Πώς μπορεί κανείς να πιστέψει στον Θεό και να Τον ακολουθήσει χωρίς να εξαρτάται από τα κέφια του και χωρίς να επηρεάζεται από τα κέφια και το περιβάλλον του; Πώς άραγε το πετυχαίνει κανείς αυτό; Ποια είναι η ελάχιστη απαίτηση για την πίστη στον Θεό; Η πίστη απαιτεί να έχει κανείς μια στάση σύμφωνα με την οποία θ’ αγαπάει και θ’ αναζητά την αλήθεια. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Είναι σημαντικό να έχει κανείς αποφασιστικότητα και να παίρνει όρκους;» Αυτά είναι απαραίτητα, αλλά εξαρτώνται από το στάδιο της πίστης. Αν κάποιος πιστεύει εδώ και ένα ή δύο χρόνια, τότε, χωρίς αυτά, δεν μπορεί να πυροδοτηθεί ο ενθουσιασμός του. Χωρίς τον ενθουσιασμό, ένας άνθρωπος που αρχίζει να πιστεύει στον Θεό μπορεί να είναι χλιαρός· να μην επιδιώκει με μεγάλο ζήλο ούτε και να αποσύρεται, αλλά να κάνει απλώς ό,τι του ζητάνε. Ένας τέτοιος άνθρωπος παλεύει για να σημειώσει πρόοδο, και δεν έχει ξεκάθαρη στάση. Γι’ αυτό οι νέοι πιστοί χρειάζονται αυτόν τον ενθουσιασμό. Μ’ αυτόν τον ενθουσιασμό μπορεί κανείς ν’ αποκτήσει πολλά θετικά πράγματα και να καταφέρει να κατανοήσει γρήγορα την αλήθεια, το όραμα και τον σκοπό του έργου του Θεού, καθώς και να χτίσει γρήγορα θεμέλια. Επιπλέον, όταν οι άνθρωποι δαπανούν τον εαυτό τους και πληρώνουν το τίμημα με ενεργητικότητα κι ενθουσιασμό, εισέρχονται πιο γρήγορα στην αλήθεια-πραγματικότητα. Αρχικά, χρειάζεται κανείς αυτόν τον ενθουσιασμό, και πρέπει να έχει αποφασιστικότητα και ιδανικά. Αν, όμως, πιστεύει κανείς στον Θεό για πάνω από τρία χρόνια και παραμένει στο στάδιο του ενθουσιασμού, πιθανότατα υπάρχει κάποιος κίνδυνος. Πού εντοπίζεται αυτός ο κίνδυνος; Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν συνεχώς την πίστη στον Θεό και τα ζητήματα της αλλαγής διάθεσης με βάση τις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις τους. Προσπαθούν να γνωρίσουν τον Θεό και να κατανοήσουν το έργο Του και τις απαιτήσεις που έχει Εκείνος απ’ τους ανθρώπους με βάση τις φαντασιοκοπίες και τις αντιλήψεις τους. Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να εισέλθει στην αλήθεια-πραγματικότητα ή να κατανοήσει τις προθέσεις του Θεού; (Όχι.) Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια, τότε προκύπτουν προβλήματα. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει στον Θεό και να ζει ολόκληρη τη ζωή του σ’ ένα εντελώς προστατευμένο περιβάλλον, που να ζει μονίμως μέσα στη χάρη και τις ευλογίες; Όχι· αργά ή γρήγορα, όλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν την αληθινή ζωή και τα διάφορα περιβάλλοντα που έχει δημιουργήσει ο Θεός γι’ αυτούς. Όταν αντιμετωπίσεις αυτά τα διαφορετικά περιβάλλοντα και έρθεις αντιμέτωπος με τα διάφορα προβλήματα της αληθινής ζωής, τι ρόλο μπορεί να παίξει ο ενθουσιασμός σου; Μπορεί μόνο να σου δώσει ώθηση ώστε να συγκρατηθείς, να πληρώσεις κάποιο τίμημα και να υποφέρεις, αλλά δεν μπορεί να σε οδηγήσει στην κατανόηση της αλήθειας ή των προθέσεων του Θεού. Αν, όμως, αναζητήσεις την αλήθεια και την κατανοήσεις, τότε το πράγμα αλλάζει. Τι αλλάζει; Όταν κατανοήσεις την αλήθεια και έρθεις αντιμέτωπος μ’ αυτές τις καταστάσεις, δεν τις αντιμετωπίζεις πλέον με βάση τον ενθουσιασμό ή τις αντιλήψεις σου. Κάθε φορά που αντιμετωπίζεις το οτιδήποτε, προσέρχεσαι πρώτα ενώπιον του Θεού για να αναζητήσεις και να προσευχηθείς, για να βρεις τις αλήθεια-αρχές. Έπειτα, μ’ αυτήν την επίγνωση κι αυτήν τη στάση, μπορείς να υποταχθείς. Αυτή η στάση κι αυτή η επίγνωση έχουν καθοριστική σημασία. Υπάρχει περίπτωση, σε μια συγκεκριμένη δοκιμασία, να μην κερδίσεις τίποτα, να μην εισέλθεις και πολύ βαθιά στην αλήθεια και να μην κατανοήσεις επακριβώς την πραγματικότητα της αλήθειας. Αν, όμως, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας, υιοθετήσεις μια τέτοια επίγνωση υποταγής και μια τέτοια στάση υποταγής, τότε θα βιώσεις αληθινά το πώς πρέπει να ενεργούν οι άνθρωποι ως δημιουργήματα και τι πρέπει να κάνουν προκειμένου να είναι όσο το δυνατόν πιο κανονικοί και σωστοί ενώπιον του Θεού. Μπορεί να μην κατανοείς την πρόθεση του Θεού ούτε να γνωρίζεις ακριβώς τι θέλει Εκείνος να πετύχεις ή να κερδίσεις σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, όμως νιώθεις ότι μπορείς να υποταχθείς στον Θεό και σ’ αυτές τις περιστάσεις. Από τα βάθη της καρδιάς σου, αποδέχεσαι το περιβάλλον που έχει δημιουργήσει για σένα ο Θεός. Νιώθεις ότι έχεις διατηρήσει τη σωστή σου θέση ως δημιούργημα, χωρίς να επαναστατήσεις εναντίον του Θεού, χωρίς να Του εναντιωθείς, και μέσα σου νιώθεις ασφαλής. Όσο νιώθεις ασφαλής, η στήριξή σου στον Θεό τον εν τοις ουρανοίς δεν είναι ασαφής, και δεν νιώθεις να έχεις απομακρυνθεί από τον Θεό επί της γης ούτε Τον απορρίπτεις. Αντίθετα, από τα βάθη της καρδιάς σου βγαίνει λίγος παραπάνω φόβος αλλά και λίγη παραπάνω εγγύτητα. Δες τη διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που αναζητά την αλήθεια και μπορεί να υποταχθεί και σε κάποιον που βασίζεται στον ενθουσιασμό κι έχει μόνο λίγη αποφασιστικότητα· είναι σημαντική αυτή η διαφορά; Είναι τεράστια. Ένας άνθρωπος που βασίζεται στον ενθουσιασμό κι έχει μόνο αποφασιστικότητα, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τις εκάστοτε περιστάσεις, αντιστέκεται, τσακώνεται, παραπονιέται και νιώθει αδικημένος. Ίσως να σκεφτεί: «Γιατί μου φέρεται έτσι ο Θεός; Ακόμα νέος είμαι, γιατί δεν με καλοπιάνει; Γιατί δεν υπολογίζει όσα πέτυχα στο παρελθόν; Γιατί να με τιμωρεί αντί να με ανταμείβει; Είμαι ακόμα τόσο νέος, δεν ξέρω και πολλά. Ούτε οι γονείς μου στο σπίτι δεν μου φέρθηκαν ποτέ έτσι· πάντα με λάτρευαν κι ήμουν γι’ αυτούς το πολυαγαπημένο τους παιδί, το μωράκι τους. Τώρα που έχω ωριμάσει τόσο από τότε που ήρθα στον οίκο του Θεού, Εκείνος δείχνει υπερβολική αδιαφορία όταν μου φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο!» Τέτοιους προβληματικούς συλλογισμούς κάνουν. Πώς προκύπτει ένας τέτοιος προβληματικός συλλογισμός; Μπορεί κάποιος που αναζητά και κατανοεί την αλήθεια να έχει και πάλι αυτούς τους προβληματικούς συλλογισμούς; Μπορεί κάποιος που κατανοεί και γνωρίζει αυτές τις αλήθειες ενώ κάνει τα καθήκοντά του ως συνήθως, να τρέφει και πάλι τέτοια παράπονα και τέτοια παρορμητικότητα όταν έρχεται αντιμέτωπος με τις καταστάσεις; (Όχι.) Δεν θα υπήρχε καμία περίπτωση να μιλήσει έτσι. Αντίθετα, θα έβλεπε τον εαυτό του ως συνηθισμένο δημιούργημα και θα προσερχόταν ενώπιον του Θεού, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, υπόληψης και θέσης· απλώς θα υποτασσόταν και θα άκουγε τα λόγια του Θεού. Όταν οι άνθρωποι ακούνε τα λόγια που λέει ο Θεός και τις απαιτήσεις που έχει, τότε νιώθουν μέσα τους υποταγή. Όταν κάποιος υποτάσσεται συνειδητά, όταν έχει μια στάση υποταγής, τότε παίρνει στ’ αλήθεια τη θέση ενός δημιουργήματος, το οποίο έχει αγάπη, υποταγή και φόβο Θεού, και δεν βασίζεται πια στα κέφια ούτε στα συναισθήματά του. Αυτές είναι μερικές αντιδράσεις που έχουν οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα. Ποιες είναι οι κύριες αντιδράσεις; Νιώθουν άσχημα, νιώθουν απογοητευμένοι, αδικημένοι, και χρειάζονται παρηγοριά. Αν δεν πάρουν παρηγοριά και ζεστασιά, αρχίζουν να τρέφουν μέσα τους παράπονα και παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό. Δεν θέλουν πλέον να προσεύχονται σ’ Εκείνον και, βαθιά μέσα τους, εξετάζουν το ενδεχόμενο να Τον εγκαταλείψουν, θέλουν να πάρουν αποστάσεις από Αυτόν, τόσο από τον Θεό τον εν τοις ουρανοίς όσο και από τον Θεό επί της γης. Κάποιοι άνθρωποι, αν τους κλαδέψω λίγο, Με αποφεύγουν όταν ξανασυναντηθούμε και δεν θέλουν να αλληλεπιδράσουν μαζί Μου. Συνήθως, όταν δεν τους κλαδεύω, είναι διαρκώς γύρω Μου, Μου προσφέρουν τσάι, ρωτάνε μήπως χρειάζομαι κάτι, έχουν τα κέφια τους, είναι επιμελείς, ομιλητικοί και έχουν στενή σχέση με τον Θεό. Μόλις τους κλαδέψω, όμως, αλλάζει το πράγμα· δεν προσφέρουν πια τσάι ούτε στέλνουν χαιρετισμούς, και αν τους κάνω κι άλλες ερωτήσεις απλώς φεύγουν, εξαφανίζονται.

Όταν βρισκόμουν ακόμα στην ηπειρωτική Κίνα, έμενα στα σπίτια κάποιων αδελφών. Κάποιοι από αυτούς είχαν κακή ανθρώπινη φύση, κάποιοι ήταν νέοι πιστοί, κάποιοι ανέπτυξαν ένα σωρό αντιλήψεις κατά την πρώτη μας επαφή και δεν κατανοούσαν την αλήθεια, ενώ άλλοι ούτε καν την επιδίωκαν. Όταν έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους να αποκαλύπτουν τη διαφθορά τους, δεν μπορούσα να τους κλαδέψω· έπρεπε να τους μιλάω με ευγένεια και διακριτικότητα. Αν τους κλάδευες αληθινά, θα ανέπτυσσαν αντιλήψεις και επαναστατικότητα, κι έτσι θα χρειαζόταν να τους καλοπιάσεις και να είσαι διπλωματικός μαζί τους, και να συναναστραφείς περισσότερο πάνω στην αλήθεια για να τους καθοδηγήσεις. Αν δεν ήσουν διπλωματικός ούτε συναναστρεφόσουν, και απλώς απαιτούσες ευθέως πράγματα, δεν θα πετύχαινες απολύτως τίποτα. Για παράδειγμα, θα μπορούσες να πεις: «Αυτό το γεύμα είναι κάπως αλμυρό· μήπως την επόμενη φορά να έβαζες λιγότερο αλάτι; Δεν είναι καλό για την υγεία σου να τρως πολύ αλάτι. Ως άνθρωποι που πιστεύετε στον Θεό, πρέπει επίσης να έχετε κοινή λογική και να μην είστε αδαείς· πρέπει να αποδέχεστε τα θετικά πράγματα. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε κάποιον που ασκεί την παραδοσιακή Κινέζικη ιατρική να σας πει τι επίδραση έχει το πολύ αλάτι στα νεφρά». Βρίσκουν αποδεκτή μια τέτοια προσέγγιση. Αν, όμως, πεις: «Αυτό το φαγητό είναι υπερβολικά αλμυρό, να μας σκοτώσεις θες; Γιατί τα κάνεις πάντα τόσο αλμυρά; Είναι τόσο αλμυρό που δεν τρώγεται! Πώς είναι δυνατό να είσαι τόσο αδαής; Την επόμενη φορά μην το κάνεις τόσο αλμυρό!» κάτι τέτοιο δεν θα είχε αποτέλεσμα. Στο επόμενο γεύμα, μπορεί να μη βάλουν καθόλου αλάτι. Λες, λοιπόν: «Γιατί είναι τόσο άνοστο;» «Άνοστο; Εσύ δεν είπες ότι ήταν πολύ αλμυρό; Το πολύ αλάτι βλάπτει τα νεφρά, δεν είναι καλύτερα, λοιπόν, να μη βάζουμε καθόλου αλάτι; Έτσι το φαγητό δεν θα βλάψει τα νεφρά μας». Αν φερθείς πολύ σκληρά, δεν θα πετύχεις τίποτα· πρέπει να είσαι διπλωματικός και να τους καλοπιάσεις. Πολλοί άνθρωποι είναι αρκετά προβληματικοί· όταν τους μιλάς, πρέπει να προσέχεις τον τρόπο σου και να διαλέγεις προσεκτικά την κατάλληλη στιγμή, και επίσης να λαμβάνεις υπόψη τα κέφια τους. Πρέπει να είσαι κάπως διπλωματικός μαζί τους. Καμιά φορά, αν μιλήσεις κατά λάθος πολύ σκληρά, μπορεί να τους πληγώσεις και να αντισταθούν μέσα τους. Επιφανειακά, μπορεί να μη φανεί σημαντικό, μέσα τους, όμως, είναι διαφορετικά. Συνήθως, όταν τους ζητάς να κάνουν κάτι, το κάνουν αμέσως· αν όμως τους πληγώσεις, κάνουν τα πράγματα με λιγότερο ενθουσιασμό, σέρνονται και δείχνουν πλήρη απροθυμία. Λένε: «Πώς να σου φερθώ καλά όταν δεν έχω κέφια; Θα φερθώ πιο όμορφα όταν έχω κέφια· όταν, όμως, δεν έχω, αρκεί να τα βγάζω πέρα». Τι είδους πλάσμα είναι αυτό τέλος πάντων; Δεν είναι δύσκολο να αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους; (Ναι.) Έτσι ακριβώς είναι οι άνθρωποι: έχουν ανοσία στη λογική, τους ξεπερνάει. Όταν αργότερα κάνουν την αυτοκριτική τους, μπορεί να σκύψουν το κεφάλι, να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να κλάψουν με μαύρο δάκρυ· όταν, όμως, έρθουν ξανά αντιμέτωποι με τέτοια θέματα και κλαδευτούν, τότε έχουν και πάλι την ίδια αντίδραση. Αναζητά την αλήθεια ένας τέτοιος άνθρωπος; (Όχι.) Τι είδους άνθρωπος είναι; Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ισχυρογνώμων και δεν αποδέχεται καθόλου την αλήθεια. Τέτοια στάση έχουν οι άνθρωποι απέναντι στον Θεό όταν έρχονται αντιμέτωποι με το κλάδεμα και όταν αντιμετωπίζουν αντιξοότητες. Με δυο λόγια, δεν είναι υποτακτικοί, δεν αποδέχονται την αλήθεια και, όταν πληγώνονται, φέρονται στον Θεό ανάλογα με την παρορμητικότητά τους. Δεν είναι σοβαρό πρόβλημα αυτό; Συναντώ κάποιους ανθρώπους που, πριν καν τους κλαδέψω, αν μιλήσω απλώς για το εκάστοτε θέμα, κατεβάζουν τα μούτρα τους, μιλάνε κακόκεφα, έχουν κακή στάση, φτάνουν ακόμα και σε σημείο να πετάξουν πράγματα. Σ’ αυτούς δεν μπορείς να μιλήσεις ειλικρινά· πρέπει να τους το φέρεις γύρω-γύρω και να είσαι διακριτικός. Μπορώ να μιλήσω τόσο έμμεσα, όπως κάνουν οι άνθρωποι; Είτε το αποδέχεσαι είτε όχι, πρέπει να πω την αλήθεια· τα πράγματα πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές που ισχύουν στον οίκο του Θεού. Κάποιοι άνθρωποι δεν αντιδρούν εξωτερικά όταν τους κλαδέψουν, μέσα τους, όμως, μουτρώνουν. Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να κάνει σωστά το καθήκον του; (Όχι.) Αν δεν μπορεί να κάνει σωστά το καθήκον του και κάνει συνέχεια λάθη, η εκκλησία πρέπει να τον χειριστεί σύμφωνα με τις αρχές.

2. Η συμπεριφορά τους απέναντι στον Χριστό όταν Τον κυνηγούσαν και δεν είχε πού την κεφαλήν κλίνη

Στην ηπειρωτική Κίνα, όποιος πιστεύει στον Θεό και Τον ακολουθεί διατρέχει καθημερινά κίνδυνο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σκληρό περιβάλλον, στο οποίο μπορεί κανείς να συλληφθεί ανά πάσα στιγμή. Όλοι σας έχετε βιώσει κάποιο περιβάλλον καταδίωξης —μήπως δεν το έχω βιώσει κι εγώ αντίστοιχα; Εγώ κι εσείς ζήσαμε στο ίδιο περιβάλλον, και σ’ εκείνο, λοιπόν, το περιβάλλον δεν μπορούσα παρά να κρύβομαι συχνά. Υπήρχαν φορές που έπρεπε να αλλάξω τοποθεσία δύο ή τρεις φορές μέσα σε μια μέρα· υπήρχαν ακόμη και φορές που έπρεπε να πάω κάπου που δεν είχα καν φανταστεί ότι θα πήγαινα. Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν εκείνες που δεν είχα πουθενά να πάω· πραγματοποιούσα συνάθροιση κατά τη διάρκεια της ημέρας, και τη νύχτα δεν ήξερα πού ήταν ασφαλές να μείνω. Μερικές φορές, μετά από μεγάλο κόπο να βρω ένα μέρος, αναγκαζόμουν την επόμενη μέρα να φύγω, επειδή πλησίαζε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Τι σκέφτονται οι άνθρωποι που πιστεύουν αληθινά στον Θεό όταν βλέπουν μια τέτοια σκηνή; «Το ότι ο Θεός ήρθε στη γη ενσαρκωμένος για να σώσει τον άνθρωπο είναι το τίμημα που πλήρωσε. Αυτό είναι ένα από τα βάσανα που έχει υποστεί, και εκπληρώνει πλήρως τα λόγια Του που λένε: “Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν” (Κατά Ματθαίον 8:20). Όντως έτσι είναι τα πράγματα —και ο ενσαρκωμένος Χριστός υπομένει αυτοπροσώπως τέτοια βάσανα, όπως και ο άνθρωπος». Όλοι όσοι πιστεύουν πραγματικά στον Θεό μπορούν να δουν πόσο επίπονο είναι το έργο Του για τη σωτηρία του ανθρώπου, και γι’ αυτό θα αγαπήσουν τον Θεό και θα Τον ευχαριστήσουν για το τίμημα που πληρώνει για χάρη της ανθρωπότητας. Όσοι έχουν ιδιαίτερα κακή ανθρώπινη φύση, όσοι είναι κακόβουλοι και απορρίπτουν κατηγορηματικά την αλήθεια, καθώς και όσοι ακολουθούν τον Χριστό από καθαρή περιέργεια ή θέλουν να δουν με τα μάτια τους θαύματα, δεν σκέφτονται έτσι όταν βλέπουν μια τέτοια σκηνή. Σκέφτονται μέσα τους: «Δεν έχεις πού να μείνεις; Είσαι ο θεός, εργάζεσαι για τη σωτηρία των ανθρώπων, κι όμως δεν μπορείς ούτε τον εαυτό σου να σώσεις ούτε ξέρεις πού θα μείνεις αύριο. Τώρα δεν μπορείς ούτε καταφύγιο να βρεις· πώς είναι δυνατόν να πιστέψω σ’ εσένα ή να σε ακολουθήσω;» Όσο πιο επικίνδυνες είναι οι περιστάσεις, τόσο περισσότερο χαίρονται, και σκέφτονται: «Πάλι καλά που δεν απαρνήθηκα εντελώς τα πάντα· πάλι καλά που είχα εναλλακτικό σχέδιο. Βλέπεις; Τώρα δεν έχεις ούτε σπίτι να μείνεις! Το ήξερα πως θα γινόταν αυτό· δεν έχεις πού την κεφαλήν κλίνης, κι από πάνω πρέπει εγώ να βοηθήσω να βρεις καταφύγιο». Αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποκαλυφθεί, έτσι δεν είναι; Αν αυτού του είδους οι άνθρωποι έβλεπαν με τα μάτια τους τη σκηνή της σταύρωσης του Κυρίου Ιησού, πώς θα φέρονταν; Όταν ο Κύριος Ιησούς κουβαλούσε τον σταυρό ανεβαίνοντας τον Γολγοθά, αυτοί πού ήταν; Ήταν σε θέση να συνεχίσουν να Τον ακολουθούν; (Όχι.) Αρνήθηκαν την ταυτότητα του Θεού, την ουσία Του, ακόμα και την ύπαρξή Του. Τράπηκαν σε φυγή, έτρεξαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους κι έπαψαν να ακολουθούν τον Θεό. Όσα κηρύγματα κι αν είχαν ακούσει στο παρελθόν, εξαφανίστηκαν όλα από μέσα τους χωρίς ν’ αφήσουν κανένα ίχνος. Πίστευαν πως όλα όσα έβλεπαν μπροστά τους ήταν αληθινά και είχαν ανθρώπινη προέλευση, και δεν είχαν καμία σχέση με τον Θεό. Σκέφτονταν: «Αυτός ο άνθρωπος είναι απλώς ένας άνθρωπος· πού έχει μέσα του την ταυτότητα ή την ουσία του θεού; Αν ήταν ο θεός, θα κρυβόταν όπως κρύβεται, κυνηγημένος απ’ τον Σατανά, χωρίς να έχει πού την κεφαλήν κλίνη, χωρίς ένα μέρος να καταφύγει; Αν ήταν ο θεός, όταν τον κυνηγούσαν, θα μεταμορφωνόταν ξαφνικά και θα εξαφανιζόταν μπροστά στα μάτια όλων, έτσι ώστε να μην μπορεί να τον δει κανείς, και θα ήξερε πώς να γίνει αόρατος· τότε θα ήταν θεός!» Στο επικίνδυνο περιβάλλον της ηπειρωτικής Κίνας, μερικοί αδελφοί και αδελφές, όταν Με είδαν να έρχομαι στο σπίτι τους, έβαλαν σε κίνδυνο την ασφάλειά τους για να Με φιλοξενήσουν και να Με προστατεύσουν, ενώ άλλοι τράπηκαν σε φυγή και εξαφανίστηκαν χωρίς ν’ αφήσουν κανένα ίχνος. Υπήρχαν ακόμα κι αυτοί που διασκέδαζαν καθώς παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι οι δύσπιστοι, οι αντίχριστοι. Όταν είδαν ότι δεν έχω πού να κρυφτώ, πώς αντιλήφθηκαν την κατάσταση; Πώς την κατανόησαν; «Και ο χριστός διατρέχει κίνδυνο, σε λίγο θα τον συλλάβουν. Αλίμονο, πάει, τελείωσε η εκκλησία, ξόφλησε το έργο του οίκου του θεού. Αυτό το στάδιο του έργου είναι ένα σφάλμα, όσα μαρτύρησε ο θεός είναι λάθος· δεν μαρτύρησε αυτά ο θεός. Πρέπει να ζήσω τη ζωή μου το συντομότερο δυνατόν· πάω να κάνω περιουσία!» Αυτή είναι η συμπεριφορά ενός αντίχριστου. Όταν ο Χριστός αντιμετώπισε τη δίωξη και δεν είχε ούτε μέρος να κρυφτεί ούτε πού την κεφαλήν κλίνη, εκείνοι, αντί να ενώσουν τις καρδιές τους για να υποφέρουν μαζί με τον Θεό και να συνεχίσουν μαζί Του το έργο της εκκλησίας σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, στάθηκαν να Τον κοιτούν και να Τον χλευάζουν ως απλοί θεατές. Έφτασαν ακόμα και στο σημείο να παρακινήσουν άλλους να προκαλέσουν καταστροφή, διαταράξεις και αναστατώσεις· επιπλέον, υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που, όταν Με είδαν να μην έχω πουθενά να κρυφτώ ούτε και μέρος να εγκατασταθώ, άδραξαν την ευκαιρία να αναστατώσουν το έργο της εκκλησίας και να αρπάξουν την περιουσία του οίκου του Θεού. Ακριβώς το ίδιο συνέβη όταν σταυρώθηκε ο Ιησούς· πολλοί δύσπιστοι και αντίχριστοι σκέφτηκαν: «Όλα τέλειωσαν για την εκκλησία, το έργο του θεού ξόφλησε, καταστράφηκε ολοσχερώς από τον Σατανά. Καλύτερα να το σκάσουμε το συντομότερο δυνατόν και ν’ αρχίσουμε να μοιράζουμε τα αγαθά!» Όποιες περιστάσεις κι αν αντιμετωπίζουν, αυτοί οι δύσπιστοι και οι αντίχριστοι πάντα θα αποκαλύπτουν τις φαύλες διαθέσεις τους, θα αποκαλύπτουν τα αληθινά χαρακτηριστικά ενός δύσπιστου. Κάθε φορά που η εκκλησία έρχεται αντιμέτωπη με το παραμικρό σημάδι προβλήματος ή αντίξοων περιστάσεων, θέλουν να τραπούν αμέσως σε φυγή, επιθυμούν διακαώς όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές να διαλυθούν, να αποσυρθούν και να μην ακολουθούν πια τον Χριστό. Εύχονται ειλικρινά αυτό το ρεύμα να είναι λάθος, και το έργο του Θεού να μείνει ανολοκλήρωτο. Αυτά είναι τα αληθινά χαρακτηριστικά ενός αντίχριστου. Αυτή είναι η στάση των αντίχριστων απέναντι στον Χριστό όταν αντιμετωπίζουν τέτοιες περιστάσεις.

3. Η συμπεριφορά τους όταν τους γεννιούνται αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό

Ένα άλλο σημείο είναι οι εκδηλώσεις των αντίχριστων όταν έχουν αντιλήψεις σχετικά με τη σάρκα του ενσαρκωμένου Θεού. Για παράδειγμα, όταν βλέπουν τον ενσαρκωμένο Θεό να κάνει ορισμένα πράγματα ή να λέει ορισμένα λόγια που μοιάζουν πολύ ανθρώπινα, κι εκείνοι δεν αντιλαμβάνονται το παραμικρό ίχνος θεϊκής φύσης, στα βάθη της καρδιάς τους αναπτύσσουν αντίσταση και γεννιούνται αντιλήψεις και καταδίκη, και σκέφτονται: «Όπως κι αν τον κοιτάξω, αυτός ο άνθρωπος δεν μοιάζει με θεό· μοιάζει να είναι απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αν μοιάζει με άνθρωπο, τότε μπορεί και πάλι να είναι θεός; Αν είναι άνθρωπος, δεν θα ήταν απίστευτα ανόητο να τον ακολουθεί κανείς μ’ αυτόν τον τρόπο;» Γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις σχετικά με τις ομιλίες και τις ενέργειες του Χριστού, σχετικά με τον τρόπο ζωής Του, το ντύσιμο και την εμφάνισή Του, ενώ γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις ακόμα και σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο μιλάει, τον τόνο Του, τις λέξεις που επιλέγει και ούτω καθεξής. Όταν προκύπτουν αυτές οι αντιλήψεις, πώς ανταποκρίνονται εκείνοι; Τρέφουν αυτές τις σκέψεις και δεν τις εγκαταλείπουν, και πιστεύουν ότι το να συλλαμβάνουν αυτές τις αντιλήψεις είναι σαν να αποκτούν το κλειδί. Θεωρούν πως αυτό το «κλειδί» έρχεται πάνω στην ώρα, πως, μόλις αποκτήσουν αυτές τις αντιλήψεις, κάτι τέτοιο θα τους δώσει πλεονέκτημα, και μόλις αποκτήσουν το πλεονέκτημα, θα τους είναι εύκολο να το διαχειριστούν. Έτσι σκέφτονται οι αντίχριστοι· θεωρούν πως το να έχουν αντιλήψεις είναι σαν να έχουν κάποιο πλεονέκτημα, κι ότι έτσι μπορούν να απαρνηθούν τον Χριστό ανά πάσα στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος, καθώς και να αρνηθούν το γεγονός ότι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός κατέχει την ουσία του Θεού. Κάποιοι ρωτάνε: «Γιατί τρέφουν τέτοιες προθέσεις οι αντίχριστοι;» Πείτε Μου, οι αντίχριστοι, που ανήκουν στην κουστωδία του Σατανά, ελπίζουν ή δεν ελπίζουν στην επιτυχή ολοκλήρωση του έργου του Θεού; (Δεν ελπίζουν.) Γιατί δεν ελπίζουν σ’ αυτήν; Τι το προδίδει αυτό; Οι αντίχριστοι έχουν έμφυτη αποστροφή προς την αλήθεια, και όλα τα λόγια που εκφράζει ο Θεός είναι η αλήθεια, κι αυτά τα λόγια τα βρίσκουν μέσα τους εντελώς αποκρουστικά, και δεν είναι διατεθειμένοι ούτε να τα ακούσουν ούτε να τα αποδεχθούν. Τα λόγια του Θεού που εκθέτουν και κρίνουν την ανθρωπότητα καταδικάζουν αυτούς τους αντίχριστους και τους κακούς ανθρώπους, και γι’ αυτούς τα συγκεκριμένα λόγια είναι μορφές καταδίκης και κρίσης ή κατάρες, που τους κάνουν να νιώθουν άβολα και αμήχανα όταν τα ακούνε. Τι σκέφτονται μέσα τους; «Όλα αυτά τα λόγια που λέει ο θεός με κρίνουν και με καταδικάζουν. Απ’ ό,τι φαίνεται, κάποιος σαν εμένα δεν μπορεί να σωθεί· είμαι ο τύπος ανθρώπου που αποκλείεται και απορρίπτεται. Αφού δεν έχω καμία ελπίδα σωτηρίας, σε τι ωφελεί να πιστεύω στον θεό; Η αλήθεια, όμως, είναι ότι παραμένει θεός, είναι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο θεός, αυτός που έχει πει τόσα λόγια και έχει τόσους ακόλουθους. Τι να κάνω γι’ αυτό;» Αυτό το ζήτημα τους προκαλεί ανησυχία· αν εκείνοι δεν μπορούν να κερδίσουν κάτι, δεν θέλουν να το έχει κανένας άλλος. Αν οι άλλοι μπορούν να το κερδίσουν κι εκείνοι όχι, τότε νιώθουν έντονο μίσος και δυστυχία. Ελπίζουν ο ενσαρκωμένος Θεός να μην ήταν ο Θεός, και το έργο που κάνει να ήταν ψευδές και να μην το έκανε ο Θεός. Αν ήταν όντως έτσι, θα ένιωθαν ισορροπημένοι μέσα τους, και το πρόβλημα θα λυνόταν από τη ρίζα. Σκέφτονται μέσα τους: «Αν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ο ενσαρκωμένος θεός, αυτό δεν θα σήμαινε πως αυτοί που τον ακολουθούν θα πιάνονταν κορόιδα; Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε, αργά ή γρήγορα, όλοι αυτοί θα διαλύονταν. Αν διασκορπίζονταν και κανείς τους δεν κέρδιζε τίποτα, τότε θα μπορούσα κι εγώ να ησυχάσω και να νιώσω ισορροπημένος γνωρίζοντας ότι δεν κέρδισα τίποτα, έτσι δεν είναι;» Αυτή είναι η νοοτροπία τους· δεν μπορούν να κερδίσουν τίποτα, κι έτσι δεν θέλουν να κερδίσει τίποτα και κανένας άλλος. Ο καλύτερος τρόπος να εμποδίσουν τους άλλους να κερδίσουν οτιδήποτε είναι να απαρνηθούν τον Χριστό, να απαρνηθούν την ουσία του Χριστού, να απαρνηθούν το έργο που έχει κάνει ο Χριστός και όλα τα λόγια που έχει πει. Έτσι, δεν θα είναι καταδικασμένοι, θα το πάρουν απόφαση ότι δεν θα κερδίσουν τίποτα και θα είναι εντάξει μ’ αυτό, και δεν θα χρειάζεται πια να τους απασχολεί αυτό το ζήτημα. Αυτή είναι η φύση-ουσία ανθρώπων σαν τους αντίχριστους. Έχουν, λοιπόν, αντιλήψεις σχετικά με τον Χριστό; Και όταν έχουν αντιλήψεις, απαλλάσσονται απ’ αυτές; Μπορούν να τις εγκαταλείψουν; Όχι, δεν μπορούν. Πώς γεννιούνται οι αντιλήψεις τους; Τους είναι εύκολο να γεννηθούν μέσα τους αντιλήψεις: «Όταν εσύ μιλάς, εγώ σε εξετάζω εξονυχιστικά, προσπαθώντας να κατανοήσω από πού προέρχονται τα λόγια σου και ποιο κίνητρο βρίσκεται πίσω απ’ αυτά. Είναι κάτι που άκουσες ή έμαθες, ή μήπως κάποιος σου έδωσε εντολή να τα πεις; Σου υπέβαλε κανείς κάποια αναφορά ή κάποιο παράπονο; Ποιον εκθέτεις;» Μ’ αυτόν τον τρόπο εξετάζουν εξονυχιστικά. Μπορούν να κατανοήσουν την αλήθεια; Δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουν την αλήθεια· της αντιστέκονται μέσα τους. Αποστρέφονται την αλήθεια, της αντιστέκονται και τη μισούν, και με μια τέτοια φύση-ουσία ακούνε τα κηρύγματα. Εκτός από τις θεωρίες και τα δόγματα, το μόνο που πιάνουν τελικά είναι αντιλήψεις. Τι είδους αντιλήψεις; «Ο χριστός μιλάει μ’ αυτόν τον τρόπο, κάποιες φορές κάνει και αστεία· αυτό δεν δείχνει ευσέβεια! Καμιά φορά χρησιμοποιεί αλληγορίες· αυτό δεν δείχνει σοβαρότητα! Δεν έχει ευγλωττία στον λόγο του· δεν είναι ιδιαίτερα μορφωμένος! Κάποιες φορές χρειάζεται να αναλογιστεί και να σκεφτεί τις λέξεις που επιλέγει· δεν πήγε στο πανεπιστήμιο, έτσι δεν είναι; Κάποιες φορές με τον λόγο του στοχεύει κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο· ποιον; Έκανε κανείς παράπονα; Ποιος; Γιατί ο χριστός μού ασκεί συνεχώς κριτική όταν μιλάει; Μήπως με παρακολουθεί και με παρατηρεί όλη μέρα; Αναλογίζεται όλη μέρα τους ανθρώπους; Τι σκέφτεται μέσα του ο χριστός; Όταν μιλάει ο ενσαρκωμένος θεός, δεν ακούγεται σαν τη βροντερή φωνή του θεού του εν τοις ουρανοίς, με την αδιαμφισβήτητη εξουσία της· γιατί άραγε όσα εκδηλώνει μοιάζουν τόσο ανθρώπινα; Είναι απλώς ένας άνθρωπος, όπως κι αν τον κοιτάξω. Έχει καμία αδυναμία ο ενσαρκωμένος Θεός; Μισεί μέσα του τους ανθρώπους; Έχει καμία φιλοσοφία για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις όταν έρχεται σε επαφή με τους ανθρώπους;» Δεν υπάρχουν ένα σωρό τέτοιες αντιλήψεις; (Ναι.) Οι σκέψεις των αντίχριστων είναι γεμάτες από πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια, που όλα τους προέρχονται από το σκεπτικό και τη λογική του Σατανά, από τη φιλοσοφία του Σατανά για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις. Βαθιά μέσα τους, ξεχειλίζουν από μοχθηρία, είναι γεμάτοι από μια κατάσταση και μια διάθεση αποστροφής απέναντι στην αλήθεια. Δεν έρχονται για να αναζητήσουν ούτε να κερδίσουν την αλήθεια, αλλά για να εξετάσουν εξονυχιστικά τον Θεό. Οι αντιλήψεις τους μπορεί να προκύψουν οπουδήποτε, ανά πάσα στιγμή, και γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις την ώρα που παρατηρούν, την ώρα που εξετάζουν εξονυχιστικά. Οι αντιλήψεις τους σχηματίζονται την ώρα που κρίνουν και καταδικάζουν, και μέσα τους παραμένουν απόλυτα προσκολλημένοι σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Όταν παρατηρούν την ανθρώπινη πλευρά του ενσαρκωμένου Θεού, γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις. Όταν βλέπουν τη θεϊκή πλευρά, εξάπτεται η περιέργειά τους και εκπλήσσονται, πράγμα που επίσης οδηγεί στο να γεννηθούν αντιλήψεις. Η στάση τους απέναντι στον Χριστό και στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός δεν είναι στάση υποταγής ή ειλικρινούς αποδοχής από τα βάθη της καρδιάς τους. Αντίθετα, στέκονται απέναντι από τον Χριστό, παρατηρούν και εξετάζουν εξονυχιστικά το βλέμμα, τις σκέψεις και το φέρσιμό Του· φτάνουν μέχρι και στο σημείο να παρατηρούν και να εξετάζουν εξονυχιστικά κάθε έκφραση του Χριστού, ν’ ακούνε τον τόνο της φωνής Του, τον επιτονισμό της ομιλίας Του, τις λέξεις που επιλέγει, τις αναφορές που κάνει στον λόγο Του και ούτω καθεξής. Όταν οι αντίχριστοι παρατηρούν και εξετάζουν εξονυχιστικά τον Χριστό μ’ αυτόν τον τρόπο, η στάση τους δεν δείχνει ότι έχουν πρόθεση να αναζητήσουν την αλήθεια και να την κατανοήσουν ώστε να αποδεχθούν τον Χριστό ως Θεό τους ούτε να αποδεχθούν να γίνει ο Χριστός η αλήθεια και η ζωή τους. Απεναντίας, θέλουν να εξετάσουν εξονυχιστικά αυτόν τον άνθρωπο με τον πλέον σχολαστικό τρόπο και να Τον κατανοήσουν. Τι προσπαθούν να κατανοήσουν; Εξετάζουν εξονυχιστικά σε τι μοιάζει αυτός ο άνθρωπος με τον Θεό και, αν μοιάζει στ’ αλήθεια με τον Θεό, τότε Τον αποδέχονται. Σε περίπτωση που, όσο εξονυχιστικά κι αν Τον εξετάζουν, Αυτός δεν μοιάζει με τον Θεό, τότε ξεχνάνε εντελώς το θέμα και συνεχίζουν να προσκολλώνται σε αντιλήψεις σχετικά με τον ενσαρκωμένο Θεό ή ψάχνουν ευκαιρία να φύγουν γρήγορα, καθώς θεωρούν ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα να λάβουν ευλογίες.

Είναι πολύ φυσιολογικό να γεννιούνται μέσα σ’ έναν αντίχριστο αντιλήψεις σχετικά με τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Λόγω της ουσίας που έχουν ως αντίχριστοι, της ουσίας τους που αποστρέφεται την αλήθεια, είναι αδύνατο αυτοί οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους. Όταν δεν συμβαίνει τίποτα, διαβάζουν από το βιβλίο με τα λόγια του Θεού και θεωρούν ότι αυτά τα λόγια είναι ο Θεός· όταν, όμως, έρθουν σε επαφή με τον ενσαρκωμένο Θεό και ανακαλύψουν ότι δεν μοιάζει με τον Θεό, αμέσως γεννιούνται μέσα τους αντιλήψεις, και η στάση τους αλλάζει. Όταν δεν βρίσκονται σε επαφή με τον ενσαρκωμένο Θεό, απλώς κρατούν στα χέρια τους το βιβλίο με τα λόγια του Θεού και θεωρούν ότι τα λόγια Του είναι ο Θεός, ενώ μπορεί ακόμα να τρέφουν μια ασαφή φαντασίωση και μια πρόθεση να λάβουν ευλογίες, με αποτέλεσμα να καταβάλλουν απρόθυμα κάποια προσπάθεια, να κάνουν ορισμένα καθήκοντα και να παίζουν έναν ρόλο στον οίκο του Θεού. Μόλις, όμως, έρθουν σε επαφή με τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, το μυαλό τους γεμίζει με αντιλήψεις. Ακόμα κι αν δεν κλαδευτούν, ο ενθουσιασμός με τον οποίο κάνουν τα καθήκοντά τους μπορεί να μειωθεί σημαντικά. Έτσι αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι τα λόγια του Θεού και τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Συχνά διαχωρίζουν τα λόγια του Θεού από τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, και αντιμετωπίζουν τα λόγια του Θεού σαν να ήταν Θεός, ενώ φέρονται στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός σαν να ήταν άνθρωπος. Όταν η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός δεν συνάδει με τις αντιλήψεις τους ή τις παραβιάζει, στρέφονται γρήγορα στα λόγια του Θεού και προσεύχονται διαβάζοντάς τα, προσπαθώντας να καταπνίξουν βίαια τις αντιλήψεις τους και να τις κλειδαμπαρώσουν. Στη συνέχεια, λατρεύουν τα λόγια του Θεού σαν να λάτρευαν τον Θεό τον ίδιο, και δείχνουν να έχουν απαλλαγεί απ’ τις αντιλήψεις τους. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν έχουν απαλλαγεί καθόλου από την εσωτερική τους απείθεια και περιφρόνηση απέναντι στον Χριστό. Όταν οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν τον Χριστό, γεννιούνται διαρκώς μέσα τους αντιλήψεις, στις οποίες προσκολλώνται πεισματικά μέχρι θανάτου. Όταν δεν έχουν αντιλήψεις, εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν· όταν έχουν αντιλήψεις, τότε όχι μόνο εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν, αλλά επίσης προσκολλώνται πεισματικά στις αντιλήψεις αυτές. Ούτε απαλλάσσονται απ’ τις αντιλήψεις τους ούτε αναζητούν την αλήθεια· είναι πεπεισμένοι ότι έχουν δίκιο. Δεν ανήκουν στον Σατανά; (Ναι.) Αυτές είναι οι εκδηλώσεις των αντίχριστων όταν έχουν αντιλήψεις σχετικά με τον ενσαρκωμένο Θεό.