Υπάρχει ένας επικεφαλής που διέπραξε την εξής πράξη. Προσπαθήστε να διακρίνετε αυτό που έκανε και να το αναλύσετε. Μια μέρα, έλαβα ένα δέμα με κινεζικά φυτικά συμπληρώματα διατροφής. Σκέφτηκα: «Αφού δεν είπα σε κανέναν να Μου το αγοράσει αυτό, από πού Μου το έστειλαν; Ποιος το αγόρασε; Πώς και δεν έχω ιδέα;» Αργότερα, αφού ρώτησα παντού, έμαθα ότι ένας επικεφαλής ήταν που, χωρίς να ρωτήσει τον Άνωθεν, είχε πάρει την πρωτοβουλία να το αγοράσει. Είχε πει πως το συγκεκριμένο αντικείμενο ήταν απαραίτητο για τον Άνωθεν. Οι αδελφοί και οι αδελφές από κάτω, μόλις το άκουσαν αυτό, είπαν: «Αφού ο Άνωθεν θέλει να αγοραστεί, είναι απλά τα πράγματα, ας το αγοράσουμε με χρήματα της εκκλησίας. Για οτιδήποτε θέλει να αγοράσει ο Άνωθεν δεν υπάρχει πρόβλημα, ειδικά από τη στιγμή που είναι για τον Θεό —δεν έχουμε καμία αντίρρηση». Όσο για τα χρήματα που ξοδεύτηκαν, ποιανού ήταν; (Ήταν προσφορές του Θεού.) Πώς και ήταν τόσο ανοιχτοχέρης όταν ήταν να ξοδέψει τις προσφορές του Θεού; Είχε εγκρίνει ο Άνωθεν αυτήν την αγορά; Χωρίς να ζητήσει τη σύμφωνη γνώμη Μου, αποφάσισε κρυφά μόνος του να πάει και να αγοράσει το φάρμακο. Κι όταν έκανε την αγορά, δεν έκατσε να σκεφτεί: «Θα ωφελήσει αυτό τον Άνωθεν; Είναι κατάλληλο αυτό που αγοράζω; Πόσο να αγοράσω; Θα μου επιτρέψει ο Άνωθεν να ξοδέψω αυτά τα χρήματα;» Τα αναρωτήθηκε αυτά τα πράγματα; (Όχι.) Χωρίς ούτε καν να ρωτήσει, αγόρασε κατευθείαν αυτό το αντικείμενο. Σε τι οφειλόταν αυτή η γενναιοδωρία; Τι σόι προσωπική αφοσίωση είναι αυτή; Χρησιμοποίησε τα χρήματα του Θεού για να αγοράσει κάτι για τον Θεό, θεωρώντας ότι αυτό είναι το ύψιστο καθήκον του, έκανε ό,τι ήταν απαραίτητο και ξεπέρασε κάθε δυσκολία για να αγοράσει αυτό το πράγμα και να ικανοποιήσει τον Θεό. Τι σημαίνει στην προκειμένη περίπτωση να ικανοποιήσει τον Θεό; Σημαίνει: «Μπορώ να σε εκπλήξω ευχάριστα χωρίς να χρειαστεί να σε ρωτήσω από πριν. Βλέπεις, έχω αυτήν την ικανότητα! Ήξερες ότι μπορούσα να το κάνω αυτό; Τι λες εσύ; Δεν είναι ευχάριστη η έκπληξη; Δεν χαίρεσαι; Αισθάνεσαι παρηγοριά;» Ποιανού ήταν τα χρήματα που ξόδεψες; Ήταν μήπως δικά σου; Αν τα χρήματα που ξόδεψες ήταν του Θεού, τότε άραγε πήρες τη σύμφωνη γνώμη του Θεού; Ξόδεψες χρήματα που έκλεψες από τον Θεό και στη συνέχεια είπες ότι ήθελες να κάνεις στον Θεό μια ωραία έκπληξη. Τι λογική είναι αυτή; Και με ποιανού τα χρήματα ήσουν τόσο γενναιόδωρος; (Μ’ εκείνα που ανήκουν στον οίκο του Θεού.) Το να είναι κανείς γενναιόδωρος με τα χρήματα που ανήκουν στον οίκο του Θεού σημαίνει ότι είναι γενναιόδωρος με τις προσφορές του Θεού. Δεν είναι αηδιαστικό αυτό; (Είναι.) Εσείς μπορεί να νιώθετε αηδία στο άκουσμα αυτού του πράγματος, αλλά ο άνθρωπος της ιστορίας κάθε άλλο παρά αηδία ένιωσε· αντίθετα, ένιωσε πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Μόλις παραδόθηκε το αντικείμενο, αναλογίστηκε μέσα του: «Πώς και δεν πήρα απάντηση; Έκανα για σένα μια τέτοια υπέροχη πράξη· γιατί δεν με ευχαρίστησες; Πώς σου φαίνεται το αντικείμενο; Είσαι ικανοποιημένος μ’ αυτό; Θα ήθελες να σου αγοράσω κι άλλο στο μέλλον; Πώς με αξιολογείς; Από δω και στο εξής, θα με τοποθετήσεις σε σημαντικό πόστο; Είσαι ευχαριστημένος με αυτό που έκανα; Έκανα κάτι καλό για σένα με τα δικά σου χρήματα· πώς σου φάνηκε η καλοσύνη μου; Είσαι ευχαριστημένος; Αχ, σε παρακαλώ, πες κάτι. Γιατί δεν απαντάς;» Θα έπρεπε να του είχα απαντήσει; (Όχι.) Γιατί όχι; Αυτό το περιστατικό έγινε πριν από πολύ καιρό, αλλά μέσα σε όλο αυτό το διάστημα, δεν έπαψε να με αηδιάζει· αηδιάζω κάθε φορά που βλέπω εκείνο το πράγμα που αγόρασε. Πείτε Μου, είναι λογικό να αηδιάζω; Θα άξιζε τον κόπο η ανάλυση αυτού του συμβάντος; (Ναι, θα άξιζε.) Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Είναι έκφραση αφοσίωσης; Καλοσύνης; Μήπως είναι έκφραση θεοφοβούμενης καρδιάς; (Τίποτε απ’ όλα αυτά.) Αυτό αποκαλείται καλόπιασμα και κοροϊδία, και σημαίνει τα εξής: «Ξοδεύω τα χρήματά σου για να αγοράσω κάτι για να σε ικανοποιήσω και να σου κάνω καλή εντύπωση, ώστε να σε κάνω να με δεις με πιο ευνοϊκό μάτι». Αυτός ο επικεφαλής ήθελε να φροντίσει για την ευχαρίστησή Μου, να Με κολακεύσει και να Με καλοπιάσει, αλλά στο τέλος δεν τα κατάφερε και τον πήρα χαμπάρι. Τι λάθη έκανε; Πρώτα πρώτα, δεν του είχα αναθέσει να κάνει κάτι τέτοιο για Μένα· δεν του είχα στείλει κανένα μήνυμα που να του λέει να το κάνει αυτό. Δεύτερον, αν ήθελε να το κάνει από την καλή του την καρδιά, όφειλε πρώτα να ρωτήσει και να λάβει συγκατάθεση πριν προχωρήσει. Και, καθώς το εκτελούσε αυτό, δεν όφειλε να ρωτήσει για σχετικά θέματα που έπρεπε να ξέρει; Για παράδειγμα, τι ποσότητα να αγοράσει, πόσα χρήματα να χαλάσει, τι ποιότητας αγαθά να αγοράσει, πώς έπρεπε να ξοδευτούν τα χρήματα —δεν θα έπρεπε να είχε ρωτήσει για όλα αυτά; Αν είχε ρωτήσει για όλα αυτά, θα σήμαινε ότι ενεργούσε σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Οπότε, ποια είναι η φύση του γεγονότος ότι δεν ρώτησε γι’ αυτά τα ζητήματα; Σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, περνιόταν για πολύ έξυπνος, ενώ σε ένα υψηλότερο επίπεδο, έδειξε ισχυρογνωμοσύνη, δεν υπολόγισε τον Θεό και ενήργησε με απερισκεψία! Αφού Εγώ ποτέ δεν του ζήτησα να αγοράσει αυτό το αντικείμενο, για ποιον λόγο έκανε αυτήν την επίδειξη καλών προθέσεων; Δεν πήγαινε γυρεύοντας; Επίσης, το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν το πώς αντιμετωπίζουν οι αντίχριστοι την περιουσία, το οποίο είναι και το αντικείμενο της σημερινής μας συναναστροφής και ανάλυσης. Εκείνος θεωρούσε ότι, ως επικεφαλής της συγκεκριμένης εκκλησίας, είχε το δικαίωμα να απολαμβάνει τις προσφορές που έκανε στον Θεό ο εκλεκτός λαός του Θεού στην εκκλησία και ότι είχε τη δύναμη να χρησιμοποιεί και να έχει στην κατοχή του αυτές τις προσφορές προς τον Θεό, αλλά και ότι εκείνος είχε να πει την τελευταία κουβέντα σχετικά μ’ αυτές. Στη συγκεκριμένη εκκλησία είχε την εξουσία ενός βασιλιά και έγινε τύραννος του τόπου. Πίστευε το εξής: «Δεν είναι απαραίτητο να σε ενημερώνω ούτε να σε ρωτάω γι’ αυτά που αγοράζω, θα το κανονίσω εγώ για λογαριασμό σου. Είτε συμφωνείς είτε όχι, αφού εγώ θεωρώ πως θα ήταν καλό να το κάνω έτσι και θέλω να το κάνω έτσι, τότε έτσι θα το κάνω». Τι πράγμα είναι αυτός; Δεν είναι αντίχριστος; Τόσο ξεδιάντροποι είναι οι αντίχριστοι. Όταν αυτός ο άνθρωπος απέκτησε θέση και έγινε επικεφαλής, θέλησε να γίνει βασιλιάς, να αρπάξει την περιουσία της εκκλησίας. Θεώρησε ότι μόνο αυτός έκανε κουμάντο σχετικά με την περιουσία της εκκλησίας και πως μόνο αυτός είχε τη δύναμη για να την πάρει στην κατοχή του και να τη χρησιμοποιήσει. Πίστευε μάλιστα ότι αυτός είχε τον τελευταίο λόγο σχετικά με το αν θα αγοράζονταν πράγματα για Μένα και τι πράγματα θα αγοράζονταν. Άραγε, όμως, χρειάζομαι εσένα να Μου αγοράζεις πράγματα; Ό,τι κι αν χρησιμοποιώ και όπως κι αν το χρησιμοποιώ, έχω ανάγκη εσένα να ανακατευτείς; Δεν είναι παράλογο αυτό; Δεν είναι ξεδιάντροπο; Μήπως ξέχασες ποιος είσαι; Αυτό δεν είναι, άραγε, σαν τον αρχάγγελο που, αφού του δόθηκε θέση, ήθελε να εξισωθεί με τον Θεό; Πόσα λάθη έκανε ο άνθρωπος που το έκανε αυτό; Το πρώτο ήταν ότι κατένειμε την περιουσία της εκκλησίας λες και ήταν δική του προσωπική περιουσία· το δεύτερο ήταν ότι πήρε πάνω του την πρωτοβουλία να αποφασίσει να αγοραστούν πράγματα για Μένα· το τρίτο ήταν ότι, αφού πήρε μόνος του αυτήν την απόφαση, δεν ενημέρωσε τον Άνωθεν ούτε αναζήτησε από αυτόν ούτε του το ανέφερε. Το καθένα απ’ αυτά τα λάθη ήταν από μόνο του αρκετά σοβαρό. Αυτός ο αντίχριστος έδειχνε ότι είχε στήσει ένα ωραιότατο μαγαζάκι εκεί πέρα. Μόλις έδωσε το σύνθημα, τα τσιράκια του εκτέλεσαν τις εντολές του με άψογη συμπεριφορά. Δεν έκατσαν καν να ρωτήσουν: «Ξοδεύουμε τόσα χρήματα για να αγοράσουμε αυτό το αντικείμενο· άραγε, το διέταξε ο Θεός; Επιτρέπεται να χρησιμοποιηθούν έτσι τα χρήματα; Θα ήταν σωστό; Ποιος το διέταξε αυτό στην πραγματικότητα;» Αυτά τα τσιράκια ούτε καν τα ρώτησαν όλα αυτά. Ανέλαβαν καμία ευθύνη; Είχαν καθόλου αφοσίωση; Όχι, δεν είχαν καμία αφοσίωση και θα πρέπει να αποκλειστούν. Αυτό αποτελεί ένα παράδειγμα απ’ το παρελθόν για το ότι κάποιος χρησιμοποίησε τις προσφορές σύμφωνα με τις δικές του επιθυμίες και χωρίς καθόλου αρχές. Το να ξοδεύει κανείς τις προσφορές του Θεού για να αγοράζει πράγματα για τον Θεό, χωρίς να παίρνει την έγκρισή Μου αποτελεί μεγάλο σφάλμα.

Θα σας πω κι άλλο ένα παράδειγμα. Θέλω να ακούσετε τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι και να δούμε αν σας φαίνεται εξωφρενικό. Σε κάποιες συναθροίσεις της εκκλησίας, καθόμουν σε μια πολύ μαλακή καρέκλα κι όταν καθόμουν σ’ αυτήν, βούλιαζα αρκετά βαθιά. Επίσης, το τραπέζι ήταν τόσο ψηλό, που αναγκαστικά έπρεπε να κρατάω τη μέση μου ίσια, κι όταν καθόμουν έτσι για πολλή ώρα, κουραζόμουν. Τους ζήτησα, λοιπόν, να αγοράσουν μια καρέκλα λίγο πιο ψηλή και με λιγότερο μαλακό κάθισμα. Λογικά κάτι τέτοιο είναι εύκολο να γίνει, σωστά; (Ναι.) Στην πραγματικότητα, είναι κάτι πολύ απλό. Κατ’ αρχάς, έπρεπε να μετρήσουν το ύψος της καρέκλας στην οποία καθόμουν τότε, κι έπειτα να ψάξουν να βρουν μία που να είναι ψηλότερη κατά πέντε εκατοστά ή ενδεχομένως λίγο περισσότερο, κι ύστερα έπρεπε να τσεκάρουν πόσο μαλακό ήταν το κάθισμα και να ψάξουν να βρουν ένα λίγο πιο σκληρό. Πρώτα απ’ όλα, θα μπορούσαν να ρίξουν μια ματιά στα καταστήματα, κι αν δεν έβρισκαν κάτι που να ταιριάζει, θα μπορούσαν να κάνουν μια επιπλέον αναζήτηση στο διαδίκτυο. Δεν πρόκειται για κάτι που μπορεί να διευθετηθεί εύκολα; Μήπως παρουσιάζει τίποτα δυσκολίες; Το να ξοδέψει κανείς χρήματα για να αγοράσει κάτι δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κάτι δύσκολο, ενώ επιπλέον, αν πολλοί άνθρωποι ενώσουν μαζί τις σκέψεις τους, λογικά θα είναι εύκολο να το καταφέρουν. Οπότε, μετά από λίγο καιρό, πήγα σε μια νέα συνάθροιση σ’ εκείνη την εκκλησία και τους ρώτησα αν είχαν πάει να αγοράσουν καινούργια καρέκλα. Μου είπαν: «Ψάξαμε, αλλά δεν είδαμε καμία που να ταιριάζει πραγματικά και δεν ξέραμε τι καρέκλα ήθελες». Αυτό που άκουσα Με τάραξε. Σκέφτηκα: «Απ’ όσο ξέρω, εδώ υπάρχει μια τεράστια ποικιλία από καταστήματα που πουλάνε τα πάντα, σε όλες τις ποιότητες, οπότε δεν θα πρέπει να είναι και τόσο δύσκολο να αγοράσεις μια καρέκλα. Ούτε κι έχω τίποτα μεγάλες απαιτήσεις». Ωστόσο, το άτομο που είναι αρμόδιο για την αγορά είπε: «Δεν είναι εύκολη αγορά· δεν πουλάνε ούτε μία με τις προδιαγραφές που ήθελες. Μήπως καλύτερα να βολευτείς μ’ αυτήν που έχουμε ήδη;» Σκέφτηκα μέσα Μου: «Εντάξει, αφού δεν αγοράσατε, δεν πειράζει, θα κάνουμε και οικονομία, οπότε θα βολευτώ για την ώρα με αυτήν εδώ». Μετά από λίγο καιρό, πήγα σε ένα άλλο μέρος κι εκεί είχαν αρκετές πολύ ωραίες καρέκλες, οι οποίες ήταν αναπαυτικές, και με μια ματιά καταλάβαινες ότι ήταν παλαιάς αισθητικής και καλής ποιότητας. Τράβηξα, λοιπόν, μια φωτογραφία και τους ζήτησα να αγοράσουν μια καρέκλα παρόμοια μ’ αυτήν, χωρίς να ορίσω καμία προτίμηση όσον αφορά το χρώμα, και τους είπα ότι αν δεν έβρισκαν καμιά στα μαγαζιά, ας έριχναν μια ματιά στο διαδίκτυο. Διευκρίνισα, μάλιστα, ότι θα έπρεπε να ψάξουν σε μαγαζιά που πουλούσαν είδη γραφείου. Έπειτα, απάντησαν τα εξής: «Μπήκαμε στο διαδίκτυο για να ψάξουμε, αλλά δεν υπήρχε καμία. Όλοι οι κατασκευαστές είπαν ότι αυτό το μοντέλο είναι παλιό και ότι στις μέρες μας κανείς δεν φτιάχνει πια καρέκλες τέτοιου στιλ, οπότε δεν καταφέραμε να αγοράσουμε». Αυτό που άκουσα Με τάραξε ακόμα μια φορά και σκέφτηκα: «Αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά άθλιοι στο να χειρίζονται πράγματα και στ’ αλήθεια δεν γίνεται να βασιστεί κανείς πάνω τους. Τους ανατέθηκε απλώς αυτή η μικρή δουλίτσα και ήδη δύο φορές είπαν ότι δεν μπόρεσαν να αγοράσουν αυτό που ήθελα και Μου αρνήθηκαν». Τους ζήτησα να συνεχίσουν να ψάχνουν και να δουν αν υπήρχε κάποια διαθέσιμη σε άλλες ιστοσελίδες. Στο μεσοδιάστημα, καθώς περίμενα, σε μια από τις αποθήκες της εκκλησίας, είδα τυχαία μια καρέκλα. Η καρέκλα, η οποία είχε ένα μαξιλάρι από αφρολέξ με σχέδιο με ροζ λουλούδια, δεν είχε φινιριστεί. Είχε ολόισια πλάτη, ολόισια μπράτσα, ολόισια πόδια κι ένα κάθισμα που ήταν ολόισιο. Κάθε κομμάτι της καρέκλας ήταν ίσιο· όλες οι γωνίες της ήταν ορθές και ήταν τετραγωνισμένη. Είπα: «Μήπως έφτιαξε κάποιος μόνος του αυτήν την καρέκλα;» Ένας έτρεξε μπροστά και απάντησε: «Δεν είχες ανάγκη από μια καρέκλα; Σου φτιάξαμε αυτήν και ετοιμαζόμασταν να σου το πούμε και να σου ζητήσουμε να τη δοκιμάσεις». Ήταν φοβερά ευγενικοί, οπότε σκέφτηκα: «Βέβαια, θα τη δοκιμάσω». Κάθισα σταθερά πάνω στην καρέκλα και ένιωσα πάρα πολύ άβολα, λες και καθόμουν πάνω σε πέτρα, γιατί το αφρολέξ του μαξιλαριού ήταν πάρα πολύ σκληρό. «Δεν πειράζει,» είπε αυτός που στεκόταν δίπλα Μου, «μπορούμε να το κάνουμε λίγο πιο μαλακό. Δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Θα τη βελτιώσουμε και τότε μπορείς να την ξαναδοκιμάσεις». Σιγά μην την ξαναδοκιμάσω! Σε σύγκριση μ’ αυτήν την καρέκλα, θα ήταν καλύτερα να κάτσω σε ένα μικρό ξύλινο σκαμνάκι· έτσι, τουλάχιστον, δεν θα ένιωθα λες και καθόμουν σε πέτρα. Είπα: «Όχι, δεν αρκεί αυτό. Συνεχίστε το ψάξιμο αν μπορείτε. Αν δεν μπορείτε να βρείτε τίποτα, τότε ξεχάστε το». Τους έβαλα, λοιπόν, να συνεχίσουν να ψάχνουν. Εκείνοι που έφτιαξαν την καρέκλα ίσως να μην καταλάβαιναν. Μπορεί να σκέφτηκαν: «Σου δείξαμε τόση καλοσύνη, αφού διαλέξαμε το υλικό, το στιλ και το μέγεθος, και σου φτιάξαμε κατά παραγγελία την καρέκλα. Γιατί δεν εκτιμάς αυτήν την πράξη καλοσύνης; Και σαν να μην έφτανε αυτό, λες ότι νιώθεις σαν να κάθεσαι πάνω σε πέτρα, ότι είναι σκληρή. Γιατί είσαι τόσο ιδιότροπος; Ό,τι φτιάχνουμε για σένα, πρέπει να το χρησιμοποιείς, τέλος. Εσύ, όμως, εκεί… θέλεις ακόμα να αγοράσεις καρέκλα. Σου είπαμε αρκετές φορές ότι το στιλ που θες δεν υπάρχει πουθενά, αλλά εσύ επιμένεις να αγοράσουμε μια τέτοια. Δεν θα ξοδέψουμε χρήματα έτσι; Γιατί να μην εξοικονομήσουμε λίγα χρήματα; Είναι πολύ πιο οικονομικό να φτιάξουμε μια καρέκλα· τα υλικά δεν κοστίζουν πολλά. Πρέπει ό,τι μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας να το φτιάχνουμε και όχι να το αγοράζουμε. Πώς και δεν ξέρεις τι σημαίνει να κάνεις οικονομία;» Πείτε Μου, θα ήταν καλύτερο να χρησιμοποιήσω αυτήν την καρέκλα ή όχι; (Θα ήταν καλύτερο να μην το κάνεις.) Μόλις είδαν ότι δεν επρόκειτο να χρησιμοποιήσω την καρέκλα που είχαν φτιάξει, την άφησαν στην άκρη και κανένας τους δεν τη χρησιμοποίησε. Πείτε Μου, αν δεν τη χρησιμοποιούσα, θα πλήγωνα τα αισθήματα των ανθρώπων; (Όχι, δεν θα τα πλήγωνες.) Σε όλα Μου τα χρόνια, δεν έχω καθίσει ποτέ σε τόσο σκληρή καρέκλα με μαξιλάρι· φοβερή εμπειρία. Τέτοια ήταν η μεγάλη «καλοσύνη» που Μου προσέφεραν αυτοί οι άνθρωποι. Λίγο καιρό αργότερα, ποιος ξέρει τι μεσολάβησε, αλλά όντως Μου αγόρασαν μια καρέκλα, οπότε τελικά οι άνθρωποι Μου έδειξαν κάποια «καλοσύνη». Ήταν η πρώτη φορά που τους είχα ζητήσει να Μου αγοράσουν κάτι και το άκουσαν κατευθείαν από Εμένα, ενώ ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν την εργασία ήταν αηδιαστικός. Ήταν δύσκολο και κοπιαστικό να αγοράσουν μία μόνο καρέκλα για Μένα, έπρεπε εκείνοι να ελέγξουν και να έχουν λόγο για τα πάντα, κι επιπλέον έπρεπε να γνωρίζω και αν είχαν όρεξη. Αν είχαν κέφια, μπορεί να μου την αγόραζαν, κι αν δεν είχαν, μπορεί να μην την αγόραζαν, οπότε δεν θα είχα καινούργια καρέκλα. «Θες μια άνετη καρέκλα, εμείς όμως δεν έχουμε τέτοιες ακόμα, οπότε κάνε όνειρα. Πάρε αυτήν εδώ που έφτιαξε ο ξυλουργός. Όταν θα έχουμε κι εμείς άνετες καρέκλες, τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις κι εσύ μία». Τέτοια ακριβώς πράγματα δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι άνθρωποι είναι αυτοί; Δεν είναι άνθρωποι με ευτελή χαρακτήρα; Το μόνο που τους ζητούσα ήταν να ξοδέψουν κάποιες προσφορές για να αγοράσουν κάτι, το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να κουνήσουν λίγο τα χέρια και τα μάτια τους, αλλά τους ήταν τόσο δύσκολο, τόσο κουραστικό το να τους κάνω να φέρουν σε πέρας αυτήν την εργασία. Τι θα γινόταν αν τους ζητούσα να χαλάσουν τα δικά τους χρήματα; Στην αρχή, δεν είπα τίνος τα χρήματα θα ξοδεύονταν —μήπως νόμιζαν ότι εννοούσα να ξοδέψουν τα δικά τους, και γι’ αυτό τρόμαξαν τόσο πολύ, που αρνήθηκαν να πραγματοποιήσουν την αγορά; Μήπως αυτός ήταν ο λόγος; Όταν σου ζητάω να αγοράσεις κάτι, πώς θα ήταν δυνατόν να σε αναγκάσω να ξοδέψεις τα δικά σου χρήματα; Αν τα χρήματα υπάρχουν στην εκκλησία, τότε πήγαινε και κάνε την αγορά· αν δεν υπάρχουν, τότε μην το κάνεις. Αποκλείεται να σε αναγκάσω να ξοδέψεις τα δικά σου χρήματα. Άρα, πώς είναι δυνατόν να χρειάστηκε τόσος κόπος για να τους πείσω να εκτελέσουν αυτήν τη μικρή εργασία; Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καθόλου ανθρώπινη φύση! Όταν δεν προσπαθούν να ολοκληρώσουν κάτι και Εγώ δεν αλληλεπιδρώ μαζί τους, μοιάζουν καλοί και λογικοί, όταν όμως αρχίζουν να εκτελούν μια εργασία, λείπει αυτή η καλοσύνη και η λογική. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι! Πώς γίνεται να τα πάω καλά μαζί τους;

Να κι άλλο ένα παράδειγμα που αναφέρεται στο θέμα των προσφορών. Υπάρχει κάποιος χώρος που έχει μια μικρή κουζίνα, κι εκεί όλα τα μαγειρικά και τα επιτραπέζια σκεύη είναι κοινόχρηστα· μερικές φορές, τον χειμώνα, οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί δεν γίνεται να αποφύγουν να κολλήσουν γρίπη. Τους είπα να αγοράσουν έναν κλίβανο ή έναν απολυμαντή όζοντος για να αποστειρώνουν τα μαγειρικά σκεύη και όλα τα κοινόχρηστα επιτραπέζια σκεύη. Κάτι τέτοιο θα ήταν ασφαλές και υγιεινό. Ήταν μεγάλη αυτή η απαίτηση; (Όχι, δεν ήταν.) Ανέθεσα σε κάποιον αυτήν την εργασία και, μετά από λίγο καιρό, άκουσα ότι είχε αγοραστεί ένας απολυμαντής όζοντος. Σταμάτησα να ανησυχώ κι έκτοτε δεν ασχολήθηκα περισσότερο με αυτό το ζήτημα. Τελικά, όμως, κάτι δεν πήγε καλά. Το μηχάνημα που είχε αγοράσει εκείνος ο άνθρωπος τελικά δεν ήταν απολυμαντής όζοντος, αλλά αφυγραντήρας. Η αγορά ήταν παραπλανητική και επιπλέον το προϊόν ήταν ιδιαίτερα κακής ποιότητας, δεν είχε καθόλου απολυμαντική δράση. Άραγε, το ήξερε εκείνος που διεκπεραίωσε την εργασία αυτήν; (Θα έπρεπε.) Αλλά μάλλον αυτός ο αλήτης δεν το ήξερε. Για ποιον λόγο; Εκείνος στον οποίο είχα αναθέσει αυτήν την εργασία δεν είχε πάει να την εκτελέσει μόνος του, απλώς είχε βρει έναν μεσάζοντα να το κάνει για λογαριασμό του, κι έτσι δεν έμαθε ποτέ τι ακριβώς αντικείμενο είχε αγοραστεί και αν ήταν καλής ή κακής ποιότητας. Πώς σας φαίνεται ο τρόπος με τον οποίο διευθετήθηκε αυτό το ζήτημα; Έγινε, άραγε, με ευσυνειδησία ή όχι; Είχε καθόλου αξιοπιστία εκείνος ο άνθρωπος; Ήταν άξιος εμπιστοσύνης; (Όχι, δεν ήταν.) Τι είδους άνθρωπος ήταν; Ήταν άνθρωπος που είχε ακεραιότητα ή ανθρώπινη φύση; (Όχι.) Ήταν ένας μπερδεμένος άνθρωπος, τελείως αλήτης. Κι όμως, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Αμέσως μετά απ’ αυτό, ο αρμόδιος γι’ αυτήν την εργασία άρχισε να συλλογίζεται: «Είναι υπέροχο να χρησιμοποιούμε απολυμαντή όζοντος για να αποστειρώνουμε τα πράγματα. Εφόσον τις τραπεζαρίες μας τις χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι, ίσως θα πρέπει να αγοράσουμε και για εκεί απολυμαντές όζοντος. Αγόρασες έναν εσύ, οπότε θα αγοράσουμε κι εμείς μερικούς. Εσύ για τη μικρή σου κουζίνα αγόρασες μικρό, άρα εμείς για τις μεγάλες μας τραπεζαρίες θα πάρουμε μεγάλους». Μόλις του ήρθε αυτή η ιδέα, τη συζήτησε μαζί με αρκετούς άλλους αλήτες και τότε αποφασίστηκε. Και τελικά, μετά την αγορά αυτών των απολυμαντών όζοντος, οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν ότι εφόσον όλοι χρησιμοποιούσαν τα δικά τους σκεύη και δεν χρησιμοποιούσαν κοινά, δεν υπήρχε λόγος να τα αποστειρώνουν, ότι η αποστείρωση θα ήταν περιττή. Τελικά, τα μηχανήματα έμειναν αχρησιμοποίητα, κι ακόμα και τώρα υπάρχουν μερικά που κάθονται στην αποθήκη μέσα στη συσκευασία τους. Πώς σας φαίνεται ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε αυτό το ζήτημα; Αντιμετωπίστηκε ορθολογικά; Αυτό που έγινε δεν ήταν, άραγε, ότι κάποιος που είχε πολύ χρόνο και δεν είχε τίποτα να κάνει, βρήκε τυχαίους τρόπους για να χαλάσει χρήματα; Κάποιοι άνθρωποι, μάλιστα, θεωρώντας ότι η εντολή για να γίνουν αυτές οι αγορές είχε προέλθει από τον Άνωθεν, είπαν: «Μην γκρινιάζετε! Πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό από τον Θεό. Ο Θεός αγαπάει τόσο πολύ τους ανθρώπους, ώστε μάλιστα μας αγοράζει πράγματα που δεν μας χρησιμεύουν καθόλου. Είναι πρόθυμος να ξοδέψει για μας τεράστια χρηματικά ποσά. Ο Θεός είναι υπερβολικά καλός απέναντί μας!» Τώρα, όμως, ξέρουν ότι αυτές οι αγορές ήταν αποτέλεσμα των μυστικών επιχειρήσεων μιας ομάδας από αλήτες. Μ’ αυτόν τον τρόπο κατασπατάλησαν τις προσφορές, χωρίς να αναλάβει κανένας την ευθύνη, χωρίς να γίνει κανένας έλεγχος και χωρίς να εξακριβώσει κανένας αν αυτές οι αγορές ήταν κατάλληλες ή να δώσει αναφορά για τις αγορές μετά την πραγματοποίησή τους. Πού βασίστηκε εκείνος ο άνθρωπος για να αγοράσει αυτά τα πράγματα; Στο ότι του είχα ζητήσει να αγοράσει έναν κλίβανο για τη μικρή κουζίνα. Μήπως του ζήτησα να αγοράσει για όλες τις τραπεζαρίες; Ποτέ δεν του ανέθεσα τέτοια εργασία. Και τότε, με ποιο κίνητρο αγόρασε για όλες τις τραπεζαρίες; Δεν θεώρησε τις προσφορές ως την προσωπική του περιουσία και δεν τις διέθεσε όπως ήθελε ο ίδιος να διατεθούν; Είχε την εξουσία για να τις διαθέσει; (Όχι.) Προτού αγοράσει αυτά τα μηχανήματα, δεν με ρώτησε ποτέ: «Εφόσον αγοράσαμε μία για τη μικρή κουζίνα, μήπως θα έπρεπε να αγοράσουμε και μερικές για τις μεγάλες τραπεζαρίες;» Κι ούτε έδωσε αναφορά, μετά την αγορά, για το πόσους απολυμαντές όζοντος είχε αγοράσει και πόσο είχαν κοστίσει συνολικά, ούτε έδωσε αναφορά για το γεγονός ότι οι αδελφοί και οι αδελφές δεν είχαν βρει καμία χρήση γι’ αυτούς. Με τέτοιον σιχαμερό τρόπο χειρίστηκε το ζήτημα. Και ένα τόσο μπερδεμένο πράγμα σαν κι αυτόν, ακόμα κι όταν κλαδεύτηκε, συνέχισε να είναι προκλητικό. Πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ένας τέτοιος άνθρωπος; (Να αποβάλλεται από την εκκλησία.) Με βάση τη φύση αυτού του περιστατικού, δεν θα ήταν υπερβολική η αποβολή του από την εκκλησία, αφού πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορούσε τις προσφορές, και καθώς αφορούσε τις προσφορές, αποτελούσε παραβίαση των διοικητικών διαταγμάτων. Αυτή η ενέργεια ήταν απερίσκεπτη! Νόμιζε ότι ήταν δικά του τα χρήματα; Είχε την εξουσία να τα χρησιμοποιήσει και να τα κατασπαταλήσει; Όσον αφορά την αγορά που ανέθεσα στους ανθρώπους να κάνουν για Μένα, δημιουργήθηκαν κάθε λογής δυσκολίες και αποτέλεσε τεράστια πρόκληση γι’ αυτούς το να ολοκληρώσουν την εργασία τους, και σαν να μην έφτανε αυτό, έπρεπε και να συζητήσω τα πάντα μαζί τους. Κι όσο για εκείνα που δεν είχα αναθέσει στους ανθρώπους να κάνουν ή να αγοράσουν, αυτά τα πράγματα τα αγόρασαν απολύτως ατάραχοι, χωρίς να κάνουν ποτέ ένα σχέδιο ή να συζητήσουν με την πλειοψηφία για το αν θα ήταν χρήσιμα —απλώς κατασπατάλησαν τα χρήματα όπως ήθελαν αυτοί. Πριν από λίγο καιρό, υπήρξαν κάποιες έκτακτες περιστάσεις κάτω από τις οποίες ζητήθηκε από ορισμένους ανθρώπους να αγοράσουν τρόφιμα για έξι μήνες έως και έναν χρόνο, επειδή υπήρχε ο φόβος ότι δεν θα έβρισκαν φαγητό για να φάνε. Τους δόθηκε μια τέτοια σύντομη και απλή εξήγηση για το ζήτημα, και μέσα σε μια βδομάδα, ενημέρωσαν ότι είχαν ολοκληρώσει τις αγορές τους σε τρεις μέρες, καθώς είχαν αγοράσει τόσο βιολογικά προϊόντα όσο και προϊόντα που ήταν στη διαδικασία πιστοποίησης ως βιολογικά. Πώς τα είχαν πάει; Δεν τα είχαν πάει άριστα; Δεν υπήρχε λόγος να πω τίποτε άλλο, το ζήτημα είχε τακτοποιηθεί. Οι ίδιοι χειρίστηκαν αυτήν την εργασία μόνοι τους με χαρά και προθυμία, και παρουσιάστηκαν ιδιαιτέρως επιδέξιοι, γρήγοροι, έξυπνοι και προνοητικοί. Είχαν αγοράσει όχι μόνο τα τρόφιμα που είχαν ανάγκη, αλλά και είδη καθημερινής χρήσης. Σ’ αυτά τα είδη καθημερινής χρήσης περιλαμβάνονταν όλα όσα χρειάζονταν, κατάφεραν να αγοράσουν ό,τι μπορείς να φανταστείς, ακόμα και πράγματα όπως καραμέλες, σπόρους πεπονιού και άλλα σνακ. Σκέφτηκα από μέσα Μου ότι αυτοί οι άνθρωποι ήξεραν πραγματικά πώς να ζουν· ήξεραν πώς να ξοδέψουν τα χρήματα, αλλά και τολμούσαν να ξοδέψουν χρήματα. Ήταν ικανοί, είχαν πολύ έντονες ικανότητες επιβίωσης, πιο ισχυρές από τα άγρια ζώα, και κινούνταν πολύ γρήγορα, πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμενα. Για να επιβιώσουν, μπορούσαν να μετακινήσουν βουνά και θάλασσες· δεν υπήρχε κάτι που να μην μπορούσαν να κάνουν. Αυτό το περιστατικό Μού έδειξε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν τελείως ανεγκέφαλοι ούτε τελείως ανίκανοι να εκτελέσουν εργασίες, αλλά ότι σημασία είχε κυρίως για ποιον εκτελούσαν τις εργασίες. Αν χειρίζονταν εργασίες για λογαριασμό τους, τότε έμοιαζαν πολύ ενεργητικοί, έξυπνοι, γρήγοροι στις πράξεις τους και αποτελεσματικοί —δεν χρειαζόταν να τους πιέσω και ούτε χρειαζόταν να ανησυχώ γι’ αυτούς. Όταν, όμως, έκαναν κάποιο καθήκον στον οίκο του Θεού, αντιμετώπιζαν δυσκολίες στον χειρισμό της οποιασδήποτε εργασίας, δεν μπορούσαν ποτέ να βρουν τις αρχές και πάντοτε τα έκαναν μαντάρα. Τελικά, υπήρχε λόγος γι’ αυτό, και ήταν τεράστια η διαφορά ανάμεσα στο να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους και στο να κάνουν πράγματα για τον οίκο του Θεού. Προς το παρόν, ας μη μιλήσουμε για το τι διάθεση ή τι ουσία είχαν αυτοί οι άνθρωποι. Οι δύο τελείως διαφορετικές στάσεις που είχαν αυτοί οι άνθρωποι όσον αφορά το πώς χειρίζονταν τα πράγματα αποκάλυψαν ότι είχαν πραγματικά ευτελή χαρακτήρα. Πόσο ευτελής ήταν ο χαρακτήρας τους; Θα σας το ορίσω ως εξής: αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν άνθρωποι, ήταν απλώς μια ομάδα από κτήνη! Τους ταιριάζει αυτός ο ορισμός; (Ναι, τους ταιριάζει.) Αυτά τα λόγια μπορεί να είναι δύσκολο να τα χωνέψει κανείς και ίσως προκαλεί ταραχή το άκουσμά τους, αλλά έτσι ακριβώς χειρίστηκαν τις εργασίες αυτοί οι άνθρωποι και τέτοιοι ακριβώς είναι. Αυτό που λέω τεκμηριώνεται από τα γεγονότα και δεν αποτελεί αβάσιμη συκοφαντία. Όταν ο οίκος του Θεού χρησιμοποιεί κάποιους ανθρώπους, έχοντας υπόψη το γεγονός ότι είναι νέοι, ότι έχουν κάπως χαμηλό επίπεδο και δεν έχουν θεμέλια και ανάστημα, θα τους βοηθάει συνεχώς και θα συναναστρέφεται μαζί τους πάνω στην αλήθεια και στις αρχές. Αλλά, τελικά, ο κακός χαρακτήρας είναι απλώς κακός χαρακτήρας, ένα κτήνος παραμένει κτήνος κι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ. Όχι μόνο δεν πρόκειται να κάνουν πράξη την αλήθεια, αλλά θα βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο, θα ζητάνε όλο και περισσότερα απ’ όσα τους δίνεις και δεν θα έχουν ούτε το παραμικρό αίσθημα ντροπής που αποτελεί κομμάτι της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Όταν αγοράζουν κάτι ή εκτελούν μια εργασία για τον οίκο του Θεού, ποτέ δεν ζητάνε συμβουλές σχετικά με το πώς να βρουν αυτά τα πράγματα σε χαμηλή τιμή και να εξοικονομήσουν χρήματα, ενώ ταυτόχρονα να πάρουν κάτι πρακτικό. Δεν κάνουν ποτέ κάτι τέτοιο. Απλώς ξοδεύουν χρήματα στα τυφλά, αγοράζουν πράγματα απερίσκεπτα και απλώς παίρνουν κάποια άχρηστα προϊόντα. Όταν όμως έρχεται η ώρα να ολοκληρώσουν μια εργασία ή να αγοράσουν κάτι για Μένα προσωπικά, τότε αρχίζουν να το αντιμετωπίζουν σοβαρά και σκέφτονται πώς να περικόψουν το κόστος, και πώς να ξοδέψουν λιγότερα και ταυτόχρονα να πετύχουν περισσότερα. Νομίζουν ότι αν πράξουν κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε τηρούν τις αρχές και κάνουν πράξη την αλήθεια. Έχουν αυτοί οι άνθρωποι έστω κι ένα ίχνος λογικής; Ποιανού είναι αυτά τα χρήματα και για ποιον πρέπει να ξοδευτούν —δεν τα έχουν ξεκαθαρίσει καν αυτά τα πράγματα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν χειρίζονται τα πράγματα σαν αλήτες; Υπάρχουν, άραγε, τέτοιοι άνθρωποι γύρω σας; Όλοι εκείνοι που δεν μπαίνουν σε συζητήσεις με το οικονομικό τμήμα ούτε με τους αδελφούς και τις αδελφές με τους οποίους έχουν οριστεί μαζί για να αγοράσουν πολύτιμα ή ακριβά πράγματα για την εκκλησία, εκείνοι που απλώς πάνε και κατασπαταλούν τις προσφορές με το έτσι θέλω, εκείνοι που, ναι μεν όταν ξοδεύουν τα δικά τους χρήματα, ξέρουν ότι πρέπει να κάνουν οικονομία και να περιορίσουν τις δαπάνες τους, αλλά όταν ξοδεύουν τις προσφορές του Θεού, τις σπαταλούν αυθαίρετα —τέτοιοι άνθρωποι είναι απλούστατα πολύ απεχθείς! Είναι πολύ αηδιαστικοί! Σωστά; (Ναι.) Αυτά τα πράγματα Με αηδιάζουν κάθε φορά που τα σκέφτομαι. Αυτά τα κτήνη είναι χειρότερα ακόμα κι από τα μαντρόσκυλα. Αξίζουν, άραγε, να ζουν στον οίκο του Θεού;

Ήταν κάποτε ένας επικεφαλής που κρατούσε για να «φυλάξει» κάθε αντικείμενο που προσέφεραν στον Θεό οι αδελφοί και οι αδελφές από διάφορα μέρη, μεταξύ άλλων πολύτιμα αντικείμενα, συνηθισμένα ρούχα, συμπληρώματα διατροφής και ούτω καθεξής. Στην πλάτη του είχε επώνυμες τσάντες, στα πόδια του δερμάτινα παπούτσια, στα δάχτυλά του δαχτυλίδια, στον λαιμό του περιδέραια και ούτω καθεξής —ό,τι μπορούσε να χρησιμοποιήσει το έπαιρνε για δικό του και το χρησιμοποιούσε, χωρίς να ζητήσει τη σύμφωνη γνώμη κανενός. Μια μέρα, ο αδελφός Άνωθεν τον ρώτησε για ποιον λόγο δεν του είχαν παραδοθεί όλα τα είδη που είχαν δοθεί ως προσφορά στον Θεό από τους αδελφούς και τις αδελφές που βρίσκονταν σε διάφορα μέρη. Εκείνος απάντησε: «Οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν ότι τα συγκεκριμένα πράγματα δίνονταν στην εκκλησία, δεν είπαν ότι ήταν προσφορές για τον θεό». Μάλιστα, έδωσε ξεχωριστή έμφαση στο γεγονός ότι είχαν δοθεί στην εκκλησία, υπονοώντας χωρίς να το πει ξεκάθαρα ότι, εφόσον ο ίδιος ήταν ο πληρεξούσιος εκπρόσωπος της εκκλησίας, καλύτερα ο Θεός να σταματούσε να τρέφει ελπίδες ότι θα πάρει στα χέρια Του αυτά τα πράγματα, ότι δεν προορίζονταν για τον Θεό, αλλά για να τα χρησιμοποιήσει η εκκλησία. Για να το θέσω πιο συγκεκριμένα, ήθελε να πει: «Αυτά τα πράγματα είναι για να τα χρησιμοποιήσω εγώ, δεν προσφέρθηκαν για να τα χρησιμοποιήσει ο θεός. Τι ζητάς; Έχεις το δικαίωμα να ζητάς τέτοιο πράγμα;» Μήπως σας εξοργίζει αυτό που ακούτε; (Μας εξοργίζει.) Οποιοσδήποτε θα εξοργιζόταν αν το άκουγε αυτό. Για πείτε Μου, μήπως πιστεύει κανείς ότι αυτά που δίνουν οι αδελφοί και οι αδελφές στην εκκλησία είναι προσφορές προς τους επικεφαλής της εκκλησίας; Υπάρχει κανένας που λέει ότι, όταν προσφέρει πράγματα στην εκκλησία, τα προσφέρει στον τάδε ή τον δείνα επικεφαλής της εκκλησίας; Έχει κανείς τέτοια πρόθεση; (Όχι.) Εκτός αν, όταν κάνει κάποιος την προσφορά, γράφει: «Παρακαλώ στείλτε το στον τάδε» —μόνο τότε περνάει το συγκεκριμένο αντικείμενο στην προσωπική κατοχή αυτού του επικεφαλής. Σε αντίθετη περίπτωση, όλα όσα προσφέρονται, είτε πρόκειται για χρήματα είτε για αντικείμενα, τα δίνουν οι αδελφοί και οι αδελφές στον Θεό. Αυτά που προσφέρονται στον Θεό συνολικά ονομάζονται προσφορές. Από τη στιγμή που ονομάζονται προσφορές, διατίθενται για να τα χρησιμοποιήσει ο Θεός. Όταν προορίζονται για να τα χρησιμοποιήσει ο Θεός, πώς τα χρησιμοποιεί Εκείνος; Πώς τα κατανέμει αυτά τα πράγματα ο Θεός; (Τα δίνει στην εκκλησία, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει στο έργο της.) Σωστά. Υπάρχουν αρχές και συγκεκριμένες λεπτομέρειες για το πώς να χρησιμοποιούνται στο έργο της εκκλησίας, μεταξύ άλλων για τα έξοδα διαβίωσης εκείνων που εκτελούν τα καθήκοντά τους με πλήρη απασχόληση στην εκκλησία, καθώς και για τα διάφορα έξοδα του έργου της εκκλησίας. Κατά την περίοδο της ενσάρκωσης του Θεού, στη χρησιμοποίηση αυτή περιλαμβάνονται τα εξής δύο στοιχεία: Τα καθημερινά έξοδα του Χριστού και όλα τα κόστη του έργου της εκκλησίας. Επομένως, στο πλαίσιο αυτών των δύο στοιχείων, μήπως υπάρχει κάποιο που να λέει ότι οι προσφορές μπορούν να γίνουν προσωπικοί μισθοί, ανταμοιβές, έξοδα και αποδοχές; (Όχι, δεν υπάρχει.) Οι προσφορές δεν ανήκουν σε κανέναν άνθρωπο. Η χρήση και η κατανομή των προσφορών πρέπει να ρυθμίζεται από τον οίκο του Θεού· χρησιμοποιούνται κυρίως στο έργο της εκκλησίας. Δεν προβλέπεται σ’ αυτό το σημείο ότι όποιος είναι επικεφαλής της εκκλησίας έχει την εξουσία να παίρνει τις προσφορές στην κατοχή του ή να τις χρησιμοποιεί. Καλά, και τότε πώς ακριβώς πρέπει να χρησιμοποιούνται; Οι προσφορές αυτές πρέπει να κατανέμονται σύμφωνα με τις αρχές που ρυθμίζουν τη χρησιμοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Αν το δούμε από αυτήν την οπτική, δεν είναι ντροπιαστικό το ότι οι αντίχριστοι θέλουν πάντα να δίνουν προτεραιότητα στο να πάρουν στην κατοχή τους και να χρησιμοποιήσουν τις προσφορές; Οι αντίχριστοι θεωρούν συνέχεια ότι τα χρήματα και τα αντικείμενα που προσφέρουν οι αδελφοί και οι αδελφές ανήκουν σε όποιον βρίσκεται στη θέση του επικεφαλής. Δεν είναι ξεδιάντροπος αυτός ο τρόπος σκέψης; (Ναι, είναι.) Είναι απίστευτα ξεδιάντροπος! Οι αντίχριστοι δεν έχουν μόνο μοχθηρή και φαύλη διάθεση, αλλά έχουν και έναν χαρακτήρα ποταπό και ευτελή, χωρίς κανένα αίσθημα ντροπής.

Μέσα από τη συναναστροφή σχετικά με αυτά τα αντικείμενα και τη συζήτηση γι’ αυτά τα ζητήματα, θα φανούν ξεκάθαρα οι αλήθειες που πρέπει οι άνθρωποι να καταλάβουν και να κάνουν πράξη. Αν, ωστόσο, δεν συναναστραφούμε πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, τότε για κάποιους ανθρώπους, η κατανόησή τους πάνω σε κάποιες αλήθειες θα μείνει πάντα στο επίπεδο της κυριολεκτικής και της δογματικής κατανόησης, και να μείνει σχετικά κούφια. Αν συμπεριλάβουμε στη συναναστροφή μας πάνω στην αλήθεια και κάποια αληθινά ζητήματα, τότε οι άνθρωποι θα μπορέσουν πολύ πιο εύκολα να διακρίνουν τα πράγματα, και θα κατανοήσουν την αλήθεια πιο συγκεκριμένα και πιο πρακτικά. Άρα, η συναναστροφή πάνω σ’ αυτά τα πράγματα δεν αποσκοπεί σε καμία περίπτωση στο να διασύρει κανέναν ή να του κάνει τη ζωή δύσκολη. Πρόκειται για πράγματα που έχουν όντως συμβεί, κι επιπλέον έχουν σχέση με το αντικείμενο πάνω στο οποίο συναναστρεφόμαστε. Οπότε, κάποιοι άνθρωποι έχουν γίνει ζωντανά παραδείγματα και μορφές και χαρακτήρες των κλασικών παραδειγμάτων πάνω στα οποία συναναστρεφόμαστε και τα οποία αναλύουμε. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Η αλήθεια σχετίζεται, εξ ορισμού, με τα λόγια, τις σκέψεις, τις απόψεις, τις πράξεις και τις διαθέσεις που αποκαλύπτονται στο πλαίσιο της εξέλιξης της ανθρώπινης ζωής. Αν συναναστρεφόμασταν μόνο πάνω στην κυριολεκτική σημασία της αλήθειας και εκθέταμε μόνο αυτή, διαχωρίζοντας την αλήθεια από την πραγματική ζωή, τότε θα μπορούσαν ποτέ οι άνθρωποι να αποκτήσουν μια αυθεντική κατανόηση της αλήθειας; Εάν γίνονταν τα πράγματα μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε οι άνθρωποι θα δυσκολεύονταν πολύ περισσότερο να κατανοήσουν την αλήθεια και θα δυσκολεύονταν να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα. Το να φέρνουμε κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα για συναναστροφή και ανάλυση θα συντελέσει περισσότερο στο να καταλάβουν οι άνθρωποι την αλήθεια, τις αρχές που πρέπει να κάνουν πράξη, τις προθέσεις του Θεού και την οδό που πρέπει να ακολουθήσουν. Για τον λόγο αυτόν, σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμένη μέθοδος είναι και κατάλληλη και ωφέλιμη για τους ανθρώπους. Αν τα ζητήματα αυτά δεν αφορούσαν την αλήθεια ή τη διάθεση των αντίχριστων που αναλύουμε, τότε δεν θα ήμουν πρόθυμος να μιλήσω γι’ αυτά. Αλλά οι διαθέσεις και οι ουσίες εκείνων που έκαναν αυτά τα πράγματα αφορούν όντως το αντικείμενο της συναναστροφής μας, κι έτσι πρέπει να συναναστρεφόμαστε πάνω σ’ αυτά όταν είναι απαραίτητο. Στόχος της συναναστροφής μας πάνω σ’ αυτό δεν είναι να καταπιέσουμε τους ανθρώπους, να τους φέρουμε σε δύσκολη θέση ή να τους εξευτελίσουμε δημοσίως, αλλά να αναλύσουμε τη διάθεση και την ουσία των ανθρώπων και, ακόμα πιο σημαντικό, να αναλύσουμε τη διάθεση των αντίχριστων που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι. Εάν, κάθε φορά που η συναναστροφή μας θίγει αυτά τα αντικείμενα, το μόνο που περνάει από το μυαλό σας είναι ότι ο τάδε έκανε το τάδε πράγμα, και δεν μπορείτε να σκεφτείτε τι σχέση έχει αυτό με την αλήθεια και με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων, τότε άραγε αυτό αποδεικνύει ότι έχετε καταλάβει την αλήθεια; (Όχι.) Εάν θυμάστε μόνο ένα ζήτημα ή έναν συγκεκριμένο άνθρωπο και προκύπτει μέσα σας μεροληψία, γνώμες και προκαταλήψεις απέναντι σ’ αυτόν τον άνθρωπο, τότε άραγε μπορεί να πει κανείς ότι έχετε φτάσει στην κατανόηση της αλήθειας; Αυτό δεν αποτελεί κατανόηση της αλήθειας. Τότε, λοιπόν, κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να θεωρηθεί ότι έχετε φτάσει σε μια κατανόηση της αλήθειας; Σχεδόν κάθε φορά που συναναστρεφόμαστε πάνω στις διάφορες εκδηλώσεις της ουσίας των αντίχριστων και τις αναλύουμε, αναφέρω ένα σύνολο από ιστορίες που χρησιμεύουν ως χαρακτηριστικά παραδείγματα, και συναναστρέφομαι μαζί σας σχετικά με το τι λάθη υπάρχουν σε αυτές τις ιστορίες και με την οδό που πρέπει να ακολουθήσουν οι άνθρωποι. Αν και ύστερα από μια τέτοια συναναστροφή συνεχίζετε να μην καταλαβαίνετε, τότε αυτό σημαίνει ότι η κατανόησή σας είναι προβληματική, ότι έχετε πολύ κακό επίπεδο και υστερείτε σε πνευματική κατανόηση. Τότε, λοιπόν, κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί να θεωρηθεί ότι έχετε ικανότητα κατανόησης, ότι έχετε πνευματική κατανόηση και ότι έχετε καταλάβει την αλήθεια μέσα στα παραδείγματα πάνω στα οποία έχουμε συναναστραφεί; Κατ’ αρχάς, πρέπει να μπορείτε να αντιπαραβάλλετε τον εαυτό σας με τα παραδείγματα πάνω στα οποία συναναστρεφόμαστε και να φτάσετε στην αυτογνωσία, να ψάξετε να βρείτε αν έχετε κι εσείς τέτοια διάθεση κι αν θα μπορούσατε να κάνετε τέτοια πράγματα σε περίπτωση που είχατε θέση και εξουσία, καθώς και αν έχετε κι εσείς τέτοιες σκέψεις και απόψεις ή αποκαλύπτετε τέτοια διάθεση. Αυτή είναι η μία πτυχή. Επιπλέον, ανάμεσα στα παραδείγματα πάνω στα οποία συναναστρεφόμαστε, πρέπει να αναζητήσετε τις αλήθεια-αρχές που οφείλετε να καταλάβετε και να τηρήσετε με θετικό τρόπο. Αυτό σημαίνει να βρείτε το μονοπάτι που πρέπει να κάνετε πράξη και να μάθετε, σ’ αυτές τις περιστάσεις, πού πρέπει να τοποθετηθείτε και πώς θα πρέπει να ασκηθείτε με τρόπο σωστό και σύμφωνο με τις προθέσεις του Θεού. Επίσης, μέσα από την ανάλυση, πρέπει να μπορέσετε να αναγνωρίσετε ότι η διάθεσή σας είναι ίδια με τη διάθεση των αντίχριστων, να κάνετε μια τέτοια σύνδεση και να μάθετε πώς να τη διορθώσετε. Με τον τρόπο αυτόν, θα έχετε πετύχει την κατανόηση της αλήθειας, θα γίνετε άνθρωπος που διαθέτει πνευματική κατανόηση και που έχει την ικανότητα να καταλάβει την αλήθεια. Αν, μόλις ακούσετε μια ιστορία, θυμάστε όλες τις λεπτομέρειες, όλα τα αίτια και τα αποτελέσματα, και μπορείτε να τα αναπτύξετε, όμως δεν καταλαβαίνετε τις αλήθεια-αρχές που πρέπει να κάνουν πράξη οι άνθρωποι και στις οποίες πρέπει να εισέλθουν, και δεν ξέρετε πώς να εφαρμόσετε αυτές τις αλήθειες όταν αντιμετωπίζετε μια κατάσταση, έτσι ώστε να μπορέσετε να διακρίνετε τους ανθρώπους και τα πράγματα και να φτάσετε στην αυτογνωσία, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν έχετε ικανότητα κατανόησης. Και κάποιος που δεν έχει ικανότητα κατανόησης είναι κάποιος που δεν έχει πνευματική κατανόηση.

Θα σας πω ένα ακόμα παράδειγμα. Ήταν κάποιος που μόλις είχε εκλεγεί επικεφαλής. Προτού καταλάβει και συλλάβει πραγματικά την αληθινή κατάσταση των διαφόρων πτυχών του έργου, δηλαδή προτού πέσει με τα μούτρα σε καθεμιά από τις διάφορες πτυχές του έργου, άρχισε να κάνει ερωτήσεις στα κρυφά: «Ποιοι είναι στην εκκλησία μας αρμόδιοι να φυλάσσουν τις προσφορές προς τον θεό; Να μου δώσετε αναφορά με μια λίστα των ονομάτων τους. Επίσης, να μου δώσετε όλους τους αριθμούς λογαριασμών και τους κωδικούς πρόσβασης. Θέλω να πάρω μια ιδέα για το πόσα χρήματα είναι διαθέσιμα». Δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτα σχετικό με το έργο. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρθηκε περισσότερο, και το οποίο τον ένοιαζε περισσότερο, ήταν τα ονόματα όσων φυλούσαν τις προσφορές, καθώς και οι αριθμοί λογαριασμών και οι κωδικοί πρόσβασης. Κάποιο πρόβλημα δεν θα προέκυπτε; Ήθελε να βάλει χέρι στις προσφορές, σωστά; Όταν συναντάτε μια τέτοια κατάσταση, άραγε τι πρέπει να κάνετε; Εφόσον έχει γίνει επικεφαλής, μήπως συνεπάγεται ότι πρέπει να του παραδοθεί η περιουσία της εκκλησίας και ότι έχει το δικαίωμα να μάθει γι’ αυτήν ή τη δύναμη για να την ελέγξει; (Όχι, δεν πρέπει να πάρει αυτές τις πληροφορίες.) Γιατί όχι; Αν δεν του τις έδινες, δεν θα ήσουν ένοχος για απείθεια; (Το γεγονός ότι εμφάνισε τις συγκεκριμένες εκδηλώσεις αποδεικνύει ότι έχει κάποιο πρόβλημα, κι έτσι, προκειμένου να προστατέψουμε τις προσφορές προς τον Θεό, δεν γίνεται να του δώσουμε αυτές τις πληροφορίες.) Σωστά. Εφόσον εκείνος έχει κάποιο πρόβλημα, δεν γίνεται να του τις δώσετε. Η απάντησή σας αποτελεί απόδειξη ότι η προηγούμενη συναναστροφή Μου δεν πήγε στράφι και ότι την καταλάβατε. Γιατί δεν γίνεται να του δώσετε αυτές τις πληροφορίες; Οι ευθύνες και το καθήκον ενός επικεφαλής δεν περιλαμβάνουν το να εστιάζει την προσοχή του στις προσφορές ούτε το να προσπαθεί να αποσπάσει οποιαδήποτε πληροφορία έχει σχέση με τις προσφορές. Αυτά δεν αποτελούν το καθήκον ούτε τις ευθύνες ενός επικεφαλής. Οι απανταχού εκκλησίες έχουν ανθρώπους που έχουν διοριστεί για να διαχειρίζονται και να φυλάσσουν τις προσφορές. Επίσης, η εκκλησία έχει αυστηρούς κανόνες και αρχές που ρυθμίζουν τον τρόπο χρησιμοποίησης των προσφορών. Κανένας δεν έχει τη δύναμη για να δίνει προτεραιότητα στο να χρησιμοποιήσει τις προσφορές, πόσο μάλλον τη δύναμη για να δώσει προτεραιότητα στο να έχει στην κατοχή του τις προσφορές. Αυτό ισχύει για όλους χωρίς καμία εξαίρεση. Δεν είναι γεγονός αυτό; Δεν είναι σωστό; (Ναι, είναι.) Όταν οι αντίχριστοι επιθυμούν να δώσουν προτεραιότητα στο να αποκτήσουν και να χρησιμοποιήσουν τις προσφορές, αυτό είναι από μόνο του λάθος. Νομίζουν ότι, ως επικεφαλής, θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να απολαύσουν ελεύθερα τη χρήση των προσφορών: Είναι αυτό η αλήθεια; Αυτά τα χρήματα ανήκουν στον Θεό —για ποιον λόγο τα καταχρώνται; Για ποιον λόγο απολαμβάνουν τη χρήση τους όπως τους αρέσει; Έχουν το δικαίωμα να το κάνουν αυτό; Συμφωνεί μήπως ο Θεός στο να χρησιμοποιούν έτσι τις προσφορές; Θα το ενέκρινε αυτό ο εκλεκτός λαός του Θεού; Το γεγονός ότι οι αντίχριστοι αρπάζουν τις προσφορές και τις σπαταλούν το καθορίζει η φαύλη διάθεσή τους, πρόκειται για έναν τρόπο με τον οποίο βλέπουν τα πράγματα ο οποίος πηγάζει από την απληστία τους και δεν είναι κάτι που έχει καθορίσει ο λόγος του Θεού. Αυτός ο αντίχριστος ήθελε πάντοτε να πάρει υπό τον έλεγχό του όλες τις προσφορές, κι επίσης ήθελε όλες τις πληροφορίες για τους αρμόδιους για τη φύλαξή τους, καθώς και όλους τους αριθμούς λογαριασμών και τους κωδικούς πρόσβασης. Είναι σοβαρό αυτό το πρόβλημα, έτσι δεν είναι; Άραγε, ήθελε να μάθει τα βαθύτερα δεδομένα σχετικά με τις προσφορές του Θεού, και να τις φυλάξει καλά, κι έπειτα να τις κατανείμει με τρόπο λογικό και να τις διατηρήσει ανέπαφες, μην επιτρέποντας σε κανέναν να τις ξοδεύει ελεύθερα και απερίσκεπτα; Είχε σκοπό να το κάνει αυτό; Παρατηρεί κανείς, μέσα από τις πράξεις του, οποιοδήποτε ίχνος καλών προθέσεων; (Όχι.) Αν, λοιπόν, κάποιος στ’ αλήθεια δεν λαχταρά τις προσφορές, τότε τι θα κάνει αν τον επιλέξουν ως επικεφαλής; (Θα μάθει πρώτα για το πόσο αποτελεσματικά γίνονται οι διάφορες πτυχές του έργου στην εκκλησία, καθώς και για το πώς φυλάσσονται οι προσφορές και το αν φυλάσσονται σε ασφαλές μέρος. Ωστόσο, δεν πρόκειται να ζητήσει πληροφορίες για τους αριθμούς λογαριασμών, τους κωδικούς πρόσβασης ή τα διαθέσιμα ποσά.) Σωστά, αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα. Κάποιος που στ’ αλήθεια δεν λαχταράει τις προσφορές, όταν επιλεγεί ως επικεφαλής, θα ελέγξει αν φυλάσσονται σε ασφαλές μέρος, καθώς επίσης κι αν οι αρμόδιοι για τη φύλαξή τους είναι κατάλληλοι και αξιόπιστοι, αν υπάρχει περίπτωση να καταχραστούν τις προσφορές και αν τις φυλάσσουν σύμφωνα με τις αρχές. Πρώτα πρώτα αυτά τα πράγματα θα εξετάσει. Όσον αφορά τις ευαίσθητες πληροφορίες, όπως το πόσες είναι οι προσφορές και οι κωδικοί πρόσβασης, οι άνθρωποι που δεν είναι άπληστοι —οι αξιοπρεπείς και έντιμοι άνθρωποι— ούτε που θα τις άγγιζαν. Αλλά κάποιος που είναι άπληστος δεν θα μπορούσε να το αποφύγει, θα χρησιμοποιούσε το εξής πρόσχημα: «Εγώ είμαι ο επικεφαλής. Εγώ δεν θα έπρεπε να αναλάβω κάθε πτυχή του έργου; Αφού όλα τα υπόλοιπα μου έχουν παραχωρηθεί, γιατί να μην έχει συμβεί το ίδιο και με τις προσφορές;» Κάνοντας χρήση της δύναμης που έχουν, θα θελήσουν με αυτό το πρόσχημα να αποκτήσουν τον έλεγχο των οικονομικών της εκκλησίας. Αυτό είναι πρόβλημα. Δεν θα κάνουν το έργο τους ούτε θα εκπληρώνουν σωστά τις ευθύνες τους, ούτε θα διαχειρίζονται τα οικονομικά της εκκλησίας σύμφωνα με τις κανονικές διαδικασίες και αρχές. Αντιθέτως, θα κάνουν τα δικά τους σχέδια σχετικά μ’ αυτά. Ο καθένας που μπορεί να σκεφτεί σαν κανονικός άνθρωπος μπορεί να το καταλάβει αυτό. Μόλις άρχισε να το κάνει αυτό ο συγκεκριμένος επικεφαλής, κάποιος το κατήγγειλε και τον σταμάτησαν. Στη συνέχεια, ο άνθρωπος εκείνος υπέβαλε μια αναφορά σ’ Εμένα, ρωτώντας αν ήταν σωστό να το κάνει αυτό, κι Εγώ είπα ότι ήταν σωστό. Αυτό λέγεται προστασία των συμφερόντων του οίκου του Θεού· οι πληροφορίες αυτές δεν είναι δυνατόν να δοθούν σε έναν τέτοιον άνθρωπο. Άραγε, το να επιθυμεί κανείς να ελέγξει τα χρήματα του οίκου του Θεού πρώτος, χωρίς να έχει κάνει ούτε το ελάχιστο έργο, δεν θυμίζει λίγο τον μεγάλο κόκκινο δράκοντα; Όταν συλλαμβάνει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας τους αδελφούς και τις αδελφές, το πρώτο που κάνει δεν είναι να τους χτυπήσει, γιατί φοβάται μήπως μετά από τον άγριο ξυλοδαρμό δεν μπορούν να μιλήσουν καθαρά· στην αρχή, ρωτάει πού είναι φυλαγμένα τα χρήματα της εκκλησίας, ποιος τα φυλάει και πόσα είναι. Τότε μόνο θα ρωτήσει ποιοι είναι οι επικεφαλής της εκκλησίας. Ο μόνος στόχος του είναι να αρπάξει τα χρήματα. Αυτό που έκανε εκείνος ο επικεφαλής και αυτό που κάνει ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας έχουν την ίδια φύση. Δεν ρώτησε για κανένα μέρος του έργου ούτε ανέλαβε το φορτίο για τίποτα απολύτως, μόνο στα οικονομικά έδωσε σημασία· δεν είναι ελεεινό αυτό; Οι πράξεις αυτού του ελεεινού ανθρώπου ήταν ολοφάνερες! Προτού καν κατοχυρώσει τη θέση του, ήθελε να αρπάξει τα χρήματα. Δεν ήταν πολύ βιαστικός; Δεν ήξερε ότι άλλοι είχαν καταλήξει να τον διακρίνουν και σύντομα απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του. Σε περιπτώσεις τέτοιων ανθρώπων, που συμπεριφέρονται με τόσο ολοφάνερο τρόπο, να θυμάστε το εξής: Απαλλάξτε τους γρήγορα από τα καθήκοντά τους. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να διακρίνεις για τέτοιους ανθρώπους, όπως τις διαθέσεις τους, την ανθρώπινη φύση τους, την εκπαίδευσή τους, το οικογενειακό τους υπόβαθρο, το πόσον καιρό πιστεύουν στον Θεό, το αν έχουν ή δεν έχουν θεμέλια, το πώς είναι οι εμπειρίες της ζωής τους· δεν είναι ανάγκη να διακρίνεις τίποτε απ’ όλα αυτά, και μόνο αυτό το μοναδικό πράγμα αρκεί για να προσδιοριστεί ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι αντίχριστος. Θα πρέπει να ενώσετε τις δυνάμεις σας όλοι μαζί για να απαλλάξετε αυτόν τον άνθρωπο από τα καθήκοντά του και να τον απομακρύνετε. Δεν τον χρειάζεστε για επικεφαλής. Γιατί; Αν του επιτρέψεις να είναι επικεφαλής σου, θα κατασπαταλήσει όσα χρήματα και να έχει η εκκλησία και θα τα καταχραστεί όλα, και τότε το έργο της εκκλησίας θα σταματήσει και δεν θα μπορέσει να εκτελεστεί. Αν συναντήσεις έναν τέτοιον άνθρωπο, που έχει εμμονή με το να αρπάζει χρήματα και που η προσοχή του είναι πάντοτε αμετακίνητα εστιασμένη στα πλούτη, και που είναι άπληστος, κι εφόσον δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί τα σημάδια της πραγματικής του φύσης, και όλοι, μπερδεμένοι μέσα τους, τον έχουν εκλέξει νομίζοντας ότι έχει χαρίσματα, ότι είναι ικανός στο έργο του, ότι είναι ικανός να οδηγήσει τους πάντες να εισέλθουν στην αλήθεια-πραγματικότητα, μην περιμένοντας ότι μόλις γίνει επικεφαλής, θα αρχίσει να γεμίζει τις τσέπες του με χρήματα, τότε πρέπει να τον ρίξεις γρήγορα από τη θέση του. Αυτό είναι οπωσδήποτε το σωστό πράγμα που πρέπει να κάνεις. Μετά, μπορείς να εκλέξεις κάποιον άλλον. Δεν πρόκειται να καταρρεύσει η εκκλησία αν μείνει χωρίς επικεφαλής για μια μέρα. Ο εκλεκτός λαός του Θεού πιστεύει στον Θεό, όχι σε οποιονδήποτε συγκεκριμένο επικεφαλής. Για πείτε Μου, υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν παραλείψεις στην κρίση τους; Προτού γίνει επικεφαλής αυτός ο άνθρωπος, δεν υπήρχε τρόπος να καταλάβει κανείς ότι ήταν άπληστος. Στις επαφές του με τους άλλους, δεν προσπαθούσε να τους εκμεταλλευτεί, αγόραζε πράγματα με δικά του χρήματα και μάλιστα έδινε κι ελεημοσύνη. Μόλις, όμως, έγινε επικεφαλής, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να απαιτήσει πληροφορίες σχετικά με τα οικονομικά της εκκλησίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καταστείλουν μια τέτοια μοχθηρή παρόρμηση —είναι πραγματικά απίστευτο! Πώς μπόρεσε να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη; Δεν είναι ότι άλλαξε από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά απλώς ήταν απ’ την αρχή τέτοιο πλάσμα, με τη μόνη διαφορά ότι νωρίτερα δεν είχε βρεθεί σε συνθήκες που θα τον αποκάλυπταν και τώρα τον αποκάλυψε αυτή η κατάσταση. Από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε αυτός ο άνθρωπος, για ποιον λόγο θα μπορούσες και πάλι να του φέρεσαι με έλεος; Δώσ’ του μια γερή κλωτσιά να φύγει από εδώ· όσο πιο μακριά, τόσο το καλύτερο! Τολμάτε να το κάνετε αυτό; (Ναι.) Όταν πρόκειται για τον οποιονδήποτε που συνεχίζει να καταστρώνει σχέδια σχετικά με την περιουσία της εκκλησίας, μην τον εκλέξετε αν δεν τον έχετε καταλάβει πέρα ως πέρα. Αν, μέσα σε μια στιγμιαία άγνοια, τον εκλέξετε χωρίς να τον έχετε καταλάβει απόλυτα, κι έπειτα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για έναν πλεονέκτη και για έναν Ιούδα, τότε θα πρέπει να σπεύσετε να τον διώξετε και να τον αποπέμψετε. Μην του δείξετε έλεος και μη διστάσετε. Υπάρχουν κάποιοι που λένε: «Ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος είναι άπληστος, κατά τα άλλα είναι μια χαρά. Μπορεί να καθοδηγήσει τους άλλους να κατανοήσουν τον λόγο του Θεού και μπορεί να καταφέρει τους ανθρώπους να κάνουν κανονικά τα καθήκοντά τους». Όμως, είναι έτσι μόνο για μια στιγμή. Όσο περνάει ο καιρός, δεν θα είναι πια έτσι. Σε πάρα πολύ λίγες μέρες θα φανερωθεί το δαιμονικό του πρόσωπο. Όλες οι εκδηλώσεις και οι διαθέσεις των αντίχριστων πάνω στις οποίες έχουμε συναναστραφεί παλιότερα θα αποκαλυφθούν, σιγά σιγά, μέσα του. Δεν θα είναι τότε πια πολύ αργά για να απαλλαχθεί από τα καθήκοντά του; Το έργο της εκκλησίας θα έχει ήδη υποστεί ζημιά. Αν δεν πιστεύεις όλα όσα είπα και διστάζεις, τότε, όταν το μετανιώσεις, μην αρχίσεις να κλαψουρίζεις. Δες αρχικά πώς αντιμετωπίζει κάποιος τις προσφορές. Αυτή είναι η πιο απλή στρατηγική, αλλά και η πιο άμεση και ξεκάθαρη για να διακρίνει κανείς αν κάποιος έχει την ουσία των αντίχριστων. Όσον αφορά τα αντικείμενα των προηγούμενων συναναστροφών, έπρεπε να εντοπίσουμε τις διαθέσεις των αντίχριστων μέσα από κάποιες εκδηλώσεις, αποκαλύψεις, οπτικές, λόγια και πράξεις, και να διαπιστώσουμε αν είχαν την ουσία των αντίχριστων ανάλογα με τις διαθέσεις τους. Ως προς αυτό και μόνο το ζήτημα, δεν είναι ανάγκη να τα κάνει κανείς όλα αυτά: Είναι άμεσο και ξεκάθαρο, είναι απλό και θέλει λιγότερο κόπο και χρόνο. Εφόσον κάποιος παρουσιάζει αυτήν την εκδήλωση, δηλαδή συνεχώς θέλει να δίνει προτεραιότητα στο να πάρει στην κατοχή του τις προσφορές ή αρπάζει με τη βία τις προσφορές, τότε να είσαι σίγουρος ότι πρόκειται, εκατό τοις εκατό, για αντίχριστο. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντίχριστος και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως επικεφαλής, αλλά πρέπει οι αδελφοί και οι αδελφές να τον απαλλάξουν από τα καθήκοντά του και να τον απορρίψουν.

Μόλις συναναστραφήκαμε πάνω στις εκδηλώσεις του ότι οι αντίχριστοι δίνουν προτεραιότητα στο να αποκτήσουν και να χρησιμοποιήσουν τις προσφορές, κι αυτό το χρησιμοποιήσαμε για να εξηγήσουμε και να αναλύσουμε τις διαθέσεις και την ουσία που εκφράζουν οι αντίχριστοι κατά την προσπάθειά τους να ελέγξουν τα οικονομικά της εκκλησίας. Αυτό είναι το πρώτο σημείο. Η κατοχή και η χρήση —αυτές είναι οι πρωταρχικές και πιο βασικές προσεγγίσεις που ακολουθούν οι αντίχριστοι σε ό,τι αφορά την περιουσία της εκκλησίας. Στο συγκεκριμένο σημείο, δεν συναναστραφήκαμε συγκεκριμένα πάνω στο πώς παίρνουν στην κατοχή τους και χρησιμοποιούν οι αντίχριστοι την περιουσία της εκκλησίας. Θα μπούμε σε πιο συγκεκριμένες λεπτομέρειες στο επόμενο σημείο, το οποίο είναι ότι οι αντίχριστοι κατασπαταλούν, υπεξαιρούν, δανείζουν, χρησιμοποιούν με αθέμιτο τρόπο και κλέβουν τις προσφορές.