Σημείο δωδέκατο: Να αναγνωρίζουν άμεσα και με ακρίβεια τους διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού και την κανονική τάξη της εκκλησίας· να τα σταματούν και να τα περιορίζουν και να αντιστρέφουν την κατάσταση· επιπλέον, να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια, ώστε ο εκλεκτός λαός του Θεού να αναπτύξει ικανότητα διάκρισης μέσα από τέτοια πράγματα και να μάθει από αυτά (Μέρος τέταρτο)

Οι διάφοροι άνθρωποι, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή

VIII. Διαδίδουν αντιλήψεις

Α. Οι εκδηλώσεις της διάδοσης αντιλήψεων

Σήμερα, θα συνεχίσουμε τη συναναστροφή πάνω στη δωδέκατη ευθύνη των επικεφαλής και των εργατών: «Να αναγνωρίζουν άμεσα και με ακρίβεια τους διάφορους ανθρώπους, γεγονότα και πράγματα που διαταράσσουν και αναστατώνουν το έργο του Θεού και την κανονική τάξη της εκκλησίας· να τα σταματούν και να τα περιορίζουν και να αντιστρέφουν την κατάσταση· επιπλέον, να συναναστρέφονται σχετικά με την αλήθεια, ώστε ο εκλεκτός λαός του Θεού να αναπτύξει ικανότητα διάκρισης μέσα από τέτοια πράγματα και να μάθει από αυτά». Όσο για τα διάφορα θέματα διατάραξης και αναστάτωσης που προκύπτουν στην εκκλησιαστικής ζωή, μετρήσαμε έντεκα από αυτά. Την προηγούμενη φορά, συναναστραφήκαμε πάνω στο έβδομο θέμα: ότι οι άνθρωποι εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Σήμερα, θα συναναστραφούμε πάνω στο όγδοο θέμα: ότι διαδίδουν αντιλήψεις. Η διάδοση αντιλήψεων είναι κι αυτή συχνό φαινόμενο στην εκκλησιαστική ζωή. Κάποιοι άνθρωποι, που δεν αποδέχονται καθόλου την αλήθεια, πιστεύουν στον Θεό με βάση τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, ενώ διαδίδουν συχνά αντιλήψεις για να αναστατώσουν την εκκλησιαστική ζωή. Η εκκλησία πρέπει να περιορίσει αυτήν τη συμπεριφορά και να λύσει αυτό το πρόβλημα μέσω της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια κατά την εκκλησιαστική ζωή. Εξετάζοντας το θέμα από κυριολεκτική άποψη, ο καθένας μπορεί να δει ότι η διάδοση αντιλήψεων δεν αποτελεί ορθή συμπεριφορά, ότι δεν είναι θετικό πράγμα, αλλά αρνητικό. Επομένως, πρέπει να σταματήσει και να περιοριστεί μέσα στην εκκλησιαστική ζωή. Ό,τι είδους άνθρωποι κι αν διαδίδουν αντιλήψεις, ανεξάρτητα από τα κίνητρά τους, είτε διαδίδουν αντιλήψεις ηθελημένα είτε χωρίς να το συνειδητοποιούν, εφόσον όντως διαδίδουν αντιλήψεις, κάτι τέτοιο διαταράσσει και αναστατώνει την εκκλησιαστική ζωή και έχει επιβλαβή αντίκτυπο. Γι’ αυτό και το συγκεκριμένο ζήτημα πρέπει εκατό τοις εκατό να περιοριστεί. Από οποιαδήποτε οπτική, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα η διάδοση αντιλήψεων να παίξει έναν θετικό ρόλο στην επιδίωξη των ανθρώπων για την αλήθεια, στην επιδίωξή τους για να γνωρίσουν τον Θεό ή στην είσοδό τους στην αλήθεια-πραγματικότητα· το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει είναι να αναστατώσει και να βλάψει όλα αυτά. Όταν, λοιπόν, κάποιος διαδίδει αντιλήψεις στην εκκλησιαστική ζωή, τότε όλοι —οι επικεφαλής της εκκλησίας, μα το ίδιο κι οι αδελφοί κι οι αδελφές— πρέπει να διακρίνουν αυτό το ζήτημα και να βγουν άμεσα μπροστά για να σταματήσουν και να περιορίσουν αυτόν τον άνθρωπο και όχι να τον ανέχονται τυφλά ενώ διαδίδει αντιλήψεις προκειμένου να παραπλανήσει και να αναστατώσει τους άλλους. Ας συναναστραφούμε πρώτα σχετικά με το τι είδους λόγια συνιστούν διάδοση αντιλήψεων. Οι άνθρωποι, έχοντας αυτήν τη διάκριση, μπορούν να προσδιορίσουν με ακρίβεια τι είναι η διάδοση αντιλήψεων, καθώς και να τη σταματήσουν και να την περιορίσουν με ακρίβεια, αντί να την αγνοούν και να την αντιμετωπίζουν με αδιαφορία.

1. Διαδίδουν αντιλήψεις σχετικά με τον Θεό

Οι αντιλήψεις που διαδίδονται είναι στοχευμένες. Κατ’ αρχάς, είναι ανάγκη να δούμε ποιον στοχεύουν και ποιες είναι οι αντιλήψεις που διαδίδονται. Αν τα κατανοήσετε αυτά, θα μπορείτε να μάθετε πιο εύκολα ποιες δηλώσεις που κάνουν οι άνθρωποι και ποιες απόψεις που διαδίδουν αποτελούν αντιλήψεις. Αν οι άνθρωποι γνωρίζουν ποια λόγια είναι αντιλήψεις των άλλων και ποιες ενέργειες συνιστούν διάδοση αντιλήψεων, θα έχουν τη δυνατότητα να περιορίσουν τη διάδοση αντιλήψεων με μεγαλύτερη ακρίβεια και στις περιπτώσεις που όντως είναι σχετικές. Πρώτον και κύριον, η πιο σοβαρή διάδοση αντιλήψεων αφορά τις ιδέες και τις παρανοήσεις των ανθρώπων σχετικά με τον Θεό. Αυτή είναι μια κατηγορία μείζονος σημασίας. Η διάδοση αβάσιμων απόψεων και δηλώσεων για την ταυτότητα του Θεού, την ουσία του Θεού, τη διάθεση του Θεού, τα λόγια του Θεού, το έργο του Θεού και την ύπαρξη του Θεού αποτελεί διάδοση αντιλήψεων. Αυτή η δήλωση είναι γενική· τι είδους δηλώσεις, συγκεκριμένα, συνιστούν διάδοση αντιλήψεων; Το να διαδίδει κανείς παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό, κρίσεις και καταδίκες για τον Θεό, ακόμα και βλασφημίες ενάντια στον Θεό, είναι διάδοση αντιλήψεων. Με απλά λόγια, το να διαδίδει κανείς όσα κατανοεί σχετικά με τον Θεό, αλλά δεν συνάδουν με την πραγματικότητα, καθώς και δηλώσεις και παρερμηνείες που δεν συνάδουν με την ταυτότητα και την ουσία του Θεού, αποτελεί διάδοση αντιλήψεων. Για παράδειγμα, στην εκκλησιαστική ζωή κάποιοι άνθρωποι μιλούν συχνά για την ταυτότητα του Θεού και την ουσία του Θεού. Δεν κατανοούν πραγματικά την ταυτότητα και την ουσία του Θεού. Συχνά αμφισβητούν και παρανοούν τον Θεό μες στην καρδιά τους, ενώ δεν είναι σε θέση να υποταχθούν στο περιβάλλον διαβίωσης και στο περιβάλλον εκτέλεσης των καθηκόντων τους που, μεταξύ άλλων, διευθετεί γι’ αυτούς ο Θεός. Τότε, διαδίδουν τις παρανοήσεις που έχουν για τον Θεό, καθώς και τις ιδέες που έχουν ως προς το ότι δεν κατανοούν τον Θεό. Εν ολίγοις, αυτές οι ιδέες δεν αφορούν την αποδοχή της κυριαρχίας και των διευθετήσεων του Θεού ούτε την υποταγή σ’ αυτές από την οπτική ενός δημιουργημένου ανθρώπου· αντ’ αυτού, είναι γεμάτες προσωπικές προκαταλήψεις, παρανοήσεις, ακόμα και κρίσεις και καταδίκες. Οι άλλοι, αφού τα ακούσουν αυτά, αναπτύσσουν παρανοήσεις για τον Θεό και επιφυλακτικότητα απέναντί Του, χάνοντας έτσι την αληθινή πίστη τους στον Θεό, ενώ φυσικά δεν δείχνουν γνήσια υποταγή.

Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως η πίστη στον Θεό πρέπει να φέρνει γαλήνη και χαρά και πως, αν έρθουν αντιμέτωποι με καταστάσεις, το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να προσευχηθούν στον Θεό κι ο Θεός θα τους εισακούσει, θα τους δώσει χάρη και ευλογίες και θα φροντίσει να τους πάνε όλα ήρεμα και απρόσκοπτα. Ο σκοπός τους ενώ πιστεύουν στον Θεό είναι να αναζητήσουν τη χάρη, να κερδίσουν ευλογίες και να απολαύσουν τη γαλήνη και την ευτυχία. Αυτές οι απόψεις είναι ο λόγος για τον οποίο απαρνούνται τις οικογένειές τους ή παραιτούνται απ’ τις δουλειές τους προκειμένου να δαπανήσουν τον εαυτό τους για τον Θεό και μπορούν να αντέξουν τις κακουχίες και να πληρώσουν ένα τίμημα. Πιστεύουν πως, εφόσον απαρνούνται κάποια πράγματα, δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό, αντέχουν τις κακουχίες, εργάζονται επιμελώς και επιδεικνύουν εξαιρετική συμπεριφορά, θα κερδίσουν τις ευλογίες και την εύνοια του Θεού και πως, όποιες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσουν, εφόσον προσεύχονται στον Θεό, Εκείνος θα τους απαλλάξει από αυτές και θα τους ανοίξει ένα μονοπάτι σε κάθε περίσταση. Αυτήν την άποψη έχει η πλειοψηφία των ανθρώπων που πιστεύουν στον Θεό. Οι άνθρωποι θεωρούν πως αυτή η άποψη είναι θεμιτή και σωστή. Η ικανότητα πολλών ανθρώπων να διατηρούν την πίστη τους στον Θεό για χρόνια χωρίς να την εγκαταλείπουν σχετίζεται άμεσα με αυτήν την άποψη. Σκέφτονται: «Έχω δαπανήσει πάρα πολλά για τον Θεό, η συμπεριφορά μου έχει υπάρξει πολύ καλή, ενώ δεν έχω κάνει καμία κακή πράξη· ο Θεός σίγουρα θα με ευλογήσει. Επειδή έχω υποφέρει πολύ και έχω πληρώσει μεγάλο τίμημα για κάθε εργασία, κάνοντας τα πάντα σύμφωνα με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού και χωρίς κανένα λάθος, ο Θεός λογικά θα με ευλογήσει· θα φροντίσει να κυλήσουν όλα απρόσκοπτα για μένα, να έχω συχνά γαλήνη και χαρά μες στην καρδιά μου και να απολαμβάνω την παρουσία του Θεού». Δεν είναι αυτό ανθρώπινη αντίληψη και φαντασιοκοπία; Από ανθρώπινη οπτική, οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη χάρη του Θεού και λαμβάνουν οφέλη, οπότε είναι λογικό να πρέπει να υποφέρουν λίγο γι’ αυτό, ενώ αξίζει να υποφέρει κανείς έτσι ως αντάλλαγμα για τις ευλογίες του Θεού. Αυτή η νοοτροπία υπαγορεύει τις συμφωνίες με τον Θεό. Ωστόσο, από τη σκοπιά της αλήθειας και από τη σκοπιά του Θεού, κάτι τέτοιο έρχεται σε θεμελιώδη αντίθεση με τις αρχές του έργου του Θεού, καθώς και με τα πρότυπα που απαιτεί ο Θεός απ’ τους ανθρώπους. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευσεβής πόθος, μια καθαρά ανθρώπινη αντίληψη και φαντασιοκοπία σχετικά με την πίστη στον Θεό. Είτε αυτό αφορά τη σύναψη συμφωνιών με τον Θεό ή την απαίτηση κάποιων πραγμάτων από Εκείνον, είτε περιλαμβάνει ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες, όπως και να ’χει δεν συνάδει πουθενά με τις απαιτήσεις του Θεού ούτε πληροί τις αρχές και τα πρότυπα που έχει θέσει ο Θεός για να ευλογεί τους ανθρώπους. Ειδικότερα, αυτό το σκεπτικό και η άποψη της συναλλαγής προσβάλλει τη διάθεση του Θεού, όμως οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν. Όταν τα όσα κάνει ο Θεός δεν συμβαδίζουν με τις αντιλήψεις των ανθρώπων, τότε πολύ γρήγορα γεννιούνται στην καρδιά τους παράπονα και παρανοήσεις για Εκείνον. Αισθάνονται ακόμα και ότι έχουν αδικηθεί, κι έπειτα αρχίζουν να διαφωνούν με τον Θεό· μπορεί να φτάσουν ακόμα και στο σημείο να Τον κρίνουν και να Τον καταδικάσουν. Όποιες αντιλήψεις και παρανοήσεις κι αν αναπτύξουν οι άνθρωποι, απ’ την οπτική του Θεού Εκείνος ούτε ενεργεί ούτε αντιμετωπίζει ποτέ κανέναν σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις ή επιθυμίες. Ο Θεός κάνει πάντα αυτό που επιθυμεί, με τον δικό Του τρόπο και με βάση τη δική Του διάθεση-ουσία. Ο Θεός έχει αρχές για το πώς θα αντιμετωπίσει τον καθέναν· τίποτα απ’ όσα κάνει σε κάθε άνθρωπο δεν βασίζεται σε ανθρώπινες αντιλήψεις, φαντασιοκοπίες ή προτιμήσεις —αυτή είναι η πτυχή του έργου του Θεού που έρχεται σε μεγαλύτερη αντίθεση με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Όταν ο Θεός διαμορφώνει για τους ανθρώπους ένα περιβάλλον που εναντιώνεται πλήρως στις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, μες στην καρδιά τους γεννιούνται αντιλήψεις, κρίσεις και καταδίκες εναντίον του Θεού, ενώ μπορεί να φτάσουν ακόμα και στο σημείο να Τον απαρνηθούν. Μπορεί ο Θεός να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους; Σε καμία περίπτωση. Ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει ούτε τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ούτε τις επιθυμίες Του ανάλογα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Ποιος πρέπει, τότε, να αλλάξει; Οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν τις αντιλήψεις τους, να αποδεχθούν τα περιβάλλοντα που διαμορφώνει ο Θεός, να υποταχθούν σ’ αυτά και να τα βιώσουν, καθώς και να αναζητήσουν την αλήθεια για να απαλλαγούν απ’ τις αντιλήψεις τους και όχι να μετράνε τι κάνει ο Θεός με βάση τις αντιλήψεις τους για να δουν αν είναι σωστό. Όταν οι άνθρωποι μένουν επίμονα προσκολλημένοι στις αντιλήψεις τους, αναπτύσσουν αντίσταση απέναντι στον Θεό· αυτό είναι κάτι που προκύπτει φυσικά. Πού είναι ριζωμένη αυτή η αντίσταση; Είναι ριζωμένη στο γεγονός ότι όσα έχουν συνήθως οι άνθρωποι μες στην καρδιά τους είναι αναμφίβολα οι αντιλήψεις κι οι φαντασιοκοπίες τους, όχι η αλήθεια. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με το ότι το έργο του Θεού δεν συμβαδίζει με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, μπορεί να αψηφήσουν και να κρίνουν τον Θεό. Αυτό αποδεικνύει μια θεμελιώδη έλλειψη των ανθρώπων: Δεν έχουν καρδιά που υποτάσσεται στον Θεό, η διεφθαρμένη διάθεσή τους απέχει πολύ από την κάθαρση και ουσιαστικά ζουν σύμφωνα με τη διεφθαρμένη διάθεσή τους. Ακόμα έχουν τεράστια απόσταση να διανύσουν προκειμένου να κερδίσουν τη σωτηρία.

Όταν στην καρδιά των ανθρώπων γεννιούνται αντιλήψεις σχετικά με τον Θεό και αντίσταση απέναντί Του, όσοι έχουν κάποια συνείδηση αποδέχονται απρόθυμα αυτά που κάνει ο Θεός και προσπαθούν να ενσωματωθούν στο περιβάλλον που έχει διαμορφώσει ο Θεός και να αποδεχθούν την κυριαρχία Του επί των ανθρώπων. Όσον αφορά το πόσες αντιλήψεις μπορούν να εγκαταλείψουν οι άνθρωποι και σε ποιον βαθμό, αυτό εξαρτάται εν μέρει από το επίπεδό τους και εν μέρει από το αν αποδέχονται την αλήθεια και αν αγαπούν την αλήθεια ως άνθρωποι. Κάποιοι αντιμετωπίζουν ενεργητικά τα περιβάλλοντα που διαμορφώνει ο Θεός με το να διαβάζουν τα λόγια Του, να αναζητούν και να συναναστρέφονται και να συλλογίζονται. Αποκτούν σιγά σιγά κάποια κατανόηση της κυριαρχίας που έχει ο Θεός στα πάντα, αυξάνοντας έτσι την υποταγή και την πίστη τους. Κάποιοι άνθρωποι, ωστόσο, δεν αναζητούν την αλήθεια, με όποιο περιβάλλον κι αν έρθουν αντιμέτωποι. Αντί γι’ αυτό, όλα τα περιβάλλοντα που ενορχηστρώνει ο Θεός τα αξιολογούν με βάση τις αντιλήψεις τους, τις φαντασιοκοπίες τους και το αν τους ωφελούν ή όχι. Οι σκέψεις τους γυρίζουν συνεχώς γύρω από τα συμφέροντά τους· τους νοιάζει πάντα πόσο μεγάλο όφελος θα αποκομίσουν, πόσο μπορούν να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους όσον αφορά τα υλικά αγαθά, τα χρήματα και τις σαρκικές απολαύσεις, και πάντα με βάση αυτούς τους παράγοντες παίρνουν αποφάσεις και αντιμετωπίζουν όλα όσα διευθετεί ο Θεός. Στο τέλος, αφού στύψουν το μυαλό τους, επιλέγουν να μην υποταχθούν στο περιβάλλον που έχει διαμορφώσει ο Θεός, αλλά να αποδράσουν και να το αποφύγουν. Λόγω της αντίστασης, της απόρριψης και της αποφυγής που δείχνουν, παίρνουν απόσταση από τα λόγια του Θεού, χάνουν εμπειρίες ζωής και ζημιώνονται, με αποτέλεσμα η καρδιά τους να πονά και να βασανίζεται. Όσο περισσότερο εναντιώνονται σε τέτοια περιβάλλοντα τόσο περισσότερα και μεγαλύτερα βάσανα υποφέρουν. Όταν προκύψει μια τέτοια κατάσταση, η λίγη πίστη τους στον Θεό γίνεται χίλια κομμάτια. Εκείνη τη στιγμή, έρχονται μεμιάς στην επιφάνεια όλες οι αντιλήψεις που εξουσιάζουν την καρδιά τους: «Δαπανώ τον εαυτό μου για τον θεό εδώ και τόσον καιρό —δεν περίμενα να μου φερθεί έτσι ο θεός. Είναι άδικος ο θεός και δεν αγαπάει τους ανθρώπους! Ο θεός είπε πως όσοι δαπανούν ειλικρινά τον εαυτό τους για εκείνον θα λάβουν σίγουρα μεγάλες ευλογίες. Εγώ δαπάνησα ειλικρινά τον εαυτό μου για τον θεό, απαρνήθηκα την οικογένεια και την καριέρα μου, υπέμεινα κακουχίες και εργάστηκα σκληρά —γιατί δεν μου έδωσε ο θεός μεγάλες ευλογίες; Πού είναι οι ευλογίες του θεού; Γιατί δεν τις νιώθω ούτε τις βλέπω; Γιατί φέρεται άδικα στους ανθρώπους ο θεός; Γιατί δεν κρατάει ο θεός τον λόγο του; Αφού οι άνθρωποι λένε πως ο θεός είναι αξιόπιστος, εγώ γιατί δεν το νιώθω αυτό; Και εκτός από όλα τ’ άλλα, σε αυτό το συγκεκριμένο περιβάλλον δεν έχω νιώσει καθόλου ότι ο θεός είναι αξιόπιστος!» Επειδή οι άνθρωποι έχουν αντιλήψεις, είναι εύκολο να ξεγελαστούν και να παραπλανηθούν από αυτές. Ακόμα κι όταν ο Θεός διαμορφώνει περιβάλλοντα για την αλλαγή διάθεσης των ανθρώπων και την εξέλιξη της ζωής τους, εκείνοι δυσκολεύονται να το αποδεχθούν αυτό και παρεξηγούν τον Θεό. Θεωρούν πως δεν είναι αυτή η ευλογία του Θεού και πως ο Θεός δεν τους συμπαθεί. Πιστεύουν πως έχουν δαπανήσει ειλικρινά τον εαυτό τους για τον Θεό, αλλά ο Θεός δεν έχει εκπληρώσει τις υποσχέσεις Του. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι δεν επιδιώκουν την αλήθεια, αποκαλύπτονται πολύ εύκολα, με μία μόλις δοκιμασία σε κάποιο μικρό περιβάλλον. Όταν αποκαλύπτονται, λένε επιτέλους αυτό που ήθελαν διακαώς να πουν: «Ο θεός δεν είναι δίκαιος. Ο θεός δεν είναι αξιόπιστος ως θεός. Τα λόγια του θεού σπάνια εκπληρώνονται. Ο θεός είπε: “Ο Θεός ό,τι λέει το εννοεί, και ό,τι λέει θα πραγματοποιηθεί, και ό,τι πραγματοποιεί θα διαρκέσει αιώνια”. Πού είναι η εκπλήρωση αυτών των λόγων; Γιατί δεν την βλέπω ούτε τη νιώθω; Για δες την Τάδε: Από τότε που πίστεψε στον θεό, ούτε απαρνήθηκε ούτε δαπάνησε τον εαυτό της για τον θεό όσο εγώ, ούτε κι έχει προσφέρει όσα έχω προσφέρει εγώ. Τα παιδιά της, όμως, μπήκαν σε πανεπιστήμια περιωπής, ο σύζυγός της πήρε προαγωγή, η επιχείρησή τους πηγαίνει πολύ καλά, ενώ ακόμα και οι σοδειές τους είναι καλύτερες από των άλλων. Κι εγώ, τι κέρδισα; Δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ ξανά στον θεό!» Τα λόγια αυτά είναι οι πραγματικές σκέψεις αυτών των ανθρώπων, τα συνθήματά τους. Είναι γεμάτοι από αυτές τις αντιλήψεις, γεμάτοι από αυτές τις παράλογες σκέψεις και απόψεις, γεμάτοι από συλλογισμούς για οφέλη και συναλλαγές. Έτσι κατανοούν και αντιλαμβάνονται το έργο του Θεού και τις φιλόπονες προθέσεις Του, έτσι τα αντιμετωπίζουν όλα αυτά. Κατά συνέπεια, στα περιβάλλοντα που επιμελώς διαμορφώνει ο Θεός ξανά και ξανά, εκείνοι διαρκώς μετρούν και παρεξηγούν τον Θεό με τις αντιλήψεις τους, αποτυγχάνοντας και σκοντάφτοντας συνεχώς. Επιπλέον, προσπαθούν συνέχεια να επαληθεύσουν την ορθότητα των αντιλήψεών τους. Όταν θεωρήσουν πως αυτές οι αντιλήψεις έχουν επιβεβαιωθεί και αποτελούν επαρκή στοιχεία ώστε οι ίδιοι να αξιολογήσουν, να κρίνουν και να καταδικάσουν αυθαίρετα τον Θεό, τότε αρχίζουν να διαδίδουν αντιλήψεις, επειδή η καρδιά τους είναι γεμάτη αντιλήψεις σχετικά με τον Θεό. Με τι είναι ανάμεικτες αυτές οι αντιλήψεις; Με διαμαρτυρίες, δυσαρέσκεια και παράπονα. Όταν είναι γεμάτοι από όλα αυτά, αναζητούν ευκαιρίες να τα εκτονώσουν. Ελπίζουν να βρουν ένα κοινό διατεθειμένο ν’ ακούσει τις «αδικίες» που αντιμετώπισαν· θέλουν να τα εκτονώσουν όλα αυτά μπροστά στους συγκεκριμένους ανθρώπους και να τους διηγηθούν την υποτιθέμενη «άδικη μεταχείριση» που τάχα υπέστησαν. Έτσι εμφανίζονται στην εκκλησιαστική ζωή οι αντιλήψεις που διαδίδουν αυτοί οι άνθρωποι, έτσι προκύπτουν τέτοιες αντιλήψεις. Η καρδιά αυτών των ανθρώπων είναι γεμάτη παράπονα, απείθεια και δυσαρέσκεια, καθώς και παρανοήσεις και διαμαρτυρίες σχετικά με τον Θεό, αλλά ακόμα και κρίσεις και καταδίκες εναντίον του Θεού, πράγμα που, εντέλει, έχει ως αποτέλεσμα η καρδιά τους να γεμίζει βλασφημία. Φοβούνται μήπως δεν κερδίσουν ευλογίες, οπότε δεν είναι διατεθειμένοι να φύγουν, κι έτσι διαδίδουν στους άλλους τις παρανοήσεις τους σχετικά με τον Θεό και τη δυσαρέσκειά τους απέναντί Του, ενώ ακόμα περισσότερο διαδίδουν τις κρίσεις, τις καταδίκες και τις βλασφημίες τους εναντίον του Θεού. Τι βλασφημούν; Βλασφημούν τον Θεό, λέγοντας πως είναι άδικος μαζί τους και δεν τους ανταμείβει κατάλληλα και αντίστοιχα με όσα έχουν κάνει. Κρίνουν τον Θεό που δεν τους δίνει χάρη και μεγάλες ευλογίες μετά από τις προσφορές και τις θυσίες που έκαναν εκείνοι. Δεν έχουν λάβει απ’ τον Θεό ικανοποίηση γι’ αυτές τις σαρκικές ανάγκες —υλικά αγαθά, χρήματα και ούτω καθεξής— όπως έλπιζαν, κι έτσι η καρδιά τους έχει γεμίσει διαμαρτυρίες και παράπονα. Ο σκοπός τους ενώ διαδίδουν αντιλήψεις είναι, από τη μία, να εκτονωθούν και να πάρουν εκδίκηση, αποκτώντας έτσι μια αίσθηση ψυχικής ισορροπίας και, από την άλλη, να παρακινήσουν περισσότερους ανθρώπους να αναπτύξουν παρανοήσεις και αντιλήψεις σχετικά με τον Θεό, ωθώντας τους έτσι να είναι επιφυλακτικοί απέναντι στον Θεό, όπως κάνουν κι οι ίδιοι. Αν πουν περισσότεροι άνθρωποι: «Δεν πρόκειται να πιστέψουμε ποτέ ξανά στον θεό», εκείνοι θα νιώσουν μέσα τους ικανοποίηση. Αυτός είναι ο σκοπός και η πραγματική αιτία πίσω από τις αντιλήψεις που διαδίδουν.

Ποιο είναι το σύνθημα όσων διαδίδουν αντιλήψεις; Ποιο ρητό επαναλαμβάνουν συχνά; Αφού βιώσουν ορισμένα πράγματα και δεν αποκομίσουν τα οφέλη που επιθυμούσαν, λένε ασταμάτητα στον εαυτό τους: «Δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ ξανά στον θεό». Ακόμα και αφότου το πουν αυτό, δεν νιώθουν ότι ανακουφίστηκαν από το μίσος τους ούτε ότι πέτυχαν τον στόχο τους. Όταν πηγαίνουν στις συναθροίσεις, όποιο κι αν είναι το αντικείμενο της συναναστροφής των άλλων, δεν μπορούν να το χωνέψουν. Πρέπει οπωσδήποτε να πουν ξανά αυτήν τη φράση, να την επαναλάβουν αρκετές φορές, ακόμα και πάνω από δέκα. «Δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ ξανά στον θεό» —δεν είναι γεμάτη νόημα αυτή η φράση; Κρύβεται πίσω της μια ιστορία. Τι είναι αυτό το «πιστεύω» τους; Πίστευαν κι από πριν στον Θεό; Αυτό που πίστευαν προηγουμένως ήταν γνήσια πίστη; Περιλάμβανε την υποταγή που πρέπει να δείχνει ένα δημιούργημα; (Όχι.) Καθόλου. Είναι γεμάτοι αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες σχετικά με τον Θεό. Το σημαντικότερο είναι πως είναι γεμάτοι απαιτήσεις κι αιτήματα από τον Θεό, χωρίς να δείχνουν καμία απολύτως υποταγή. Τι σημαίνει αυτό το «πιστεύω» τους; «Πιστεύω πως ο θεός είναι ο κυρίαρχος των ουρανών και της γης και των πάντων. Πιστεύω πως ο θεός μπορεί να με προστατέψει από τον εκφοβισμό των άλλων. Πιστεύω πως ο θεός μπορεί να μου επιτρέψει να απολαύσω τις σαρκικές ανέσεις, να ζήσω μια καλή ζωή μέσα στην ευημερία, αλλά και να φροντίσει να είναι όλα γαλήνια κι ευχάριστα για μένα. Πιστεύω πως ο θεός μπορεί να μου επιτρέψει να εισέλθω στη βασιλεία των ουρανών και να λάβω μεγάλες ευλογίες, να λάβω εκατονταπλάσια σ’ αυτήν τη ζωή και αιώνια ζωή στον κόσμο που θα έρθει!» Τι πιστεύω είναι αυτά; Δεν υπάρχει ούτε ίχνος υποταγής σ’ αυτά τα πιστεύω, ενώ κανένα τους δεν συμβαδίζει με τις απαιτήσεις του Θεού για τους ανθρώπους. Αυτά τα πιστεύω πηγάζουν ξεκάθαρα απ’ την οπτική του προσωπικού κέρδους. Ο Θεός εκφράζει την αλήθεια και κάνει έργο στους ανθρώπους. Είπε ποτέ ο Θεός ότι θα δώσει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή, να ζήσουν καλύτερα απ’ τους άλλους ή να έχουν ευημερία και επιτυχία, με απεριόριστες προοπτικές; (Ποτέ.) Γιατί, λοιπόν, θεωρούν τόσο πολύτιμα τα δικά τους πιστεύω; Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να πουν πως δεν πρόκειται ποτέ ξανά να πιστέψουν στον Θεό. Έχουν καμία αξία τα πιστεύω τους; Τα αποδέχεται ο Θεός; Δεν έχουν ούτε ίχνος της αλήθεια-πραγματικότητας, ούτε ίχνος υποταγής στον Θεό, θέλουν μόνο να κερδίσουν ευλογίες, οφέλη και πλεονεκτήματα απ’ τον Θεό, και το αποκαλούν αυτό πίστη στον Θεό. Δεν είναι αυτό βλασφημία απέναντι στον Θεό; Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι γεμάτοι αντιλήψεις και διακατέχονται από την πρόθεση να κερδίσουν ευλογίες. Δεν βιώνουν καθόλου το έργο του Θεού και δεν κάνουν πράξη τα λόγια του Θεού. Ο στόχος και το κίνητρο κάθε πράξης τους δεν είναι άλλο από το όφελος της σάρκας τους. Νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και θεωρούν ιδιαίτερα πολύτιμη την υποτιθέμενη πίστη τους στον Θεό. Αν η πίστη σου στον Θεό είναι τόσο πολύτιμη και ευγενής, τότε γιατί, όταν ο Θεός διαμορφώνει κάποιο μικρό περιβάλλον για εσένα, δεν μπορείς να κατανοήσεις από αυτό την αλήθεια ή να μείνεις ακλόνητος στη μαρτυρία σου; Τι συμβαίνει εδώ; Όταν ο Θεός δοκιμάζει την πίστη σου, εσύ τι ανταποδίδεις στον Θεό; Υπάρχει πιθανότητα αυτό που θέλει ο Θεός να είναι οι παρανοήσεις, οι διαμαρτυρίες και η αντίσταση που του ανταποδίδεις; Συνάδουν όλα αυτά με την αλήθεια; Είναι σαφές ότι δεν συνάδουν. Συνεπώς, το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να διαδίδουν ανοιχτά αντιλήψεις στην εκκλησία αποδεικνύει ένα πράγμα: Δεν γνωρίζουν τον Θεό και, ακόμα περισσότερο, δεν πιστεύουν πως ο Θεός είναι κυρίαρχος των πάντων· ο θεός στον οποίο πιστεύουν απλώς δεν υπάρχει. Όταν αυτοί οι άνθρωποι διαδίδουν ανοιχτά αντιλήψεις για να παραπλανήσουν και να παρασύρουν περισσότερους ανθρώπους, που μαζί τους θα αψηφήσουν, θα καταδικάσουν και θα βλασφημήσουν τον Θεό, τότε, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, δηλώνουν δημοσίως ότι δεν είναι πια ούτε ακόλουθοι του Θεού, ούτε πιστοί, ούτε δημιουργήματα υπό το κράτος του Δημιουργού. Οι αντιλήψεις που διαδίδουν δεν είναι απλές ιδέες ή δηλώσεις, αλλά έχουν ήδη χτίσει μέσα τους ένα αδιαπέραστο τείχος ενάντια στον Θεό και είναι πεπεισμένοι πως είναι σωστό να χρησιμοποιούν ανθρώπινες αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες για να αντιμετωπίσουν τον Θεό, να διαχειριστούν τη σχέση τους με τον Θεό και να αντιμετωπίσουν τα λόγια του Θεού και το έργο του Θεού και πως έτσι πρέπει να ασκούνται. Όταν άνθρωποι σαν κι αυτούς διαδίδουν ανοιχτά αντιλήψεις μέσα στην εκκλησιαστική ζωή, πρέπει να περιορίζονται; Ή μήπως, λαμβάνοντας υπόψη το μικρό τους ανάστημα και τα ρηχά τους θεμέλια, πρέπει να τους δίνεται το ελεύθερο να εκφράζουν τις απόψεις τους, καθώς και αρκετός χρόνος και χώρος για να μετανοήσουν; Ποιος είναι ο σωστός τρόπος ενέργειας; (Το σωστό είναι να σταματήσουν και να περιοριστούν.) Γιατί είναι σωστό να σταματήσουν και να περιοριστούν; Λένε κάποιοι: «Αν τους περιορίσεις και δεν τους αφήσεις να μιλήσουν ελεύθερα, κι έτσι σταματήσουν να πιστεύουν και σταματήσουν να πηγαίνουν στις συναθροίσεις, δεν θα τους έβλαπτε αυτό; Θα ήταν πολύ κρίμα κάτι τέτοιο! Δεν θα προτιμούσε ο Θεός να σώσει όλους τους ανθρώπους, αντί να αφήσει έναν άνθρωπο να υποστεί αιώνια απώλεια; Ακόμα και ένα απολωλός πρόβατο να υπάρχει, πρέπει να βρεθεί —μετά από όλη αυτήν την προσπάθεια για να βρεθεί το απολωλός πρόβατο, θα μπορούσε να το αφήσει να χαθεί ξανά;» Είναι σωστά αυτά τα λόγια; (Όχι.) Γιατί δεν είναι σωστά; (Επειδή άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν έχουν γνήσια πίστη στον Θεό· πιστεύουν στον Θεό μόνο και μόνο επειδή ελπίζουν να κερδίσουν ευλογίες· η πίστη τους εμπεριέχει ακάθαρτα στοιχεία.) Και ποιος δεν έχει κάποια ακάθαρτα στοιχεία μέσα στην πίστη του στον Θεό; Εσύ δεν έχεις; Είναι αυτή εύλογη αιτία; Σκέψου τι δηλώνουν αυτοί οι άνθρωποι: «Δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ ξανά στον θεό». Τι είδους λόγια είναι αυτά; Υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σ’ αυτό και στη βλασφημία των απίστων, των διαβόλων και του Σατανά; (Όχι.) Τι υπονοεί αυτή η δήλωση; «Δεν έχω πλέον πίστη στον θεό. Στο παρελθόν, πίστευα στον θεό και τον ακολουθούσα με όλη μου την καρδιά, όμως ο θεός δεν με ευλόγησε. Αντ’ αυτού, διαμόρφωσε τέτοια περιβάλλοντα για να μου κάνει τη ζωή δύσκολη και να με κάνει να σκοντάψω. Όσα λέει ο θεός δεν αντιστοιχούν καθόλου σε όσα κάνει, οπότε δεν τολμώ πια να πιστέψω στον θεό! Πόσο ανόητος υπήρξα! Απαρνήθηκα, δαπάνησα τον εαυτό μου και υπέφερα πάρα πολλές κακουχίες για τον θεό, αλλά δεν είδα καμία προστασία απ’ τον θεό όταν με συνέλαβε και με καταδίωξε ο μεγάλος κόκκινος δράκοντας. Επιπλέον, η οικογενειακή μας επιχείρηση δεν πήγε τόσο καλά όσο κάποιων άλλων, δεν έβγαλα όσα χρήματα έβγαλαν άλλοι, ενώ οι γονείς μου παρέμειναν άρρωστοι. Τίποτα δεν κέρδισα από τόσα χρόνια πίστης στον θεό. Δεν είπε ο θεός πως θα έδινε στους ανθρώπους μεγάλες ευλογίες; Εγώ τι ευλογίες έλαβα από τον θεό; Τα λόγια του θεού δεν πραγματοποιήθηκαν καθόλου, έτσι κι εγώ δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ ξανά στον θεό!» Η δήλωση «δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ ξανά στον θεό!» έχει πολύ περιεχόμενο. Είναι γεμάτη διαμαρτυρίες, δυσαρέσκεια και παρανοήσεις απέναντι στον Θεό. Εν ολίγοις, αφού υπέφεραν κακουχίες και δαπάνησαν τον εαυτό τους με μια νοοτροπία ευσεβούς πόθου, ο Θεός δεν τους έδωσε ευλογίες σύμφωνα με τις απαιτήσεις τους ούτε τους αποζημίωσε ή τους αντάμειψε σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις φαντασιοκοπίες τους, οπότε δυσαρεστήθηκαν και γέμισαν πικρία απέναντι στον Θεό· δεδομένων αυτών των συνθηκών, λοιπόν, είπαν τη συγκεκριμένη φράση. Αυτή η φράση δεν προέκυψε από το πουθενά· όταν πια την είπαν, είχαν ήδη εμφανίσει πολλές συμπεριφορές και εκδηλώσεις και είχαν αποκαλυφθεί. Πού είναι το πρόβλημα στη σχέση τέτοιων ανθρώπων με τον Θεό; Ποιο είναι το μεγαλύτερο θέμα στη σχέση τους με τον Θεό; Είναι ότι δεν είδαν ποτέ και καθόλου τον εαυτό τους ως δημιούργημα και δεν είδαν ποτέ τον Θεό ως Δημιουργό τον οποίο έπρεπε να λατρεύουν έστω και στο ελάχιστο. Απ’ όταν άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό, Τον αντιμετώπιζαν σαν λεφτόδεντρο, σαν κρυμμένο θησαυρό· Τον έβλεπαν σαν Μποντισάτβα που θα τους γλίτωνε από τα βάσανα και την καταστροφή, ενώ έβλεπαν τον εαυτό τους ως ακόλουθο αυτού του Μποντισάτβα, αυτού του ειδώλου. Νόμιζαν πως η πίστη στον Θεό έμοιαζε με την πίστη στον Βούδα, όπου, για να αποκτήσουν όσα ήθελαν, αρκούσε απλώς να είναι χορτοφάγοι, να απαγγέλλουν τις γραφές, καθώς και να καίνε συχνά λιβάνι και να κάνουν γονυκλισίες. Έτσι, όλες οι ιστορίες που εκτυλίχθηκαν αφότου άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό ανήκαν στο πεδίο των αντιλήψεων και των φαντασιοκοπιών τους. Εκείνοι δεν εμφάνισαν καμία απ’ τις εκδηλώσεις του δημιουργήματος που αποδέχεται την αλήθεια απ’ τον Δημιουργό ούτε εκδήλωσαν καθόλου την υποταγή που πρέπει να δείχνει το δημιούργημα στον Δημιουργό· το μόνο που υπήρχε ήταν συνεχείς απαιτήσεις, συνεχείς υπολογισμοί και ασταμάτητα αιτήματα. Εν τέλει, όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να καταστραφεί η σχέση τους με τον Θεό. Αυτού του είδους η σχέση είναι συναλλακτική και δεν μπορεί ποτέ να μείνει ακλόνητη· η αποκάλυψη ανθρώπων σαν κι αυτούς είναι θέμα χρόνου. Ακόμα κι αν συμμετέχουν στην εκκλησιαστική ζωή, ακόμα κι αν δεν διαδίδουν αντιλήψεις, ενώ περιστασιακά συναναστρέφονται σχετικά με το πώς τους καθοδήγησε ο Θεός, πώς τους ευλόγησε ο Θεός, τι απόλαυσαν και ούτω καθεξής, και πάλι τα λεγόμενά τους αφορούν σε μεγάλο βαθμό τη χάρη, την απόλαυση και τα σαρκικά οφέλη που έλαβαν απ’ τον Θεό. Αυτές οι συζητήσεις είναι εντελώς άσχετες με την αλήθεια και με την υποταγή στον Θεό, ενώ δεν εμπεριέχουν απολύτως καμία αλήθεια-πραγματικότητα. Όταν το ευνοούν οι περιστάσεις, αυτοί οι άνθρωποι δείχνουν πίστη στον Θεό και αγάπη απέναντί Του, καθώς και μακροθυμία και υπομονή απέναντι στους άλλους —και όλα αυτά με έναν στόχο: να αποκτήσουν όλες τις ευλογίες του Θεού. Όταν ο Θεός τούς αφαιρεί τη χάρη, τα οφέλη και τα υλικά πλεονεκτήματα που απολάμβαναν, τότε αποκαλύπτονται οι αντιλήψεις τους. Αυτοί οι άνθρωποι, ωθούμενοι απ’ το συμφέρον τους και βάζοντας ως προτεραιότητα το προσωπικό κέρδος, γίνονται έξαλλοι όταν δεν λαμβάνουν αυτά που επιθυμούν· αρχίζουν να διαδίδουν αντιλήψεις για να εκτονώσουν τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στον Θεό, ενώ επίσης προσπαθούν να προσελκύσουν περισσότερους ανθρώπους ώστε εκείνοι να τους συμπονέσουν και να αποδεχθούν τις αντιλήψεις τους σχετικά με τον Θεό. Άνθρωποι σαν κι αυτούς πρέπει να σταματούν και να περιορίζονται; (Ναι.) Τα θέματα, οι σκέψεις και οι απόψεις πάνω στις οποίες συναναστρέφονται δεν αντανακλούν μια αγνή κατανόηση της αλήθειας ούτε και βοηθούν τους ανθρώπους να υποταχθούν στον Θεό και να αποκτήσουν γνήσια πίστη σ’ Εκείνον. Αντ’ αυτού, απομακρύνουν τους ανθρώπους απ’ τον Θεό, προκαλούν παρανοήσεις, επιφυλακτικότητα, ακόμα και απόρριψη του Θεού, ενώ κάνουν όσους ακούνε τις αντιλήψεις που διαδίδουν αυτοί οι άνθρωποι να προειδοποιούν σιωπηρά τον εαυτό τους, όπως ακριβώς κάνουν κι εκείνοι: «Δεν πρόκειται να πιστέψω ποτέ ξανά στον θεό». Αυτήν την αναστάτωση προκαλούν στους άλλους οι αντιλήψεις που διαδίδουν τέτοιοι άνθρωποι.