Σήμερα, συνεχίζουμε τη συναναστροφή μας πάνω στο δέκατο σημείο των διάφορων εκδηλώσεων των αντίχριστων: Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού. Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε συγκεκριμένα πάνω στο ότι σιχαίνονται την αλήθεια, οπότε ας κάνουμε αρχικά μια ανακεφαλαίωση. Πώς εξηγήσατε τη λέξη «σιχαίνονται» την προηγούμενη φορά; (Είπαμε ότι σημαίνει να μη δίνει κάποιος σημασία στην αλήθεια, να περιφρονεί, να χλευάζει και να υποτιμά την αλήθεια, να απαξιώνει την αλήθεια.) Εξηγήσατε με σαφήνεια την ουσία αυτής της λέξης χρησιμοποιώντας πρακτικούς όρους; (Η εξήγησή μας αποτελούνταν απλώς από συνώνυμα της λέξης «σιχαίνονται»· ήταν επιφανειακή και δεν διευκρίνιζε τις λεπτομέρειες πώς σιχαίνεται κανείς την αλήθεια, ούτε και τη στάση ή τις εκδηλώσεις μας απέναντι στην αλήθεια. Δεν καταφέραμε να εξηγήσουμε την ουσία της λέξης.) Ποια είναι η φύση μιας τέτοιας εξήγησης; Σε ποια κατηγορία εντάσσεται; (Στην κατηγορία «λόγια και δόγματα».) Τίποτα άλλο; Ανήκει στην κατηγορία της γνώσης; (Ναι.) Πώς αποκτήθηκε αυτή η γνώση; Αποκτήθηκε σε σχολεία, από δασκάλους, καθώς κι από λεξικά και βιβλία. Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά ανάμεσα στη δική Μου εξήγηση και στη δική σας; (Η συναναστροφή Σου, Θεέ μου, αφορά τη στάση κάθε ανθρώπου απέναντι στην αλήθεια, δηλαδή το ότι οι άνθρωποι, από τα βάθη της καρδιάς τους, αντιστέκονται στην αλήθεια, νιώθουν αποστροφή και αηδία γι’ αυτή, δεν την αποδέχονται, και φτάνουν μέχρι και στο σημείο να την καταδικάσουν, να την κρίνουν κακόβουλα και να τη συκοφαντήσουν. Η εξήγησή Σου προέρχεται από την ουσία της στάσης των ανθρώπων απέναντι στην αλήθεια.) Εγώ εξηγώ την ουσία της λέξης «σιχαίνονται» από την οπτική γωνία των διάφορων ουσιωδών συμπεριφορών, πρακτικών, στάσεων και απόψεων. Στην πραγματικότητα, ποια εξήγηση είναι η αλήθεια; (Η εξήγησή Σου, Θεέ μου, είναι η αλήθεια.) Σε τι υστερεί, λοιπόν, η δική σας εξήγηση; (Εμείς δεν κατανοούμε την αλήθεια. Βλέπουμε τα πράγματα μόνο επιφανειακά και τα ερμηνεύουμε κυριολεκτικά, ενώ βασίζουμε την οπτική μας στη γνώση και στα δόγματα.) Εσείς ερμηνεύετε αυτήν τη λέξη με βάση τις γνώσεις που έχετε αποκτήσει και σύμφωνα με το πώς κατανοείτε το κυριολεκτικό της νόημα, αλλά δεν έχετε ιδέα πώς συνδέεται αυτή η λέξη με τη φύση-ουσία και τη διεφθαρμένη διάθεση ενός ανθρώπου. Αυτή είναι η διαφορά που έχει η γνώση και τα δόγματα από την αλήθεια. Εφαρμόζετε συνήθως την ίδια μέθοδο, την ίδια οπτική και όταν διαβάζετε τα λόγια του Θεού και συναναστρέφεστε πάνω στην αλήθεια; (Ναι.) Δεν είναι να απορεί κανείς που οι περισσότεροι άνθρωποι, όσο κι αν διαβάζουν τα λόγια του Θεού, δεν κατανοούν ποια είναι ουσιαστικά η αλήθεια που βρίσκεται μέσα σ’ αυτά. Πολλοί άνθρωποι, λοιπόν, πιστεύουν στον Θεό εδώ και πολλά χρόνια χωρίς να κατανοούν την αλήθεια-πραγματικότητα και χωρίς να εισέρχονται σ’ αυτή. Γι’ αυτό λέγεται πάντα το εξής: «Οι άνθρωποι δεν κατανοούν την αλήθεια και δεν διαθέτουν την ικανότητα να τη συλλάβουν».

Θα συνεχίσουμε τη συναναστροφή μας πάνω στο δέκατο σημείο των εκδηλώσεων των αντίχριστων: Σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού. Στην τελευταία συνάθροιση, χωρίσαμε το γεγονός ότι σιχαίνονται την αλήθεια σε τρία σημεία. Ποια ήταν αυτά; (Πρώτον, σιχαίνονται την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Δεύτερον, σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Τρίτον, σιχαίνονται τα λόγια του Θεού.) Ας αναλύσουμε το θέμα «οι αντίχριστοι σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού» με βάση αυτά τα τρία σημεία. Την προηγούμενη φορά, βασικά καλύψαμε λίγο-πολύ το πρώτο σημείο, αλλά δεν συναναστραφήκαμε πολύ αναλυτικά πάνω στην αγιοσύνη και τη μοναδικότητα της ουσίας του Θεού, με σκοπό να σας μείνει χώρος για περισυλλογή και να συναναστραφείτε πιο συγκεκριμένα με βάση τις πτυχές της δικαιοσύνης και της παντοδυναμίας του Θεού, πάνω στις οποίες συναναστράφηκα Εγώ. Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω στο δεύτερο σημείο, που περιλαμβάνει το πώς οι αντίχριστοι αντιμετωπίζουν τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, για να αναλύσουμε το θέμα ότι οι αντίχριστοι σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού.

ΙΙ. Σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός

Οι απόψεις και οι οπτικές των αντίχριστων για τον ενσαρκωμένο Θεό, δηλαδή τον Χριστό, καθώς και η σχέση τους μαζί Του, έχουν κι αυτές κάποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις και ουσιώδεις αποκαλύψεις. Αν απλώς αραδιάζαμε ξερά μερικές από τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις των ανθρώπων ή τις συγκεκριμένες πρακτικές ορισμένων από αυτούς, μπορεί να βρίσκατε την παρουσίαση κάπως ασαφή. Αντ’ αυτού, ας τη χωρίσουμε σε περισσότερα σημεία, ώστε από αυτά να κατανοήσουμε ποια ακριβώς είναι η στάση των αντίχριστων απέναντι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, και να επαληθεύσουμε και να αναλύσουμε με ποιον τρόπο σιχαίνονται την αλήθεια οι αντίχριστοι. Το πρώτο σημείο είναι η δουλοπρέπεια, η κολακεία και τα όμορφα λόγια. Το δεύτερο είναι η εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, μαζί με την περιέργεια. Το τρίτο είναι ότι το πώς φέρονται στον Χριστό εξαρτάται από τα κέφια τους. Το τέταρτο είναι ότι ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά δεν υπακούν ούτε υποτάσσονται. Κρίνοντας από τις εκφράσεις καθενός από αυτά τα σημεία, καθώς και από τις απόψεις και τις εκδηλώσεις που καταλαβαίνετε από τις κυριολεκτικές τους σημασίες, υπάρχει κανένα που να είναι θετικό; Φαίνεται κανένα από τα σημεία πιο καταφατικό ή θετικό; Τι αφορούν οι όροι «καταφατικό» και «θετικό»; Αφορούν τουλάχιστον το να έχει κανείς ανθρώπινη φύση και λογική. Δεν χρειάζεται να εξυψωθεί στο επίπεδο του να έχει κανείς υποταγή, ούτε και στη στάση ή τη θέση που πρέπει να υιοθετεί ένα δημιούργημα. Με γνώμονα μόνο την ανθρώπινη λογική, ποιο από όλα αυτά τα σημεία είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο;

Ας δούμε, πρώτα, το πρώτο σημείο: δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια. Αυτοί οι τρεις όροι θεωρούνται εγκωμιαστικοί, θετικοί ή καταφατικοί στη γλώσσα των ανθρώπων; (Όχι.) Τυπικά, ποιου είδους άνθρωποι μιλούν και συμπεριφέρονται όπως περιγράφουν αυτές οι λέξεις; (Οι δόλιοι και κακοί άνθρωποι, οι προδότες και οι κόλακες.) Προδότες, κακοί άνθρωποι και αποστάτες· το είδος ανθρώπου που συνδέεται με τη δολιότητα, την ευτέλεια και τη μοχθηρία. Στα μάτια των άλλων, οι ενέργειες ανθρώπων σαν κι αυτούς φαίνονται προπάντων ποταπές και ευτελείς, ανειλικρινείς απέναντι στους ανθρώπους και χωρίς καλοσύνη. Συχνά γίνονται δουλοπρεπείς και κόλακες, και λένε όμορφα λόγια, χαϊδεύοντας και κολακεύοντας όσους έχουν επιρροή ή υψηλή θέση. Οι άλλοι σιχαίνονται αυτού του είδους τους ανθρώπους, και συνήθως τους βλέπουν αρνητικά.

Ας δούμε το δεύτερο σημείο: εξονυχιστική εξέταση και ανάλυση, μαζί με περιέργεια. Αυτές οι λέξεις θεωρούνται επαινετικές ή υποτιμητικές; (Υποτιμητικές.) Υποτιμητικές; Για εξηγήστε Μου, γιατί θα τις κατατάσσατε στην κατηγορία των υποτιμητικών λέξεων; Χωρίς τα συμφραζόμενα, αυτές οι λέξεις είναι ουδέτερες και δεν μπορεί κανείς να τις χαρακτηρίσει επαινετικές ή υποτιμητικές. Για παράδειγμα, το να εφαρμόζει κανείς εξονυχιστική εξέταση για τους σκοπούς ενός επιστημονικού έργου, να αναλύει την ουσία ενός προβλήματος, να δείχνει περιέργεια για ορισμένα πράγματα —αυτές οι εκδηλώσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν θετικές ή αρνητικές· είναι αρκετά ουδέτερες. Εδώ, ωστόσο, υπάρχουν συμφραζόμενα: Το αντικείμενο της εξονυχιστικής εξέτασης, της ανάλυσης και της περιέργειας των ανθρώπων δεν είναι κάποιο θέμα που προσφέρεται για ανθρώπινη έρευνα, αλλά η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, με την προσθήκη των συμφραζομένων και με βάση όσα κάνουν αυτού του είδους οι άνθρωποι, καθώς και με τις εκδηλώσεις και τις συμπεριφορές τους, ότι εδώ αυτές οι λέξεις έχουν υποτιμητικό νόημα. Συνήθως, τι είδους άνθρωποι εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν τη σάρκα στην οποία ενσαρκώθηκε ο Θεός; Πρόκειται γι’ αυτούς που επιδιώκουν την αλήθεια ή γι’ αυτούς που δεν την επιδιώκουν; Γι’ αυτούς που πιστεύουν αληθινά στον Χριστό με την καρδιά τους ή γι’ αυτούς που τηρούν στάση σκεπτικισμού απέναντί Του; Προφανώς και πρόκειται γι’ αυτούς που τηρούν στάση σκεπτικισμού. Δεν έχουν γνήσια πίστη στον Χριστό και, εκτός του ότι εξετάζουν εξονυχιστικά και αναλύουν, επιπλέον είναι και ιδιαίτερα περίεργοι. Τι ακριβώς τους εξάπτει την περιέργεια; Σε λίγο, θα συναναστραφούμε ειδικά πάνω στις λεπτομέρειες αυτών των εκδηλώσεων και ουσιών.

Στη συνέχεια, ας δούμε το τρίτο σημείο: Το πώς φέρονται στον Χριστό εξαρτάται από τα κέφια τους. Σ’ αυτό το σημείο δεν υπάρχουν συγκεκριμένες λέξεις προς ανάλυση όσον αφορά το επαινετικό ή υποτιμητικό τους νόημα. Ποιο γεγονός αποκαλύπτει αυτού του είδους η εκδήλωση και η συγκεκριμένη πρακτική ανθρώπων σαν κι αυτούς; Τι είδους διάθεση έχει κάποιος που κάνει τέτοια πράγματα και παρουσιάζει τέτοιες εκδηλώσεις; Πρώτον, φέρεται στους άλλους με αντικειμενικότητα; (Όχι.) Από ποια φράση βγαίνει αυτό το συμπέρασμα; («Εξαρτάται από τα κέφια τους».) Το νόημα αυτής της φράσης είναι ότι άνθρωποι σαν κι αυτούς ενεργούν και αντιμετωπίζουν τους άλλους ανθρώπους ή τα ζητήματα χωρίς αρχές, χωρίς βάσεις, και πάνω απ’ όλα χωρίς καμία συνείδηση ή λογική· τους καθοδηγούν αποκλειστικά και μόνο τα κέφια τους. Αν κάποιος φερθεί σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο ανάλογα με τα κέφια του, μπορεί και να μην είναι σοβαρό το πρόβλημα· δεν θα παραβιάσει κάποιο διοικητικό διάταγμα ούτε θα προσβάλει τη διάθεση του Θεού —δείχνει απλώς ότι αυτός που κάνει κάτι τέτοιο είναι ισχυρογνώμων, δεν επιδιώκει την αλήθεια, ενεργεί χωρίς αρχές και κάνει ό,τι του αρέσει με βάση τα κέφια και τις προτιμήσεις του, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τις δικές του σαρκικές επιθυμίες και αισθήματα και όχι τα αισθήματα των άλλων, και επιπλέον δεν δείχνει στους άλλους κανέναν σεβασμό. Αυτή η εξήγηση βασίζεται στο πώς φέρεται σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο· εδώ, όμως, ποιος είναι ο αποδέκτης αυτής της συμπεριφοράς που βασίζεται στα κέφια του; Δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός —με άλλα λόγια, ο Χριστός. Αν φέρεσαι στον Χριστό ανάλογα με τα κέφια σου, αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα, την έκταση του οποίου δεν θα συζητήσουμε τώρα.

Ας δούμε, τώρα, το τέταρτο σημείο: ακούνε απλώς όσα λέει ο Χριστός, αλλά δεν υπακούν ούτε υποτάσσονται. Δεν υπάρχουν εδώ συγκεκριμένοι όροι ώστε να προσδιοριστεί τι ακριβώς είναι αυτό. Είναι μια εκδήλωση, μια κατάσταση συνήθειας και μια συγκεκριμένη στάση όσον αφορά το πώς αντιμετωπίζουν τα πράγματα οι άνθρωποι· έχει να κάνει, όμως, με τη διάθεσή τους. Τι διάθεση έχουν άνθρωποι σαν κι αυτούς; Ακούνε, αλλά δεν υπακούν, ούτε και υποτάσσονται. Επιφανειακά, συνεχίζουν να ακούνε· όσα δείχνουν εξωτερικά, όμως, ταυτίζονται άραγε με όσα σκέφτονται ή με την αληθινή στάση που κρύβουν μέσα τους; (Όχι.) Εξωτερικά, μπορεί να φαίνεται ότι έχουν καλή συμπεριφορά και ότι ακούνε· μέσα τους, όμως, δεν είναι έτσι. Εσωτερικά, υιοθετούν μια νοοτροπία και μια στάση ανυπακοής, μαζί με μια νοοτροπία και μια στάση αντίστασης. Σκέφτονται: «Δεν σε υπακούω μέσα μου· πώς μπορώ να σου ξεκαθαρίσω ότι δεν υπακούω; Ίσα που ακούω τα λόγια που λες με τ’ αυτιά μου, αλλά δεν τα παίρνω καθόλου σοβαρά, ούτε και τα εφαρμόζω. Θα πάρω θέση εναντίον σου και θα σου εναντιωθώ!» Αυτό σημαίνει να μην υπακούει και να μην υποτάσσεται κανείς. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος έρθει σε επαφή και αλληλεπιδράσει με συνηθισμένα άτομα και αντιμετωπίσει όσα λένε με μια τέτοια κατάσταση, μια τέτοια οπτική και στάση, και ανεξάρτητα από το αν αυτή η εκδήλωση γίνεται προφανής ή αντιληπτή, τι διάθεση έχει αυτός ο άνθρωπος; Θεωρείται, όπως λένε οι άλλοι, «καλός άνθρωπος» με ανθρώπινη φύση και ορθολογισμό; Αντιμετωπίζεται θετικά ένας τέτοιος άνθρωπος; Ξεκάθαρα όχι. Και μόνο κρίνοντας από τη φράση «ακούνε απλώς, αλλά δεν υπακούν ούτε υποτάσσονται», αυτός ο άνθρωπος είναι αλαζόνας. Πόσο αλαζόνας είναι; Υπέρμετρα, σε βαθμό που χάνει τον ορθολογισμό του, γίνεται εντελώς διαταραγμένος, δεν υπακούει κανέναν και δεν δίνει σε κανέναν καμία σημασία. Κατά την αλληλεπίδραση με τους άλλους, η στάση του είναι η εξής: «Μπορώ να σου μιλήσω, μπορώ να κάνω παρέα μαζί σου, αλλά κανενός τα λόγια δεν μπορούν να εισέλθουν στην καρδιά μου, ούτε να γίνουν αρχές και καθοδήγηση για τις πράξεις μου». Στο μυαλό τους έχουν μόνο τις δικές τους σκέψεις και λαμβάνουν υπόψη μόνο την εσωτερική τους φωνή. Ούτε ακούνε ούτε αποδέχονται κάποια σωστή, καταφατική ή θετική δήλωση και αρχή· αντίθετα, αντιστέκονται μέσα τους σε όλα αυτά. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσα στις μάζες; Σε μια ομάδα, άνθρωποι σαν κι αυτούς θεωρούνται λογικοί ή παράλογοι; Οι άλλοι τους βλέπουν θετικά ή αρνητικά; (Αρνητικά.) Πώς, λοιπόν, τους βλέπουν και τους φέρονται τα περισσότερα μέλη μιας ομάδας; Με τι είδους μεθόδους τούς φέρονται; Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να έρθουν σε επαφή και να αλληλεπιδράσουν με τέτοια άτομα; (Όχι.) Στην εκκλησία, οι περισσότεροι δεν τα πηγαίνουν καλά με τέτοια άτομα· γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί όλοι νιώθουν απέχθεια και αποστροφή για ανθρώπους σαν κι αυτούς; Υπάρχουν δύο προτάσεις που εξηγούν αυτό το πρόβλημα. Πρώτον, αυτοί οι άνθρωποι δεν συνεργάζονται με κανέναν, θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο και δεν ακούνε κανέναν· είναι απίστευτα δύσκολο να τους κάνεις να λάβουν υπόψη τα λόγια κάποιου άλλου, και τους είναι αδύνατο να ζητήσουν τη γνώμη και τις ιδέες των άλλων ή ν’ ακούσουν τα λόγια τους. Δεύτερον, δεν μπορούν να συνεργαστούν με τον οποιονδήποτε. Αυτές οι δύο προτάσεις δεν περιγράφουν τις πιο συγκεκριμένες εκδηλώσεις ενός τέτοιου ανθρώπου; Δεν είναι η ουσία ενός ανθρώπου αυτού του είδους; (Ναι.) Πρώτον, όσον αφορά τη διάθεσή του, δεν ακούει κανέναν και δεν υποτάσσεται σε κανέναν. Θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο, δεν θέλει ν’ ακούει τους άλλους και δεν είναι συνεργάσιμος απέναντί τους. Δεν έχει μέσα του θέση για τους άλλους, ούτε για την αλήθεια, ούτε και για τις αρχές της εκκλησίας· αυτήν τη διάθεση αντίχριστου έχουν αυτού του είδους οι άνθρωποι. Επιπλέον, δεν μπορεί να συνεργαστεί ή να τα πάει καλά με τον οποιονδήποτε και, ακόμα κι αν νιώθει μέσα του μια μικρή προθυμία για κάτι τέτοιο, και πάλι δεν μπορεί να συνεργαστεί με τους άλλους όταν έρθει η ώρα. Τι συμβαίνει, άραγε, εδώ; Δεν αφορά αυτό μια ορισμένη κατάσταση; Αυτός ο άνθρωπος περιφρονεί τους άλλους, δεν τους ακούει και δεν αποδέχεται τα λόγια τους, όσο κι αν αυτά συμφωνούν με τις αρχές. Όσο για τη συνεργασία του με τους άλλους, είναι εφικτή μόνο υπό τους δικούς του όρους. Είναι αρμονική συνεργασία αυτή; Αυτή δεν είναι συνεργασία· είναι μια αυθαίρετη ενέργεια, κατά την οποία κάνει κουμάντο ένας άνθρωπος. Αυτού του είδους τη διάθεση έχει ένας τέτοιος άνθρωπος όταν αλληλεπιδρά με τους άλλους, και με τον ίδιο τρόπο φέρεται και στον Χριστό. Αξίζει να το αναλύσουμε αυτό; Το πρόβλημα που έχουμε εδώ είναι σοβαρό και χρήζει ανάλυσης! Στη συνέχεια, ας μιλήσουμε για τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις και πρακτικές που εμφανίζουν οι αντίχριστοι σε κάθε σημείο, και μέσω αυτών των συγκεκριμένων εκδηλώσεων και πρακτικών θα κατανοήσουμε τελικά την ουσία των αντίχριστων, δηλαδή ότι σιχαίνονται την αλήθεια, παραβιάζουν απροκάλυπτα τις αρχές και περιφρονούν τις διευθετήσεις του οίκου του Θεού. Ας αρχίσουμε την ανάλυση από το πρώτο σημείο.

A. Δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια

Δουλοπρέπεια, κολακεία και όμορφα λόγια: επιφανειακά, όλοι λογικά γνωρίζουν τι σημαίνουν αυτοί οι όροι, και τα άτομα που χαρακτηρίζουν βρίσκονται παντού. Πολύ συχνά, το να δείχνει κανείς δουλοπρέπεια και κολακεία και να λέει όμορφα λόγια είναι τρόποι ομιλίας που υιοθετεί κάποιος για να κερδίσει εύνοια, επαίνους ή κάποιου είδους όφελος από τους άλλους. Είναι ο πιο κοινότοπος τρόπος ομιλίας για όσους εφαρμόζουν την κολακεία και τη λεκτική θωπεία. Θα έλεγε κανείς ότι όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι, σε έναν βαθμό, παρουσιάζουν αυτήν την εκδήλωση, η οποία, ως σχήμα λόγου, ανήκει στη σατανική φιλοσοφία. Οι άνθρωποι, λοιπόν, παρουσιάζουν άραγε τις ίδιες εκδηλώσεις και πρακτικές ενώπιον του ενσαρκωμένου Θεού ίσως και για να δρέψουν κάποια οφέλη; Φυσικά και δεν είναι τόσο απλό. Όταν οι άνθρωποι φέρονται με δουλοπρέπεια και κολακεία απέναντι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, ποια οπτική ή σκέψη που έχουν μέσα τους για τον Χριστό προκαλεί μια τέτοια συμπεριφορά; Μια τέτοια συμπεριφορά παρουσιάζουν συνήθως οι άνθρωποι απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Αν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο και απέναντι στον ενσαρκωμένο Θεό, κάτι τέτοιο αποκαλύπτει, έμμεσα, ένα πρόβλημα: Θεωρούν ότι ο ενσαρκωμένος Θεός, δηλαδή ο Χριστός, είναι απλώς ένα συνηθισμένο μέλος της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Εξωτερικά, ο Χριστός έχει σάρκα και οστά, και ανθρώπινη εμφάνιση. Έτσι, οι άνθρωποι αποκτούν την ψευδαίσθηση και οδηγούνται στην πεποίθηση ότι ο Χριστός είναι απλώς και μόνο άνθρωπος, κι έτσι φέρονται αναίσχυντα στον Χριστό με βάση τη λογική και το σκεπτικό που διέπει τη συμπεριφορά μεταξύ των ανθρώπων. Σύμφωνα με αυτήν τη λογική και το σκεπτικό, συνήθως όταν έχει κανείς απέναντί του κάποιον με θέση και φήμη, η καλύτερη στρατηγική για να κάνει καλή εντύπωση και να κερδίσει εύκολα οφέλη ή προαγωγή στο μέλλον είναι να χρησιμοποιήσει λόγια ευχάριστα και διακριτικά, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι ο ακροατής του θα νιώσει άνετα και θα χαρεί. Πρέπει κανείς να διατηρεί μια ήπια έκφραση στο πρόσωπό του, όχι άγρια ή βλοσυρή, και ο λόγος του να μην περιλαμβάνει έντονες, κακόβουλες ή σκληρές λέξεις, ούτε λέξεις που μπορεί να πληγώσουν τον εγωισμό κάποιου. Μόνο με τέτοιες εκδηλώσεις και λόγια μπορεί κανείς να αφήσει καλή εντύπωση σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, χωρίς να του προκαλέσει απέχθεια. Καθώς φαίνεται, το να μιλάει κανείς ευχάριστα και να χρησιμοποιεί κολακεία και λεκτική θωπεία θεωρείται η πιο αληθινή ένδειξη σεβασμού απέναντι στους άλλους. Με παρόμοιο τρόπο, οι άνθρωποι θεωρούν ότι, προκειμένου να δείξουν σεβασμό στον Χριστό και να διατηρήσουν αρμονικές σχέσεις, πρέπει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να υιοθετήσουν μια τέτοια συμπεριφορά, φροντίζοντας τα λόγια τους να μην περιλαμβάνουν ενοχλητικές λέξεις ή νοήματα, και βέβαια τίποτα το προσβλητικό. Νομίζουν πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να αλληλεπιδρούν και να συζητούν με τον Χριστό. Φέρονται στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Χριστός σαν να ήταν ο πιο συνηθισμένος άνθρωπος με κανονική, διεφθαρμένη διάθεση, και θεωρούν ότι δεν υπάρχει καλύτερος ή εναλλακτικός τρόπος να Του συμπεριφερθούν ή να Του φερθούν. Γι’ αυτό, όταν ένας αντίχριστος προσέρχεται ενώπιον του Χριστού, αυτό που κρύβει μέσα του δεν είναι φόβος, σεβασμός ή πηγαία ειλικρίνεια, αλλά η επιθυμία να χρησιμοποιήσει ευχάριστες και διακριτικές λέξεις, ενώ καταφεύγει μέχρι και στις ψευδαισθήσεις προκειμένου να δείξει ανοιχτά δουλοπρέπεια και κολακεία απέναντι στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός. Θεωρεί πως όλοι οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς σ’ αυτήν την προσέγγιση και, αφού η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός είναι κι αυτή ανθρώπινη, τότε κι Εκείνος θα ανταποκριθεί σ’ αυτήν την προσέγγιση και θα Του δείξει εύνοια. Οι αντίχριστοι, επομένως, όταν βρίσκονται απέναντι στον Χριστό, δηλαδή στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός, δεν αποδέχονται μέσα τους το γεγονός ότι ο Χριστός κατέχει την ουσία του Θεού. Αντίθετα, φέρονται στη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός χρησιμοποιώντας ανθρώπινες τακτικές, ανθρώπινες φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, αλλά και τα συνήθη ανθρώπινα κόλπα με τα οποία φέρονται στους άλλους και τους χειραγωγούν. Η ουσία αυτών των συμπεριφορών δείχνει, άραγε, ότι οι αντίχριστοι σιχαίνονται τη σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός; (Ναι.)

Οι αντίχριστοι φέρονται στον Χριστό με τον ίδιο τρόπο που φέρονται στους διεφθαρμένους ανθρώπους: Λένε μόνο δουλοπρεπή και κολακευτικά λόγια με το που Τον βλέπουν, κι έπειτα παρατηρούν τις αντιδράσεις Του και προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προτιμήσεις Του. Κάποιοι, με το που βλέπουν τον Χριστό, λένε: «Σε είδα από μακριά. Ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Έχεις φωτοστέφανο γύρω απ’ το κεφάλι σου που δεν το έχουν οι άλλοι. Αμέσως το κατάλαβα ότι δεν είσαι συνηθισμένος άνθρωπος. Και, στον οίκο του θεού, μόνο ο χριστός δεν είναι συνηθισμένος. Το κατάλαβα απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα, είναι αλήθεια, δεν υπάρχει ούτε μία αμφιβολία. Πράγματι, η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο θεός διαφέρει από τις άλλες». Όλα αυτά δεν είναι σκέτες ανοησίες; Η εμφάνισή Μου είναι συνηθισμένη και κοινή. Δεν κάνω τίποτα και δεν λέω τίποτα για να ξεχωρίσω από το πλήθος· μπορεί να μη Με αναγνωρίσει κανείς ακόμη και μετά από ένα ή δύο χρόνια. Σε κάθε ομάδα, είμαι απλώς ένα συνηθισμένο μέλος· κανένας δεν βλέπει τίποτα το ιδιαίτερο σ’ Εμένα. Αυτήν τη στιγμή, εργάζομαι στην εκκλησία και, λόγω της μαρτυρίας του Θεού, ακούτε όταν μιλάω ανάμεσά σας. Χωρίς, όμως, τη μαρτυρία του Θεού, πόσοι από σας θα Με ακούγατε ή θα προσέχατε τι λέω; Αυτό το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, είναι άγνωστη η απάντηση. Κάποιοι λένε: «Μου φαίνεται ίδιος ο θεός. Πάντα ένιωθα ότι δεν ήταν συνηθισμένος και ότι διέφερε απ’ τους άλλους». Με ποιον τρόπο διαφέρω; Μήπως έχω τρία κεφάλια και έξι χέρια; Πού τη βλέπεις τη διαφορά; Ο Θεός είπε κάποτε: Επίτηδες δεν αφήνω τους ανθρώπους να αντιληφθούν ούτε ίχνος της θεϊκής φύσης Μου. Αν ο Θεός δεν αφήνει τους ανθρώπους να αντιληφθούν τη θεϊκή φύση Του, εσύ πώς τη βλέπεις; Δεν είναι προβληματικά όσα λένε αυτοί οι άνθρωποι; Ξεκάθαρα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ανοησίες από ποταπούς κόλακες, των οποίων τα λόγια δεν έχουν απολύτως καμία ουσία. Η εξωτερική εμφάνιση του ενσαρκωμένου Θεού είναι αυτή ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Πώς μπορεί το ανθρώπινο μάτι να διακρίνει τη θεϊκή φύση του Χριστού; Αν ο Χριστός δεν εργαζόταν και δεν μιλούσε, κανείς δεν θα μπορούσε να Τον αναγνωρίσει, ούτε να γνωρίσει την ταυτότητα και την ουσία Του. Αυτό είναι γεγονός. Κι αυτοί που λένε: «Με την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι είσαι η σάρκα στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο θεός, ότι ξεχωρίζεις απ’ τους άλλους» ή «Μόλις σε είδα, κατάλαβα ότι μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα»; Τι είναι αυτές οι δηλώσεις; Είναι σκέτες ανοησίες! Όταν ο Θεός δεν είχε δώσει ακόμα τη μαρτυρία Του, πώς δεν μπορούσες να το διακρίνεις όσες φορές κι αν κοίταξες; Μετά τη μαρτυρία του Θεού, όταν άρχισα το έργο Μου, πώς είναι δυνατόν να το είδες ξαφνικά με την πρώτη ματιά; Αυτά τα λόγια είναι ξεκάθαρα παραπλανητικά, σκέτη παράνοια.

Κάποιοι άνθρωποι, όταν Με συναντούν ή αλληλεπιδρούν μαζί Μου, θέλουν να προβάλουν τον εαυτό τους. Σκέφτονται: «Δεν συναντάει κανείς συχνά τον ενσαρκωμένο θεό —είναι η ευκαιρία της ζωής μου. Πρέπει να τα πάω καλά, να μεταφέρω τα αποτελέσματα από τα χρόνια που πιστεύω στον θεό, τα καλά επιτεύγματα που έχω καταφέρει από τότε που αποδέχθηκα το τωρινό στάδιο έργου του θεού· πρέπει να του τα πω». Τι εννοούν ότι πρέπει να Μου τα πουν; Ότι ελπίζουν σε μια ευκαιρία για προαγωγή. Στην εκκλησία, μπορεί να μην είχαν ποτέ στη ζωή τους την ευκαιρία να ξεχωρίσουν ή να πάρουν προαγωγή· κανείς δεν θα τους εξέλεγε. Νομίζουν ότι ήρθε πια η ευκαιρία, κι έτσι αναλογίζονται πώς πρέπει να μιλήσουν ώστε να μην αποκαλύψουν τυχόν προβλήματα και να μη δείξουν ότι προσπαθούν να προβάλουν τον εαυτό τους. Αναγκάζονται να είναι πιο διακριτικοί και επιδέξιοι, να εφαρμόσουν μηχανορραφίες και κόλπα και να καταφύγουν σε μικροπρεπή τεχνάσματα. Λένε: «Θεέ μου, έχουμε σίγουρα ωφεληθεί πολύ από την πίστη μας σ’ εσένα όλα αυτά τα χρόνια! Ολόκληρη η οικογένειά μας πιστεύει, όλοι μας έχουμε απαρνηθεί τα πάντα για να δαπανήσουμε τους εαυτούς μας για τον θεό. Αυτό όμως δεν είναι το πιο σημαντικό. Το πιο σημαντικό είναι ότι τα λόγια σου είναι τόσο σπουδαία, κι ότι έχεις κάνει τόσο πολύ έργο. Είμαστε όλοι διατεθειμένοι να κάνουμε τα καθήκοντά μας και να δαπανήσουμε τον εαυτό μας για τον θεό». Τότε, Εγώ απαντώ: «Μα δεν υπάρχει στ’ αλήθεια κάποιο όφελος απ’ αυτό». «Υπάρχει: η χάρη που έχει δώσει ο θεός είναι άφθονη. Με τα λόγια του θεού, έχουμε κερδίσει πολύ νέο φως, βαθιά γνώση και κατανόηση. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές νιώθουν τόσο πολλή ενέργεια, και είναι όλοι τους διατεθειμένοι να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον θεό». «Υπάρχει κανείς που να είναι αδύναμος και αρνητικός; Κανείς που να προκαλεί διαταράξεις και αναστατώσεις;» «Όχι, η ζωή της εκκλησίας μας είναι πολύ καλή. Οι αδελφοί και οι αδελφές επιδιώκουν όλοι τους να αγαπήσουν τον θεό και να απαρνηθούν τα πάντα για να διαδώσουν το ευαγγέλιο. Όλα όσα λέει ο θεός είναι καλά. Έχουμε όλοι μας κίνητρο και δεν μπορούμε πια να πιστεύουμε όπως πριν, αναζητώντας τη χάρη και προσπαθώντας να χορτάσουμε ψωμί. Πρέπει να απαρνηθούμε τα πάντα για τον θεό, να προσφέρουμε τον εαυτό μας στον θεό και να δαπανήσουμε τον εαυτό μας για τον θεό». «Κατανοήσατε, λοιπόν, κάπως τα λόγια του Θεού αυτά τα λίγα τελευταία χρόνια;» «Ναι. Τα λόγια σου, θεέ μου, είναι τόσο σπουδαία· κάθε πρόταση θίγει απευθείας τα βασικά μας προβλήματα, εκθέτει τη φύση-ουσία μας! Έχουμε λάβει σπουδαίο φως από την κατανόηση του εαυτού μας κι από τα λόγια σου. Θεέ μου, έσωσες τη ζωή ολόκληρης της οικογένειάς μας, ολόκληρης της εκκλησίας μας. Χωρίς εσένα, θα είχαμε χαθεί, ποιος ξέρει πού, εδώ και πολύ καιρό. Χωρίς εσένα, δεν θα ξέραμε πώς να συνεχίσουμε. Όλοι στην εκκλησία ποθούν να σε δουν, προσεύχονται κάθε μέρα να σε συναντήσουν στα όνειρά τους, ελπίζουν να βρίσκονται μαζί σου κάθε μέρα!» Υπάρχουν στον λόγο τους καθόλου ουσιαστικά, ειλικρινή ή γνήσια λόγια; (Όχι.) Τι είναι, τότε, αυτά τα λόγια; Είναι υποκριτικά, κενά και άχρηστα. Όταν τους ζητώ να μιλήσουν για την αυτογνωσία, λένε: «Από τότε που αποδέχθηκα το έργο του θεού, νιώθω ότι είμαι διάβολος και Σατανάς, χωρίς ανθρώπινη φύση». «Τι εννοείς, χωρίς ανθρώπινη φύση;» «Ενεργώ χωρίς αρχές». «Σε ποιες ενέργειες δεν έχεις αρχές;» «Δεν μπορώ να συνεργαστώ αρμονικά με τους άλλους, οι αλληλεπιδράσεις μου με τους άλλους δεν έχουν αρχές, οι επαφές μου με τους άλλους δεν έχουν αρχές. Είμαι διάβολος και Σατανάς, προέρχομαι απ’ τον Σατανά, ο Σατανάς μ’ έχει διαφθείρει βαθιά. Αντιστέκομαι στον θεό με κάθε ευκαιρία· συνεχώς του εναντιώνομαι κι έρχομαι αντιμέτωπος μαζί του». Επιφανειακά, αυτά τα λόγια ακούγονται εντάξει. Όταν τους ρωτώ: «Πώς είναι τώρα ο τάδε στην εκκλησία σας;» λένε: «Είναι καλά τώρα πια. Αντικαταστάθηκε στο παρελθόν από την ηγεσία της εκκλησίας, έπειτα όμως μετανόησε, και οι αδελφοί κι οι αδελφές τον εξέλεξαν και πάλι». «Είναι άνθρωπος που επιδιώκει την αλήθεια;» «Αν ο θεός λέει ότι επιδιώκει την αλήθεια, τότε έτσι είναι· αν ο θεός λέει ότι δεν είναι έτσι, τότε δεν είναι». «Αυτός ο άνθρωπος φαίνεται ενθουσιώδης, αλλά το επίπεδό του είναι μάλλον χαμηλό, έτσι δεν είναι;» «Χαμηλό; Ναι, λίγο. Αν δεν ήταν, τότε γιατί να τον είχαν αντικαταστήσει οι αδελφοί και οι αδελφές την προηγούμενη φορά;» «Αν έχει χαμηλό επίπεδο, μπορεί να κάνει συγκεκριμένο έργο; Μπορεί να εκπληρώσει την υποχρέωση της ηγεσίας της εκκλησίας;» Ακούγοντας τα λόγια Μου, θεωρούν ότι υπονοώ πως κάποιος που έχει χαμηλό επίπεδο δεν μπορεί να εκπληρώσει την υποχρέωση, και λένε: «Τότε όχι, δεν μπορεί να την εκπληρώσει. Οι αδελφοί και οι αδελφές τον επέλεξαν ως μονόφθαλμο ανάμεσα στους τυφλούς· δεν υπήρχε κανένας καλύτερος, κι έτσι διάλεξαν αυτόν. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές λένε ότι έχει μέτριο επίπεδο, αλλά μπορεί και πάλι να είναι επικεφαλής μας. Αν έχει χαμηλό επίπεδο, νομίζω ότι οι αδελφοί και οι αδελφές μπορεί και να μην τον επιλέξουν την επόμενη φορά. Θεέ μου, μήπως να προσπαθήσω να επηρεάσω τους αδελφούς και τις αδελφές;» «Αυτό το ζήτημα εξαρτάται απ’ το ανάστημα των αδελφών της εκκλησίας σου. Επιλέγουν κάποιον τον οποίον θεωρούν καλό με βάση τις αρχές· αυτή η διαδικασία είναι σωστή, αλλά κάποιοι είναι ανόητοι και δεν μπορούν να διακρίνουν ανθρώπους ούτε ζητήματα, και κάποιες φορές επιλέγουν τον λάθος άνθρωπο». Τι εννοούσα μ’ αυτό; Το είπα απλώς ως γεγονός, χωρίς να έχω πρόθεση να αντικαταστήσω αυτόν τον άνθρωπο. Πώς το αντιλήφθηκε, όμως, ο αντίχριστος μόλις το άκουσε; Δεν το είπε φωναχτά, αλλά μέσα του σκέφτηκε: «Μήπως ο θεός υπαινίσσεται ότι πρέπει να αντικαταστήσουμε αυτόν τον άνθρωπο; Ε, τότε, πρέπει να ερευνήσω σε μεγαλύτερο βάθος τι εννοεί πραγματικά ο θεός. Αν αντικατασταθεί αυτός ο άνθρωπος, ποιος άλλος μπορεί να ηγηθεί της εκκλησίας, ποιος μπορεί να κάνει αυτό το έργο;» Οι αντίχριστοι δεν βλέπουν τον Θεό, ο Θεός δεν έχει θέση στην καρδιά τους. Όταν αντικρίζουν τον Χριστό, δεν Τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά από ό,τι έναν συνηθισμένο άνθρωπο, αντλώντας συνεχώς στοιχεία από την έκφραση και το ύφος Του, αλλάζοντας τον τόνο τους ανάλογα με την περίσταση, χωρίς ποτέ να λένε τι συμβαίνει πραγματικά, χωρίς ποτέ να λένε κάτι ειλικρινές, λέγοντας μόνο κενά λόγια και δόγματα, προσπαθώντας να εξαπατήσουν και να ξεγελάσουν τον πρακτικό Θεό που στέκεται μπροστά στα μάτια τους. Δεν έχουν σε καμία περίπτωση θεοφοβούμενη καρδιά. Δεν είναι καν ικανοί να μιλήσουν στον Θεό από καρδιάς, να πουν οτιδήποτε αληθινό. Μιλούν όπως σέρνονται τα φίδια, η πορεία των λόγων τους είναι γεμάτη στροφές και υπεκφυγές. Ο τρόπος και η κατεύθυνση των λόγων τους είναι σαν μια κληματσίδα πεπονιού που αναρριχάται πάνω σε κάποιον πάσσαλο. Για παράδειγμα, όταν λες πως κάποιος έχει καλό επίπεδο και θα μπορούσε να προαχθεί, μιλούν απευθείας για το πόσο καλός είναι και για τα όσα εκδηλώνονται και αποκαλύπτονται μέσα του· κι αν πεις πως κάποιος είναι κακός, σπεύδουν να μιλήσουν για το πόσο κακός και μοχθηρός είναι, για το πώς προκαλεί αναστατώσεις και διαταράξεις στην εκκλησία. Όταν ρωτάς για κάποιες πραγματικές περιστάσεις, δεν έχουν τίποτα να πουν· υπεκφεύγουν, περιμένοντας να βγάλεις εσύ ένα συμπέρασμα, περιμένοντας να ακούσουν το νόημα στα λόγια σου, έτσι ώστε να εναρμονίζουν τα λόγια τους με τις σκέψεις σου. Όλα όσα λένε είναι ωραία λόγια, κολακεία και δουλοπρέπεια· ούτε μία ειλικρινή λέξη δεν βγαίνει από το στόμα τους. Έτσι αλληλεπιδρούν με τους ανθρώπους και έτσι μεταχειρίζονται τον Θεό —είναι τόσο δόλιοι. Αυτή είναι η διάθεση ενός αντίχριστου.

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται σ’ επαφή μαζί Μου, χωρίς να γνωρίζουν τι είδους λόγια ή ζητήματα Μου αρέσει ν’ ακούω· κι όμως, ακόμα και χωρίς να γνωρίζουν, βρίσκουν τρόπο. Διαλέγουν να συζητήσουν μαζί Μου ορισμένα θέματα, με τη σκέψη: «Αυτά τα θέματα μπορεί να σε ενδιαφέρουν, μπορεί να είναι αυτά που θέλεις να μάθεις ή ν’ ακούσεις, αλλά είσαι πολύ ευγενικός για να τα ρωτήσεις· θα πάρω, λοιπόν, πρωτοβουλία και θα σου τα πω». Όταν συναντιόμαστε, λένε: «Πρόσφατα έβρεξε καταρρακτωδώς στην περιοχή μας και πλημμύρισε όλη η πόλη. Η δημόσια τάξη καταρρέει κι αυτή· υπάρχουν πλέον πάρα πολλοί κλέφτες. Βγαίνει κανείς έξω και κινδυνεύει να πέσει θύμα κλοπής ή ληστείας. Άκουσα ότι, σε κάποια μέρη, πολλά παιδιά έπεσαν θύματα απαγωγής, και ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Οι άπιστοι λένε ότι η κοινωνία δεν είναι καθόλου κανονική, έχει γίνει σκέτο χάος. Οι άνθρωποι της θρησκείας κηρύσσουν ακόμα το ευαγγέλιο με τη Βίβλο στο χέρι, λέγοντας ότι έχουν έρθει οι έσχατες ημέρες, ότι σε λίγο θα κατέλθει ο θεός, κι ότι μας περιμένουν μεγάλες καταστροφές και συμφορές». Υπάρχουν κι αυτοί που, όταν Με συναντούν, λένε αμέσως: «Πριν λίγες μέρες, εμφανίστηκαν στον ουρανό τρία φεγγάρια στο ίδιο μέρος, και πολλοί τα φωτογράφισαν. Κάποιοι παραδοσιακοί μάντεις λένε πως θα εμφανιστούν στον ουρανό σπουδαία οράματα, ότι έχει εμφανιστεί ο αληθινός κύριος». Τέτοια πράγματα λένε· ενδιαφέρονται ιδιαίτερα και συλλέγουν πληροφορίες για την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων κοινωνικού χάους, για καταστροφές και διάφορα ασυνήθιστα γεγονότα και αστρονομικά φαινόμενα. Όταν Με συναντούν, τα χρησιμοποιούν ως θέμα συζήτησης για να χτίσουν μια πιο στενή σχέση μαζί Μου. Κάποιοι πιστεύουν τα εξής: «Ο ενσαρκωμένος θεός είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν και τους άλλους είναι ότι εκείνος κάνει το έργο του θεού και εκπροσωπεί τον θεό. Έτσι, ενώ οι περισσότεροι ελπίζουν να υπάρξει παγκόσμια ειρήνη και οι άνθρωποι να ζουν αρμονικά και ευτυχισμένα, ο χριστός με σάρκα και οστά δεν μοιάζει με τους κανονικούς ανθρώπους. Ελπίζει να δημιουργηθεί μεγάλο χάος στον κόσμο, να έρθουν οράματα και μεγάλες καταστροφές, να πραγματοποιηθεί γοργά το σπουδαίο έργο του θεού και να ολοκληρωθεί γρήγορα το έργο διαχείρισής του, για να εκπληρωθούν τα λόγια του. Γι’ αυτά τα θέματα νοιάζεται και ενδιαφέρεται. Όταν, λοιπόν, τον συναντήσω, γι’ αυτά θα μιλήσω, κι εκείνος θα ικανοποιηθεί ιδιαίτερα. Μ’ αυτήν την ικανοποίηση μπορεί να κερδίσω κάποια προαγωγή, και ίσως έχω την ευκαιρία να περάσω περισσότερες μέρες πλάι του». Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Γνώρισα κάποτε ένα νεαρό κορίτσι που μιλούσε γλυκά· είχε ευφράδεια κι ευστροφία, ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να πει και σε ποιον, ήξερε πώς να κερδίζει τον θαυμασμό και να λάμπει παντού, κι ήταν ιδιαίτερα ικανή στο να αλληλεπιδρά με όσους είχαν εξουσία και θέση. Όταν αλληλεπιδρούσε μαζί Μου, με το που Με έβλεπε, έλεγε αμέσως: «Στο τάδε μέρος, ο υπόκοσμος είναι ανεξέλεγκτος· υπάρχουν μέλη συμμοριών ακόμα και μέσα στην αστυνομία. Ένας αρχηγός συμμορίας έκανε πολλά κακά πράγματα σε τοπικό επίπεδο. Μια μέρα, συνάντησε οδηγώντας έναν υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο, έναν μεγάλο δαίμονα. Το αυτοκίνητό του προσπέρασε το αυτοκίνητο του μεγάλου δαίμονα, κι εκείνος είπε στον σωματοφύλακά του: ‘Ποιανού είναι αυτό το αυτοκίνητο; Να μην τον ξαναδώ μπροστά μου!’ Την επόμενη μέρα, τον είχαν βγάλει από τη μέση». Γίνονται τέτοια πράγματα στην κοινωνία; (Ναι.) Γίνονται, είναι όμως χρήσιμο να τα κάνει κάποιος κύριο θέμα συζήτησης όταν Με συναντάει; Δεν είναι αυτά τα θέματα που Με νοιάζουν ούτε και θέλω να τ’ ακούω, εκείνη όμως δεν το ήξερε. Νόμιζε πως Μου αρέσει ν’ ακούω αυτές τις συναρπαστικές ιστορίες. Πείτε Μου: οι καταστροφές, τα οράματα, οι συμφορές που προκαλούνται από τη φύση και από τον άνθρωπο, αυτά είναι τα θέματα που με νοιάζουν και θέλω ν’ ακούω; (Όχι.) Ωραία είναι να τ’ ακούει κανείς για να περνάει την ώρα του, αν όμως νομίζεις ότι πραγματικά απολαμβάνω να τ’ ακούω, τότε κάνεις λάθος. Δεν Με ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα, δεν έχω διάθεση να τ’ ακούω. Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Ακούς όταν οι άλλοι σου μιλάνε γι’ αυτά τα πράγματα;» Δεν εναντιώνομαι στο να τα ακούσω, αυτό όμως δεν σημαίνει κι ότι Μου αρέσει, ούτε ότι θέλω να συλλέγω αυτές τις πληροφορίες, αυτές τις ιστορίες. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, βαθιά μέσα Μου, δεν έχω καμία περιέργεια γι’ αυτά τα θέματα, κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται ακόμα και το εξής: «Μέσα σου, δεν μισείς ιδιαίτερα τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Αν μισείς τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα, θα σου μιλήσω για μια τιμωρία που υπέστη ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας: Είχαν ξεσπάσει εσωτερικές διαμάχες μεταξύ υψηλά ιστάμενων αξιωματούχων του μεγάλου κόκκινου δράκοντα· οι διάφορες κλίκες πάλευαν μεταξύ τους, και παραλίγο να σκοτωθεί ένας συγκεκριμένος αρχιδαίμονας. Αυτοί οι αρχιδαίμονες έχουν γλιτώσει από αρκετές απόπειρες δολοφονίας, είναι πραγματικά επικίνδυνο! Θα χαιρόσουν αν το άκουγες αυτό;» Θα χαιρόσαστε όλοι εσείς ν’ ακούσετε κάτι τέτοιο; Αν χαιρόσαστε, τότε χαρείτε· αν δεν θέλετε να το ακούσετε, τότε μην το ακούτε, Εμένα δεν Με αφορά. Με δυο λόγια, όσον αφορά αυτά τα ζητήματα, είτε πρόκειται για επιδημία σε κάποια χώρα, πώς προέκυψε η επιδημία, πόσοι άνθρωποι πέθαναν, ποια χώρα αντιμετώπισε μια μεγάλη καταστροφή, ποια είναι η κατάσταση στην κυβέρνηση μιας χώρας, πόσο σκληρές είναι οι εσωτερικές διαμάχες στα υψηλά κλιμάκια μιας χώρας, είτε πρόκειται για κοινωνικές αναταραχές, μπορεί να τ’ ακούσω όλα αυτά αν τύχει, αλλά δεν θα κάνω καμία προσπάθεια να βρω συγκεκριμένα στοιχεία γι’ αυτά τα συμβάντα· δεν θ’ ακούσω ειδήσεις, ούτε θα διαβάσω εφημερίδες, ούτε θα ψάξω στο διαδίκτυο να βρω υλικό σχετικά μ’ αυτά τα συμβάντα επειδή Μου διαφεύγουν. Δεν πρόκειται να κάνω τέτοια πράγματα σε καμία περίπτωση, και δεν τα κάνω ποτέ. Δεν Με ενδιαφέρουν αυτά τα ζητήματα. Κάποιοι λένε: «Όλα αυτά βρίσκονται υπό τον έλεγχό Σου, τα έχεις κάνει όλα Εσύ, γι’ αυτό δεν Σε ενδιαφέρουν». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; Είναι σωστή από άποψη δόγματος· ουσιαστικά, όμως, δεν ισχύει. Ο Θεός κυριαρχεί πάνω στο ανθρώπινο πεπρωμένο, σε κάθε φυλή, σε κάθε ομάδα ανθρώπων, σε κάθε εποχή. Είναι φυσιολογικό σε κάθε εποχή να συμβαίνουν κάποιες καταστροφές και ασυνήθιστα γεγονότα· όλα αυτά είναι στο χέρι του Θεού. Για οποιαδήποτε εποχή κι αν μιλάμε, είτε συμβαίνουν σημαντικά ή ασήμαντα γεγονότα, όταν έρθει η ώρα να αλλάξει η εποχή, τότε η προηγούμενη εποχή πρέπει να φύγει, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν μεταβολές ούτε σ’ ένα χορταράκι, ούτε σ’ ένα δέντρο. Είναι ζήτημα της κυριαρχίας του Θεού. Αν δεν είναι η ώρα μιας εποχής να τελειώσει, τότε, ακόμα κι αν συντελεστούν μεγάλες αλλαγές σε ουράνια φαινόμενα ή στο κάθε τι πάνω στη γη, η εποχή δεν πρέπει να τελειώσει. Όλα αυτά είναι υποθέσεις του Θεού, πέραν της ανθρώπινης παρέμβασης και βοήθειας. Τους ανθρώπους δεν πρέπει να τους απασχολούν αυτά τα ζητήματα· δεν πρέπει να συλλέγουν αποδείξεις και πληροφορίες γι’ αυτά τα γεγονότα ώστε να ικανοποιούν την περιέργειά τους. Όσον αφορά το τι κάνει ο Θεός, πρέπει να κατανοείς όσο περισσότερα μπορείς, αλλά να μην πιέζεσαι να κατανοήσεις ό,τι είναι αδύνατο. Μέσα στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα, αυτά τα ζητήματα είναι όλα τόσο κανονικά, τόσο κοινότοπα. Όλα αυτά τα ζητήματα, η αλλαγή των εποχών, η μεταμόρφωση της παγκόσμιας τάξης, η μοίρα μιας φυλής, η διακυβέρνηση και η θέση ενός καθεστώτος και ούτω καθεξής, όλα τους είναι στο χέρι του Θεού, όλα βρίσκονται υπό την κυριαρχία Του. Οι άνθρωποι χρειάζεται μόνο να πιστεύουν, να αποδέχονται και να υποτάσσονται· αυτό αρκεί. Μη σκέφτεσαι να κατανοήσεις περισσότερα μυστήρια· μη νομίζεις ότι όσο περισσότερα μυστήρια κατανοείς, τόσο περισσότερο ακολουθείς τη μόδα, λες και η πίστη σου στον Θεό σού χαρίζει σπουδαίο ανάστημα και πνευματικότητα. Αν έχεις μια τέτοια νοοτροπία, αυτό σημαίνει ότι η άποψή σου για την πίστη στον Θεό είναι λανθασμένη. Αυτά τα ζητήματα δεν είναι σημαντικά. Το πραγματικά σημαντικό ζήτημα, αυτό που θα πρέπει να απασχολεί τους ανθρώπους περισσότερο απ’ όλα, είναι ο πυρήνας του σχεδίου διαχείρισης του Θεού: η σωτηρία της ανθρωπότητας, η δυνατότητα της ανθρωπότητας να σωθεί μέσα στο έργο του σχεδίου διαχείρισης του Θεού. Αυτό είναι το πιο σπουδαίο και το πιο βασικό ζήτημα. Αν κατανοήσεις τις αλήθειες και τα οράματα που σχετίζονται μ’ αυτό το ζήτημα κι έπειτα αποδεχθείς όσα κάνει ο Θεός μέσα σου, την αλήθεια που σου παρέχει, αλλά και να αποδεχτείς κάθε φορά που σε κλαδεύουν, σε κρίνουν και σε παιδεύουν, αν τα αποδεχθείς όλα αυτά, τότε αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από το να ερευνάς τα ουράνια φαινόμενα, τα μυστήρια, τις καταστροφές ή την πολιτική.