Ας κάνουμε πρώτα μια ανασκόπηση του περιεχομένου πάνω στο οποίο συναναστραφήκαμε κυρίως στην προηγούμενη συνάθροιση. (Την προηγούμενη φορά, απαρίθμησες τις δεκαπέντε ευθύνες των επικεφαλής και των εργατών, και συναναστράφηκες κυρίως πάνω στις πρώτες δύο: Η πρώτη είναι να οδηγούν τους ανθρώπους στο να τρώνε και να πίνουν τον λόγο του Θεού και να τον κατανοούν, και να εισέρχονται στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού, και η δεύτερη είναι να γνωρίζουν την κατάσταση κάθε λογής ανθρώπου και να επιλύουν τις διάφορες δυσκολίες που σχετίζονται με τη ζωή-είσοδο και τις οποίες συναντούν στην αληθινή τους ζωή. Με βάση αυτά τα δύο σημεία, ανέλυσες τις σχετικές εκδηλώσεις των ψευδο-επικεφαλής.) Συλλογιστήκατε ποτέ ποιες από αυτές τις δύο ευθύνες θα μπορούσατε να εκπληρώσετε αν ήσασταν εσείς επικεφαλής; Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πάντα ότι έχουν, σε κάποιον βαθμό, επίπεδο, ευφυΐα και αίσθημα φορτίου, κι έτσι επιθυμούν να διεκδικήσουν τη θέση του επικεφαλής και δεν θέλουν να είναι συνηθισμένοι πιστοί. Κοίταξε, λοιπόν, πρώτα κατά πόσο μπορείς να εκπληρώσεις αυτές τις δύο ευθύνες, και ποια είσαι πιο ικανός να εκπληρώσεις και είσαι σε θέση ν’ αναλάβεις. Ας μην αναφέρουμε προς το παρόν κατά πόσο έχεις το απαιτούμενο επίπεδο για να γίνεις επικεφαλής ή κατά πόσο διαθέτεις αυτήν την εργασιακή ικανότητα ή αίσθημα φορτίου και ας εξετάσουμε πρώτα αν μπορείς να εκπληρώσεις καλά αυτές τις δύο ευθύνες. Έχετε συλλογιστεί ποτέ αυτό το ερώτημα; Κάποιοι μπορεί να πουν: «Εγώ δεν σκοπεύω να γίνω επικεφαλής· γιατί, λοιπόν, πρέπει να το συλλογιστώ; Απλώς πρέπει να κάνω καλά τη δουλειά μου· αυτό το ερώτημα δεν έχει καμία σχέση μ’ εμένα. Δεν θέλω ποτέ σ’ αυτήν τη ζωή να γίνω επικεφαλής και ν’ αναλάβω τις ευθύνες ενός επικεφαλής ή ενός εργάτη, οπότε δεν χρειάζεται να συλλογιστώ τέτοια ερωτήματα». Είναι σωστή αυτή η δήλωση; (Όχι.) Ακόμη κι αν δεν θέλεις να γίνεις επικεφαλής, άραγε δεν θα πρέπει να γνωρίζεις πόσο καλά φέρνει σε πέρας αυτές τις δύο ευθύνες ο άνθρωπος που σε καθοδηγεί, κατά πόσο έχει εκπληρώσει τις ευθύνες του, κατά πόσο διαθέτει το επίπεδο, τις ικανότητες και το αίσθημα φορτίου που απαιτούνται, και κατά πόσο ανταποκρίνεται σ’ αυτές τις δύο απαιτήσεις; Αν δεν κατανοείς ούτε μπορείς να διακρίνεις αυτά τα πράγματα και σε οδηγήσει σ’ έναν λάκκο, άραγε θα το συνειδητοποιήσεις; Αν απλώς τον ακολουθείς παραζαλισμένος και είσαι ένας ηλίθιος, αν δεν ξέρεις ότι είναι ψευδο-επικεφαλής ούτε ότι σε οδηγεί να παραστρατήσεις ούτε πού σε οδηγεί, τότε θα βρίσκεσαι σε κίνδυνο. Επειδή δεν κατανοείς το εύρος των ευθυνών των επικεφαλής και των εργατών και δεν έχεις την ικανότητα να διακρίνεις τους ψευδο-επικεφαλής, θα τους ακολουθείς παραζαλισμένος, θα κάνεις ό,τι σου ζητάνε και δεν θα ξέρεις αν όσα συναναστρέφονται μαζί σου συνάδουν με την αλήθεια που εμπεριέχεται στα λόγια του Θεού ή κατά πόσο είναι η πραγματικότητα. Θα νομίζεις ότι, επειδή είναι ενθουσιώδεις, επειδή τρέχουν εδώ κι εκεί, επειδή εργάζονται σκληρά από το πρωί ως το βράδυ και είναι ικανοί να πληρώσουν το τίμημα, και επειδή, όταν κάποιος αντιμετωπίζει μια δυσκολία, του προσφέρουν βοήθεια και δεν τον αγνοούν, αυτό σημαίνει ότι ανταποκρίνονται στα πρότυπα ως επικεφαλής. Δεν ξέρεις ότι οι ψευδο-επικεφαλής δεν έχουν την ικανότητα να κατανοούν τα λόγια του Θεού, ότι, όσο καιρό κι αν κάνουν έργο, δεν πρόκειται να κατανοήσουν τις προθέσεις του Θεού ή να μάθουν ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού, δεν θα είναι καν σε θέση να διακρίνουν τι είναι δόγματα και τι είναι αλήθεια-πραγματικότητες, δεν θα ξέρουν πώς να κατανοήσουν τα λόγια του Θεού και την αλήθεια με αγνό τρόπο ούτε θα ξέρουν πώς να τρώνε και να πίνουν τα λόγια του Θεού. Από αυτό φαίνεται ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ψευδοεπικεφαλής. Οι ψευδοεπικεφαλής δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα στο έργο που κάνουν. Θα συναναστρέφονται μαζί σου και θ’ ακολουθούν τις τυπικές διαδικασίες, αλλά δεν θα έχουν ξεκαθαρίσει σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι, τι δυσκολίες αντιμετωπίζεις και κατά πόσο έχουν όντως λυθεί, και ούτε εσύ θα τα ξέρεις αυτά τα πράγματα. Φαινομενικά, θα έχουν διαβάσει τα λόγια του Θεού και θα έχουν συναναστραφεί μαζί σου πάνω στην αλήθεια, αλλά εσύ και πάλι θα ζεις σε μια εσφαλμένη κατάσταση που δεν θα έχει αλλάξει. Όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζεις, εκείνοι θα φαίνεται ότι φέρνουν σε πέρας τις ευθύνες τους, αλλά η συναναστροφή τους ή η βοήθειά τους δεν πρόκειται να λύσει καμία από τις δυσκολίες σου, και τα ζητήματα θα παραμένουν. Άραγε, ανταποκρίνεται στα πρότυπα ένας τέτοιος επικεφαλής; (Όχι.) Ποιες αλήθειες πρέπει να κατανοήσεις, λοιπόν, για να διακρίνεις αυτά τα ζητήματα; Πρέπει να κατανοήσεις κατά πόσο οι επικεφαλής και οι εργάτες εκτελούν κάθε εργασία και αντιμετωπίζουν κάθε πρόβλημα σύμφωνα με τις απαιτήσεις των λόγων του Θεού, κατά πόσο κάθε λέξη που λένε είναι πρακτική και αντιστοιχεί στην αλήθεια που εμπεριέχεται στα λόγια του Θεού. Επιπλέον, πρέπει να κατανοήσεις κατά πόσο, όταν αντιμετωπίζεις διάφορες δυσκολίες, η προσέγγιση που ακολουθούν για να επιλύουν τα ζητήματα σε οδηγεί να κατανοήσεις τα λόγια του Θεού και ν’ αποκτήσεις ένα μονοπάτι άσκησης ή απλώς ξεστομίζουν κάποια λόγια και δόγματα, φωνάζουν συνθήματα ή σε νουθετούν. Κάποιοι επικεφαλής και εργάτες αρέσκονται να βοηθάνε τους ανθρώπους κάνοντας παραινέσεις, κάποιοι παρέχοντας κίνητρα και άλλοι εκθέτοντας, κατηγορώντας και κλαδεύοντας. Όποια μέθοδο κι αν χρησιμοποιούν, αν μπορεί πραγματικά να σε οδηγήσει να εισέλθεις στην αλήθεια-πραγματικότητα, να επιλύσει τις αληθινές σου δυσκολίες, να σε κάνει να κατανοήσεις ποιες είναι οι προθέσεις του Θεού κι έτσι να μπορέσεις ν’ αποκτήσεις αυτογνωσία και να βρεις ένα μονοπάτι άσκησης, τότε, όταν αντιμετωπίσεις παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον, θα έχεις ένα μονοπάτι ν’ ακολουθήσεις. Επομένως, το πιο βασικό κριτήριο για ν’ αξιολογήσει κανείς αν ένας επικεφαλής ή εργάτης ανταποκρίνεται στα πρότυπα είναι το κατά πόσο μπορεί να χρησιμοποιεί την αλήθεια για να λύνει τα προβλήματα και τις δυσκολίες των ανθρώπων, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να κατανοήσουν την αλήθεια και ν’ αποκτήσουν ένα μονοπάτι άσκησης.

Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε λίγο-πολύ πάνω στην πρώτη και τη δεύτερη ευθύνη των επικεφαλής και των εργατών, και αναλύσαμε κάποιες εκδηλώσεις των ψευδο-επικεφαλής σε σχέση μ’ αυτές τις δύο ευθύνες. Οι κύριες εκδηλώσεις τους είναι η ρηχή και επιφανειακή κατανόηση των λόγων του Θεού και η αδυναμία τους να κατανοήσουν την αλήθεια. Είναι προφανές ότι λόγω αυτού δεν μπορούν να οδηγήσουν άλλους να κατανοήσουν τα λόγια του Θεού και να συλλάβουν τις προθέσεις Του. Όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολίες, οι ψευδο-επικεφαλής δεν μπορούν ν’ αντλήσουν στοιχεία από τις δικές τους βιωματικές γνώσεις για να καθοδηγήσουν αυτούς τους ανθρώπους να κατανοήσουν την αλήθεια και να εισέλθουν στην πραγματικότητα, ώστε να έχουν ένα μονοπάτι ν’ ακολουθήσουν, ούτε μπορούν να τους δείξουν πώς να κάνουν αυτοκριτική και ν’ αποκτήσουν αυτογνωσία όταν αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες, λύνοντας ταυτόχρονα αυτές τις δυσκολίες. Σήμερα, λοιπόν, ας συναναστραφούμε πρώτα πάνω στο ποιες είναι οι δυσκολίες της ζωή-εισόδου και ποιες είναι οι διάφορες κοινές δυσκολίες σε σχέση με τη ζωή-είσοδο τις οποίες αντιμετωπίζουν συχνά οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους. Ας τα συνοψίσουμε συγκεκριμένα όλα αυτά τα πράγματα. Είναι απαραίτητο να συναναστραφούμε πάνω σ’ αυτό; (Ναι.) Άρα, ενδιαφέρεστε κάπως γι’ αυτά τα θέματα που σχετίζονται με τη ζωή-είσοδο, έτσι δεν είναι; Όταν ήρθα σ’ επαφή μαζί σας και σας μίλησα πρώτη φορά, ό,τι κι αν σας έλεγα, ήσασταν μουδιασμένοι και υποτονικοί, ληθαργικοί και αργοί στις αντιδράσεις σας. Φαινόταν σαν να μην καταλαβαίνατε τίποτα και σαν να μην είχατε καθόλου ανάστημα, πόσο μάλλον ζωή-είσοδο. Τώρα, όταν μιλάμε για ζητήματα που σχετίζονται με την αλλαγή της ζωή-διάθεσης, οι περισσότεροι από εσάς ενδιαφέρεστε κάπως γι’ αυτό το θέμα και έχετε κάποιες αντιδράσεις. Αυτό είναι ένα θετικό φαινόμενο. Αν δεν κάνατε τα καθήκοντά σας, άραγε θα μπορούσατε να πετύχετε αυτά τα πράγματα; (Όχι, δεν θα μπορούσαμε.) Αυτή είναι η χάρη του Θεού· οφείλονται όλα στην εύνοιά Του.

Σημείο δεύτερο: Να γνωρίζουν την κατάσταση κάθε λογής ανθρώπου και να επιλύουν τις διάφορες δυσκολίες που σχετίζονται με τη ζωή-είσοδο και τις οποίες συναντούν στην αληθινή τους ζωή (Μέρος δεύτερο)

Οκτώ είδη δυσκολιών σε σχέση με τη ζωή-είσοδο

Ι. Δυσκολίες που σχετίζονται με την εκτέλεση του καθήκοντος

Σε ό,τι αφορά τις δυσκολίες της ζωή-εισόδου, ας εξετάσουμε πρώτα ευρύτερα εκείνες που σχετίζονται με την εκτέλεση των καθηκόντων. Όταν αντιμετωπίζεις στην εκτέλεση των καθηκόντων σου προβλήματα που έχουν να κάνουν με την άσκηση της αλήθειας και δεν μπορείς να χειριστείς τα πράγματα σύμφωνα με τις αρχές, άραγε δεν είναι αυτό μια δυσκολία ως προς τη ζωή-είσοδο; (Ναι.) Με απλά λόγια, είναι οι διάφορες καταστάσεις, ιδέες, απόψεις και κάποιοι λανθασμένοι τρόποι σκέψης που αναδύονται όταν κάποιος εκτελεί τα καθήκοντά του. Ποιες είναι, λοιπόν, οι συγκεκριμένες δυσκολίες από αυτήν την άποψη; Για παράδειγμα, είναι το να επιχειρεί κάποιος, όταν εκτελεί τα καθήκοντά του, πάντα να είναι επιπόλαιος κι αναξιόπιστος και να λουφάρει· δεν είναι αυτό μια κατάσταση που εκδηλώνεται και αποκαλύπτεται συχνά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων; Υπάρχει, επίσης, και το να μην ασχολείται κάποιος με το ανειλημμένο έργο του και να συγκρίνει διαρκώς τον εαυτό του με τους άλλους κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του, ν’ αντιμετωπίζει τον χώρο όπου εκτελεί το καθήκον του σαν να είναι παιδική χαρά ή πεδίο μάχης και να σκέφτεται να βρει ένα «σημείο αναφοράς» όποτε εκτελεί το καθήκον του, λέγοντας μέσα του: «Θα δω ποιος είναι καλύτερος από μένα και ποιος μπορεί να προκαλέσει το μαχητικό μου πνεύμα· έπειτα, θα τον ανταγωνιστώ, θα αναμετρηθώ και θα συγκριθώ μαζί του, ώστε να διαπιστώσω ποιος πετυχαίνει καλύτερα αποτελέσματα και έχει υψηλότερη αποδοτικότητα στην εκτέλεση των καθηκόντων του, και ποιος καταφέρνει καλύτερα να παίρνει με το μέρος του τις καρδιές των ανθρώπων». Έπειτα, είναι το να κατανοεί κάποιος τις αρχές εκτέλεσης των καθηκόντων του, αλλά να μη θέλει να τις τηρεί ούτε να ενεργεί σύμφωνα με την αλήθεια που εμπεριέχεται στα λόγια του Θεού ή με τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού, και να προτιμά πάντα να νοθεύει την εκτέλεση των καθηκόντων του με προσωπικές προτιμήσεις, λέγοντας: «Μ’ αρέσει να το κάνω μ’ αυτόν τον τρόπο, μ’ αρέσει να το κάνω μ’ εκείνον τον τρόπο· είμαι πρόθυμος να το κάνω μ’ αυτόν τον τρόπο, θέλω να το κάνω μ’ εκείνον τον τρόπο». Είναι πείσμα να θέλει κάποιος πάντα ν’ ακολουθεί τη δική του βούληση και να ενεργεί όπως του αρέσει με βάση τις δικές του προτιμήσεις, να κλείνει τ’ αυτιά του σε όλες τις απαιτήσεις του οίκου του Θεού και να προτιμάει να ξεστρατίσει από το σωστό μονοπάτι. Μήπως αυτές δεν είναι οι αληθινές εκδηλώσεις που εμφανίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους; Είναι ξεκάθαρο ότι όλα αυτά τα ζητήματα αφορούν δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του. Προσθέστε και άλλες. (Το να μην μπορεί κάποιος να συνεργάζεται αρμονικά με τους άλλους όταν εκτελεί το καθήκον του και να κάνει πάντα του κεφαλιού του.) Μετράει και αυτό για δυσκολία. Είναι πρόβλημα το να μην μπορεί κάποιος να συνεργάζεται αρμονικά με τους άλλους όταν εκτελεί το καθήκον του και να θέλει πάντα να κάνει του κεφαλιού του και να έχει τον τελευταίο λόγο· είναι πρόβλημα να θέλει να ταπεινώσει τον εαυτό του για ν’ αναζητήσει συμβουλές και ν’ ακούσει τις απόψεις των άλλων όταν αντιμετωπίζει ζητήματα, αλλά να μην μπορεί να το κάνει πράξη και να νιώθει άβολα όταν το προσπαθεί. (Το να διαφυλάττει κάποιος πάντα τα δικά του συμφέροντα όταν εκτελεί ένα καθήκον, να είναι εγωιστής και ελεεινός και, ενώ ουσιαστικά ξέρει πώς να λύσει ένα πρόβλημα όταν αυτό προκύπτει, να πιστεύει ότι δεν έχει καμία σχέση μ’ εκείνον, να φοβάται ν’ αναλάβει την ευθύνη αν κάτι πάει στραβά, κι έτσι να μην τολμάει να βγει μπροστά.) Το να μη λύνει κάποιος ένα πρόβλημα όταν το διαπιστώνει, θεωρώντας ότι είναι άσχετο μ’ εκείνον και αγνοώντας το, μετράει κι αυτό ως εκτέλεση του καθήκοντος χωρίς αφοσίωση. Είτε είσαι υπεύθυνος για μια εργασία είτε όχι, αν μπορείς να διακρίνεις και να λύσεις ένα πρόβλημα, πρέπει ν’ αναλάβεις αυτήν την ευθύνη. Είναι δικό σου καθήκον και έργο που εμπίπτει στις αρμοδιότητές σου. Αν μπορεί να το λύσει ο επιβλέπων, μπορείς να μην ασχοληθείς· αν, όμως, δεν μπορεί, τότε πρέπει να βγεις μπροστά και να το λύσεις. Μη διαχωρίζεις τα ζητήματα εξετάζοντας ποιανού αρμοδιότητα είναι· αυτό είναι έλλειψη αφοσίωσης απέναντι στον Θεό. Κάτι άλλο; (Το να βασίζεται κάποιος στην ευφυΐα του και στα χαρίσματά του για να κάνει έργο όσο εκτελεί το καθήκον του, και να μην αναζητά την αλήθεια.) Πολλοί άνθρωποι είναι έτσι. Θεωρούν πάντα ότι διαθέτουν ευφυΐα και επίπεδο, και αδιαφορούν για οτιδήποτε τους συμβαίνει· δεν αναζητούν καθόλου την αλήθεια και ενεργούν αποκλειστικά σύμφωνα με τη δική τους βούληση, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εκτελέσουν σωστά κανένα καθήκον. Όλες αυτές είναι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι όταν εκτελούν τα καθήκοντά τους.

II. Ζητήματα που σχετίζονται με το πώς αντιμετωπίζει κάποιος τις προοπτικές του και το πεπρωμένο του

Το πώς αντιμετωπίζει κάποιος τις προοπτικές του και το πεπρωμένο του είναι επίσης ένα σημαντικό ζήτημα που σχετίζεται με τη ζωή-είσοδο. Κάποιοι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα αν πιστεύουν ότι έχουν ελπίδα να σωθούν και γίνονται αρνητικοί αν θεωρούν ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αν δεν τους προαγάγει και δεν τους καλλιεργήσει ο οίκος του Θεού, δεν είναι πρόθυμοι να πληρώσουν το τίμημα και κάνουν τα καθήκοντά τους απλώς ακολουθώντας τις τυπικές διαδικασίες, χωρίς ν’ αναλαμβάνουν την ευθύνη. Ό,τι κι αν κάνουν, σκέφτονται πάντα τις προοπτικές τους και το πεπρωμένο τους, και αναρωτιούνται: «Θα έχω πράγματι καλό προορισμό; Έχει αναφέρει ο Θεός στις υποσχέσεις Του τι προοπτικές και τι προορισμό θα έχει κάποιος σαν εμένα;» Αν δεν βρουν μια ακριβή απάντηση, δεν έχουν τον απαραίτητο ενθουσιασμό να κάνουν το οτιδήποτε. Αν προαχθούν και καλλιεργηθούν από τον οίκο του Θεού, ξεχειλίζουν από ενέργεια και είναι ιδιαίτερα δραστήριοι σε οτιδήποτε κάνουν. Ωστόσο, αν δεν μπορέσουν να κάνουν καλά το καθήκον τους και απαλλαχθούν από αυτό, γίνονται αμέσως αρνητικοί και εγκαταλείπουν το καθήκον τους, χάνοντας κάθε ελπίδα. Όταν αντιμετωπίζουν κλάδεμα, σκέφτονται: «Μήπως δεν με συμπαθεί πλέον ο Θεός; Αν ισχύει αυτό, θα έπρεπε να το πει νωρίτερα, αντί να παρακωλύει την επιδίωξή μου στον κόσμο!» Αν απαλλαχθούν από τα καθήκοντά τους, σκέφτονται: «Δεν με περιφρονούν; Ποιος έκανε αναφορά για μένα; Άραγε πρόκειται ν’ αποκλειστώ; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, θα έπρεπε να μου το πουν νωρίτερα!» Επιπλέον, μέσα τους είναι γεμάτοι από συναλλαγές, απαιτήσεις και παράλογα αιτήματα από τον Θεό. Ό,τι κι αν κανονίσει γι’ αυτούς η εκκλησία, για να το κάνουν θέτουν ως προϋπόθεση να έχουν καλές προοπτικές και καλό πεπρωμένο, καθώς και τις ευλογίες του Θεού. Οι προϋποθέσεις τους για ν’ αποδεχθούν και να υποταχθούν είναι, τουλάχιστον, να τους φέρονται καλά οι άλλοι, να έχουν θετική στάση απέναντί τους και να τους εγκρίνουν. Δεν είναι αυτές εκδηλώσεις του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις προοπτικές τους και το πεπρωμένο τους; Προσθέστε κι άλλες. (Αν προκύψουν αποκλίσεις ή ζητήματα ενώ κάνει κάποιος το καθήκον του και κλαδευτεί, παραπονιέται για τον Θεό και γίνεται επιφυλακτικός απέναντί Του· φοβάται μήπως αποκαλυφθεί και αποκλειστεί, και αφήνει πάντα μια διέξοδο για τον εαυτό του.) Το να φοβάται κάποιος μήπως αποκαλυφθεί και αποκλειστεί και το ν’ αφήνει πάντα μια διέξοδο για τον εαυτό του είναι επίσης εκδηλώσεις του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει τις προοπτικές του και το πεπρωμένο του. (Όταν κάποιος βλέπει ότι τα λόγια με τα οποία εκθέτει και χαρακτηρίζει ο Θεός τους ανθρώπους ταιριάζουν με τον ίδιο ή όταν αντιμετωπίζει κλάδεμα και νιώθει ντροπή, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι μπερδεμένος, ότι είναι διάβολος και σατανάς και ότι δεν είναι σε θέση ν’ αποδεχθεί την αλήθεια. Αποφαίνεται ότι δεν έχει ελπίδα να σωθεί και γίνεται αρνητικός.) Σε ό,τι έχει να κάνει με τις προοπτικές τους και το πεπρωμένο τους, οι άνθρωποι δεν μπορούν να εγκαταλείψουν εντελώς τις προθέσεις τους και τις επιθυμίες τους. Τα αντιμετωπίζουν διαρκώς σαν να είναι τα πιο σημαντικά πράγματα και τα επιδιώκουν με την ίδια λογική, θεωρώντας ότι αποτελούν την κινητήρια δύναμη και προϋπόθεση για όλα όσα επιδιώκουν. Όταν αντιμετωπίζουν κρίση, παίδευση, δοκιμασίες ή εξευγενισμό, ή όταν αποκαλύπτονται ή βρίσκονται σε επικίνδυνες περιστάσεις, αμέσως σκέφτονται: «Μήπως δεν με θέλει πλέον ο Θεός; Μήπως με αποστρέφεται και με απορρίπτει; Μου μιλάει με πολύ αυστηρό τόνο· μήπως δεν θέλει να με σώσει; Μήπως θέλει να με αποκλείσει; Αν θέλει να με αποκλείσει, θα πρέπει να το πει το συντομότερο δυνατόν, όσο είμαι ακόμα νέος, ώστε να μην παρακωλύσει την επιδίωξή μου στον κόσμο». Αυτό δημιουργεί αρνητικότητα, αντίσταση, εναντίωση και νωθρότητα μέσα τους. Αυτές είναι κάποιες καταστάσεις και εκδηλώσεις που έχουν να κάνουν με το πώς αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τις προοπτικές τους και το πεπρωμένο τους. Πρόκειται για μια σημαντική δυσκολία που σχετίζεται με τη ζωή-είσοδο.

III. Δυσκολίες που σχετίζονται με τις διαπροσωπικές σχέσεις

Ας ρίξουμε μια ματιά σε μια άλλη πτυχή: τις διαπροσωπικές σχέσεις. Πρόκειται επίσης για μια σημαντική δυσκολία που σχετίζεται με τη ζωή-είσοδο. Κάποιες καταστάσεις και εκδηλώσεις που σχετίζονται με τις διαπροσωπικές σχέσεις είναι οι εξής: Το πώς φέρεσαι στους ανθρώπους που αντιπαθείς, σε όσους έχουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές σου, σ’ εκείνους που γνωρίζεις, στους ανθρώπους με τους οποίους έχεις συγγενική σχέση ή εκείνους που σε έχουν βοηθήσει, και σε όσους πάντα σε προειδοποιούν έγκαιρα, σου μιλάνε με ειλικρίνεια και σε βοηθάνε· επίσης, είναι το κατά πόσο μπορείς να φέρεσαι δίκαια σε κάθε άνθρωπο, το πώς ασκείσαι όταν προκύπτουν διαφωνίες με άλλους ανθρώπους, καθώς και ζήλια και διαμάχες μεταξύ σας, και το να μην είσαι σε θέση ν’ αλληλεπιδράς αρμονικά ή ακόμα και να μη συνεργάζεσαι αρμονικά όταν κάνεις τα καθήκοντά σου. Υπάρχουν άλλες; (Το να είναι κάποιος ανθρωπάρεσκος και να μην τολμάει να μιλήσει ανοιχτά όταν ανακαλύπτει τα προβλήματα ενός άλλου ανθρώπου, επειδή φοβάται μήπως τον προσβάλει.) Αυτή είναι μια κατάσταση που προκύπτει όταν κάποιος φοβάται να προσβάλει τους άλλους. (Επίσης, το πώς φέρεται κάποιος στους επικεφαλής και τους εργάτες, και σε όσους έχουν δύναμη και θέση.) Το πώς φέρεσαι στους επικεφαλής και τους εργάτες ή σε όσους έχουν δύναμη και θέση, δηλαδή αν τους κολακεύεις και τους φέρεσαι με δουλοπρέπεια ή αν τους φέρεσαι σωστά, είναι μια συγκεκριμένη εκδήλωση του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεις όσους έχουν δύναμη και επιρροή. Αυτές είναι λίγο-πολύ οι δυσκολίες των διαπροσωπικών σχέσεων.

IV. Ζητήματα που σχετίζονται με τα ανθρώπινα αισθήματα

Ας μιλήσουμε λιγάκι για τα ανθρώπινα αισθήματα. Με ποια ζητήματα σχετίζονται τα αισθήματα; Πρώτον, σχετίζονται με το πώς αξιολογείς τους ίδιους τους συγγενείς σου και πώς προσεγγίζεις τα πράγματα που κάνουν. «Τα πράγματα που κάνουν», φυσικά, εδώ αναφέρονται στην περίπτωση που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας, όταν εκφέρουν κρίση για τους άλλους πίσω απ’ την πλάτη τους, όταν εμπλέκονται σε κάποιες από τις πρακτικές των απίστων, και ούτω καθεξής. Μπορείς να προσεγγίσεις αυτά τα πράγματα αμερόληπτα; Όταν χρειαστεί αναγκαστικά να γράψεις μια αξιολόγηση για τους συγγενείς σου, μπορείς να το κάνεις αυτό αντικειμενικά και αμερόληπτα, παραμερίζοντας τα αισθήματά σου; Αυτό σχετίζεται με το πώς προσεγγίζεις τους συγγενείς σου. Επίσης, τρέφεις αισθήματα για εκείνους με τους οποίους τα πηγαίνεις καλά ή για όσους σε βοήθησαν στο παρελθόν; Είσαι σε θέση να δεις τις πράξεις και τη διαγωγή τους αντικειμενικά, αμερόληπτα και με ακρίβεια; Αν διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας, θα είσαι σε θέση να τους αναφέρεις αμέσως ή να τους ξεσκεπάσεις μόλις ανακαλύψεις ότι το κάνουν αυτό; Επίσης, τρέφεις αισθήματα για εκείνους που βρίσκονται σχετικά κοντά σου ή για όσους έχουν παρόμοια ενδιαφέροντα μ’ εσένα; Μπορείς να αξιολογήσεις, να ορίσεις και να αντιμετωπίσεις με αμερόληπτο και αντικειμενικό τρόπο τις πράξεις και τη συμπεριφορά τους; Ας υποθέσουμε ότι η εκκλησία μεταχειρίζεται τους ανθρώπους αυτούς, με τους οποίους συνδέεσαι συναισθηματικά, σύμφωνα με τις αρχές, και η έκβαση αυτής της διαδικασίας δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις σου· πώς θα το προσέγγιζες αυτό; Θα ήσουν σε θέση να υπακούσεις; Μήπως θα συνέχιζες να εμπλέκεσαι μαζί τους μυστικά, θα σε παραπλανούσαν και θα σε παρακινούσαν να τους δικαιολογήσεις, να τους δώσεις δίκιο και να τους υπερασπιστείς; Θα έτρεχες να βοηθήσεις εκείνους που σε βοήθησαν και θα γινόσουν ασπίδα γι’ αυτούς, αψηφώντας τις αλήθεια-αρχές και αγνοώντας τα συμφέροντα του οίκου του Θεού; Δεν σχετίζονται αυτά τα διάφορα ζητήματα με τα αισθήματα; Μερικοί άνθρωποι αναρωτιούνται: «Δεν σχετίζονται τα αισθήματα μόνο με τους συγγενείς και τα μέλη της οικογένειας; Δεν αφορούν τα αισθήματα μόνο τους γονείς, τα αδέλφια και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας;» Όχι, τα αισθήματα αφορούν πολλούς ανθρώπους. Μερικοί άνθρωποι όχι απλώς δεν μπορούν να αξιολογήσουν αμερόληπτα τους συγγενείς τους, αλλά δεν είναι ικανοί να αξιολογήσουν αμερόληπτα ούτε τους καλούς τους φίλους και τους κολλητούς τους, και διαστρεβλώνουν τα γεγονότα όταν μιλούν για αυτούς τους ανθρώπους. Για παράδειγμα, αν το φιλαράκι τους δεν ασχολείται με το ανειλημμένο έργο του και πάντα επιδίδεται σε διεστραμμένους και μοχθηρούς τρόπους άσκησης εν ώρα καθήκοντος, τότε θα τον χαρακτηρίσουν αρκετά παιχνιδιάρη, και θα πουν ότι η ανθρώπινη φύση του είναι ανώριμη και δεν έχει σταθεροποιηθεί ακόμη αρκετά. Άραγε, δεν κρύβονται αισθήματα πίσω από αυτές τις λέξεις; Αυτά τα λόγια είναι γεμάτα αισθήματα. Εάν κάποιος με τον οποίο δεν συνδέονται δεν ασχολείται με το ανειλημμένο έργο του και επιδίδεται σε διεστραμμένους και μοχθηρούς τρόπους άσκησης, για αυτόν θα επιφυλάσσουν ακόμα πιο σκληρή κριτική· ίσως ακόμα και να τον καταδικάσουν. Άραγε, δεν αποτελεί αυτό εκδήλωση κάποιου που μιλάει και πράττει με βάση τα αισθήματά του; Είναι αμερόληπτοι οι άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τα αισθήματά τους; Είναι έντιμοι; (Όχι.) Ποιο είναι το πρόβλημα των ανθρώπων που μιλούν σύμφωνα με τα αισθήματά τους; Γιατί δεν μπορούν να μεταχειριστούν δίκαια τους άλλους; Γιατί δεν μπορούν να μιλήσουν με βάση τις αλήθεια-αρχές; Οι άνθρωποι που είναι διπρόσωποι και δεν βασίζουν ποτέ τα λόγια τους σε γεγονότα είναι μοχθηροί. Ο χαρακτήρας ενός αντίχριστου είναι ως εξής: Δεν είναι αμερόληπτος όταν μιλάει, μιλάει πάντοτε σύμφωνα με τα αισθήματά του και προς το συμφέρον του, και όχι σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, δεν σκέφτεται το έργο του οίκου του Θεού, ενώ προστατεύει μονάχα τα προσωπικά του αισθήματα, τη φήμη, το κέρδος και τη θέση του. Έτσι μιλάνε οι αντίχριστοι: Όλα όσα λένε είναι μοχθηρά, προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα στις προτιμήσεις και τα συμφέροντα της σάρκας ζουν μέσα στα αισθήματά τους. Οι άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με τα αισθήματά τους είναι εκείνοι που δεν αποδέχονται και δεν κάνουν καθόλου πράξη την αλήθεια. Όσοι μιλούν και ενεργούν με βάση τα αισθήματά τους δεν κατέχουν καθόλου την αλήθεια-πραγματικότητα. Εάν τέτοιοι άνθρωποι γίνουν επικεφαλής, θα είναι αναμφίβολα ψευδοεπικεφαλής ή αντίχριστοι. Δεν είναι απλώς ανίκανοι να κάνουν πραγματικό έργο, αλλά θα εμπλακούν πιθανότατα και σε διάφορα πονηρά έργα. Είναι βέβαιο ότι θα αποκλειστούν και θα τιμωρηθούν.