Α. Το να σιχαίνεται κανείς τη δικαιοσύνη του Θεού

Άνθρωποι σαν τους αντίχριστους αντιμετωπίζουν πάντοτε τη δικαιοσύνη και τη διάθεση του Θεού με αντιλήψεις, αμφισβητήσεις και αντίσταση. Σκέφτονται: «Είναι απλώς μια θεωρία ότι ο θεός είναι δίκαιος. Υπάρχει πράγματι αυτό που λέμε δικαιοσύνη σε τούτον τον κόσμο; Όλα τα χρόνια της ζωής μου, δεν τη συνάντησα ούτε την είδα ούτε μία φορά. Ο κόσμος είναι πολύ σκοτεινός και κακός, κι οι κακοί άνθρωποι και οι διάβολοι τα καταφέρνουν πολύ καλά, ζώντας ευχαριστημένοι. Δεν τους έχω δει να παθαίνουν αυτό που τους αξίζει. Δεν βλέπω πού είναι η δικαιοσύνη του θεού ως προς αυτό. Αναρωτιέμαι, υπάρχει πράγματι η δικαιοσύνη του θεού; Ποιος την έχει δει; Κανείς δεν την έχει δει και κανείς δεν μπορεί να την επιβεβαιώσει». Αυτό σκέφτονται μέσα τους. Δεν αποδέχονται όλο το έργο του Θεού, όλα τα λόγια κι όλες τις ενορχηστρώσεις Του με βάση την πεποίθηση ότι είναι δίκαιος, αλλά διαρκώς αμφιβάλλουν και κρίνουν, όντας συνεχώς γεμάτοι αντιλήψεις για τις οποίες δεν αναζητούν ποτέ την αλήθεια ώστε να τις διορθώσουν. Έτσι πιστεύουν πάντα οι αντίχριστοι στον Θεό. Έχουν αληθινή πίστη στον Θεό; Όχι. Οι αντίχριστοι τηρούν πάντα στάση αμφιβολίας όσον αφορά τη δικαιοσύνη του Θεού. Έχουν φυσικά τις αμφιβολίες τους ως προς τη διάθεση του Θεού, την αγιοσύνη Του και ως προς αυτό που έχει και είναι Αυτός. Δεν πιστεύουν σε όλ’ αυτά, παρά μόνο επαφίενται σε όσα βλέπει το μάτι· αν κάτι δεν το δουν με τα ίδια τους τα μάτια, δεν πρόκειται να το πιστέψουν ποτέ. Είναι ίδιοι ακριβώς με τον Θωμά, που αμφέβαλλε διαρκώς για τον Κύριο Ιησού και δεν πίστευε ότι Εκείνος είχε αναστηθεί εκ νεκρών, δεν πίστευε στην τεράστια δύναμη του Θεού. Θα μπορούσαν ποτέ κάτι τέτοια σκουπίδια όπως οι αντίχριστοι, που δεν έχουν πνευματική κατανόηση και δεν επιδιώκουν την αλήθεια, να πιστέψουν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια; Θα μπορούσαν να πιστέψουν στην παντοδυναμία και τη σοφία Του; Σε τίποτα απ’ αυτά δεν πιστεύουν· μέσα τους έχουν πάντα τις αμφιβολίες τους. Κρίνοντας απ’ την ουσία τους, οι αντίχριστοι επαφίενται σε ό,τι βλέπει το μάτι, άρα είναι υλιστές. Δεν βλέπουν την παντοδυναμία του Θεού και δεν πιστεύουν ότι τα λόγια Του είναι η αλήθεια, ότι είναι γεγονότα που έχει ήδη πραγματώσει Εκείνος. Δεν έχουν τρόπο να δουν τις πράξεις του Θεού, επειδή δεν έχουν πνευματική κατανόηση ούτε και αληθινή πίστη. Η αλήθεια είναι ότι η πίστη τους στον Θεό έχει απώτερους σκοπούς. Είναι ακόλαστοι ταραξίες, υπηρέτες του Σατανά. Μπορεί ένας άνθρωπος που δεν αποδέχεται την αλήθεια ούτε πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού, που κοιτάζει τα πάντα με ανθρώπινη ματιά, να ανακαλύψει την ύπαρξη της αλήθειας; Μπορεί να ανακαλύψει το γεγονός της κυριαρχίας του Θεού στην ανθρωπότητα; Όχι βέβαια. Κοιτάζει τα πράγματα εξετάζοντάς τα σχολαστικά, καχύποπτα και με σκεπτικιστική στάση και αντιστέκεται μάλιστα σε όλα όσα κάνει ο Θεός. Οι αντίχριστοι, επομένως, δεν πιστεύουν στη δίκαιη διάθεση του Θεού. Έχουν τις αμφιβολίες τους και δεν την αποδέχονται. Ποιες συμπεριφορές των αντίχριστων δείχνουν στους άλλους ότι δεν αποδέχονται την αλήθεια ούτε αναγνωρίζουν την ουσία του Θεού; Υπάρχουν πολλές και συγκεκριμένες. Για παράδειγμα, όταν ανακύπτει ένα πρόβλημα στο έργο της εκκλησίας, ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της ευθύνης για αυτό ή ποιες θα είναι οι συνέπειές του, η πρώτη αντίδραση ενός αντίχριστου είναι να τη βγάλει ο ίδιος καθαρή και να ρίξει την ευθύνη αλλού. Για να μη θεωρηθεί μάλιστα υπεύθυνος, στρέφει μακριά από τον ίδιο τα βλέμματα, λέγοντας μερικά σωστά και εύηχα πράγματα και κάνοντας επιφανειακά κάποιες ενέργειες, για να καλύψει την αλήθεια του θέματος. Στις συνηθισμένες περιπτώσεις, οι άλλοι δεν μπορούν να το δουν, όταν όμως του συμβαίνει κάτι, αποκαλύπτεται η ασχήμια του αντίχριστου. Σαν σκαντζόχοιρος προστατεύει όπως μπορεί τον εαυτό του, με όλα του τ’ αγκάθια ανυψωμένα, επιθυμώντας να μην αναλάβει καμία ευθύνη. Τι είδους στάση είναι αυτή; Δεν είναι η στάση τού να μην πιστεύει ότι ο Θεός είναι δίκαιος; Δεν πιστεύει ότι ο Θεός εξετάζει τα πάντα σχολαστικά ή ότι είναι δίκαιος· επιθυμεί να χρησιμοποιεί τις δικές του μεθόδους για να προστατευτεί. Πιστεύει το εξής: «Εάν δεν προστατεύσω εγώ τον εαυτό μου, δεν θα το κάνει κανένας. Ούτε ο θεός μπορεί να με προστατεύσει. Λένε ότι είναι δίκαιος, όταν όμως οι άνθρωποι μπλέκουν σε προβλήματα, τους φέρεται πραγματικά δίκαια; Σε καμία περίπτωση —ο θεός δεν το κάνει αυτό». Όταν έρχεται αντιμέτωπος με προβλήματα ή διώξεις, αισθάνεται αβοήθητος και σκέφτεται: «Πού είναι, λοιπόν, ο θεός; Οι άνθρωποι δεν μπορούν να τον δουν ή να τον αγγίξουν. Κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει· κανείς δεν μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη για μένα και να φροντίσει για την τήρησή της». Νομίζει ότι ο μόνος τρόπος για να προστατευτεί είναι με τις δικές του μεθόδους, ότι διαφορετικά θα πάει χαμένος, θα υποστεί εκφοβισμό και διώξεις —κι ότι ο οίκος του Θεού δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτό. Ένας αντίχριστος έχει σχεδιάσει τα πάντα για τον εαυτό του πριν του συμβεί κάτι. Αφενός, αυτό που κάνει είναι να προσπαθεί σκληρά να υιοθετήσει την εμφάνιση ενός ανθρώπου τόσο ισχυρού που κανένας δεν θα τολμούσε να τον ενοχλήσει, να τα βάλει μαζί του ή να του ασκήσει εκφοβισμό. Αφετέρου, προσκολλάται διαρκώς σε σατανικές φιλοσοφίες και στους νόμους του Σατανά για την ύπαρξη. Ποια είναι κατά κύριο λόγο αυτά; «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «άσε τα πράγματα να κυλήσουν αν δεν σε επηρεάζουν προσωπικά», «οι λογικοί άνθρωποι είναι καλοί στην αυτοπροστασία, επιζητούν μόνο να μην κάνουν λάθη», το να ενεργεί κανείς ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, το να είναι κανείς επιδέξιος και επιτήδειος, «δεν θα επιτεθώ εκτός κι αν μου επιτεθούν», «η αρμονία είναι θησαυρός· η μακροθυμία είναι εξαιρετική ικανότητα», «να λες καλά λόγια που εναρμονίζονται με τα συναισθήματα και τη λογική των άλλων, καθώς η ειλικρίνεια τους ενοχλεί», «ο σοφός άνθρωπος υποτάσσεται στις περιστάσεις» και άλλες τέτοιες σατανικές φιλοσοφίες. Δεν αγαπάει την αλήθεια, παρά αποδέχεται τις φιλοσοφίες του Σατανά λες και είναι θετικά πράγματα, θεωρώντας ότι θα μπορέσουν να τον προστατέψουν. Σ’ αυτά βασίζεται για να ζήσει· δεν λέει σε κανέναν την αλήθεια, αλλά λέει απαρέγκλιτα ευχάριστα, δουλοπρεπή και κολακευτικά πράγματα, δεν προσβάλλει κανέναν και σκέφτεται τρόπους να κάνει επίδειξη ώστε οι άλλοι να τον εκτιμούν. Νοιάζεται μόνο να επιδιώκει φήμη, κέρδος και θέση για τον ίδιο και δεν κάνει απολύτως τίποτα για να στηρίξει το έργο της εκκλησίας. Δεν εκθέτει ούτε αναφέρει όποιον κι αν κάνει κάτι κακό και βλάπτει τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, αλλά συμπεριφέρεται σαν να μην το είδε. Εξετάζοντας τις αρχές του για τον χειρισμό των πραγμάτων και το πώς αντιμετωπίζει όσα συμβαίνουν γύρω του, έχει κάποια γνώση της δίκαιης διάθεσης του Θεού; Έχει κάποια πίστη; Δεν έχει καμία. Το «καμία» εδώ δεν σημαίνει ότι δεν έχει επίγνωση αυτής, αλλά ότι αμφισβητεί μέσα του τη δίκαιη διάθεση του Θεού. Ούτε αποδέχεται ούτε αναγνωρίζει ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Όταν βλέπει πολλούς ανθρώπους να μαρτυρούν ότι στον οίκο του Θεού βασιλεύουν η αλήθεια και η δικαιοσύνη, αντιστέκεται και κρίνει μέσα του αυτό το γεγονός, λέγοντας: «Πώς γίνεται ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας να καταδίωξε τόσο τον εκλεκτό λαό του θεού, αλλά να μην αντιμετώπισε καθόλου αντίποινα; Και οι κακοί άνθρωποι που ανήκουν στους απίστους ασκούν εκφοβισμό στον εκλεκτό λαό του θεού, τον συκοφαντούν και τον κρίνουν, αλλά ούτε κι αυτοί αντιμετώπισαν αντίποινα. Έχουν όλοι μια καλή ζωή· γιατί να υφίστανται πάντα εκφοβισμό μόνο όσοι πιστεύουν στον θεό;» Μέσα του, δεν πιστεύει στη δίκαιη διάθεση του Θεού. Δεν πιστεύει ότι ο Θεός φέρεται σε όλους τους ανθρώπους δίκαια, ούτε πιστεύει στην ιδέα ότι ο Θεός θα δώσει στον καθέναν αυτό που του αξίζει ανάλογα με τις πράξεις του, ούτε και στην ιδέα ότι μόνο όσοι επιδιώκουν την αλήθεια θα λάβουν την ευλογία του Θεού και θα αποκτήσουν έναν όμορφο προορισμό. Δεν πιστεύουν σε τέτοια οι αντίχριστοι. Λένε στον εαυτό τους: «Αν αυτά είναι γεγονότα, εγώ πώς και δεν τα έχω δει; Λες πως όσοι επιδιώκουν την αλήθεια θα λάβουν την ευλογία του θεού. Λοιπόν, ο τάδε στην εκκλησία μας επιδιώκει την αλήθεια και δαπανά τον εαυτό του για τον θεό, και εκτελεί το καθήκον του πολύ αφοσιωμένα. Και τι κέρδισε μ’ όλα αυτά; Ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας τον κυνηγάει τόσο πολύ, που μετά βίας μπορεί να γυρίσει σπίτι του· η οικογένειά του είναι διαλυμένη, ούτε τα παιδιά του δεν μπορεί να δει. Αυτή είναι η δικαιοσύνη του θεού; Και έχεις και τον δείνα, που τον έριξαν στη φυλακή επειδή πίστευε στον θεό, κι εκεί τον βασάνισαν σχεδόν μέχρι θανάτου. Πού ήταν τότε η δίκαιη διάθεση του θεού; Έμεινε σταθερός στη μαρτυρία του· δεν ήταν κανένας Ιούδας. Γιατί δεν τον ευλόγησε και δεν τον προστάτεψε ο θεός; Και γιατί επέτρεψε στον μεγάλο κόκκινο δράκοντα να τον σκοτώσει σχεδόν στο ξύλο; Υπήρχε κι ένας επικεφαλής στην εκκλησία μας που για χάρη του έργου της απαρνήθηκε την οικογένειά του και το επάγγελμά του. Έκανε το καθήκον του για χρόνια και πέρασε πολλές δυσκολίες, ώσπου στο τέλος καταδικάστηκε και αποπέμφθηκε επειδή έκανε λίγο κακό και αναστάτωσε το έργο της εκκλησίας. Πού ήταν η δίκαιη διάθεση του θεού; Υπάρχουν και μερικοί αδελφοί και αδελφές που εκτελούν καθήκοντα στον οίκο του θεού σε πολύ νεαρή ηλικία, υπομένουν κακουχίες και μοχθούν, κι όμως, με το που θα κάνουν ένα λάθος και θα παραβιάσουν τις αρχές, κλαδεύονται. Κάποιοι απ’ αυτούς κλαίνε γοερά από φόβο μήπως αποπεμφθούν και αποκλειστούν, χωρίς να έχουν κανέναν δίπλα τους να τους παρηγορήσει. Δεν βλέπω τη δικαιοσύνη του θεού σ’ αυτήν την περίπτωση. Με ποιον τρόπο ακριβώς εκδηλώνεται η δίκαιη διάθεση του θεού σε όλ’ αυτά; Εγώ γιατί δεν τη βλέπω; Έπειτα, υπάρχει και η δική μου περίπτωση· δεν λέω, εκτελώ το καθήκον μου κάπως επιπόλαια, και καμιά φορά αποκαλύπτω λίγη διεφθαρμένη διάθεση· παρ’ όλα αυτά, όμως, έχω ταλέντο. Γιατί δεν με προάγει ο οίκος του θεού;» Με όλ’ αυτά τα ζητήματα, οι αντίχριστοι δεν βλέπουν ξεκάθαρα τι συμβαίνει. Το μόνο που βλέπουν είναι εξωτερικά φαινόμενα· δεν βλέπουν, όμως, ποιες είναι οι προθέσεις του Θεού πίσω απ’ τα πράγματα. Βαθιά μέσα τους είναι γεμάτοι ενδοιασμούς και αμφιβολίες, ιδέες και αντιλήψεις· κι οι καρδιές τους είναι γεμάτες κόμπους, τους οποίους δεν μπορούν να λύσουν. Όποτε σκέφτονται αυτά τα πράγματα, κατακλύζονται από πικρία, καταδίκη και βλασφημία εναντίον της δίκαιης διάθεσης του Θεού. Νιώθουν θιγμένοι και λένε στον εαυτό τους: «Αν είναι δίκαιος ο θεός, τότε γιατί κλαδεύονται οι άδολοι άνθρωποι; Αν είναι δίκαιος, γιατί δεν συγχωρεί τους ανθρώπους όταν αποκαλύπτουν λίγη διαφθορά; Αν είναι δίκαιος, τότε γιατί κάποιοι άνθρωποι, ενώ έχουν κάνει το καθήκον τους κι έχουν υποφέρει τόσο πολύ, απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους απλώς και μόνο επειδή απέτυχαν να κάνουν πραγματικό έργο; Αν είναι δίκαιος, τότε γιατί εμάς, που τον ακολουθούμε με ακλόνητη αφοσίωση, μας καταδιώκουν και μας βασανίζουν, ενίοτε μας στέλνουν φυλακή και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μας χτυπούν ακόμα και μέχρι θανάτου;» Οι αντίχριστοι δεν έχουν ξεκάθαρες εξηγήσεις για κανένα από αυτά τα φαινόμενα. Δεν ξέρουν τι τους συμβαίνει· δεν μπορούν να το διακρίνουν ξεκάθαρα. Συχνά αναρωτιούνται: «Είναι ή δεν είναι δίκαιος ο θεός στον οποίο πιστεύω; Υπάρχει ή δεν υπάρχει ο δίκαιος θεός; Και πού είναι; Όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, όταν μας καταδιώκουν, τι κάνει εκείνος τότε; Μπορεί ή δεν μπορεί να μας σώσει; Αν ο θεός είναι δίκαιος, τότε γιατί δεν καταστρέφει τον Σατανά; Γιατί δεν καταστρέφει τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Γιατί δεν τιμωρεί αυτήν τη μοχθηρή ανθρωπότητα; Γιατί δεν μας απονέμει δικαιοσύνη και δεν δείχνει αμεροληψία σ’ εμάς που πιστεύουμε σ’ αυτόν κι έχουμε υποφέρει τόσο πολύ; Γιατί δεν μας υπερασπίζεται; Μισούμε τους διαβόλους, τον Σατανά και τους κακούς ανθρώπους· γιατί ο θεός δεν εκδικείται για τις αδικίες που μας συμβαίνουν;» Το ένα «γιατί» μετά το άλλο ξεχύνονται ασταμάτητα από την καρδιά ενός αντίχριστου σαν πολυβόλο, εντελώς ανεξέλεγκτα. Όταν δεν μπορεί να ελέγξει αυτά τα πράγματα, γιατί δεν προσέρχεται ενώπιον του Θεού για να προσευχηθεί και να αναζητήσει, γιατί δεν διαβάζει τα λόγια Του και δεν αναζητά αδελφούς και αδελφές για συναναστροφή; Δεν θα λύσουν τότε εκείνοι τα προβλήματά του ένα ένα; Είναι στ’ αλήθεια τόσο δύσκολο να λύσει κανείς αυτά τα προβλήματα; Αν υιοθετήσεις μια στάση υποταγής στον Θεό και στην αλήθεια, μια στάση αποδοχής της αλήθειας, τότε αυτά τα προβλήματα παύουν να υπάρχουν και όλα μπορούν να λυθούν. Γιατί δεν μπορούν να το κάνουν αυτό οι αντίχριστοι; Επειδή δεν αποδέχονται την αλήθεια, ούτε πιστεύουν ότι τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια, ούτε αναγνωρίζουν την αλήθεια. Δεν μπορούν να υποταχθούν στην όλη κυριαρχία και τις διευθετήσεις του Θεού και φυσικά ούτε να αποδεχθούν από Εκείνον όλα όσα συμβαίνουν. Γι’ αυτό οι αντίχριστοι κατακλύζονται από αμφιβολίες ως προς τη δικαιοσύνη του Θεού. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δοκιμασίες, οι άφθονες αμφιβολίες που έχουν στην καρδιά τους ξεχύνονται προς τα έξω και μέσα τους αμφισβητούν τον Θεό: «Αν ο θεός είναι δίκαιος, τότε γιατί μας αφήνει να υποφέρουμε τόσο; Αν ο θεός είναι δίκαιος, τότε γιατί δεν δείχνει έλεος σε όσους από μας αντέξαμε τόση δυστυχία ενώ ακολουθούσαμε τον χριστό; Αν ο θεός είναι δίκαιος, τότε γιατί δεν προστατεύει όσους από μας δαπανούμε τους εαυτούς μας για εκείνον και κάνουμε τα καθήκοντά μας, γιατί δεν προστατεύει τις οικογένειές μας; Αν ο θεός είναι δίκαιος, τότε γιατί αφήνει κάποιους ανθρώπους που πιστεύουν ειλικρινά σ’ εκείνον να πεθάνουν στη φυλακή, στα χέρια του μεγάλου κόκκινου δράκοντα;» Έπειτα, αρχίζουν να φωνάζουν στον Θεό: «Αν ο θεός είναι δίκαιος, δεν πρέπει να μας αφήνει να υποφέρουμε τόσο· αν ο θεός είναι δίκαιος, δεν πρέπει να μας πειθαρχεί και να μας αποκαλύπτει άνευ λόγου και αιτίας. Αν ο θεός είναι δίκαιος, πρέπει να είναι ανεκτικός με όλες τις κακές πράξεις που κάνουμε, να συγχωρεί όλη την αρνητικότητα και την αδυναμία μας και να δείχνει επιείκεια για όλες τις παραβάσεις μας. Αν δεν μπορείς ούτε καν αυτά να κάνεις, τότε δεν είσαι ένας δίκαιος θεός!» Όλα αυτά έχουν οι αντίχριστοι στο μυαλό τους. Είναι γεμάτοι αντιλήψεις για τον Θεό και δεν αναζητούν καθόλου την αλήθεια για να απαλλαγούν απ’ αυτές. Όταν έρθει η μέρα που θα αποκαλυφθούν, είναι σίγουρο ότι αυτές οι αντιλήψεις θα ξεχυθούν προς τα έξω. Αυτή είναι η άσχημη νοοτροπία και το πραγματικό πρόσωπο των αντίχριστων.

Οι αντίχριστοι δεν αναγνωρίζουν ούτε αποδέχονται την αλήθεια, ούτε φυσικά αναγνωρίζουν το γεγονός ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός, κι έτσι, για εκείνους, η δίκαιη διάθεση του Θεού παραμένει ένα μεγάλο, ανοιχτό ερωτηματικό. Και όσο περνάει ο καιρός και συμβαίνουν διάφορα γεγονότα και προκύπτουν διάφορα προβλήματα, αυτό το ερωτηματικό που έχουν όλο και μεγαλώνει και λίγο λίγο μετατρέπεται σε σημάδι διαγραφής. Τι συμβολίζει αυτό το σημάδι διαγραφής; Σημαίνει πως αρνούνται κατηγορηματικά το γεγονός ότι ο Θεός είναι δίκαιος. Κι όταν ένας αντίχριστος τραβήξει αυτό το σημάδι διαγραφής, όταν δηλαδή αρνηθεί ότι ο Θεός είναι δίκαιος, όλες οι φαντασιώσεις και οι επιθυμίες του εξανεμίζονται. Σκεφτείτε το εξής: Ποια είναι η αφετηρία που οδηγεί σε τέτοιες συνέπειες; (Οι αντίχριστοι θεωρούν ότι επειδή πιστεύουν στον Θεό, πρέπει να λάβουν ευλογίες και την προστασία Του. Όταν, λοιπόν, το έργο του Θεού δεν συμβαδίζει με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, νιώθουν ότι δεν είναι δίκαιος και δεν μπορούν να αποδεχθούν κάτι τέτοιο από Εκείνον. Επίσης, μόλις κάνουν την εμφάνισή τους οι αντιλήψεις τους σχετικά με τον Θεό, δεν προσεύχονται σ’ Αυτόν και δεν αναζητούν την αλήθεια, κι έτσι δεν μπορούν να απαλλαγούν γρήγορα απ’ αυτές. Μ’ αυτόν τον τρόπο, οι αντιλήψεις τους συσσωρεύονται και στοιβάζονται, κι αυτό είναι που στο τέλος οδηγεί σε τέτοιες συνέπειες.) Εσείς μιλάτε για επιφανειακά φαινόμενα· δεν φτάνετε στη ρίζα του ζητήματος. Γιατί το λέω αυτό; Επειδή κάτι κρύβεται πίσω από την ικανότητα που έχουν οι αντίχριστοι να συμπεριφέρονται έτσι και να έχουν τέτοιες απόψεις, την ικανότητά τους να αμφισβητούν και να απαρνούνται τον Θεό. Κι αυτό καθορίζεται, φυσικά, από τη φύση-ουσία ενός αντίχριστου. Αυτή είναι η ρίζα και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι σ’ αυτό. Η βαθύτερη αιτία, λοιπόν, είναι ότι από την αρχή οι αντίχριστοι δεν έχουν ούτε αγάπη ούτε αποδοχή για την αλήθεια. Γιατί δεν αποδέχονται την αλήθεια; Κι αυτό έχει τη ρίζα του: Δεν αναγνωρίζουν ότι ο Θεός είναι η αλήθεια, ότι τα λόγια Του είναι η αλήθεια· και αφού δεν το αναγνωρίζουν αυτό, δεν μπορούν και να το αποδεχθούν. Δεδομένου ότι δεν αποδέχονται την αλήθεια, μπορούν να κοιτάξουν έστω και ένα πρόβλημα υπό το πρίσμα της αλήθειας; (Όχι.) Δεν μπορούν· και ποιες είναι οι συνέπειες; Ό,τι κι αν τους συμβαίνει, δεν μπορούν να το διακρίνουν, είτε πρόκειται για μικρά και μεγάλα πράγματα που συμβαίνουν γύρω τους είτε για τα λόγια των άλλων. Δεν μπορούν να διακρίνουν ανθρώπους και γεγονότα· δεν μπορούν να διακρίνουν τίποτα. Εξωτερικά, κάποια πράγματα φαίνεται να είναι όπως τα λένε, δεν είναι όμως έτσι στην ουσία τους. Αυτό έχει να κάνει με την αλήθεια. Αν δεν κατανοείς και δεν αποδέχεσαι την αλήθεια, μπορείς να κατανοήσεις την αλήθεια που βρίσκεται μέσα σ’ αυτά τα πράγματα; Δεν μπορείς, κι έτσι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναλύεις και να μελετάς τα πράγματα με ανθρώπινη ματιά, με ανθρώπινη γνώση και ανθρώπινο μυαλό. Ποια θα είναι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας μελέτης; Θα συμβαδίζουν με την αλήθεια; Θα συμβαδίζουν με τις απαιτήσεις και τις προθέσεις του Θεού; Όχι, δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Μοιάζει με την ιστορία του Ιώβ, που την ξέρουν όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό. Όλοι όσοι αναγνωρίζουν και αποδέχονται την αλήθεια και είναι ικανοί να πιστεύουν στον Θεό και να υποτάσσονται σ’ Αυτόν επαινούν και θαυμάζουν μέσα τους τον Ιώβ· όλοι επιθυμούν να γίνουν σαν αυτόν. Επαινούν και θαυμάζουν, επίσης, τις εκφράσεις με τις οποίες εγκωμίαζε ο Ιώβ τον Θεό και τη γνώση που είχε για Εκείνον εν μέσω των δοκιμασιών του. Οι άνθρωποι κατανοούν μέσα τους ότι τα διάφορα δεινά και οι πόνοι που έπληξαν τον Ιώβ ήταν έργο του Θεού. Συνολικά, ο Ιώβ ως άνθρωπος αποτελεί ιδανικό για όλους αυτούς που επιδιώκουν την αλήθεια. Όλοι θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του και να γίνουν όμοιοί του. Πώς επιτυγχάνεται, λοιπόν, ένα τέτοιο θετικό αποτέλεσμα; Ποια είναι τα θεμέλιά του; Το να πιστεύει κανείς και να γνωρίζει μέσα απ’ την καρδιά του πως αυτή είναι η αλήθεια, πως όλα αυτά είναι έργο του Θεού· πάνω σ’ αυτά τα θεμέλια φτάνει κανείς, βήμα βήμα, στο σημείο να θελήσει να γίνει σαν τον Ιώβ, να θελήσει να γίνει κάποιος που έχει φόβο Θεού και αποφεύγει το κακό. Πιστεύει σε όλα αυτά και τα αναγνωρίζει μέσα του, έτσι που τελικά γίνονται σκοπός τον οποίο θα επιδιώξει στη μετέπειτα ζωή του. Για να επιτευχθεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα, το πλέον βασικό είναι να τα αναγνωρίσει κανείς όλα αυτά και να τα πιστέψει μέσα του. Αναγνωρίζουν και πιστεύουν, λοιπόν, τέτοια πράγματα οι αντίχριστοι; Όχι. Πώς βλέπουν οι αντίχριστοι όλα αυτά που πέρασε ο Ιώβ; Θεωρούν ότι έχουν σημασία όλα όσα έκανε ο Θεός; Βλέπουν ότι όλα αυτά τα κυβερνούσε ο Θεός; Δεν το βλέπουν αυτό ούτε βλέπουν τη σημασία όλων όσα έκανε ο Θεός. Τι βλέπουν σε όλα αυτά; Ο Ιώβ είχε μεγάλο πλούτο, αμέτρητα πρόβατα και βόδια και τους πιο όμορφους γιους και κόρες της χώρας. Αυτό το βλέπουν. Κι έπειτα, μετά από όλα τα βάσανα που πέρασε, ο Θεός τον ευλόγησε ξανά. Τι βλέπουν σ’ αυτό; Λένε: «Αυτός ο άνθρωπος παζάρεψε τις ευλογίες και τις κέρδισε. Καλά έκανε ο θεός και του τις έδωσε». Όπως κατανοεί συνολικά το θέμα ένας αντίχριστος, είναι η θέση που υιοθετεί μια θέση αποδοχής της αλήθειας και υποταγής στον Θεό; (Όχι.) Τι είδους θέση υιοθετεί, λοιπόν, πάνω σ’ αυτό το θέμα; Υπάρχει μόνο μία θέση από την οποία βλέπουν οι αντίχριστοι το όλο θέμα, κι αυτή είναι η θέση ενός δύσπιστου. Ένας δύσπιστος κοιτάζει αν βγάζει κέρδος, αν κερδίζει κάποιο πλεονέκτημα ή αν ζημιώνεται· κοιτάζει πώς μπορεί να επωφεληθεί και πώς όχι, τι θα οδηγούσε σε ζημία και βάσανα, τι αξίζει τον κόπο να κάνει κάποιος και τι όχι. Αυτή είναι η οπτική γωνία των δύσπιστων. Οι δύσπιστοι βλέπουν, αντιμετωπίζουν και κάνουν τα πάντα μ’ αυτόν τον τρόπο, μ’ αυτού του είδους την ουσία. Αυτή είναι η στάση των αντίχριστων απέναντι στη δίκαιη διάθεση του Θεού.