Για σκέψου και διάκρινε σε ποια κατηγορία εκδηλώσεων των αντίχριστων από όσες αναφέρθηκαν προηγουμένως ανήκει η κατάσταση που ακολουθεί. Ήταν κάποτε ένας επικεφαλής που εργαζόταν καθημερινά απ’ το πρωί ως το βράδυ και φαινόταν πολύ υπεύθυνος. Κι όμως, σπάνια τον έβλεπε κανείς, κι έτσι έδινε την εντύπωση ότι ήταν πολύ απασχολημένος με τη δουλειά και μάλλον δεν τεμπέλιαζε· φαινομενικά, πλήρωνε το τίμημα για να κάνει το καθήκον του. Αργότερα, όταν χρειάστηκε να γίνουν κάποιες εργασίες στο κατάλυμα που έμεναν και τον περίβολό του, κανονίσαμε να τους καθοδηγήσει κάποιος σ’ αυτές. Όταν εμείς δεν ήμασταν παρόντες, εκείνος θα έπρεπε να είχε προσφερθεί να συμβάλει στην καθοδήγηση και να αναλάβει την ευθύνη των εργασιών· θα έπρεπε να είχε πάρει την πρωτοβουλία. Αυτό δεν είναι το λογικό και το σωστό; Πρέπει πάντα να είμαι εκεί για να επιβλέπω τις δουλειές και τις εργασίες του σπιτιού; (Όχι.) Τις περισσότερες φορές, τέτοιου είδους κοπιαστικές εργασίες δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την αλήθεια. Το μόνο που έχουν να κάνουν οι άνθρωποι είναι να εργάζονται με επιμέλεια, να μην προκαλούν καταστροφές, να συμμορφώνονται και να κάνουν ό,τι τους ζητάνε· κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται απλά και εύκολα. Αργότερα, λοιπόν, όταν οι εργασίες σ’ εκείνη την περιοχή είχαν τελειώσει ουσιαστικά, αλλά χρειαζόταν ακόμα συνεχής διαχείριση, παρέδωσα την ευθύνη στον συγκεκριμένο επικεφαλής. Του ζήτησα να διατηρήσει την περιοχή καθαρή και να εξασφαλίσει πως οτιδήποτε χρειαζόταν συντήρηση θα το φρόντιζε με προσοχή. Δύο ήταν τα βασικά: Πρώτον, έπρεπε να διατηρεί όλους τους καθορισμένους χώρους και τα δωμάτια εσωτερικά και εξωτερικά καθαρά και τακτοποιημένα. Δεύτερον, έπρεπε να φροντίζει προσεκτικά τα φυτά· για παράδειγμα, να ποτίζει τα φρεσκοφυτεμένα για να μην πεθάνουν, να τα κλαδεύει όπως πρέπει ανάλογα με την εποχή και την ανάπτυξή τους, και να τους ρίχνει λίπασμα όταν χρειαστεί. Δύο εργασίες μόνο· το βρίσκετε πολύ αυτό; Θα μπορούσε να θεωρηθεί κουραστικό; (Όχι.) Αυτές οι δύο εργασίες δεν είναι κάτι φοβερό· θα μπορούσε κανείς να τις τελειώσει σ’ έναν περίπατο μετά το φαγητό. Εξάλλου, δεν πρέπει και να φροντίζεις το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζεις; Βασικά έτσι είναι η ζωή ενός ανθρώπου· αυτού του είδους οι εργασίες είναι ουσιώδεις για μια κανονική ανθρώπινη ζωή. Πρέπει να διαχειρίζεσαι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζεις. Αν δεν το κάνεις αυτό, τότε δεν διαφέρεις από τα ζώα. Σ’ αυτήν την περίπτωση, θα συνέχιζες να αποκαλείσαι άνθρωπος; Τα ζώα δεν διαχειρίζονται το περιβάλλον τους· δεν έχουν ειδικό μέρος για τις σωματικές τους ανάγκες, ούτε έχουν συγκεκριμένους χώρους για να τρώνε και να κοιμούνται. Ως προς αυτό, οι άνθρωποι είναι ανώτεροι απ’ τα ζώα· οι άνθρωποι διαχειρίζονται το περιβάλλον τους, νοιάζονται για την καθαριότητα και έχουν πρότυπα για τον περιβάλλοντα χώρο τους. Άρα, δεν ήταν υπερβολικό αυτό που του ζήτησα, σωστά; (Σωστά.) Αφού ανάθεσα αυτές τις εργασίες, έφυγα και πήγα κάπου αλλού, και υποτίθεται πως ο επικεφαλής θα εκτελούσε τη συγκεκριμένη δουλειά. Μια μέρα, πήγα να ελέγξω πώς γινόταν η διαχείριση του περιβάλλοντος και όπως προχωρούσα στον δρόμο, με κατέλαβε θλίψη, ενόχληση και θυμός! Τι νομίζετε πως έγινε; Τι μπορεί να προκάλεσε τέτοια συναισθήματα; (Ο επικεφαλής δεν εκτέλεσε τις εντολές και τις ρυθμίσεις του Θεού.) Ακριβώς, μόνο έτσι μπορεί να το θέσει κανείς· δεν τα υλοποίησε. Κατά την απουσία Μου, δεν επικρατούσε ιδιαίτερη ξηρασία, όμως σε πολλά από τα φρεσκοφυτεμένα δενδρύλλια υπήρχαν κιτρινισμένα φύλλα, μερικά μάλιστα έπεφταν κιόλας. Το εξοργιστικό ήταν ότι τα φύλλα δύο διάσημων ανθοφόρων δέντρων, από ζωηρά πράσινα είχαν γίνει πορφυροκόκκινα, σχεδόν κίτρινα. Σας προκαλεί θυμό αυτό που ακούτε; Ακόμα πιο εξοργιστικό ήταν ότι η καθαρή τσιμεντένια πλατφόρμα της εισόδου ήταν γεμάτη καλάθια, πλαστικές σακούλες, σκουπίδια, πριονίδι από δουλειές που είχαν τελειώσει, καρφιά, εργαλεία· τα πάντα σκορπισμένα ολόγυρα, δημιουργώντας μια εικόνα απόλυτης βρομιάς και ακαταστασίας! Και ποιος δεν θα θύμωνε στη θέα όλων αυτών; Μόνο ένα είδος ανθρώπου δεν θα θύμωνε: Όσοι είναι ίδιοι με τα ζώα, χωρίς πρότυπα ούτε ευαισθησία για τον περιβάλλοντα χώρο τους, χωρίς να νοιάζονται για τις οσμές, την καθαριότητα ή την άνεση, και με πλήρη άγνοια του καλού και του κακού. Οποιοσδήποτε έχει κανονική ανθρώπινη φύση, όποιος έχει πρότυπα για το περιβάλλον του και ικανότητα σκέψης, θα θύμωνε στη θέα μιας τέτοιας κατάστασης. Ζούσε σ’ εκείνο το μέρος μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, που όμως δεν μπορούσε να χειριστεί ούτε καν αυτήν τη μικρή εργασία. Για τι είδους ανθρώπους πρόκειται; Αφού έδωσα οδηγίες, να πώς αντιμετώπισαν το μέρος, να τι του έκαναν. Δεν είναι δα και εξαντλητικό να διαχειρίζεται κανείς το περιβάλλον εδώ και να φροντίζει αυτά τα λίγα πράγματα, έτσι δεν είναι; Δεν εμποδίζει κάποια απ’ τις ασχολίες σου, σωστά; Δεν επηρεάζει τις συναθροίσεις σου, τις προσευχές σου ή την ανάγνωση του λόγου του Θεού, σωστά; Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να μη γίνεται; Όταν είμαι παρών, όσο επιβλέπω και παρατηρώ, αυτοί οι άνθρωποι κάνουν λίγη δουλειά· μόλις φύγω, όμως, σταματάνε και κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ; Το θεωρούν αυτό το μέρος σπίτι τους; (Όχι.) Συνεχίζουν να λένε ότι η βασιλεία του Χριστού είναι το ζεστό τους σπίτι· αυτό, όμως, πιστεύουν στ’ αλήθεια; Ενεργούν στ’ αλήθεια σαν να το πίστευαν; Όχι. Δεν διαχειρίζονται καν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν. Ακόμα και αφού τους έδωσα οδηγίες, κανείς τους δεν αναλαμβάνει την ευθύνη και κανείς δεν νοιάζεται. Όταν τους λένε να δουλέψουν, το κάνουν για λίγο, αλλά αφού τελειώσουν, παρατάνε απρόσεχτα τα εργαλεία με την εξής σκέψη: «Ας ασχοληθεί όποιος νοιάζεται, δεν είναι δουλειά μου. Όσο έχω τροφή και στέγη, είμαι μια χαρά». Τι είδους ανθρώπινη φύση είναι αυτή; Τι είδους ηθική; Ένας τέτοιος άνθρωπος κατέχει έστω και ένα ίχνος κανονικής ανθρώπινης φύσης; Είναι αδιανόητο να πιστεύει κανείς στον Θεό για τόσα χρόνια χωρίς να αλλάζει καθόλου! Καταβάλλω πάρα πολλή προσπάθεια για να τα κάνω όλα αυτά για σας και να διευθετήσω τα πάντα τόσο καλά. Δεν μένω εδώ, δεν απολαμβάνω τίποτα απ’ αυτά· όλα για σας είναι. Δεν χρειάζεται να δείχνετε ευγνωμοσύνη, παρά μόνο να διαχειρίζεστε το περιβάλλον διαβίωσής σας, κι αυτό αρκεί. Γιατί σας είναι τόσο δύσκολο; Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει αιτία γι’ αυτήν τη συμπεριφορά. Οι άνθρωποι έρχονται στον οίκο του Θεού, είτε αφήνοντας πίσω την οικογένεια και την καριέρα τους είτε εγκαταλείποντας τις σπουδές τους και τις μελλοντικές προοπτικές τους, για να κάνουν το καθήκον τους, όχι για να γίνουν μακροχρόνια εργάτες για Εμένα. Γιατί; Δεν παίρνουν δεκάρα· γιατί, λοιπόν, να Με ακούσουν; Γιατί να διαχειριστούν το περιβάλλον για χάρη Μου; Γιατί να δαπανήσουν αυτήν την προσπάθεια για χάρη Μου; Αυτός είναι ο τρόπος σκέψης τους. Θεωρούν πως το να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους είναι αρκετό, πως οι υποχρεώσεις τους ολοκληρώνονται με το να φροντίζουν ζητήματα που ανήκουν στο αντικείμενο της δουλειάς τους. Οτιδήποτε άλλο ζητάω, εφόσον ανήκει στα καθήκοντα και το επάγγελμά τους, μπορεί να το εξετάσουν ως ενδεχόμενο· για τα υπόλοιπα, όμως, πρέπει να βρω κάποιον άλλον να τα κάνει. Το υπονοούμενο μήνυμα είναι το εξής: «Είμαστε ο λαός της βασιλείας· πώς είναι δυνατό να κάνουμε τόσο βρόμικη και κοπιαστική δουλειά; Είμαστε ανώτεροι άνθρωποι· χαλάει η δημόσια εικόνα μας όταν κάνουμε συνέχεια ταπεινές και εξευτελιστικές δουλειές! Ως άνθρωποι, έχουμε μια ορισμένη ταυτότητα, γιατί επιμένεις να μας κάνεις τη ζωή δύσκολη;» Αφού το κατανόησα αυτό, αντιλήφθηκα κάπως γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι αποστρέφονται τη δουλειά, αντιστέκονται σ’ αυτήν και δεν είναι διατεθειμένοι να την κάνουν, γιατί συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους και καταφεύγουν σε τεχνάσματα για να λουφάρουν απ’ τα καθήκοντά τους όταν εργάζονται· οφείλεται στο ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Λέγεται συχνά ότι κάποιος δεν επιδιώκει την αλήθεια· στην πραγματικότητα, όμως, πολλοί άνθρωποι έχουν την φυσική τάση να αγαπούν την άνεση και να σιχαίνονται τη δουλειά. Ταυτόχρονα, τους ελέγχει μια νοοτροπία που τους υπαγορεύει ίσα-ίσα να τα βγάζουν πέρα, κι έτσι θεωρούν πως επιδίωξη της αλήθειας σημαίνει να κάθονται παρέα, να μιλάνε και να συζητάνε, ακριβώς όπως στο έθνος του μεγάλου κόκκινου δράκοντα, όπου οι άνθρωποι συνεχώς κάνουν συναντήσεις, διαβάζουν εφημερίδα και πίνουν το τσάι τους. Νομίζουν πως αυτό σημαίνει να πιστεύει κανείς στον Θεό και να κάνει το καθήκον του. Μόλις έρθει στην κουβέντα το θέμα του να δουλεύει και να μοχθεί κανείς σαν αγρότης, πολλοί νομίζουν πως αυτός ο τρόπος ζωής δεν έχει καμία σχέση μ’ εμάς τους χριστιανούς. Η ζωή ενός χριστιανού είναι μια ζωή απαλλαγμένη από τις «ταπεινές απολαύσεις». Χωρίς να το λένε, πιστεύουν πως δεν τους αφορούν οι πεζές εργασίες του κόσμου, πως το καθάρισμα, η εξόντωση των παρασίτων, η γεωργία, το κλάδεμα, το φύτεμα λουλουδιών και ούτω καθεξής δεν τους αφορούν καθόλου· έχουν ξεπεράσει από καιρό έναν τέτοιο ταπεινό τρόπο ζωής. Αυτή δεν είναι η κατάσταση των περισσότερων ανθρώπων; (Ναι.) Είναι εύκολο να διορθωθεί μια τέτοια κατάσταση; Κάποιοι άνθρωποι, όταν τους ζητούν να μάθουν πώς να χειρίζονται μηχανήματα, δεν το παίρνουν σοβαρά· φτάνουν μέχρι και να χρησιμοποιήσουν λανθασμένα τα μηχανήματα επίτηδες, κι έτσι τα καταστρέφουν μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Πρόσφατα αγορασμένα μηχανήματα σπάνε, και το κόστος επισκευής δεν είναι μικρό. Σκέφτονται: «Δεν μου ζήτησες να μάθω; Τώρα που έσπασα το μηχάνημα και δεν έμεινε τίποτα απ’ αυτό, έχω μια δικαιολογία για να ξεκουραστώ, σωστά; Δεν χρειάζεται να δουλέψω άλλο, έτσι δεν είναι; Μου ζητούσες επίμονα να μάθω, και να το αποτέλεσμα. Αυτό ήθελες να δεις;» Για κάποια μηχανήματα, το κόστος επισκευής είναι σχεδόν τόσο υψηλό όσο και το κόστος αγοράς νέου μηχανήματος. Κάποιοι άνθρωποι δεν νιώθουν καθόλου άσχημα ούτε καθόλου ένοχοι αφού κάνουν τέτοια λάθη. Όταν το συγκρίνεις αυτό με την αντίληψη που αναφέρθηκε προηγουμένως, «να μη χαλάς δεκάρα απ’ τα χρήματα του οίκου του θεού επειδή είναι προσφορά προς τον θεό», ποια δήλωση γίνεται με ειλικρίνεια και ποια συμπεριφορά είναι η πραγματικότητα; Καταστρέφουν το μηχάνημα, και το κόστος για μια-δυο επιδιορθώσεις αρκεί για την αγορά ενός νέου μηχανήματος. Αυτή η σπάταλη συμπεριφορά είναι η πραγματικότητα, ενώ η δήλωση σχετικά με το να μη σπαταλούν τις προσφορές είναι ψευδής, δόλια και παραπλανητική. Ας αναφερθούμε στο παράδειγμα που συζητήσαμε νωρίτερα· αν θεωρούσαμε ότι ανήκει στην κατηγορία της διάθεσης ή της ουσίας ενός αντίχριστου, με ποια πτυχή της σημερινής συζήτησης θα σχετιζόταν; Σε ποια πτυχή θα ανήκε; Λένε: «Είμαι εδώ για να κάνω το καθήκον μου, όχι για να είμαι απλώς μακροχρόνια στη δούλεψή σου». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; Είσαι εδώ για να κάνεις το καθήκον σου, ποιος, όμως, έχει ορίσει τι περιλαμβάνει και τι δεν περιλαμβάνει αυτό το καθήκον; Αυτές οι εργασίες δεν είναι μέρος των υποχρεώσεών σου; Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινή ζωή, ευθύνη σου είναι να βγεις να κερδίσεις χρήματα για να ζήσεις την οικογένειά σου. Αν θέλεις λαχανικά και αποφασίσεις να τα καλλιεργήσεις μόνος σου, είναι επιλογή σου, όμως αυτό σημαίνει, άραγε, ότι οι άλλες δουλειές του σπιτιού δεν είναι δική σου ευθύνη; Η δήλωση που λέει ότι είσαι εδώ για να κάνεις το καθήκον σου είναι σωστή, το να λες, όμως, ότι δεν είσαι εδώ για να είσαι μακροχρόνια απλός δουλευτής δημιουργεί πρόβλημα. Τι σημαίνει να είσαι «μακροχρόνια απλός δουλευτής»; Ποιος σου φέρεται σαν να συμβαίνει αυτό; Κανείς δεν θεωρεί ότι είσαι ένας μακροχρόνια απλός δουλευτής, και το ότι κάνεις αυτές τις εργασίες ή καταβάλλεις λίγη προσπάθεια δεν συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Εγώ δεν θεωρώ ότι είσαι ένας μακροχρόνια απλός δουλευτής, ούτε κι ο οίκος του Θεού σε χρησιμοποιεί σαν να ίσχυε κάτι τέτοιο. Εκτελείς το έργο για το οποίο είσαι υπεύθυνος· όλα αυτά εντάσσονται στο αντικείμενο του καθήκοντός σου. Σε μικρότερη κλίμακα, κάτι τέτοιο διασφαλίζει την καθημερινότητά σου, εξασφαλίζει τη σωματική σου ευεξία και τη φυσιολογική λειτουργία των οργάνων σου, σου εξασφαλίζει μια καλή ζωή. Σε ευρύτερη κλίμακα, κάθε εργασία σχετίζεται με την επέκταση του έργου του Θεού. Γιατί, λοιπόν, κάποιες από αυτές τις εργασίες είσαι διατεθειμένος να τις κάνεις, ενώ άλλες όχι; Γιατί ενεργείς επιλεκτικά; Γιατί θεωρείς ότι το να καταβάλλεις λίγη προσπάθεια, να καθαρίζεις και να διαχειρίζεσαι το περιβάλλον είναι ταπεινωτική δουλειά, δουλειά ενός μακροχρόνια απλού δουλευτή; Να ένας λόγος: Όσον αφορά τις εντολές του Χριστού και όλες Του τις απαιτήσεις, οι άνθρωποι θεωρούν μέρος του καθήκοντός τους τις εργασίες που είναι διατεθειμένοι να κάνουν, ενώ εκείνες που δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ή εκείνες στις οποίες αντιστέκονται τις θεωρούν εργασίες που αρμόζουν σ’ έναν μακροχρόνια απλό δουλευτή. Κάτι τέτοιο δεν είναι διαστρέβλωση των γεγονότων; Αυτή είναι μια μεροληπτική κατανόηση των πραγμάτων. Τι προκαλεί αυτήν τη μεροληπτική κατανόηση των πραγμάτων; Οι προτιμήσεις των ανθρώπων. Και προς τα πού κλίνουν αυτές οι προτιμήσεις; Εξαρτώνται απ’ το αν η σάρκα υποφέρει ή όχι. Αν η σάρκα δεν απολαμβάνει ανέσεις, αν υποφέρει από κακουχίες ή κόπωση, οι άνθρωποι αντιστέκονται. Τις εργασίες που είναι διατεθειμένοι να κάνουν, εκείνες που έχουν αίγλη και χαίρουν σεβασμού, τις αποδέχονται απρόθυμα και τις θεωρούν μέρος του καθήκοντός τους. Αυτή η στάση θα μπορούσε να θεωρηθεί εναντίωση στον Χριστό; Οι άνθρωποι εναντιώνονται με σθένος και αρνούνται να κάνουν εργασίες για τις οποίες είναι απρόθυμοι· όσο καλά κι αν επιχειρηματολογήσεις, εκείνοι απλώς αρνούνται και εναντιώνονται. Είναι εύκολο να βρεθεί λύση γι’ αυτές τις καταστάσεις και τα προβλήματα των ανθρώπων; Όλα εξαρτώνται από το πόσο αγαπάει κανείς την αλήθεια. Αν κάποιος δεν αγαπάει καθόλου την αλήθεια και την αποστρέφεται, τότε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ. Αν, όμως, έχεις τη θέληση να υποφέρεις, αν μπορείς να επαναστατήσεις ενάντια στη σάρκα, αν δείξεις ειλικρινή υποταγή και υιοθετήσεις μια στάση υποταγής, τότε αυτά τα προβλήματα είναι εύκολο να διορθωθούν, σωστά; (Σωστά.) Ένας άνθρωπος, κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν γίνεται να μην εργαστεί καθόλου. Κάποιοι λένε: «Στο παρελθόν, οι αυτοκράτορες δεν εργάζονταν καθόλου». Ισχύει πράγματι αυτό; Οι περισσότεροι αυτοκράτορες δεν περνούσαν τον καιρό τους απολαμβάνοντας τη ζωή στο παλάτι. Κάποιοι άρχισαν από μικρή ηλικία να μελετούν ποίηση και λογοτεχνία, και εργάζονταν απ’ το πρωί ως το βράδυ. Αφού ανέβαιναν στον θρόνο, επισκέπτονταν τον κόσμο χωρίς να αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους για να κατανοήσουν τα βάσανά του, ενώ, σε καιρούς εθνικής κρίσης, κάποιοι έβγαιναν ακόμα και στο πεδίο της μάχης. Μπορεί να μην υπήρξαν πολλοί τέτοιοι αυτοκράτορες, όμως υπήρξαν όντως μερικοί. Ακόμα κι αν υπήρξαν αυτοκράτορες που δεν έκαναν σχεδόν τίποτα, όπως λένε μερικοί, αυτοί ήταν ελάχιστοι. Όταν κάποιος δεν συμμετέχει σε καμία πραγματική δραστηριότητα αλλά συνεχίζει να ονειρεύεται τις πιο εκλεκτές απολαύσεις, είναι απλώς φαντασιόπληκτος.

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν πάντα ότι ο μόχθος της χειρωνακτικής εργασίας είναι κάτι το αναξιοπρεπές. Είναι σωστή αυτή η άποψη; Υπάρχουν κι εκείνοι που βλέπουν αυτόν τον μόχθο ως απλή δουλειά, και θεωρούν ότι μόνο οι επικεφαλής και εργάτες που κάνουν έργο για την εκκλησία εκτελούν το καθήκον τους· άραγε κατανοούν σωστά το θέμα; (Όχι.) Πρέπει να κατανοήσεις αυτό το ζήτημα ως εξής: Οι άνθρωποι πρέπει να εκτελέσουν όλα όσα απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους, καθώς και όλα τα διαφορετικά είδη έργου στον οίκο του Θεού· όλα αυτά υπολογίζονται ως καθήκον των ανθρώπων. Ό,τι έργο κι αν κάνουν οι άνθρωποι, αυτό είναι το καθήκον που πρέπει να εκτελέσουν. Τα καθήκοντα καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αντικειμένων και πολλούς τομείς· για να το θέσουμε απλά, όμως, όποιο καθήκον κι αν εκτελείς, αυτό είναι υποχρέωσή σου και κάτι που οφείλεις να κάνεις. Εφόσον πασχίζεις με την καρδιά σου να το εκτελείς καλά, ο Θεός θα σε εγκρίνει και θα σε αναγνωρίζει ως κάποιον που πιστεύει αληθινά σ’ Εκείνον. Όποιος κι αν είσαι, αν προσπαθείς διαρκώς να αποφύγεις το καθήκον σου ή να κρυφτείς απ’ αυτό, τότε υπάρχει πρόβλημα. Για να το θέσουμε ευγενικά, είσαι υπερβολικά τεμπέλης, υπεκφεύγεις υπερβολικά, είσαι ακαμάτης, αγαπάς την άνεση και αποστρέφεσαι τη δουλειά. Για να το θέσουμε πιο σοβαρά, δεν είσαι διατεθειμένος να εκτελέσεις το καθήκον σου, και δεν δείχνεις ούτε αφοσίωση ούτε υποταγή. Αν δεν μπορείς ούτε καν να καταβάλεις σωματική προσπάθεια για να φέρεις σε πέρας αυτό το λίγο έργο, τότε τι μπορείς να κάνεις; Τι είσαι ικανός να κάνεις σωστά; Αν ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει στ’ αλήθεια το καθήκον του με αφοσίωση και αίσθημα ευθύνης, τότε, όσο το απαιτεί ο Θεός και όσο το χρειάζεται ο οίκος του Θεού, αυτός ο άνθρωπος θα κάνει ό,τι του ζητάνε, χωρίς να κάνει προσωπικές επιλογές. Δεν είναι μία απ’ τις αρχές της εκτέλεσης του καθήκοντος να αναλαμβάνει κάποιος και να κάνει σωστά αυτό που μπορεί και οφείλει να κάνει; (Ναι.) Κάποιοι από αυτούς που κάνουν χειρωνακτική εργασία σε εξωτερικούς χώρους διαφωνούν, και λένε: «Περνάτε όλη σας τη μέρα κάνοντας το καθήκον σας στο δωμάτιό σας, προφυλαγμένοι απ’ τον αέρα και τον ήλιο. Δεν αντιμετωπίζετε καμία κακουχία, το καθήκον σας είναι πολύ πιο ξεκούραστο απ’ το δικό μας. Για ελάτε στη θέση μας, και θα δούμε αν αντέχετε να δουλεύετε σε εξωτερικό χώρο για τόσες ώρες, και να είστε έξω στον αέρα και τη βροχή». Στην πραγματικότητα, σε κάθε καθήκον υπάρχουν κάποιες κακουχίες. Στη σωματική δουλειά οι κακουχίες είναι σωματικές, και στη διανοητική δουλειά οι κακουχίες είναι διανοητικές· το καθένα με τη δυσκολία του. Πάντα είναι πιο εύκολο να λες κάτι παρά να το κάνεις. Όταν οι άνθρωποι αναλαμβάνουν πραγματικά μια εργασία, παίζει κρίσιμο ρόλο, απ’ τη μια μεριά, ο χαρακτήρας τους, κι απ’ την άλλη το αν αγαπούν ή δεν αγαπούν την αλήθεια. Ας μιλήσουμε πρώτα για τον χαρακτήρα. Αν κάποιος έχει καλό χαρακτήρα, βλέπει στα πάντα τη θετική τους πλευρά, και μπορεί να αντιλαμβάνεται και να αποδέχεται τα πράγματα από μια θετική οπτική και με βάση την αλήθεια· όσον αφορά, δηλαδή, την καρδιά, τον χαρακτήρα και το πνεύμα του είναι έντιμος. Αυτά απ’ τη σκοπιά του χαρακτήρα. Στη συνέχεια, ας μιλήσουμε για μια άλλη πτυχή: για το αν κάποιος αγαπάει ή δεν αγαπάει την αλήθεια. Το να αγαπάς την αλήθεια έχει να κάνει με την ικανότητά σου να την αποδεχθείς. Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα απ’ το αν κατανοείς ή δεν κατανοείς τα λόγια του Θεού και απ’ το αν κατανοείς ή δεν κατανοείς την πρόθεση του Θεού, ανεξάρτητα απ’ το αν η άποψη, η γνώμη και η οπτική σου πάνω στη δουλειά, πάνω στο καθήκον που πρέπει να εκτελέσεις, συμβαδίζουν με την αλήθεια, πρέπει να μπορείς και πάλι να το αποδεχθείς απ’ τον Θεό· αν είσαι υποτακτικός και ειλικρινής, αυτό αρκεί και δείχνει ότι διαθέτεις τα προσόντα για να εκτελέσεις το καθήκον σου, ενώ αποτελεί και την ελάχιστη απαίτηση. Αν είσαι υποτακτικός και τίμιος, τότε, όταν εκτελείς μια εργασία, δεν θα είσαι επιπόλαιος και δεν θα λουφάρεις με δόλιο τρόπο· αντίθετα, θα την κάνεις με όλη σου την καρδιά και με όλη σου τη δύναμη. Αν η εσωτερική κατάσταση ενός ανθρώπου είναι λανθασμένη και γεννηθεί μέσα του αρνητικότητα, τότε χάνει την ώθησή του και γίνεται επιπόλαιος· ξέρει πολύ καλά μέσα του πως η κατάστασή του δεν είναι σωστή, κι όμως συνεχίζει να μην αναζητά την αλήθεια ώστε να διορθώσει αυτήν την κατάσταση. Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν αγαπούν καθόλου την αλήθεια, κι είναι μόνο ελαφρώς διατεθειμένοι να εκτελέσουν το καθήκον τους· δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να καταβάλουν προσπάθεια ή να υποφέρουν κακουχίες, ενώ προσπαθούν πάντα να λουφάρουν με δόλιο τρόπο. Στην πραγματικότητα, ο Θεός τα έχει ήδη εξετάσει εξονυχιστικά όλα αυτά. Γιατί, λοιπόν, δεν δίνει καμία προσοχή σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Ο Θεός περιμένει απλώς να ξυπνήσει ο εκλεκτός λαός Του για να διακρίνει, να εκθέσει και να αποκλείσει αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι, όμως, συνεχίζουν να σκέφτονται μέσα τους: «Μα τι έξυπνος που είμαι. Το ίδιο φαγητό τρώμε, αλλά μετά τη δουλειά εσείς είστε εντελώς εξαντλημένοι κι εγώ ούτε που έχω κουραστεί. Εγώ είμαι ο έξυπνος. Δεν δουλεύω και τόσο σκληρά· όποιος δουλεύει σκληρά είναι βλάκας». Είναι σωστό να έχουν αυτήν τη θεώρηση για τους τίμιους ανθρώπους; Όχι. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που εργάζονται σκληρά όταν εκτελούν το καθήκον τους κάνουν πράξη την αλήθεια και ικανοποιούν τον Θεό, άρα είναι οι πιο έξυπνοι απ’ όλους. Γιατί είναι έξυπνοι; Λένε: «Δεν κάνω τίποτα που να μη μου το ζητάει ο Θεός, και κάνω όλα όσα μου ζητάει ο Θεός. Κάνω ό,τι ζητήσει Εκείνος, με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ενέργεια, και δεν ενεργώ σε καμία περίπτωση μηχανικά. Δεν το κάνω αυτό για κάποιον άνθρωπο, το κάνω για τον Θεό. Ο Θεός μ’ αγαπάει τόσο πολύ· οφείλω να το κάνω αυτό για να Τον ικανοποιήσω». Αυτή είναι η σωστή ψυχική κατάσταση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όταν η εκκλησία απομακρύνει ανθρώπους, όλοι εκείνοι που συνεχώς ελίσσονται ενώ εκτελούν το καθήκον τους να αποκλείονται, ενώ όσοι είναι τίμιοι και αποδέχονται την εξονυχιστική εξέταση του Θεού να παραμένουν. Η κατάσταση αυτών των τίμιων ανθρώπων βελτιώνεται συνεχώς, και ο Θεός τούς προστατεύει σε ό,τι κι αν τους τύχει. Και πώς κέρδισαν αυτήν την προστασία; Χάρη στην τιμιότητα που έχουν μέσα στην καρδιά τους. Δεν φοβούνται τις κακουχίες ούτε την εξάντληση όταν εκτελούν το καθήκον τους, και δεν είναι επιλεκτικοί με οτιδήποτε τους ανατίθεται· δεν ρωτάνε το γιατί, απλώς κάνουν ό,τι τους λένε, υπακούν χωρίς να διεξάγουν έρευνες ούτε αναλύσεις και χωρίς να λαμβάνουν τίποτε άλλο υπόψη τους. Δεν κάνουν υπολογισμούς, και έχουν την ικανότητα να υπακούν στα πάντα. Η εσωτερική τους κατάσταση είναι πάντα πολύ κανονική. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, ο Θεός τούς προστατεύει, το ίδιο κάνει κι όταν τους βρίσκουν αρρώστιες ή λοιμοί, και στο μέλλον αυτοί οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν μόνο ευλογίες. Κάποιοι δεν μπορούν με τίποτα να δουν αυτό το ζήτημα ξεκάθαρα. Όταν βλέπουν τίμιους ανθρώπους να αντέχουν πρόθυμα τις κακουχίες και την εξάντληση ενώ εκτελούν το καθήκον τους, θεωρούν αυτούς τους τίμιους ανθρώπους ανόητους. Πείτε Μου, είναι ανοησία αυτό; Αυτό είναι ειλικρίνεια και αληθινή πίστη. Όταν κάποιος δεν έχει αληθινή πίστη, υπάρχουν πολλά που δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει ούτε να εξηγήσει πραγματικά. Μόνο όσοι κατανοούν την αλήθεια, όσοι ζουν διαρκώς ενώπιον του Θεού και έχουν κανονική σχέση μαζί Του, καθώς και όσοι υποτάσσονται αληθινά σ’ Εκείνον και έχουν ειλικρινά φόβο Θεού γνωρίζουν μέσα τους με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τι πραγματικά συμβαίνει. Γιατί εκείνοι γνωρίζουν, ενώ οι άλλοι όχι; Χάρη στην εμπειρία που έχουν κερδίσει οι πρώτοι επειδή έκαναν πράξη την αλήθεια και υπήρξαν τίμιοι άνθρωποι. Αυτήν την εμπειρία δεν μπορεί να τη δώσει κανείς, ούτε μπορεί κανείς να την κλέψει ή να την αφαιρέσει. Δεν είναι ευλογία αυτό; Μια τέτοια κατάσταση ευλογίας δεν μπορούν να την αποκτήσουν οι κοινοί άνθρωποι. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή οι άνθρωποι είναι υπερβολικά δόλιοι και μοχθηροί· τους λείπει η τιμιότητα, δεν μπορούν να είναι τίμιοι, δεν έχουν ειλικρίνεια στην καρδιά τους, κι έτσι υπάρχει περιορισμός σε όσα λαμβάνουν. Όσο για τους αντίχριστους, είναι ακόμα πιο περιττό να τους αναφέρουμε. Με βάση τη στάση τους απέναντι σε διάφορα ζητήματα, καθώς και τη φύση-ουσία τους, ειδικά, όμως, με βάση τη στάση τους απέναντι στον Χριστό, άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι δεν πρόκειται ποτέ να λάβουν αυτήν την ευλογία. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή έχουν μέσα τους υπερβολική μοχθηρία και πονηριά! Φέρονται στους ανθρώπους διαφορετικά ανάλογα με το ποιοι είναι, αλλάζουν πρόσωπα όπως οι χαμαιλέοντες τα χρώματά τους, και η σκέψη τους τρέχει μονίμως· ενεργούν μόνο όταν είναι σίγουροι για την επιτυχία τους, δεν είναι ειλικρινείς απέναντι στον Θεό, δεν υποτάσσονται καθόλου σ’ Εκείνον, και κάνουν μόνο συναλλαγές μαζί Του. Σε τι οδηγούν τέτοιες στάσεις και μια τέτοια ουσία; Στο να μην μπορούν να διακρίνουν ούτε να κατανοήσουν σε κανένα ζήτημα την ουσία των διάφορων ανθρώπων και καταστάσεων, ούτε και τις αλήθειες που αφορούν αυτές τις καταστάσεις. Έχουν τα λόγια του Θεού απλωμένα μπροστά τους, είναι μορφωμένοι, ξέρουν να διαβάζουν και να αναλύουν, έχουν νοημοσύνη και ξέρουν πώς να εξετάζουν εξονυχιστικά· γιατί, λοιπόν, δεν μπορούν να κατανοήσουν; Σε όποια ηλικία κι αν φτάσουν, ακόμα κι αν φτάσουν τα ογδόντα, και πάλι δεν πρόκειται να κατανοήσουν. Γιατί δεν πρόκειται να κατανοήσουν; Ο κυριότερος λόγος είναι ότι τα μάτια τους είναι καλυμμένα. Κάποιοι λένε: «Μα δεν είδαμε να τους καλύπτει κανείς τα μάτια». Αυτό που έχει καλυφθεί είναι η καρδιά τους. Τι σημαίνει ότι έχει καλυφθεί; Σημαίνει ότι η καρδιά τους δεν έχει διαφωτιστεί· είναι αιωνίως καλυμμένη μ’ ένα πέπλο. Στο παρελθόν, έχει ειπωθεί ότι «επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου». Ποιος πάχυνε, λοιπόν, την καρδιά των αντίχριστων; Στην πραγματικότητα, ο Θεός είναι Αυτός που δεν τους διαφώτισε. Δεν σκοπεύει να τους οδηγήσει στην τελείωση ούτε να τους σώσει. Απλώς επεμβαίνει την κατάλληλη στιγμή, σε κρίσιμα και σημαντικά σημεία, για να τους συγκρατήσει κάπως και να εμποδίσει τυχόν ζημιά στα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Τις περισσότερες φορές, όμως, σε ζητήματα που αφορούν τα λόγια του Θεού, την αλήθεια, την υποταγή σ’ Εκείνον, την αυτογνωσία τους και τη γνώση τους για Εκείνον, δεν τους διαφωτίζει ποτέ. Μπορεί να πουν κάποιοι: «Δεν ισχύει αυτό. Πώς μπορείς και λες ότι δεν τους διαφωτίζει; Μερικοί άνθρωποι που χαρακτηρίζονται πλέον αντίχριστοι είναι πολύ ευφυείς. Μετά από ένα κήρυγμα, αν εσύ μίλησες για τρεις ώρες, εκείνοι μπορούν να μιλήσουν για έξι. Δεν είναι αυτό διαφώτιση;» Για όσες ώρες κι αν μιλήσουν, και τριάντα να είναι, λένε μόνο ένα μάτσο λόγια και δόγματα. Οι Φαρισαίοι και οι γραφείς μιλούσαν καλύτερα απ’ αυτούς τους ανθρώπους; Όλοι τους ήταν ειδήμονες στο κήρυγμα και όλοι τους μιλούσαν με ευφράδεια, αλλά τι νόημα είχε αυτό; Όταν ήρθε ο Θεός, και πάλι Του αντιστέκονταν και Τον καταδίκαζαν. Και τι τους έφερε αυτό; Τους έφερε καταστροφή, αιώνια απώλεια και μεγάλη συμφορά. Εξωτερικά, οι πάντες μέσα στον οίκο του Θεού φαίνεται να εκτελούν το καθήκον τους· όλοι τρώνε τρία γεύματα τη μέρα, εκτελούν το καθήκον τους κατά τη διάρκεια της μέρας και ξεκουράζονται τη νύχτα. Μετά από κάποια χρόνια, όμως, οι διαφορές ανάμεσα στα διάφορα είδη ανθρώπων είναι αισθητές, και οι εκβάσεις των διαφορετικών τύπων ανθρώπων αποκαλύπτονται και διαχωρίζονται. Κάποιοι διακηρύσσουν στα λόγια ότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά δεν ακολουθούν το σωστό μονοπάτι· αντίθετα, οδεύουν τρέχοντας προς την κόλαση. Άλλοι αγαπούν την αλήθεια και πασχίζουν διαρκώς γι’ αυτήν, κι έτσι εισέρχονται λίγο λίγο στην αλήθεια-πραγματικότητα. Κάποιοι θέλουν διαρκώς να ζουν με άνεση και εκτελούν το καθήκον τους με όλο και μεγαλύτερη πονηριά, και στο τέλος αποκλείονται. Κάποιοι αποδέχονται την αλήθεια, γίνονται μέσα τους όλο και πιο τίμιοι, βιώνουν μια αλλαγή στη ζωή-διάθεσή τους, και κερδίζουν την αγάπη τόσο του Θεού όσο και των ανθρώπων. Κάποιοι επικεντρώνονται συνεχώς στο να κηρύσσουν λόγια και δόγματα και, μετά από όλα αυτά τα κηρύγματα, ο Θεός τούς αποστρέφεται και τους απορρίπτει, κι έτσι καταστρέφονται. Κάποιοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση και, όσο περισσότερα κηρύγματα ακούνε, τόσο περισσότερο μπερδεύονται, τόσο λιγότερο τους ενδιαφέρει η αλήθεια, τόσο λιγότερο υποτακτικοί γίνονται· θέλουν να ενεργούν με πείσμα και ιδιοτροπία, προσπαθούν διαρκώς να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους και επιζητούν τη δόξα, τα κέρδη και τη θέση. Αυτό είναι επικίνδυνο. Κάποιοι ακολουθούν τον Θεό για αρκετά χρόνια και, αφού φάνε και πιουν τα λόγια Του και βιώσουν πολλά πράγματα, καταφέρνουν να κατανοήσουν πολλές αλήθειες, ν’ αποκτήσουν όλο και μεγαλύτερη πίστη στον Θεό, και να κερδίσουν την έγκρισή Του. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, ζουν τη ζωή της εκκλησίας και εκτελούν τα καθήκοντά τους· γιατί, λοιπόν, μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια, πετυχαίνουν διαφορετικά αποτελέσματα, ο καθένας ανάλογα με το είδος στο οποίο ανήκει; Τι δείχνει αυτό; Δεν υπάρχουν διαφορές στη φύση-ουσία των ανθρώπων; (Υπάρχουν.)

Ακούστε κι άλλο ένα ζήτημα και αναλογιστείτε σε ποια κατηγορία από τις εκδηλώσεις των αντίχριστων που έχουμε συζητήσει ανήκει. Σε κάποιες εκκλησίες, υπάρχουν ξεκάθαρα κακοί άνθρωποι που ενεργούν τυραννικά και παράλογα. Δεν μπορούν να κάνουν καμία συγκεκριμένη δουλειά, κι όμως θέλουν πάντα να έχουν εξουσία. Σε οποιαδήποτε δουλειά αναλαμβάνουν, προκαλούν αναστάτωση και καταστροφή και δεν τηρούν τις αρχές, ενώ, σε οτιδήποτε κάνουν, δεν θέλουν ποτέ να πληρώνουν το τίμημα, κι όμως θέλουν πάντα να τους ακούνε οι άλλοι. Με δυο λόγια, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ενοχλεί πολλούς άλλους όσο βρίσκεται σε μια εκκλησία, ενώ το έργο του οίκου του Θεού και η τάξη της εκκλησίας θα επηρεάζονται και θα πλήττονται. Αυτού του είδους οι άνθρωποι μπορεί να μην έχουν διαπράξει απροκάλυπτα κάποια πολύ κακή πράξη ούτε να έχουν βλάψει τους αδελφούς και τις αδελφές· όταν, όμως, κοιτάζεις την ανθρώπινη φύση τους, την ουσία τους, την οπτική τους σε διάφορα ζητήματα, καθώς και τη στάση τους απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές, στο έργο του οίκου του Θεού και στα καθήκοντά τους, κατανοείς ότι ανήκουν ξεκάθαρα στις τάξεις των κακών. Πώς πρέπει να χειριστώ έναν τέτοιο άνθρωπο αν έρθω αντιμέτωπος μαζί του πριν το αντιληφθούν οι αδελφοί κι οι αδελφές; Πρέπει να περιμένω να κάνει κάποιο σοβαρό λάθος ή να προκαλέσει κάποια μεγάλη καταστροφή και να τον αποπέμψω, να τον διώξω, δηλαδή, όταν προκαλέσει μεγάλο «ντόρο»; Είναι απαραίτητο αυτό; (Όχι.) Τι να κάνω, τότε; Αν μη τι άλλο, πρέπει να τον απαλλάξω από το καθήκον του. Έπειτα, πρέπει να τον απομονώσω ή να τον αποπέμψω, κι έτσι να μην τον αφήσω να κάνει το καθήκον του ώστε να μην επηρεαστούν άλλοι άνθρωποι. Στο ζωτικής σημασίας έργο του οίκου του Θεού, δεν επιτρέπεται η παρουσία τέτοιων κακών ανθρώπων. Είναι σωστή αυτή η αρχή; Αν δεν έχουν αποκαλυφθεί, τότε εντάξει· μόλις, όμως, αποκαλυφθούν, γίνουν ξεκάθαρα ορατοί και ταξινομηθούν ως κακοί άνθρωποι, είναι σωστό να τους απομακρύνω; (Ναι.) Μπορεί να πουν κάποιοι: «Αυτό δεν θα λειτουργήσει. Εσύ τους έχεις διακρίνει ξεκάθαρα, οι άλλοι όμως όχι. Αν τους απομακρύνεις, οι άλλοι θα επηρεαστούν. Αν τους απομακρύνεις απλώς και μόνο επειδή τους έχεις διακρίνει ξεκάθαρα εσύ, αυτό δεν θα σημαίνει ότι παίρνεις μόνος σου την απόφαση; Αφήνεις πραγματικά την εξουσία στην αλήθεια μ’ αυτόν τον τρόπο; Πρέπει να συναθροιζόμαστε και να συναναστρεφόμαστε με τους αδελφούς και τις αδελφές, να αναλύουμε μαζί τους, να κάνουμε ιδεολογικό έργο σ’ αυτούς, να συγκεντρώνουμε υλικό και να λαμβάνουμε έγκριση απ’ όλους πριν προχωρήσουμε. Χρειάζεται να ακολουθείς τις διαδικασίες· αν δεν το κάνεις, τότε δεν παραβιάζεις τις εργασιακές ρυθμίσεις της εκκλησίας; Δεν θα ήταν λάθος κάτι τέτοιο; Εσύ ο ίδιος οφείλεις πρώτος να συμμορφώνεσαι με τις εργασιακές ρυθμίσεις της εκκλησίας· δεν είναι δυνατό να τις σαμποτάρεις. Επιπλέον, ό,τι κι αν γίνεται δεν γίνεται από ενδιαφέρον για τους αδελφούς και τις αδελφές; Αφού ισχύει όντως αυτό, είναι ανάγκη να ενημερώσεις πλήρως όλους τους αδελφούς και τις αδελφές γι’ αυτό το θέμα και να τους ξεκαθαρίσεις απόλυτα αυτήν την πτυχή της αλήθειας. Δεν μπορείς να τους αφήσεις μπερδεμένους· πρέπει να δώσεις σε όλους τους αδελφούς και τις αδελφές τη δυνατότητα να διακρίνουν». Αν δεν ακολουθούνταν αυτές οι διαδικασίες κι Εγώ έλεγα να αποπεμφθεί κάποιος, πώς θα προχωρούσατε; Δεν θα ξέρατε τι να κάνετε, έτσι δεν είναι; Το γεγονός ότι θα μπλοκάρατε αποδεικνύει ότι κάποιοι από σας έχουν τέτοιες οπτικές. Αυτά που λέω έχουν συμβεί. Σε ένα εργασιακό περιβάλλον ζωτικής σημασίας, υπήρχε ένας διάβολος με κακή ανθρώπινη φύση, που λούφαρε με δολιότητα ενώ έκανε το καθήκον του, και προσπαθούσε να αποφεύγει τις κακουχίες και την εξάντληση. Διατάρασσε και αναστάτωνε το έργο της εκκλησίας με κάθε ευκαιρία και, όταν κλαδεύτηκε, έγινε απείθαρχος και απέρριψε εντελώς την αλήθεια. Ήθελε πάντα να έχει κάποιο αξίωμα, να κάνει κουμάντο και ταυτόχρονα να δίνει εντολές και στους άλλους, ενώ δεν λάμβανε ποτέ υπόψη τα συμφέροντα της εκκλησίας ούτε τηρούσε τις αρχές· ενεργούσε μόνο με βάση τις προτιμήσεις του. Όσο ήταν υπεύθυνος για το έργο, αγνοούσε αρκετά από αυτά που του υποδείκνυα να κάνει, και φερόταν λες και τα λόγια Μου του έμπαιναν από το ένα αυτί και του έβγαιναν απ’ το άλλο. Εκτός του ότι δεν έκανε τις εργασίες του, προκαλούσε και αναστάτωση. Η εκκλησία είναι ένας σημαντικός χώρος εργασίας για την εκτέλεση των καθηκόντων· αν νόμιζε ότι είχε έρθει όχι για να κάνει το καθήκον του, αλλά για να ζει με πριγκιπικές ανέσεις ή για να χαρεί μια πρόωρη συνταξιοδότηση, έκανε λάθος. Ο οίκος του Θεού δεν είναι ούτε κοινωφελές ίδρυμα ούτε ξενώνας αστέγων. Καθάρματα σαν αυτόν τον άνθρωπο είναι άχρηστα όπου κι αν πάνε· δεν δείχνουν ποτέ αφοσίωση σε κανένα απ’ τα καθήκοντά τους, φέρονται πάντα επιπόλαια και απλώς ζουν, έτσι, χωρίς κανέναν σκοπό. Είπα, λοιπόν, να τον αποπέμψουν αμέσως. Θα ήταν εύκολο να γίνει πράξη αυτό; (Ναι.) Για έναν ορισμένο τύπο ανθρώπου, όμως, είναι δύσκολη η υλοποίηση ακόμα και μιας τόσο απλής υπόθεσης. Απ’ τη στιγμή που μίλησα, πέρασαν τρεις μήνες μέχρι να εκδιωχθεί, τελικά, με τη βία αυτός ο κακός άνθρωπος. Ποιος ήταν ο λόγος; Αφού έδωσα την εντολή να αποπεμφθεί αυτός ο άνθρωπος, ο επικεφαλής εκείνης της εκκλησίας άρχισε να «υλοποιεί» την εργασία. Και πώς την υλοποίησε; Συγκάλεσε μια συνάθροιση για να ψηφίσουν όλοι σχετικά με την απόφαση. Μετά από πολλή συζήτηση, η πλειοψηφία συμφώνησε τελικά να αποπεμφθεί, όμως υπήρχε μία ψήφος κατά, κι έτσι το ζήτημα πήρε αναβολή. Αυτός ο επικεφαλής είπε ότι ήταν ανάγκη να κάνει έργο στον άνθρωπο που διαφωνούσε, να συζητήσει μαζί του και να ζητήσει τη συγκατάθεσή του. Στο μεταξύ, Εγώ ρώτησα δύο φορές αν αυτός ο άνδρας είχε αποπεμφθεί, και ο επικεφαλής απάντησε πως αυτό δεν είχε συμβεί, πως ακόμα συγκέντρωναν και συνόψιζαν πληροφορίες. Πίσω απ’ την πλάτη Μου, είπε και τα εξής: «Εφόσον έστω κι ένας άνθρωπος διαφωνεί, δεν μπορούμε να τον αποπέμψουμε». Αυτό που εννοούσε με τα λόγια του ήταν ότι εκείνος δεν ήθελε να αποπέμψει αυτόν τον άνθρωπο, κι έτσι βρήκε αυτήν την παράλογη αιτία. Στην πραγματικότητα, εξαπατούσε τους άλλους· φοβόταν μήπως προσβάλει αυτόν τον άνθρωπο και δεν τολμούσε να τον αποπέμψει. Στο τέλος, ήρθε τελεσίγραφο από τον Άνωθεν: «Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να αποπεμφθεί. Αν δεν φύγει, θα φύγεις εσύ. Ένας απ’ τους δυο σας πρέπει να φύγει· διάλεξε ποιος θα είναι!» Όταν το άκουσε αυτό ο επικεφαλής, σκέφτηκε: «Δεν γίνεται να φύγω, δεν έχω χαρεί αρκετά τη θέση μου!» Και μόνο τότε έδιωξε τον διάβολο. Πείτε Μου, γιατί προστάτευε τον διάβολο αυτός ο επικεφαλής; Αυτή δεν είναι η προσέγγιση ενός αντίχριστου; Αυτή είναι επακριβώς η συμπεριφορά ενός αντίχριστου.