β. Με προσποίηση

Τώρα θα συναναστραφούμε πάνω στη δεύτερη πτυχή. Οι αντίχριστοι χρησιμοποιούν πολλές φορές την υποκρισία για να αποκτήσουν θέση· λένε κάποια πράγματα που αρέσει στους ανθρώπους να τα ακούνε και που συνάδουν με τις αντιλήψεις τους, κι επιφανειακά κάνουν κάποια πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους να τους εγκρίνουν και να τους θαυμάζουν, με αποτέλεσμα να αυξάνουν τη δημοτικότητά τους· πρόκειται για έναν ακόμα τρόπο με τον οποίο παραπλανούν οι αντίχριστοι τους ανθρώπους. Έχει καμία διαφορά η προσποίηση από την μεταμφίεση; Ως προς την εξωτερική συμπεριφορά, η μεταμφίεση και η προσποίηση αποτελούν συνήθως την ίδια κατάσταση· είναι αλληλένδετα πράγματα. Θα συναναστραφούμε πάνω τους ξεχωριστά, ώστε να γίνουν πιο κατανοητά στους ανθρώπους και να μπορέσουν να τα γνωρίσουν πιο καθαρά. Η κύρια έννοια της «προσποίησης» δεν είναι η ψευτιά, αλλά το να υποδύεσαι κάποιον άλλον. Για ποιον λόγο επιδίδονται σε προσποίηση οι αντίχριστοι; Όπως είναι φυσικό, έχουν κάποιους στόχους: Οι αντίχριστοι επιδίδονται στην προσποίηση με σκοπό να αποκτήσουν θέση και κύρος· διαφορετικά, δεν θα επιδίδονταν ποτέ σε προσποίηση, δεν θα έκαναν ποτέ κάτι τόσο βλακώδες. Αυτό το βλέπουν ξεκάθαρα όσοι έχουν οξυδερκή ματιά. Αν οι άνθρωποι εμπλέκονται συχνά σε προσποίηση, είναι φυσικό οι άλλοι να αηδιάζουν μαζί τους, να τους απεχθάνονται και να τους επικρίνουν· και τότε για ποιον λόγο συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν οι αντίχριστοι; Αυτή είναι πολύ απλά η φύση τους: Δεν τους νοιάζει τι θα χρειαστεί για να αποκτήσουν φήμη και θέση, ήδη δεν έχουν αίσθημα ντροπής. Το πρώτο πράγμα που κάνουν οι αντίχριστοι για να αποκτήσουν θέση στο μυαλό των ανθρώπων είναι να πείσουν τους ανθρώπους να τους εμπιστευτούν, να τους θαυμάζουν, να τους λατρεύουν. Και πώς πετυχαίνουν αυτόν τον στόχο; Εκτός από το ότι παρουσιάζουν κάποια ψεύτικη καλή συμπεριφορά και κάποιες εκδηλώσεις που ταιριάζουν με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, ακολουθούν και το στυλ σπουδαίων και διάσημων μορφών, και αντιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο μιλάνε, ώστε να κάνουν τους άλλους να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και να τους θαυμάζουν. Με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να το καταλάβει κανείς, κάποιοι άνθρωποι στην εκκλησία αρχίζουν να τους λατρεύουν, να τους φιλοφρονούν και να τους υποστηρίζουν, βλέπουν τους αντίχριστους σαν πνευματικές μορφές ή σαν διάσημους, κάτι που σημαίνει ότι, στην εκκλησία και στην καρδιά μιας συγκεκριμένης μερίδας ανθρώπων, οι αντίχριστοι χαίρουν θαυμασμού και σεβασμού σαν πνευματικές μορφές. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου διάκριση, ενώ λατρεύουν και σέβονται όποιον τους αρέσει μέσα τους και όποιον θαυμάζουν. Μέσα στην εκκλησία, τι είδος ανθρώπου παριστάνουν κυρίως οι αντίχριστοι; Παριστάνουν πνευματικές μορφές, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι λατρεύουν τις πνευματικές μορφές. Στον ιουδαϊσμό, οι Φαρισαίοι αποτελούσαν πνευματικές μορφές τις οποίες λάτρευαν οι άνθρωποι για τις γνώσεις τους, για την πλαστή ευσέβεια και για την καλή συμπεριφορά τους· κι έτσι, στον ιουδαϊσμό, οι Φαρισαίοι ήταν πολύ δημοφιλείς και ο κόσμος τους θαύμαζε πολύ. Σήμερα, υπάρχουν στην εκκλησία κάποιοι άνθρωποι στους οποίους επίσης αρέσει να λατρεύουν πνευματικές φιγούρες. Κατ’ αρχάς, λατρεύουν εκείνους τους ανθρώπους μέσα στην εκκλησία που πιστεύουν πολλά χρόνια στον Θεό, που έχουν κάποιες δήθεν πνευματικές εμπειρίες και μαρτυρίες, που έχουν λάβει τη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, που έχουν δει μεγάλα οράματα, που είχαν κάποιες εξαιρετικές εμπειρίες. Επίσης, υπάρχουν κι εκείνοι που, όταν βρίσκονται με άλλους, είναι καυχησιάρηδες και εύγλωττοι, εμπνέοντας στους άλλους λατρεία και θαυμασμό. Υπάρχουν κι άλλοι που έχουν μέσα, τρόπους και αρχές για τις ενέργειές τους που συνάδουν με τους κανόνες της εκκλησίας και που φαίνεται να έχουν ευσεβή εξωτερική συμπεριφορά. Ακόμα, υπάρχουν άλλοι που μοιάζουν να έχουν μεγάλη πίστη στον Θεό. Σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους αποδίδεται ο τίτλος του πνευματικού ανθρώπου. Και πώς παριστάνουν οι αντίχριστοι τους πνευματικούς ανθρώπους; Αυτό που κάνουν, πολύ απλά, είναι να λένε αυτά που λένε οι πνευματικοί άνθρωποι και να κάνουν αυτά που κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι, ώστε να κάνουν τους άλλους να τους βλέπουν σαν πνευματικούς ανθρώπους. Ωστόσο, άραγε αυτά τα πράγματα τα λένε και τα κάνουν μέσα από την καρδιά τους; Όχι: Πρόκειται για μίμηση, ακολουθούν έναν κανονισμό, το κάνουν μόνο και μόνο για να το δουν οι άλλοι. Για παράδειγμα, όποτε τους συμβαίνει κάτι, αμέσως προσεύχονται· όμως, δεν αναζητούν αληθινά ούτε προσεύχονται αληθινά, απλώς ενεργούν μηχανικά, δίνουν μια παράσταση, έτσι ώστε οι άλλοι να πουν ότι αγαπάνε πάρα πολύ τον Θεό και ότι έχουν πολύ μεγάλο φόβο Θεού. Κι επιπλέον, όταν αρρωσταίνουν και χρειάζονται θεραπεία, δεν πηγαίνουν για θεραπεία ούτε παίρνουν τα φάρμακα που θα ’πρεπε να πάρουν. Οι άνθρωποι λένε: «Αν δεν πάρεις φάρμακα, μπορεί η υγεία σου να χειροτερέψει. Κάποιες στιγμές χρειάζονται φάρμακα κι άλλες χρειάζεται προσευχή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ακολουθείς την πίστη σου και να μην εγκαταλείπεις το καθήκον σου». Εκείνοι απαντούν: «Δεν πειράζει· έχω τον θεό μαζί μου, δεν φοβάμαι». Εξωτερικά, παριστάνουν ότι είναι ήρεμοι, ότι δεν φοβούνται και ότι είναι γεμάτοι πίστη, αλλά κατά βάθος είναι τρομοκρατημένοι και μόλις νιώσουν κάποια δυσφορία, τρέχουν κρυφά στον γιατρό. Κι αν κάποιος μάθει ότι πήγαν στο γιατρό και πήραν φάρμακα, ψάχνουν να βρουν λόγους ή δικαιολογίες για να το καλύψουν. Επίσης, πολλές φορές λένε: «Η αρρώστια αποτελεί δοκιμασία από τον θεό. Όταν ζεις μέσα στην αρρώστια, αρρωσταίνεις· όταν ζεις στα λόγια του θεού, δεν αρρωσταίνεις. Δεν πρέπει να ζούμε μέσα στην αρρώστια· αν ζούμε μέσα στα λόγια του θεού, τότε αυτή η αρρώστια θα εξαφανιστεί». Στα φανερά, αυτά διδάσκουν συχνά στους ανθρώπους και χρησιμοποιούν τα λόγια του Θεού για να τους βοηθήσουν· κρυφά, όμως, αντιμετωπίζουν την αρρώστια τους με ανθρώπινα μέσα. Μπροστά στους άλλους, λένε ότι βασίζονται στον Θεό, ότι όλα βρίσκονται στα χέρια του Θεού και ότι δεν φοβούνται ούτε την αρρώστια ούτε τον θάνατο· μέσα τους, όμως, φοβούνται πιο πολύ απ’ τον καθένα, φοβούνται μήπως αρρωστήσουν και πάνε στο νοσοκομείο, και ακόμα περισσότερο τρέμουν τον θάνατο. Δεν έχουν καθόλου αληθινή πίστη. Μπροστά στους άλλους, προσεύχονται και λένε: «Με χαρά υποτάσσομαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις του θεού. Τα πάντα πηγάζουν από τον θεό και οι άνθρωποι δεν πρέπει να παραπονιούνται». Στο μεταξύ, κατά βάθος, σκέφτονται: «Έκανα το καθήκον μου με τόση αφοσίωση, οπότε πώς γίνεται να με χτύπησε αυτή η αρρώστια; Και πώς γίνεται να μην έχει νοσήσει κανένας άλλος από την ίδια ασθένεια; Άραγε, το χρησιμοποιεί αυτό ο θεός για να με αποκαλύψει και να με εμποδίσει να κάνω αυτό το καθήκον; Μήπως με απεχθάνεται ο θεός; Κι αν με απεχθάνεται, μήπως είμαι πάροχος υπηρεσιών; Μήπως ο θεός με χρησιμοποιεί για να παρέχω υπηρεσίες; Θα έχω κάποια έκβαση στο μέλλον;» Δεν τολμάνε να παραπονεθούν μεγαλόφωνα, αλλά μέσα στην καρδιά τους έχουν γεννηθεί αμφιβολίες για τον Θεό και σκέφτονται από μέσα τους ότι δεν είναι σώνει και καλά σωστά όλα όσα κάνει ο Θεός. Προς τα έξω, όμως, μεταμφιέζονται ότι δεν συμβαίνει τίποτα, δίνουν την εντύπωση ότι, ακόμα κι όταν αρρωσταίνουν, αυτό δεν τους καθυστερεί, ότι μπορούν ακόμα να κάνουν το καθήκον τους και να δείχνουν υποταγή και αφοσίωση, ότι μπορούν ακόμα να δαπανούν για τον Θεό. Αυτό δεν είναι μεταμφίεση και προσποίηση; Η πίστη και η υποταγή τους είναι ψευδείς· η αφοσίωσή τους είναι ψευδής. Δεν υπάρχει αληθινή υποταγή ούτε αληθινή πίστη εδώ, πόσο μάλλον αληθινή εξάρτηση και παράδοση. Δεν αναζητούν τις προθέσεις του Θεού, δεν εξετάζουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους ούτε αναζητούν την αλήθεια για να λύσουν τα προβλήματά τους. Το μόνο που σκέφτονται κατά βάθος είναι τα σαρκικά τους συμφέροντα, η έκβαση και ο προορισμός τους· η καρδιά τους είναι γεμάτη με παράπονα, παρανοήσεις και καχυποψία για τον Θεό· κι όμως, εξωτερικά, δίνουν την εντύπωση ότι είναι πνευματικές προσωπικότητες και, ό,τι κι αν τους συμβεί, λένε: «Υπάρχει η καλή θέληση του θεού, δεν πρέπει να παραπονιέμαι». Με το στόμα τους δεν παραπονιούνται, αλλά η καρδιά τους κλονίζεται: Τα παράπονά τους, οι παρανοήσεις και οι αμφιβολίες τους για τον Θεό συνεχίζουν να στριφογυρίζουν μέσα στην καρδιά τους. Φαινομενικά, διαβάζουν συχνά τα λόγια του Θεού και δεν καθυστερούν να κάνουν το καθήκον τους, κατά βάθος, όμως, έχουν ήδη παρατήσει το καθήκον τους. Αυτή δεν είναι η έννοια της προσποίησης; Αυτό είναι προσποίηση.

Οι αντίχριστοι επιδίδονται πάντοτε σε προσποίηση, ανεξαρτήτως της κατάστασης· δεν κάνουν καμία διάκριση σε σχέση με την περίσταση. Για παράδειγμα, κάποιοι αδελφοί και αδελφές, όταν πηγαίνουν σε συναθροίσεις, χαιρετάνε ο ένας τον άλλον και ανταλλάζουν μια δυο κουβέντες. Πώς το προσεγγίζουν αυτό οι αντίχριστοι; Λένε: «Σταματήστε την κουβεντούλα, βρισκόμαστε σε συνάθροιση! Πού νομίζετε ότι είστε και συζητάτε για τέτοια πράγματα; Δεν έχετε θεοφοβούμενη καρδιά. Σοβαρευτείτε!» Κάποιοι κάνουν ένα διάλειμμα την ώρα που κάνουν το καθήκον τους· όταν το δει αυτό κάποιος αντίχριστος, λέει: «Πάλι επιπόλαιος είσαι, ε; Τότε, πρέπει να διαβάσεις αμέσως τα λόγια του θεού και να προσέλθεις ενώπιόν του για να προσευχηθείς». Όταν ανταλλάσσουν απόψεις οι αδελφοί και οι αδελφές για να διδαχτούν ο ένας επαγγελματικές δεξιότητες από τον άλλον, οι αντίχριστοι λένε: «Πρώτα πρέπει να κάνετε συναναστροφή σχετικά με τα λόγια του θεού και να προσεύχεστε, κι αργότερα να ανταλλάσσετε απόψεις και ιδέες». Αν κάποιος δεν έχει προσευχηθεί προτού ξεκινήσει μια συνάθροιση, ο αντίχριστος θα τον επιπλήξει, θα τον ορίσει ως ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου και θα έχει κάτι να πει γι’ αυτόν. Από κάθε άποψη, οι αντίχριστοι δείχνουν στους άλλους ότι είναι πολύ πνευματικοί, πολύ σοβαροί, ότι έχουν μεγάλη ευσυνειδησία ως προς την αλήθεια και καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να την επιδιώξουν, ότι είναι πολύ υπεύθυνοι ως προς το καθήκον τους, ότι μπορούν να διαβάζουν συστηματικά τα λόγια του Θεού κάθε μέρα, ότι έχουν κανονική πνευματική ζωή, ότι πηγαίνουν τακτικά στις συναθροίσεις, ότι, όταν πηγαίνουν στις συναθροίσεις, προσεύχονται, διαβάζουν τα λόγια του Θεού και συναναστρέφονται με τον προβλεπόμενο τρόπο, και ότι ποτέ δεν αναλώνονται σε κουβεντούλα ούτε μιλάνε για τα οικογενειακά τους. Αν κάποιος τους πει: «Τα μαλλιά σου έχουν αρχίσει να μακραίνουν. Πρέπει να πας να κουρευτείς. Έχει ζέστη αυτήν την περίοδο, οπότε, αν κουρευτείς, θα δροσιστείς», εκείνοι απαντούν: «Δεν πειράζει που μάκρυναν λίγο τα μαλλιά μου. Σημασία έχει το έργο. Δεν θα πάθω και τίποτα απ’ τη ζέστη αν αφήσω λίγες μέρες ακόμα τα μαλλιά μου». Κάποιος λέει: «Τα ρούχα σου είναι κουρέλια. Αν συνεχίσεις να τα φοράς, ο κόσμος θα σε κοροϊδεύει». Ο αντίχριστος λέει: «Δεν έχει σημασία. Μας νοιάζει εμάς τους πιστούς στον θεό μήπως μας κοροϊδέψουν; Όλοι μας έχουμε υποφέρει τόσο πολύ και έχουμε αντέξει τις διώξεις του μεγάλου κόκκινου δράκοντα για τόσο καιρό. Έχουμε βαδίσει στο μονοπάτι της απόρριψης από τους κοσμικούς ανθρώπους. Τι κι αν γελάει ο κόσμος μαζί μου για τα κουρελιασμένα μου ρούχα; Εφόσον με αποδέχεται ο θεός, μόνο αυτό έχει σημασία». Είναι καλό αυτό που λένε; (Παριστάνουν τους πνευματικούς.) Κάποιοι βλέπουν ότι ρωτάω πράγματα και τους καλώ όλους να συναναστραφούν σχετικά μ’ αυτά ύστερα από ένα κήρυγμα· οι άνθρωποι, όμως δεν μπορούν να τα απαντήσουν στη συναναστροφή, γι’ αυτό κάνουν μια τέτοια σύνοψη: «Βρήκα λίγο καινούργιο φως εδώ. Ο θεός δεν τρώει ποτέ τίποτα μάταια, εμείς όμως τρώμε μάταια ακόμα και λάχανο». Το έχετε ξανακούσει αυτό; (Όχι.) Λένε πως ο Θεός δεν τρώει ποτέ τίποτα μάταια, που σημαίνει πως ο Θεός κάνει κηρύγματα στους ανθρώπους, κι έτσι έχει κερδίσει το φαγητό Του. Εμείς δεν μπορούμε να συναναστραφούμε πάνω σε τίποτα, οπότε ακόμα και το λάχανο μάταια το τρώμε. Κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν διάκριση το θεωρούν αυτό ως αλήθεια και πάνε και το λένε παντού. Δεν θεωρούν ότι το να συναναστρέφεται κανείς πάνω στην αυτογνωσία, να επιζητά να υποταχθεί στον Θεό και να Τον αγαπήσει, όπως και άλλα τέτοια συνηθισμένα θέματα που οι άνθρωποι συζητούν συχνά, μπορούν να θεωρηθούν πνευματικά, μεγαλειώδη ή νέο φως. Αυτοί θεωρούν νέο φως και μεγαλειώδες μόνο αυτό που έχει πει ο άνθρωπος εκείνος! Αυτό που είπε εκείνος ο άνθρωπος ακούγεται σωστό, αλλά, υπό προσεκτική εξέταση, φαίνεται αηδιαστικό και ανόητο να λέγεται. Είναι κάτι που επινόησαν εκείνοι που δεν έχουν καμία πνευματική κατανόηση, οι οποίοι όμως και πάλι θέλουν να παραστήσουν τους πνευματικούς, να παραστήσουν ότι έχουν γνώση της αλήθειας και να παραστήσουν ότι καταλαβαίνουν την αλήθεια· δεν είναι ανοησία αυτό; (Ναι.) Ειδικεύονται στο να μαθαίνουν να λένε κομπαστικά και κενά λόγια και δόγματα, και δεν δίνουν καμία σημασία στην άσκηση της αλήθειας και την είσοδο στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό ειδικεύονται στο να μαθαίνουν να λένε πνευματικά δόγματα και δεν αναλύουν ποτέ τον εαυτό τους για να διαπιστώσουν αν έχουν ή δεν έχουν την αλήθεια-πραγματικότητα· δεν είναι υποκριτές αυτοί οι άνθρωποι; Ο Θεός τέτοιους ανθρώπους τους απεχθάνεται περισσότερο απ’ όλους.

Όταν συναντιούνται αυτοί οι δήθεν πνευματικοί άνθρωποι, φιλοσοφούν, συζητάνε για μυστήρια, μιλάνε για την αυτογνωσία και τη γνώση για τον Θεό. Τα όσα συζητάνε είναι εξαιρετικά μεγαλόπνοα και δεν μοιάζουν καθόλου με λόγια γήινα. Φλυαρούν όλη την ώρα, ξεφεύγουν από το θέμα και μιλάνε για τελείως άσχετα πράγματα. Τι σημαίνει η φράση «μιλάνε για τελείως άσχετα πράγματα»; Φλυαρούν συνέχεια και μιλάνε μέχρι που αρχίζουν να λένε τεράστιες ανοησίες, ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για το ποιος έχει διαβάσει πιο πολλά λόγια του Θεού και τι ποσοστό μπορεί να θυμηθεί και να κηρύξει από ένα κεφάλαιο με τα λόγια του Θεού, ποιος μπορεί να κηρύξει πιο μεγαλόπνοα και πιο βαθιά από τους υπόλοιπους και ποιος μπορεί να κηρύξει με τρόπο που να φέρνει περισσότερο φως απ’ τους υπόλοιπους. Ανταγωνίζονται γι’ αυτά τα πράγματα, κι αυτό ονομάζεται «ανταγωνισμός στην πνευματικότητα». Κάποιες φορές, οι άνθρωποι πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους, συζητώντας για το πώς τα πηγαίνουν τελευταία ή για κάποια εξωτερικά ζητήματα. Τότε, έρχεται ένας «πνευματικός άνθρωπος» και, μόλις τους ακούσει όλους να μιλάνε για τέτοια πράγματα, πιάνει το βιβλίο του με τα λόγια του Θεού και πάει να βρει μια γωνιά για να διαβάσει. Δεν μοιάζει, άραγε, ένας τέτοιος άνθρωπος αντικοινωνικός και αλλόκοτος; Όταν συναναστρέφομαι Εγώ με κάποιους ανθρώπους πάνω σε ένα βασικό θέμα, στα μέσα θα κάνουμε ένα διάλειμμα και θα μιλήσουμε για εξωτερικά ζητήματα· δεν είναι φυσιολογικό αυτό; Κάποιοι άνθρωποι, την ώρα που γίνεται αυτή η κουβέντα, δεν βγάζουν μιλιά. Μ’ αυτήν τη συμπεριφορά θέλουν να πουν το εξής: «Όταν συναναστρέφεσαι σχετικά με την αλήθεια, θα ακούω αυτά που λες· αν αρχίσεις, όμως, να πιάνεις την κουβέντα, τότε θα πάψω να ακούω. Αν συνεχίσεις την κουβεντούλα για αρκετή ώρα, τότε θα φύγω». Και πού πάνε; Πάνε να βρουν κάποιο μέρος για να προσευχηθούν και λένε με σιγουριά: «Θεέ μου, σε παρακαλώ, πάρε πίσω την καρδιά μου. Άφησέ με να ησυχάσω ενώπιόν σου, μην αφήσεις να με απορροφήσουν και να με παρασύρουν τα ζητήματα των απίστων και μην αφήσεις να με αποπλανήσουν οι κοσμικές τάσεις». Είναι πολύ πνευματικό αυτό; Έτσι θεωρούν. Όταν συζητάτε για τα οικογενειακά σας και για το ποια ήταν τελευταία η κατάστασή σας, νομίζουν ότι αυτό δεν αποτελεί συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, ότι δεν αναφέρονται καθόλου τα λόγια του Θεού, κι έτσι φεύγουν και πηγαίνουν ενώπιον του Θεού για προσευχή. Δεν είναι λίγο παράξενο αυτό; Πρόκειται για την προσποίηση εκείνων που επιζητούν να είναι πνευματικοί —τόσο καλοί είναι στην προσποίηση! Ο στόχος τους, όταν επιδίδονται σε προσποίηση, είναι να δουν οι άλλοι ότι οι ίδιοι είναι πνευματικοί, ότι είναι σοβαροί στην επιδίωξή τους, ότι ζουν συνέχεια ενώπιον του Θεού, ότι τα λόγια τους περιέχουν φως, ότι επιδιώκουν την αλήθεια, ότι δεν τους περιορίζει η εξωτερική κοσμική κοινωνία ούτε τα συναισθήματα για την οικογένειά τους, ότι δεν έχουν τέτοιες σαρκικές ανάγκες, ότι είναι διαφορετικοί απ’ τους κανονικούς ανθρώπους, ότι έχουν ήδη αποτινάξει τα εγκόσμια και τέτοιου είδους χυδαία συμφέροντα. Κάποιοι άνθρωποι, όταν μιλήσουν λίγο με απίστους, λένε: «Κάτι δεν πάει καλά. Αυτοί οι άπιστοι είναι κακοί. Με το που τους μιλήσεις και ανακατευτείς στις υποθέσεις τους, νιώθεις εσωτερική αναστάτωση και πρέπει να τρέξεις ενώπιον του θεού για εξομολόγηση και προσευχή. Πρέπει να σπεύσεις να διαβάσεις τα λόγια του θεού, να αφήσεις τα λόγια του να σε κυριεύσουν και να σε γεμίσουν». Κι έτσι, όταν βλέπουν απίστους, ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Θεό, τους αποφεύγουν και δεν τους μιλάνε. Δεν πρόκειται καν να αλληλεπιδράσουν κανονικά μαζί τους και οι άλλοι τους θεωρούν αλλόκοτους. Αυτόν τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν τον βασίζουν στο εξής: «Όλοι οι άπιστοι είναι διάβολοι και δεν πρέπει να τους μιλάμε. Ο θεός απεχθάνεται τους διαβόλους, γι’ αυτό αν έχουμε επαφές με διαβόλους και έχουμε στενές σχέσεις μαζί τους, τότε ο θεός θα νιώσει απέχθεια και γι’ αυτό. Πρέπει να απεχθανόμαστε αυτά που απεχθάνεται ο θεός και να απορρίπτουμε αυτά που απορρίπτει ο θεός». Αν δουν κάποιον αδελφό ή αδελφή να μιλάει, να συνομιλεί εγκάρδια ή να συζητάει για τα οικογενειακά του με ένα άπιστο μέλος της οικογένειάς του ή με έναν άπιστο φίλο, τότε σχηματίζουν μια άποψη γι’ αυτόν, με την εξής σκέψη: «Είναι έμπειρος πιστός που πιστεύει πολλά χρόνια στον θεό. Αντί να προσπαθεί να αποφύγει τους απίστους, έχει στενές σχέσεις μαζί τους. Αυτό σημαίνει ότι προδίδει τον θεό και, όταν του τύχει κάποιο πρόβλημα, σίγουρα θα γίνει Ιούδας». Κολλάνε μια ταμπέλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Οι γονείς κάποιων ανθρώπων δεν πιστεύουν στον Θεό, αλλά δεν έχουν αντίρρηση να πιστεύει το παιδί τους στον Θεό. Αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν πού και πού τηλέφωνο τους γονείς τους για να δουν τι κάνουν ή γυρνάνε σπίτι για να τους φροντίσουν όταν εκείνοι είναι άρρωστοι· αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό κι ο Θεός δεν το καταδικάζει. Κι αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι —αυτοί οι αντίχριστοι— τι κάνουν; Έτσι τα βλέπουν τα πράγματα; Κάνουν φασαρία γι’ αυτό και λένε: «Συνήθως τα λες τόσο ωραία και κάνεις τους άλλους να εγκαταλείψουν τα συναισθήματά τους και να μην περιορίζονται από αυτά. Βλέπω, όμως, ότι τα δικά σου συναισθήματα είναι ακόμα πιο έντονα. Εφόσον οι γονείς σου δεν πιστεύουν στον θεό, πρέπει να τους απορρίψεις». Ο άλλος απαντά: «Ναι μεν οι γονείς μου δεν πιστεύουν στον Θεό, αλλά δεν μου στέκονται και εμπόδιο. Με υποστηρίζουν πολύ». Ο αντίχριστος απαντάει: «Ακόμα κι αν σε υποστηρίζουν, αυτό δεν είναι αποδεκτό και παραμένουν διάβολοι. Πώς μπορείς ακόμα να τους μαγειρεύεις;» Ο άλλος λέει: «Δεν αποτελεί κανονικό ανθρώπινο συναίσθημα αυτό; Δεν είναι φυσιολογικό να μαγειρεύει κανείς λίγα φαγητά για τους γονείς του και να τους δείχνει λίγη από την αγάπη που οφείλει να τους δείξει ως παιδί τους; Εφόσον δεν το καταδικάζει ο Θεός, εσύ για ποιον λόγο το καταδικάζεις;» Ο αντίχριστος απαντά: «Ο θεός δεν θα καθόταν να ασχοληθεί με ένα τόσο ασήμαντο ζήτημα! Κι αφού δεν πρόκειται να ασχοληθεί ο θεός μ’ αυτό, εμείς πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να παραμείνουμε σταθεροί στη μαρτυρία μας. Τόσα χρόνια πιστεύεις στον θεό, κι όμως δεν έχεις διάκριση ούτε ανάστημα και μπορείς και συμπεριφέρεσαι τόσο καλά στους διαβόλους· τα συναισθήματά σου είναι πολύ έντονα!» Ακόμα κι αυτό το καταδικάζει! Καταδικάζει ανθρώπους και τους κολλάει ταμπέλες για το οτιδήποτε, έτσι ώστε να δείξει ότι έχει ανάστημα, ότι είναι σοβαρός κατά την επιδίωξή του και ότι έχει πίστη· όταν, όμως, πεθάνει τελικά ένα μέλος της δικής του οικογένειας, τότε κλαίει για μέρες, δεν μπορεί να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι και θέλει μέχρι και να εγκαταλείψει την πίστη του. Κάποιος του λέει: «Δεν είσαι πνευματικός άνθρωπος;» Εκείνος απαντάει: «Απαγορεύεται οι πνευματικοί άνθρωποι να είναι αδύναμοι; Δεν μπορώ κι εγώ να είμαι αδύναμος για λίγο;» Δεν είναι σοφιστείες αυτά; Οι ψευδείς πνευματικοί άνθρωποι είναι ικανοί να μεταμφιέζονται, κι αυτό ονομάζεται προσποίηση. Προσποιούνται πως δεν έχουν καμία αδυναμία, πως είναι υποτακτικοί, πως έχουν πίστη στον Θεό και πως είναι αφοσιωμένοι στον Θεό, πως μπορούν να τηρήσουν τους όρκους τους, πως μπορούν να υπομείνουν τα βάσανα και να δαπανήσουν τον εαυτό τους, καθώς και να μη συμπεριφέρονται με τρόπο που οι άλλοι μπορεί να θεωρήσουν ακατάλληλο ή όχι ιδανικό. Αν κρίνουμε με βάση την εξωτερική τους συμπεριφορά, οι άνθρωποι τους εγκρίνουν και δεν μπορούν να διακρίνουν κανένα ελάττωμα σ’ αυτούς, φαίνεται κατά βάση να συνάδουν με την αξιοπρέπεια των χριστιανών και δεν δείχνουν καν να πέφτουν στην αρνητικότητα ή την αδυναμία. Όταν βλέπουν κάποιον να νιώθει αδυναμία και αρνητικότητα, πολλές φορές τον μαλώνουν αυστηρά, λέγοντας: «Πέφτεις σε αδυναμία για ένα τόσο ανούσιο ζήτημα· δεν πληγώνει βαθιά τον Θεό κάτι τέτοιο; Έχεις ιδέα τι καιρούς διανύουμε; Ο θεός έχει εκφράσει για μας τόσα λόγια· πώς μπορείς, λοιπόν, ακόμα να πέφτεις στην αδυναμία; Πώς γίνεται να καταλαβαίνεις τόσο λίγο την καρδιά του θεού; Όποιο ζήτημα και αν αντιμετωπίζεις, πρέπει πάντα να προσέρχεσαι ενώπιον του θεού για προσευχή, να μαθαίνεις να αγαπάς τον θεό και να είσαι αφοσιωμένος σ’ αυτόν, καθώς και να υποτάσσεσαι και να μην πέφτεις σε αδυναμία. Αν σκέφτεσαι πάντοτε τη σάρκα σου, τότε δεν επαναστατείς εναντίον του θεού;» Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα σ’ αυτά που λένε εδώ, αλλά όλα αυτά είναι κούφια και δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα των άλλων. Λένε: «Έχεις ιδέα τι καιρούς διανύουμε;» Έχει αυτό κάποια σχέση με το γεγονός ότι οι άνθρωποι αισθάνονται αδύναμοι; Έχει καμία σχέση με την επαναστατικότητα; Οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις, ζούνε μέσα στη σάρκα τους και πάντοτε μπορούν να πέσουν σε αδυναμία και να επαναστατήσουν.

Οι αντίχριστοι θέλουν να παίξουν τον ρόλο των πνευματικών ανθρώπων, τον ρόλο των καλύτερων ανάμεσα στους αδελφούς και τις αδελφές και τον ρόλο εκείνων που καταλαβαίνουν την αλήθεια και μπορούν να βοηθήσουν όσους είναι αδύναμοι και ανώριμοι. Με τι σκοπό παίζουν αυτόν τον ρόλο; Κατ’ αρχάς, νομίζουν ότι έχουν ήδη υπερβεί τη σάρκα και τα εγκόσμια, ότι έχουν αποτινάξει την αδυναμία και τις σαρκικές ανάγκες της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Νομίζουν ότι οι ίδιοι είναι εκείνοι που μπορούν να αναλάβουν σημαντικά καθήκοντα μέσα στον οίκο του Θεού, που μπορούν να λάβουν υπόψη τους τις προθέσεις του Θεού και που έχουν μια καρδιά γεμάτη με τα λόγια του Θεού. Επαινούν τον εαυτό τους για το ότι έχουν ανταποκριθεί ήδη στις απαιτήσεις του Θεού και Τον έχουν ικανοποιήσει, για το ότι μπορούν να λάβουν υπόψη τους τις προθέσεις του Θεού και για το ότι μπορούν να αποκτήσουν τον υπέροχο προορισμό που έχει υποσχεθεί ο Θεός. Γι’ αυτό πολλές φορές νιώθουν μεγάλη υπεροψία και νομίζουν ότι είναι ανώτεροι απ’ τους άλλους. Όσα λόγια μπορούν να θυμηθούν και να καταλάβουν με το δικό τους μυαλό τα χρησιμοποιούν για να κάνουν κήρυγμα στους άλλους, για να τους καταδικάσουν και να βγάλουν ετυμηγορία σε βάρος τους. Επίσης, πολλές φορές χρησιμοποιούν κάποιες προσεγγίσεις και κάποια ρητά που τα φαντάζονται στις αντιλήψεις τους για να οριοθετήσουν τους άλλους και να τους δώσουν οδηγίες, υποχρεώνοντας τους άλλους να τηρούν τους κανονισμούς και να υπακούνε σ’ αυτούς, προκειμένου να διαφυλάξουν τη θέση τους στην εκκλησία. Πιστεύουν ότι, εφόσον μπορούν να κηρύξουν ένα σύνολο από πνευματικά δόγματα, να φωνάξουν συνθήματα που είναι στη μόδα, να δείξουν τον δρόμο, να δείξουν προθυμία να βγουν μπροστά και να αναλάβουν έργο και να διατηρήσουν την κανονική τάξη μέσα στην εκκλησία, τότε θα αποτελούν πνευματικούς ανθρώπους και η θέση τους θα είναι σταθερή. Έτσι, πλασάρουν τον εαυτό τους ως πνευματικό άνθρωπο κι επαινούν τον εαυτό τους που είναι τέτοιος, ενώ ταυτόχρονα πλασάρονται ως παντοδύναμοι, απόλυτα ικανοί και τέλειοι άνθρωποι. Αν, για παράδειγμα, τους ρωτήσεις αν ξέρουν να πληκτρολογούν σε υπολογιστή, λένε: «Ναι, δεν με δυσκολεύει η πληκτρολόγηση». Τους ρωτάς: «Ξέρεις να επισκευάζεις μηχανήματα;» κι εκείνοι λένε: «Όλα τα μηχανήματα βασίζονται στις ίδιες αρχές. Ναι, ξέρω να τα επισκευάζω». Τους ρωτάς: «Μπορείς να επισκευάσεις τρακτέρ;» Λένε: «Μετράει ως ικανότητα επιδιόρθωσης μηχανημάτων το να επισκευάσω αυτό το αργό μηχάνημα;» Τους ρωτάς: «Ξέρεις να μαγειρεύεις;» Λένε: «Εφόσον τρώω φαγητό, εννοείται πως ξέρω να μαγειρεύω!» Ρωτάς: «Ξέρεις να πιλοτάρεις αεροπλάνα;» Λένε: «Δεν έχω μάθει ποτέ, αλλά αν μάθαινα, τότε θα μπορούσα. Θα μπορούσα να γίνω πιλότος, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα». Νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, ότι είναι καλοί σε όλα. Χαλάει ο υπολογιστής ενός ανθρώπου κι εκείνος τους ζητάει να τον φτιάξουν. Λένε ότι τους είναι εύκολο να τον φτιάξουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα και δεν ξέρουν πώς να τον φτιάξουν· στο τέλος, μετά από συνεχείς προσπάθειες να τον επισκευάσουν, διαγράφουν όλες τις πληροφορίες που υπήρχαν στον υπολογιστή. Εκείνος που έχει τον υπολογιστή τούς ρωτάει: «Μπορείς ή δεν μπορείς να τον φτιάξεις;» Κι εκείνοι απαντούν: «Έχω ξαναφτιάξει υπολογιστές παλιότερα, αλλά τώρα κατά κάποιον τρόπο ξέχασα πώς να το κάνω. Καλύτερα να ζητήσεις από κάποιον άλλον να τον φτιάξει». Είναι πολύ καλοί στη μεταμφίεση, σωστά; Άνθρωποι σαν κι αυτούς έχουν τη διάθεση του αρχαγγέλου· δεν μπορούν ποτέ να πουν: «Δεν ξέρω πώς να το κάνω», ή «Δεν μπορώ να το κάνω», ή «Δεν είμαι καλός σ’ αυτό», ή «Πρώτη φορά το βλέπω αυτό», ή «Δεν ξέρω»· δεν μπορούν ποτέ να πουν τέτοιες κουβέντες. Όποιο κι αν είναι το ζήτημα, αν τους ρωτήσεις γι’ αυτό, τότε, ακόμα κι αν δεν ξέρουν πώς να το κάνουν και δεν το έχουν ξαναδεί ποτέ, πάλι θα πρέπει να σκαρφιστούν λόγους και δικαιολογίες ώστε να θεωρήσεις κακώς πως είναι καλοί στα πάντα, πως ξέρουν να κάνουν τα πάντα, πως μπορούν να κάνουν τα πάντα και πως όλα γίνονται. Τι είδους άνθρωποι θέλουν να είναι; (Υπεράνθρωποι, απόλυτα ικανοί άνθρωποι.) Θέλουν να είναι απόλυτα ικανοί άνθρωποι, να πλασάρονται ως άγγελοι του φωτός· τέτοιου είδους πράγμα δεν είναι αυτοί; Λόγω του ότι οι αντίχριστοι θέλουν πάντοτε να παριστάνουν πως είναι καλοί στα πάντα, όταν τους ζητήσεις να συνεργαστούν με άλλους, να ανταλλάξουν απόψεις, να συζητήσουν, να κάνουν συναναστροφή και να επικοινωνήσουν με άλλους για διάφορα ζητήματα, δεν μπορούν να το κάνουν. Λένε: «Δεν έχω ανάγκη κανέναν συνεργάτη. Δεν μου χρειάζεται βοηθός. Δεν έχω ανάγκη τη βοήθεια κανενός για να κάνω οτιδήποτε. Μπορώ και μόνος μου, ξέρω να κάνω τα πάντα, είμαι απόλυτα ικανός και δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να κάνω, κάτι που δεν μπορώ να πετύχω ή κάτι που δεν μπορώ να ολοκληρώσω. Ποιος είμαι εγώ; Εσείς δεν ξέρετε να κάνετε τίποτα, κι ακόμα κι αν ξέρετε να κάνετε κάτι, δεν είστε άριστοι σ’ αυτό. Εγώ, αν και μόνο ένα πράγμα έχω μάθει να κάνω, ξέρω να κάνω τα πάντα. Αν είμαι άριστος σε ένα αντικείμενο, τότε είμαι άριστος στα πάντα. Ξέρω να γράφω άρθρα και μπορώ να μιλήσω ξένες γλώσσες. Αν και τώρα δεν μιλάω καμία ξένη γλώσσα, αν μελετούσα, τότε δεν θα μου ήταν πρόβλημα να μάθω πέντε γλώσσες». Κάποιος τους ρωτάει αν μπορούν να παίξουν σε ταινίες, αν ξέρουν να τραγουδάνε και να χορεύουν, κι εκείνοι λένε ότι μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά. Είναι φοβεροί στο να καυχιούνται, σωστά; Παριστάνουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα και ότι ξέρουν να κάνουν τα πάντα· έχουν στ’ αλήθεια τη φύση του αρχαγγέλου! Τους ρωτάει κάποιος αν έχουν πέσει ποτέ σε αδυναμία όλα αυτά τα χρόνια που πιστεύουν στον Θεό, κι εκείνοι απαντούν: «Για ποιον λόγο να πέσω σε αδυναμία; Τα λόγια του θεού είναι τόσο ξεκάθαρα. Δεν πρέπει να πέφτουμε σε αδυναμία, διαφορετικά απογοητεύουμε τον θεό. Πρέπει να προσπαθούμε στο 120 τοις εκατό για να ξεπληρώσουμε την αγάπη του θεού!» Ο άλλος ρωτάει: «Σου έλειψε ποτέ το σπίτι σου μετά από τόσα χρόνια που έχεις φύγει; Κλαις όταν σου λείπει το σπίτι σου;» Εκείνοι απαντούν: «Για ποιο πράγμα να κλάψω; Ο θεός βρίσκεται μέσα στην καρδιά μου. Όταν σκέφτομαι τον θεό, τότε παύει να μου λείπει το σπίτι μου. Όλοι οι άπιστοι στην οικογένειά μου είναι διάβολοι και σατανάδες. Προσεύχομαι να είναι καταραμένοι». Ο άλλος ρωτάει: «Έχεις παραστρατήσει ποτέ στα τόσα χρόνια που πιστεύεις;» Εκείνοι απαντούν: «Τα λόγια του θεού είναι τόσο ξεκάθαρα, πώς είναι δυνατόν να παραστρατήσει κανείς; Εκείνοι που παραστρατούν είναι παράλογοι και δεν έχουν πνευματική κατανόηση. Μπορεί να παραστρατήσει κάποιος με το δικό μου επίπεδο; Είναι δυνατόν να ακολουθήσω εγώ το λάθος μονοπάτι; Αποκλείεται». Νομίζουν ότι είναι καλοί στα πάντα, ότι είναι καλύτεροι απ’ όλους τους άλλους. Τι γνώμη έχουν για τους ανθρώπους που πέφτουν στην αρνητικότητα και την αδυναμία; Λένε: «Οι άνθρωποι που πέφτουν στην αρνητικότητα και την αδυναμία απλώς δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν». Έτσι είναι όντως; Είναι φυσιολογικό να πέσει κανείς σε λίγη αρνητικότητα και αδυναμία, ενώ υπάρχει λόγος για να πέσει κανείς σε λίγη αρνητικότητα και αδυναμία· πώς μπορούν, λοιπόν, να περιγράφουν το συγκεκριμένο πρόβλημα λέγοντας ότι αυτοί οι άνθρωποι «δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν»; Οι αντίχριστοι παριστάνουν έτσι τους πνευματικούς, παριστάνουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, παριστάνουν ότι δεν έχουν την παραμικρή ατέλεια ή αδυναμία, κι ακόμα περισσότερο παριστάνουν ότι δεν είναι επαναστατικοί και ότι δεν έχουν διαπράξει ποτέ καμία παράβαση.

Ανεξάρτητα από το περιβάλλον, ανεξάρτητα από το καθήκον που κάνουν, οι αντίχριστοι θα προσπαθήσουν να δώσουν την εντύπωση ότι δεν είναι αδύναμοι, ότι είναι πάντα δυνατοί, γεμάτοι πίστη και ποτέ αρνητικοί, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μη δουν το πραγματικό τους ανάστημα ή την πραγματική τους στάση απέναντι στον Θεό. Στην πραγματικότητα, στα βάθη της καρδιάς τους, όντως πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούν να κάνουν; Πιστεύουν ειλικρινά ότι δεν έχουν αδυναμίες, αρνητικότητα ή αποκαλύψεις διαφθοράς; Σίγουρα όχι. Είναι καλοί στο να μεταμφιέζονται, ικανοί στο να κρύβουν πράγματα. Τους αρέσει να δείχνουν στους ανθρώπους την ισχυρή και έξοχη πλευρά τους· δεν θέλουν να βλέπουν οι άνθρωποι την πλευρά τους που είναι αδύναμη και αληθινή. Ο σκοπός τους είναι προφανής: είναι, πολύ απλά, να διατηρήσουν τη ματαιοδοξία και την περηφάνια τους, να προστατεύσουν τη θέση που έχουν στις καρδιές των ανθρώπων. Σκέφτονται ότι αν ανοιχτούν ενώπιον των άλλων σχετικά με την αρνητικότητα και την αδυναμία τους, αν αποκαλύψουν την πλευρά τους που είναι επαναστατική και διεφθαρμένη, αυτό θα επιφέρει σοβαρή ζημία στο κύρος και τη φήμη τους —πιο πολύ κόπο προκαλεί παρά όφελος. Προτιμούν, λοιπόν, να πεθάνουν, παρά να παραδεχτούν ότι κάποιες φορές είναι αδύναμοι, επαναστατικοί και αρνητικοί. Και αν έρθει μια μέρα που όλοι δουν την πλευρά τους που είναι αδύναμη και επαναστατική, που δουν ότι είναι διεφθαρμένοι και δεν έχουν αλλάξει καθόλου, θα συνεχίσουν και πάλι να μεταμφιέζονται. Νομίζουν ότι αν παραδεχτούν ότι έχουν διεφθαρμένη διάθεση, ότι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, ασήμαντοι, τότε θα χάσουν τη θέση τους στις καρδιές των ανθρώπων, θα χάσουν τη λατρεία όλων, κι έτσι θα έχουν αποτύχει τελείως. Έτσι λοιπόν, ό,τι κι αν συμβεί, δεν ανοίγονται στους ανθρώπους· ό,τι κι αν συμβεί, δεν δίνουν την εξουσία και τη θέση τους σε κανέναν άλλον· αντίθετα, προσπαθούν όσο μπορούν να ανταγωνίζονται και δεν τα παρατούν ποτέ. Όποτε έρχονται αντιμέτωποι με ένα ζήτημα, παίρνουν την πρωτοβουλία να βρεθούν στο προσκήνιο, να δειχτούν και να προβληθούν. Μόλις εμφανιστεί ένα πρόβλημα και προκύψουν συνέπειες, τρέχουν να κρυφτούν ή προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη σε κάποιον άλλον. Αν βρεθούν αντιμέτωποι με κάποιο ζήτημα που καταλαβαίνουν, αμέσως κάνουν επίδειξη όσο μπορούν και αρπάζουν την ευκαιρία για να τους μάθουν οι άλλοι, έτσι ώστε να δουν ότι έχουν χαρίσματα και ειδικές ικανότητες, να τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και να τους λατρεύουν. Εάν συμβεί κάτι σημαντικό, και κάποιος τους ρωτήσει τι καταλαβαίνουν από το γεγονός, είναι επιφυλακτικοί στο να αποκαλύψουν τις απόψεις τους, αφήνοντας τους άλλους να μιλήσουν πρώτοι. Η επιφυλακτικότητά τους έχει τους λόγους της: είτε έχουν άποψη, αλλά φοβούνται ότι η άποψή τους είναι λανθασμένη, ότι αν την πουν φωναχτά, οι άλλοι θα την αντικρούσουν, κάνοντάς τους να ντραπούν, και γι’ αυτό δεν τη λένε· είτε δεν έχουν άποψη και, μην μπορώντας να αντιληφθούν καθαρά το θέμα, δεν τολμούν να μιλήσουν αυθαίρετα, από φόβο μην τους περιγελάσουν για το λάθος τους —έτσι η μόνη τους επιλογή είναι η σιωπή. Εν ολίγοις, δεν μιλούν εύκολα για να εκφράσουν τις απόψεις τους, επειδή φοβούνται μην αποκαλυφθεί αυτό που πραγματικά είναι, μην αφήσουν τους ανθρώπους να δουν ότι είναι ξεπεσμένοι και άθλιοι, επηρεάζοντας έτσι την εικόνα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτούς. Έτσι, αφότου όλοι οι άλλοι έχουν ολοκληρώσει τη συναναστροφή ως προς τις απόψεις, τις σκέψεις και τις γνώσεις τους, αξιοποιούν κάποιους πιο μεγαλόπνοους και πιο βάσιμους ισχυρισμούς, τους οποίους πλασάρουν για δικές τους απόψεις και δική τους κατανόηση. Τους συνοψίζουν και συναναστρέφονται σχετικά μ’ αυτούς με όλους, κερδίζοντας έτσι υψηλή θέση στις καρδιές των άλλων. Οι αντίχριστοι είναι εξαιρετικά πανούργοι: Όταν έρθει ο καιρός να εκφράσουν μια οπτική, δεν ανοίγονται ποτέ για την αληθινή τους κατάσταση και δεν τη δείχνουν στους ανθρώπους ούτε τους δίνουν να καταλάβουν τι σκέφτονται πραγματικά, ποιο είναι το επίπεδό τους, πώς είναι η ανθρώπινη φύση τους, τι ικανότητες κατανόησής έχουν και αν έχουν πραγματική γνώση της αλήθειας. Κι έτσι, την ώρα που καυχιούνται και παριστάνουν ότι είναι πνευματικοί, ότι είναι τέλειοι άνθρωποι, βάζουν τα δυνατά τους για να καλύψουν το αληθινό τους πρόσωπο και το πραγματικό τους ανάστημα. Δεν αποκαλύπτουν ποτέ τις αδυναμίες τους στους αδελφούς και στις αδελφές ούτε προσπαθούν ποτέ να μάθουν τις δικές τους ατέλειες και ελλείψεις· αντίθετα, βάζουν τα δυνατά τους για να τα συγκαλύψουν. Οι άνθρωποι τους ρωτούν: «Πιστεύεις στον Θεό εδώ και τόσα χρόνια. Είχες ποτέ αμφιβολίες για τον Θεό;» Απαντούν: «Όχι». Τους ρωτούν: «Έχεις μετανιώσει ποτέ που απαρνήθηκες τα πάντα για να δαπανήσεις για τον Θεό;» Απαντούν: «Όχι». «Όταν ήσουν άρρωστος, δυσανασχέτησες και σου έλειψε το σπίτι;» Και απαντούν: «Ποτέ». Βλέπεις λοιπόν, οι αντίχριστοι παρουσιάζουν τον εαυτό τους ως ακλόνητο, με ισχυρή θέληση και ικανό να απαρνηθεί και να υποφέρει, ως κάποιον αψεγάδιαστο και χωρίς ελαττώματα ή προβλήματα. Αν κάποιος τους επισημάνει τη διαφθορά και τα ελαττώματά τους, τους φερθεί ισότιμα, ως κανονικό αδελφό ή αδελφή, και ανοιχτεί και συναναστραφεί μαζί τους, πώς αντιμετωπίζουν το θέμα; Κάνουν τα πάντα για να υπερασπιστούν και να δικαιολογήσουν τον εαυτό τους, να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο και τελικά να κάνουν τους ανθρώπους να δουν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα και ότι είναι τέλεια, πνευματικά άτομα. Δεν είναι προσποίηση όλο αυτό; Όλοι όσοι περνιούνται για άψογοι και άγιοι προσποιούνται. Γιατί λέω ότι όλοι αυτοί προσποιούνται; Πείτε Μου, υπάρχει κάποιος άψογος μέσα στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα; Υπάρχει κάποιος που να είναι αληθινά άγιος; (Όχι.) Φυσικά όχι. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να επιτύχει την τελειότητα, όταν είναι τόσο βαθιά διεφθαρμένος από τον Σατανά και, επιπλέον, δεν κατέχει από τη φύση του την αλήθεια; Μόνο ο Θεός είναι άγιος, ενώ όλη η διεφθαρμένη ανθρωπότητα είναι ρυπαρή. Εάν κάποιος παρίστανε τον άγιο, λέγοντας ότι είναι άψογος, τι θα ήταν αυτό το άτομο; Θα ήταν ένας διάβολος, ένας σατανάς, ένας αρχάγγελος —ένας αληθινός αντίχριστος. Μόνο ένας αντίχριστος θα ισχυριζόταν ότι είναι ένα αψεγάδιαστο και άγιο άτομο. Έχουν αυτογνωσία οι αντίχριστοι; (Όχι.) Κι εφόσον δεν έχουν αυτογνωσία, υπάρχει περίπτωση να συναναστραφούν σχετικά με την αυτογνωσία τους; (Όχι.) Υπάρχουν άραγε αντίχριστοι που θα συναναστραφούν σχετικά με την αυτογνωσία τους; (Ναι.) Τι σόι άνθρωποι το κάνουν αυτό; (Οι υποκριτές.) Σωστά. Αυτοί οι άνθρωποι προσποιούνται ότι έχουν αυτογνωσία, κάνουν την τρίχα τριχιά και περιγράφουν με πολλές μεγαλόστομες ταμπέλες τον εαυτό τους, λέγοντας ότι είναι σατανάδες και δαίμονες, παριστάνοντας ότι έχουν βαθιά αυτογνωσία. Είναι άνθρωποι με ψεύτικη πνευματικότητα, σωστά; Δεν είναι υποκριτές; Όταν συναναστρέφονται σχετικά με την αυτογνωσία τους, έχουν πραγματικά αυτογνωσία; (Όχι.) Και τότε τι λένε για την αυτογνωσία τους; (Όταν μιλάνε οι αντίχριστοι για την αυτογνωσία τους, δεν μιλάνε για την πραγματική τους κατάσταση, αλλά λένε μόνο κενά λόγια και λόγια δόγματος, τα οποία δεν είναι καθόλου πρακτικά· δείχνουν να έχουν πολύ βαθιές γνώσεις, αλλά δεν υπάρχει κανένα ίχνος μεταμέλειας.) Είναι αυτή πραγματική αυτογνωσία; Εφόσον δεν νιώθουν πραγματική μεταμέλεια, έχουν καταφέρει να μισήσουν τον εαυτό τους; Έχουν πετύχει αυτό το αποτέλεσμα; Όταν δεν νιώθουν καμία μεταμέλεια και καθόλου μίσος για τον εαυτό τους, δεν έχουν πραγματική αυτογνωσία. Η αυτογνωσία στην οποία αναφέρονται οι αντίχριστοι αφορά μόνο εκείνα τα πράγματα που ξέρουν όλοι γι’ αυτούς, εκείνα που όλοι βλέπουν. Επίσης, καταφεύγουν σε σοφιστείες και στο να δικαιολογούν τον εαυτό τους, έτσι ώστε οι πάντες να πιστέψουν ότι δεν έκαναν τίποτα κακό και, παρ’ όλα αυτά, μπορούν ακόμα να μιλάνε για την αυτογνωσία τους, έτσι ώστε οι άνθρωποι να τους εκτιμήσουν ακόμα περισσότερο. Όταν οι άλλοι βλέπουν ότι δεν έχουν κάνει τίποτα κακό, αλλά παρ’ όλα αυτά κάνουν αυτοκριτική και προσπαθούν να φτάσουν στην αυτογνωσία, πιστεύουν το εξής: «Αν όντως κάνει κάτι λάθος, τότε θα είναι ακόμα πιο πιθανό να φτάσει στην αυτογνωσία. Τι ευσεβής που είναι!» Και ποιο αποτέλεσμα προκύπτει όταν το κάνουν αυτό οι αντίχριστοι; Παραπλανούν τους ανθρώπους. Δεν αναλύουν πραγματικά ούτε καταλαβαίνουν τη διεφθαρμένη διάθεσή τους έτσι ώστε να πάρουν κάποιο μάθημα από αυτό οι άλλοι άνθρωποι· αντίθετα, χρησιμοποιούν τη συναναστροφή σχετικά με την αυτογνωσία τους για να κάνουν τους άλλους να τους έχουν σε μεγαλύτερη εκτίμηση. Ποια είναι η φύση αυτής της πράξης; (Καταθέτουν μαρτυρία για τον εαυτό τους για να παραπλανήσουν τους άλλους.) Σωστά. Παραπλανούν τους ανθρώπους. Πώς μπορεί αυτό να θεωρηθεί αυτογνωσία; Πρόκειται για εξαπάτηση και τίποτε άλλο. Μιλώντας για την αυτογνωσία τους, προσπαθούν να παραπλανήσουν τους ανθρώπους, να τους κάνουν να πιστέψουν ότι οι ίδιοι είναι πνευματικοί άνθρωποι και ότι έχουν αυτογνωσία, προκειμένου να τους έχουν οι άλλοι σε μεγάλη εκτίμηση και να τους λατρεύουν. Πρόκειται για μια ποταπή και αισχρή άσκηση· αυτή είναι η μοχθηρία των αντίχριστων.