Στην εκκλησιαστική ζωή, ποιος άλλος έχει την τάση να εξωτερικεύει αρνητικότητα; Κάποιοι άνθρωποι κάνουν το καθήκον τους χωρίς να φέρνουν αποτελέσματα και πάντα κάνουν λάθη· δεν κάνουν αυτοκριτική, αλλά πάντα θεωρούν πως ο Θεός δεν είναι δίκαιος και αμερόληπτος, πως φέρεται πάντα φιλεύσπλαχνα στους άλλους, αλλά όχι στους ίδιους, πως τους περιφρονεί και δεν τους διαφωτίζει ποτέ και πως γι’ αυτό δεν φέρνουν ποτέ αποτελέσματα κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους και δεν μπορούν ποτέ να πετύχουν τον στόχο τους, δηλαδή να ξεχωρίσουν και να χαίρουν εκτίμησης. Μέσα στην καρδιά τους, αρχίζουν να τρέφουν παράπονα για τον Θεό και, καθώς το κάνουν, γεννιέται μέσα τους ζήλια, αηδία και μίσος προς εκείνους που κάνουν τα καθήκοντά τους με αφοσίωση. Τι είδους ανθρώπινη φύση έχουν τέτοιοι άνθρωποι; Δεν είναι στενόμυαλοι; Και, πέρα απ’ αυτό, δεν καταλαβαίνουν πώς να επιδιώκουν την αλήθεια κατά την πίστη τους στον Θεό, έτσι δεν είναι; Δεν καταλαβαίνουν τι είναι η πίστη στον Θεό. Νομίζουν πως το να πιστεύει κανείς στον Θεό και να κάνει ένα καθήκον είναι σαν να δίνει εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο ως μαθητής και πως πάντα χρειάζεται να συγκρίνει βαθμολογίες και κατατάξεις. Δίνουν, λοιπόν, μεγάλη σημασία σ’ αυτά τα πράγματα. Αυτή δεν είναι η κατάστασή τους; Κατ’ αρχάς, από την οπτική της κατανόησης της αλήθειας, έχουν τέτοιοι άνθρωποι πνευματική κατανόηση; Όχι, δεν έχουν, ούτε καταλαβαίνουν τι σημαίνει να πιστεύει κανείς στον Θεό και να επιδιώκει την αλήθεια. Από τη μία, δίνουν μεγάλη σημασία στη σειρά κατάταξης που έχουν σε σχέση με τους άλλους· από την άλλη, πάντα χρησιμοποιούν μια μέθοδο βαθμολόγησης για να εκτιμήσουν πόσο καλά κάνουν τα καθήκοντά τους οι άλλοι και πόσο καλά τα κάνουν οι ίδιοι, σαν να αξιολογούν μαθητές στο σχολείο, μετρώντας μ’ αυτήν τη μέθοδο την πίστη των ανθρώπων στον Θεό και την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Δεν υπάρχει πρόβλημα μ’ αυτό; Επιπλέον, δεν είναι λανθασμένος ο κοπιαστικός τρόπος με τον οποίο κάνουν τα καθήκοντά τους; Δεν κάνουν τα καθήκοντά τους κοπιάζοντας σαν να μελετάνε και να δίνουν εξετάσεις; (Ναι.) Γιατί το λέμε αυτό; Καταλαβαίνουν τέτοιοι άνθρωποι πώς να αναζητήσουν τις αρχές όταν πιστεύουν στον Θεό και κάνουν τα καθήκοντά τους; Μπορούν να αναζητήσουν τις αρχές; Από μια άποψη, δεν ξέρουν πώς να αναζητήσουν τις αρχές. Δεν καταλαβαίνουν ούτε και νοιάζονται για ζητήματα όπως το πώς θα πρέπει να διαβάζουν οι άνθρωποι τα λόγια του Θεού, πώς να συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια και πώς να κάνουν σωστά τα καθήκοντά τους. Το μόνο που ξέρουν είναι πως πρέπει να βρουν κάποιες αρχές και να ενεργούν σύμφωνα μ’ αυτές· δεν κατανοούν, όμως, τι προβλέπουν οι αρχές, τι απαιτεί ο Θεός ή πώς ενεργούν οι άλλοι σύμφωνα με τις αρχές. Πολύ απλά δεν το πιάνουν. Και από μια άλλη άποψη, μπορούν, άραγε, να αξιολογήσουν την εκτέλεση ενός καθήκοντος με βάση τα πρότυπα του Θεού για τη μέτρηση του κατά πόσον οι άνθρωποι εκτελούν το καθήκον τους σύμφωνα με τα πρότυπα, καθώς και με βάση τις αρχές που απαιτεί ο Θεός από τους ανθρώπους όταν κάνουν το καθήκον τους; Μπορούν να καταλάβουν αυτά τα ζητήματα από τα λόγια του Θεού και τη συναναστροφή των αδελφών; Κατ’ αρχάς, δεν καταλαβαίνουν τα λόγια του Θεού ούτε καταλαβαίνουν τα ζητήματα που αφορούν το να κάνει κανείς ένα καθήκον. Αφού αρχίσουν να πιστεύουν στον Θεό και να κάνουν καθήκοντα, συλλογίζονται: «Όταν πήγαινα σχολείο, ανακάλυψα έναν κανόνα: Εφόσον είσαι διατεθειμένος να εργαστείς σκληρά και να μελετήσεις περισσότερο, μπορείς να πάρεις καλούς βαθμούς. Το ίδιο, λοιπόν, θα κάνω και στην πίστη μου στον θεό. Θα διαβάζω περισσότερο τα λόγια του θεού και θα προσεύχομαι πιο πολύ. Την ώρα που οι άλλοι κουβεντιάζουν ή τρώνε, εγώ θα μαθαίνω ύμνους και θα αποστηθίζω τα λόγια του θεού. Αν καταβάλλω τέτοια προσπάθεια, τότε, λαμβάνοντας υπόψη τη σκληρή δουλειά, την επιμέλεια και την εργατικότητά μου, ο θεός σίγουρα θα με ευλογήσει και η εκτέλεση του καθήκοντός μου θα αποδώσει οπωσδήποτε καρπούς. Είναι βέβαιο πως θα βαθμολογηθώ καλά σε σχέση με τους άλλους, θα εκτιμηθεί η αξία μου και θα πάρω προαγωγή». Κάνουν, λοιπόν, αυτά τα πράγματα, όμως και πάλι δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες τους: «Γιατί παραμένω λιγότερο αποτελεσματικός από τους άλλους όταν κάνω το καθήκον μου; Πώς θα πάρω ποτέ προαγωγή και πώς θα χρησιμοποιηθώ ποτέ για σημαντικές εργασίες; Αυτό πάει να πει πως δεν υπάρχει ελπίδα, έτσι δεν είναι; Ανέκαθεν ήμουν ανταγωνιστικός και δεν είμαι διατεθειμένος να υστερώ σε σχέση με τους άλλους. Έτσι ήμουν στο σχολείο, έτσι παραμένω και τώρα στην πίστη μου στον θεό. Είμαι αποφασισμένος να τα πάω καλύτερα από όποιον με ξεπεράσει. Δεν θα ησυχάσω μέχρι να το κάνω!» Πιστεύουν πως με τη σωστή μέθοδο και προσέγγιση —αν, δηλαδή, απλώς εφαρμόσουν τη μέθοδο της εντατικής μελέτης για να διαβάζουν περισσότερα λόγια του Θεού και να μαθαίνουν περισσότερους ύμνους, δεν πιάνουν ανούσιες κουβεντούλες, δεν επικεντρώνονται στο να στολίζονται, κοιμούνται και διασκεδάζουν λιγότερο, καθυποτάσσουν το σώμα τους και δεν ενδίδουν σε σαρκικές ανέσεις— θα μπορέσουν να λάβουν τις ευλογίες του Θεού και σίγουρα θα φέρουν αποτελέσματα κάνοντας το καθήκον τους. Ωστόσο, τα πράγματα πάντα εξελίσσονται διαφορετικά απ’ ό,τι περίμεναν: «Γιατί εξακολουθώ να κάνω πάντα λάθη όταν κάνω το καθήκον μου και γιατί εξακολουθώ να μην μπορώ να το κάνω εξίσου καλά με τους άλλους; Οι άλλοι ενεργούν γρήγορα και τα καταφέρνουν καλά και ο επικεφαλής πάντα τους επαινεί και τους εκτιμάει. Έχω υπομείνει πολλά βάσανα και κακουχίες. Γιατί εξακολουθώ να μην φέρνω αποτελέσματα;» Καθώς το συλλογίζονται αυτό, ανακαλύπτουν τελικά κάτι σημαντικό: «Απ’ ό,τι φαίνεται, ο θεός είναι άδικος. Αν και πιστεύω στον θεό τόσο καιρό, μόλις τώρα το κατάλαβα! Ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος με όποιον θέλει. Γιατί, λοιπόν, δεν θέλει να είναι φιλεύσπλαχνος μαζί μου; Μήπως είναι επειδή είμαι ανόητος, δεν σκαμπάζω από κολακείες και ωραία λόγια και δεν είμαι εύστροφος; Ή μήπως είναι επειδή η εμφάνισή μου είναι πολύ συνηθισμένη και δεν είμαι πολύ μορφωμένος; Ο θεός με αποκαλύπτει μ’ αυτόν τον τρόπο, έτσι δεν είναι; Έχω διαβάσει πάρα πολλά λόγια του θεού· γιατί δεν είναι φιλεύσπλαχνος μαζί μου ο θεός και, αντίθετα, με αποκαλύπτει;» Καθώς το σκέφτονται, γίνονται αρνητικοί: «Δεν θέλω πια να κάνω το καθήκον μου. Ο θεός δεν με ευλόγησε καθώς έκανα το καθήκον μου και, αν και διάβασα περισσότερα από τα λόγια του, δεν με διαφώτισε. Τα λόγια του θεού λένε ότι ο θεός είναι φιλεύσπλαχνος με όποιον θέλει και δείχνει έλεος σε όποιον θέλει. Εμένα ο θεός δεν μου δείχνει έλεος ούτε είναι φιλεύσπλαχνος μαζί μου. Γιατί να βασανίζομαι έτσι;» Όσο περισσότερο σκέφτονται τόσο πιο αρνητικοί γίνονται και τόσο λιγότερο θεωρούν πως έχουν έναν τρόπο να προχωρήσουν. Νιώθουν τα παράπονά τους να τους πνίγουν και δεν θέλουν να κάνουν πια το καθήκον τους, ενώ, όταν το κάνουν, το διεκπεραιώνουν τυπικά. Όσο κι αν συναναστρέφονται οι άλλοι μαζί τους πάνω στις αρχές, αυτοί δεν καταλαβαίνουν. Δεν υπάρχει καμία αντίδραση μέσα τους. Όταν βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση, έχουν καθόλου ζωή-είσοδο; Κάνουν το καθήκον τους με κάποια αφοσίωση; Όχι πια, ενώ έχουν χάσει και τη λίγη προσπάθεια και επιμέλεια που έδειχναν κάποτε. Τι έχει απομείνει, λοιπόν, μες στην καρδιά τους; «Θα κάνω απλώς σχέδια στην πορεία και θα αποδέχομαι τα πράγματα όπως έρχονται. Ο θεός μπορεί από μέρα σε μέρα να με αποκαλύψει και να με αποκλείσει, δηλαδή να με εγκαταλείψει. Όταν έρθει η μέρα που δεν θα μου επιτρέπεται να κάνω το καθήκον μου, δεν θα το κάνω. Το ξέρω ότι δεν είμαι αρκετά καλός. Μπορεί ο θεός να μη με έχει αποκλείσει ακόμα, αλλά ξέρω ότι δεν με συμπαθεί. Είναι θέμα χρόνου να αποκλειστώ». Γεννιούνται αυτές οι σκέψεις και οι απόψεις μες στην καρδιά τους και, όταν αλληλεπιδρούν με τους άλλους, πού και πού τους ξεφεύγουν σχόλια όπως: «Εσείς συνεχίστε να πιστεύετε ειλικρινά. Είναι βέβαιο πως ο θεός θα ευλογήσει την πίστη σας και την εκτέλεση των καθηκόντων σας. Εγώ δεν έχω ελπίδα. Έχω φτάσει στο τέλος της πορείας μου. Όσο επιμελής και εργατικός κι αν είμαι, είναι ανώφελο. Αν ο θεός δεν συμπαθεί κάποιον, τότε, όσο κι αν προσπαθήσει εκείνος, είναι ανώφελο. Κάνω το καθήκον μου καταβάλλοντας όση προσπάθεια μπορώ· αν οι προσπάθειές μου πάνε στράφι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Μπορεί να αναγκάσει ο θεός τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που ξεπερνούν τις δυνατότητές τους; Ο θεός δεν μπορεί να κάνει ένα ψάρι να ζήσει στη στεριά!» Τι ακριβώς λένε εδώ; Υπαινίσσονται το εξής: «Έτσι είμαι, τελεία και παύλα. Όπως κι αν μου φερθεί ο θεός, αυτή θα είναι η στάση μου». Πείτε Μου, γιατί θα εξακολουθούσε να θέλει ένας άνθρωπος μ’ αυτήν τη στάση κι αυτόν τον σκοπό να λάβει τις ευλογίες του Θεού; Μπορούν να επηρεάσουν τους άλλους αυτή η κατάσταση και αυτή η στάση που έχει αναπτύξει; Μπορούν εύκολα να έχουν αρνητική και επιζήμια επίδραση και να οδηγήσουν τους άλλους στην αρνητικότητα και την αδυναμία. Δεν παραπλανούν έτσι τους άλλους; Δεν τους βλάπτουν; Οι άνθρωποι που είναι τόσο αρνητικοί είναι διάβολοι, έτσι δεν είναι; Οι διάβολοι δεν αγαπούν ποτέ την αλήθεια.

Κάποιοι άνθρωποι δεν εξωτερικεύουν την αρνητικότητά τους σε μακροσκελείς ομιλίες· ξεστομίζουν μόνο λίγες φράσεις: «Είστε όλοι καλύτεροι από εμένα. Είστε όλοι εξαιρετικά ευλογημένοι. Εγώ δεν έχω ελπίδα. Όσο σκληρά κι αν προσπαθώ, είναι ανώφελο. Δεν έχω ελπίδα να λάβω τις ευλογίες του Θεού». Παρόλο που τα λόγια είναι απλά και δεν φαίνεται να παρουσιάζουν κάποιο πρόβλημα, καθώς είναι σαν να εξετάζουν τον εαυτό τους, να τον αναλύουν και να αποδέχονται γεγονότα όπως το χαμηλό επίπεδο και τα ελαττώματά τους, στην πραγματικότητα εξωτερικεύουν ένα είδος αόρατης αρνητικότητας. Αυτά τα λόγια εκφράζουν σαρκασμό, χλευασμό και αντίσταση· ακόμη περισσότερο, φυσικά, εκφράζουν δυσαρέσκεια προς τον Θεό και μια αρνητική και πεσμένη ψυχολογική διάθεση. Μπορεί αυτά τα αρνητικά λόγια να είναι λιγοστά, αλλά αυτή η ψυχολογική διάθεση μπορεί, σαν μεταδοτική ασθένεια, να επηρεάσει τους άλλους. Παρόλο που δεν λένε ξεκάθαρα: «Δεν θέλω να κάνω πια τα καθήκοντά μου, δεν έχω ελπίδα να σωθώ και κινδυνεύετε κι όλοι εσείς», στέλνουν ένα μήνυμα που κάνει τους ανθρώπους να νομίζουν πως αν αυτός ο άνθρωπος, παρά τις προσπάθειές του, δεν έχει ελπίδα να σωθεί, τότε όσοι δεν προσπαθούν είναι ακόμη λιγότερο πιθανό να έχουν κάποια ελπίδα. Στέλνοντας αυτό το μήνυμα, λένε στους πάντες: «Η ελπίδα είναι σημαντική. Αν ο Θεός δεν σου δίνει ελπίδα, αν ο Θεός δεν σε ευλογεί, τότε, όσο κι αν προσπαθείς, είναι μάταιο». Αφού λάβουν αυτό το μήνυμα, η πίστη που έχουν βαθιά μέσα τους οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορεί παρά να ατονήσει, ενώ η αφοσίωση και η ειλικρίνεια που οφείλουν να επιδεικνύουν όταν κάνουν τα καθήκοντά τους ελαττώνονται κατά πολύ. Αν και δεν εξωτερικεύουν αυτήν την αρνητικότητα με την καθαρή πρόθεση να παραπλανήσουν τους άλλους ή να τους πάρουν με το μέρος τους, αυτή η αρνητική ψυχολογική διάθεση επηρεάζει γρήγορα τους άλλους και τους κάνει να νιώθουν πως υπάρχει κρίση, πως οι προσπάθειές τους πάνε εύκολα χαμένες· κάνει τους ανθρώπους να ζουν μέσα στα αισθήματά τους, να χρησιμοποιούν αισθήματα για να κάνουν υποθέσεις για τον Θεό και να αναλύουν και να εξετάζουν εξονυχιστικά τη στάση και την ειλικρίνεια του Θεού απέναντι στους ανθρώπους με βάση το πώς φαίνονται επιφανειακά τα πράγματα. Όταν αυτή η αρνητική ψυχολογική διάθεση μεταδίδεται στους άλλους, δεν μπορούν παρά να απομακρυνθούν από τον Θεό και να παρανοήσουν και να αμφισβητήσουν αυτά που έχει πει, κι έτσι να πάψουν να πιστεύουν στα λόγια Του. Ταυτόχρονα, παύουν να είναι ειλικρινείς ως προς τα καθήκοντά τους· δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κάποιο τίμημα ούτε είναι διατεθειμένοι να δείχνουν αφοσίωση. Τέτοια επίδραση έχουν αυτά τα αρνητικά σχόλια στους ανθρώπους. Και ποια είναι η συνέπεια αυτής της επίδρασης; Αυτά τα λόγια δεν είναι εποικοδομητικά για τους ανθρώπους και, όταν τα ακούσουν, σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν στην αυτογνωσία, δεν διαπιστώνουν τα ελαττώματά τους ούτε καταφέρνουν να κάνουν πράξη την αλήθεια και να κάνουν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με τις αρχές· δεν πετυχαίνουν κανένα από αυτά τα θετικά αποτελέσματα. Αντίθετα, αυτή η επίδραση κάνει τους ανθρώπους να γίνονται πιο αρνητικοί, να σκέφτονται να εγκαταλείψουν την επιδίωξη της αλήθειας και να μην έχουν πια αποφασιστικότητα στα καθήκοντά τους. Γιατί έχουν χάσει την πίστη τους; (Θεωρούν πως δεν έχουν ελπίδα να σωθούν.) Σωστά· έχεις αποδεχτεί αυτό το μήνυμα και νιώθεις ότι δεν έχεις ελπίδα να σωθείς, με αποτέλεσμα να μην είσαι διατεθειμένος να καταβάλλεις προσπάθεια για να κάνεις τα καθήκοντά σου. Αυτή η συμπεριφορά δείχνει πως δεν επιδιώκεις ειλικρινά την αλήθεια, αλλά πάντα κρίνεις με βάση αισθήματα, ψυχολογικές διαθέσεις και εικασίες αν ο Θεός είναι ευχαριστημένος μαζί σου, αν έχεις ελπίδα να σωθείς και αν ο Θεός εγκρίνει την εκτέλεση των καθηκόντων σου. Όταν οι άνθρωποι κάνουν εικασίες για να κρίνουν αυτά τα πράγματα, δεν έχουν ιδιαίτερο κίνητρο για να κάνουν πράξη την αλήθεια. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μπορούν οι άνθρωποι να κρίνουν με ακρίβεια τον Θεό όταν κάνουν εικασίες για να Τον κρίνουν; Μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν με ακρίβεια εικασίες για κάθε σκέψη και ιδέα που έχει ο Θεός; (Όχι.) Το μυαλό των ανθρώπων είναι γεμάτο δολιότητα, συναλλαγές, φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, τη λογική του Σατανά και ούτω καθεξής. Τι συνέπειες έχει το να κάνουν οι άνθρωποι εικασίες για τον Θεό με βάση αυτά τα πράγματα; Αμφισβητούν τον Θεό, απομακρύνονται από τον Θεό ή ακόμα και χάνουν τελείως την πίστη τους στον Θεό. Όταν ένας άνθρωπος χάσει τελείως την πίστη του στον Θεό, μέσα του θα αρχίσει να έχει μεγάλες αμφιβολίες για το αν υπάρχει ο Θεός. Εκείνη τη στιγμή, ο καιρός του ως πιστός στον Θεό θα φτάσει στο τέλος του κι εκείνος θα έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά. Πέρα απ’ αυτό, είναι σωστό να κάνουν οι άνθρωποι εικασίες για τον Θεό; Αυτήν τη στάση θα πρέπει να έχει ένα δημιουργημένο ον απέναντι στον Δημιουργό; Προφανώς και όχι. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να κάνουν εικασίες για τον Θεό ούτε θα πρέπει να κάνουν υποθέσεις για τον τρόπο σκέψης του Θεού και τις σκέψεις Του για τους ανθρώπους. Αυτό από μόνο του είναι λάθος· οι άνθρωποι έχουν λανθασμένη οπτική και θέση.

Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τον Θεό με εικασίες, υποθέσεις, αμφιβολία ή καχυποψία ούτε θα πρέπει να Τον κρίνουν με βάση τις ανθρώπινες σκέψεις και απόψεις, τις φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις ή τις ακαδημαϊκές γνώσεις. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τον Θεό; Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να πιστεύουν ότι ο Θεός είναι η αλήθεια. Οι απαιτήσεις που έχει ο Θεός από τους ανθρώπους, οι προθέσεις Του απέναντί τους, η αγάπη και το μίσος Του γι’ αυτούς, οι διευθετήσεις, οι σκέψεις και οι ιδέες Του για διάφορα είδη ανθρώπων και ούτω καθεξής δεν χρειάζονται τις εικασίες σου· αυτά τα ζητήματα έχουν ξεκάθαρες εξηγήσεις και ξεκάθαρο νόημα στα λόγια του Θεού. Εσύ χρειάζεται μόνο να πιστεύεις, να αναζητάς και, στη συνέχεια, να ασκείσαι σύμφωνα με τα λόγια του Θεού· τόσο απλό είναι το θέμα. Ο Θεός δεν σου ζητά να κρίνεις βάσει αισθημάτων το τι σκοπεύει να κάνει μ’ εσένα και το πώς σε βλέπει. Νομίζεις, λοιπόν, πως δεν έχεις ελπίδα να σωθείς· είναι αίσθημα αυτό ή γεγονός; Αναφέρεται κάτι τέτοιο στα λόγια του Θεού; (Όχι.) Τι λένε, τότε, τα λόγια του Θεού; Ο Θεός λέει στους ανθρώπους, όποτε αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα ή αποκαλύπτουν διεφθαρμένες διαθέσεις, πώς να αναζητούν την αλήθεια για να βρίσκουν λύσεις και να εντοπίζουν το μονοπάτι για να κάνουν πράξη την αλήθεια. Αυτό επιβεβαιώνει ένα πράγμα: Είναι αλήθεια πως ο Θεός θέλει να σώσει τους ανθρώπους και να αλλάξει τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους· ο Θεός δεν σε εξαπατά και αυτά τα λόγια δεν είναι κούφια. Νομίζεις πως δεν έχεις ελπίδα να σωθείς, αλλά αυτό δεν είναι παρά μια προσωρινή ψυχολογική διάθεση, ένα αίσθημα που γεννάται σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Τα αισθήματά σου δεν αντιπροσωπεύουν τις επιθυμίες, τις προθέσεις και, ακόμα λιγότερο, τις σκέψεις του Θεού, ενώ ούτε την αλήθεια αντιπροσωπεύουν. Επομένως, αν ζεις σύμφωνα με αυτό το αίσθημα, αν κάνεις εικασίες για τον Θεό με βάση αυτό το αίσθημα και χρησιμοποιείς αυτό το αίσθημα για να αντικαταστήσεις τις επιθυμίες του Θεού, τότε κάνεις πολύ μεγάλο λάθος και έχεις πέσει στην παγίδα του Σατανά. Τι θα πρέπει να κάνει κανείς σ’ αυτήν την κατάσταση; Μη βασίζεσαι σε αισθήματα. Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Εφόσον δεν πρέπει να βασιζόμαστε σε αισθήματα, σε τι πρέπει να βασιζόμαστε;» Είναι ανώφελο να βασίζεσαι σε οτιδήποτε δικό σου· τα ανθρώπινα αισθήματα δεν αντιπροσωπεύουν την αλήθεια. Ποιος ξέρει πώς γεννήθηκε μέσα σου το συγκεκριμένο αίσθημα και από πού προήλθε πραγματικά· αν το προκάλεσε η παραπλάνηση του Σατανά, τότε αποτελεί πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση, όπως κι αν προέκυψε το αίσθημα, δεν αντιπροσωπεύει την αλήθεια. Όσο πιο έντονα αισθήματα και διαίσθηση έχει κάποιος τόσο περισσότερο πρέπει να αναζητά την αλήθεια, να προσέρχεται ενώπιον του Θεού και να κάνει αυτοκριτική. Τα ανθρώπινα αισθήματα είναι τελείως διαφορετικά από τα γεγονότα και την αλήθεια. Μπορούν τα αισθήματα να σου παράσχουν την αλήθεια; Μπορούν να σου δώσουν ένα μονοπάτι άσκησης; Δεν μπορούν. Μόνο τα λόγια του Θεού, μόνο η αλήθεια, μπορούν να σου δώσουν ένα μονοπάτι άσκησης, να σε οδηγήσουν σε μια μεταστροφή και να σου προσφέρουν μια διέξοδο. Επομένως, αυτό που θα πρέπει να κάνεις πράξη δεν είναι το να αναζητάς τα δικά σου αισθήματα, αφού αυτά δεν είναι σημαντικά. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να προσέλθεις ενώπιον του Θεού για να αναζητήσεις την αλήθεια και να κατανοήσεις τις προθέσεις του Θεού μέσα από τα λόγια Του. Όσο περισσότερο στηρίζεσαι σε αισθήματα τόσο περισσότερο δεν έχεις κάποιον τρόπο να προχωρήσεις, τόσο πιο βαθιά βυθίζεσαι στην αρνητικότητα και τόσο περισσότερο πιστεύεις ότι ο Θεός είναι άδικος και ότι δεν σε έχει ευλογήσει. Αντίθετα, αν παραμερίσεις αυτά τα αισθήματα για να αναζητήσεις τις αλήθεια-αρχές, να δεις ποιες ενέργειές σου καθώς έκανες το καθήκον σου παραβίασαν τις αλήθεια-αρχές και ποιες ενέργειες έγιναν σύμφωνα με τη δική σου θέληση και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις αλήθεια-αρχές, τότε, καθώς θα αναζητάς, θα ανακαλύψεις πως η θέλησή σου είναι πολύ ισχυρή και πως έχεις πάρα πολλές φαντασιοκοπίες. Αν δείξεις αυτήν τη λίγη σοβαρότητα, θα ξεσκεπάσεις πολλά προβλήματα: «Είμαι πολύ επαναστατικός, πολύ ισχυρογνώμων, πολύ αλαζόνας! Το θέμα δεν είναι πως δεν έχω ελπίδα να σωθώ· τα αισθήματά μου δεν είναι ακριβή. Το θέμα είναι πως δεν πήρα σοβαρά τα λόγια του Θεού και δεν ασκήθηκα σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Πάντα παραπονιέμαι ότι ο Θεός δεν με ευλογεί, δεν με καθοδηγεί και ότι είναι μεροληπτικός· στην πραγματικότητα, όμως, δεν αναγνώριζα ότι είμαι επιπόλαιος, ισχυρογνώμων και απερίσκεπτος κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, και γι’ αυτό φταίω εγώ. Πλέον έχω συνειδητοποιήσει πως ο Θεός δεν είναι μεροληπτικός. Όταν οι άνθρωποι δεν αναζητούν την αλήθεια και δεν προσέρχονται ενώπιον του Θεού, ο Θεός ήδη είναι καλός μαζί τους, αφού δεν ανακαλεί το δικαίωμά τους να εκτελούν ένα καθήκον· ο Θεός ήδη δείχνει μεγάλη επιείκεια απ’ αυτήν την άποψη. Παρόλα αυτά, ένιωθα ακόμα γεμάτος παράπονα και μάλιστα αναμετριόμουν με τον Θεό και λογομαχούσα μαζί Του. Παλιά, νόμιζα ότι ήμουν αρκετά καλός· τώρα, όμως, βλέπω πως αυτό δεν ισχύει καθόλου. Οτιδήποτε έκανα δεν βασιζόταν στις αρχές, ενώ το γεγονός πως δεν με πειθάρχησε ο Θεός ήταν η χάρη Του· αναγνώρισε το μικρό ανάστημά μου!» Μέσα από μια τέτοια αναζήτηση, θα καταλάβετε κάποιες αλήθειες και θα μπορείτε με δική σας πρωτοβουλία να ασκείστε ενεργά σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Σιγά σιγά, θα νιώσετε πως έχετε κάποιες αρχές όσον αφορά τη διαγωγή σας και το πώς κάνετε το καθήκον σας. Εκείνη τη στιγμή, δεν θα αισθάνεστε πολύ πιο ήσυχη τη συνείδησή σας; «Παλιά, θεωρούσα πως δεν είχα ελπίδα να σωθώ· τώρα, όμως, γιατί όσο πάει και εξασθενεί αυτό το αίσθημα και αυτή η αντίληψη; Πώς άλλαξε αυτή η κατάσταση; Παλιά, θεωρούσα πως δεν είχα ελπίδα· ήμουν απλώς αρνητικός, αντιστεκόμουν στον Θεό και Τον πολεμούσα, έτσι δεν είναι; Ήμουν υπερβολικά επαναστατικός!» Αφού υποταχτείς, χωρίς να το αντιληφθείς, θα αρχίσεις να κατανοείς κάποιες αρχές καθώς κάνεις το καθήκον σου και δεν θα συγκρίνεσαι πια με τους άλλους· θα επικεντρώνεσαι μόνο στο πώς να μην είσαι επιπόλαιος και πώς να κάνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τις αρχές. Ασυναίσθητα, δεν θα θεωρείς πια ότι δεν μπορείς να σωθείς ούτε θα βρίσκεσαι πια παγιδευμένος σ’ αυτήν την αρνητική κατάσταση· θα κάνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τις αρχές και θα νιώθεις πως η σχέση σου με τον Θεό έχει γίνει κανονική. Όταν το νιώσεις αυτό, θα σκεφτείς: «Ο Θεός δεν με εγκατέλειψε· νιώθω την παρουσία Του, όπως και νιώθω την καθοδήγηση και τις ευλογίες Του όταν Τον αναζητώ καθώς κάνω τα καθήκοντά μου. Πλέον πιστεύω πως ο Θεός ευλογεί τόσο τους άλλους όσο και εμένα και πως ο Θεός δεν είναι μεροληπτικός· απ’ ό,τι φαίνεται, έχω ακόμα ελπίδα να σωθώ. Αποδεικνύεται τελικά πως το μονοπάτι στο οποίο βάδιζα παλιά ήταν λανθασμένο· πάντα ενεργούσα μηχανικά, διέπραττα παραπτώματα από απερισκεψία καθώς έκανα το καθήκον μου και μάλιστα νόμιζα πως ήμουν μια χαρά· ήμουν στον κόσμο μου και θαύμαζα τον εαυτό μου. Τώρα βλέπω πως αυτό ήταν μεγάλο λάθος! Δεν είναι καθόλου περίεργο που δεν έλαβα τη διαφώτιση του Θεού, αφού ζούσα εξ ολοκλήρου σε μια κατάσταση έντονης διαμαρτυρίας και αντίστασης απέναντι στον Θεό. Πώς να λάβω τη διαφώτιση του Θεού αν δεν ενεργώ σύμφωνα με τις αρχές;» Όπως βλέπεις, δύο τελείως διαφορετικοί τρόποι άσκησης και δύο τελείως διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης των ιδεών κάποιου οδηγούν τελικά σε διαφορετικά αποτελέσματα.

Στην πίστη τους στον Θεό, οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζουν σύμφωνα με τα αισθήματά τους. Τα αισθήματα των ανθρώπων δεν είναι παρά φευγαλέες ψυχολογικές διαθέσεις· έχουν καμία σχέση με την έκβασή τους ή με τα γεγονότα; (Όχι.) Όταν οι άνθρωποι απομακρύνονται πολύ από τον Θεό, όταν ζουν σε μια ψυχική κατάσταση στην οποία παρανοούν τον Θεό ή Του αντιστέκονται, Τον πολεμούν και ωρύονται εναντίον Του, τότε δεν βρίσκονται πια καθόλου υπό τη φροντίδα και την προστασία του Θεού και δεν έχουν πια τον Θεό μες στην καρδιά τους. Όταν οι άνθρωποι ζουν σε μια τέτοια κατάσταση, δεν μπορούν παρά να ζουν σύμφωνα με τα αισθήματά τους. Μια ασήμαντη σκέψη μπορεί να τους αναστατώσει τόσο πολύ ώστε να τους κοπεί η όρεξη ή να χάσουν τον ύπνο τους, ένα απερίσκεπτο σχόλιο κάποιου μπορεί να τους βυθίσει στις εικασίες και τη σύγχυση, ενώ ένας και μόνο εφιάλτης αρκεί για να γίνουν αρνητικοί και να παρανοήσουν τον Θεό. Μόλις σχηματιστεί αυτός ο φαύλος κύκλος, οι άνθρωποι αποφαίνονται πως τα πάντα έχουν τελειώσει γι’ αυτούς, πως έχουν χάσει κάθε ελπίδα να σωθούν και πως ο Θεός τούς έχει απαρνηθεί και δεν θα τους σώσει. Όσο περισσότερο σκέφτονται έτσι και όσο περισσότερο έχουν τέτοια αισθήματα τόσο πιο βαθιά βυθίζονται στην αρνητικότητα. Ο πραγματικός λόγος που έχουν οι άνθρωποι αυτά τα αισθήματα είναι ότι δεν αναζητούν την αλήθεια και δεν ασκούνται σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Όταν συμβαίνει κάτι στους ανθρώπους, δεν αναζητούν την αλήθεια ούτε την κάνουν πράξη, ενώ κάνουν πάντα το δικό τους και ζουν μέσα στην ασήμαντη εξυπνάδα τους. Κάθε μέρα συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους και τους ανταγωνίζονται, ζηλεύουν και μισούν όποιον νομίζουν ότι είναι καλύτερός τους και αποδοκιμάζουν και χλευάζουν όποιον νομίζουν ότι είναι κατώτερός τους, κι έτσι ζουν μέσα στη διάθεση του Σατανά, δεν ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές και δεν δέχονται τις συμβουλές κανενός. Αυτό τους κάνει τελικά να σχηματίσουν κάθε λογής αυταπάτες, εικασίες και κρίσεις, με αποτέλεσμα να είναι συνέχεια αγχωμένοι. Δεν τους αξίζει αυτό; Ένας τόσο πικρός καρπός μόνο δικό τους προϊόν μπορεί να είναι —και πραγματικά τους αξίζει κάτι τέτοιο. Τι τα προκαλεί όλα αυτά; Το γεγονός πως οι άνθρωποι δεν αναζητούν την αλήθεια, είναι πολύ αλαζόνες και αυτάρεσκοι, πάντα ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους ιδέες, πάντα κάνουν επίδειξη και συγκρίνονται με τους άλλους, πάντα προσπαθούν να ξεχωρίσουν, πάντα έχουν παράλογες απαιτήσεις από τον Θεό και ούτω καθεξής· όλα αυτά τα πράγματα κάνουν τους ανθρώπους να απομακρύνονται σταδιακά από τον Θεό, να Του αντιστέκονται και να παραβιάζουν ξανά και ξανά την αλήθεια. Στο τέλος, βυθίζονται στο σκοτάδι και την αρνητικότητα. Σε τέτοιους καιρούς, οι άνθρωποι δεν κατανοούν αληθινά την επαναστατικότητα και την εναντίωσή τους ούτε είναι, βέβαια, πιθανό να προσεγγίζουν αυτά τα πράγματα με τη σωστή στάση. Αντίθετα, παραπονιούνται για τον Θεό, Τον παρανοούν και κάνουν υποθέσεις γι’ Αυτόν. Όταν συμβαίνει αυτό, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τελικά πως είναι πολύ βαθιά διεφθαρμένοι και πως αποτελούν μεγάλο πρόβλημα, οπότε αποφαίνονται πως είναι από αυτούς που εναντιώνονται στον Θεό και δεν μπορούν παρά να βυθιστούν στην αρνητικότητα, ανήμποροι να απαλλαγούν απ’ αυτήν. Πιστεύουν το εξής: «Ο Θεός με αποστρέφεται και με απορρίπτει, ο Θεός δεν με θέλει. Είμαι πολύ επαναστατικός και μου αξίζει· ο Θεός σίγουρα δεν θα με σώσει τώρα». Πιστεύουν πως όλα αυτά είναι γεγονότα. Αποφαίνονται πως οι εικασίες που κάνουν μέσα τους είναι γεγονότα. Όποιος κι αν συναναστραφεί μαζί τους πάνω στην αλήθεια, είναι ανώφελο και δεν το αποδέχονται. Σκέφτονται: «Ο Θεός δεν θα με ευλογήσει ούτε θα με σώσει· τι νόημα έχει, λοιπόν, να πιστεύω στον Θεό;» Όταν το μονοπάτι της πίστης των ανθρώπων στον Θεό φτάσει σ’ αυτό το σημείο, είναι ακόμα ικανοί να πιστεύουν; Όχι. Γιατί δεν μπορούν πια να συνεχίσουν; Εδώ υπάρχει ένα γεγονός. Όταν η αρνητικότητα των ανθρώπων φτάσει στο σημείο όπου η καρδιά τους γεμίσει με αντίσταση και παράπονα και θέλουν να διακόψουν τη σχέση τους με τον Θεό μια για πάντα, τότε το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο το να μην έχουν φόβο Θεού, να μην υποτάσσονται στον Θεό, να μην αγαπάνε την αλήθεια και να μην αποδέχονται την αλήθεια. Τι είναι, λοιπόν; Μέσα στην καρδιά τους, επιλέγουν ενεργά να εγκαταλείψουν την πίστη τους στον Θεό. Το βρίσκουν ντροπιαστικό να περιμένουν παθητικά να αποκλειστούν και θεωρούν πως είναι πιο αξιοπρεπές να επιλέξουν να τα παρατήσουν· έτσι, λοιπόν, χάνουν με δική τους πρωτοβουλία την ευκαιρία, βάζοντας μόνοι τους ένα τέλος. Καταδικάζουν την πίστη στον Θεό ως κάτι κακό, καταδικάζουν την αλήθεια ως κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους και καταδικάζουν τον Θεό ως άδικο και παραπονιούνται που δεν τους έσωσε: «Αν και είμαι τόσο επιμελής, αν και βιώνω πολύ περισσότερες κακουχίες από τους άλλους, αν και πληρώνω πολύ μεγαλύτερο τίμημα από όλους τους άλλους και κάνω το καθήκον μου με ειλικρίνεια, ο Θεός δεν με έχει ευλογήσει ακόμα. Πλέον βλέπω ξεκάθαρα πως ο Θεός δεν με συμπαθεί, πως ο Θεός δεν φέρεται σε όλους το ίδιο». Έχουν το θράσος να μετατρέπουν τις αμφιβολίες τους για τον Θεό σε καταδίκη και βλασφημία του Θεού. Όταν πάρει μορφή αυτό το γεγονός, μπορούν να συνεχίσουν στο μονοπάτι της πίστης στον Θεό; Το γεγονός πως επαναστατούν εναντίον του Θεού, Του εναντιώνονται, δεν αποδέχονται την αλήθεια και δεν κάνουν καμία αυτοκριτική οδηγεί στην καταστροφή τους. Δεν είναι παράλογο να εγκαταλείπει κανείς τον Θεό με δική του πρωτοβουλία και μετά να παραπονιέται ότι ο Θεός δεν τον ευλογεί και δεν του δείχνει χάρη; Όλοι επιλέγουν το μονοπάτι τους και βαδίζουν σ’ αυτό οι ίδιοι· κανένας δεν μπορεί να το κάνει γι’ αυτούς. Εσύ είσαι αυτός που επέλεξε ένα αδιέξοδο και εσύ είσαι αυτός που εγκατέλειψε τον Θεό και Τον απέρριψε. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Θεός δεν είπε ποτέ πως δεν σε θέλει, πως σε έχει εγκαταλείψει ή πως αρνείται να σε σώσει· εσύ οριοθέτησες τον Θεό με βάση τις εικασίες σου. Αν πίστευες αληθινά στον Θεό, αν εξακολουθούσες να πιστεύεις στον Θεό ακόμη κι αν δεν σε ήθελε και αν, ακόμη κι αν ο Θεός σε απεχθανόταν, εσύ εξακολουθούσες να πιστεύεις στον Θεό, να διαβάζεις τα λόγια Του, να αποδέχεσαι την αλήθεια και να κάνεις κανονικά τα καθήκοντά σου, τότε ποιος θα μπορούσε να σε περιορίσει ή να σε σταματήσει; Τα πάντα έχουν να κάνουν με τις επιλογές σου και τις επιδιώξεις σου, έτσι δεν είναι; Αν και εσύ ο ίδιος δεν έχεις πίστη, γυρνάς και παραπονιέσαι για τον Θεό· έτσι παραλογίζεσαι. Δεν διατηρείς τη σχέση σου με τον Θεό και επιμένεις να την καταστρέψεις· από τη στιγμή που δημιουργηθεί ρήξη, μπορεί να αποκατασταθεί; Αν σπάσει το γυαλί, δύσκολα ξανακολλάει και, ακόμη κι αν ξανακολλήσει, η ραγισματιά θα παραμείνει. Τώρα που η σχέση έχει καταστραφεί, δεν μπορεί ποτέ να επανέλθει στην αρχική της κατάσταση. Επομένως, όποιου είδους περιβάλλον κι αν συναντήσουν οι άνθρωποι καθώς πιστεύουν στον Θεό, θα πρέπει να μάθουν να υποτάσσονται και θα πρέπει να αναζητούν την αλήθεια· τότε μόνο μπορούν να παραμείνουν σταθεροί. Αν θέλεις να ακολουθήσεις τον Θεό μέχρι το τέλος του δρόμου, είναι πολύ σημαντικό να επιδιώκεις την αλήθεια· είτε όταν κάνεις τα καθήκοντά σου είτε όταν κάνεις οτιδήποτε άλλο, είναι αναγκαίο να καταλάβεις τις αλήθεια-αρχές, να τις κάνεις πράξη και να τις εφαρμόσεις, επειδή μέσα από τη διαδικασία της κατανόησης της αλήθειας και της άσκησης σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές καταφέρνεις να γνωρίσεις τον Θεό, να καταλάβεις τον Θεό και να Τον κατανοήσεις, αντιλαμβάνεσαι τις προθέσεις του Θεού και καταφέρνεις να εναρμονιστείς μαζί Του, οπότε κατανοείς και αποδέχεσαι την ουσία Του. Αν δεν κάνεις πράξη τις αλήθεια-αρχές και απλώς ενεργείς ή κάνεις τα καθήκοντά σου σύμφωνα με τη δική σου θέληση, δεν θα έρθεις ποτέ σε επαφή με την αλήθεια. Τι σημαίνει να μην έρχεσαι ποτέ σε επαφή με την αλήθεια; Σημαίνει πως δεν θα έρθεις ποτέ σε επαφή με τη στάση που έχει ο Θεός απέναντι στα πάντα, με τις απαιτήσεις Του ή τις σκέψεις Του, ενώ είναι ακόμη λιγότερο πιθανό να έρθεις σε επαφή με τη διάθεση και την ουσία του Θεού όπως αποκαλύπτονται στο έργο Του. Αν δεν καταφέρεις να έρθεις σε επαφή με αυτά τα γεγονότα του έργου του Θεού, η κατανόηση που έχεις για τον Θεό πάντα θα περιορίζεται στις ανθρώπινες φαντασιοκοπίες και αντιλήψεις. Θα παραμείνει στη σφαίρα των φαντασιοκοπιών και των αντιλήψεων και δεν θα εναρμονιστεί ποτέ με την ουσία και την αληθινή διάθεση του Θεού. Έτσι, δεν θα μπορέσεις να αποκτήσεις γνήσια κατανόηση για τον Θεό.