2. Εξωτερικεύουν αρνητικότητα, ενώ αρνούνται να αποδεχτούν το κλάδεμα

Υπάρχει άλλη μια κατάσταση στην οποία οι άνθρωποι είναι πιθανό να εξωτερικεύσουν αρνητικότητα: Όταν αντιμετωπίζουν κλάδεμα και δεν μπορούν να αποδεχτούν κάποια λόγια του κλαδέματος, μέσα τους γεννιούνται ανυπακοή, δυσαρέσκεια και παράπονα, ενώ μερικές φορές νιώθουν ακόμα και αδικημένοι. Πιστεύουν πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι δίκαιο: «Γιατί δεν μου επιτρέπεται να δώσω εξηγήσεις ή να ξεκαθαρίσω τα πράγματα; Γιατί κλαδεύομαι συνεχώς;» Τι είδους αρνητικότητα εξωτερικεύουν συνήθως αυτοί οι άνθρωποι; Επιπλέον, ψάχνουν λόγους για να δικαιολογηθούν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αντί να αναλύσουν τα λάθη τους, να επανορθώσουν γι’ αυτά ή να τα διορθώσουν, υποστηρίζουν τις απόψεις τους και μιλάνε για τον λόγο που δεν έκαναν κάτι καλά, τις αιτίες που το προκάλεσαν, τους αντικειμενικούς παράγοντες και τις συνθήκες που υπήρχαν και για το γεγονός πως δεν το έκαναν επίτηδες· τέτοια πράγματα λένε. Χρησιμοποιούν αυτές τις προφάσεις για να δικαιολογηθούν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ώστε να πετύχουν τον στόχο τους, να αρνηθούν, δηλαδή, το κλάδεμα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν ότι το κλάδεμα είναι σωστό και αναλύουν το περιστατικό του κλαδέματος με πολλούς άλλους ανθρώπους, σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν ξεκάθαρα το ζήτημα μπροστά σε όλους. Φτάνουν μέχρι και στο σημείο να διαδίδουν ιδέες όπως: «Αυτού του είδους το κλάδεμα θα αποθαρρύνει τους ανθρώπους από το να κάνουν τα καθήκοντά τους. Κανείς δεν θα είναι πια διατεθειμένος να κάνει τα καθήκοντά του. Οι άνθρωποι δεν θα ξέρουν πώς να προχωρήσουν και δεν θα έχουν κάποιο μονοπάτι άσκησης». Υπάρχουν, μάλιστα, και κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι, αν και επιφανειακά συναναστρέφονται πάνω στο ότι αποδέχονται το κλάδεμα, στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν τη συναναστροφή για να δικαιολογηθούν και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, κάνοντας περισσότερους ανθρώπους να πιστέψουν πως ο οίκος του Θεού δεν υπολογίζει καθόλου τα αισθήματα των ανθρώπων στον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζει και πως ακόμη κι ένα μικρό λαθάκι μπορεί να οδηγήσει σε κλάδεμα. Όσοι έχουν την τάση να εξωτερικεύουν αρνητικότητα δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική. Ακόμη κι όταν αντιμετωπίζουν κλάδεμα, δεν αναλογίζονται τη φύση των λαθών τους ή τι τα προκάλεσε. Αντί να αναλύσουν αυτά τα προβλήματα, συνεχώς επιχειρηματολογούν, δικαιολογούνται και υπερασπίζονται τον εαυτό τους. Κάποιοι άνθρωποι λένε, μάλιστα: «Προτού κλαδευτώ, θεωρούσα πως υπήρχε ένα μονοπάτι να ακολουθήσω. Μετά το κλάδεμά μου, όμως, μπερδεύτηκα. Δεν ξέρω πια πώς να ασκούμαι ούτε πώς να πιστεύω στον Θεό και δεν βλέπω τον δρόμο προς τα εμπρός». Λένε, επίσης, στους άλλους: «Πρέπει να είστε πολύ προσεκτικοί για να μην κλαδευτείτε· το κλάδεμα είναι πολύ επώδυνο, σαν να σε γδέρνουν. Μην ακολουθήσετε το παλιό μονοπάτι μου. Κοιτάξτε τι απέγινα μετά το κλάδεμά μου. Έχω κολλήσει, δεν μπορώ να πάω ούτε μπροστά ούτε πίσω και ό,τι κι αν κάνω είναι λάθος!» Είναι σωστά αυτά τα λόγια; Υπάρχει κάποιο πρόβλημα μ’ αυτά; (Ναι. Δικαιολογούνται, επιχειρηματολογούν και λένε πως δεν έκαναν κάποιο λάθος.) Ποιο μήνυμα μεταδίδεται όταν δικαιολογούνται και επιχειρηματολογούν; (Λένε πως ο οίκος του Θεού κάνει λάθος που κλαδεύει τους ανθρώπους.) Κάποιοι άνθρωποι λένε: «Προτού κλαδευτώ, θεωρούσα πως είχα ένα μονοπάτι να ακολουθήσω. Αφού κλαδεύτηκα, όμως, δεν ξέρω τι να κάνω». Γιατί δεν ξέρουν τι να κάνουν μετά το κλάδεμά τους; Πού οφείλεται αυτό; (Όταν κλαδεύονται, δεν αποδέχονται την αλήθεια ούτε προσπαθούν να αποκτήσουν αυτογνωσία. Τρέφουν κάποιες αντιλήψεις και δεν αναζητούν την αλήθεια για να τις διορθώσουν. Έτσι μένουν χωρίς μονοπάτι. Αντί να βρουν την αιτία μέσα τους, ισχυρίζονται το αντίθετο, ότι το κλάδεμα τους έκανε, δηλαδή, να χάσουν τον δρόμο τους.) Δεν είναι αλληλοκατηγορία αυτό; Είναι σαν να λένε: «Ενήργησα σύμφωνα με τις αρχές, αλλά το γεγονός ότι με κλαδεύεις δείχνει ξεκάθαρα πως δεν με αφήνεις να χειριστώ την κατάσταση σύμφωνα με τις αρχές. Πώς θα πρέπει, λοιπόν, να ασκούμαι στο μέλλον;» Αυτό εννοούν οι άνθρωποι που λένε τέτοιες κουβέντες. Αποδέχονται το κλάδεμά τους; Αποδέχονται το γεγονός πως έκαναν λάθη; (Όχι.) Αυτό που εννοούν πραγματικά με αυτήν τη δήλωση είναι ότι ξέρουν πώς να διαπράξουν παραπτώματα από απερισκεψία, αλλά όταν κλαδεύονται και τους ζητείται να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές, δεν ξέρουν τι να κάνουν και μπερδεύονται, έτσι δεν είναι; (Ναι.) Πώς ενεργούσαν, λοιπόν, παλιά; Όταν οι άνθρωποι κλαδεύονται, δεν φταίει το ότι δεν ενεργούσαν σύμφωνα με τις αρχές; (Ναι.) Διαπράττουν παραπτώματα από απερισκεψία, δεν αναζητούν την αλήθεια και δεν ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές ή τους κανόνες του οίκου του Θεού, με αποτέλεσμα να κλαδεύονται. Σκοπός του κλαδέματος είναι να μπορέσουν οι άνθρωποι να αναζητήσουν την αλήθεια, να ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές και να μη διαπράξουν ξανά παραπτώματα από απερισκεψία. Ωστόσο, όταν εκείνοι οι άνθρωποι κλαδεύονται, λένε πως δεν ξέρουν πια πώς να ενεργούν ή πώς να ασκούνται· περιέχουν κάποιο στοιχείο αυτογνωσίας αυτά τα λόγια; (Όχι.) Δεν έχουν καμία πρόθεση να αποκτήσουν αυτογνωσία ή να αναζητήσουν την αλήθεια. Αντ’ αυτού, υπαινίσσονται το εξής: «Παλιά, έκανα πολύ καλά τα καθήκοντά μου, αλλά από τότε που με κλάδεψες, αποδιοργάνωσες τις σκέψεις μου και μπέρδεψες την προσέγγισή μου ως προς τα καθήκοντά μου. Τώρα ο τρόπος σκέψης μου δεν είναι κανονικός και δεν είμαι τόσο αποφασιστικός, γενναίος ή θαρραλέος όσο ήμουν παλιά —και όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι κλαδεύτηκα. Από τότε που κλαδεύτηκα, η καρδιά μου πληγώθηκε βαθύτατα. Πρέπει, λοιπόν, να πω στους άλλους να είναι πολύ προσεκτικοί όταν κάνουν τα καθήκοντά τους. Δεν πρέπει να αποκαλύπτουν τα ελαττώματά τους ούτε να κάνουν λάθη· αν κάνουν λάθη, θα κλαδευτούν και τότε θα γίνουν άτολμοι και θα χάσουν τη θέληση που είχαν κάποτε. Το γενναίο πνεύμα τους θα καταβληθεί πολύ, το νεανικό τους θάρρος και η επιθυμία τους να τα δώσουν όλα θα εξανεμιστούν κι εκείνοι πια θα είναι πειθήνιοι και δειλοί, θα φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους και θα νιώθουν πως δεν κάνουν τίποτα σωστά. Δεν θα νιώθουν πια την παρουσία του Θεού στην καρδιά τους και θα αισθάνονται όλο και πιο μακριά απ’ Αυτόν. Ακόμη και οι προσευχές και οι εκκλήσεις στον Θεό θα φαίνεται να μένουν αναπάντητες. Θα νιώθουν πως δεν έχουν την ίδια ζωτικότητα και ζωντάνια και πως δεν είναι το ίδιο αξιαγάπητοι, ενώ θα αρχίσουν ακόμη και να περιφρονούν τον εαυτό τους». Είναι αυτά τα εγκάρδια λόγια πάνω στα οποία συναναστρέφεται κάποιος με εμπειρία; Είναι αληθινά; Είναι εποικοδομητικά ή ωφέλιμα για τους ανθρώπους; Δεν είναι μόνο διαστρέβλωση των γεγονότων; (Ναι, αυτά τα λόγια είναι πολύ παράλογα.) Λένε: «Μην ακολουθήσετε τα βήματά μου και μην πάρετε κι εσείς το παλιό μου μονοπάτι! Τώρα με βλέπετε ως κάποιον με αρκετά καλή συμπεριφορά· στην πραγματικότητα, όμως, απλώς φοβήθηκα μετά από εκείνο το κλάδεμα και δεν είμαι τόσο ελεύθερος και απελευθερωμένος όσο ήμουν παλιά». Τι επίδραση έχουν αυτά τα λόγια σε όσους τα ακούνε; (Κάνουν τους ανθρώπους πιο επιφυλακτικούς απέναντι στον Θεό, με αποτέλεσμα να ενεργούν συγκρατημένα από φόβο μην κλαδευτούν.) Έχουν μια τέτοια αρνητική επίδραση. Μόλις το ακούσουν αυτό οι άλλοι, θα σκεφτούν: «Έτσι είναι! Μια μικρή απροσεξία αρκεί για να κλαδευτείς και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις! Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να κάνει κανείς τα καθήκοντά του στον οίκο του Θεού; Όλο γίνεται λόγος για τις αλήθεια-αρχές· είναι πολύ απαιτητικό! Δεν αρκεί να ζει κανείς μια απλή και σταθερή ζωή; Αυτό δεν είναι ούτε μεγάλη απαίτηση ούτε υπερβολική επιθυμία· γιατί είναι, όμως, τόσο δύσκολο να επιτευχθεί; Ελπίζω πραγματικά να μην κλαδευτώ. Είμαι πολύ δειλός άνθρωπος· συνήθως, όταν οι άλλοι με αγριοκοιτάζουν και μιλάνε δυνατά, με πιάνει ταχυπαλμία. Αν όντως αντιμετωπίσω κλάδεμα και τα λόγια είναι τόσο αυστηρά και αναλύουν έτσι τα γεγονότα, πώς θα μπορούσα να το αντέξω; Δεν θα μου προκαλούσε εφιάλτες; Όλοι λένε πως το κλάδεμα είναι καλό, αλλά εγώ δεν βλέπω να ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν το φοβήθηκε εκείνος ο άνθρωπος; Αν κλαδευόμουν, κι εγώ θα φοβόμουν». Αυτήν την επίδραση δεν έχουν τα λόγια όσων εξωτερικεύουν αρνητικότητα; Είναι καλή και θετική αυτή η επίδραση ή αρνητική και δυσμενής; (Αρνητική και δυσμενής.) Αυτές οι αρνητικές δηλώσεις μπορούν να κάνουν τεράστιο κακό σε όσους είναι διατεθειμένοι να επιδιώξουν την αλήθεια! Πείτε Μου, λοιπόν, είναι όσοι εξωτερικεύουν συχνά αρνητικότητα και διαδίδουν τον θάνατο υπηρέτες του Σατανά; Είναι άνθρωποι που αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας; (Ναι.)

Κάποιοι άνθρωποι ενεργούν σύμφωνα με τις δικές τους ιδέες και πηγαίνουν ενάντια στις αρχές. Αφού κλαδευτούν, νιώθουν πως το γεγονός ότι εργάζονται τόσο σκληρά και πληρώνουν ένα τίμημα δεν απέτρεψε το κλάδεμά τους, κι έτσι η καρδιά τους κατακλύζεται από ανυπακοή και δεν αποδέχονται την έκθεση ή την ανάλυση. Πιστεύουν πως ο Θεός δεν είναι δίκαιος και πως ο οίκος του Θεού είναι άδικος μαζί τους, αφού ένας τόσο χρήσιμος και ταλαντούχος άνθρωπος όπως οι ίδιοι, ο οποίος υπομένει τόσα βάσανα και πληρώνει τόσο μεγάλο τίμημα, όχι μόνο δεν εγκωμιάζεται στον οίκο του Θεού, αλλά και κλαδεύεται. Η ανυπακοή τους γεννά παράπονα και θα εξωτερικεύσουν την αρνητικότητά τους κάπως έτσι: «Όπως το βλέπω εγώ, δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από την πίστη στον θεό· είναι πολύ δύσκολο να λάβει κανείς λίγες ευλογίες και να απολαύσει λίγη χάρη. Αν και έχω πληρώσει τόσο μεγάλο τίμημα, κλαδεύτηκα επειδή δεν έκανα καλά ένα πραγματάκι. Αν δεν μπορεί να αντεπεξέλθει κάποιος σαν εμένα, τότε πώς θα μπορούσε να αντεπεξέλθει οποιοσδήποτε άλλος; Δεν είναι δίκαιος ο θεός; Εγώ γιατί δεν μπορώ να αναγνωρίσω τη δικαιοσύνη του; Πώς γίνεται να μη συνάδει καθόλου η δικαιοσύνη του θεού με τις αντιλήψεις των ανθρώπων;» Δεν αναλύουν τις πράξεις τους που αντιβαίνουν στις αρχές ούτε τις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχουν αποκαλύψει. Όχι μόνο δεν έχουν ίχνος μεταμέλειας ή υποταγής, αλλά, επιπλέον, κρίνουν και αντιστέκονται ανοιχτά. Οι περισσότεροι άνθρωποι, μόλις τους ακούσουν να κάνουν μια τέτοια δήλωση, αρχίζουν να συμπάσχουν κάπως μαζί τους και παρασύρονται απ’ αυτούς: «Είναι αλήθεια, έτσι δεν είναι; Κλαδεύτηκαν έτσι παρόλο που πιστεύουν είκοσι χρόνια στον Θεό. Αν δεν είναι βέβαιο πως θα σωθεί κάποιος που πιστεύει είκοσι χρόνια, τότε οι άνθρωποι σαν εμάς έχουν ακόμη λιγότερες ελπίδες». Δεν έχουν δηλητηριαστεί; Από τη στιγμή που εξωτερικεύεται η αρνητικότητα, ξεχύνεται το δηλητήριο, σαν σπόρος που φυτεύεται στην καρδιά των ανθρώπων και ριζώνει, βλασταίνει, ανθίζει και καρποφορεί στο μυαλό τους. Προτού το καταλάβουν οι άνθρωποι, έχουν δηλητηριαστεί και γεννιούνται μέσα τους αντίσταση και παράπονα εναντίον του Θεού. Όταν κλαδευτούν εκείνοι οι άνθρωποι, γίνονται ανυπάκουοι απέναντι στον Θεό και νιώθουν δυσαρέσκεια για τον τρόπο με τον οποίο τους χειρίστηκε ο οίκος του Θεού. Αντί να υιοθετήσουν μια στάση μετάνοιας και εξομολόγησης, επιχειρηματολογούν, δικαιολογούνται και υπερασπίζονται τον εαυτό τους. Διατυμπανίζουν παντού τις πολλές κακουχίες που υπέμειναν, το έργο που έκαναν, τα καθήκοντα που έκαναν τα τόσα χρόνια της πίστης τους και ότι, αντί να λάβουν τώρα ανταμοιβές, κλαδεύονται. Όχι μόνο δεν αναγνωρίζουν μέσα από το κλάδεμά τους τη διαφθορά τους και τα λάθη που έκαναν, αλλά και διαδίδουν την ιδέα πως ο τρόπος με τον οποίο τους φέρθηκε ο οίκος του Θεού είναι άδικος και καθόλου λογικός, πως δεν θα έπρεπε να τους φερθεί έτσι και πως, στην αντίθετη περίπτωση, ο Θεός δεν είναι δίκαιος. Ο λόγος που εξωτερικεύουν αυτήν την αρνητικότητα είναι πως δεν μπορούν να αποδεχτούν το κλάδεμα και το γεγονός πως έκαναν λάθη ούτε, βέβαια, αποδέχονται ή αναγνωρίζουν το γεγονός πως έβλαψαν τη ζωή-είσοδο των αδελφών και το έργο της εκκλησίας. Πιστεύουν πως ενήργησαν σωστά και πως ο οίκος του Θεού έσφαλλε που τους κλάδεψε. Εξωτερικεύοντας αρνητικότητα, πρόθεσή τους είναι να πουν στους άλλους πως ο οίκος του Θεού φέρεται άδικα στους ανθρώπους: Από τη στιγμή που κάνει κανείς ένα λάθος, ο οίκος του Θεού θα το χρησιμοποιήσει σαν όπλο εναντίον του, θα εκμεταλλευτεί αυτό το θέμα και θα τον κλαδέψει ανελέητα, μέχρι να συμμορφωθεί και να νομίζει πως δεν έχει συνεισφέρει τίποτα, να μην υπάρχει πια κανείς που να τον ειδωλοποιεί, να μην εκτιμά πια τον εαυτό του και να μην τολμά να ζητά πια ανταμοιβές από τον Θεό· τότε μόνο θα έχει πετύχει τον σκοπό του ο οίκος του Θεού. Στόχος τους όταν εξωτερικεύουν αυτήν την αρνητικότητα είναι να κάνουν περισσότερους ανθρώπους να τους υπερασπιστούν, να κάνουν περισσότερους ανθρώπους να καταλάβουν «την αλήθεια του ζητήματος» και να δουν πόσα βάσανα έχουν υπομείνει τα τόσα χρόνια της πίστης τους στον Θεό, πόσο σημαντικές συνεισφορές έχουν κάνει, πόσα προσόντα έχουν και πόσο έμπειροι πιστοί είναι. Θέλουν έτσι να κάνουν τους άλλους να ταχθούν με το μέρος τους και μαζί να εναντιωθούν στους κανόνες του οίκου του Θεού και στο κλάδεμα που τους όρισε ο οίκος του Θεού. Θέλουν να πάρουν ανθρώπους με το μέρος τους· αυτή δεν είναι η φύση των ενεργειών τους; (Ναι.) Στόχος τους όταν εξωτερικεύουν έτσι αρνητικότητα είναι να πάρουν ανθρώπους με το μέρος τους και να τους παραπλανήσουν, ενώ αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας για να εξωτερικεύσουν την πικρία τους. Όποια επίπτωση κι αν έχει τελικά στους άλλους η εξωτερίκευση της αρνητικότητάς τους, το αποτέλεσμα και η συνέπεια είναι πως οι άνθρωποι παραπλανιούνται, αναστατώνονται και βλάπτονται. Δεν είναι κάτι το εποικοδομητικό· είναι μια αρνητική επίπτωση.

Αυτά είναι, κατά βάση, τα είδη αρνητικότητας που εξωτερικεύουν οι άνθρωποι όταν κλαδεύονται. Δεν μπορούν να αποδεχτούν το κλάδεμά τους, μέσα τους νιώθουν δυσαρέσκεια και ανυπακοή και δεν μπορούν να το αποδεχτούν από τον Θεό. Η πρώτη αντίδρασή τους δεν είναι να αναζητήσουν την αλήθεια σχετικά με το κλάδεμα ούτε να κάνουν αυτοκριτική, να αποκτήσουν αυτογνωσία και να αναλύσουν τον εαυτό τους για να δουν ποιο ακριβώς ήταν το λάθος τους, αν οι ενέργειές τους εναρμονίζονταν με τις αρχές, γιατί τους κλάδεψε ο οίκος του Θεού και αν ο λόγος που υπέστησαν τέτοια μεταχείριση ήταν κάποια προσωπική ενόχληση ή κάτι δίκαιο και λογικό. Η πρώτη αντίδρασή τους δεν είναι να αναζητήσουν αυτά τα πράγματα, αλλά να βασιστούν στα προσόντα τους, στις κακουχίες που υπέμειναν και στα όσα δαπάνησαν για να εναντιωθούν στο κλάδεμα. Με αυτήν την πράξη τους, είναι βέβαιο πως όλα όσα γεννιούνται μέσα στην καρδιά τους θα είναι αρνητικά και δυσμενή, ενώ δεν θα υπάρχει τίποτα καλό ή θετικό. Επομένως, όταν συναναστρέφονται πάνω στα αισθήματα και την κατανόηση που έχουν αφού κλαδευτούν, είναι σίγουρο πως εξωτερικεύουν αρνητικότητα και διαδίδουν αντιλήψεις. Η εξωτερίκευση αρνητικότητας και η διάδοση αντιλήψεων πρέπει να σταματά και να περιορίζεται άμεσα, όχι να γίνεται ανεκτή και να παραβλέπεται. Αυτά τα αρνητικά πράγματα θα εμποδίσουν, θα αναστατώσουν και θα βλάψουν τη ζωή-είσοδο κάθε ανθρώπου, ενώ δεν μπορούν να παίξουν κάποιον καλό και θετικό ρόλο ούτε, βέβαια, να εμπνεύσουν τους ανθρώπους να είναι αφοσιωμένοι στον Θεό ή να εκτελούν πιστά τα καθήκοντά τους. Επομένως, όταν τέτοιοι άνθρωποι εξωτερικεύουν αρνητικότητα, αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή και θα πρέπει να περιορίζονται.

3. Εξωτερικεύουν αρνητικότητα όταν βλάπτονται η υπόληψη, η θέση και τα συμφέροντά τους

Πέρα από την αρνητικότητα που εξωτερικεύουν οι άνθρωποι όταν απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους ή όταν κλαδεύονται, σε ποιες άλλες καταστάσεις εξωτερικεύουν αρνητικότητα; (Όταν βλάπτονται τα συμφέροντά τους και θεωρούν πως έχουν ζημιωθεί.) (Κάποιοι άνθρωποι κάνουν τα καθήκοντά τους εδώ και πολλά χρόνια, αλλά όταν αρρωσταίνουν ή πλήττουν καταστροφές την οικογένειά τους, λένε: «Τι έχω κερδίσει τόσα χρόνια που πιστεύω στον Θεό;») Το συνηθισμένο «σύνθημα» των αρνητικών ανθρώπων είναι «Τι έχω κερδίσει;» Ποιες άλλες καταστάσεις υπάρχουν; (Κάποιοι άνθρωποι όχι μόνο δεν πετυχαίνουν αποτελέσματα στα καθήκοντά τους, αλλά κάνουν και συχνά λάθη, οπότε λένε: «Γιατί ο Θεός διαφωτίζει τους άλλους, αλλά όχι εμένα; Γιατί ο Θεός έδωσε σ’ εκείνους τόσο καλό επίπεδο, ενώ το δικό μου είναι τόσο χαμηλό;» Αντί να αναλογιστούν τα θέματα που έχουν, μεταθέτουν την ευθύνη στον Θεό, λένε πως ο Θεός δεν τους έχει διαφωτίσει ούτε τους έχει καθοδηγήσει και παραπονιούνται συνεχώς γι’ Αυτόν.) Ισχυρίζονται πως ο Θεός είναι άδικος, ρωτάνε γιατί διαφωτίζει και δίνει χάρη στους άλλους, αλλά όχι στους ίδιους, και γκρινιάζουν για τον λόγο που δεν πετυχαίνουν αποτελέσματα στα καθήκοντά τους· είναι όλο παράπονα. Δώσατε καλά παραδείγματα. Έχετε να προσθέσετε άλλα; (Κάποιοι άνθρωποι κατακλύζονται από πικρία όταν τα καθήκοντά τους ανατίθενται σε κάποιον άλλο, αναρωτιούνται γιατί έγινε αυτό και υποψιάζονται πως οι επικεφαλής και οι εργάτες τούς στοχοποιούν και τους κάνουν τη ζωή δύσκολη.) Θεωρούν πως ο οίκος του Θεού τούς περιφρονεί; (Ναι.) Κάποιοι άνθρωποι που δεν κάνουν πραγματικό έργο απαλλάσσονται από τα καθήκοντά τους και αποκλείονται και θεωρούν πως έχει πληγεί η υπόληψη και η θέση τους. Προκειμένου να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους, πάντα γκρινιάζουν ιδιαιτέρως: «Πιστεύω λίγο καιρό στον θεό, δεν έχω πολύ καλή ικανότητα κατανόησης και το επίπεδό μου είναι χαμηλό. Δεν μπορώ να συγκριθώ με τους άλλους. Αφού λένε πως δεν είμαι ικανός, μάλλον έτσι θα είναι!» Εκ πρώτης όψεως, αναγνωρίζουν τα ελαττώματά τους· στην πραγματικότητα, όμως, προσπαθούν να ανακτήσουν τα οφέλη που έχασαν, γκρινιάζουν ακατάπαυστα και λένε πράγματα για να κερδίσουν τη συμπόνια των άλλων και να τους κάνουν να πιστέψουν πως ο οίκος του Θεού είναι άδικος. Από τη στιγμή που πληγούν τα συμφέροντά τους, χάνουν την προθυμία τους και πάντα ελπίζουν να ξανακερδίσουν όσα έχασαν και να αποζημιωθούν. Σε διαφορετική περίπτωση, χάνουν την πίστη τους στον Θεό, δεν ξέρουν πια πώς να πιστεύουν σ’ Αυτόν και λένε κουβέντες όπως: «Παλιά θεωρούσα πως η πίστη στον θεό ήταν κάτι σπουδαίο και πως το να έχει κάποιος τον ρόλο του επικεφαλής ή του εργάτη στην εκκλησία θα του έφερνε οπωσδήποτε μεγάλες ευλογίες. Δεν περίμενα ποτέ μου πως θα απαλλαχθώ από τα καθήκοντά μου και θα αποκλειστώ ούτε πως θα με απορρίψουν οι άλλοι. Αν είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο στον οίκο του θεού! Δεν είναι όλοι όσοι πιστεύουν στον θεό απαραιτήτως καλοί άνθρωποι και δεν αντιπροσωπεύουν τον θεό ή τη δικαιοσύνη όλα όσα κάνει ο οίκος του θεού». Ποια είναι η φύση τέτοιων δηλώσεων; Τα λόγια τους, τόσο άμεσα όσο και έμμεσα, εκφράζουν μια επίθεση. Εκφράζουν κρίση και αντίσταση. Εκ πρώτης όψεως, στόχος τους φαίνεται να είναι ένας συγκεκριμένος επικεφαλής ή η εκκλησία· στην πραγματικότητα, όμως, αυτά τα λόγια που έχουν μέσα τους απευθύνονται προς τον Θεό, προς τα λόγια Του και προς τα διοικητικά διατάγματα και τους κανόνες του οίκου Του. Εξωτερικεύουν απλώς την πικρία τους. Γιατί εξωτερικεύουν την πικρία τους; Θεωρούν πως έχουν ζημιωθεί· μες στην καρδιά τους, νιώθουν αδικημένοι και δυσαρεστημένοι, ενώ θέλουν να ζητήσουν πράγματα και να λάβουν αποζημίωση. Αν και η αρνητικότητα που εξωτερικεύουν τέτοιοι άνθρωποι δεν αποτελεί σημαντική απειλή για τους περισσότερους, αυτά τα άθλια λόγια είναι σαν ενοχλητικές μύγες ή κοριούς που αναστατώνουν κάπως τον νου των ανθρώπων. Οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν απέχθεια και αποστροφή όταν ακούσουν αυτά τα λόγια, αλλά, όπως είναι αναπόφευκτο, θα υπάρχουν και άνθρωποι που ανήκουν στο σινάφι τους, που έχουν τις ίδιες διαθέσεις, την ίδια ουσία και τα ίδια πάθη μ’ αυτούς, που είναι ίσοι κι όμοιοι μ’ αυτούς τους σάπιους ανθρώπους και που παρασύρονται και αναστατώνονται από αυτούς. Είναι αναπόφευκτο. Επιπλέον, αυτά τα αρνητικά σχόλια μπορεί να αναστατώσουν μερικούς ανθρώπους που έχουν μικρό ανάστημα και έλλειψη διάκρισης, καθώς και να επηρεάσουν την πίστη τους στον Θεό. Αυτοί οι άνθρωποι ήδη δεν γνωρίζουν ποιος είναι ακριβώς ο σκοπός της πίστης στον Θεό και δεν καταλαβαίνουν ξεκάθαρα τις αλήθειες των οραμάτων, ενώ έχουν και μικρή ικανότητα κατανόησης της αλήθειας. Όταν ακούσουν αυτές τις αρνητικές δηλώσεις, είναι πολύ πιθανό άθελά τους να τις αφομοιώσουν κι έτσι να επηρεαστούν απ’ αυτές. Τα λόγια αυτά είναι δηλητήριο. Μπορούν εύκολα να φυτευτούν στην καρδιά των ανθρώπων. Από τη στιγμή που αποδεχτεί κανείς αυτά τα αρνητικά σχόλια, τότε, όταν ο οίκος του Θεού τού ζητήσει να κάνει ένα καθήκον, θα αντιδράσει με αδιαφορία. Όταν ο οίκος του Θεού ζητάει τη συνεργασία του σε κάποια εργασία, η στάση του είναι χλιαρή. Θα την αναλάβει μόνο αν του κάνει κέφι, αλλιώς δεν θα την αναλάβει και πάντα θα προβάλλει κάθε είδους λόγους και δικαιολογίες. Προτού ακούσει αυτά τα αρνητικά σχόλια, ήταν κάπως ειλικρινής στην πίστη του στον Θεό και είχε μια κάπως θετική και ενεργή στάση όταν έκανε τα καθήκοντά του. Αφού ακούσει, όμως, αυτά τα αρνητικά σχόλια, γίνεται αδιάφορος, ενώ είναι και ψυχρός απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές του. Είναι επιφυλακτικός απέναντί τους. Όταν η εκκλησία τού κανονίζει να κάνει ένα καθήκον, το αποφεύγει συνεχώς και το απορρίπτει επανειλημμένα, δείχνοντας μεγάλη παθητικότητα. Παλιά, πήγαινε στην ώρα του στις συναθροίσεις· αφού άκουσε, όμως αυτά τα λόγια, πηγαίνει σποραδικά —έρχεται, δηλαδή, όταν είναι καλοδιάθετος, αλλιώς δεν έρχεται. Αν συμβεί κάτι δυσάρεστο στο σπίτι του, ανησυχεί ότι μπορεί να συμβεί κάποια καταστροφή, οπότε πηγαίνει σε πιο πολλές συναθροίσεις και διαβάζει περισσότερα λόγια του Θεού. Αν νιώσει ενθουσιασμό, χαρά και συγκίνηση αφού διαβάσει τα λόγια του Θεού, θα προσφέρει ακόμα και κάποια χρήματα. Μόλις, όμως, ηρεμήσει η κατάσταση στο σπίτι του, σταματάει και πάλι να πηγαίνει στις συναθροίσεις. Όταν οι αδελφοί και οι αδελφές επιχειρούν να συναναστραφούν μαζί του με την ελπίδα να τον στηρίξουν, εκείνος βρίσκει δικαιολογίες για να αρνηθεί· και όταν οι αδελφοί και οι αδελφές πηγαίνουν απ’ το σπίτι του, εκείνος δεν τους ανοίγει, ακόμη κι όταν είναι εμφανές πως είναι μέσα. Τι συμβαίνει εδώ; Τον έχουν επηρεάσει αυτά τα αρνητικά σχόλια· έχει δηλητηριαστεί και πιστεύει πως οι πιστοί στον Θεό είναι αναξιόπιστοι. Στην αρχή, εμπιστευόταν πολύ αυτούς τους ανθρώπους και, όταν διάβαζε τα λόγια του Θεού, σκεφτόταν: «Αυτά είναι τα λόγια του Θεού, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι αδελφοί και οι αδελφές μου, αυτός είναι ο οίκος του Θεού· τι υπέροχο!» Όταν άκουσε, όμως, τα αρνητικά σχόλια που διαδίδουν ορισμένοι άνθρωποι, άλλαξε. Δεν επηρεάστηκε; Δεν ζημιώθηκε η ζωή-είσοδός του; (Ναι.) Ποιος τον επηρέασε; Οι άνθρωποι που εξωτερικεύουν αρνητικότητα, εκείνοι που έκαναν αυτά τα σχόλια. Αν κάποιος δεν έχει θέσει ακόμα γερά θεμέλια στην αληθινή οδό ή δεν έχει φάει και δεν έχει πιει τόσα λόγια του Θεού ώστε να κατανοεί την αλήθεια, μπορεί εύκολα να επηρεαστεί από αρνητικά πράγματα. Πιο συγκεκριμένα, όσοι δεν έχουν την ικανότητα να κατανοήσουν την αλήθεια κι απλώς παρακολουθούν τις τάσεις, παρατηρούν την κατάσταση και κοιτάζουν τα επιφανειακά φαινόμενα, παρασύρονται ακόμα πιο εύκολα από αρνητικά λόγια. Ιδίως όταν ακούσουν ανθρώπους να λένε πλάνες όπως: «Ο οίκος του θεού δεν είναι απαραιτήτως δίκαιος ούτε είναι θετικά όλα όσα κάνει», γίνονται ακόμη πιο επιφυλακτικοί. Μια δήλωση που εναρμονίζεται με την αλήθεια δεν γίνεται πάντα πρόθυμα αποδεκτή, αλλά μια αρνητική δήλωση, μια παράλογη δήλωση, μια δήλωση που πάει κόντρα στην αλήθεια, μπορεί πανεύκολα να ριζώσει στην καρδιά των ανθρώπων και δεν είναι εύκολο να ξεριζωθεί. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτούν οι άνθρωποι την αλήθεια και πολύ εύκολο να αποδεχτούν πλάνες!

Κάποιοι άνθρωποι με κακή ανθρώπινη φύση δίνουν μεγάλη σημασία στο κύρος και τη φήμη τους, στις σαρκικές τους απολαύσεις, καθώς και στην προσωπική περιουσία και τα συμφέροντά τους. Όταν ζημιώνεται η υπόληψη, η θέση και τα άμεσα συμφέροντά τους, δεν το αποδέχονται από τον Θεό ούτε αποδέχονται το περιβάλλον που έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς ο Θεός, ενώ δεν μπορούν να εγκαταλείψουν αυτά τα πράγματα και να παραβλέψουν το προσωπικό κέρδος και τη ζημία τους. Αντ’ αυτού, εκμεταλλεύονται διάφορες ευκαιρίες για να εξωτερικεύσουν τη δυσαρέσκεια και την ανυπακοή τους, καθώς και να εξωτερικεύσουν τα αρνητικά συναισθήματά τους, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα κάποιοι άνθρωποι να υποφέρουν πολύ. Επομένως, όταν τέτοιοι άνθρωποι εξωτερικεύουν αρνητικότητα, οι επικεφαλής των εκκλησιών πρέπει πρώτα να αντιλαμβάνονται γρήγορα την κατάσταση και να σταματούν και να περιορίζουν εγκαίρως αυτούς τους ανθρώπους. Φυσικά, οι επικεφαλής των εκκλησιών θα πρέπει, επίσης, να εκθέτουν ενεργά αυτούς τους ανθρώπους και να συναναστρέφονται με τους αδελφούς και τις αδελφές πάνω στο πώς θα τους διακρίνουν, τον λόγο που λένε αυτά τα αρνητικά και παράλογα πράγματα, καθώς και πώς να αντιμετωπίζει και να διακρίνει κανείς αυτά τα λόγια ώστε να μην τον παραπλανήσουν και να μην του κάνουν μεγάλο κακό. Είναι απαραίτητο να μπορεί κανείς να διακρίνει και να αναλύει τέτοιους ανθρώπους κι έτσι να τους αποφεύγει, να τους απορρίπτει και να μην τους αφήνει πια να τον παραπλανούν. Αυτό το έργο θα πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής των εκκλησιών. Φυσικά, αν οι συνηθισμένοι αδελφοί και αδελφές διαπιστώσουν πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και διακρίνουν την ανθρώπινη φύση-ουσία τους, θα πρέπει κι αυτοί να κρατήσουν τις αποστάσεις τους. Αν δεν έχεις την ικανότητα που χρειάζεται για να αντισταθείς ή το ανάστημα για να τους στηρίξεις, να τους βοηθήσεις και να τους αλλάξεις και θεωρείς πως δεν μπορείς να αντέξεις τα αρνητικά σχόλιά τους και τα λόγια τους που εκφράζουν δυσαρέσκεια και ανυπακοή, τότε η καλύτερη προσέγγιση είναι να μείνεις μακριά. Αν θεωρείς πως είσαι πολύ δυνατός, έχεις κάποιο ανάστημα και μπορείς να ασκείς διάκριση και να μην επηρεάζεσαι από τα λόγια οποιουδήποτε ανθρώπου, πως, όσο σοβαρή κι αν είναι η αρνητικότητα που εξωτερικεύουν, δεν πρόκειται να αλλάξει την πίστη σου στον Θεό, πως μπορείς να διακρίνεις τέτοιους ανθρώπους και πως μπορείς, επίσης, να τους εκθέσεις και να τους σταματήσεις όταν εξωτερικεύουν αρνητικότητα, τότε δεν χρειάζεται να αποφεύγεις τέτοιους ανθρώπους ούτε να φυλάγεσαι απ’ αυτούς. Αν, όμως, θεωρείς πως δεν έχεις αυτό το ανάστημα, τότε ο τρόπος και η αρχή για να αντιμετωπίσεις τέτοιους ανθρώπους είναι να μείνεις μακριά τους. Είναι εύκολο να επιτευχθεί αυτό; (Ναι.) Κάποιοι άνθρωποι ρωτάνε: «Μπορώ να τους ανεχτώ, να τους υπομείνω και να τους συγχωρήσω;» Κι αυτό είναι αποδεκτό, δεν είναι λάθος, αλλά δεν είναι ο πιο κρίσιμος ή ο καλύτερος τρόπος άσκησης. Έστω πως τους υπομένεις, τους ανέχεσαι και τους κάνεις τη χάρη και, στο τέλος, σε παραπλανούν και σε παίρνουν με το μέρος τους. Και έστω πως, όπως κι αν σε εφοδιάζει και σε στηρίζει ο οίκος του Θεού, εσύ δεν το νιώθεις· ή πως, όταν διαβάζεις τα λόγια του Θεού, σε παρασύρουν συχνά οι σκέψεις και τα σχόλιά τους και, μόλις σκεφτείς κάτι που είπαν, επηρεάζεται ο νους σου και δεν μπορείς να συνεχίσεις την ανάγνωση. Και όταν οι αδελφοί και οι αδελφές συναναστρέφονται πάνω στην κατανόηση που έχουν για την αλήθεια —ιδίως όταν συναναστρέφονται πάνω στο πώς να διακρίνει κανείς τα σχόλια τέτοιων ανθρώπων— εσύ και πάλι παρασύρεσαι και επηρεάζεσαι από τα λόγια τους, με αποτέλεσμα να αποδιοργανώνονται οι σκέψεις σου. Σε αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει να μένεις μακριά από τέτοιους ανθρώπους. Η ανοχή και η αντοχή σου δεν θα έχουν αποτέλεσμα και δεν αποτελούν τον καλύτερο τρόπο για να αμυνθείς ενάντια σε τέτοιους ανθρώπους. Έστω πως η ανοχή και η αντοχή σου δεν είναι κάποια προσποιητή εξωτερική συμπεριφορά, αλλά πως έχεις όντως το ανάστημα που χρειάζεται για να αντιμετωπίσεις τέτοιους ανθρώπους. Ό,τι κι αν λένε, εσύ μπορείς να τους διακρίνεις μέσα σου, ακόμη κι αν δεν εκφράζεις την άποψή σου· μπορείς να ασκείς μακροθυμία απέναντί τους και να τους αγνοείς, αλλά οποιαδήποτε δυσμενή και αρνητικά λόγια τους και οποιαδήποτε λόγια τους που εκφράζουν παρανόηση και παράπονα για τον Θεό δεν θα επηρεάσουν στο παραμικρό την πίστη σου στον Θεό ούτε και θα επηρεάσουν την αφοσίωσή σου καθώς κάνεις τα καθήκοντά σου και την υποταγή σου στον Θεό. Σε αυτήν την περίπτωση, μπορείς να τους ανεχτείς και να τους υπομείνεις. Ποια είναι η αρχή της άσκησης ανοχής και αντοχής; Το να μη βλάπτεσαι. Αγνόησέ τους κι άφησέ τους να λένε ό,τι θέλουν· στο κάτω κάτω, τέτοιοι άνθρωποι είναι απλώς παράλογοι ταραχοποιοί και αγύριστα κεφάλια. Όσο κι αν συναναστρέφεσαι μαζί τους πάνω στην αλήθεια, δεν θα το αποδεχτούν· προέρχονται από τους διαβόλους και τον Σατανά και είναι ανώφελο να συναναστρέφεσαι μαζί τους. Επομένως, προτού τους αποπέμψει και τους αντιμετωπίσει ο οίκος του Θεού, αν έχεις το ανάστημα να τους ανεχτείς και να τους υπομείνεις χωρίς να πάθεις κακό, αυτό είναι το καλύτερο. Συνήθως υιοθετείτε αυτήν την αρχή της ανοχής και της αντοχής; Ανέχεστε κάθε λογής ανθρώπους, αλλά μερικές φορές δεν είστε προσεκτικοί και σας παραπλανούν λιγάκι· στη συνέχεια, το αντιλαμβάνεστε, νιώθετε υπόχρεοι στον Θεό, προσεύχεστε για λίγες μέρες, μεταστρέφεστε και πλησιάζετε τον Θεό. Τον περισσότερο καιρό, μπορείτε να δείτε ξεκάθαρα πως τέτοιοι άνθρωποι είναι άχρηστοι και προέρχονται από τους διαβόλους. Αν και μπορείς να αλληλεπιδράς κανονικά μαζί τους, μέσα σου κρατάς αποστάσεις και νιώθεις απώθηση γι’ αυτούς. Ό,τι κι αν λένε ή όποια αρνητικά σχόλια και απόψεις κι αν εκφράζουν, εσύ κάνεις πως δεν τα ακούς, τα αγνοείς και σκέφτεσαι: «Λέγε ό,τι θέλεις —μπορώ να σε διακρίνω. Πολύ απλά δεν έχω επαφές με ανθρώπους σαν του λόγου σου». Αυτήν την αρχή ακολουθείτε συνήθως όταν αντιμετωπίζετε τέτοια ζητήματα; Δεν είναι κακό να το καταφέρετε αυτό· δεν είναι εύκολο και απαιτεί να κατανοεί κανείς κάποιες αλήθειες και να έχει ένα συγκεκριμένο ανάστημα. Αν το ανάστημά σου δεν βρίσκεται καν σε αυτό το επίπεδο, τότε δεν θα μπορέσεις να μείνεις σταθερός και δεν θα κάνεις καλά το καθήκον σου.