4. Η συμπεριφορά τους όταν τους δίνουν προαγωγή ή τους απαλλάσσουν από τα καθήκοντά τους

Στην εκκλησία, κάποιοι άνθρωποι έχουν κάποιο επίπεδο και κάποια ικανότητα να εκτελούν έργο. Όταν τους δίνουν προαγωγή, ενθουσιάζονται πολύ, εκτελούν ενεργά τα καθήκοντά τους, αναλαμβάνουν ευθύνες, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα και επιπλέον δείχνουν αφοσίωση. Όταν, όμως, τους απαλλάσσουν απ’ τα καθήκοντά τους επειδή δεν είχαν την ικανότητα να εκτελέσουν το έργο κι έτσι χάνουν τη θέση τους, η στάση τους απέναντι στον Θεό αλλάζει. Όταν είχαν θέση, μιλούσαν στον Θεό ως εξής: «Οι αδελφοί και οι αδελφές στην οικογένειά μας είναι έτσι κι έτσι, το κτίριο της οικογένειάς μας χρειάζεται ανακαίνιση, η αυλή της οικογένειάς μας χρειάζεται συμμάζεμα…» Τα πάντα αφορούν την «οικογένειά μας». Όταν πήραν προαγωγή, έγιναν μέλη του οίκου του Θεού, φαινομενικά έδειχναν να είναι σε σύμπνοια με τον Θεό, σαν οικογένεια, ήταν σε θέση να φροντίζουν το έργο του οίκου του Θεού πλάι σ’ Εκείνον και λαμβάνοντας υπόψη τις επιθυμίες Του, και να αλληλεπιδρούν μαζί Του ως ίσοι. Όταν τους έδωσαν προαγωγή και τους τοποθέτησαν σε σημαντική θέση, ένιωσαν τιμή και, την ίδια στιγμή, αντιλήφθηκαν το αίσθημα της ευθύνης τους. Είτε μιλούσαν σ’ Εμένα είτε στους αδελφούς ή τις αδελφές, έλεγαν συχνά «η οικογένειά μας». Ακούγοντας κάτι τέτοιο, θα νόμιζες ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι κακός, ότι έχει καλοσύνη μέσα του και μια ζεστή καρδιά, ότι αντιμετωπίζει τον οίκο του Θεού λες και είναι το σπίτι του, ότι νοιάζεται πάρα πολύ για τα πάντα κι έχει πολύ μεγάλη ευθύνη για όλα, ότι σκέφτεται τα πάντα εκ των προτέρων, και ότι φαίνεται να είναι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια και πληρώνει το τίμημα με ενθουσιασμό. Συνεχίζει, όμως, να μιλάει μ’ αυτόν τον τρόπο αφού τον απαλλάξουν απ’ τα καθήκοντά του; Με το που θα τον απαλλάξουν, δεν έχει πια τα ίδια κέφια· πάει εκείνη η στάση που είχε. Δεν λέει πια «η οικογένειά μας», ενώ, όταν του ζητήσουν να κάνει κάτι, δεν έχει πια τον ίδιο ενθουσιασμό. Τι σκέφτεται; «Στο παρελθόν, όταν μου έδωσες προαγωγή, είχα θέση και ήμουν ολόψυχα με το μέρος σου. Τώρα που δεν έχω πια θέση, δεν είμαστε πια οικογένεια, οπότε κάν’ το μόνος σου. Μη ζητάς τη γνώμη μου για το πώς θα το κάνεις και μη μου μιλάς γι’ αυτό· δεν με αφορά καθόλου. Θα μεταφέρω μηνύματα για σένα κι αυτό είναι όλο. Θα κάνω σε ένα βαθμό ό,τι μου ζητήσεις να κάνω, αλλά δεν είμαι σε σύμπνοια μαζί σου». Στο εξής, σου φέρεται λες και είσαι ξένος. Αν του ζητήσεις να κάνει κάτι, εργάζεται σαν να κάνει μια δουλειά για κάποιον άλλον, μηχανικά κι επιφανειακά. Στο παρελθόν, μπορεί να έφερνε σε πέρας πέντε εργασίες, τώρα όμως κάνει μόνο κάνα-δυο, εντελώς μηχανικά, όπως-όπως, εργάζεται επιφανειακά κι αυτό είναι όλο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Λέει: «Στο παρελθόν, ήμουν ολόψυχα με το μέρος σου, σε βοηθούσα με το καθετί, αντιμετώπιζα τα ζητήματά σου σαν να ήταν δικά μου, σαν δουλειά που μοιραζόμασταν από κοινού, και εργαζόμουν για λογαριασμό σου. Μετά, όμως, με απάλλαξες απ’ τα καθήκοντά μου έτσι απλά, χωρίς να σε νοιάζει καθόλου πώς νιώθω! Αδιαφορείς για τα συναισθήματά μου· πώς είναι δυνατόν να εργαστώ για σένα; Αν μου δώσεις ξανά προαγωγή και θέση, τότε εντάξει. Αν, όμως, δεν μου δώσεις θέση, ξέχνα το. Αν θες να μου αναθέσεις ξανά πράγματα, δεν πρόκειται να πάει τόσο καλά όσο παλιά. Για να με χρησιμοποιήσεις, πρέπει να μου δώσεις φήμη και θέση. Αν δεν υπάρχει θέση, κι εσύ αντ’ αυτού, μου δίνεις απλώς μια εντολή και περιμένεις να κάνω έργο, πού είναι η αναγνώριση; Χρειάζονται κάποιες εξηγήσεις!» Τώρα πλέον, όταν μιλάς, δεν γίνεται τίποτα. Όταν ζητάς σε τέτοιους ανθρώπους να κάνουν κάτι, δεν είναι πια τόσο αφοσιωμένοι όσο πριν, ούτε δίνουν πια όλη την καρδιά και τον νου τους· έχει αλλάξει η στάση τους. Αν τους ζητήσεις να ξανακάνουν κάτι ή αν ο οίκος του Θεού τούς ζητήσει να κάνουν κάτι, το αντιμετωπίζουν ως επιπλέον εργασία, ως ζήτημα κάποιου ξένου, λες και ήδη σου κάνουν μεγάλη τιμή που θα το φέρουν σε πέρας. Νιώθουν πως θα φαινόταν αδικαιολόγητο να μην το κάνουν, ειδικά από τη στιγμή που πιστεύουν στον Θεό. Αν, όμως, τελικά το κάνουν, αυτό γίνεται απρόθυμα και εντελώς μηχανικά. Γιατί το κάνουν αυτό; Σκέφτονται: «Στο παρελθόν, σε εμπιστευόμουν 100%, αντιμετώπιζα τα ζητήματά σου σαν να ήταν δικά μου, αλλά μετά εσύ με πέταξες έτσι απλά, κι αυτό με πλήγωσε και έπληξε την αυτοεκτίμησή μου· με αγνόησες. Ωραία, λοιπόν, από τη στιγμή που είσαι σκληρός απέναντί μου, μη με κατηγορείς που είμαι άκαρδος. Αν με χρησιμοποιήσεις ξανά, δεν γίνεται με τίποτα να είμαι όπως πριν, αφού η σχέση μας έχει ήδη χαλάσει. Δεν δέχομαι τόσο εύκολα διαταγές, ώστε να έρχομαι όταν με φωνάζουν και να φεύγω όταν με διώχνουν. Ποιος είμαι, δηλαδή; Αν δεν πίστευα στον θεό, θα άφηνα τους άλλους να με χειραγωγούν μ’ αυτόν τον τρόπο;» Όταν οι αντίχριστοι απαλλάσσονται απ’ τα καθήκοντά τους και χάνουν τη θέση τους, η στάση τους μπορεί να υποστεί μια τόσο σημαντική αλλαγή. Όταν είχαν θέση, παρότι αποκαλούσαν τον οίκο του Θεού «η οικογένειά μας» και μιλούσαν συχνά γι’ αυτόν, δεν αντιμετώπιζαν στ’ αλήθεια τα ζητήματα του οίκου του Θεού σαν να ήταν δικά τους. Αφότου απαλλάχθηκαν απ’ τα καθήκοντά τους και έχασαν τη θέση τους, αν ο οίκος του Θεού τούς ζητήσει να κάνουν το καθήκον τους, δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν αδιαπραγμάτευτα, ενώ, ακόμα κι έτσι, απαιτούν μια εξήγηση ή κάποιου είδους αναγνώριση. Κάποιοι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να πουν: «Την περασμένη φορά με απάλλαξες απ’ τα καθήκοντά μου και με πέταξες έτσι απλά. Αν θες να κάνω κάτι τώρα, πρέπει να μου μιλήσει προσωπικά ο άνθρωπος τον οποίο χρησιμοποιεί το άγιο πνεύμα ή να έρθει να μου μιλήσει ο ίδιος ο ενσαρκωμένος θεός, αλλιώς ξέχνα το!» Πόσο θράσος έχουν! Πείτε Μου, πρέπει να χρησιμοποιεί τέτοιους ανθρώπους ο οίκος του Θεού; (Όχι.) Νομίζουν πως είναι σημαντικοί, στην πραγματικότητα, όμως, ο οίκος τους Θεού δεν εκτιμά τέτοιους ανθρώπους. Όσο ταλέντο κι αν διαθέτεις, όσο ικανός κι αν είσαι και όσο καλές κι αν είναι οι ηγετικές σου ικανότητες, ο οίκος του Θεού δεν πρόκειται να σε χρησιμοποιήσει. Κάποιοι ίσως ρωτήσουν: «Αυτό συμβαίνει επειδή Εσύ δεν πρόκειται να υποκλιθείς σε κακούς ανθρώπους;» Όχι· αυτή είναι η κανονιστική διάταξη του οίκου του Θεού, και η αρχή που εφαρμόζει για τη χρήση των ανθρώπων. Αν επιτρεπόταν να έχουν εξουσία οι αντίχριστοι στον οίκο του Θεού, αυτό θα ήταν καλό ή κακό για τους αδελφούς και τις αδελφές, για την εκκλησία; (Κακό.) Μπορεί να κάνει τέτοιο κακό πράγμα ο οίκος του Θεού; Σε καμία περίπτωση. Πριν αποκαλυφθούν ακόμα ως αντίχριστοι, ο οίκος του Θεού τούς έδωσε απρόθυμα προαγωγή ώστε να παράσχουν υπηρεσία. Αφού αποκαλύφθηκαν ως αντίχριστοι, θα ήταν δυνατόν ο οίκος του Θεού να τους δώσει προαγωγή; Δεν θα ήταν δυνατόν. Έχουν φαντασιώσεις και ευσεβείς πόθους. Κάποιοι αντίχριστοι σκέφτονται ως εξής: «Χμ, ο οίκος του θεού δεν λειτουργεί χωρίς εμένα. Κανείς στον οίκο του Θεού δεν μπορεί να αναλάβει αυτό το έργο εκτός από μένα. Ποιος μπορεί να με αντικαταστήσει;» Αυτός ο ισχυρισμός αρέσει στους αντίχριστους. Ας τους δείξουμε αν μπορεί το έργο του Θεού να προχωρήσει απρόσκοπτα και να φτάσει στην ολοκλήρωση χωρίς αυτούς τους αντίχριστους στον οίκο του Θεού.

Η απρόσκοπτη πρόοδος και εξέλιξη διάφορων ειδών έργου στον οίκο του Θεού αυτήν τη στιγμή έχει καμία σχέση με την αποπομπή και την αποβολή κάθε είδους αντίχριστων και κακών ανθρώπων από την εκκλησία; Έχει σχέση, και μάλιστα μεγάλη! Οι αντίχριστοι δεν το συνειδητοποιούν αυτό· αγνοούν ότι, ακριβώς επειδή οι ίδιοι αποπέμφθηκαν, αποβλήθηκαν και περιορίστηκαν, το έργο του οίκου του Θεού μπορεί να προχωρήσει απρόσκοπτα· κι αυτοί φτάνουν ακόμα και στο σημείο να κοκορεύονται και να παραπονιούνται! Για ποιο πράγμα παραπονιέσαι; Νομίζεις ότι έχεις ταλέντο και μυαλό, ότι έχεις επίπεδο και την ικανότητα να κάνεις έργο· τι μπορείς, όμως, να κάνεις στον οίκο του Θεού; Ο ρόλος αυτών των ανθρώπων είναι απλώς να παίζουν τα τσιράκια του Σατανά, να αναστατώνουν και να σαμποτάρουν το έργο του Θεού. Αν δεν ήταν παρόντες, η ζωή του εκλεκτού λαού του Θεού στην εκκλησία, η ζωή του στην εκτέλεση των καθηκόντων του και η καθημερινή του ζωή θα ήταν πιο γαλήνια, πιο απρόσκοπτη και πιο ήσυχη· κι αυτό οι αντίχριστοι δεν το συνειδητοποιούν. Αυτοί οι αντίχριστοι υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους και δεν συνειδητοποιούν ποιοι είναι στην πραγματικότητα. Νομίζουν πως χωρίς αυτούς ο οίκος του Θεού δεν λειτουργεί, πως χωρίς αυτούς το έργο δεν εκτελείται και οι διάφορες τεχνικές εργασίες δεν προχωρούν. Δεν κατανοούν ότι στον οίκο του Θεού εξουσία έχει η δικαιοσύνη και η αλήθεια. Γιατί δεν το γνωρίζουν αυτό; Γιατί δεν καταλαβαίνουν οι αντίχριστοι ένα τόσο απλό ζήτημα; Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι οι αντίχριστοι έχουν μια ουσία που αποστρέφεται και εχθρεύεται την αλήθεια. Ακριβώς επειδή αποστρέφονται την αλήθεια και εχθρεύονται την αλήθεια, δεν γνωρίζουν τι είναι η αλήθεια ούτε τι είναι τα θετικά πράγματα. Απεναντίας, νομίζουν πως οι μοχθηρές, κακόβουλες συμπεριφορές τους που αντιστέκονται στον Θεό είναι καλές και σωστές, χωρίς κανένα σφάλμα. Θωρούν πως μόνο εκείνοι κατανοούν την αλήθεια και είναι αφοσιωμένοι στον Θεό, και πως μόνο εκείνοι αξίζουν να έχουν εξουσία στον οίκο του Θεού. Λάθος κάνουν! Στον οίκο του Θεού εξουσία έχει η αλήθεια. Όλοι οι αντίχριστοι πρέπει να καταδικάζονται, να απορρίπτονται και να αποκλείονται· δεν είναι δυνατό να έχουν θέση στον οίκο του Θεού, παρά μόνο να απορριφθούν για πάντα.

Κάποιοι αντίχριστοι έχουν μερικά χαρίσματα, λίγο επίπεδο και μια κάποια ικανότητα, και είναι επιδέξιοι στα παιχνίδια εξουσίας. Νομίζουν ότι, στον οίκο του Θεού, αυτοί θα πρέπει να παίρνουν προαγωγές και να τοποθετούνται σε σημαντικές θέσεις. Όπως φαίνεται σήμερα, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτοί οι άνθρωποι καταδικάστηκαν, περιορίστηκαν και απορρίφθηκαν· κάποιοι μάλιστα αποπέμφθηκαν ή αποβλήθηκαν από την εκκλησία. Δεν φαντάζονταν ποτέ ότι τέτοιες «ευγενείς» φυσιογνωμίες όπως οι ίδιοι, με μεγάλες ικανότητες και ανώτερα ταλέντα, θα σκόνταφταν στον οίκο του Θεού και θα απορρίπτονταν. Δεν καταλαβαίνουν καν το γιατί. Πρέπει, λοιπόν, να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε σ’ αυτούς; Δεν χρειάζεται. Μπορείς να λογικεύσεις τους σατανάδες; Το να προσπαθείς να λογικεύσεις τους σατανάδες είναι σαν να κάνεις κήρυγμα σε κωφούς· ο μόνος τρόπος να περιγράψεις τους σατανάδες είναι να πεις ότι έχουν ανοσία στη λογική. Όπως λένε κάποιοι: «Ο θεός ζητάει από τους ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, αλλά τι το σπουδαίο έχει το να είναι κανείς ειλικρινής; Πού είναι το κακό στο να λέει κανείς λίγα ψέματα και να εξαπατά τους ανθρώπους; Πού είναι το κακό στο να είναι κανείς διεστραμμένος και δόλιος; Πού είναι το κακό στο να μην είναι κανείς αφοσιωμένος; Πού είναι το κακό στο να είναι κανείς επιτήδειος, στο να είναι κανείς επιπόλαιος; Πού είναι το κακό στο να κρίνει κανείς τον θεό; Πού είναι το κακό στο να έχει κανείς αντιλήψεις σχετικά με τον θεό; Πού είναι το κακό στο να επαναστατεί κανείς απέναντι στον θεό, πόσο μεγάλο λάθος είναι; Δεν είναι δα και ζήτημα αρχής!» Κάποιοι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να πουν: «Δεν είναι άκρως φυσιολογικό ένας ικανός άνθρωπος να εγκαθιδρύσει το δικό του ανεξάρτητο βασίλειο; Σ’ αυτόν τον κόσμο, το μεγάλο ψάρι τρώει πάντα το μικρό· ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου ο δυνατός εκμεταλλεύεται τον αδύναμο. Αν έχεις τις ικανότητες, πρέπει να μη διστάσεις και να δημιουργήσεις το βασίλειό σου· πού είναι το κακό; Η εξουσία που έχει ο καθένας καθορίζεται από τις ικανότητές του, και πρέπει να κυβερνά κανείς όσους ανθρώπους του επιτρέπει η εξουσία του!» Άλλοι λένε: «Πού είναι το κακό στο να είναι κανείς ακόλαστος; Τι πρόβλημα υπάρχει στην ακολασία; Πού είναι το κακό στο να ακολουθεί κανείς μοχθηρές τάσεις;» και ούτω καθεξής. Τι νιώθετε αφού ακούσετε αυτά τα λόγια; (Αηδία.) Μόνο αηδία; Αφού ακούσει κανείς αυτά τα λόγια, σκέφτεται: «Όλοι μας έχουμε το ίδιο ανθρώπινο σαρκίο, γιατί λοιπόν κάποιοι άνθρωποι όχι μόνο δεν απεχθάνονται αυτά τα αρνητικά πράγματα, αλλά τα λατρεύουν κι από πάνω; Και γιατί κάποιοι άνθρωποι απεχθάνονται αυτά τα πράγματα; Γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους ανθρώπους; Πώς γίνεται όσοι αποστρέφονται την αλήθεια και τα θετικά πράγματα να μην αγαπούν τα θετικά πράγματα; Γιατί λατρεύουν τόσο πολύ τα αρνητικά πράγματα, και τα θεωρούν μάλιστα θησαυρούς; Γιατί δεν αναγνωρίζουν πόσο μοχθηρά και άθλια είναι αυτά τα αρνητικά πράγματα;» Τέτοιοι συλλογισμοί γεννιούνται μέσα στους ανθρώπους. Όταν ακούνε αυτά τα λόγια από τους αντίχριστους, οι άνθρωποι από τη μία νιώθουν αηδία κι από την άλλη μένουν άφωνοι. Η φύση τέτοιων ανθρώπων είναι αμετάβλητη· δεν μπορούν ν’ αλλάξουν, γι’ αυτό και ο Θεός λέει ότι δεν σώζει διαβόλους ή σατανάδες. Ο Θεός προορίζει τη σωτηρία Του για την ανθρωπότητα, όχι για θηρία ούτε για δαίμονες. Άνθρωποι όπως αυτοί οι αντίχριστοι είναι ακριβώς αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο Θεός με τους όρους «διάβολοι» και «θηρία»· δεν λογίζονται ως μέλη της ανθρωπότητας. Αυτό είναι ξεκάθαρο, έτσι δεν είναι;

5. Η συμπεριφορά τους απέναντι στην εκκλησία καθώς αλλάζουν οι συνθήκες που επικρατούν εκεί

Το πώς αντιμετωπίζουν τον Χριστό οι αντίχριστοι εξαρτάται απ’ τα κέφια τους· πάνω σε πόσες πτυχές αυτού του σημείου συναναστραφήκαμε μόλις; Αντιμετωπίζουν τον Χριστό μ’ έναν ορισμένο τρόπο όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα· αυτή είναι μία πτυχή. Πότε άλλοτε; (Όταν γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις σχετικά με τον ενσαρκωμένο Χριστό, όταν τους δίνουν προαγωγή ή τους απαλλάσσουν από τα καθήκοντά τους, και όταν ο Χριστός καταδιωκόταν.) Σε τέσσερις, λοιπόν, πτυχές συνολικά. Ας συνεχίσουμε τη συναναστροφή. Οι αντίχριστοι αποστρέφονται την αλήθεια, άρα πιστεύουν στον Θεό όχι για να κερδίσουν την αλήθεια, αλλά για να λάβουν ευλογίες· έχουν τα δικά τους σχέδια, τις δικές τους προθέσεις και τους δικούς τους σκοπούς. Επιπλέον, τους αρέσει η εξουσία και η επιρροή, κι έτσι πιστεύουν στον Θεό με μια στάση «βλέποντας και κάνοντας». Τι σημαίνει «βλέποντας και κάνοντας»; Σημαίνει ότι, ενώ πιστεύουν, παρατηρούν επίσης για να δουν αν αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων στον οίκο του Θεού, πώς επεκτείνεται το ευαγγελικό έργο, αν προχωράει ή δεν προχωράει απρόσκοπτα, και αν η επιρροή του οίκου του Θεού μεγαλώνει συνεχώς. Επιπλέον, παρατηρούν και αν αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που κάνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού, αν υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που παρέχουν πρόθυμα υπηρεσία στον Θεό, και αν όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να κάνουν πράγματα για τον οίκο του Θεού. Παρατηρούν επίσης το κοινωνικό και μορφωτικό υπόβαθρο όσων κάνουν καθήκοντα στον οίκο του Θεού, ποια είναι πραγματικά η ταυτότητα και η θέση τους στην κοινωνία. Μέσω της παρατήρησης, βλέπουν πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό, ο αριθμός των ανθρώπων στον οίκο του Θεού αυξάνεται, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να απαρνηθούν την οικογένεια, τη δουλειά και τις προοπτικές τους για να κάνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού. Όταν τα προσέχουν αυτά, νιώθουν πως δεν μπορούν πλέον να παραμείνουν αδιάφοροι και θα έπρεπε κι εκείνοι να αφοσιωθούν στο έργο του οίκου του Θεού, στις τάξεις όσων κάνουν αυτά τα καθήκοντα, να γίνουν μέλη ώστε κι αυτοί να αποκτήσουν ίσως μερίδιο απ’ τις μελλοντικές ευλογίες. Παρότι μπορούν να κάνουν τα καθήκοντά τους στον οίκο του Θεού και να παίξουν έναν ρόλο εκεί, δεν εγκαταλείπουν ποτέ τις προοπτικές τους και το πεπρωμένο τους, και συνεχίζουν να είναι μονίμως υστερόβουλοι μέσα τους. Το γεγονός ότι αυτή η ομάδα, αυτοί οι αντίχριστοι, έχουν τέτοιες φιλοδοξίες και διαθέσεις καθορίζει ότι η στάση τους απέναντι στον Χριστό και τον Θεό θα αλλάζει όσο ο οίκος του Θεού συνεχίζει να αποκτά υψηλότερη θέση και περισσότερη φήμη. Γι’ αυτό, ενώ εκτελούν τα καθήκοντά τους, από τη μία είναι πολύ ενεργοί στο να σχεδιάζουν, να υπολογίζουν και να διαχειρίζονται τα πάντα για τις δικές τους προοπτικές και το δικό τους πεπρωμένο, από την άλλη παρακολουθούν και την εξέλιξη του οίκου του Θεού, την επιρροή που έχει στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της χώρας, το αν αυξάνεται σταδιακά ο αριθμός των ανθρώπων, αν διευρύνεται διαρκώς η κλίμακα της εκκλησίας, αν έχει δημιουργήσει διασυνδέσεις με διάσημα μέλη της κοινωνίας, αν έχει κερδίσει μια κάποια φήμη στη Δύση, και αν έχει θέσει γερά θεμέλια. Συνεχώς παρακολουθούν και ρωτάνε γι’ αυτά τα ζητήματα. Ακόμα και κάποιοι άνθρωποι που δεν συμμετέχουν στο έργο της εκκλησίας και δεν κάνουν τα καθήκοντά τους κάνουν συνεχώς υπολογισμούς για τις προοπτικές και το πεπρωμένο τους, δείχνοντας μεγάλη περιέργεια για την εξέλιξη της εκκλησίας. Ψάχνουν, λοιπόν, αυτές τις πληροφορίες στον ιστότοπο της εκκλησίας και ρωτάνε γι’ αυτά τα ζητήματα εντός της εκκλησίας. Όταν ανακαλύπτουν ότι το έργο του οίκου του Θεού επεκτείνεται απρόσκοπτα στο εξωτερικό και γίνεται όλο και πιο πολλά υποσχόμενο, ότι το έργο στη Δύση επεκτείνεται καλύτερα και η κατάσταση βελτιώνεται, νιώθουν μέσα τους μια επιβεβαίωση. Άραγε αυτό το αίσθημα καθησυχασμού σημαίνει ότι έχουν αλλάξει πραγματικά μέσα τους; (Όχι.) Ενώ νιώθουν αυτόν τον καθησυχασμό, η στάση τους απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό, απέναντι στον Χριστό, δεν έχει παρά λίγο παραπάνω «σεβασμό» και θαυμασμό, χωρίς ίχνος πραγματικής υποταγής.

Όταν ο Χριστός έκανε έργο στην ηπειρωτική Κίνα, οι αντίχριστοι αναρωτιόντουσαν συχνά: «Μα μπορεί να συλληφθεί ο ενσαρκωμένος θεός; Μπορεί να πέσει στα χέρια των κυβερνητικών αρχών;» Κάνοντας τέτοιες σκέψεις, ανέπτυξαν μια κάποια περιφρόνηση γι’ αυτόν τον «ασήμαντο άνθρωπο». Όταν άκουσαν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός συχνά δεν είχε σπίτι να μείνει ούτε πού την κεφαλήν κλίνη, και κρυβόταν όπου μπορούσε προκειμένου να μη συλληφθεί, η ελάχιστη περιέργεια και ο πολύ απρόθυμος «σεβασμός» που ένιωθαν για τον ενσαρκωμένο Θεό έγιναν χίλια κομμάτια. Όταν, όμως, άκουσαν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός, ο Χριστός, ήταν στην Αμερική, στη γη της ελευθερίας που λαχταρά η ανθρωπότητα, ένιωσαν ζήλια απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό· όχι σεβασμό, αλλά ζήλια. Όταν, όμως, οι αντίχριστοι άκουσαν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός βρισκόταν στη Δύση, έχοντας απορριφθεί, συκοφαντηθεί, καταδικαστεί και κριθεί από τους ανθρώπους, κύματα αναστάτωσης κατέκλυσαν τα βάθη της καρδιάς τους: «Αφού είσαι ο θεός, γιατί δεν σε αποδέχονται οι άνθρωποι; Αφού είσαι ο θεός, γιατί η θρησκευτική κοινότητα, αντί να σε αποδέχεται, διαδίδει τόσες φήμες για σένα; Γιατί δεν βγαίνεις να υπερασπιστείς τον εαυτό σου; Πρέπει να προσλάβεις μια ομάδα δικηγόρων! Κοίτα όλα αυτά τα δυσφημιστικά και συκοφαντικά λόγια στο διαδίκτυο, τις φήμες που δημιουργεί η θρησκευτική κοινότητα και σε κάνουν να φαίνεσαι τόσο απαίσιος! Ντρεπόμαστε να σ’ ακολουθούμε, νιώθουμε αμήχανα ακόμα και να αναφέρουμε αυτά τα πράγματα. Σε καταδικάζουν σε Ανατολή και Δύση, σε απορρίπτει η θρησκευτική κοινότητα, η ανθρωπότητα, ο κόσμος όλος. Νιώθουμε ατιμασμένοι που σ’ ακολουθούμε». Αυτή είναι η νοοτροπία των αντίχριστων. Ενώ νιώθουν ατιμασμένοι μέσα τους, αρχίζουν επίσης να νιώθουν απαξίωση και συμπόνια —μια συμπόνια εντελώς απρόθυμη— γι’ αυτόν τον «ασήμαντο άνθρωπο» όπως Τον έβλεπαν με τα μάτια και την καρδιά τους. Πώς προέκυψε αυτή η συμπόνια; Σκέφτηκαν: «Κάνεις τόσο σπουδαίο έργο χωρίς να ανησυχείς για το προσωπικό κέρδος ή την απώλεια, και κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί ανιδιοτελής αφοσίωση. Ποιος είναι ο στόχος σου και υπομένεις τόσο μεγάλα βάσανα και τόση ταπείνωση; Η λογική λέει ότι πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος· πώς αλλιώς θα άντεχες τόσο μεγάλη ταπείνωση και θα υπέφερες τόσο πολύ πόνο; Είναι πολύ κρίμα και δεν είναι εύκολο· πρέπει να νιώθεις πολύ αδικημένος μέσα σου». Ένιωσαν, λοιπόν, λίγη συμπόνια για τον Χριστό. Αναλογίστηκαν: «Εγώ, στη θέση του, δεν θα άντεχα τόσο μεγάλα βάσανα· θα υπερασπιζόμουν με επιχειρήματα τον εαυτό μου στην ανθρωπότητα. Αφενός θα προσλάμβανα μια ομάδα δικηγόρων να εξαλείψει αυτές τις ψευδείς φήμες στο διαδίκτυο, αφετέρου θα έδειχνα σημεία και τέρατα στη θρησκευτική κοινότητα για να δει ποιος είναι ο θεός, ποιος, δηλαδή, είναι αληθινός και ποιος ψεύτικος, για να κλείσω τα στόματα όσων συκοφαντούν και καταδικάζουν, να τους τιμωρήσω και να τους δώσω ένα μάθημα. Να δούμε, θα τολμούσαν να το ξανακάνουν τότε; Γιατί δεν κάνεις κάτι τέτοιο; Γιατί δεν υπερασπίζεσαι ποτέ τον εαυτό σου; Μήπως σου λείπει η δύναμη, το θάρρος ή η γενναιότητα; Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια; Μήπως πρόκειται για δειλία; Αχ, κρύβεις τόσα πολλά μέσα σου, υπομένεις τόσο μεγάλη αδικία χωρίς να λες κουβέντα, συνεχίζεις να επεκτείνεις το έργο και να μιλάς υπομονετικά και ειλικρινά στους ανθρώπους της εκκλησίας, να τους εφοδιάζεις, κι όμως εκείνοι διαρκώς έχουν αντιλήψεις και είναι επαναστατικοί. Λογικά θα υποφέρεις μέσα σου! Αφού τα αντέχεις όλα αυτά, τότε είσαι πράγματι πολύ καλός άνθρωπος και αξίζεις συμπόνια». Έτσι, λοιπόν, προέκυψε η συμπόνια τους. Αυτή είναι η συμπόνια των αντίχριστων. Από όταν άρχισε η έκθεση των αντίχριστων μέχρι τώρα, αυτό είναι το μόνο «καλό» που έκαναν. Πόσο καλά γίνεται αυτό το «καλό»; Είναι ειλικρινές; (Όχι.)

Οι αντίχριστοι ακολουθούν τον Χριστό και αποδέχονται τα λόγια που λέει ο Χριστός εδώ και πολλά χρόνια, κι όμως δεν ένιωσαν ποτέ τιμή για το γεγονός ότι είναι σε θέση να αποδεχθούν τον Χριστό ως Σωτήρα τους σ’ αυτήν τη ζωή, ούτε ένιωσαν τιμή που υποφέρουν όπως υπέφερε ο Χριστός, που καταδικάζονται κι απορρίπτονται από τον κόσμο ακριβώς όπως ο Χριστός. Αντίθετα, βλέπουν τα βάσανα του Χριστού ως μοχλό πίεσης και απόδειξη για να σιχαθούν και ν’ απαρνηθούν τον Χριστό. Δεν έχουν ούτε την προθυμία ούτε τη στάση να μοιραστούν όλα αυτά τα βάσανα με τον Χριστό. Αντ’ αυτού, στέκονται σαν απλοί θεατές, παρατηρούν όλα τα βάσανα που υπομένει ο Χριστός και το πώς Του φέρεται η ανθρωπότητα, και αντιμετωπίζουν τον Χριστό με βάση αυτές τις παρατηρήσεις. Όταν διακηρύσσεται το όνομα του Θεού και το ευαγγελικό έργο επεκτείνεται σταδιακά σε όλη την ανθρωπότητα, και οι προοπτικές του ευαγγελικού έργου φαίνονται πολλά υποσχόμενες, οι αντίχριστοι πλησιάζουν σταδιακά τον ενσαρκωμένο Θεό και νιώθουν λίγο σεβασμό και κάποια ζήλια απέναντί Του. Ταυτόχρονα, καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια να πλησιάσουν τον οίκο του Θεού και πασχίζουν να γίνουν μέλη του οίκου του Θεού και μέρος της επέκτασης του έργου του Θεού. Αυτό είναι όλο; Τόσο απλό είναι; Όχι· αλλάζουν τη στάση τους απέναντι στον οίκο του Θεού και στον Χριστό ανάλογα με την επέκταση διάφορων έργων στον οίκο του Θεού, κι αυτό το κάνουν οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή. Αν οι αντίχριστοι ακούσουν ότι μια ορισμένη φυλή ανθρώπων μέσα στην ανθρωπότητα, και ειδικά στη Δύση, λέει: «Αυτά τα λόγια είναι στ’ αλήθεια τα λόγια του Θεού, έχουν πράγματι εξουσία! Από τα λόγια του Θεού, βλέπουμε την ουσία Του, είμαστε σίγουροι ότι αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος είναι ο Θεός, κι ότι αυτή η οδός είναι η αληθινή οδός», τότε χαίρονται κρυφά μέσα τους: «Ευτυχώς που δεν έφυγα· είναι πράγματι η αληθινή οδός! Κοίτα να δεις που ακόμα και οι Δυτικοί μιλούν για το πού βρίσκεται ο ενσαρκωμένος θεός. Πρέπει ν’ ακούω περισσότερο τα λόγια του, να πάω γρήγορα ν’ ακούσω τα κηρύγματα!» Εκείνη τη στιγμή, οι αντίχριστοι θεωρούν τη φωνή του Θεού τόσο όμορφη, τόσο εξαγνιστική για την ψυχή τους, και θεωρούν ότι πρέπει να τη λατρεύουν. Όταν, όμως, ο οίκος του Θεού αντιμετωπίζει μερικά περιστασιακά εμπόδια κατά την επέκταση του έργου του στο εξωτερικό και στην ανθρωπότητα, ή όταν το έργο του οίκου του Θεού αναστατώνεται, επηρεάζεται ή δέχεται παρεμβολές από εξωτερικές δυνάμεις, ή ακόμα όταν ο οίκος του Θεού αντιμετωπίζει ορισμένες δυσκολίες, οι αντίχριστοι νιώθουν και πάλι ανήσυχοι μέσα τους: «Πού είναι ο ενσαρκωμένος θεός; Μιλάει; Πώς αντιμετωπίζεται αυτό το ζήτημα; Το τακτοποιεί όπως πρέπει ο θεός; Έχει τρομάξει ο εκλεκτός λαός του θεού; Έχει εγκαταλείψει κανείς τον οίκο του θεού; Υπάρχουν καθόλου διάσημοι ή υψηλά ιστάμενοι άνθρωποι από τον έξω κόσμο που μιλάνε ανοιχτά ή αναλαμβάνουν δράση υπέρ του οίκου του θεού και τον υπερασπίζονται; Εγώ άκουσα πως δεν υπάρχει κανείς. Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν; Ξόφλησε η εκκλησία του θεού; Να αποχωρήσω όσο ακόμα μπορώ;» Είναι σημαντική αυτή η αναστάτωση; Εκείνη τη στιγμή, όταν ακούνε ξανά τα κηρύγματα του Θεού, σκέφτονται: «Μη μιλάς γι’ αυτά τα κενά λόγια, και μη μιλάς πια τόσο μεγαλόστομα. Δεν σ’ ακούω πια. Τον οίκο του θεού μπορεί να τον καταπιεί ο κόσμος από στιγμή σε στιγμή· τι νόημα έχουν αυτά τα λόγια; Μπορούν να σώσουν τους ανθρώπους; Η επιρροή του οίκου του θεού μπορεί να εξαφανιστεί εν ριπή οφθαλμού· οι άνθρωποί του θα διασκορπιστούν έτσι απλά». Δεν θέλουν πια ν’ ακούνε αυτά που λέω. Έχει μείνει κανένας σεβασμός; Καμία συμπόνια; (Τίποτα.) Τι απομένει; Μόνο η επιθυμία τους να παρατηρούν και να χλευάζουν. Κάποιοι άνθρωποι λένε άσχημα πράγματα παρασκηνιακά, λένε βλαβερά λόγια, και δείχνουν χαιρεκακία για τις κακοτυχίες του οίκου του Θεού: «Νομίζω ότι έρχονται μπελάδες, δεν νομίζω ότι μπορείς να μείνεις σταθερός. Τι νόημα έχουν αυτές οι αλήθειες; Είναι αποτελεσματικά τα λόγια σου; Και τώρα τι; Άρχισαν τα προβλήματα, έτσι δεν είναι;» Αναδύεται η δαιμονική τους πλευρά. Όλα αυτά που κάνουν οι αντίχριστοι δεν είναι ακριβώς ό,τι θα έκαναν οι διάβολοι; Δεν έχουν ούτε καν την πιο στοιχειώδη ανθρώπινη ηθική· είναι πέρα για πέρα μοχθηροί και δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει! Τρώνε απ’ τον οίκο του Θεού, απολαμβάνουν τη θρέψη που τους παρέχουν τα λόγια του Θεού, απολαμβάνουν την προστασία και τη χάρη του Θεού, αλλά με το που φανούν τα πρώτα προβλήματα, παίρνουν το μέρος των ξένων, προδίδουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και δείχνουν χαιρεκακία για τις κακοτυχίες του. Αν δεν είναι διάβολοι, τότε τι είναι; Είναι πέρα για πέρα διάβολοι! Όταν βλέπουν τον οίκο του Θεού να κερδίζει έδαφος, πέφτουν αμέσως στα γόνατα ενώπιον του ενσαρκωμένου Θεού, λες και είναι ακόλουθοι του Θεού. Όταν, όμως, βλέπουν τον Σατανά να πολιορκεί και να καταδικάζει τον οίκο του Θεού, δεν πέφτουν πια πρηνείς ενώπιον του Θεού. Αντίθετα, στέκουν περήφανοι κι αγέρωχοι, θεωρώντας ότι παραείναι αξιοπρεπείς για να γονατίσουν ενώπιον του οποιοδήποτε, περιμένοντας με ανυπομονησία να σε χλευάσουν. Όταν σου μιλάνε, ο τόνος και η ένταση του λόγου τους γίνονται κι αυτά δυνατότερα· αρχίζουν να χρησιμοποιούν ξύλινη γλώσσα, να ενεργούν αφύσικα, αναδύεται η δαιμονική συμπεριφορά τους και αλλάζουν γρήγορα. Πείτε Μου, πρόκειται αυτοί οι άνθρωποι να αποκτήσουν ποτέ φόβο Θεού; (Ποτέ.) Πολύ σωστά, αυτή η δήλωση ισχύει απόλυτα. Αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στο σινάφι του Σατανά· δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν φόβο Θεού, επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια. Ανήκουν στον Σατανά. Αυτή είναι η φύση-ουσία όσων ανήκουν στον Σατανά· αυτό είναι το αποκρουστικό πρόσωπο των αντίχριστων, που ανήκουν στον Σατανά. Είναι πάντα πρόθυμοι να χλευάσουν τον οίκο του Θεού, πάντα σχεδιάζουν να γελοιοποιήσουν τον ενσαρκωμένο Θεό, συνεχώς προετοιμάζονται και συγκεντρώνουν υλικό με βάση το οποίο θα μπορέσουν να απαρνηθούν τον Χριστό και την ουσία του Θεού, κι είναι πάντα έτοιμοι να πάρουν το μέρος των ξένων και να προδώσουν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Όσο περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίζει ο οίκος του Θεού, τόσο περισσότερο χαίρονται και το ευχαριστιούνται. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους και όλα όσα αφορούν το έργο του οίκου του Θεού είναι όπως πρέπει να είναι, εκείνοι νιώθουν αμηχανία και δυσαρέσκεια, εύχονται ο οίκος του Θεού να αντιμετωπίσει προβλήματα το συντομότερο δυνατόν, ελπίζουν το έργο του να μην προχωρήσει απρόσκοπτα και να συναντήσει δυσκολίες και εμπόδια. Με δυο λόγια, αν όλα πηγαίνουν καλά στον οίκο του Θεού, και οι αδελφοί κι οι αδελφές είναι σε θέση να κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους και να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, τότε οι αντίχριστοι δεν νιώθουν μέσα τους καμία χαρά. Όταν οι αδελφοί κι οι αδελφές ακούνε τα λόγια του Θεού, ασκούνται σύμφωνα με τα λόγια Του, τιμούν τον Θεό και Χριστό ως μέγα και μπορούν να καταθέσουν μαρτυρία για τον Χριστό και να Τον εξυψώσουν, τότε οι αντίχριστοι βιώνουν την πιο ανυπόφορη στιγμή τους, τη στιγμή που υφίστανται τη μεγαλύτερη κρίση και το μεγαλύτερο βασανιστήριο.

Οι αντίχριστοι ρωτάνε για διάφορα νέα στον οίκο του Θεού. Αν για μεγάλο διάστημα δεν καταφέρουν να μάθουν πώς προχωράει η επέκταση του ευαγγελικού έργου στον οίκο του Θεού, πώς εξελίσσονται οι διάφορες επαγγελματικές εργασίες στον οίκο του Θεού, αν προχωρούν απρόσκοπτα, αν αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων στο εξωτερικό, αν διευρύνεται η κλίμακα της εκκλησίας, αν έχουν ιδρυθεί εκκλησίες σε διάφορες χώρες, και σε περίπτωση που δεν ακούσουν να εισέρχονται στον οίκο του Θεού περισσότερα φιλόδοξα άτομα ή άνθρωποι με κοινωνική επιφάνεια, τότε θεωρούν ότι το να πιστεύει κανείς στον ενσαρκωμένο Θεό είναι βαρετό και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Παύουν να δίνουν προσοχή στον ενσαρκωμένο Θεό, ενώ εξετάζουν ακόμα και το ενδεχόμενο να προσχωρήσουν σε δόγματα που είναι πιο δραστήρια ή έχουν μεγαλύτερη επιρροή. Αν, όμως, ακούνε περιστασιακά κάποια καλά νέα σχετικά με τον οίκο του Θεού, όπως ότι μερικά βίντεο με μαρτυρίες αδελφών κεντρίζουν το ενδιαφέρον και τραβούν την ιδιαίτερη προσοχή ορισμένων οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε η καρδιά τους γεμίζει ευτυχία, ελπίδα και χαρά. Για παράδειγμα, αν ο οίκος του Θεού τραβήξει την προσοχή και προβληθεί από έναν γνωστό όμιλο, αυτό τους χαροποιεί και τους ενθουσιάζει ακόμα περισσότερο: «Φαίνεται πως αυτός ο συνηθισμένος άνθρωπος δεν είναι καθόλου απλοϊκός· μάλλον πρόκειται να πραγματοποιήσει κάτι σπουδαίο!» Αν το όνομα της εκκλησίας έχει την τύχη να αναφερθεί από κάποια εξέχουσα φυσιογνωμία ή ακόμα κι από κάποιον ηγέτη, τότε οι αντίχριστοι διεγείρονται ακόμα περισσότερο: «Σ’ αυτήν τη ζωή, έκανα την πιο σημαντική και ορθή επιλογή, δηλαδή να ακολουθήσω τον παντοδύναμο θεό. Αποφάσισα, από δω και στο εξής, να μην αφήσω ποτέ τον παντοδύναμο θεό, να τον αντιμετωπίζω ως θεό και να τον σέβομαι μέσα μου, επειδή αυτόν τον θεό σέβεται ο τάδε ηγέτης. Εφόσον τον σέβεται αυτός, τότε πρέπει να τον σέβομαι κι εγώ. Αυτόν τον θεό κατονόμασαν και αναγνώρισαν οι ηγέτες· πώς θα μπορούσα, λοιπόν, να μετανιώσω που πιστεύω σ’ εκείνον και τον ακολουθώ; Δεν πρέπει να τον ακολουθήσω ακόμα πιο αποφασιστικά; Από δω και στο εξής, είμαι αποφασισμένος να μη μου περάσει ποτέ απ’ το μυαλό η σκέψη να εγκαταλείψω την εκκλησία του παντοδύναμου θεού. Πρέπει να έχω καλές επιδόσεις, να αντέχω περισσότερα βάσανα, να πληρώνω μεγαλύτερο τίμημα, να συζητώ περισσότερο με τους αδελφούς και τις αδελφές όταν κάνω κάτι, και ν’ ακολουθώ οτιδήποτε λέει η εκκλησία. Στο μέλλον, καθώς η εκκλησία θα επεκτείνεται και θα κερδίζει μεγαλύτερη φήμη, ίσως αποκτήσω υψηλότερο τίτλο στην ιεραρχία και ξεχωρίσω!» Ενώ τα σκέφτονται αυτά, νιώθουν μέσα τους μεγάλη ευχαρίστηση: «Τι καλή και ορθή επιλογή που έκανα! Πόσο έξυπνος είμαι! Στο παρελθόν, σκέφτηκα ακόμα και να φύγω· τι ανόητος κι αδαής που ήμουν τότε! Ήμουν νέος και παρορμητικός, επιρρεπής στις λάθος αποφάσεις και κρίσεις. Τώρα που μεγάλωσα, έχω γίνει πιο σταθερός και ξέρω πώς να κρύβομαι, και επιτέλους βλέπω κάποια ελπίδα. Ευτυχώς που δεν έφυγα, που δεν πίστεψα εκείνες τις φήμες ούτε και παραπλανήθηκα ή ταλαντεύτηκα εξαιτίας τους. Αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο! Πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτός ο άνθρωπος είναι εξαιρετικός, και πρέπει να του φέρομαι όμορφα!» Μες στον ενθουσιασμό και την παρορμητικότητά τους, θέλησαν να αγοράσουν και να προσφέρουν μερικά προϊόντα υγείας και άλλα όμορφα πράγματα, γράφοντας επάνω: «Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Θεό. Περιλαμβάνει τα εξής αντικείμενα». Κάτω κάτω, υπέγραψαν: «Με ιδιαίτερη φροντίδα και σεβασμό, από τον Τάδε την δείνα ημερομηνία». Το δώρο ήταν ιδιαίτερο και πολύτιμο, όμως κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία από πίσω, κάποιος απώτερος σκοπός. Έχοντας ακούσει κάτι τέτοιο, δεν θα λέγατε: «Ώστε έτσι, λοιπόν, αντιλαμβάνεσαι Εσύ τις προσφορές που δίνουν οι άνθρωποι στον Θεό;» Δεν είναι ότι κατανοώ έτσι το συγκεκριμένο θέμα, ούτε ενεργούν όλοι οι άνθρωποι μ’ αυτόν τον τρόπο, ούτε και έχουν όλες οι προσφορές τέτοιους σκοπούς. Αδιαμφισβήτητα, ωστόσο, ορισμένοι άνθρωποι πράγματι προσφέρουν πράγματα επηρεασμένοι και υποκινούμενοι από τέτοιες προθέσεις κι ένα τέτοιο υπόβαθρο. Δεν είναι αντικειμενική αυτή η θεώρηση; (Ναι.)

Όταν οι αντίχριστοι υπολογίζουν στο μυαλό τους τα πάντα, το πρωταρχικό τους μέλημα είναι το προσωπικό συμφέρον. Είναι εγωιστές και ποταποί, και κάνουν τους δικούς τους υστερόβουλους υπολογισμούς για τα πάντα. Όσον αφορά την πρόοδο των διάφορων εργασιών στον οίκο του Θεού, οι περισσότεροι από όσους επιδιώκουν την αλήθεια, καθώς κι η πλειοψηφία των συνηθισμένων πιστών, δεν επιθυμούν να μάθουν ούτε να ρωτήσουν για τέτοια ζητήματα, επειδή η γνώση γι’ αυτές τις γενικές υποθέσεις δεν έχει καμία συνάφεια με την επιδίωξη της αλήθειας. Το να τις γνωρίζεις δεν ωφελεί σε τίποτα, δεν σημαίνει ότι κατέχεις τη ζωή ούτε την αλήθεια· ούτε και το να μην τις γνωρίζεις συνεπάγεται ότι έχεις μικρό ανάστημα. Αυτά τα ζητήματα δεν σχετίζονται με την αλήθεια και δεν συμβάλλουν με κανέναν τρόπο στην κατανόηση της αλήθειας ούτε στο να αποκτήσει κανείς φόβο Θεού. Αυτό είναι ένα επίπεδο στο οποίο μπορούν να φτάσουν όσοι άνθρωποι διαθέτουν λογική. Οι αντίχριστοι, όμως, γαντζώνονται πεισματικά σ’ αυτά τα ζητήματα, και τα αντιμετωπίζουν λες και είναι η ανώτατη αλήθεια. Κάνουν ερωτήσεις και συλλέγουν πληροφορίες γι’ αυτά τα ζητήματα. Αφού συλλέξουν πληροφορίες γι’ αυτά τα ζητήματα, δεν τις κρατούν απλώς για τον εαυτό τους· τις διαδίδουν παντού, επειδή θεωρούν πως όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν περιέργεια γι’ αυτά τα πράγματα, ενώ, στην πραγματικότητα, πολλούς ανθρώπους δεν τους ενδιαφέρουν. Εγώ προσωπικά σπάνια ρωτάω γι’ αυτά τα ζητήματα. Αν τύχει να συναντήσω κάποιον που έχει σχέση μ’ αυτά, μπορεί να τα συζητήσω, όμως δεν ψάχνω ενεργά να βρω ανθρώπους για να τους ρωτήσω. Μόνο σε μία περίπτωση ρωτάω: σε ό,τι έχει να κάνει με το πώς πρέπει να γίνει κάποιο έργο, την πρόοδο του έργου σας, και το αν υπάρχουν προβλήματα ή παραλείψεις. Μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση ρωτάω· πέρα απ’ αυτό, όμως, δεν ρωτάω ποτέ λόγω περιέργειας ή ανησυχίας. Οι ερωτήσεις Μου αφορούν μόνο το έργο, όχι την προέλευση των πληροφοριών ή κάποια περιέργεια. Οι αντίχριστοι, οι οποίοι δεν αγαπούν την αλήθεια, εντρυφούν με ενθουσιασμό σ’ αυτά τα ζητήματα, κι έχουν συγκεκριμένο σκοπό που το κάνουν αυτό. Χρησιμοποιούν εξωτερικές καταστάσεις και περιβάλλοντα, μεταξύ των οποίων και τις συνθήκες της εκκλησίας σε διάφορες περιόδους και διαφορετικά δόγματα, φυλές και εθνοτικές ομάδες, για να κρίνουν κατά πόσο είναι σωστό ή λάθος το έργο του Θεού, ακόμα και για να κρίνουν το αν ο Χριστός είναι ο Θεός. Τι είδους πλάσματα είναι αυτά; Δείχνουν πίστη στον Θεό; Είναι ξεκάθαρα δύσπιστοι. Όσο κι αν συναναστρέφεσαι πάνω στην αλήθεια, ούτε ακούνε ούτε την κατανοούν. Ρωτάνε, όμως, με κάθε λεπτομέρεια για τις εξωτερικές αξιολογήσεις της εκκλησίας και για τη θέση και τις συνθήκες της εκκλησίας σε διάφορες χώρες, χωρίς ουσιαστικά να διαφέρουν σε τίποτα απ’ τους δύσπιστους. Αυτές είναι οι εκδηλώσεις των δύσπιστων που έχουν κρυφή ατζέντα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω σας; Μπορεί να μην τους έχετε αντιληφθεί. Κάθε φορά που συναθροιζόμαστε και εκθέτουμε τις διάφορες ουσίες των αντίχριστων, κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους καταδικάζονται. Μόλις εκτεθούν, κρύβουν το πραγματικό τους πρόσωπο και δεν τολμούν να εμφανιστούν. Ειδικά μετά από αυτήν τη συναναστροφή, κάποιοι άνθρωποι δεν θα τολμήσουν ξανά να κάνουν ερωτήσεις. Μπορεί να μην τολμήσουν να ρωτήσουν ξανά ευθέως, όμως συνεχίζουν να ρωτούν για να μάθουν φήμες στο παρασκήνιο. Παύουν να ρωτάνε τους αδελφούς και τις αδελφές, αλλά ρωτάνε κρυφά στο διαδίκτυο. Επιπλέον, κάνουν ό,τι μπορούν για να μάθουν τι νομίζουν και τι λένε οι άπιστοι, τα δόγματα και οι Δυτικές χώρες για την εκκλησία μας, κι είναι σχεδόν σαν να έχουν μανία μ’ αυτό. Δεν είναι κάπως ανισόρροπο αυτό; Έχουν εμμονή, δεν μπορούν να σταματήσουν. Οι άνθρωποι που δεν αγαπούν την αλήθεια και την αποστρέφονται δεν παίρνουν από λογικά επιχειρήματα.