3. Χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές

Μόλις τώρα, συναναστραφήκαμε πάνω σε δύο σημεία σχετικά με το ότι οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν αν βγαίνουν αληθινά τα λόγια του Θεού: Το ένα στοιχείο αφορούσε τα λόγια υπόσχεσης και ευλογίας του Θεού και το άλλο τα λόγια κατάρας και τιμωρίας του Θεού προς τους ανθρώπους. Στη συνέχεια, ας περάσουμε στο τρίτο σημείο, δηλαδή τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Όπως και στα δύο προηγούμενα σημεία, η στάση των αντίχριστων απέναντι σ’ αυτού του είδους τα λόγια είναι η ίδια: Είναι περίεργοι, θέλουν να εξετάσουν εξονυχιστικά, να κατανοήσουν αυτά τα λόγια, αλλά και να δουν την μέρα που θα βγουν αληθινά, να δουν με τα μάτια τους τα γεγονότα να συμβαίνουν. Με την αντιμετώπισή τους απέναντι σ’ αυτού του είδους τα λόγια, οι αντίχριστοι συνωμοτούν κιόλας στα βάθη της καρδιάς τους· αναλογίζονται τυχόν αντίμετρα και αναπτύσσουν μέσα τους διάφορες αμφιβολίες. Παρατηρούν και ελέγχουν αν αυτού του είδους τα λόγια βγαίνουν ή δεν βγαίνουν αληθινά, προκειμένου να αναπτύξουν τα αντίστοιχα αντίμετρα. Όταν διαβάζουν οι αντίχριστοι τα λόγια που προφητεύουν καταστροφές, η καρδιά τους γεμίζει με προσμονή για τη μέρα που οι καταστροφές θα εκπληρωθούν κι οι ίδιοι γεμίζουν με διάφορες φαντασιοκοπίες. Ελπίζουν πως τα λόγια του Θεού θα βγουν αληθινά, αλλά και πως η έλευση των καταστροφών θα διευρύνει τους ορίζοντές τους, ικανοποιώντας τις ευχές και τις επιθυμίες τους. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή όλες οι καταστροφές που προφητεύει ο Θεός σχετίζονται με την πραγματοποίηση του σπουδαίου έργου Του, με την ημέρα που ο Θεός θα δοξαστεί, με την αρπαγή των αγίων, με την είσοδο της ανθρωπότητας σ’ έναν θαυμαστό προορισμό και ούτω καθεξής. Γι’ αυτό και οι αντίχριστοι νιώθουν ακόμα μεγαλύτερη προσμονή και περιέργεια σχετικά μ’ αυτό το κομμάτι των λόγων του Θεού, αυτό που προφητεύει καταστροφές. Σε σύγκριση με τα δύο πρώτα σημεία, γι’ αυτού του είδους τα λόγια οι αντίχριστοι ενδιαφέρονται ακόμα περισσότερο. Οι αντίχριστοι πιστεύουν μέσα τους πως, αν κάποια οντότητα μπορεί να προκαλέσει μια καταστροφή, όπως για παράδειγμα σεισμό, επιδημία, επιδρομή εντόμων, πλημμύρα, λασπολίσθηση ή άλλη φυσική καταστροφή, τότε πρόκειται για ένα πολύ ισχυρό ον, που έχει μεγάλη ικανότητα και αξίζει να το ακολουθούν, να το λατρεύουν και να το εμπιστεύονται. Για παρόμοιους λόγους, επομένως, το αν λόγια όπως οι προφητείες του Θεού για τις καταστροφές βγαίνουν ή δεν βγαίνουν αληθινά είναι, για τους αντίχριστους, πρότυπο βάσει του οποίου κρίνουν αν ο Θεός είναι πράγματι ο Θεός. Μέσα τους, τηρούν κατά γράμμα αυτού του είδους το λογικό σκεπτικό, την ιδέα και την άποψη, και θεωρούν πως αυτή η άποψη είναι ορθή, έγκυρη και σωστή ως κίνηση. Έτσι, από τη μέρα που οι αντίχριστοι άρχισαν να ακολουθούν τον Θεό, απ’ τη στιγμή που είδαν τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές, τους απασχολεί μέσα τους αυτό το ζήτημα. Ανησυχούν γι’ αυτά που αναφέρονται στα λόγια του Θεού: πότε θα έρθουν οι έσχατες ημέρες, πότε θα πραγματοποιηθεί το σπουδαίο έργο του Θεού, πώς θα υποβάλει ο Θεός την ανθρωπότητα σε παίδευση, τι είδους καταστροφές θα φέρει ο Θεός για να τιμωρήσει και να καταστρέψει την ανθρωπότητα, με ποια μέθοδο θα ρίξει ο Θεός την ανθρωπότητα στην καταστροφή και με ποιον τρόπο μόνο όσοι ακολουθήσουν τον Θεό και κερδίσουν την έγκρισή Tου θα μπορέσουν να αποφύγουν και να τη γλιτώσουν από τέτοιες καταστροφές, χωρίς να αναγκαστούν να υποστούν τα βάσανα αυτών των καταστροφών. Οι αντίχριστοι θεωρούν πολύ σημαντικά τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές· τα αναλύουν μες στην καρδιά τους, τα απομνημονεύουν και τα επαναλαμβάνουν μες στο μυαλό τους. Θυμούνται κάθε λέξη που αφορά τις καταστροφές, και φαντάζονται κιόλας πότε και πώς θα γίνει πραγματικότητα μια ορισμένη καταστροφή. Αναλογίζονται τι θα κάνουν αν γίνει πραγματικότητα, τι είδους καταστροφή προβλέπει μια ορισμένη προφητεία και πώς πρέπει να αντιδράσουν αν όντως βγει αληθινή. Από τότε που είδαν οι αντίχριστοι αυτές τις προφητείες, φαίνεται να βρήκαν σ’ αυτές έναν λόγο για να παλέψουν, μια κατεύθυνση κι έναν σκοπό μέσα στο πλαίσιο της πίστης τους στον Θεό. Ενώ περιμένουν να χτυπήσουν οι καταστροφές, ταυτόχρονα προετοιμάζονται με κάθε τρόπο. Προκειμένου να έχουν την προστασία του Θεού όταν έρθουν οι μεγάλες καταστροφές, διαδίδουν το ευαγγέλιο κι απαρνούνται τη δουλειά και την οικογένειά τους. Ταυτόχρονα, προκειμένου να επιβιώσουν όταν χτυπήσουν οι καταστροφές, συχνά προσεύχονται ταπεινά στον Θεό, με την ελπίδα πως τα λόγια Του θα βγουν σύντομα αληθινά, πως όλα όσα σκοπεύει να πετύχει ο Θεός θα πραγματοποιηθούν γρήγορα, πως σύντομα ο Θεός θα κερδίσει δόξα και θα αναπαυθεί, και πως οι ίδιοι μπορεί να απολαύσουν σύντομα τις ευλογίες της βασιλείας των ουρανών. Από όλες αυτές τις απόψεις των αντίχριστων, από τα λόγια και τις προσευχές που εκείνοι ξεστομίζουν συχνά, φαίνεται πως προσμένουν με ανυπομονησία να πραγματοποιηθεί το σπουδαίο έργο του Θεού και Εκείνος να αναπαυθεί μια ώρα αρχύτερα. Χωρίς, όμως, να το ξέρουν οι άλλοι, πίσω απ’ αυτές τις ελπίδες κρύβονται οι καταχθόνιες προθέσεις των αντίχριστων. Ελπίζουν πως, με τέτοιες προσευχές και με ψεύτικες εντυπώσεις, μπορούν να αποφύγουν τις καταστροφές και να βρουν καταφύγιο στον Θεό. Ενώ προετοιμάζονται για όλα αυτά, ελπίζουν ταυτόχρονα πως οι καταστροφές θα έρθουν γρήγορα και πως τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές θα βγουν σύντομα αληθινά. Χωρίς να βγαίνουν απ’ τα όρια της αντοχής τους, συνεχίζουν να πληρώνουν ένα τίμημα, να δαπανούν τον εαυτό τους, να υποφέρουν και να υπομένουν όπως και πριν, ενώ σπάνε το κεφάλι τους για να δώσουν μια καλή παράσταση μπροστά σε όλους. Θέλουν να αναγνωρίσουν όλοι πόσο μεγάλο τίμημα πλήρωσαν οι ίδιοι για να διαδώσουν το ευαγγέλιο, πόσες διακρίσεις και διώξεις υπέμειναν, και πόσο μεγάλο ήταν το κόστος της αναμονής γι’ αυτήν τη μέρα. Ελπίζουν πως ο Θεός θα δει τα βάσανα που άντεξαν και το τίμημα που πλήρωσαν, κι έτσι, όταν χτυπήσει η καταστροφή, θα τους χαριστεί. Ταυτόχρονα, λόγω του τιμήματος που πλήρωσαν, ελπίζουν να είναι αρκετά τυχεροί ώστε να βρεθούν μεταξύ αυτών που θα αποκτήσουν έναν καλό προορισμό και θα ευλογηθούν μετά την καταστροφή. Βαθιά μέσα τους, οι αντίχριστοι τα υπολογίζουν όλα αυτά σιωπηλά και χωρίς να γίνονται αντιληπτοί. Στο τέλος, φτάνει μια μέρα που, εξαιτίας ενός ασήμαντου συμβάντος, οι αντίχριστοι βιώνουν κάποια αναποδιά, και οι ενέργειες και οι συμπεριφορές τους μοιάζουν καταδικασμένες. Αυτό σημαίνει πως οι ελπίδες και οι φαντασιώσεις τους πρόκειται σύντομα να γίνουν θρύψαλα, οι επιθυμίες τους πρόκειται να παραμείνουν ανεκπλήρωτες. Τη συγκεκριμένη στιγμή, ποια είναι η πρώτη σκέψη που εμφανίζεται στα βάθη της καρδιάς των αντίχριστων; «Έδωσα τόσο πολλά, υπέφερα τόσο πολύ, υπέμεινα πράγματα για τόσες μέρες, πίστεψα τόσα χρόνια, κι όμως δεν είδα κανένα απ’ τα λόγια του θεού που προφητεύουν καταστροφές να βγαίνει αληθινό. Άραγε, ο θεός θα φέρει όντως καταστροφές; Άραγε, θα εκπληρώσει ποτέ ο θεός αυτά που περιμέναμε, αυτά για τα οποία προσευχηθήκαμε; Πού ακριβώς βρίσκεται ο θεός; Πρόκειται όντως να μας σώσει ή όχι; Άραγε, είναι καν υπαρκτές οι καταστροφές που ανέφερε ο θεός; Αν δεν είναι υπαρκτές, τότε ας σηκωθούμε να φύγουμε από δω. Δεν γίνεται να πιστέψει κανείς σ’ αυτόν τον θεό, δεν υπάρχει θεός!» Αυτό είναι το όριο των αντίχριστων. Μια μικρή αναποδιά, ίσως μια ακούσια λέξη καταδίκης και έκθεσης από κάποιον άλλον, τους χτυπάει εκεί που πονάνε, και τότε ξεσπάνε σε μια έκρηξη οργής, μην μπορώντας ούτε να κρατηθούν ούτε να προσποιούνται άλλο. Το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ξεσπάνε με μανία, δείχνοντας τα λόγια του Θεού και λέγοντας: «Αν τα λόγια σου δεν βγουν αληθινά, αν δεν συμβούν οι καταστροφές που ανέφερες, θα πάψω να πιστεύω σ’ εσένα. Απ’ την αρχή, μόνο χάρη σ’ αυτά τα λόγια που προφήτευαν καταστροφές κήρυττα το ευαγγέλιο, πλήρωνα το τίμημα και έκανα το καθήκον μου. Χωρίς αυτά τα λόγια, δεν θα πίστευα καθόλου σ’ εσένα! Χάρη σ’ αυτά τα λόγια, χάρη στις επικείμενες καταστροφές πίστεψα πως είσαι ο θεός. Τώρα, όμως, αφού υπέφερα τόσο πολύ, οι καταστροφές που ανέφερες δεν έχουν έρθει. Υπάρχουν τόσοι άπιστοι που κάνουν το κακό, κι όμως κανένας τους δεν έχει τιμωρηθεί· ούτε ένας απ’ αυτούς δεν έχει καταστραφεί. Ζουν ακόμα μες στην αμαρτία κι απολαμβάνουν τη ζωή τους, ενώ εγώ κάνω παραχωρήσεις εδώ και τόσα χρόνια, περιμένοντας απλώς τη μέρα που θα βγουν αληθινά τα λόγια σου που προφητεύουν καταστροφές. Κι εσύ, θεέ, τι έκανες; Ούτε μία φορά, ούτε καν από ενδιαφέρον για τη λαχτάρα και την ανυπομονησία μας, δεν έδειξες καθόλου σημεία και τέρατα, ούτε ποτέ έστειλες καταστροφές για να τις δούμε, για να δυναμώσεις την πίστη μας, για να ενισχύσεις την αφοσίωσή μας. Γιατί δεν κάνεις τέτοια πράγματα; Θεός δεν είσαι; Τόσο δύσκολο είναι να στείλεις καταστροφές για να τιμωρήσεις αυτόν τον κακό κόσμο, αυτήν την κακή ανθρωπότητα; Εμείς θέλουμε μόνο να εδραιώσουμε την πίστη μας μέσα απ’ την εκπλήρωση αυτών των πραγμάτων, κι εσύ δεν κάνεις τίποτα απολύτως. Αν δεν κάνεις τίποτα απολύτως, τότε δεν μπορούμε πια να πιστεύουμε στον θεό· δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα και δεν ωφελεί σε τίποτα να πιστεύουμε στον θεό. Δεν χρειάζεται να πιστεύουμε πια, δεν χρειάζεται να κάνουμε τα καθήκοντά μας, δεν χρειάζεται να διαδίδουμε το ευαγγέλιο». Μόλις οι αντίχριστοι πέσουν πάνω σε μια μικρή αναποδιά, μόλις έρθουν αντιμέτωποι με λίγες κακουχίες ή με λίγη δυσαρέσκεια στη ζωή τους, αποκαλύπτεται πλήρως το αληθινό τους πρόσωπο και οι βαθύτερες σκέψεις τους, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου, κι αυτό είναι πολύ τρομακτικό. Το πότε θα χτυπήσουν οι καταστροφές, το αν θα βγουν ή δεν θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές, το πώς και το πότε θα βγουν αληθινά, όλα αυτά τα καθορίζει ο Θεός. Όταν ο Θεός μιλάει στους ανθρώπους γι’ αυτά τα πράγματα, το κάνει για να τους τιμήσει, για να τους φερθεί όπως αρμόζει σε ανθρώπους, όχι για να χρησιμοποιήσει αυτά τα λόγια ως μέσο για να βρουν οι άνθρωποι κάποιο πάτημα έναντι του Θεού και να Τον κρίνουν. Οι αντίχριστοι πιστεύουν εσφαλμένα πως, αφού είπε αυτά τα λόγια ο Θεός, πρέπει να δώσει στους ανθρώπους και τη δυνατότητα να τα δουν να βγαίνουν αληθινά στη διάρκεια της ζωής τους κι ότι, σε αντίθετη περίπτωση, τα λόγια του Θεού θα ακυρώνονταν. Ένας θεός που τα λόγια του ακυρώνονται δεν πρέπει να θεωρείται θεός, δεν αξίζει να είναι θεός και δεν αξίζει να είναι ο δικός τους θεός· αυτήν τη λογική έχουν οι αντίχριστοι.

Απ’ την αρχή ως το τέλος, το μόνο που ήθελαν οι αντίχριστοι ήταν να εκμεταλλευτούν αυτά τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Αυτά τα λόγια τούς έδωσαν έμπνευση, καθώς και την ιδέα να χρησιμοποιήσουν καλές ανθρώπινες συμπεριφορές, μαζί με όλες τις θυσίες τους και τα βάσανα της σάρκας, ως αντάλλαγμα για την ευλογία της αποφυγής των καταστροφών. Κάθε στιγμή, ο μόνος σκοπός τους ήταν να αποφύγουν τις καταστροφές και να αποκτήσουν ευλογίες. Ποτέ δεν αντιμετώπισαν αληθινά ως Θεό Εκείνον που εξέφραζε αυτά τα λόγια. Απ’ την αρχή ως το τέλος, οι αντίχριστοι στέκονταν πάντα ενάντια στον Θεό, δοκιμάζοντας και ζυγίζοντας τον Θεό προκειμένου να χώσουν τη μύτη τους στα λόγια Του. Αν τα λόγια του Θεού βγουν αληθινά και διευρύνουν τους ορίζοντές τους, και εφόσον βγουν αληθινά σύμφωνα με το δικό τους γούστο, τις απόψεις και τις ανάγκες τους, τότε βλέπουν τον Θεό ως Θεό. Αν, όμως, κάτι τέτοιο πηγαίνει ενάντια στις επιθυμίες, τις απόψεις και τις ανάγκες τους, τότε δεν θεωρούν Θεό Εκείνον που είπε αυτά τα λόγια. Αυτήν την άποψη έχουν οι αντίχριστοι. Είναι ξεκάθαρο πως, βαθιά μέσα τους, δεν αναγνώρισαν ποτέ πως ο Θεός είναι ο Δημιουργός ούτε αναγνώρισαν ως γεγονός το ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος των πάντων. Αφού πέρασαν μια σειρά από αγώνες, αφού υπέφεραν υπομονετικά και πάλεψαν με τις σκέψεις τους, οι αντίχριστοι πήραν ένα μάθημα: «Δεν πρέπει κανείς να οριοθετεί αστόχαστα τα λόγια του θεού ούτε μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί αστόχαστα κι ελαφρά την εκπλήρωση των λόγων του θεού ως μέτρο της ταυτότητας και της ουσίας του. Δεν έχουμε προετοιμαστεί αρκετά και πρέπει να συνεχίσουμε να υπομένουμε, να ανοίξει το μυαλό μας. Όπως λένε τα ρητά: “Η καρδιά ενός πρωθυπουργού χωράει μέχρι και καράβι” και “Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα”. Τι πειράζει αν δεν βγουν αληθινά αυτά τα λόγια; Δεν έγινε και τίποτα. Άντεξα στις κακουχίες όλα αυτά τα χρόνια· ίσως, αν υπομείνω λίγα ακόμα, να βγουν αληθινά τα λόγια του θεού και να κερδίσω κάτι. Θα αντέξω μόνο λιγάκι ακόμα, θα ρισκάρω άλλη μία φορά. Δεν πρέπει να θυμώσω, αλλιώς όλες οι προηγούμενες προσπάθειές μου θα πάνε χαμένες κι όλα τα βάσανα που πέρασα θα αποδειχθούν μάταια. Τι απώλεια θα ήταν αυτό! Αν αποκαλύψω τώρα τις σκέψεις μου, αν ορθώσω ανάστημα για να αρνηθώ, να αμφισβητήσω και να κατηγορήσω τον θεό, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν έξυπνη κίνηση. Πρέπει να συνεχίσω να πληρώνω το τίμημα και να υπομένω τις κακουχίες, και να υπομένω διαρκώς. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς τη φράση: “Θα σωθεί αυτός που θα υπομείνει ως το τέλος”. Αυτό το ρητό ισχύει πάντοτε και παραμένει η υπέρτατη αλήθεια. Πρέπει να τηρήσω αυτό το ρητό και να το έχω συνεχώς χαραγμένο στην καρδιά μου». Τελικά, μετά από ένα διάστημα αρνητικότητας και σιωπής, οι αντίχριστοι και πάλι «όρθωσαν το ανάστημά τους».

Οι αντίχριστοι, κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των καθηκόντων τους στον οίκο του Θεού, αναλαμβάνουν κάθε είδους έργο ενώ υπηρετούν με διάφορους ρόλους. Εξωτερικά, φαίνεται σαν να μην υπάρχει καμία αλλαγή, όμως, όσο περισσότερο καιρό πιστεύουν στον Θεό και όσο περισσότερο καιρό Τον ακολουθούν, τόσο περισσότερο ψειρίζουν τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα που πιστεύουν στον Θεό, τόσο περισσότερα σημαίνει ότι έχουν θυσιάσει και απαρνηθεί, και τόσο πιο δύσκολο είναι να επιστρέψουν στο κοσμικό περιβάλλον. Γι’ αυτό και, όσον αφορά τα λόγια που προφητεύουν καταστροφές, οι αντίχριστοι σκέφτονται ασυναίσθητα, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό: «Ελπίζω να ισχύουν όλα αυτά. Όλα αυτά πρέπει να βγουν αληθινά». Θεωρούν πως αυτό το «πρέπει» και αυτό το σταθερό τους πιστεύω είναι η αληθινή πίστη τους στον Θεό. Αυτή η δήθεν «αληθινή πίστη» τούς δίνει κίνητρο να κάνουν τα καθήκοντά τους, να υποφέρουν και να πληρώνουν το τίμημα, να υπομένουν ξανά και ξανά, όπως ακριβώς λένε οι άπιστοι: «Πρέπει να ρισκάρεις τα πάντα για να κερδίσεις». Ενώ προσκολλώνται σ’ αυτό το πιστεύω, οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους για να μάθουν ποια μέρα θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού. Στο τέλος, έρχεται εκείνη η μέρα· συμβαίνουν συνεχώς σ’ αυτόν τον κόσμο καταστροφές και συμφορές, σε κάθε του γωνιά, σε διάφορες χώρες και διάφορες εθνοτικές ομάδες. Αυτές οι καταστροφές, μεγάλες και μικρές, παίρνουν πολλές ζωές, μεταβάλλουν το περιβάλλον διαβίωσης πολλών ανθρώπων, αλλάζουν την οικολογία του περιβάλλοντος, μεταμορφώνουν πολλές διαφορετικές δομές και τρόπους ζωής στην κοινωνία, και ούτω καθεξής. Όπως και να ‘χει, όμως, στα μάτια των αντίχριστων, και πάλι τα λόγια του Θεού βγαίνουν, σε μικρό βαθμό, αληθινά, κι αυτό είναι ό,τι πιο ικανοποιητικό στα βάθη της καρδιάς τους. Νιώθουν πως, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπέμεναν μάταια ούτε περίμεναν μάταια, και πως επιτέλους είδαν με τα μάτια τους τη μέρα και τη φάση κατά την οποία βγήκαν αληθινά τα λόγια του Θεού. Θεωρούν, όμως, πως δεν πρέπει ούτε να χάσουν το θάρρος τους ούτε να τα παρατήσουν· πρέπει να συνεχίσουν να υπομένουν και να περιμένουν. Τι βασανίζει πιο πολύ τους αντίχριστους βαθιά μέσα τους, όσο κι αν υπομένουν ή περιμένουν; «Έχουν βγει αληθινές κάποιες καταστροφές μικρής σημασίας: λιμοί, επιδημίες, διάλυση μερικών πολιτικών καθεστώτων· όλα αυτά βγαίνουν αληθινά σε κάποιο μικρό βαθμό. Οι μεγάλες καταστροφές, όμως, πότε θα βγουν αληθινές;» Από τη μία, οι αντίχριστοι πιστεύουν πως, κατά ένα μέρος τους, τα λόγια του Θεού βγαίνουν αληθινά αργά και σταδιακά· από την άλλη, όμως, αμφιβάλλουν: «Μήπως πρόκειται απλώς για φυσικές καταστροφές; Καταστροφές συνέβαιναν συνεχώς σε ολόκληρη την ιστορία. Όταν συμβαίνουν αυτές οι καταστροφές, εκπληρώνονται πράγματι τα λόγια του θεού; Αν όχι, περί τίνος πρόκειται; Δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι έτσι· κάποιος που πιστεύει στον θεό πρέπει να πιστεύει και στα λόγια του θεού. Έτσι εύκολα εκπληρώνονται, όμως, τα λόγια του θεού; Πώς το έκανε αυτό ο θεός; Εγώ γιατί δεν τον είδα να το κάνει; Εγώ γιατί δεν γνωρίζω τίποτα γι’ αυτό; Αν το έχει κάνει ο θεός, οι πιστοί του πρέπει να το δουν, ο θεός πρέπει να τους το στείλει σε όραμα. Ούτε, όμως, είδαμε το χέρι του θεού, ούτε τη φωνή του ακούσαμε. Δεν θα μπορούσαν, λοιπόν, να είναι απλές συμπτώσεις αυτά τα γεγονότα; Δεν θα έπρεπε να σκέφτομαι έτσι· σκέψεις σαν κι αυτές μπορεί να με αποδυναμώσουν. Πρέπει να συνεχίσω να πιστεύω πως όλα αυτά είναι εκπλήρωση των λόγων του θεού· θα θεωρήσω ότι πρόκειται για την κυριαρχία του θεού, ότι είναι τα λόγια του που βγαίνουν αληθινά, και όχι συμπτώσεις. Έτσι νιώθω πιο άνετα μέσα μου». Θεωρούν πως ένα τέτοιο σκεπτικό είναι πολύ έξυπνο και πως έχουν αναλύσει σωστά την κατάσταση, αφού κατάφεραν να μην αμφισβητήσουν τον θεό και ταυτόχρονα να σταθεροποιήσουν την πίστη τους, και επίσης να κατευνάσουν την ακατανίκητη ανησυχία και τις επιθυμίες που είχαν μέσα τους. Οι αντίχριστοι, ενώ κάνουν προσωρινές παραχωρήσεις και συμβιβασμούς, περιμένουν να έρθουν οι μεγάλες καταστροφές. «Πότε θα έρθουν οι μεγάλες καταστροφές; Όταν έρθουν, θα γίνει η αρπαγή των αγίων στον ουρανό· πού, όμως, ακριβώς θα συμβεί αυτό; Πώς γίνεται η αρπαγή; Θα πετάξουν ή θα τους σηκώσει το χέρι του θεού; Όταν συμβούν οι μεγάλες καταστροφές, θα διατηρήσουν οι άνθρωποι το υλικό τους σώμα; Θα συνεχίσουν να φοράνε τα ρούχα που φοράνε και τώρα; Άραγε, θα πεθάνουν όλοι οι άπιστοι; Τι είδους κατάσταση θα είναι αυτή; Οι άνθρωποι δεν μπορούν καν να φανταστούν. Καλύτερα να μην το σκέφτομαι για την ώρα. Ας πιστέψω απλώς ότι τα λόγια του θεού θα βγουν σίγουρα αληθινά. Μπορούν, όμως, να βγουν πράγματι αληθινά; Πότε θα έρθει αυτή η μέρα;» Μέσα τους, κάνουν διαρκώς στον εαυτό τους αυτές τις ερωτήσεις και αμφιβάλλουν συνεχώς. Οι αντίχριστοι, επειδή αυτές οι καταστροφές σχετίζονται στενά και συνδέονται άρρηκτα με τις προοπτικές και τη μοίρα τους, πιστεύουν τα εξής: «Δεν πρέπει να χαλαρώνω ούτε στιγμή όσο αναζητώ και παρατηρώ την εκπλήρωση των καταστροφών. Δεν γίνεται να εγκαταλείψω αυτό το ζήτημα. Τι πρέπει να κάνω, λοιπόν; Πρέπει να διαδώσω ευρέως το ευαγγέλιο, να κάνω επιμελώς τα καθήκοντά μου, να μην προκαλώ διατάραξη και αναστάτωση ούτε να κάνω λάθη, και ταυτόχρονα να διατηρώ χαμηλό προφίλ και να μην έχω πομπώδη συμπεριφορά. Όσο δεν κάνω λάθη και δεν με αποβάλλουν από την εκκλησία, αυτό μάλλον αρκεί. Θα καταφέρω σίγουρα να φτάσω στο καταφύγιο· αφού αυτό υποσχέθηκε ο θεός, ποιος μπορεί να μου το στερήσει;» Όταν σιγά σιγά κατέρχονται μικρές καταστροφές, και συμφορές βρίσκουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, οι αντίχριστοι γαληνεύουν και ηρεμούν κάπως βαθιά μέσα τους. Ταυτόχρονα, ανυπομονούν να έρθουν οι μεγάλες καταστροφές και η μέρα που θα γίνει η αρπαγή των αγίων. Ανεξάρτητα απ’ αυτό, οι αντίχριστοι συνεχίζουν να χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές. Κατά την άποψη του Θεού, όταν χώνουν τη μύτη τους αυτοί, είναι σαν να χώνει τη μύτη του ο Σατανάς. Ο Θεός βλέπει κάτι τέτοιο ως αμφισβήτηση, άρνηση, δυσφήμιση, καθώς και ως ανάλυση της ορθότητας του Θεού. Κάτι τέτοιο είναι αμφισβήτηση της ταυτότητας του Θεού, αμφιβολία για την εξουσία και την παντοδυναμία Του, καθώς και αμφιβολία για την αξιοπιστία Του. Ο Θεός δεν επιτρέπει να συμβούν τέτοια πράγματα ούτε επιτρέπει να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ενώ σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να σώσει ανθρώπους σαν κι αυτούς. Οι αντίχριστοι θεωρούν πως τα αντίμετρά τους, τα οποία έχουν συλλάβει μυστικά και τα έχουν υπολογίσει μέσα τους, είναι ό,τι πιο έξυπνο και καλά συγκαλυμμένο. Δεν έχουν ιδέα πως ο Θεός βλέπει όλες τις σκέψεις τους και τους καταδικάζει. Ο Θεός λέει τα εξής: «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά; Και τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Κατά Ματθαίον 7:22-23). Μέσα Του, ο Θεός λέει ήρεμα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους: Φύγετε από Εμένα, εσείς που κατεργάζεστε τη φαυλότητα. Χώνετε τη μύτη σας στις ενέργειες, χώνετε τη μύτη σας στα λόγια Μου. Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν γίνεται ποτέ να σωθούν. Είναι τρομακτικό το ότι οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν ως προσωπική τους επιδίωξη και ως μέτρο εξέτασης της ορθότητας του Θεού το αν θα βγουν αληθινά τα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές· επιπλέον, είναι και κακή πράξη.

Όσο για το αν θα βγουν ή δεν θα βγουν αληθινές ορισμένες πτυχές των λόγων του Θεού, πώς θα βγουν αληθινές, αλλά και πότε και πού θα βγουν αληθινές, ο Θεός έχει τους δικούς του τρόπους. Μόνο η χάρη του Θεού δίνει στους ανθρώπους τη μεγάλη τύχη να ακούνε αυτά τα λόγια απ’ τον Θεό. Ο σκοπός του Θεού όταν λέει αυτά τα λόγια δεν είναι να τα χρησιμοποιήσει η ανθρωπότητα για να δεσμεύσει τον Θεό, για να εξετάσει την ορθότητα του Θεού ή να επιβεβαιώσει την ταυτότητα του Θεού. Ο Θεός λέει αυτά τα λόγια μόνο και μόνο για να ενημερώσει την ανθρωπότητα ότι πρόκειται να κάνει τέτοια πράγματα, ποτέ Του όμως δεν είπε σε κανέναν: «Αυτό θα το κάνω έτσι, στους τάδε ανθρώπους, την τάδε στιγμή και με τον τάδε τρόπο». Όσον αφορά όσα δεν έχει πει ο Θεός στην ανθρωπότητα, είναι φως φανάρι: Η ανθρωπότητα ούτε χρειάζεται να τα μάθει ούτε έχει τα προσόντα για να τα μάθει. Γι’ αυτό, αν οι άνθρωποι χώνουν συνεχώς τη μύτη τους για να μάθουν αυτά τα ζητήματα, αν διαρκώς σκάβουν βαθιά, αν θέλουν συνεχώς να χρησιμοποιούν αυτά τα ζητήματα για να βρουν πάτημα απέναντι στον Θεό, για να Τον κρίνουν και να Τον καταδικάσουν, τότε, όταν συμβούν αυτά τα φαινόμενα, η ανθρωπότητα, χωρίς να το καταλάβει, θα βρεθεί να στέκεται ενάντια στον Θεό. Όταν στέκεσαι ενάντια στον Θεό, ο Θεός παύει να σε θεωρεί ανθρώπινο ον. Και τότε τι είσαι; Στα μάτια του Θεού, είσαι Σατανάς, εχθρός, διάβολος. Αυτό είναι το κομμάτι της διάθεσης του Θεού που δεν ανέχεται προσβολές από τον άνθρωπο. Αν οι άνθρωποι δεν το κατανοούν αυτό και κάνουν συχνά ζήτημα τα λόγια που προφητεύει ο Θεός, προσπαθώντας να βρουν πάτημα απέναντί Του, τότε, ακούστε Με, φλερτάρουν με τον θάνατο. Ανά πάσα στιγμή, οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ποιοι είναι, καθώς και με ποιον τρόπο, με τι είδους λογική και από ποια οπτική πρέπει να αντιμετωπίζουν τον Θεό και όλα όσα Τον αφορούν. Μόλις οι άνθρωποι χάσουν την ταυτότητα και τη θέση που έχουν ως δημιουργήματα, τότε αλλάζει η ουσία τους. Αν γινόσουν ζώο, ο Θεός μπορεί να σε αγνοούσε, αφού θα ήσουν κάτι το ασήμαντο. Αν, όμως, γινόσουν διάβολος ή Σατανάς, τότε θα βρισκόσουν σε κίνδυνο. Το να γίνεις διάβολος ή Σατανάς σημαίνει να γίνεις εχθρός του Θεού, και τότε δεν θα έχεις ποτέ ελπίδα σωτηρίας. Γι’ αυτό και θέλω να πω σε όλους εδώ το εξής: Μη χώνεις τη μύτη σου στις ενέργειες του Θεού, μη χώνεις τη μύτη σου στα λόγια του Θεού, μη χώνεις τη μύτη σου στο έργο του Θεού και μη χώνεις τη μύτη σου σε οτιδήποτε αφορά τον Θεό. Είσαι άνθρωπος, είσαι δημιούργημα· μην αναλύεις, λοιπόν, την ορθότητα του Θεού. Μη βλέπεις τον Θεό ως αντικείμενο ανάλυσης και εξονυχιστικής εξέτασης ούτε ως κάτι στο οποίο μπορείς να χώνεις τη μύτη σου. Είσαι δημιούργημα, είσαι άνθρωπος, άρα ο Θεός είναι ο Θεός σου. Οτιδήποτε λέει ο Θεός, αυτό πρέπει να αποδέχεσαι. Οτιδήποτε σου λέει ο Θεός πρέπει να το αποδέχεσαι. Όσο γι’ αυτά που δεν σου λέει, τα ζητήματα που αφορούν μυστήρια και προφητείες, τα ζητήματα που αφορούν την ταυτότητα του Θεού, ένα είναι σίγουρο: Αυτά δεν χρειάζεται να τα γνωρίζεις. Δεν θα ωφελήσει τη ζωή-είσοδό σου να τα γνωρίζεις αυτά. Να αποδέχεσαι όσα κατανοείς. Μην αφήνεις αυτά τα πράγματα να γίνονται εμπόδιο στην επιδίωξή σου για αλλαγή διάθεσης και για τη σωτηρία. Αυτή είναι η ορθή οδός. Αν κάποιος στέκεται ενάντια στον Θεό και χώνει συνεχώς τη μύτη του σε θέματα που αφορούν τον Θεό, αν αρνείται επίμονα να αλλάξει, αν κολλάει με πείσμα σ’ όλα αυτά, αν φέρεται στον Θεό μ’ αυτόν τον τρόπο και με τέτοια στάση, τότε έχει πολύ λίγες ελπίδες να σωθεί. Οι αντίχριστοι χώνουν τη μύτη τους στα λόγια του Θεού που προφητεύουν καταστροφές· ας ολοκληρώσουμε εδώ τη συναναστροφή μας πάνω σ’ αυτό το σημείο. Και τώρα, ας προχωρήσουμε στο επόμενο σημείο.