; Αν κρίνουμε από την ουσία τους, δεν πιστεύουν αληθινά στον Θεό. Και τότε, για ποιον λόγο μπορούν ακόμα να κρατούν στα χέρια τους τα λόγια του Θεού και να τα διαβάζουν; Αν κρίνουμε από τη φύση-ουσία τους, απ’ τις προθέσεις και τις επιθυμίες τους, δεν θέλουν μέσα από τα λόγια του Θεού να κερδίσουν την αλήθεια και το μονοπάτι για να αλλάξουν τη διάθεσή τους, φτάνοντας έτσι στη σωτηρία. Κάθε άλλο, θέλουν να αναζητήσουν μέσα στα λόγια του Θεού όλα όσα θέλουν. Τι αναζητούν; Αναζητούν τα μυστήρια, αναζητούν τα μυστικά που είναι γνωστά μόνο στον Ουρανό, και αναζητούν κάποια ανώτερα δόγματα και βαθιά γνώση. Αν, λοιπόν, κρίνουμε από τη στάση που έχουν τέτοιου είδους άνθρωποι ως προς το πώς αντιμετωπίζουν τα λόγια του Θεού και τη φύση-ουσία τους, όλοι τους είναι τελείως δύσπιστοι. Δεν θέλουν τίποτε παραπάνω από έναν καλό προορισμό, καλές προοπτικές και ένα καλό πεπρωμένο. Δεν αποδέχονται με ειλικρίνεια τα λόγια του Θεού, αλλά αντίθετα προσπαθούν να βρουν διάφορες ευκαιρίες και διεξόδους μέσα στα λόγια Του, ώστε να αποκτήσουν αυτά που θέλουν και να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους να κερδίσουν ευλογίες. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, δεν πρόκειται ποτέ να θεωρήσουν τα λόγια του Θεού ως την αλήθεια ούτε ως την οδό που πρέπει να ακολουθήσουν. Αν οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν με αυτήν τη στάση τα λόγια του Θεού, τότε τι στάση τηρούν απέναντι σε μία από τις πιο βασικές απαιτήσεις που θέτουν τα λόγια του Θεού προς την ανθρωπότητα, δηλαδή το να εκτελούν το καθήκον τους ως δημιουργήματα; Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω στο δεύτερο σημείο, δηλαδή το πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι το καθήκον τους, και θα εκθέσουμε τις εκδηλώσεις και τις στάσεις που έχουν οι αντίχριστοι όταν κάνουν το καθήκον τους.

2. Πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι το καθήκον τους

Εφόσον οι αντίχριστοι δεν αντιμετωπίζουν τα λόγια του Θεού με στάση αποδοχής και υποταγής, είναι φυσικό να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν και την απαίτηση που υπάρχει στα λόγια Του να εκτελούν οι άνθρωποι το καθήκον τους ως δημιουργήματα με στάση αποδοχής της αλήθειας. Άρα, από τη μία αντιστέκονται στο καθήκον που έχει εμπιστευτεί ο Θεός στον άνθρωπο και δεν θέλουν να κάνουν το καθήκον τους, ενώ απ’ την άλλη φοβούνται μήπως χάσουν την ευκαιρία να αποκτήσουν ευλογίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα είδος συναλλαγής. Τι ακριβώς συναλλαγή είναι αυτή; Διαπιστώνουν μέσα από τα λόγια του Θεού ότι αν οι άνθρωποι δεν κάνουν τα καθήκοντά τους, τότε μπορεί να αποκλειστούν, ότι αν δεν κάνουν τα καθήκοντά τους ως δημιουργήματα, τότε δεν θα έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν την αλήθεια, και ότι αν δεν κάνουν τα καθήκοντά τους ως δημιουργήματα, τότε ίσως μελλοντικά χάσουν τις ευλογίες τους στη βασιλεία των ουρανών. Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αν κάποιος δεν κάνει το καθήκον του, μοιραία θα χάσει την ευκαιρία να κερδίσει ευλογίες. Μόλις πάρουν οι αντίχριστοι τέτοιες πληροφορίες από τα λόγια του Θεού και από πολλές συναναστροφές και κηρύγματα, τότε βαθιά μέσα τους αναπτύσσεται η επιθυμία και το ενδιαφέρον να κάνουν το καθήκον τους ως δημιουργήματα. Άραγε, το γεγονός ότι αναπτύσσουν μια τέτοια επιθυμία και ένα τέτοιο ενδιαφέρον δείχνει ότι μπορούν να δαπανήσουν ειλικρινά τον εαυτό τους για τον Θεό και να κάνουν ειλικρινά το καθήκον τους; Αν κρίνουμε από τη φύση-ουσία των αντίχριστων, αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Άρα, λοιπόν, τι είναι αυτό που τους ωθεί να κάνουν το καθήκον τους; Θα πρέπει μέσα στην καρδιά του καθενός να υπάρχει ένας απολογισμός γι’ αυτό, και θα πρέπει μέσα σ’ αυτόν τον απολογισμό να υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες ιστορίες. Οπότε, πώς μοιάζει αυτό το αρχείο στην καρδιά ενός αντίχριστου; Εκείνος κάνει πολύ λεπτούς, ακριβείς, λεπτομερείς και επιμελείς υπολογισμούς, ώστε να μην είναι μπερδεμένος ο απολογισμός. Όταν αποφασίζει να κάνει το καθήκον του, αρχικά υπολογίζει: «Αν είναι να κάνω τώρα το καθήκον μου, θα χρειαστεί να εγκαταλείψω τη χαρά του να βρίσκομαι κοντά στην οικογένειά μου, και θα πρέπει να εγκαταλείψω την καριέρα μου και τις εγκόσμιες προοπτικές μου. Αν αφήσω αυτά τα πράγματα για να κάνω το καθήκον μου, τότε τι μπορώ να κερδίσω; Τα λόγια του θεού λένε ότι, σ’ αυτήν την έσχατη εποχή, όσοι μπορούν να συναντήσουν τον θεό, όσοι μπορούν να εκτελέσουν το καθήκον τους στον οίκο του θεού και όσοι μπορούν να παραμείνουν μέχρι το τέλος, είναι εκείνοι που μπορούν να κερδίσουν σπουδαίες ευλογίες. Αφού το λένε τα λόγια του θεού, τότε λογικά ο θεός μπορεί να το κάνει και να το πραγματοποιήσει σύμφωνα μ’ αυτά τα λόγια. Επίσης, ο θεός δίνει πολλές υποσχέσεις σ’ εκείνους τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν το καθήκον τους και να δαπανήσουν τον εαυτό τους γι’ αυτόν!» Μελετώντας τα λόγια του Θεού, συμπεραίνουν ότι υπάρχουν πολλές υποσχέσεις που δίνει ο Θεός στην έσχατη εποχή σε όσους κάνουν το καθήκον τους, και αυτό, εκτός από τις δικές τους φαντασιοκοπίες και όλες τις αντιλήψεις που δημιουργούνται επειδή οι ίδιοι αναλύουν και εξετάζουν εξονυχιστικά αυτά τα λόγια, τους προκαλεί ένα βαθύ ενδιαφέρον και μια έντονη τάση να κάνουν το καθήκον τους. Έπειτα, πηγαίνουν να προσευχηθούν ενώπιον του Θεού, όπου δίνουν σοβαρές υποσχέσεις και όρκους, με τους οποίους εδραιώνουν την προθυμία τους να εγκαταλείψουν και να δαπανήσουν τα πάντα για τον Θεό, να αφιερώσουν αυτήν τη ζωή σ’ Εκείνον και να εγκαταλείψουν κάθε σαρκική ευτυχία και προοπτική. Αν και προσεύχονται μ’ αυτόν τον τρόπο και όλα τους τα λόγια μοιάζουν σωστά, μόνο οι ίδιοι και ο Θεός ξέρουν τι έχουν κατά βάθος στο μυαλό τους. Οι προσευχές τους και η αποφασιστικότητά τους μοιάζουν αγνές, λες και το κάνουν μόνο για να εκπληρώσουν την ανάθεση από τον Θεό, να κάνουν το καθήκον τους και να ικανοποιήσουν τις προθέσεις του Θεού, αλλά κατά βάθος υπολογίζουν πώς θα μπορέσουν να αποκτήσουν ευλογίες και να αποκτήσουν αυτά που θέλουν κάνοντας το καθήκον τους, καθώς και το τι θα μπορούσαν να κάνουν για να δει ο Θεός όλα όσα έχουν καταβάλει, και να Τον εντυπωσιάσουν βαθιά με αυτά που έχουν καταβάλει και με αυτά που έχουν κάνει, έτσι ώστε Εκείνος να μνημονεύσει ό,τι έχουν κάνει και τελικά να τους χαρίσει τις προοπτικές και τις ευλογίες που θέλουν. Προτού αποφασίσουν οι αντίχριστοι να κάνουν το καθήκον τους, κατά βάθος, ξεχειλίζουν από προσδοκίες ως προς τις προοπτικές τους, να κερδίσουν ευλογίες, έναν καλό προορισμό, ακόμα και έναν στέφανο, και είναι απόλυτα σίγουροι ότι θα τα πετύχουν όλα αυτά. Με τέτοιες προθέσεις και προσδοκίες έρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους. Εμπεριέχεται, λοιπόν, μέσα στην εκπλήρωση του καθήκοντός τους η ειλικρίνεια, η αυθεντική πίστη και η αφοσίωση που απαιτεί ο Θεός; Στο σημείο αυτό, δεν είναι ακόμα εμφανής η αυθεντική τους πίστη, αφοσίωση ή ειλικρίνεια, διότι όλοι διακατέχονται από μια νοοτροπία απόλυτα βασισμένη στις συναλλαγές προτού κάνουν το καθήκον τους· όλοι παίρνουν την απόφαση να κάνουν το καθήκον τους με κίνητρο τα συμφέροντα, αλλά και με γνώμονα τις υπέρμετρες φιλοδοξίες και επιθυμίες τους. Με ποια πρόθεση κάνουν το καθήκον τους οι αντίχριστοι; Να κάνουν μια συμφωνία, να κάνουν μια ανταλλαγή. Θα έλεγε κανείς ότι αυτές τις προϋποθέσεις θέτουν για να κάνουν το καθήκον τους: «Αν κάνω το καθήκον μου, τότε πρέπει να αποκτήσω ευλογίες και να έχω έναν καλό προορισμό. Πρέπει να αποκτήσω όλες τις ευλογίες και τα προνόμια που έχει πει ο θεός ότι έχουν προετοιμαστεί για την ανθρωπότητα. Αν δεν μπορέσω να τα αποκτήσω, τότε δεν πρόκειται να κάνω αυτό το καθήκον». Με τέτοιες προθέσεις, φιλοδοξίες και επιθυμίες έρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους. Φαίνεται σαν να έχουν όντως κάποια ειλικρίνεια, και φυσικά για όσους είναι νέοι πιστοί και αρχίζουν μόλις τώρα να κάνουν το καθήκον τους, αυτό θα μπορούσε κανείς να το πει και ενθουσιασμό. Σ’ αυτό, όμως, δεν υπάρχει αυθεντική πίστη ή αφοσίωση· υπάρχει μόνο ο ενθουσιασμός ως κάποιον βαθμό. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ειλικρίνεια. Αν κρίνουμε από αυτήν τη στάση που έχουν οι αντίχριστοι απέναντι στο να κάνουν το καθήκον τους, χαρακτηρίζεται εντελώς από νοοτροπία συναλλαγής και είναι γεμάτη από τις επιθυμίες τους για οφέλη, όπως να κερδίσουν ευλογίες, να εισέλθουν στη βασιλεία των ουρανών, να αποκτήσουν στέφανο και να λάβουν ανταμοιβές. Έτσι, εξωτερικά, πολλοί αντίχριστοι, πριν αποβληθούν, δείχνουν ότι κάνουν το καθήκον τους και μάλιστα ότι έχουν απαρνηθεί περισσότερα και έχουν υποφέρει περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο. Εκείνα που δαπανούν και το τίμημα που πληρώνουν είναι αντίστοιχα με αυτά του Παύλου, και δεν τρέχουν λιγότερο από τον Παύλο. Αυτό όλοι το βλέπουν. Όσο για τη συμπεριφορά τους και τη θέληση να υποφέρουν και να πληρώνουν το τίμημα, δεν θα έπρεπε να μην πάρουν τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, ο Θεός δεν εξετάζει έναν άνθρωπο ανάλογα με την εξωτερική του συμπεριφορά, αλλά βασίζεται στην ουσία του, στη διάθεσή του, σε όσα αποκαλύπτει, και στη φύση και ουσία που έχει καθετί που κάνει. Όταν οι άνθρωποι κρίνουν και αντιμετωπίζουν τους άλλους, προσδιορίζουν το ποιόν τους βασιζόμενοι μόνο στην εξωτερική τους συμπεριφορά, στο πόσο υποφέρουν και τι τίμημα πληρώνουν, κι αυτό αποτελεί σοβαρό λάθος.

Έτσι ήταν από την αρχή η στάση των αντίχριστων ως προς το πώς αντιμετωπίζουν το καθήκον τους. Έρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους με φιλοδοξίες, επιθυμίες και συναλλαγές. Αυτό υπολογίζουν και σχεδιάζουν κατά βάθος προτού κάνουν το καθήκον τους. Και ποιο είναι το σχέδιό τους; Ποιος είναι ο πυρήνας και το επίκεντρο των υπολογισμών τους; Στοχεύουν να κερδίσουν ευλογίες, να έχουν έναν καλό προορισμό, και μάλιστα κάποιοι άνθρωποι στοχεύουν να αποφύγουν την καταστροφή. Αυτήν την πρόθεση έχουν. Εξετάζουν εξονυχιστικά τα λόγια του Θεού επανειλημμένα, αλλά δεν καταφέρνουν με τίποτα να δουν ότι όλα τα λόγια του Θεού είναι αλήθεια, ότι μέσα στα λόγια του Θεού υπάρχει το μονοπάτι άσκησης και ότι τα λόγια του Θεού μπορούν να δώσουν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να καθαρθούν, να καταφέρουν να αλλάξουν τη διάθεσή τους και να φτάσουν στη σωτηρία. Δεν τα βλέπουν αυτά τα πράγματα όσο καλά και αν κοιτάξουν. Όπως κι αν διαβάσουν τα λόγια του Θεού, αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο κι εκείνο στο οποίο αποδίδουν τη μεγαλύτερη σημασία δεν είναι παρά οι ευλογίες και οι υποσχέσεις που χαρίζει ο Θεός σ’ αυτούς που απαρνιούνται, που δαπανούν, που υπομένουν τις κακουχίες και που πληρώνουν κάποιο τίμημα γι’ Αυτόν. Όταν μέσα στα λόγια του Θεού βρουν κάτι που θεωρούν πως αποτελεί το πιο κύριο και σημαντικό περιεχόμενο, είναι λες και βρήκαν μια σανίδα σωτηρίας. Πιστεύουν ότι λογικά θα κερδίσουν σπουδαίες ευλογίες και νομίζουν ότι είναι οι πιο ευλογημένοι και τυχεροί άνθρωποι αυτής της εποχής, με αποτέλεσμα βαθιά μέσα τους, να νιώθουν αγαλλίαση: «Έχω βρεθεί σε μια καλή εποχή σ’ αυτήν τη ζωή· κανείς απ’ αυτούς τους αποστόλους και τους προφήτες στο πέρασμα των αιώνων δεν έχει συναντήσει τον χριστό των εσχάτων ημερών. Εγώ σήμερα ακολουθώ τον χριστό των εσχάτων ημερών, άρα αποκλείεται να χάσω την ευκαιρία να κερδίσω σπουδαίες ευλογίες. Να η ευκαιρία μου να ανταμειφθώ και να πάρω στέφανο! Οι άπιστοι δεν θα έχουν τέτοια τύχη, και όσο κι αν απολαμβάνουν αυτήν τη ζωή ή όσο υψηλή κι αν είναι η θέση τους, όταν θα έρθουν οι μεγάλες καταστροφές, όλοι τους θα καταστραφούν. Οπότε, πρέπει να εγκαταλείψω τις εγκόσμιες σαρκικές απολαύσεις, γιατί όσο κι αν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα, δεν παύουν να είναι προσωρινά και εφήμερα. Θα στρέψω το βλέμμα μου στο μέλλον και θα κερδίσω σπουδαιότερες ευλογίες και ανταμοιβές, αλλά και μεγαλύτερο στέφανο!» Κι έτσι, ενδόμυχα προειδοποιούν τον εαυτό τους: «Όταν εκτελώ το καθήκον μου, όσο κι αν υποφέρω ή όσο κι αν χρειαστεί να τρέξω, είτε με φυλακίσουν είτε με βασανίσουν, και όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσω, πρέπει να επιμένω, να επιμένω, και να συνεχίσω να επιμένω! Δεν γίνεται να αποθαρρυνθώ, πρέπει να αντέξω κάθε ταπείνωση, να κουβαλήσω βαρύ φορτίο και να επιμείνω μέχρι την τελευταία στιγμή. Πιστεύω ότι σίγουρα θα πραγματοποιηθεί για μένα αυτό που είπε ο θεός: “Εκείνος που ακολουθεί ως το τέλος θα σωθεί σίγουρα”». Άραγε, συμφωνεί με την αλήθεια καμία από τις ιδέες και τις απόψεις που σκέφτονται και πιστεύουν μέσα στην καρδιά τους; (Όχι.) Καμιά τους δεν συμφωνεί με την αλήθεια και καμιά τους δεν συμφωνεί με τα λόγια του Θεού ούτε με τις προθέσεις του Θεού —όλες τους αποτελούν υπολογισμούς και σχέδια σχετικά με τις δικές τους προσωπικές προοπτικές και με το δικό τους πεπρωμένο. Βαθιά μέσα τους, δεν τους ενδιαφέρει καμία απαίτηση προς την ανθρωπότητα που αναφέρουν τα λόγια του Θεού· δεν δίνουν καμία σημασία σ’ αυτά. Βαθιά μέσα τους, νιώθουν απέχθεια στο να εκτεθεί η ανθρωπότητα και στις απαιτήσεις απ’ αυτήν που περιέχονται στα λόγια του Θεού, αντιστέκονται σ’ αυτά και αναπτύσσουν μάλιστα αντιλήψεις, με αποτέλεσμα, όταν βλέπουν τέτοια λόγια, να αντιστέκονται σ’ αυτά και να νιώθουν άβολα, και να τα προσπερνούν χωρίς να τα διαβάσουν. Σε ό,τι αφορά τις παροτρύνσεις, την παρηγοριά, τις υπενθυμίσεις, το έλεος και τη συμπόνια που έχουν τα λόγια του Θεού για την ανθρωπότητα, δείχνουν ανυπομονησία και είναι απρόθυμοι να τα αποδεχτούν ή να τα ακούσουν, ενώ πιστεύουν πως αυτά τα λόγια είναι ψεύτικα. Μέσα στην καρδιά τους, νιώθουν απέχθεια και αντίσταση απέναντι στα λόγια του Θεού που σχετίζονται με την κρίση, την παίδευση και το έργο Του που αφορά τις δοκιμασίες ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι απρόθυμοι να τα αποδεχτούν, και τα αποφεύγουν. Απ’ την άλλη, το μόνο που τους ενδιαφέρει πολύ είναι τα λόγια που έχουν να κάνουν με τις υποσχέσεις ή τις ευλογίες του Θεού προς την ανθρωπότητα, και μάλιστα τα διαβάζουν συχνά για να ικανοποιήσουν την ανυπόμονη επιθυμία που έχουν στην καρδιά τους να αποκτήσουν ευλογίες, ανυπομονούν να αρπαχτούν αμέσως στη βασιλεία των ουρανών και να λυτρωθούν απ’ όλα τα βάσανα. Όταν δεν έχουν πλέον τη δύναμη να επιμείνουν στο να κάνουν το καθήκον τους, κι αρχίσουν να αμφιβάλλουν για το αν θα μπορέσουν να κερδίσουν ευλογίες και η «πίστη» τους κλονίζεται, ή όταν δεν έχουν σταθερή δύναμη θέλησης και θέλουν να κάνουν πίσω, τότε διαβάζουν αυτά τα λόγια και τα χρησιμοποιούν ως κίνητρο για να κάνουν το καθήκον τους. Δεν προσπαθούν ποτέ σε κανένα κεφάλαιο ή χωρίο να αναλογιστούν την αλήθεια των λόγων του Θεού και ούτε θέλουν να βιώσουν στο παραμικρό την κρίση των λόγων του Θεού, πόσο μάλλον να φτάσουν στην αυτογνωσία και να καταλάβουν ξεκάθαρα την πραγματικότητα του πόσο βαθιά διεφθαρμένη είναι η ανθρωπότητα μέσα από εκείνα τα λόγια του Θεού που εκθέτουν τη διεφθαρμένη ουσία της ανθρωπότητας. Κωφεύουν, επίσης, στις προθέσεις, στις απαιτήσεις και στις παροτρύνσεις του Θεού προς την ανθρωπότητα, δεν τους δίνουν καμία σημασία και τις αντιμετωπίζουν με στάση ασέβειας και αδιαφορίας. Βαθιά μέσα τους πιστεύουν: «Όλα όσα λέει και κάνει ο θεός δεν είναι παρά μια τυπική διαδικασία· ποιος μπορεί να τα αποδεχτεί; Ποιος μπορεί να τα καταλάβει; Ποιος μπορεί να ασκηθεί στ’ αλήθεια σύμφωνα με τα λόγια του θεού; Όλα αυτά τα λόγια του θεού είναι περιττά. Το πιο ρεαλιστικό είναι οι άνθρωποι να ανταλλάσσουν την εκτέλεση του καθήκοντός τους με ευλογίες —δεν υπάρχει τίποτα πιο ρεαλιστικό απ’ αυτό». Οπότε, ψάχνουν συνέχεια στα λόγια του Θεού, και μόλις βρουν αυτό το μονοπάτι, τότε θεωρούν πως το να κάνει κανείς το καθήκον του είναι το μόνο μονοπάτι για να κερδίσει ευλογίες. Τέτοιες είναι οι προθέσεις, οι σκοποί και οι ενδόμυχοι υπολογισμοί που κάνουν οι αντίχριστοι όταν κάνουν το καθήκον τους. Οπότε, ποιες εκδηλώσεις και αποκαλύψεις εμφανίζουν στο πλαίσιο της εκτέλεσης του καθήκοντός τους, οι οποίες δίνουν στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι η ουσία τέτοιων ανθρώπων είναι πέρα για πέρα ουσία αντίχριστου; Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι αντίχριστοι μπορούν να εκτελέσουν το καθήκον τους· αναμφίβολα, κάνουν το καθήκον τους με βάση τις προθέσεις και τους σκοπούς τους, καθώς και με την επιθυμία να κερδίσουν ευλογίες. Όποιο καθήκον κι αν κάνουν, είναι φυσικό ο σκοπός και η στάση τους να συνδέονται αναπόσπαστα με την απόκτηση ευλογιών, τον καλό προορισμό, τις καλές προοπτικές και το καλό πεπρωμένο· αυτά σκέφτονται και με αυτά ασχολούνται μέρα-νύχτα. Είναι σαν τους επιχειρηματίες που δεν μιλάνε για τίποτα άλλο εκτός από τη δουλειά τους. Ό,τι κι αν κάνουν οι αντίχριστοι, όλα έχουν σχέση με τη φήμη, το κέρδος και τη θέση —όλα έχουν σχέση με την απόκτηση ευλογιών, προοπτικών και πεπρωμένου. Κατά βάθος, η καρδιά τους ξεχειλίζει από τέτοια πράγματα· τέτοια φύση-ουσία έχουν οι αντίχριστοι. Ακριβώς εξαιτίας αυτής της φύση-ουσίας τους μπορούν οι άλλοι να δουν ξεκάθαρα ότι η απώτερη κατάληξή τους θα είναι να αποκλειστούν.

Μέσα από τα λόγια του Θεού, ο Θεός διατυπώνει απαιτήσεις προς κάθε είδους ανθρώπους, και διατυπώνει απαιτήσεις και ξεκάθαρα ρητά για κάθε λογής καθήκοντα και έργο. Όλα αυτά τα λόγια αποτελούν απαιτήσεις του Θεού προς την ανθρωπότητα, κι αυτές τις απαιτήσεις πρέπει οι άνθρωποι να ακολουθούν, να κάνουν πράξη και να πετύχουν. Οι αντίχριστοι τι στάση τηρούν απέναντι στα λόγια του Θεού και στις απαιτήσεις του Θεού; Μήπως υιοθετούν στάση υποταγής; Μήπως υιοθετούν στάση ταπεινής αποδοχής; Βεβαίως κι όχι. Αν λάβουμε υπόψη τη διάθεσή τους, όταν έρχονται στον οίκο του Θεού για να κάνουν το καθήκον τους, άραγε μπορούν να το κάνουν καλά ακολουθώντας τις απαιτήσεις του Θεού και τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού; (Όχι, δεν μπορούν.) Δεν μπορούν με τίποτα. Όταν οι αντίχριστοι κάνουν το καθήκον τους, η πρώτη τους σκέψη δεν είναι να αναζητήσουν τις αρχές που περιλαμβάνονται στο να κάνουν το καθήκον τους και το τι απαιτεί ο Θεός ή ποιοι είναι οι κανόνες του οίκου του Θεού. Αντίθετα, αρχικά ρωτούν αν θα ευλογηθούν ή θα ανταμειφθούν που κάνουν αυτό το καθήκον. Αν δεν είναι βέβαιο ότι θα ευλογηθούν ή θα ανταμειφθούν, δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν αυτό το καθήκον· και ακόμη και αν το κάνουν, θα είναι επιπόλαιοι. Οι αντίχριστοι κάνουν απρόθυμα το καθήκον τους προκειμένου να αποκτήσουν ευλογίες. Επίσης, εξετάζουν το αν θα μπορέσουν να προβάλουν τον εαυτό τους και να γίνουν αντικείμενο θαυμασμού κάνοντας ένα καθήκον, και το αν θα το μάθουν ο Άνωθεν ή ο Θεός αν εκείνοι εκτελέσουν αυτό το καθήκον. Όλα αυτά είναι πράγματα που εξετάζουν όταν κάνουν ένα καθήκον. Το πρώτο πράγμα που θέλουν να εξακριβώσουν είναι τα οφέλη που μπορούν να αποκομίσουν κάνοντας ένα καθήκον και αν μπορούν να ευλογηθούν. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα γι’ αυτούς. Ποτέ δεν σκέφτονται πώς να λάβουν υπόψη τους τις προθέσεις του Θεού και να ανταποδώσουν την αγάπη του Θεού, πώς να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να μαρτυρήσουν περί του Θεού, ώστε οι άνθρωποι να κερδίσουν τη σωτηρία του Θεού και να αποκτήσουν την ευτυχία, πόσο μάλλον επιζητούν ποτέ να κατανοήσουν την αλήθεια ή επιζητούν πώς να διορθώσουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και να βιώσουν ανθρώπινη ομοιότητα. Ποτέ δεν εξετάζουν αυτά τα πράγματα. Σκέφτονται μόνο αν μπορούν να ευλογηθούν και να κερδίσουν οφέλη, πώς να αποκτήσουν ένα στήριγμα, πώς να αποκτήσουν θέση, πώς να κάνουν τους ανθρώπους να τους θαυμάζουν και πώς να ξεχωρίσουν και να γίνουν οι καλύτεροι στην εκκλησία και στο πλήθος. Δεν είναι σε καμία περίπτωση πρόθυμοι να είναι συνηθισμένοι ακόλουθοι. Θέλουν πάντα να είναι οι πρώτοι στην εκκλησία, να έχουν τον τελευταίο λόγο, να γίνουν επικεφαλής και να κάνουν τους πάντες να τους ακούνε. Μόνο τότε μπορούν να ικανοποιηθούν. Μπορείτε να δείτε ότι οι καρδιές των αντίχριστων είναι γεμάτες από αυτά τα πράγματα. Δαπανούν ειλικρινά εαυτόν για τον Θεό; Κάνουν πραγματικά τα καθήκοντά τους ως δημιουργημένα όντα; (Όχι.) Τότε, τι θέλουν να κάνουν; (Να έχουν την εξουσία.) Σωστά. Λένε: «Όσο για μένα, στα εγκόσμια θέλω να ξεπεράσω όλους τους άλλους. Πρέπει να είμαι ο πρώτος σε οποιαδήποτε ομάδα. Αρνούμαι να έρθω δεύτερος και δεν θα έχω ποτέ δευτερεύοντα ρόλο. Θέλω να είμαι επικεφαλής και να έχω τον τελευταίο λόγο σε κάθε ομάδα ανθρώπων στην οποία βρίσκομαι. Αν δεν έχω εγώ τον τελευταίο λόγο, τότε θα προσπαθήσω με κάθε δυνατό μέσο για να σας πείσω όλους, να σας κάνω όλους να με θαυμάζετε και να με επιλέξετε ως επικεφαλής. Μόλις αποκτήσω θέση, θα έχω τον τελικό λόγο, όλοι θα είναι αναγκασμένοι να με ακούνε. Θα πρέπει να κάνετε τα πράγματα με τον τρόπο μου και θα πρέπει να τελείτε υπό τον έλεγχό μου». Όποιο καθήκον κι αν κάνουν οι αντίχριστοι, θα προσπαθήσουν να τοποθετηθούν σε υψηλή θέση, σε θέση πρωτοκαθεδρίας. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι ικανοποιημένοι ως συνηθισμένοι ακόλουθοι. Και για ποιο πράγμα παθιάζονται περισσότερο; Είναι το να στέκονται μπροστά σε ανθρώπους και να δίνουν εντολές, να τους επιπλήττουν, αναγκάζοντάς τους να κάνουν ό,τι λένε αυτοί. Ποτέ δεν σκέφτονται πώς να κάνουν σωστά το καθήκον τους —πόσο μάλλον, ενώ κάνουν το καθήκον τους, αναζητούν τις αλήθεια-αρχές προκειμένου να κάνουν πράξη την αλήθεια και να ικανοποιήσουν τον Θεό. Αντιθέτως, στύβουν το μυαλό τους για να βρουν τρόπους να διακριθούν, να κάνουν τους επικεφαλής να τους εκτιμήσουν και να τους προαγάγουν, ώστε να γίνουν οι ίδιοι επικεφαλής ή εργάτες και να ηγηθούν άλλων ανθρώπων. Αυτό ακριβώς σκέφτονται και ελπίζουν όλη μέρα. Οι αντίχριστοι δεν είναι πρόθυμοι να καθοδηγηθούν από άλλους, ούτε είναι πρόθυμοι να γίνουν συνηθισμένοι ακόλουθοι, πόσο μάλλον να κάνουν το καθήκον τους ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όποιο κι αν είναι το καθήκον τους, αν δεν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές, αν δεν μπορούν να είναι πάνω από τους άλλους και να ηγηθούν των υπολοίπων, βρίσκουν βαρετό το να κάνουν το καθήκον τους, και γίνονται αρνητικοί και αρχίζουν να αδρανούν. Χωρίς τον έπαινο ή τη λατρεία των άλλων, ενδιαφέρονται ακόμα λιγότερο και έχουν ακόμη λιγότερη επιθυμία να κάνουν το καθήκον τους. Μα, αν μπορούν να είναι πρωταγωνιστές όσο κάνουν το καθήκον τους και να έχουν τον τελευταίο λόγο, αισθάνονται ενδυναμωμένοι και είναι πρόθυμοι να υποστούν την οποιαδήποτε δυσχέρεια. Την ώρα που εκτελούν το καθήκον τους, έχουν πάντοτε προσωπικές προθέσεις και θέλουν πάντα να διακριθούν, προκειμένου να ικανοποιήσουν την ανάγκη τους να νικήσουν τους άλλους, αλλά και να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους. Καθώς κάνουν το καθήκον τους, πέρα απ’ το ότι είναι πολύ ανταγωνιστικοί —ανταγωνίζονται με κάθε τρόπο για να ξεχωρίσουν, να βρεθούν στην κορυφή και να ξεπεράσουν τους άλλους— σκέφτονται και το πώς θα διατηρήσουν τη θέση, τη φήμη και το κύρος που έχουν εκείνη τη στιγμή. Αν υπάρχει κάποιος που απειλεί τη θέση τους ή το κύρος τους, τότε δεν τους σταματάει τίποτα και είναι αμείλικτοι, προκειμένου να τον καταστρέψουν και να τον ξεφορτωθούν. Χρησιμοποιούν μέχρι και ποταπά μέσα για να καταπιέσουν εκείνους που μπορούν να επιδιώξουν την αλήθεια, που κάνουν το καθήκον τους με αφοσίωση και αίσθημα ευθύνης. Επίσης, είναι γεμάτοι φθόνο και μίσος απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές που εκτελούν άριστα το καθήκον τους. Μισούν πάρα πολύ εκείνους τους οποίους επικροτούν και εγκρίνουν οι άλλοι αδελφοί και αδελφές· αυτούς τους ανθρώπους τούς θεωρούν σοβαρή απειλή γι’ αυτά για τα οποία πασχίζουν, δηλαδή για τη φήμη και τη θέση τους, και μέσα τους ορκίζονται: «Ή εσύ ή εγώ, ή εγώ ή εσύ, δεν χωράμε και οι δύο εδώ, κι αν δεν σε καταστρέψω και δεν σε ξεφορτωθώ, δεν θα ησυχάσω!» Απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές που εκφράζουν διαφορετική γνώμη, που τους εκθέτουν ή απειλούν τη θέση τους, είναι αμείλικτοι: Σκέφτονται το παραμικρό που θα μπορούσαν να βρουν εναντίον τους ώστε να τους κρίνουν και να τους καταδικάσουν, να τους διαβάλουν και να τους καταστρέψουν, και δεν ησυχάζουν μέχρι να τα καταφέρουν. Μόνο μια στάση έχουν ως προς το πώς μεταχειρίζονται τον οποιονδήποτε άνθρωπο: Αν αυτός ο άνθρωπος απειλεί τη θέση τους, θα τον καταστρέψουν και θα τον ξεφορτωθούν. Όλοι οι ορκισμένοι ακόλουθοί τους είναι άνθρωποι που τους κολακεύουν, και ό,τι κακό κι αν κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και όση ζημιά κι αν προκαλέσουν στο έργο της εκκλησίας και στα συμφέροντα του οίκου του Θεού, εκείνοι τους καλύπτουν και τους προστατεύουν. Οι αντίχριστοι, όσο κάνουν το καθήκον τους, διευθύνουν πάντοτε τη φήμη, το κέρδος και τη θέση τους, διευθύνουν το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο. Η ουσία με βάση την οποία κάνουν το καθήκον τους είναι να παλεύουν για το δικό τους ανεξάρτητο βασίλειο και να παλεύουν για τις προοπτικές και το πεπρωμένο τους.

Κάποιοι αντίχριστοι είναι επικεφαλής μιας μικρής ομάδας δώδεκα περίπου ανθρώπων, ενώ άλλοι είναι επικεφαλής μιας εκκλησίας ή και περισσότερων. Όσοι κι αν είναι οι άνθρωποι στους οποίους είναι επικεφαλής, ήδη ελέγχουν αυτούς τους ανθρώπους την ώρα που κάνουν τα καθήκοντά τους, και έχουν την εξουσία ενός βασιλιά μεταξύ τους. Δεν τους νοιάζει το γεγονός ότι ο Θεός καταδικάζει και σιχαίνεται τέτοια ζητήματα, αλλά το μόνο που τους νοιάζει είναι να κρατήσουν σφιχτά την εξουσία στα χέρια τους και να ελέγχουν αυστηρά εκείνους τους ανθρώπους που βρίσκονται από κάτω τους και τους οποίους μπορούν να ελέγξουν. Αν κρίνουμε, λοιπόν, από τις προθέσεις και τα κίνητρα που έχουν οι αντίχριστοι όταν κάνουν τα καθήκοντά τους, η ουσία τους είναι φαύλη και μοχθηρή. Με βάση, λοιπόν, τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν όταν κάνουν τα καθήκοντά τους, τι διάθεση αποκαλύπτουν; Κι η διάθεσή τους φαύλη είναι. Με ποιον τρόπο χαρακτηρίζεται αυτή η φαύλη διάθεση; Ενώ την ώρα που κάνουν τα καθήκοντά τους μπορεί να υποφέρουν από κακουχίες και να πληρώνουν το τίμημα, κανένα από τα καθήκοντα που κάνουν δεν το κάνουν σύμφωνα με τα λόγια του Θεού. Όταν κάνουν τα καθήκοντά τους, δεν εφαρμόζουν καθόλου τις εργασιακές ρυθμίσεις, πόσο μάλλον αναζητούν τις αρχές που θέτει ο οίκος του Θεού για κάθε εργασία. Το μόνο που κάνουν είναι να ικανοποιούν τις προσωπικές προτιμήσεις και την επιθυμία τους να αποκτήσουν δύναμη, αλλά και την προσωπική τους επιθυμία να είναι πάντα απασχολημένοι με κάτι. Όλα αυτά αποτελούν κάποιες προϋποθέσεις για τις οποίες οι αντίχριστοι πιστεύουν ότι μπορούν να λάβουν στέφανο. Έχουν τον εξής ευσεβή πόθο: «Αν απλώς ενεργώ μ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή πληρώνω τίμημα, απαρνιέμαι και δαπανώ τον εαυτό μου, τότε σίγουρα ο θεός στο τέλος θα μου δώσει στέφανο και θα με ανταμείψει!» Ούτε δίνουν ποτέ προσοχή στις απαιτήσεις και στις αρχές στις οποίες δίνεται έμφαση και οι οποίες διατυπώνονται επανειλημμένα στα λόγια του Θεού προς την ανθρωπότητα ούτε τις παίρνουν στα σοβαρά· τις θεωρούν μόνο μια σειρά από ρητά. Η νοοτροπία τους είναι η εξής: «Όποιες κι αν είναι οι απαιτήσεις σου, δεν θα χαλαρώσω την εξουσία που ασκώ ούτε θα αφήσω τις επιδιώξεις μου, και δεν θα εγκαταλείψω τις επιθυμίες ή τις φιλοδοξίες μου. Αν δεν έχω αυτά τα πράγματα, τότε τι θα με ωθεί ή τι θα μου δίνει κίνητρο να κάνω τα καθήκοντά μου;» Αυτές είναι κάποιες από τις εκδηλώσεις των αντίχριστων όταν κάνουν τα καθήκοντά τους. Ό,τι κι αν λένε τα λόγια του Θεού και ό,τι πρότυπα και αρχές κι αν απαιτεί ο Άνωθεν για διάφορες εργασίες, οι αντίχριστοι ούτε ακούνε ούτε δίνουν καμία προσοχή. Όσο συγκεκριμένα κι αν είναι τα λόγια του Άνωθεν, όσο αυστηρές κι αν είναι οι απαιτήσεις γι’ αυτήν την πτυχή του έργου, κάνουν πως δεν ακούνε ή πως δεν καταλαβαίνουν, και συνεχίζουν να ενεργούν απερίσκεπτα κι αυθαίρετα, και να ενεργούν ανεξέλεγκτα εκεί κάτω, σύμφωνα με τις δικές τους προθέσεις. Πιστεύουν ότι αν ενεργήσουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Θεού και σύμφωνα με τις μεθόδους που απαιτεί ο Άνωθεν, θα χάσουν τη θέση τους και η εξουσία που έχουν θα πάει σε κάποιον άλλον και θα χαθεί. Πιστεύουν ότι το να ενεργήσουν σύμφωνα με την αλήθεια και σύμφωνα με τις απαιτήσεις των λόγων του Θεού αποτελεί μια αδιόρατη επίθεση και αποστέρηση της εξουσίας τους —συνιστά επίθεση στην προσωπική τους φήμη. Σκέφτονται: «Δεν είμαι τόσο χαζός. Αν αποδεχτώ τις γνώμες σας, τότε δεν θα φανώ σαν να είμαι ανίκανος και να μην έχω ταλέντο στην ηγεσία; Αν αποδεχτώ τις γνώμες σας, αν παραδεχτώ ότι σφάλλω, τότε άραγε, θα συνεχίσουν να με ακούνε οι αδελφοί και οι αδελφές μου μετά; Θα συνεχίσω να έχω κύρος; Αν ενεργήσω σύμφωνα με τις απαιτήσεις του άνωθεν, δεν θα χάσω την ευκαιρία να κάνω επίδειξη; Θα συνεχίσουν και τότε να με λατρεύουν οι αδελφοί και οι αδελφές μου; Θα συνεχίσουν να ακούνε αυτά που λέω; Αν δεν ακούει κανένας τους αυτά που λέω, τότε ποιο το νόημα να κάνω αυτό το καθήκον; Πώς να συνεχίσω να κάνω αυτό το έργο; Αν δεν έχω εξουσία στην ομάδα και μειωθεί το κύρος μου, κι αν όλοι ακούνε τα λόγια του θεού και ασκούνται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, τότε δεν θα είναι άκυρος ο ρόλος μου ως επικεφαλής; Δεν θα μετατραπώ σε μαριονέτα; Και τότε πού θα βρω τον ενθουσιασμό για να κάνω αυτά τα πράγματα; Αν ο ρόλος μου ως επικεφαλής είναι άκυρος και οτιδήποτε κάνω δεν έχει νόημα, θα έχω άραγε προοπτικές για το μέλλον;» Αυτό που θέλουν οι αντίχριστοι είναι να βρίσκονται πάνω από όλους τους άλλους σε κάθε ομάδα, αποκτώντας έτσι ως αντάλλαγμα έναν μελλοντικό στέφανο και μελλοντικές ανταμοιβές. Πιστεύουν ότι εφόσον γίνουν εξέχουσες προσωπικότητες και επικεφαλής των υπολοίπων ανάμεσα στον εκλεκτό λαό του Θεού, θα έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν ως αντάλλαγμα έναν μελλοντικό στέφανο και να πάρουν στο μέλλον μεγάλες ευλογίες. Γι’ αυτό, οι αντίχριστοι δεν πρόκειται ποτέ να χαλαρώσουν την εξουσία που έχουν και δεν πρόκειται να ρίξουν τις άμυνές τους σε καμία περίπτωση. Φοβούνται ότι αν χαλαρώσουν έστω και λίγο, θα αφαιρεθεί ή θα εξασθενήσει η εξουσία που έχουν στα χέρια τους. Όταν κάνουν τα καθήκοντά τους, δεν βάζουν τα δυνατά τους ανάλογα με τη θέση τους, ώστε να κάνουν καλά τα καθήκοντά τους και να καταθέσουν μαρτυρία στον Θεό σύμφωνα με τις αρχές στα λόγια του Θεού και τις απαιτήσεις Του. Κάθε άλλο, τέτοιες ευκαιρίες τις χρησιμοποιούν για να γαντζωθούν γερά από τον στέφανο που θεωρούν ότι θα λάβουν σύντομα. Ακόμα κι αν κάποιοι αντίχριστοι είναι σε θέση να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού ως μια σειρά από κανονισμούς, ούτε αυτό δείχνει ότι είναι άνθρωποι που αποδέχονται την αλήθεια και υποτάσσονται στα λόγια του Θεού. Για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό; Κάποιοι αντίχριστοι, την ώρα που κάνουν τα καθήκοντά τους, θέλουν πάντα να καταλάβουν την εξουσία και να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους για εξουσία, και θέλουν να έχουν πάντοτε θέση, να κάνουν διαλέξεις στους ανθρώπους και να τους διατάζουν από υψηλή θέση. Κάποιοι αντίχριστοι, όμως, είναι διαφορετικοί και έχουν την εξής έγνοια: «Το πουλί που βγάζει έξω το κεφάλι είναι αυτό που πυροβολείται. Αυτό σημαίνει ότι όποιος ρισκάρει και κάνει λάθη, θα υποφέρει. Εγώ δεν θα φανώ τόσο χαζός. Όσο ικανός κι αν είμαι, θα δώσω μόνο το τριάντα τοις εκατό και το υπόλοιπο εβδομήντα θα το κρατήσω για μένα, για να το έχω ως καβάτζα· πρέπει να συγκρατηθώ λίγο. Ό,τι κι αν λέει ή ό,τι κι αν απαιτεί από μένα ο οίκος του θεού, φαινομενικά θα συμφωνώ, και δεν θα γίνω κάποιος που αναστατώνει και διαταράσσει. Όποιος κι αν είναι επικεφαλής, εγώ θα τον ακολουθώ και θα εγκρίνω ό,τι λέει. Δεν θα έχω κανένα πρόβλημα αν απλώς τηρώ τους κανονισμούς που δίνει ο άνωθεν και δεν τους παραβιάζω. Επιπλέον, δεν υπάρχει λόγος να δίνω την αφοσίωσή μου στον θεό και να δαπανώ ειλικρινά τον εαυτό μου γι’ αυτόν. Θα δαπανώ λίγη προσπάθεια για να κάνω το καθήκον μου· θα κάνω τα απολύτως απαραίτητα, για να μην έχω πρόβλημα, και δεν θα είμαι ανόητος. Ό,τι κι αν κάνω, πρέπει να συγκρατιέμαι λίγο, ώστε να μη χάσω την ευκαιρία να πάρω κάτι, και στο τέλος να έχω κάτι να παρουσιάσω για όλα αυτά». Ένας τέτοιος αντίχριστος πιστεύει ότι είναι ανόητοι όσοι αναλαμβάνουν ευθύνες όταν κάνουν τα καθήκοντά τους και παίζουν πάντα κορώνα γράμματα το κεφάλι τους για να λύσουν προβλήματα, και ότι δεν πρέπει να είναι τόσο ανόητος ο ίδιος. Κατά βάθος, ξέρει ότι αν κάποιος επιδιώκει τη θέση και διαχειρίζεται τη δική του εξουσία, αργά ή γρήγορα θα εκτεθεί, αλλά για να κάνει πράξη την αλήθεια, πρέπει να πληρώσει κάποιο τίμημα, να προσπαθήσει, να προσφέρει την ειλικρίνειά του και να είναι πιστός. Θα χρειαστεί να υποστεί πολλές κακουχίες και δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει. Υιοθετεί μια προσέγγιση κατά την οποία συμβιβάζεται, ούτε ρισκάρει ούτε κάνει πίσω, αλλά ακολουθεί τη μέση οδό. Πιστεύει το εξής: «Θα κάνω ό,τι μου ζητήσουν. Θα ενεργήσω απλώς μηχανικά και θα τελειώνω, κι αν μου ζητήσουν να το κάνω καλύτερα, τότε απλώς δεν θα το κάνω. Για να το κάνω καλύτερα, θα πρέπει να πληρώσω μεγαλύτερο τίμημα και να εξετάσω περισσότερο υλικό· κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ κουραστικό! Αν ο θεός μού έδινε παραπάνω ανταμοιβές για να το κάνω έτσι, τότε μάλιστα· αλλά στα λόγια του θεού δεν βλέπω να αναφέρεται τίποτα για παραπάνω ανταμοιβές. Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, δεν είναι ανάγκη να υποφέρω και να κουράζομαι. Καλύτερα να χαλαρώσω». Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να κάνει καλά το καθήκον του; Μπορεί να κερδίσει την αλήθεια; Μπορούν αυτοί που δεν πασχίζουν προς την κατεύθυνση της αλήθειας, αλλά αντίθετα είναι επιπόλαιοι ή αρνητικοί και τεμπελιάζουν στο έργο τους, να πάρουν την έγκριση του Θεού; Σε καμία περίπτωση.