Σημείο έβδομο: Είναι μοχθηροί, ύπουλοι και δόλιοι (Μέρος δεύτερο) Τέταρτο Μέρος

Οι αντίχριστοι αγαπούν τα ψέματα και την εξαπάτηση. Τι άλλο τους αρέσει; Τους αρέσουν οι στρατηγικές, οι μηχανορραφίες και οι συνωμοσίες. Λειτουργούν σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Σατανά, δεν αναζητούν ποτέ την αλήθεια, βασίζονται αποκλειστικά στα ψέματα και την εξαπάτηση και χρησιμοποιούν μηχανορραφίες και συνωμοσίες. Όσο ξεκάθαρα κι αν συναναστραφείς πάνω στην αλήθεια, ακόμη κι αν κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι, δεν πρόκειται να ενεργήσουν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Αντιθέτως, θα στύψουν το μυαλό τους και θα ενεργήσουν χρησιμοποιώντας μηχανορραφίες και συνωμοσίες. Όσο ξεκάθαρα κι αν συναναστρέφεσαι πάνω στην αλήθεια, δείχνουν ανίκανοι να την κατανοήσουν. Κάνουν τα πάντα απλώς όπως είναι διατεθειμένοι να τα κάνουν, όπως θέλουν να τα κάνουν και με οποιονδήποτε τρόπο εξυπηρετεί το δικό τους συμφέρον. Μιλάνε γλυκά, κρύβουν το αληθινό τους πρόσωπο και τον πραγματικό τους χαρακτήρα, κοροϊδεύουν κι εξαπατούν τους ανθρώπους, κι όταν οι άλλοι πέφτουν στην παγίδα, νιώθουν ικανοποιημένοι, κι εκπληρώνονται έτσι οι φιλοδοξίες και οι επιθυμίες τους. Αυτή είναι η πάγια μέθοδος και προσέγγιση των αντίχριστων. Κατά βάθος οι αντίχριστοι αποστρέφονται τους ειλικρινείς ανθρώπους που μιλάνε ευθέως, που μιλάνε ειλικρινά και συναναστρέφονται ανοιχτά για τη δική τους αρνητικότητα, αδυναμία κι επαναστατική κατάσταση και μιλάνε μέσα από την καρδιά τους, ενώ κάνουν και διακρίσεις εις βάρος τους. Συμπαθούν τους ανθρώπους που, όπως κι εκείνοι, μιλάνε με ανέντιμο και δόλιο τρόπο και δεν κάνουν πράξη την αλήθεια. Όταν συναντούν τέτοιους ανθρώπους, νιώθουν μια ευχαρίστηση μέσα τους, σαν να βρήκαν κάποιον δικό τους. Δεν ανησυχούν πλέον μην τυχόν κι οι άλλοι είναι καλύτεροι από αυτούς ή μήπως μπορέσουν να τους διακρίνουν. Αυτή δεν είναι μια εκδήλωση της μοχθηρής φύσης των αντίχριστων; Δεν δείχνει ότι είναι μοχθηροί; (Ναι.) Γιατί μέσα απ’ αυτά τα ζητήματα φαίνεται ότι οι αντίχριστοι είναι μοχθηροί; Οποιοδήποτε δημιουργημένο ον με ορθολογισμό και συνείδηση είναι αναμενόμενο να αγαπά τα θετικά πράγματα και την αλήθεια. Οι αντίχριστοι, από την άλλη, θεωρούν αυτά τα θετικά πράγματα βραχνά και κακό μπελά. Βλέπουν σαν εχθρό τους και αντιμετωπίζουν εχθρικά όποιον τα τηρεί ή τα κάνει πράξη. Δεν μοιάζει αυτό με τη φύση της εχθρικότητας του Σατανά απέναντι στον Ιώβ; (Ναι.) Είναι η ίδια φύση, η ίδια διάθεση με αυτήν του Σατανά, και η ίδια ουσία. Η φύση των αντίχριστων προέρχεται από τον Σατανά κι εκείνοι ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τον Σατανά. Οι αντίχριστοι, άρα, είναι σύμμαχοι του Σατανά. Είναι υπερβολική αυτή η δήλωση; Καθόλου. Είναι απολύτως σωστή. Γιατί; Επειδή οι αντίχριστοι δεν αγαπούν τα θετικά πράγματα. Τους αρέσει να εξαπατούν, τους αρέσουν τα ψέματα, να δίνουν ψεύτικες εντυπώσεις και να προσποιούνται. Αν κάποιος ξεσκεπάσει το πραγματικό τους πρόσωπο, μπορούν να υποταχθούν και να το αποδεχθούν με χαρά; Όχι μόνο δεν θα μπορέσουν να το αποδεχθούν, αλλά θα αντιδράσουν και μ’ έναν καταιγισμό προσβολών. Οι άνθρωποι που λένε την αλήθεια ή που ξεσκεπάζουν το πραγματικό τους πρόσωπο τους εξοργίζουν και τους κάνουν να γίνουν πυρ και μανία. Για παράδειγμα, μπορεί να υπάρχει ένας αντίχριστος που είναι πολύ καλός στην προσποίηση. Όλοι τον θεωρούν καλό άνθρωπο: τρυφερό, ικανό να συμπάσχει με τους ανθρώπους, ικανό να καταλαβαίνει τις δυσκολίες των άλλων, και συχνά υποστηρικτικό και πρόθυμο να προσφέρει βοήθεια σε όσους είναι αδύναμοι κι αρνητικοί. Όποτε οι άλλοι έχουν δυσκολίες, μπορεί να δείξει κατανόηση και να τους δικαιολογήσει. Στις καρδιές των ανθρώπων, αυτός ο αντίχριστος είναι σπουδαιότερος από τον Θεό. Αν ξεσκεπάσεις την προσποίηση και την απάτη του, αν του πεις την αλήθεια, μπορεί αυτός ο άνθρωπος που παριστάνει τον ενάρετο να το αποδεχθεί αυτό; Όχι μόνο δεν θα το αποδεχθεί, αλλά θα αρχίσει να προσποιείται και να εξαπατά ακόμα περισσότερο. Πες Μου, αν ξεσκέπαζες την απάτη των Φαρισαίων τότε που κουβαλούσαν τις γραφές τους στις γωνιές των δρόμων για να προσευχηθούν και να τις διαβάσουν ώστε να ακούνε οι άλλοι, και τους έλεγες ότι το έκαναν για επίδειξη, θα ομολογούσαν αυτό που είπες; Θα το αποδέχονταν με χαρά; Θα αναλογίζονταν τα λόγια σου; Θα μπορούσαν να παραδεχτούν ότι αυτό που έκαναν ήταν υποκρισία και εξαπάτηση; Θα μπορούσαν να στοχαστούν, να μετανοήσουν και να μη συμπεριφερθούν ποτέ ξανά με αυτόν τον τρόπο; Σε καμία περίπτωση. Δεν θα έλεγες την αλήθεια αν συνέχιζες, λέγοντάς τους το εξής: «Παραπλανάς με τις πράξεις σου τους ανθρώπους· θα πας στην κόλαση και θα τιμωρηθείς»; (Ναι.) Θα τους έλεγες την αλήθεια. Θα την αποδέχονταν; Όχι, θα γινόντουσαν αμέσως έξαλλοι και θα έλεγαν: «Τι; Λες ότι θα πάω στην κόλαση και θα τιμωρηθώ; Αυτό είναι γελοίο! Εγώ πιστεύω στον θεό, όχι εσύ! Τα λόγια σου δεν σημαίνουν τίποτε!» Αυτό είναι όλο; Τι θα έκαναν μετά; Θα συνέχιζαν, λέγοντας: «Έχω ταξιδέψει σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης, έχω διαδώσει το ευαγγέλιο σε τόσους ανθρώπους, έχω αποφέρει τόσους καρπούς, έχω σηκώσει τόσους σταυρούς κι έχω υπομείνει τόσα βάσανα στη φυλακή. Εσύ, μικρέ, όταν άρχισα να πιστεύω στον κύριο, ήσουν ακόμη στην κοιλιά της μάνας σου!» Δεν φανερώνεται τότε η φύση τους; Υπομονή και ανεκτικότητα δεν κηρύττουν; Γιατί, λοιπόν, δεν μπορούν να ανεχθούν αυτό το ασήμαντο ζήτημα; Γιατί δεν μπορούν να το ανεχθούν; Επειδή είπες την αλήθεια, ξεσκέπασες τον πραγματικό τους εαυτό, και δεν έχουν κανέναν προορισμό. Είναι ακόμα σε θέση να το ανεχθούν αυτό; Αν δεν είναι αντίχριστοι, αν βαδίζουν στο μονοπάτι των αντίχριστων αλλά μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια, ενώ δείχνουν παράλληλα και μια εκδήλωση απάτης, τι θα κάνουν αν ξεσκεπάσεις αυτήν τους την απάτη; Μπορεί να μην κάνουν αμέσως αυτοκριτική. Αν πει κανείς το αντίθετο, μπορεί να ακουστεί ουτοπικό και ρηχό. Ωστόσο, η πρώτη αντίδραση των περισσότερων κανονικών ανθρώπων όταν το ακούνε αυτό είναι να νιώσουν έναν οξύ πόνο στην καρδιά τους. Τι σημαίνει αυτός ο οξύς πόνος; Σημαίνει ότι επηρεάζονται από αυτό που ακούνε. Δεν περίμεναν να τολμήσει κάποιος να ενεργήσει τόσο παρορμητικά, να πει την αλήθεια και να τους καταδικάσει έτσι κατά πρόσωπο. Αυτά τα λόγια είναι κάτι το εντελώς αναπάντεχο και δεν τα είχαν ακούσει ποτέ ξανά. Επιπλέον, έχουν ένα αίσθημα ντροπής και θέλουν να σώσουν την υπόληψή τους. Όσο συλλογίζονται αυτό που τους είπες, ότι παραπλανούν τους ανθρώπους όταν στέκονται στη γωνία του δρόμου για να προσευχηθούν και να διαβάσουν τις γραφές, αφού εξετάσουν τον εαυτό τους, ανακαλύπτουν ότι όντως το έκαναν αυτό για να δείξουν στους ανθρώπους πόσο ευσεβείς είναι, πόσο αγαπούν τον Κύριο και πόσο μπορούν να υποφέρουν, ότι αυτό είναι απάτη κι ότι αυτό που είπες ήταν αλήθεια. Ανακαλύπτουν ότι αν συνεχίσουν να συμπεριφέρονται έτσι, δεν θα έχουν το θάρρος να αντικρίσουν τους άλλους. Έχουν ένα αίσθημα ντροπής, και με αυτό το αίσθημα ντροπής, ίσως να είναι σε θέση να συγκρατηθούν κάπως και να σταματήσουν τις κακές τους πράξεις ή τις ξεδιάντροπες ενέργειές τους που θα είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν την υπόληψή τους. Τι σημαίνει όταν σταματούν να συμπεριφέρονται έτσι; Κάτι τέτοιο υποδηλώνει ένα ίχνος μετάνοιας. Δεν είναι σίγουρο ότι θα μετανοήσουν οπωσδήποτε, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια πιθανότητα μετάνοιας, κι αυτό είναι πολύ καλύτερο από την περίπτωση των αντίχριστων και των Φαρισαίων. Τι το καθιστά καλύτερο; Επειδή έχουν συνείδηση κι αίσθημα ντροπής, τα λόγια έκθεσης των άλλων ανθρώπων τρυπούν την καρδιά τους. Παρόλο που μπορεί να νιώθουν ντροπιασμένοι, σαν να έχει πληγεί η αξιοπρέπειά τους, μπορούν τουλάχιστον να αναγνωρίσουν ότι αυτά τα λόγια είναι σωστά. Ακόμη κι αν δεν είναι σε θέση να σώσουν την υπόληψή τους, βαθιά μέσα τους έχουν ήδη αναγνωρίσει αυτά τα λόγια, έχουν υποταχθεί σ’ αυτά και τα έχουν ήδη αποδεχθεί. Σε τι διαφέρουν οι αντίχριστοι; Γιατί λέμε ότι οι αντίχριστοι είναι μοχθηροί; Η μοχθηρία των αντίχριστων έγκειται στο γεγονός ότι όταν ακούν κάτι που είναι σωστό, όχι μόνο δεν είναι σε θέση να το αποδεχθούν, αλλά αντιθέτως, το μισούν. Επιπλέον, καταφεύγουν στα δικά τους μέσα, ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες, λόγους και διάφορους αντικειμενικούς παράγοντες για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να δώσουν εξηγήσεις. Ποιον σκοπό θέλουν να πετύχουν; Ο στόχος τους είναι να μετατρέψουν τα αρνητικά πράγματα σε θετικά και τα θετικά πράγματα σε αρνητικά. Θέλουν να αντιστρέψουν την κατάσταση. Δεν είναι μοχθηρό αυτό; Σκέφτονται: «Όσο δίκιο κι αν έχεις και όσο κι αν συμφωνούν τα λόγια σου με την αλήθεια, μπορείς να αντισταθείς στην ευφράδειά μου; Παρόλο που όλα μου τα λόγια είναι ξεκάθαρα ψεύτικα, απατηλά και παραπλανητικά, θα εξακολουθώ να αρνούμαι και να καταδικάζω όσα λες». Δεν είναι μοχθηρό αυτό; Είναι όντως μοχθηρό. Πιστεύεις ότι οι αντίχριστοι, όταν βλέπουν καλούς ανθρώπους, δεν τους θεωρούν ειλικρινείς βαθιά μέσα τους; Τους θεωρούν ειλικρινείς και πιστεύουν ότι επιδιώκουν την αλήθεια, αλλά ποιος είναι ο ορισμός τους για την ειλικρίνεια και την επιδίωξη της αλήθειας; Πιστεύουν ότι οι ειλικρινείς άνθρωποι είναι ανόητοι. Αποστρέφονται, απεχθάνονται και βλέπουν εχθρικά την επιδίωξη της αλήθειας. Πιστεύουν ότι είναι ψεύτικη, ότι κανείς δεν θα μπορούσε να είναι τόσο ανόητος ώστε να απαρνηθεί τα πάντα για να επιδιώξει την αλήθεια, να λέει τα πάντα σε όλους και να εμπιστεύεται τα πάντα στον Θεό. Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος. Θεωρούν ότι όλες αυτές οι πράξεις είναι ψεύτικες, και δεν πιστεύουν σε καμία από αυτές. Πιστεύουν οι αντίχριστοι ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και δίκαιος; (Όχι.) Επομένως, γεννιούνται ερωτηματικά στο μυαλό τους για όλα αυτά τα πράγματα. Τι υπονοείται εδώ; Πώς ερμηνεύουμε αυτόν τον σωρό από ερωτηματικά; Δεν είναι ότι απλώς τα αμφισβητούν ή αμφιβάλουν γι’ αυτά. Στο τέλος, τα αρνούνται κι έχουν ως στόχο να αντιστρέψουν την κατάσταση. Τι εννοώ «να αντιστρέψουν την κατάσταση»; Σκέφτονται: «Τι όφελος έχει να είναι κανείς τόσο δίκαιος; Ένα χιλιοειπωμένο ψέμα μετατρέπεται σε αλήθεια. Αν κανείς δεν λέει την αλήθεια, τότε αυτή παύει να είναι η αλήθεια και δεν έχει καμία χρησιμότητα. Είναι απλώς ένα ψέμα!» Δεν αντιστρέφουν έτσι το σωστό και το λάθος; Αυτή είναι η μοχθηρία του Σατανά: διαστρεβλώνει τα γεγονότα και αντιστρέφει το σωστό και το λάθος. Αυτό τους αρέσει. Οι αντίχριστοι είναι άριστοι στην προσποίηση και την εξαπάτηση. Ασφαλώς, αυτό στο οποίο αριστεύουν είναι σύμφυτο με τον πυρήνα τους, και αυτό που είναι σύμφυτο με τον πυρήνα τους είναι ακριβώς αυτό που έχουν στη φύση-ουσία τους. Ακόμη περισσότερο, είναι αυτό που ποθούν κι αγαπούν, και είναι επίσης ο κανόνας που ακολουθεί για να επιβιώσει στον κόσμο. Πιστεύουν σε ρητά όπως: «Οι καλοί πεθαίνουν νωρίς, ενώ οι κακοί ζουν ως τα βαθιά γεράματα», «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω», «Καθενός η μοίρα είναι στα δικά του χέρια», «Ο άνθρωπος θα υπερισχύσει της φύσης», και ούτω καθεξής. Εναρμονίζεται καμία από αυτές τις δηλώσεις με την ανθρώπινη φύση ή με τους φυσικούς νόμους που μπορούν να κατανοήσουν οι κανονικοί άνθρωποι; Ούτε μία. Πώς, λοιπόν, μπορούν οι αντίχριστοι να είναι λάτρεις αυτών των διαβολικών ρητών του Σατανά και μάλιστα να τα έχουν ως φιλοσοφία ζωής τους; Το μόνο που θα μπορούσε να πει κάποιος είναι ότι αυτό συμβαίνει επειδή η φύση τους είναι πολύ μοχθηρή.

Σε διάστημα ενός περίπου έτους, ήρθα κάμποσες φορές σε επαφή με έναν επικεφαλής εκκλησίας. Παρότι είχαμε πολλές ευκαιρίες να συναντηθούμε, οι συζητήσεις μας ήταν περιορισμένες επειδή δεν ήταν άνθρωπος που μιλούσε ελεύθερα. Τι σημαίνει «δεν ήταν άνθρωπος που μιλούσε ελεύθερα»; Σημαίνει ότι δεν έλεγε πολλά, ακόμη κι όταν του έκανες ερωτήσεις. Ήταν, όμως, έτσι και στις αλληλεπιδράσεις του με τους άλλους ανθρώπους στην εκκλησία; Δύο ήταν οι πιθανές περιπτώσεις. Με όσους είχαν τις ίδιες απόψεις μ’ εκείνον, είχε πολλά να πει. Με όσους, όμως, δεν είχαν τις ίδιες απόψεις μ’ εκείνον, γινόταν επιφυλακτικός και δεν μιλούσε το ίδιο ελεύθερα. Αργότερα, συνόψισα τις πέντε «κλασικές» φράσεις που είπε συνολικά κατά τη διάρκεια των αλληλεπιδράσεών Μου μαζί του. Εφόσον δεν μιλούσε ελεύθερα, όποτε έλεγε κάτι, αυτό κατέληγε να γίνει «κλασική» φράση. Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; Μπορούμε να τον πούμε «διακεκριμένο άνθρωπο»; Είναι αρκετά φυσιολογικό οι επικεφαλής ή οι εργάτες της εκκλησίας να έρχονται σε επαφή μαζί Μου και να συζητάμε για διάφορα θέματα, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, αυτός ο άνθρωπος ήταν ιδιαίτερος. Είπε μόνο πέντε φράσεις, πέντε απίστευτα «κλασικές» φράσεις. Ακούστε τι είναι αυτό που κάνει τις συγκεκριμένες φράσεις τόσο «κλασικές». Η κάθε του φράση έχει το δικό της πλαίσιο και κρύβει πίσω της μια σύντομη ιστορία. Ας δούμε πρώτα πώς προέκυψε η πρώτη του φράση.

Στην εκκλησία, λοιπόν, όπου ήταν επικεφαλής, υπήρχε ένας πονηρός άνθρωπος που είχε κάνει πολλά κακά πράγματα και είχε προκαλέσει αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας. Εφόσον όλοι έβλεπαν ότι ήταν πονηρός άνθρωπος, άρχισαν να συναναστρέφονται και να συζητούν γι’ αυτόν. Αν επρόκειτο να τον αποβάλουν και να τον διώξουν, θα έπρεπε να γίνει σχετική ανακοίνωση στην εκκλησία, ώστε να γνωρίζουν όλοι τι κακά πράγματα είχε κάνει και γιατί θα τον χαρακτήριζαν πονηρό άνθρωπο και θα τον έδιωχναν. Την ώρα που εκτίθεντο κάποια από τα κακά πράγματα που είχε κάνει αυτός ο πονηρός άνθρωπος, ο εν λόγω επικεφαλής, ο οποίος συνήθως δεν μιλούσε πολύ, πήρε τον λόγο και είπε: «Είχε καλές προθέσεις». Ποια ήταν η άποψή του γι’ αυτόν τον πονηρό άνθρωπο που έκανε αυτά τα κακά πράγματα και προκάλεσε αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας; «Είχε καλές προθέσεις ο άνθρωπος». Πίστευε ότι, εφόσον ένας πονηρός άνθρωπος έχει καλές προθέσεις, τα κακά πράγματα που κάνει συμφωνούν με την αλήθεια. Στο μυαλό του, εφόσον αυτός ο άνθρωπος έχει καλές προθέσεις, είτε η φύση των πράξεών του είναι καλή είτε κακή, και ανεξάρτητα από τις συνέπειές τους, ακόμη και οι διαταράξεις και οι αναστατώσεις που προκαλεί συμφωνούν με την αλήθεια. «Είχε καλές προθέσεις». Αυτή ήταν η πρώτη φράση που είπε αυτός ο επικεφαλής. Έχετε ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο; Είναι ξεκάθαρο ότι ένας πονηρός άνθρωπος κάνει κακό, κι ωστόσο κάποιος λέει ότι αυτός ο άνθρωπος είχε καλές προθέσεις όταν έκανε αυτά τα κακά πράγματα. Έχετε όλοι σας διάκριση σχετικά με αυτήν τη φράση; Πιστεύω ότι ορισμένοι μπορεί να παραπλανηθούν από αυτήν τη φράση, διότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι εφόσον κάποιος έχει καλές προθέσεις, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται, κι ότι αν κάποιος κάνει κάτι κακό με καλές προθέσεις, δεν κάνει σκοπίμως κακό. Αφού αυτός ο επικεφαλής υποκίνησε και παραπλάνησε κάποιους ανθρώπους με τέτοιον τρόπο, ήταν πιθανό εκείνοι να ταχθούν στο πλευρό του επικεφαλής και ν’ αρχίσουν να συμπάσχουν με τον πονηρό άνθρωπο. Αν δεν τους είχε παραπλανήσει αυτός ο επικεφαλής, οι περισσότεροι άνθρωποι θα είχαν κατανοήσει σωστά το συγκεκριμένο ζήτημα και θα σκέφτονταν ότι θα έπρεπε να αποβάλουν και να διώξουν αυτόν τον πονηρό άνθρωπο για το κακό που έκανε. Ωστόσο, αφού τους υποκίνησε και τους παραπλάνησε αυτός ο επικεφαλής, ορισμένοι σκέφτονταν ως εξής: «Είχε καλές προθέσεις· λογικό αυτό. Μερικές φορές κι εμείς είμαστε έτσι. Αν, λοιπόν, κάνουμε κάτι κακό, έχοντας, όμως, καλές προθέσεις, θα μας αποβάλουν και θα μας διώξουν κι εμάς;» Έτσι, τάχθηκαν στο πλευρό αυτού του επικεφαλής. Γιατί; Σκεφτόντουσαν το δικό τους μέλλον. Δεν ήταν εύκολο να αποδεχθούν τη φράση που είπε αυτός ο επικεφαλής; Ποιες συνέπειες είχε το γεγονός ότι την αποδέχθηκαν; Άρχισαν να έχουν αμφιβολίες για τον Θεό, για τη δίκαιη διάθεσή Του και για τις αρχές των ενεργειών Του. Άρχισαν να έχουν αμφιβολίες για τις αρχές σύμφωνα με τις οποίες ενεργεί ο οίκος του Θεού, τους γεννήθηκαν κάποια ερωτηματικά γι’ αυτές κι έπειτα τις καταδίκασαν. Τέτοιες αμφιβολίες έτρεφαν στην καρδιά τους. Στην πραγματικότητα, αυτόν τον πονηρό άνθρωπο δεν τον έδιωχναν επειδή είχε κάνει ένα κακό πράγμα. Στον οίκο του Θεού, κανείς δεν διώχνεται απλώς και μόνο επειδή έκανε ένα περιστασιακό λάθος, είτε κάνει χειρωνακτική εργασία, είτε ένα ειδικό καθήκον, είτε ένα καθήκον που απαιτεί τεχνικές δεξιότητες. Όλοι χαρακτηρίζονται πρώτα από τους επικεφαλής της εκκλησίας και από τους αδελφούς και τις αδελφές συνολικά για τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν συστηματικά, κι έπειτα αντιμετωπίζονται. Αν, για παράδειγμα, κάποιος είναι πάντα τεμπέλης όταν είναι να εργαστεί και βρίσκει δικαιολογίες για να το αποφύγει, είναι σωστό, με βάση αυτήν τη συμπεριφορά, να τον διώξουν; (Είναι, ναι.) Ακριβώς, είναι σωστό. Αν, για παράδειγμα, σου ανατεθεί να καθαρίζεις, αλλά εσύ όλη την ώρα τρως ηλιόσπορους, πίνεις τσάι, διαβάζεις εφημερίδα και σκορπάς αδιάφορα τα τσόφλια από τους ηλιόσπορους εδώ κι εκεί, δεν αμελείς τα καθήκοντά σου; Όχι μόνο δεν καθαρίζεις, αλλά τα κάνεις κι όλα άνω-κάτω, κι αυτό σημαίνει ότι αμελείς τα καθήκοντά σου. Αν είσαι ανίκανος στην εργασία σου, είναι απολύτως σύμφωνο με τις αρχές να σε διώξουν και δεν πρέπει να φέρεις αντιρρήσεις. Ωστόσο, αυτός ο επικεφαλής της εκκλησίας ισχυρίστηκε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε καλές προθέσεις, κι αυτό παραπλάνησε τους άλλους. Αφού ο επικεφαλής υποκίνησε και παραπλάνησε τους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο, κάποιοι ακολούθησαν τη λογική του και κατέληξαν σε συναίνεση. Όταν, όμως, έπραξαν με αυτόν τον τρόπο, πού τοποθέτησαν τον Θεό και τις αλήθεια-αρχές; Έγιναν σαν οικογένεια, μιλούσαν για «την εκκλησία μας» και «τον οίκο του Θεού μας». Πώς ορίζεται η «εκκλησία» κι ο «οίκος του Θεού»; Μπορεί να υπάρχει οίκος του Θεού εκεί που δεν υπάρχει Θεός; (Όχι.) Αν σε ένα μέρος δεν υπάρχει Θεός, μπορεί να υπάρχει ή να δημιουργηθεί εκεί εκκλησία; (Όχι.) Τι εννοούσαν, λοιπόν, όταν έλεγαν «μας»; Εννοούσαν ότι είχαν διαχωριστεί από τον Θεό. Η εκκλησία έγινε εκκλησία αυτού του μπερδεμένου επικεφαλής· εκείνος έγινε ο αφέντης της εκκλησίας, ενώ οι δήθεν αδελφοί και αδελφές κι αυτοί οι μπερδεμένοι άνθρωποι δημιούργησαν μια κλίκα μαζί του και συμπεριφέρονταν απέναντί του σαν συγγενείς. Απομακρύνθηκαν από τον Θεό, κι έτσι ο Θεός ανέλαβε έναν ρόλο έξω από τον «οίκο του Θεού». Αυτές οι συνέπειες προέκυψαν όταν ο εν λόγω επικεφαλής είπε αυτήν την πρώτη φράση υπό αυτές τις συνθήκες. Όλοι τον επιδοκίμασαν έντονα, και σκέφτηκαν: «Ο επικεφαλής της εκκλησίας μας είναι δίκαιος, μας σκέφτεται, συγχωρεί τις αδυναμίες μας και μάλιστα μας υπερασπίζεται. Όταν κάνουμε λάθη, ο Θεός πάντα μας εκθέτει και μας κλαδεύει. Ο επικεφαλής μας, όμως, πάντα μας προστατεύει, όπως μια κλώσα προστατεύει τα κλωσόπουλά της. Με αυτόν στο πλευρό μας, δεν θα γίνει καμία αδικία εις βάρος μας». Όλοι τον ευγνωμονούσαν. Αυτές ήταν οι συνέπειες της πρώτης φράσης που είπε αυτός ο επικεφαλής.

Ας συνεχίσουμε με τη δεύτερη φράση που είπε αυτός ο επικεφαλής. Υπήρχε στην εκκλησία κάποιο έργο που αφορούσε εξωτερικές υποθέσεις, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι είτε δεν μπορούσαν να το εκτελέσουν είτε δεν μπορούσαν να το αναλάβουν επειδή ήταν πολύ απασχολημένοι με τα δικά τους καθήκοντα. Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που ήταν πιστοί στα λόγια μόνο, αλλά καλοί στον χειρισμό εξωτερικών υποθέσεων, με αποτέλεσμα ο οίκος του Θεού να διαθέτει λίγα χρήματα για να αναλάβει αυτές τις εργασίες ένας τέτοιος άνθρωπος. Ορισμένες, μάλιστα, φορές δαπανούσε και κάποια επιπλέον χρήματα για να χειριστεί αυτός ο άνθρωπος κάμποσες εργασίες εκ μέρους της εκκλησίας. Πείτε Μου, αποτελεί παραβίαση των αρχών του οίκου του Θεού η δαπάνη 200 επιπλέον γουάν για τον χειρισμό τέτοιων ζητημάτων; Ήταν ο μοναδικός τρόπος χειρισμού αυτών των ζητημάτων, κι απέφερε καλά αποτελέσματα, οπότε έτσι γινόταν ο χειρισμός τους. Δίνοντας σε αυτόν τον άνθρωπο 200 επιπλέον γουάν, ο οίκος του Θεού μπορούσε να χειριστεί με μεγαλύτερη ευκολία αυτά τα ζητήματα, κι έτσι επιλύθηκαν πολλά προβλήματα. Άξιζε τον κόπο να δαπανηθούν 200 επιπλέον γουάν; (Άξιζε τον κόπο.) Οπωσδήποτε άξιζε τον κόπο. Καλώς έγιναν έτσι τα πράγματα. Αν ο οίκος του Θεού έδινε αυτά τα 200 γουάν σε κάποιον που δεν μπορούσε να χειριστεί αυτές τις εργασίες, θα ήταν καθαρή σπατάλη. Το γεγονός ότι του έδωσε αυτά τα 200 γουάν σήμαινε ότι αυτές οι εργασίες θα μπορούσαν να γίνουν καλά. Ήταν, λοιπόν, σύμφωνο με τις αρχές να χειριστεί ο οίκος του Θεού τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο; (Ήταν σύμφωνο με τις αρχές.) Επομένως, ήταν σύμφωνο με τις αρχές να μη συζητηθεί αυτό ούτε να ανακοινωθεί στους αδελφούς και στις αδελφές; (Ήταν σύμφωνο με τις αρχές.) Έχει ο Άνωθεν το δικαίωμα να χειρίζεται τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο; (Ναι.) Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Ωστόσο, αυτός ο επικεφαλής της εκκλησίας είπε: «Οι αδελφοί και οι αδελφές είπαν ότι δόθηκαν σε αυτόν τον άνθρωπο 200 επιπλέον γουάν… Απλώς ρωτάω γι’ αυτό το ζήτημα εκ μέρους των αδελφών. Δεν κατανοούν αυτήν την αρχή και θέλουμε να αναζητήσουμε πώς να συναναστραφούμε πάνω σε αυτήν την πτυχή της αλήθειας». Κάθε πρόταση που έλεγε, την άφηνε στη μέση. Αυτή ήταν η δεύτερη φράση του. Προφανώς, αυτή η φράση ήταν μια ερώτηση που σήμαινε το εξής: «Λες πως ό,τι κάνεις είναι σύμφωνο με τις αρχές, αλλά αυτό δεν είναι, και κάποιοι αδελφοί και αδελφές έχουν απόψεις κι αντιλήψεις σχετικά με το θέμα, οπότε πρέπει να σε ρωτήσω γι’ αυτό εκ μέρους τους. Πώς το εξηγείς αυτό το θέμα; Δώσε μου μια εξήγηση». Αυτό είναι ερώτηση, έτσι δεν είναι; Αναλύστε, λοιπόν, τώρα πόσα μηνύματα περιελάμβανε αυτή η φράση. Ποια είναι η γνώμη σας όταν ακούτε κάτι τέτοιο; Πώς βλέπετε αυτόν τον άνθρωπο με βάση το συγκεκριμένο ζήτημα; (Θεέ μου, υπήρχε ένας τόνος αμφισβήτησης σε αυτήν του τη φράση. Αμφισβητούσε τον Θεό. Στην πραγματικότητα, είχε τις δικές του αντιλήψεις γι’ αυτό το ζήτημα. Αντί να εκφράσει τις πραγματικές του σκέψεις, είπε ότι οι αδελφοί και οι αδελφές ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν να αποδεχθούν την απόφαση του Άνωθεν, ότι εκείνοι είχαν απόψεις για το θέμα. Ως επικεφαλής της εκκλησίας, εφόσον οι αδελφοί και οι αδελφές είχαν αντιλήψεις, θα έπρεπε να είχε συναναστραφεί μαζί τους πάνω στην αλήθεια για να επιλύσει αυτό το ζήτημα. Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο δεν το επέλυσε, αλλά έφτασε και σε σημείο να αμφισβητήσει τον Θεό με αυτές τις αντιλήψεις. Έχει δόλια και μοχθηρή διάθεση.) Αναφέρθηκαν δύο σημεία: Το ένα είναι ότι αμφισβητούσε τον Άνωθεν και το άλλο είναι το γεγονός ότι, παρότι είχε ήδη αντιλήψεις μέσα του, είπε το εξής: «Οι αδελφοί και οι αδελφές δεν κατανοούν τις αρχές και θέλουν να τις αναζητήσουν». Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με αυτήν τη φράση; Τόσο μεγάλη σημασία είχαν οι αδελφοί και οι αδελφές για εκείνον; Εφόσον θεωρούσε τόσο σημαντική τη ζωή-είσοδο των αδελφών, γιατί, όταν διαμόρφωσαν τόσο ισχυρές αντιλήψεις, δεν έλυσε αυτό το πρόβλημα; Δεν ήταν αμελής στο καθήκον του; Ήταν αμελής. Δεν επέλυσε το ζήτημα, και μάλιστα επικαλέστηκε ξεδιάντροπα τις αντιλήψεις των αδελφών για να αμφισβητήσει τον Άνωθεν. Σε τι ήταν, άρα, καλός; Τι τον έκανε ικανό να αμφισβητεί; Δεν είχε κι ο ίδιος αντιλήψεις; Δεν είχε κι ο ίδιος σκέψεις σχετικά με την απόφαση του Άνωθεν; Δεν πίστευε κι ο ίδιος ότι ο χειρισμός αυτού του ζητήματος δεν ήταν σωστός; Εκείνα τα 200 γουάν δεν δαπανήθηκαν για τον ίδιο, οπότε ένιωσε ότι έχασε μια ευκαιρία, έτσι δεν είναι; Σκέφτηκε: «Θα έπρεπε να έχω πάρει εγώ αυτά τα επιπλέον 200 γουάν, τα αξίζουμε. Αυτός ο τύπος είναι δύσπιστος· δεν έπρεπε να τα πάρει αυτός. Εμείς πιστεύουμε πραγματικά στον θεό και είμαστε μέλη του οίκου του θεού, ενώ εκείνος όχι». Αυτό δεν εννοούσε; (Ναι.) Αυτό ακριβώς εννοούσε. Και δεν το είπε ευθέως, αλλά κόμπιαζε. Τώρα που το ακούσατε αυτό, το καταλαβαίνετε ή όχι; Ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό το θέμα της δαπάνης χρημάτων; Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν αυτό το δευτερεύον ζήτημα. Αν λάβει κανείς υπόψη του το τεράστιο έργο που γίνεται στον οίκο του Θεού, ήταν όντως ανάγκη να επισημάνει αυτός ο επικεφαλής το ότι δαπανήθηκε ένα ποσό 200 επιπλέον γουάν; Άλλωστε, τα χρήματα δεν βγήκαν από τη δική του τσέπη, οπότε γιατί αναστατώθηκε τόσο πολύ; Δεν ένιωσε απλώς ζήλια όταν είδε ότι οι άλλοι ήταν καλοί άνθρωποι; Αυτό δεν εννοούσε; Είστε σε θέση να καταλάβετε αυτό που μόλις σας εξήγησα; Υπάρχει κανείς από εσάς που διαφωνεί και λέει: «Όχι! Μα να δαπανηθούν 200 επιπλέον γουάν χωρίς να το γνωρίζουμε· είναι τρομερό που δεν μας δόθηκε το δικαίωμα να το μάθουμε. Δεν είναι αυτό σπατάλη των προσφορών του οίκου του Θεού;» Ποια είναι η έννοια του οίκου του Θεού; Ποια είναι η έννοια των προσφορών; Άκου να σου πω, οι προσφορές δεν ανήκουν σε όλους, δεν ανήκουν στους αδελφούς και στις αδελφές. Αν υπήρχαν μόνο αδελφοί και αδελφές και δεν υπήρχε Θεός, δεν θα λεγόταν «οίκος του Θεού». Όταν εμφανίζεται κι εργάζεται ο Θεός, όταν καλεί τους ανθρώπους ενώπιόν Του και ιδρύει την εκκλησία, τότε είναι οίκος του Θεού. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές προσφέρουν τη δεκάτη, αυτή δεν προσφέρεται στον οίκο του Θεού ούτε στην εκκλησία, και σίγουρα δεν προσφέρεται σε κανένα μεμονωμένο άτομο. Στον Θεό προσφέρουν αυτήν τη δεκάτη. Με απλά λόγια, αυτά τα χρήματα δίνονται στον Θεό. Είναι ιδιωτική Του ιδιοκτησία. Τι σημαίνει «ιδιωτική Του ιδιοκτησία»; Σημαίνει ότι ο Θεός μπορεί να τη διαθέσει όπως θέλει, κι ότι ο επικεφαλής δεν είχε καμία δουλειά να εμπλακεί. Για να σου πω τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ήταν λίγο υπερβολικό και περιττό να κάνει ερωτήσεις και να θέλει να αναζητήσει την αλήθεια λόγω αυτού του ζητήματος. Απλώς υποκρινόταν και προσποιούνταν! Υπήρχαν ένα σωρό σημαντικά ζητήματα για τα οποία αυτός ο επικεφαλής δεν είχε αναζητήσει την αλήθεια, κι ωστόσο επέλεξε να την αναζητήσει γι’ αυτό το ζήτημα. Γιατί δεν χειρίστηκε αυτόν τον πονηρό άνθρωπο; Γιατί δεν αναζήτησε την αλήθεια και δεν είπε: «Αυτός ο άνθρωπος είχε κάποιες εκδηλώσεις που έδειχναν ότι κάνει το κακό. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές τον έχουν σιχαθεί. Δεν θα έπρεπε να το χειριστώ αυτό;» Ο επικεφαλής δεν ρώτησε γι’ αυτό. Ήταν εντελώς τυφλός σε σχέση με αυτόν τον πονηρό άνθρωπο. Δεν είναι πρόβλημα αυτό; Ποια ήταν η πρώτη φράση που είπε αυτός ο επικεφαλής; (Είχε καλές προθέσεις.) «Είχε καλές προθέσεις». Δείτε πόσο «αγαθός» ήταν αυτός ο άνθρωπος. Τι υποκριτής! Ήταν μοχθηρός, κι ωστόσο τα λόγια του ήταν γεμάτα αγαθοσύνη και ηθική. Έσταζαν μέλι τα λόγια του, αλλά ήταν γεμάτη δηλητήριο η καρδιά του, και δεν συμπεριφερόταν σαν άνθρωπος. Ποια ήταν η δεύτερη φράση του; «Ο οίκος του Θεού έδωσε σε κάποιον 200 επιπλέον γουάν για να ολοκληρώσει μια εργασία. Θέλω να αναζητήσω εκ μέρους των αδελφών πώς θα πρέπει να κατανοήσουμε και να συλλάβουμε την αρχή σε αυτό το ζήτημα». Το διατύπωσα σε μια ολοκληρωμένη πρόταση. Ασφαλώς, εκείνος δεν το είπε έτσι. Ήταν διστακτικός, κι έτσι δεν μπορούσε να καταλάβει εύκολα κανείς τι εννοούσε. Έτσι ακριβώς μιλούσε. Αυτή ήταν η δεύτερη φράση που είπε αυτός ο επικεφαλής.

Ακούστε τώρα την τρίτη φράση που είπε αυτός ο επικεφαλής. Δούλευαν όλοι μαζί. Είχαν αναλάβει να σκάψουν. Στον καθένα είχε ανατεθεί να γεμίσει ένα καλάθι με χώμα. Ένας, λοιπόν, απ’ αυτούς δούλευε γρήγορα και τελείωσε πρώτος, κι έτσι κάθισε για να πιει λίγο νερό και να ξεκουραστεί, όσο περίμενε όλους τους άλλους. Τότε, κάτι πήγε στραβά. Τι πήγε στραβά; Προέκυψε το τρίτο πρόβλημα. Ήρθε και πάλι ο επικεφαλής να ρωτήσει τον Άνωθεν, λέγοντας: «Έχουμε κάποιον εδώ που δουλεύει γρήγορα και κάνει σβέλτες κινήσεις, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα μαζί του. Όταν τελειώνει τη δουλειά, απλώς κάθεται εκεί και δεν βοηθάει κανέναν άλλο, με αποτέλεσμα να έχουν όλοι αρχίσει να σχηματίζουν διάφορες απόψεις γι’ αυτόν». Ο Άνωθεν αδελφός ρώτησε: «Τεμπελιάζει συνήθως στη δουλειά του;» Ο επικεφαλής απάντησε: «Όχι. Απλώς δουλεύει γρήγορα, κι όταν τελειώνει, απλώς κάθεται εκεί και περιμένει, δεν βοηθάει κανέναν, οπότε οι αδελφοί και οι αδελφές έχουν σχηματίσει κάποιες απόψεις γι’ αυτόν, λένε ότι δεν έχει συμπόνια». Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές το ανέφεραν αυτό, ο συγκεκριμένος επικεφαλής στενοχωρήθηκε. Σκέφτηκε: «Πω πω, κοίτα πόσο άσπλαχνος είναι αυτός ο άνθρωπος! Οι αδελφοί και οι αδελφές μου έχουν κουραστεί από τη δουλειά, δουλεύουν με αργούς ρυθμούς, και κανείς δεν τους βοηθάει». Εφόσον αναστατώθηκε ολόκληρη η ομάδα, αναστατώθηκε και ο ίδιος. Πόσο «συμπονετικός»! Σήκωσε αυτό το «φορτίο» και πήγε να το αναφέρει στον Άνωθεν. Το πρώτο πράγμα που ρώτησε ήταν: «Μπορεί να τιμωρηθεί ένας τέτοιος άνθρωπος;» Πείτε Μου, πιστεύετε ότι μπορεί να τιμωρηθεί ένας τέτοιος άνθρωπος; (Όχι.) Ποια είναι, λοιπόν, η αντίδρασή σας όταν το ακούτε αυτό; Έχετε ανάμεικτα συναισθήματα; Νιώθετε αναστάτωση; (Ναι.) Ο οίκος του Θεού πάντοτε συναναστρεφόταν λέγοντας ότι οι άνθρωποι πρέπει να κατανοούν την αλήθεια και να φέρονται δίκαια στους άλλους, αλλά ο συγκεκριμένος επικεφαλής δεν μπορούσε να κάνει ούτε αυτό το ασήμαντο πράγμα. Πίστευε ότι θα ήταν δίκαιο να τιμωρηθεί αυτός ο άνθρωπος. Δεν είναι μοχθηρό αυτό; (Ναι.) Σκέφτηκε: «Οι αδελφοί και οι αδελφές μου υποφέρουν, και μου έχουν αναφέρει ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει συμπόνια. Ως επικεφαλής, πώς μπορώ να πάρω με το μέρος μου αυτούς τους ανθρώπους, να τους καθησυχάσω, να τους προστατεύσω, να φροντίσω να μην αδικηθούν και να μη νιώθουν ριγμένοι;» Η πρώτη του αντίδραση ήταν να τιμωρήσει αυτόν τον άνθρωπο, γιατί σκέφτηκε ότι αν το έκανε αυτό, θα καταλάγιαζε ο θυμός όλων, κι όλα θα ήταν δίκαια και ισότιμα. Αυτό δεν ήθελε να κάνει; (Ναι.) Σκέφτηκε: «Όλοι τρώμε το ίδιο φαγητό, ζούμε στο ίδιο μέρος κι έχουμε την ίδια μεταχείριση. Με ποιο δικαίωμα δουλεύεις τόσο γρήγορα; Εφόσον δουλεύεις γρήγορα, γιατί δεν βοηθάς τους άλλους;» Πείτε Μου, τι σκέφτονται οι άνθρωποι όταν το ακούνε αυτό; «Είναι αμαρτία να δουλεύει κανείς γρήγορα. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν πρέπει ποτέ να δουλεύουμε γρήγορα. Δεν θα μας βγει σε καλό όσο είμαστε στα χέρια αυτού του επικεφαλής. Δεν είναι καλό να δουλεύει κανείς γρήγορα ούτε και να είναι δραστήριος. Είναι δικαιολογημένο να είναι κανείς αργός!» Ο Άνωθεν ρώτησε τον επικεφαλής: «Κι εκείνους που δουλεύουν αργά; Τους ανταμείβεις;» Ο επικεφαλής βρέθηκε σε αμηχανία, αλλά δεν έδειξε μπερδεμένος. Είπε: «Όχι, δεν μπορώ να τους ανταμείψω. Ωστόσο, αυτός ο τύπος που δουλεύει γρήγορα θα έπρεπε να τιμωρηθεί. Όλοι οι αδελφοί και οι αδελφές λένε ότι πρέπει να τιμωρηθεί». Αυτήν τη φράση ψέλλισε. Πείτε Μου, αυτή η φράση αντιπροσωπεύει πραγματικά τους αδελφούς και τις αδελφές ή μήπως αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον επικεφαλής; (Αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον επικεφαλής.) Ας αφήσουμε κατά μέρος τους αδελφούς και τις αδελφές. Ανάμεσά τους, υπάρχουν κάθε λογής μπερδεμένοι άνθρωποι: εκείνοι που δεν αγαπούν την αλήθεια, εκείνοι που μιλάνε άτιμα, εκείνοι που είναι εγωιστές και ιδιοτελείς, εκείνοι που υποκινούν καυγάδες, εκείνοι που μιλάνε χωρίς αρχές κι εκείνοι που ενεργούν χωρίς καμία ηθική βάση. Άραγε, τι είδους άνθρωπος δεν υπάρχει ανάμεσά τους; Ποια ήταν, λοιπόν, η ευθύνη του ως επικεφαλής της εκκλησίας; Ήταν, μήπως, να μιλήσει εκ μέρους των αδελφών που έχουν επιρροή, να υπερασπιστεί αυτές τις μοχθηρές τάσεις κι αυτές τις πονηρές πρακτικές; (Όχι.) Τότε ποια ήταν η ευθύνη του; Όταν εντόπισε στους αδελφούς και στις αδελφές κάποια ζητήματα στρέβλωσης και παρέκκλισης, η δική του ευθύνη ήταν να χρησιμοποιήσει την αλήθεια για να τα επιλύσει, ώστε οι άνθρωποι αυτοί να μπορέσουν να καταλάβουν ποια προβλήματα και ζητήματα υπήρχαν στις δικές τους καταστάσεις, κι έτσι να τους κάνει να αποκτήσουν αυτογνωσία, να κατανοήσουν την αλήθεια και να προσέλθουν ενώπιον του Θεού. Αυτή δεν είναι η ευθύνη ενός επικεφαλής εκκλησίας; (Ναι.) Την εκπλήρωσε; Όχι μόνο δεν μπόρεσε να την εκπληρώσει, αλλά καλλιέργησε αυτές τις μοχθηρές τάσεις κι αυτές τις πονηρές πρακτικές, αφού προστάτευσε, υποκίνησε και ενέκρινε την αναπαραγωγή τους και τη διάδοσή τους στην εκκλησία. Δεν είναι μοχθηρό αυτό; (Είναι.) Πείτε Μου, μόλις ένας άνθρωπος με τέτοια μοχθηρή διάθεση κλαδευτεί και εκτεθεί από τον Άνωθεν, θα απειθεί βαθιά μέσα του; (Ναι.) Σίγουρα θα απειθεί. Θα φέρεται δίκαια στους άλλους σύμφωνα με τις αρχές που του έδωσε ο Άνωθεν; Σε καμία περίπτωση. Μπορείς να δεις από τα λόγια που είπε ότι ήταν πολύ πανούργος. Αργότερα, σκέφτηκα το εξής: «Αν όσοι δουλεύουν γρήγορα τιμωρούνται, ποιος θα τολμήσει να δουλέψει γρήγορα; Όλοι θα γίνουν αργοί σαν χελώνες που δεν μπορούν να φτάσουν στην όχθη του ποταμού ακόμη κι αν περιφέρονται εκεί γύρω για τρεις μέρες». Έτσι δεν θα είναι τα πράγματα; Πέρα από την ανικανότητά του να φέρεται δίκαια στους άλλους, η πιο μοιραία και σοβαρή πτυχή αυτού του επικεφαλής, κι εκείνη που θα μπορούσε να παραπλανήσει περισσότερο τους ανθρώπους, ήταν πως ό,τι κακό κι αν έκαναν οι αδελφοί και οι αδελφές και όποιες λανθασμένες και παράλογες απόψεις κι αν διέδιδαν, όχι μόνο αδυνατούσε να τους διακρίνει και να τους διορθώσει, αλλά τους έκανε τα χατίρια, τους προστάτευσε και μάλιστα προσπαθούσε να τους ικανοποιήσει. Δεν ήταν ένας επικίνδυνος άνθρωπος; (Ήταν, ναι.) Ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος! Αυτή ήταν η τρίτη φράση που είπε αυτός ο επικεφαλής.

Ας συνεχίσουμε με την τέταρτη φράση. Επισκεπτόμουν συχνά την εκκλησία στην οποία ήταν υπεύθυνος αυτός ο επικεφαλής, και είχαν εκεί μερικές κότες. Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την εκκλησία, εκείνος έσφαζε κι από μια κότα. Τη μια μέρα μαγείρευαν κοτόσουπα, την άλλη κότα κοκκινιστή και την παράλλη κότα καπνιστή. Σκέφτηκα ότι αν συνέχιζα να πηγαίνω εκεί κάθε μέρα, σε λίγες μέρες μπορεί να εξαφανιζόταν ολόκληρο το κοτέτσι. Γιατί συνέβαινε αυτό; Όταν μαγείρευαν μια κότα, κάποιες φορές έτρωγα ένα κομμάτι, αλλά κάποιες άλλες δεν ήθελα· αυτοί, όμως, οι άνθρωποι την έτρωγαν ούτως ή άλλως, κι έτσι κατανάλωναν κάθε φορά μια ολόκληρη κότα. Αργότερα, σκέφτηκα το εξής: Αν κατανάλωναν μια ολόκληρη κότα κάθε φορά που ερχόμουν επίσκεψη, όσες κότες κι αν είχαν, με τον ρυθμό που τις έτρωγαν θα εξαντλούνταν πολύ γρήγορα. Είπα, λοιπόν, στον επικεφαλής ότι δεν γινόταν στο εξής να σφάξει άλλες κότες. Σωστό δεν ήταν αυτό που έκανα; (Ναι.) Να, όμως, που αυτό τον έφερε πραγματικά σε δύσκολη θέση. Ξεκίνησε με μια ερώτηση: «Αν δεν μπορούμε να σφάζουμε κότες, τότε…» Δεν μπορείς με τίποτα να φανταστείς τι ρώτησε μετά. Τι ξεστόμισε στο τέλος αφού κόμπιασε λίγο; «Και τι θέλεις να τρως τότε;» Είπα: «Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να φάω εκτός από κότες; Δεν είναι ο κήπος γεμάτος λαχανικά; Δεν έχω πρόβλημα να φάω οποιοδήποτε λαχανικό». Εννοούσε ότι εφόσον δεν τους επιτρεπόταν να σφάζουν κότες, έπρεπε και πάλι να φάω κάποιου είδους κρέας. Ήταν πολύ «ευγενικός», έτσι δεν είναι; Είπα: «Τι κρέας! Αν έχεις λαχανικά, τότε δεν θα φάω κρέας. Αν δεν σου πω Εγώ να σφάξεις τις κότες, μην τις σφάξεις!» Θα ήταν λογικά εύκολο να το καταλάβει κανείς αυτό, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Στη δική του περίπτωση, όμως, κατέληξε σε δίλημμα. Το γεγονός ότι δεν μπορούσε να σφάξει κότες τον έκανε να νιώθει πραγματικά άβολα. Άρχισε να συμπεριφέρεται πολύ περίεργα, σαν δαιμονισμένος. Εφόσον εκείνη τη φορά δεν μπορούσε να φάει κότα, την επόμενη φορά που ήρθα επίσκεψη, έκανε μια άλλη ερώτηση, η οποία μας φέρνει στην πέμπτη φράση. Ακούστε πώς οι ερωτήσεις του γινόντουσαν σταδιακά όλο και πιο γελοίες. Ποια ήταν η ερώτηση; Είπε: «Αφού δεν μπορούμε να σφάξουμε κότες, αλλά έχουμε και κουνέλια, θα προτιμούσες μήπως να φας κουνέλι;» Αυτό πραγματικά Με εκνεύρισε. Είπα: «Τα κουνελάκια που έχουμε είναι πολύ χαριτωμένα· έχουν λαμπερά κόκκινα μάτια και κατάλευκο τρίχωμα. Πόσο ωραία περνάνε έτσι που παίζουν εδώ κι εκεί. Γιατί σκέφτεσαι συνέχεια να φας κρέας; Δεν μπορείς χωρίς κρέας;» Δεν καταλάβαινα. Από την κουζίνα τους δεν έλειπε ποτέ το κρέας. Υπήρχαν άπειρα μπούτια κοτόπουλο και χοιρινά παϊδάκια. Δεν ήταν ότι δεν είχε κρέας να φάει, οπότε γιατί Με ρωτούσε διαρκώς για να σφάξει κουνέλια και να φάει το κρέας τους; Απλώς απάντησα κοφτά, λέγοντας το εξής: «Δεν σου επιτρέπω να τα σφάξεις! Ποιος είναι ο λόγος για όλες αυτές τις σφαγές;» Όταν Με είδε να απαντάω έτσι, άρχισε να φοβάται ότι θα κλαδευτεί και δεν τόλμησε να κάνει άλλες ερωτήσεις. Τι γεύματα μαγείρευε μετά από αυτό; Την περίοδο του Ιουνίου και του Ιουλίου, υπήρχαν κάθε λογής πράγματα στον κήπο. Υπήρχαν άφθονα πράσινα φυλλώδη και καρποφόρα λαχανικά. Μια μέρα, αυτός ο επικεφαλής ετοίμασε ένα τραπέζι γεμάτο φαγητά. Τι μαγείρεψε; Τηγανιτές φύτρες φασολιών, σούπα με φύτρες σόγιας, βραστό τόφου με ψάρι, τηγανιτά μπιζέλια με αυγά, τηγανιτά μανιτάρια. Δεν υπήρχε ούτε ένα πράσινο φυλλώδες λαχανικό στο τραπέζι. Έριξα μια ματιά σε όλα αυτά τα στεγνά πιάτα. Λόγω εποχής, επιβαλλόταν να φάμε κάτι φρέσκο, αλλά τα τρόφιμα που μαγείρεψε ήταν εντελώς εκτός εποχής. Σκέφτηκα: «Δεν είναι μοχθηρός αυτός ο άνθρωπος; Υπήρχαν κάθε λογής λαχανικά στον κήπο. Γιατί δεν μαγείρεψε μερικά πράσινα φυλλώδη λαχανικά;» Στο τέλος, είπα ότι πρέπει γρήγορα να τον διώξουμε. Όσο ήταν υπεύθυνος για τη μαγειρική ένας τέτοιος άνθρωπος, δεν θα κατάφερναν ποτέ να φάνε εποχικά τρόφιμα. Αντιθέτως, θα έτρωγαν πάντα τρόφιμα που ήταν εκτός εποχής. Είναι φυσιολογικό αυτό; Σε καμία περίπτωση δεν είναι φυσιολογικό!

Μέσα από τις ερωτήσεις που έκανε αυτός ο επικεφαλής και τον τρόπο με τον οποίο μαγείρευε, παρατήρησα πρώτον, ότι ο χαρακτήρας του ήταν κακός, δεύτερον, ότι είχε μοχθηρή και ύπουλη διάθεση, και τρίτον, ότι δεν επεδίωκε την αλήθεια. Ωστόσο, συνέβαινε και κάτι απρόσμενο· περίεργο, μάλιστα, θα έλεγε κανείς. Στο παρελθόν, κάθε φορά που γίνονταν εκλογές σε αυτήν την εκκλησία, εκείνος έπαιρνε τις περισσότερες ψήφους· ακόμη και στις επαναληπτικές εκλογές, και πάλι έπαιρνε τις περισσότερες ψήφους. Τι συνέβαινε κι ένας τέτοιος άνθρωπος έπαιρνε επανειλημμένα τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων; Δεν υπήρχαν λόγοι γι’ αυτό και από τις δύο πλευρές; (Ναι.) Υπήρχαν λόγοι γι’ αυτό και από τις δύο πλευρές. Ποιοι ήταν οι κύριοι λόγοι; Από τη μία πλευρά, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές δεν επεδίωκαν ούτε κατανοούσαν την αλήθεια, και δεν μπορούσαν να διακρίνουν τους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, αυτός ο επικεφαλής της εκκλησίας ήταν εξαιρετικά ικανός να παραπλανά τους ανθρώπους. Δεν ξέρετε ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος, δεν έχετε δει τι έκανε ούτε γνωρίζετε τι είδους άνθρωπος ήταν στο παρασκήνιο. Και μόνο, όμως, με βάση τα ζητήματα που ανέφερα και τις πέντε φράσεις που είπε, τι είδους άνθρωπος θα λέγατε ότι ήταν; Ήταν κατάλληλος για επικεφαλής εκκλησίας; (Όχι.) Τότε γιατί επέμεναν να τον εκλέγουν αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές; Επειδή είχε στρατηγικές και παραπλανούσε αυτούς τους ανθρώπους. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση τόσο άδολος και προσγειωμένος όσο φαινόταν με την πρώτη ματιά. Είναι δεδομένο πως είχε στρατηγικές. Στη συνέχεια, είπα ότι στη συγκεκριμένη εκκλησία δεν υπήρχαν άνθρωποι που ήταν κατάλληλοι για επικεφαλής κι ότι έπρεπε να σταλεί εκεί κάποιος άλλος για να υπηρετήσει σε αυτήν τη θέση. Όμως κάποιοι άνθρωποι δεν κατάλαβαν. Ένιωθαν ότι αυτός ο επικεφαλής δεν είχε επιλεγεί από τους αδελφούς και τις αδελφές. Πώς ορίζονται «οι αδελφοί και οι αδελφές»; Αντιπροσωπεύουν οι αδελφοί και οι αδελφές την αλήθεια; Έτσι ορίζονται; (Όχι.) Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές διαμορφώνουν συλλογικά ένα αίτημα, έναν κανονισμό ή μια άποψη κι ένα επιχείρημα, είναι μήπως δεδομένο πως αυτά τα πράγματα είναι σύμφωνα με την αλήθεια; Θα πρέπει ο Θεός να λάβει υπόψη τα δικά τους ζητήματα και να φροντίσει πρώτα γι’ αυτά; Μπορεί ο Θεός να το κάνει αυτό; (Όχι.) Οπότε, πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζονται; Πώς θα πρέπει να οριστούν αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές; Οι περισσότεροι από αυτούς είναι πρόθυμοι να κάνουν το καθήκον τους, τη δουλειά τους και το έργο τους, αλλά δεν επιδιώκουν την αλήθεια. Τους λείπει η ικανότητα και το επίπεδο για να κατανοήσουν την αλήθεια, είναι ανόητοι, μουδιασμένοι κι αποβλακωμένοι, δεν είναι σε θέση να διακρίνουν τους ανθρώπους ή να αντιληφθούν ζητήματα, και είναι εγωιστές και ιδιοτελείς. Παρόλο που έχουν κάποιες καλές προθέσεις και είναι πρόθυμοι να απαρνηθούν πράγματα, να δαπανήσουν τον εαυτό τους και να μοχθήσουν για τον Θεό, ποιο είναι το μοιραίο ελάττωμά τους; Δεν κατανοούν ούτε αποδέχονται την αλήθεια. Ακολουθούν το ρητό «Όποιος με ταΐζει είναι μητέρα μου, όποιος μου δίνει χρήματα είναι πατέρας μου». Επιλέγουν όποιον είναι καλός μαζί τους ή τους ωφελεί, όποιον τους υπερασπίζεται και τους προστατεύει. Αν αυτοί οι άνθρωποι αφήνονταν ελεύθεροι να επιλέξουν τον δικό τους επικεφαλής, θα μπορούσαν να εκλέξουν έναν καλό επικεφαλής; Δεν θα μπορούσαν. Θα μπορούσαν να κάνουν πρόοδο στη ζωή-είσοδό τους; Αν ο Άνωθεν τους άφηνε να είναι τόσο ισχυρογνώμονες και να συνεχίσουν αδιάφορα να συμπεριφέρονται τόσο απερίσκεπτα, δεν θα έδειχνε αυτό ανευθυνότητα; (Ναι.) Εκείνοι ήταν μπερδεμένοι, αλλά ο Άνωθεν δεν είναι, κι ο επικεφαλής που είχαν επιλέξει αυτοί οι άνθρωποι απομακρύνθηκε κι αντικαταστάθηκε από κάποιον άλλο. Παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν πρόθυμοι να αποδεχθούν τον νέο επικεφαλής, αφού αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να κάνει κάποιο πραγματικό έργο, ήταν πολύ καλύτερος από ό,τι εκείνος ο ψευδοεπικεφαλής που παραπλανούσε τους ανθρώπους. Αν και αυτοί οι αδελφοί και οι αδελφές δεν κατάλαβαν τη ρύθμιση του Άνωθεν, θα έρθει μια μέρα που θα συλλάβουν κάποιες αλήθειες και θα κατανοήσουν κάπως τα πράγματα, και τότε θα ξέρουν ποιος ήταν καλός και ποιος κακός. Ενεργώντας με αυτόν τον τρόπο, ο Άνωθεν ανέλαβε πλήρως την ευθύνη για εκείνους. Ήταν σωστό αυτό; (Ήταν σωστό.) Παρόλο που δεν κατάλαβαν, δεν γινόταν να τους επιτραπεί να κάνουν ό,τι τους αρέσει και να εκλέγουν όποιον ήθελαν. Θέλουν να επαναστατήσουν; Αν θέλουν να κάνουν κακό, να γίνουν συνεργοί του Σατανά, θα καταστραφούν ολοσχερώς. Έτσι, ο Άνωθεν πήρε την απόφαση εκ μέρους τους κι επέλεξε έναν άλλον επικεφαλής. Εκείνοι, όμως, δεν το αποδέχθηκαν αυτό. Επέμεναν ότι ο άνθρωπος που είχαν επιλέξει ήταν κατάλληλος. Δεν δείχνει αυτό ότι είναι μοχθηροί; Γιατί συνέχιζαν να πιστεύουν ότι ήταν καλός; Τι το τόσο καλό είχε; Γιατί ήταν τόσο αποφασισμένοι να τον κρατήσουν; Υπήρχε ένα πρόβλημα εδώ: Χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, αυτός ο ψευδοεπικεφαλής τούς είχε παραπλανήσει και βλάψει. Ήταν πραγματικά ένα μάτσο ανόητοι. Είπα ό,τι είχα να πω γι’ αυτό το ζήτημα. Παίρνουμε ανθρώπους όπως αυτός ο ψευδοεπικεφαλής ως μια χαρακτηριστική περίπτωση για να αναλύσουμε και να εξετάσουμε αυτό το θέμα. Αυτό είναι το σωστό. Άλλωστε, η μοχθηρία στις διαθέσεις τους είναι από μόνη της χαρακτηριστική.

Τώρα που ενσωματώσαμε αυτά τα συγκεκριμένα παραδείγματα στη συναναστροφή μας για τη μοχθηρία στο πλαίσιο της έβδομης εκδήλωσης των αντίχριστων, τα οποία αναλύσαμε και συγκρίναμε, σας είναι πλέον πιο ξεκάθαρο αυτό το θέμα; Το κατά πόσο αυτός ο άνθρωπος στον οποίο μόλις αναφέρθηκα θα είναι σε θέση να επιδιώξει στο μέλλον την αλήθεια είναι άγνωστο, δεν μπορεί να το πει κανείς με σιγουριά και προς το παρόν δεν θα καταλήξουμε σε κανένα συμπέρασμα. Ένα πράγμα, όμως, είναι βέβαιο: Η διάθεσή του, η ουσία και η φύση του ήταν όλα μοχθηρά. Τι αγαπούσε, λοιπόν; Αγαπούσε την αμεροληψία και τη δικαιοσύνη; Αγαπούσε τις διάφορες αλήθειες που εκφράζει ο Θεός; Του άρεσε να είναι ένας ειλικρινής άνθρωπος, να φέρεται δίκαια στους άλλους, να ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές και να αναζητά την αλήθεια; Τα αγαπούσε όλα αυτά; Δεν αγαπούσε τίποτε από αυτά. Αυτό είναι εκατό τοις εκατό βέβαιο. Μέσα από αυτές τις λίγες φράσεις που είπε κι αυτές τις λίγες ερωτήσεις που έκανε, ξεσκεπάστηκαν τα πράγματα που αγαπούσε βαθιά μέσα του. Δεν υπήρχε ούτε ένα πράγμα ανάμεσα σε αυτά που να εναρμονίζεται με τα θετικά πράγματα. Ποιους ανθρώπους συμπαθούσε και ήταν πρόθυμος να προστατεύσει; Προστάτευε εκείνους που έκαναν κακό, που προκαλούσαν αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, που δεν είχαν καθόλου αφοσίωση κι έκαναν πολλές κακές πράξεις κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Δεν έβλεπε αυτούς τους ανθρώπους με θυμό ή μίσος. Μάλιστα τους υποστήριζε και τους υπερασπιζόταν. Τι υποδηλώνει αυτό; Ότι ήταν ίδιοι. Είχαν κοινά συμφέροντα και κοινή ουσία. Ήταν φυσικό να συμφωνούν μεταξύ τους και ήταν εξίσου σάπιοι. Όταν κάποιοι αδελφοί και αδελφές συνέχισαν να διατηρούν αντιλήψεις και παρανοήσεις για τα λόγια και τις πράξεις του Θεού, πώς ένιωσε αυτός ο επικεφαλής; Ανέλαβε μήπως το φορτίο της επίλυση αυτών των ζητημάτων; (Όχι.) Δεν ανέλαβε αυτό το φορτίο. Δεν αντιμετώπισε αυτά τα ζητήματα ούτε τους έδωσε σημασία. Έκανε τα στραβά μάτια. Όταν κάποιος εξευτέλιζε το όνομα του Θεού ή διατάραζε κι αναστάτωνε το έργο του οίκου του Θεού, όταν κάποιος δεν είχε αφοσίωση και έκανε επιπόλαια το καθήκον του, όταν κάποιος έβλαπτε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού και προκαλούσε αναστάτωση και καταστροφή όταν έκανε το καθήκον του ή όταν κάποιος εξέφραζε αρνητικότητα και διέδιδε αντιλήψεις, ήταν αυτός ο επικεφαλής σε θέση να αναγνωρίσει οποιοδήποτε από αυτά ως προβλήματα; Δεν ήταν σε θέση να τα αναγνωρίσει ως προβλήματα. Σκεφτόταν ως εξής: «Είναι φυσιολογικό να υπάρχουν τέτοια ζητήματα. Ποιος δεν έχει αποκαλύψεις διαφθοράς;» Τι υπονοούσε; Υπονοούσε ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο, γιατί έτσι ο ίδιος δεν θα φαινόταν τόσο κακός. Θα μπορούσε να «κρυφτεί» και να «προστατευτεί». Δεν είναι μοχθηρό αυτό; Αυτοί οι άνθρωποι προκαλούσαν διαρκώς διαταράξεις και αναστατώσεις, κι εκείνος δεν τους χειρίστηκε. Με βάση αυτό, πείτε Μου, είχε αίσθημα δικαιοσύνης; Αγαπούσε την αλήθεια; Τι είδους μέρος νόμιζε ότι είναι ο οίκος του Θεού; Δεν ήθελε ο οίκος του Θεού να είναι γεμάτος με ειλικρινείς ανθρώπους, ανθρώπους που ήταν αφοσιωμένοι στον Θεό, ανθρώπους που ακολουθούσαν την οδό του Θεού και ήξεραν ποια είναι η θέση τους όταν έκαναν το καθήκον τους. Δεν ήθελε να ανοιχτούν όλοι και να συναναστρέφονται σχετικά με τα λόγια του Θεού, να υποταχθούν στον Θεό και να καταθέτουν μαρτυρία για Εκείνον. Δεν ήθελε να είναι όλοι έτσι στον οίκο του Θεού. Τι ήθελε, λοιπόν; Ήθελε να κάνουν όλοι ιδιοτελείς διασυνδέσεις, να διαφυλάσσουν ο ένας τα συμφέροντα του άλλου, να μη βλάπτουν κανέναν άλλον ούτε να βγάζουν στη φόρα τα άπλυτα κανενός. Ήθελε όλοι να προστατεύουν και να προφυλάσσουν ο ένας τον άλλο, να αποκρύπτουν από τους ξένους τυχόν κακά πράγματα που έκαναν άλλοι και να ενεργούν σαν ένα. Αυτό ήθελε. Κάθε φορά που κάποιος ανέφερε ανοιχτά τα παραπτώματα και τις πραγματικές περιστάσεις ενός ανθρώπου και τα δημοσιοποιούσε ή μιλούσε ευθέως κι ενημέρωνε τους πάντες σχετικά, εκείνος ο επικεφαλής μισούσε κι απεχθανόταν αυτές τις ενέργειες. Του άρεσε να παραμένουν κρυφά και κουκουλωμένα τα παραπτώματα, να μην ξεσκεπάζονται τα ψέματα, κι όταν κάποιος εξαπατούσε τους άλλους ή έβλαπτε τα συμφέροντα του οίκου του Θεού, να μην αντιμετωπίζεται σύμφωνα με τις αρχές. Τι απέγιναν τα λόγια του Θεού και τα διοικητικά διατάγματα και οι εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού στην εκκλησία που επόπτευε αυτός ο επικεφαλής; Έγιναν κενά λόγια και δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν. Γιατί δεν μπόρεσαν να υλοποιηθούν; Επειδή τα εμπόδιζε εκείνος. Έγινε ένα τείχος που τα απομόνωνε. Αυτή είναι η μοχθηρή διάθεση που αποκαλύπτουν οι αντίχριστοι όταν διαστρεβλώνουν τα γεγονότα, χρησιμοποιούν συγκεκριμένες τακτικές κι εμπλέκονται σε μηχανορραφίες και τεχνάσματα για να κοροϊδέψουν και να εξαπατήσουν τους άλλους προκειμένου να πετύχουν τους δικούς τους στόχους.

Οι καταστροφές αποτελούν συχνό φαινόμενο, κι έχουν εμφανιστεί τα σημεία της επιστροφής του Κυρίου. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να υποδεχθούμε τον Κύριο; Σας προσκαλούμε εγκάρδια να επικοινωνήσετε μαζί μας για να βρείτε τον τρόπο.