Γ. Το να σιχαίνεται κανείς την αγιοσύνη και τη μοναδικότητα του Θεού

Οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν καθόλου τη δικαιοσύνη και την παντοδυναμία της διάθεσης-ουσίας του Θεού, δεν πιστεύουν καθόλου σ’ αυτά ούτε βέβαια γνωρίζουν το παραμικρό για εκείνα. Φυσικά, δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο να πιστέψουν, να αναγνωρίσουν και να μάθουν την αγιοσύνη και τη μοναδικότητα του Θεού. Έτσι, όταν ο Θεός αναφέρει ότι θα ήθελε οι άνθρωποι να είναι έντιμοι, ότι θα ήθελε να είναι προσγειωμένα δημιουργήματα που μπορούν να παραμείνουν στη θέση τους, οι αντίχριστοι αναπτύσσουν τότε κάποιες ιδέες, καθώς και μια στάση κι ένα αίσθημα. Λένε: «Δεν είναι ύψιστος ο θεός; Δεν είναι υπέρτατος; Αν ισχύουν αυτά, οι απαιτήσεις που έχει για τον άνθρωπο πρέπει να είναι μεγάλες και υψηλές. Νόμιζα πως ο θεός ήταν πολύ μυστηριώδης· ούτε που θα μου περνούσε από το μυαλό ότι οι απαιτήσεις του απ’ τον άνθρωπο θα ήταν τόσο ασήμαντες. Μπορεί να τις θεωρήσει κανείς αλήθεια; Είναι υπερβολικά απλές! Το σωστό θα ήταν ο θεός να έχει υψηλές απαιτήσεις: Θα έπρεπε κανείς να είναι υπεράνθρωπος, σπουδαίος, ικανός· αυτά θα έπρεπε να απαιτεί ο θεός από τον άνθρωπο. Εκείνος, όμως, τον θέλει έντιμο· μα στ’ αλήθεια είναι αυτό το έργο του θεού; Μήπως πρόκειται για απομίμηση;» Οι αντίχριστοι, βαθιά μέσα τους, δεν αντιστέκονται απλώς στην αλήθεια· παράλληλα με αυτό, γίνονται κιόλας βλάσφημοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι σιχαίνονται την αλήθεια; Είναι γεμάτοι περιφρόνηση και απαξίωση για τις απαιτήσεις του Θεού· τις ορίζουν και τις αντιμετωπίζουν με μια στάση περιφρόνησης, αδιαφορίας, ειρωνείας και χλευασμού. Προφανώς, η διάθεση-ουσία των αντίχριστων είναι απεχθής, κι εκείνοι ανίκανοι να αποδεχθούν πράγματα και λόγια που είναι αληθινά, όμορφα και πρακτικά. Η ουσία του Θεού είναι αληθινή και πρακτική, και οι απαιτήσεις που έχει απ’ τους ανθρώπους συνάδουν με τις ανάγκες τους. Τι είναι αυτό το «μεγάλες και υψηλές» που αναφέρουν οι αντίχριστοι; Είναι κάτι ψευδές, κενό και κούφιο, που διαφθείρει και παραπλανά τους ανθρώπους· τους οδηγεί στην πτώση και τους απομακρύνει απ’ τον Θεό. Αντίθετα, οι αλήθειες που εκφράζει ο Θεός και η ζωή του Θεού είναι απολύτως αξιόπιστες, αξιαγάπητες και πρακτικές. Μόλις βιώσει και ζήσει κανείς τα λόγια του Θεού για ένα διάστημα, θα ανακαλύψει ότι μόνο η ζωή του Θεού είναι το πιο αξιαγάπητο πράγμα, ότι μόνο τα λόγια Του μπορούν να αλλάξουν τους ανθρώπους και να γίνουν η ζωή τους, και ότι αυτά είναι το μόνο που χρειάζονται οι άνθρωποι. Από την άλλη, εκείνες οι μεγάλες και υψηλές απόψεις και φράσεις που διατυπώνουν ο Σατανάς και οι αντίχριστοι είναι διαμετρικά αντίθετες προς την ακρίβεια και την πρακτικότητα των απαιτήσεων που έχει ο Θεός από τον άνθρωπο. Οι αντίχριστοι, λοιπόν, με βάση αυτήν τους την ουσία, είναι εντελώς ανίκανοι να αποδεχθούν την αγιοσύνη και τη μοναδικότητα του Θεού. Δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να τα αναγνωρίσουν όλα αυτά. Όσο για τις διάφορες όψεις της διεφθαρμένης διάθεσης και της διεφθαρμένης ουσίας των ανθρώπων τις οποίες εκθέτει ο Θεός, δηλαδή την αδιαλλαξία και την αλαζονεία τους, καθώς και τις διαθέσεις δολιότητας, μοχθηρίας, αποστροφής προς την αλήθεια και φαυλότητας που έχουν, οι αντίχριστοι δεν τις αποδέχονται καθόλου. Και όσο για την κρίση και την αυστηρή επίπληξη του Θεού απέναντι στους ανθρώπους, οι αντίχριστοι είναι εντελώς ανίκανοι να αναγνωρίσουν σ’ αυτά την αγιοσύνη και το κάλλος του Θεού· απεναντίας, κατά βάθος αποστρέφονται τα λόγια που λέει ο Θεός και αντιστέκονται σ’ αυτά. Κάθε φορά που διαβάζουν τα λόγια του Θεού που παιδεύουν, κρίνουν και εκθέτουν τη διεφθαρμένη διάθεση του ανθρώπου, νιώθουν μίσος και τους έρχεται να βρίσουν. Αν κάποιος πει ότι είναι αλαζόνες, αδιάλλακτοι και μοχθηροί άνθρωποι που αποστρέφονται την αλήθεια, θα λογομαχήσουν μαζί του και θα βρίσουν τους προγόνους του. Αν, πάλι, κάποιος εκθέσει τη διεφθαρμένη ουσία τους και τους καταδικάσει, είναι σαν να προσπάθησε να τους σκοτώσει· δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το αποδεχθούν. Αυτή η ουσία τους και τα όσα αποκαλύπτουν ευθύνονται για το γεγονός ότι, στον οίκο του Θεού και στην εκκλησία, τους εντοπίζει κανείς χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται, με αποτέλεσμα να απομονώνονται και να αποκαλύπτονται εν αγνοία τους. Συχνά δεν εκπληρώνονται οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες τους, κι έτσι αυξάνεται το μίσος τους απέναντι στα λόγια που λέει ο Θεός, απέναντι στην ύπαρξή Του και στη φράση «η αλήθεια βασιλεύει στον οίκο του Θεού». Αν τους πεις αυτήν τη φράση, θα θελήσουν να παλέψουν μαζί σου μέχρι τελικής πτώσης, να σε βασανίσουν και να σε τιμωρήσουν μέχρι θανάτου. Αυτό δεν δείχνει άραγε από μόνο του ότι οι αντίχριστοι είναι εχθρικοί απέναντι στον Θεό; Σαφώς και το δείχνει! Αν κάποιος έλεγε: «Ο Θεός είναι μοναδικός· ο άνθρωπος δεν επιτρέπεται να λατρέψει κανέναν άλλον άνθρωπο ούτε κανένα είδωλο, παρά μόνο Αυτόν», θα ήταν ένας αντίχριστος διατεθειμένος ν’ ακούσει κάτι τέτοιο; (Όχι.) Γιατί όχι; Αυτά τα λόγια τον καταδικάζουν, έτσι δεν είναι; Δεν του στερούν το δικαίωμά του να γίνει θεός; Μπορεί να είναι χαρούμενος αφού χάσει το δικαίωμα να γίνει θεός, αφού σβήσει αυτή η ελπίδα; (Όχι.) Γι’ αυτό και αν τον εκθέσεις, με αποτέλεσμα η υπόληψη και η φήμη του να καταστραφούν, να μην τον λατρεύει κανείς, να μην μπορεί να πάρει ανθρώπους με το μέρος του και να χάσει τη θέση του, θα προσπαθήσει να σε πιάσει με τα κακόβουλα, δαιμονικά νύχια του για να σε βασανίσει. Όταν συμβαίνει κάτι σε μια εκκλησία και κάποιος σκοπεύει να το αναφέρει στον Άνωθεν, αν ο επικεφαλής της εκκλησίας είναι αντίχριστος, θα του επιτρέψει να υποβάλει την αναφορά; Δεν θα αφήσει το θέμα να προχωρήσει. Θα πει: «Αν υποβάλεις αυτήν την αναφορά, εσύ θα ευθύνεσαι για τις συνέπειες! Αν ο άνωθεν μας κλαδέψει και αποπέμψει ανθρώπους από την εκκλησία μας, θα φροντίσω να το μετανιώσεις· θα πείσω τους πάντες να σε εγκαταλείψουν. Τότε θα πάρεις μια γεύση του πώς είναι να σε αποπέμπουν!» Δεν τρομάζει και δεν απειλείται έτσι ο άνθρωπος που σκόπευε να υποβάλει την αναφορά; Ο αντίχριστος λέει: «Ο θεός είναι μοναδικός, σωστά; Ωραία· θα είμαι κι εγώ μοναδικός. Στην εκκλησία μας, γίνεται ό,τι πω εγώ. Ό,τι κι αν θέλεις να κάνεις, πρέπει να περάσεις από μένα· και δεν υπάρχει περίπτωση να με προσπεράσεις. Θέλεις να με προσπεράσεις; Πάνω από το πτώμα μου! Εγώ βασιλεύω στην εκκλησία μας· εδώ γίνεται ό,τι πω εγώ. Εγώ είμαι η αλήθεια, εγώ είμαι ο μοναδικός!» Δεν πρόκειται για την εκδήλωση ενός διαβόλου; Πράγματι, έχει εκθέσει το διαβολικό του πρόσωπο κι έχει πει τα λόγια του διαβόλου.

Όσον αφορά το πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι την ουσία του Θεού, αρχικά δυσπιστούν και αμφιβάλλουν γι’ αυτήν, στη συνέχεια περιμένουν την κατάλληλη στιγμή και την δοκιμάζουν, ενώ στο τέλος προχωρούν στην κρίση και τη βλασφημία. Βήμα-βήμα, αυτό τους οδηγεί σ’ ένα τέλμα, σε μια απύθμενη άβυσσο, καθώς και στο μονοπάτι της αντίστασης και της εχθρότητας απέναντι στον Θεό, της απόλυτης εναντίωσης σ’ Αυτόν και της μέχρι τέλους διαμαρτυρίας εναντίον Του· απ’ αυτό το μονοπάτι δεν υπάρχει γυρισμός. Όχι μόνο δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ότι η ουσία του Θεού υπάρχει, αλλά επιπλέον γεννιέται μέσα τους κάθε είδους αντίληψη και φαντασιοκοπία για όλες τις πτυχές της ουσίας του Θεού, και με όλα αυτά παραπλανούν όσους βρίσκονται γύρω τους και όσους έρχονται σε επαφή μαζί τους. Ο σκοπός τους είναι να κάνουν περισσότερους ανθρώπους σαν τους ίδιους· ανθρώπους, δηλαδή, που θα αμφιβάλλουν για την ύπαρξη του Θεού και της ουσίας Του. Στον θάνατό τους, θα έπαιρναν ευχαρίστως κι άλλους μαζί τους. Δεν τους αρκεί να κάνουν κακές πράξεις μόνοι τους· θέλουν να βρίσκουν κι άλλους να τους συνοδεύουν, να κάνουν κακές πράξεις μαζί τους, να αντιστέκονται στον Θεό και να αναστατώνουν το έργο του οίκου Του μαζί τους, να αμφισβητούν και να απαρνούνται τον Θεό μαζί τους. Οι αντίχριστοι είναι γεμάτοι αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες για κάθε πτυχή της ουσίας του Θεού. Όχι μόνο είναι ανίκανοι να γνωρίσουν την ουσία του Θεού μέσα από όλα όσα κάνει, αλλά επιπλέον αναλύουν, μελετούν, δοκιμάζουν και κρίνουν σχολαστικά την ουσία του Θεού, ενώ φτάνουν μέχρι και σε σημείο να Τον ανταγωνίζονται κρυφά, λέγοντας: «Δεν είσαι μοναδικός; Εσύ δεν είσαι ο θεός που κυριαρχεί στη μοίρα της ανθρωπότητας; Πώς είναι δυνατόν να αφήνεις να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σε ανθρώπους που πιστεύουν σ’ εσένα; Αν είσαι ο μοναδικός θεός, δεν πρέπει να αφήνεις καμία απολύτως εχθρική δύναμη να εισβάλλει στον χώρο του έργου σου». Τι είδους λόγια είναι αυτά; Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στην εκκλησία, οι αντίχριστοι είναι οι πρώτοι που θα ορθώσουν ανάστημα και θα πουν υπονομευτικά, αρνητικά και επικριτικά λόγια. Είναι οι πρώτοι που θα ορθώσουν ανάστημα και θα λογομαχήσουν με τον Θεό, θα έρθουν αντιμέτωποι μαζί Του και θα απαιτήσουν από Εκείνον να κάνει το ένα ή το άλλο. Τότε είναι που τρελαίνονται από χαρά οι αντίχριστοι, τις στιγμές, δηλαδή, που ο οίκος του Θεού αντιμετωπίζει δυσκολίες ή ακανθώδη προβλήματα. Αυτές τις στιγμές νιώθουν τη μεγαλύτερη ευτυχία και ικανοποίηση, και χοροπηδάνε απ’ τη χαρά τους όσο ποτέ άλλοτε. Δεν είναι απλώς ανίκανοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του οίκου του Θεού· όχι, στέκονται αμέτοχοι σε μια άκρη και απλώς παρακολουθούν και γελάνε, περιμένοντας με ανυπομονησία να ξεσπάσει ανταρσία στον οίκο του Θεού, να συλληφθούν και να διασκορπιστούν όλοι οι εκλεκτοί Του, και το έργο του οίκου Του να μην μπορεί πλέον να προχωρήσει. Αν συμβεί αυτό, θα χαίρονται λες και είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Και κάθε φορά που ένα συμβάν στον οίκο του Θεού διευθετείται και λύνεται, όταν οι αδελφοί και οι αδελφές μαθαίνουν κάτι απ’ αυτό, αυτή είναι η «καταδίκη» των αντίχριστων. Τότε είναι, επίσης, η στιγμή που οι αντίχριστοι είναι πιο αποκαρδιωμένοι, λυπημένοι και απελπισμένοι από ποτέ. Δεν αντέχουν να βλέπουν τους αδελφούς και τις αδελφές να τα πηγαίνουν καλά ούτε τους ακόλουθους του Θεού να έχουν πίστη και να Τον ακολουθούν με τόση εμπιστοσύνη· δεν αντέχουν να βλέπουν τους αδελφούς και τις αδελφές να αλλάζουν διάθεση υπό την καθοδήγηση των λόγων του Θεού και να κάνουν τα καθήκοντά τους με αφοσίωση, ούτε αντέχουν να βλέπουν το έργο να γίνεται όλο και καλύτερο. Δεν αντέχουν να βλέπουν την εκκλησία να ανθίζει ούτε το σχέδιο διαχείρισης του Θεού να εξελίσσεται σταδιακά προς μια σωστή κατεύθυνση· και μισούν ακόμη περισσότερο όσους κηρύσσουν διαρκώς τα λόγια του Θεού, καταθέτουν μαρτυρία γι’ Αυτόν και εξυμνούν το κάλλος και τη δίκαιη διάθεσή Του. Ακόμα μεγαλύτερη αποστροφή νιώθουν όταν οι άνθρωποι αναζητούν τον Θεό, προσεύχονται σ’ Αυτόν και αναζητούν τα λόγια Του ό,τι κι αν τους συμβεί, όταν υποτάσσονται σ’ Αυτόν και συμμορφώνονται με την ενορχήστρωσή Του. Οι αντίχριστοι, ακόμα και ενώ τρώνε από τον οίκο του Θεού και απολαμβάνουν τα λόγια Του και όλα τα προνόμια του οίκου Του, εύχονται συχνά να είχαν μια ευκαιρία να γελάσουν εις βάρος του οίκου του Θεού. Περιμένουν με ανυπομονησία να διασκορπιστούν όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό και το έργο του Θεού να μην μπορεί να εξελιχθεί άλλο. Γι’ αυτό και όταν συμβαίνει κάτι στον οίκο του Θεού, αντί να τον υπερασπιστούν, να σκεφτούν τρόπους για να λύσουν το πρόβλημα, να προστατεύσουν τους αδελφούς και τις αδελφές με όλη του τη δύναμη ή να ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί τους για να φροντίσουν ομόφωνα το ζήτημα, ενωμένοι ενώπιον του Θεού και υποταγμένοι στην κυριαρχία Του, εκείνοι παρακολουθούν αμέτοχοι, γελάνε, δίνουν άθλιες συμβουλές, προκαλούν καταστροφές και αναστάτωση. Σε μια κρίσιμη στιγμή, θα φτάσουν μέχρι και σε σημείο να δώσουν ένα χέρι βοηθείας σε ξένους εις βάρος του οίκου του Θεού, ενεργώντας έτσι ως τσιράκια του Σατανά, προκαλώντας σκόπιμα αναστάτωση και καταστροφή. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είναι εχθρός του Θεού; Όσο πιο κρίσιμη είναι η στιγμή, τόσο πιο ξεκάθαρα εκτίθεται η ομοιότητά του με τον διάβολο. Όσο πιο κρίσιμη και ταραχώδης είναι η στιγμή, τόσο περισσότερο εκτίθεται η ομοιότητα του με τον διάβολο, με τις πιο αναλυτικές λεπτομέρειες και στον υπέρτατο βαθμό. Όσο πιο κρίσιμη είναι η στιγμή, τόσο περισσότερη βοήθεια θα προσφέρει στους ξένους εις βάρος του οίκου του Θεού. Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός; Είναι τέτοιου είδους άνθρωποι αδελφοί και αδελφές; Είναι άνθρωποι που κάνουν καταστροφικά και απεχθή πράγματα, είναι εχθροί του Θεού, διάβολοι, σατανάδες, κακοί άνθρωποι, αντίχριστοι. Δεν είναι αδελφοί και αδελφές και δεν έχουν τα προσόντα να λάβουν τη σωτηρία. Αν ήταν πραγματικά αδελφοί και αδελφές, άνθρωποι του οίκου του Θεού, τότε, σε κάθε πρόβλημα που θα προέκυπτε εκεί μέσα, θα ενώνονταν ψυχή τε και σώματι με τους αδελφούς και τις αδελφές τους για να το αντιμετωπίσουν και να το διαχειριστούν ομόφωνα. Δεν θα ήταν απλοί θεατές, ούτε φυσικά θα παρακολουθούσαν απλώς και θα γελούσαν. Μόνο άνθρωποι όπως οι αντίχριστοι θα στέκονταν αμέτοχοι σε μια άκρη, θα γελούσαν και θα περίμεναν με ανυπομονησία να συμβεί κάτι κακό στον οίκο του Θεού.

Η ουσία των αντίχριστων μπορεί να εκτεθεί σε οποιοδήποτε ζήτημα. Δεν είναι και κάτι που μπορεί να κρυφτεί. Ό,τι κι αν κάνουν, όποιο κι αν είναι το ζήτημα, όλες οι απόψεις και οι διαθέσεις που αποκαλύπτουν είναι αποκρουστικές και για τον άνθρωπο και για τον Θεό. Όχι μόνο προκαλούν καταστροφή, διατάραξη και αναστάτωση σε οτιδήποτε προκύψει, γελώντας από τα παρασκήνια, αλλά επιπλέον συγκρούονται συχνά με τον Θεό και Τον υποβάλλουν σε δοκιμασία. Και τι σημαίνει να υποβάλλει κανείς τον Θεό σε δοκιμασία; (Σημαίνει ότι, μέσα του, δεν πιστεύει στον Θεό, και λέει κάποια πράγματα ή χρησιμοποιεί κάποια κόλπα για να δοκιμάσει τις σκέψεις Του και να καταλάβει ποιες είναι αυτές.) Το συναντάς συχνά αυτό. Στην περίπτωση του Ιώβ, πώς δοκίμασε τον Θεό ο Σατανάς; (Την πρώτη φορά που μίλησε ο Σατανάς, είπε ότι, αν ο Θεός στερούσε από τον Ιώβ το σπιτικό και τα υπάρχοντά του, τότε ο Ιώβ δεν θα πίστευε πια στον Θεό· τη δεύτερη φορά είπε ότι, αν ο Θεός χτυπούσε τον Ιώβ στη σάρκα και τα οστά του, τότε ο Ιώβ θα απαρνούνταν τον Θεό. Ο Σατανάς ήθελε να υποβάλει τον Θεό σε δοκιμασία, κανονίζοντας να πλήξουν τον Ιώβ συμφορές.) Είναι δοκιμασία αυτό; Είναι ακριβής ένας τέτοιος ορισμός; (Όχι.) Με τη στενή έννοια, αυτά τα χωρία αναφέρονται σε ένα κατηγορητήριο. Μ’ αυτά τα λόγια, ο Σατανάς εννοούσε: «Εσύ δεν είπες ότι ο Ιώβ είναι ένας τέλειος άνθρωπος; Με όλα τα αγαθά που του έδωσες, πώς να μη σε λατρεύει; Αν του στερήσεις αυτά τα αγαθά, νομίζεις ότι θα συνεχίσει να σε λατρεύει;» Αυτό είναι ένα κατηγορητήριο. Και τότε τι είναι δοκιμασία; Ο Σατανάς έβαλε ληστές να κλέψουν και να αρπάξουν τα υπάρχοντα του Ιώβ. Για τον Ιώβ, αυτό ήταν μια δοκιμασία. Από ποια άποψη; Από την εξής άποψη: «Πιστεύεις στον θεό, έτσι δεν είναι; Μόλις σου τα στερήσω όλα αυτά, τότε να δούμε αν θα συνεχίσεις να πιστεύεις σ’ αυτόν!» Πώς, όμως, το κατανόησε αυτό ο Ιώβ; Το θεώρησε δοκιμασία απ’ τον Θεό, κι έτσι δεν πάλεψε, δεν αγωνίστηκε ούτε και είπε τίποτα· υποτάχθηκε και το αποδέχθηκε απ’ τον Θεό. Είναι, έπειτα, και όσα συνέβησαν στον Κύριο Ιησού: Ο Σατανάς Τον έβαλε να κάνει τις πέτρες ψωμί· έδειξε στον Κύριο Ιησού όλη τη δόξα και τα πλούτη του κόσμου, ζητώντας Του να τον προσκυνήσει και να τον λατρέψει. Όλα αυτά ήταν πειρασμοί. Τι κάνουν, λοιπόν, οι αντίχριστοι για να υποβάλουν τον Θεό σε δοκιμασία; (Οι αντίχριστοι δεν έχουν θεοφοβούμενη καρδιά. Κάνουν κακό, ακόμα και συνειδητά· θέλουν να υποβάλουν τον Θεό σε δοκιμασία για να δουν αν θα τους βρει η τιμωρία Του. Δεν πιστεύουν στη δίκαιη διάθεσή Του, κι έτσι, όταν κάνουν κακό, δεν το αντιλαμβάνονται.) Αυτό είναι δοκιμασία. Καταφεύγουν σ’ αυτήν με τη νοοτροπία του «βλέποντας και κάνοντας», απλώς και μόνο για να δουν τι θα κάνει ο Θεός: «Ο θεός είναι μεγαλοπρεπής και γεμάτος οργή, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, καταδυναστεύω την εκκλησία. Έχω κάνει τόσες κακές πράξεις πίσω από την πλάτη του θεού και των ανθρώπων· τα ξέρει όλα αυτά ο θεός ή δεν τα ξέρει; Για να μη νιώθω ίχνος λύπης μέσα μου και να μη βασανίζομαι από καμία σαρκική τιμωρία, αυτό σημαίνει πως ο θεός δεν τα ξέρει». Μ’ αυτά τα μικρά κόλπα θέλουν να δοκιμάσουν αν ο Θεός είναι παντοδύναμος και αν παρατηρεί τι έχουν οι άνθρωποι βαθιά μες στην καρδιά τους. Να τι είναι οι δοκιμασίες. Θέλουν να βεβαιωθούν αν αληθεύουν όλα αυτά, να δοκιμάσουν αν ο Θεός πράγματι θα αναλάβει δράση και κατά πόσο υπάρχει στ’ αλήθεια. Να τι είναι οι δοκιμασίες.

Κάποτε ένας αντίχριστος στην ηπειρωτική Κίνα παραπλάνησε μια ομάδα ανθρώπων. Είδε ότι ο οίκος του Θεού οργάνωνε χορωδίες που τραγουδούσαν ύμνους στο εξωτερικό, και σκέφτηκε: «Αφού έχετε χορωδίες στο εξωτερικό, μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς εδώ». Έτσι, συγκέντρωσε κόσμο από διάφορα μέρη για να τραγουδήσει σε μια χορωδία. Τους κάλεσε, μάλιστα, και πολλούς ακροατές· ήταν ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Γιατί το έκανε αυτό; Κατά μία έννοια, για να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο βασίλειο, κι αυτό δεν χρειάζεται ανάλυση. Κατά μία άλλη έννοια, ήθελε να πει μ’ αυτό το εξής: «Ο θεός στον οποίο πιστεύουμε είναι ο αληθινός θεός, και έχουμε το έργο του αγίου πνεύματος. Μπορεί να βρισκόμαστε σε εχθρικό περιβάλλον και ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας να μας καταδιώκει και να μας έχει υπό στενή και αυστηρή παρακολούθηση, αλλά ας δείξουμε στον κόσμο αν μας προστατεύει ο θεός ή όχι. Για να δούμε αν μπορεί να μας συμβεί τίποτα· για να δούμε αν θα μας συλλάβουν». Τι είδους νοοτροπία είναι αυτή; (Μια νοοτροπία δοκιμασίας.) Είναι δοκιμασία· υψώνουν πανό και λένε συνθήματα που δηλώνουν την πίστη τους ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και πανταχού παρών, για να εξετάσουν τι θα κάνει Εκείνος στην πραγματικότητα, να βάλουν στοίχημα μαζί Του και να Τον ανταγωνιστούν. Αυτό αποκαλείται «δοκιμασία». Κάποιοι άνθρωποι, όταν οι άλλοι τους λένε: «Μην το φας αυτό, θα σε πονέσει το στομάχι σου», απαντούν: «Δεν σε πιστεύω, εγώ θα το φάω! Για να δούμε αν ο Θεός θα κάνει ή δεν θα κάνει το στομάχι μου να πονέσει». Έτσι, λοιπόν, το τρώνε και, πράγματι, τους πιάνει στομαχόπονος. Σκέφτονται μέσα τους: «Γιατί δεν με προστάτεψε ο Θεός; Αυτή η τροφή προκάλεσε στομαχόπονο και σε άλλους, αλλά αυτό συνέβη επειδή δεν πιστεύουν στον Θεό. Εγώ πιστεύω στον Θεό, γιατί λοιπόν έκανε το στομάχι μου να πονέσει όπως όλων των άλλων;» Τι είδους συμπεριφορά είναι αυτή; (Δοκιμασία.) Απορρέει από το γεγονός ότι δεν γνωρίζουν τον Θεό. Στην περίπτωση των αντίχριστων, όμως, υπάρχει κάτι επιπλέον: Δεν αναγνωρίζουν καθόλου την ύπαρξη της ουσίας του Θεού, κι έτσι ενεργούν με βάση τις δικές τους προσπάθειες και φαντασιοκοπίες, και όχι με βάση την πίστη. Αντίθετα, υποβάλλουν τον Θεό σε δοκιμασία. Χρησιμοποιούν τη συμπεριφορά τους και τις στιγμιαίες σκέψεις και παρορμήσεις τους για να ερευνήσουν αν υπάρχει Θεός, αν η παντοδυναμία Του είναι πραγματική κι αν Εκείνος μπορεί πράγματι να τους προστατέψει. Αν πετύχει το πείραμά τους, τότε θα συνεχίσουν να πιστεύουν σ’ αυτήν τη βάση· αν, όμως, αποτύχει, αν ο Θεός τούς απογοητεύσει, τι θα κάνουν τότε; Θα πουν: «Δεν πιστεύω πια στον θεό. Δεν δίνει δεκάρα για τους ανθρώπους. Όλοι λένε πως ο θεός είναι το καταφύγιο του ανθρώπου· κατά την άποψή μου, δεν είναι απαραίτητα έτσι. Όσον αφορά αυτά τα λόγια, οι άνθρωποι χρειάζονται ένα εφεδρικό σχέδιο για το μέλλον τους· δεν μπορεί να είναι τόσο ανόητοι. Οι άνθρωποι πρέπει να διευθετούν οι ίδιοι τις υποθέσεις τους· δεν γίνεται να βασίζονται στον θεό για τα πάντα». Αυτό είναι το αποτέλεσμα στο οποίο κατέληξαν μέσα από τη δοκιμασία τους. Τι γνώμη έχετε γι’ αυτό; Θα κατέληγαν στο ίδιο αποτέλεσμα αν επιδίωκαν την αλήθεια; (Όχι.) Γιατί; Αν οι άνθρωποι επιδιώξουν την αλήθεια, στο τέλος θα πετύχουν καλά και θετικά αποτελέσματα και ανταμοιβές. Με άλλα λόγια, ό,τι κι αν κάνουν οι άνθρωποι, ο Θεός έχει τις δικές Του μεθόδους και αρχές που διέπουν το πώς αντιδρά στις ενέργειές τους και πώς τις βλέπει, ενώ οι άνθρωποι έχουν τα ένστικτά τους και τις υποχρεώσεις που πρέπει να εκτελέσουν. Ο Θεός τούς δίνει αυτά τα ένστικτα· τους έχει δώσει ήδη αρχές, επομένως οι άνθρωποι πρέπει ν’ αρχίσουν να ενεργούν με βάση αυτές τις αρχές, υπό την καθοδήγηση των λόγων Του. Σε κάποια ζητήματα, φαίνεται επιφανειακά ότι ο Θεός πρέπει να προστατέψει τον άνθρωπο· άραγε, όμως, αυτό το «πρέπει» προέρχεται από τον Θεό ή από τον άνθρωπο; (Από τον άνθρωπο.) Το φαντάζεται ο άνθρωπος με τον νου του. Αυτό το «πρέπει» δεν είναι η αλήθεια ούτε υποχρέωση του Θεού. Τι ακριβώς θα κάνει, λοιπόν, ο Θεός; Ο Θεός ενεργεί με τους δικούς Του τρόπους και έχει τις δικές Του αρχές. Κάποιες φορές, δεν σε προστατεύει, ώστε να σε αποκαλύψει και να δει ποιο μονοπάτι θα διαλέξεις. Κάποιες άλλες, μέσω ενός εχθρικού περιβάλλοντος, τελειοποιεί τις γνώσεις σου σε κάποιον τομέα, σου δίνει την ευκαιρία να αποκτήσεις μια πτυχή της αλήθειας και ν’ αλλάξεις με κάποιον τρόπο. Σε ενδυναμώνει και σε εξελίσσει. Με δυο λόγια, με όποιον τρόπο κι αν ενεργεί ο Θεός, έχει τις αρχές και τους λόγους Του, καθώς και τους σκοπούς και τους στόχους Του. Αν θεωρήσεις πως η ιδέα ότι «ο Θεός πρέπει να με προστατέψει και να ενεργήσει με τον τάδε τρόπο» είναι η αλήθεια και την τηρήσεις ως αλήθεια, κι έτσι απαιτείς πράγματα από τον Θεό, τότε, όταν ο Θεός δεν ενεργήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, θα προκύψει σύγκρουση ανάμεσά σ’ εσένα και σ’ Εκείνον. Κι όταν προκύψει αυτή η σύγκρουση, δεν θα φταίει ο Θεός. Ποιος θα φταίει; (Ο άνθρωπος.) Αρχίζει με τις προβληματικές απόψεις των ανθρώπων, με τη λάθος στάση που υιοθετούν, τη λάθος θέση που παίρνουν. Όταν ζητήσεις από τον Θεό να ενεργήσει μ’ έναν ορισμένο τρόπο, θα νιώσεις απόλυτα δικαιολογημένος. Όταν, όμως, κάνεις ένα βήμα πίσω, όταν μπορέσεις να υποταχθείς και να αποδεχθείς, θα νιώσεις ότι οι δικαιολογίες σου δεν στέκουν, κι ότι πρόκειται για τις διεφθαρμένες διαθέσεις και τις παράλογες απαιτήσεις σου. Όταν μπορέσεις να αποδεχθείς, ο Θεός θα σου χαρίσει το μερίδιο της αλήθειας και της γνώσης που πρέπει να κερδίσεις. Όπως το βλέπει Εκείνος, αυτό είναι το στοιχείο της αλήθειας που πρέπει να κερδίσεις περισσότερο απ’ όλα, κι όχι κάποια ασήμαντη χάρη ή ευλογία. Μονάχα ο Θεός ξέρει ποιο είναι το σημαντικότερο για σένα, και θα σου το παραχωρήσει σε δόσεις κι όταν έρθει η ώρα. Οι αντίχριστοι, απ’ την άλλη, δεν αναγνωρίζουν την αλήθεια ούτε το έργο του Αγίου Πνεύματος. Όποιος κι αν συναναστραφεί πάνω στην αλήθεια και μαρτυρήσει περί της αγάπης και της σωτηρίας που δίνει ο Θεός, ένας αντίχριστος όχι μόνο θα αρνηθεί να το αποδεχθεί, αλλά θα νιώσει κιόλας αποστροφή απέναντι σ’ αυτό και θα του αντισταθεί. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των αντίχριστων και των συνηθισμένων διεφθαρμένων ανθρώπων.

Σ’ αυτό το σημείο θα ολοκληρώσουμε τη συναναστροφή μας σχετικά με το χαρακτηριστικό που έχουν οι αντίχριστοι να αρνούνται την ταυτότητα και την ουσία μοναδικότητας του Θεού. Έχετε άλλες απορίες; (Θεέ μου, έχω μια απορία. Συναντώ πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν στον Κύριο όταν διαδίδω το ευαγγέλιο, και είναι όλοι τους αποφασισμένοι να τηρήσουν εκείνη την άποψη του Παύλου: «Εις εμέ το ζην είναι ο χριστός». Νομίζουν ότι, αν μπορέσουν να εκπληρώσουν το πρότυπο των λόγων του Παύλου, θα γίνουν θεός. Είναι κι αυτή άλλη μία εκδήλωση των αντίχριστων, αλλά και μια άρνηση της ουσίας μοναδικότητας που έχει ο Θεός;) Λίγο πολύ, ναι. Το γεγονός ότι οι αντίχριστοι αρνούνται τη μοναδικότητα του Θεού συμβαίνει κυρίως επειδή θέλουν να γίνουν θεός. Τα λόγια αυτά του Παύλου είναι τα αγαπημένα τους: «Εις εμέ το ζην είναι o χριστός, το ζην είναι ο θεός, με τη ζωή του θεού είμαι θεός». Πιστεύουν ότι, αν αυτή η άποψη αληθεύει, τότε έχουν την ελπίδα να γίνουν θεός, να κυβερνήσουν ως βασιλείς και να ασκήσουν έλεγχο στους ανθρώπους· αν δεν αληθεύει, τότε οι ελπίδες τους να κυβερνήσουν ως βασιλείς και να γίνουν θεός διαψεύδονται. Με λίγα λόγια, ο Σατανάς θέλει πάντα να είναι στο ίδιο επίπεδο με τον Θεό —το ίδιο και οι αντίχριστοι: κατέχουν κι αυτοί την ίδια ουσία. Για παράδειγμα, ανάμεσα σε όσους ακολουθούν τον Θεό υπάρχουν άνθρωποι που εξυμνούν συνεχώς τον Θεό και μαρτυρούν γι’ Αυτόν, καταθέτουν μαρτυρία για το έργο Του και για την επίδραση που έχουν στον άνθρωπο η κρίση και η παίδευση των λόγων Του. Εξυμνούν όλο το έργο που κάνει ο Θεός για να σώσει τον άνθρωπο, όπως επίσης και το τίμημα που πληρώνει ο Θεός. Επιθυμούν και οι αντίχριστοι να τα απολαύσουν όλα αυτά, ναι ή όχι; Επιθυμούν να απολαύσουν υποστήριξη, κολακείες, εξύψωση —ακόμα και δοξολογία, από τους ανθρώπους. Και τι άλλες ντροπιαστικές ιδέες έχουν; Θέλουν να πιστεύουν οι άνθρωποι σ’ αυτούς, να εξαρτώνται από αυτούς στα πάντα· δεν είναι πρόβλημα το να στηρίζονται οι άνθρωποι και στον Θεό, αλλά αν την ίδια στιγμή που εξαρτώνται από τον Θεό, βρίσκουν πιο ρεαλιστικό και ειλικρινές το να εξαρτώνται από τους αντίχριστους, τότε οι αντίχριστοι θα ευχαριστηθούν υπέρμετρα. Αν, την ίδια στιγμή που δοξάζεις τον Θεό και μετράς τις χάρες που σου έχει δώσει ο Θεός, αθροίζεις και όλα τα αξιέπαινα επιτεύγματα των αντίχριστων και ψάλλεις αίνους γι’ αυτούς ανάμεσα στους αδελφούς και τις αδελφές σου, διαδίδοντας παντού όλα όσα κάνουν, τότε στην καρδιά τους θα νιώσουν θαυμάσια ικανοποίηση και ευχαρίστηση. Έτσι, μιλώντας από την οπτική της φύσης-ουσίας των αντίχριστων, όταν λες ότι ο Θεός διαθέτει εξουσία, ότι είναι δίκαιος και ότι είναι ικανός να σώσει τους ανθρώπους, όταν λες ότι μόνον ο Θεός διακατέχεται από τέτοια ουσία, ότι μόνον ο Θεός μπορεί να κάνει τέτοιου είδους έργο και κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση Του ή να κάνει αυτά τα πράγματα ως εκπρόσωπός Του, ούτε θα μπορούσε κανείς να διακατέχεται από την ουσία αυτή και να κάνει αυτά τα πράγματα —όταν τα λες αυτά, οι αντίχριστοι μέσα στην καρδιά τους δεν αποδέχονται αυτά τα λόγια και αρνούνται να τα αναγνωρίσουν. Γιατί δεν τα αποδέχονται; Διότι έχουν φιλοδοξίες —αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος. Η άλλη πλευρά είναι ότι δεν πιστεύουν ούτε αναγνωρίζουν ότι η ενσάρκωση είναι ο Θεός. Όποτε λέει κανείς ότι ο Θεός είναι μοναδικός, ότι μόνον ο Θεός είναι δίκαιος, αντιτίθενται σ’ αυτό στην καρδιά τους και θα αντισταθούν σ’ αυτό ενδόμυχα, λέγοντας: «Λάθος —είμαι κι εγώ δίκαιος!» Όταν πεις ότι μόνον ο Θεός είναι άγιος, θα πουν: «Λάθος —είμαι κι εγώ άγιος!» Ο Παύλος είναι ένα τέτοιο παράδειγμα: Όταν οι άνθρωποι διέδιδαν τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, λέγοντας ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός έδωσε το πολύτιμο αίμα Του για την ανθρωπότητα, ότι λειτούργησε ως προσφορά περί αμαρτίας, έσωσε όλη την ανθρωπότητα και λύτρωσε όλη την ανθρωπότητα από την αμαρτία, πώς ένιωσε ο Παύλος ακούγοντας αυτά; Αναγνώρισε ότι όλα αυτά ήταν έργο του Θεού; Αναγνώρισε ότι Αυτός που ήταν ικανός να κάνει όλα αυτά ήταν ο Χριστός και ότι μόνον ο Χριστός θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά; Μήπως αναγνώρισε ότι μόνον Αυτός που θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά θα μπορούσε να εκπροσωπήσει τον Θεό; Όχι. Είπε: «Αν μπόρεσε και σταυρώθηκε ο Ιησούς, τότε κι οι άνθρωποι μπορούν να σταυρωθούν! Αν μπόρεσε κι έδωσε το πολύτιμο αίμα του, τότε κι οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν το ίδιο! Εκτός αυτών, μπορώ κι εγώ να κηρύξω και έχω πιο πολλές γνώσεις απ’ αυτόν, ενώ μπορώ να αντέξω τα βάσανα! Αν λες ότι αυτός είναι χριστός, τότε δεν θα πρέπει κι εγώ να αποκαλούμαι χριστός; Αν διαδίδεις το άγιο όνομά του, δεν πρέπει να διαδώσεις και το δικό μου; Αν σ’ αυτόν αρμόζει να αποκαλείται χριστός, αν μπορεί να εκπροσωπήσει τον θεό και αν είναι ο υιός του θεού, τότε δεν ισχύουν και για μας όλα αυτά; Εφόσον εμείς είμαστε σε θέση να υποφέρουμε και να πληρώσουμε τίμημα και μπορούμε να μοχθούμε και να εργαζόμαστε για τον θεό, δεν μπορούμε κι εμείς να αποκληθούμε χριστός; Τι διαφορά έχει το να εγκριθεί κανείς από τον θεό και να αποκληθεί χριστός από τον χριστό;» Με λίγα λόγια, οι αντίχριστοι δεν έχουν καταφέρει να συλλάβουν την πτυχή της ουσίας του Θεού που αφορά στη μοναδικότητά Του, και δεν κατανοούν τι πραγματικά είναι η μοναδικότητα του Θεού. Πιστεύουν το εξής: «Μπορεί κανείς να πασχίσει να γίνει χριστός ή θεός βασιζόμενος στις δεξιότητες και τα ταλέντα του, όπως ακριβώς στην περίπτωση κάποιου που αποκτά δύναμη δίνοντας μάχες. Δεν μπορείς να λέγεσαι χριστός επειδή έχεις την ουσία του θεού· το να γίνει κανείς χριστός είναι κάτι που αποκτά με κόπο χάρη στην ικανότητά του. Έτσι είναι τα πράγματα στον κόσμο· όποιος έχει περισσότερες δεξιότητες και είναι πιο ικανός είναι κι αυτός που θα καταλήξει να γίνει πετυχημένος αξιωματούχος και να έχει τον τελευταίο λόγο». Αυτή είναι η λογική τους. Οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν ότι ο λόγος του Θεού είναι η αλήθεια. Δεν μπορούν να κατανοήσουν την ουσία και τη διάθεση του Θεού που αναφέρονται στα λόγια Του· είναι κοσμικοί άνθρωποι και ξένοι, αλλά και ανίδεοι, με αποτέλεσμα η ομιλία τους να αποτελείται εξ ολοκλήρου από λόγια ξένων, λόγια χωρίς πνευματική κατανόηση. Αν έχουν εργαστεί για κάποια χρόνια και νομίζουν ότι είναι σε θέση να υποφέρουν και να πληρώσουν τίμημα, ότι μπορούν να λένε πολλές αερολογίες την ώρα που κηρύττουν δόγματα, ότι έχουν μάθει πώς να υποκρίνονται, ότι μπορούν να παραπλανήσουν τους άλλους κι ότι έχουν κερδίσει την επιδοκιμασία κάποιων, τότε πιστεύουν, αυτονόητα, ότι είναι σε θέση να γίνουν χριστός και να γίνουν θεός.