Όσον αφορά το θέμα των αμοιβαίων επιθέσεων και των λογομαχιών πάνω στο οποίο μόλις συναναστραφήκαμε, κατανοείτε τώρα τις αρχές της διάκρισης; Μπορείτε να ξεχωρίσετε ποιες καταστάσεις συνιστούν αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες; Αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες εκδηλώνονται και παρατηρούνται συχνά μέσα σε ομάδες ανθρώπων. Οι αμοιβαίες επιθέσεις αφορούν κυρίως το να βάζει κανείς σκόπιμα στο στόχαστρο τα θέματα ενός ανθρώπου προκειμένου να του επιτεθεί προσωπικά, να τον κρίνει, να τον καταδικάσει, ακόμα και να τον αναθεματίσει, με σκοπό να πάρει εκδίκηση, να αντεπιτεθεί, να εκτονώσει την προσωπική του εμπάθεια και ούτω καθεξής. Σε κάθε περίπτωση, οι αμοιβαίες επιθέσεις και οι λογομαχίες δεν αφορούν τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια ούτε το να κάνει κάποιος πράξη την αλήθεια, ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι εκδήλωση αρμονικής συνεργασίας. Αντίθετα, είναι εκδήλωση αντεκδίκησης και πληγμάτων εναντίον κάποιων ανθρώπων εξαιτίας της θερμοαιμίας και εξαιτίας της διεφθαρμένης διάθεσης του Σατανά. Ο σκοπός των αμοιβαίων επιθέσεων και των λογομαχιών δεν είναι σε καμία απολύτως περίπτωση να συναναστραφεί κανείς ξεκάθαρα πάνω στην αλήθεια ούτε, φυσικά, να επιχειρηματολογήσει έτσι ώστε να καταλάβει την αλήθεια, αλλά να ικανοποιήσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις του, τις φιλοδοξίες του, τις εγωιστικές επιθυμίες του και τις σαρκικές προτιμήσεις του. Προφανώς, οι αμοιβαίες επιθέσεις δεν αφορούν τη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, ενώ σε καμία περίπτωση δεν αφορούν τη βοήθεια και την αντιμετώπιση των ανθρώπων με αγάπη, αλλά είναι μία από τις στρατηγικές και τις μεθόδους που επιστρατεύει ο Σατανάς για να βασανίζει τους ανθρώπους, να παίζει μαζί τους και να τους κοροϊδεύει. Οι άνθρωποι ζουν μέσα στις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και δεν κατανοούν την αλήθεια. Αν δεν επιλέξουν να κάνουν πράξη την αλήθεια, είναι πολύ εύκολο να πιαστούν σε τέτοιες παγίδες και πειρασμούς, αλλά και σε μάχες με αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες. Τσακώνονται μέχρι να γίνουν κόκκινοι σαν το παντζάρι και δεν εννοούν να σταματήσουν —και όλα αυτά για μία μόνο λέξη, μια φράση ή ένα βλέμμα. Παλεύουν χρόνια να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον, μέχρι που όλοι βγαίνουν χαμένοι, με αφορμή ένα μόνο πράγμα. Μόλις συναντηθούν, αρχίζουν να τσακώνονται χωρίς σταματημό, ενώ κάποιοι φτάνουν ακόμα και στο σημείο να επιτίθενται, να αναθεματίζουν και να καταδικάζουν ο ένας τον άλλον σε ομαδικές συνομιλίες μέσω υπολογιστή. Πόσο σοβαρό έχει γίνει αυτό το μίσος! Δεν τους έφτασε όσο έβρισαν ο ένας τον άλλον στη διάρκεια των συναθροίσεων, δεν κατεύνασαν ακόμα το μίσος τους, δεν πέτυχαν τους σκοπούς τους και, αφού πάνε σπίτι, όσο περισσότερο το σκέφτονται τόσο περισσότερο θυμώνουν, κι εκεί συνεχίζουν να αναθεματίζουν ο ένας τον άλλον. Τι είδους πνεύμα είναι αυτό; Αξίζει να το προωθεί κανείς, να το υπερασπίζεται; (Όχι.) Τι είδους «απτόητο πνεύμα» είναι αυτό; Είναι ένα πνεύμα που δεν φοβάται τίποτα, ένα πνεύμα ανομίας, μια συνέπεια της διαφθοράς του ανθρώπου απ’ τον Σατανά. Φυσικά, τέτοιες συμπεριφορές και ενέργειες επιφέρουν σημαντική αναστάτωση και απώλειες στη ζωή-είσοδο αυτών των ατόμων, ενώ, επίσης, προκαλούν αναστάτωση και διατάραξη στην εκκλησιαστική ζωή. Γι’ αυτό και οι επικεφαλής και οι εργάτες, όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτές τις καταστάσεις, αν δουν ότι δύο άνθρωποι επιτίθενται ο ένας στον άλλον, εμπλέκονται σε λογομαχίες και ορκίζονται να παλέψουν μέχρι τέλους, τότε πρέπει γρήγορα να τους απομακρύνουν, δεν πρέπει να τους ανεχθούν και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τους κάνουν το χατίρι. Πρέπει να προστατεύσουν τους άλλους αδελφούς και τις αδελφές και να διατηρήσουν την κανονική εκκλησιαστική ζωή, διασφαλίζοντας ότι κάθε συνάθροιση επιτυγχάνει αποτελέσματα, και να μην επιτρέψουν σε τέτοια άτομα να καταναλώνουν τον χρόνο που έχουν οι αδελφοί κι οι αδελφές για να διαβάσουν τα λόγια του Θεού και να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια, αναστατώνοντας την κανονική εκκλησιαστική ζωή. Αν κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων διαπιστωθεί ότι επιτίθενται ο ένας στον άλλον και εμπλέκονται σε λογομαχίες, αυτό πρέπει να σταματήσει και να λυθεί άμεσα. Αν δεν είναι εφικτός ο περιορισμός, τότε αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να εκτεθούν και να αναλυθούν αμέσως μέσα σε μια συνάθροιση και πρέπει να απομακρυνθούν. Η εκκλησία είναι ένα μέρος για να τρώει και να πίνει κανείς τα λόγια του Θεού, για να λατρεύει τον Θεό· δεν είναι μέρος για να επιτίθενται οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον ή να εμπλέκονται σε λογομαχίες για να εκτονώσουν προσωπικές εμπάθειες. Οποιοσδήποτε αναστατώνει συχνά τη ζωή της εκκλησίας, επηρεάζοντας τη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού, πρέπει να απομακρύνεται. Η εκκλησία δεν καλοδέχεται τέτοιους ανθρώπους, δεν επιτρέπει την αναστάτωση από διαβόλους ούτε την παρουσία κακών ανθρώπων. Αν απομακρύνετε αυτούς τους ανθρώπους, το πρόβλημα θα λυθεί.

Στην εκκλησία, αν διαπιστωθεί ότι κάποιοι άνθρωποι εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες, τότε, όποιες κι αν είναι οι δικαιολογίες ή οι αιτιολογήσεις τους, όπου κι αν επικεντρώνουν τη συζήτησή τους —είτε πρόκειται για κάτι για το οποίο νοιάζονται όλοι είτε όχι— εφόσον προκαλείται διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, το συγκεκριμένο θέμα πρέπει να επιλυθεί άμεσα και χωρίς δισταγμούς. Αν δεν είναι δυνατό να περιοριστούν ή να σταματήσουν οι εμπλεκόμενοι, τότε πρέπει να απομακρυνθούν. Αυτό είναι το έργο που πρέπει να κάνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες όταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Η κύρια αρχή δεν είναι να υποθάλπεις την κακή συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων, δείχνοντάς τους ανοχή, ούτε να τους κάνεις το χατίρι, ούτε να ενεργείς σαν «ακέραιος αξιωματούχος», κρίνοντας το δίκαιο και το άδικο γι’ αυτούς τους ανθρώπους, βλέποντας ποιος είναι σωστός και ποιος λάθος, ποιος έχει και ποιος δεν έχει το δίκιο με το μέρος του, κάνοντας σαφή διαχωρισμό μεταξύ όσων έχουν δίκιο και όσων έχουν άδικο κι έπειτα επιβάλλοντας ίση τιμωρία και στις δύο πλευρές ή τιμωρώντας εκείνον που κρίνεις ένοχο και επιβραβεύοντας τον άλλον —δεν λύνεται το πρόβλημα μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν χειρίζεσαι αυτό το ζήτημα, δεν πρέπει να το μετρήσεις σύμφωνα με τον νόμο ούτε, φυσικά, να το μετρήσεις και να το κρίνεις με βάση ηθικά πρότυπα· πρέπει να το μετρήσεις και να το χειριστείς ανάλογα με τις αρχές του έργου της εκκλησίας. Όσον αφορά και τους δύο ανθρώπους που εμπλέκονται στις αμοιβαίες επιθέσεις, εφόσον προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, τότε οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας πρέπει να το θεωρήσουν επιτακτικό καθήκον τους να τους σταματήσουν και να τους περιορίσουν, να τους απομονώσουν ή να τους αποπέμψουν, κι όχι να ακούσουν προσεκτικά και τις δύο πλευρές να αφηγούνται τι συνέβη και να μιλάνε η κάθε μία για τις αιτίες και τις δικαιολογίες της, καθώς και για την πρόθεση, τον σκοπό και τη βαθύτερη αιτία πίσω από την επίθεση που έκαναν στον άλλον και από την εμπλοκή τους στη λογομαχία —δεν πρέπει ν’ ακούσουν ολόκληρη την ιστορία, αλλά να λύσουν το πρόβλημα, να εξαλείψουν αυτήν τη διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, καθώς και να χειριστούν εκείνους που την προκάλεσαν. Ας υποθέσουμε πως οι επικεφαλής και οι εργάτες εξομαλύνουν επιφανειακά τα πράγματα και εφαρμόζουν την προσέγγιση της «μέσης οδού», υιοθετώντας μια πολιτική συμφιλίωσης απέναντι και στους δύο ανθρώπους που έχουν εμπλακεί στις αμοιβαίες επιθέσεις, επιτρέποντάς τους να διαταράσσουν και να αναστατώνουν ασυλλόγιστα την εκκλησιαστική ζωή, χωρίς να παρεμβαίνουν ούτε να χειρίζονται το ζήτημα —συνεχίζουν να κάνουν το χατίρι σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Κάθε φορά, απλώς τους παροτρύνουν και τους συμβουλεύουν, ενώ δεν είναι ικανοί να λύσουν οριστικά το πρόβλημα. Επικεφαλής και εργάτες σαν κι αυτούς δείχνουν αμέλεια στις ευθύνες τους. Αν προκύψει στην εκκλησία το πρόβλημα οι άνθρωποι να εμπλέκονται σε αμοιβαίες επιθέσεις και λογομαχίες, προκαλώντας σοβαρή αναστάτωση και ζημιά στην εκκλησιαστική ζωή και προκαλώντας έτσι πικρία και απέχθεια στην πλειοψηφία των ανθρώπων, τότε οι επικεφαλής και εργάτες πρέπει να ενεργήσουν γρήγορα, να απομονώσουν ή να αποπέμψουν και τις δύο πλευρές σύμφωνα με τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού και τις αρχές για την κάθαρση της εκκλησίας. Δεν πρέπει να ενεργούν σαν «ακέραιοι αξιωματούχοι» που κρίνουν την υπόθεση για τους εμπλεκόμενους και κάνουν κρίσεις όσον αφορά αυτές τις προσωπικές διενέξεις, δεν πρέπει να ακούνε προσεκτικά αυτούς τους ανθρώπους να ξεστομίζουν εξαιρετικά δυσάρεστες και μακροσκελείς ανοησίες προκειμένου να δουν ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι σωστός και ποιος είναι λάθος και, αφότου κρίνουν αυτά τα πράγματα, να ενθαρρύνουν περισσότερους ανθρώπους να συζητήσουν και να συναναστραφούν πάνω σ’ αυτά τα πράγματα, με αποτέλεσμα περισσότεροι άνθρωποι να τρέφουν μέσα στην καρδιά τους απέχθεια και αποστροφή. Έτσι, θα σπαταληθεί χρόνος που θα έπρεπε να χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να φάνε και να πιουν τα λόγια του Θεού, καθώς και να συναναστραφούν πάνω σε αυτά. Κάτι τέτοιο είναι ακόμα μεγαλύτερη αθέτηση ευθύνης εκ μέρους των επικεφαλής και των εργατών, ενώ αυτή η αρχή άσκησης είναι εσφαλμένη. Αν οι άνθρωποι που περιορίστηκαν μετανοήσουν κάποια στιγμή και δεν σπαταλούν πλέον τον χρόνο των συναθροίσεων με τις αμοιβαίες επιθέσεις και τις λογομαχίες τους, τότε η απομόνωση που τους έχει επιβληθεί μπορεί να αρθεί. Αν έχουν αποπεμφθεί ως κακοί άνθρωποι και ισχυριστεί κάποιος ότι έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, είναι απαραίτητο να διαπιστωθεί αν εμφανίζουν πραγματικές εκδηλώσεις μετάνοιας, καθώς και να ζητηθεί η γνώμη της πλειοψηφίας πάνω στο ζήτημα. Ακόμα κι αν γίνουν αποδεκτοί και επιστρέψουν, πρέπει να παρακολουθούνται στενά, ενώ ο χρόνος ομιλίας τους πρέπει να είναι αυστηρά περιορισμένος και αργότερα πρέπει να αντιμετωπιστούν ανάλογα με τις εκδηλώσεις τους. Αυτές είναι αρχές που οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας πρέπει να κατανοήσουν και να προσέξουν. Φυσικά, ο χειρισμός αυτού του ζητήματος δεν γίνεται να βασιστεί σε υποκειμενικές υποθέσεις· πρέπει οι αμοιβαίες επιθέσεις και των δύο πλευρών να έχουν φύση που προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να στερούνται το δικαίωμα να μιλάνε ούτε να απομονώνονται μόνο και μόνο επειδή ένας από αυτούς κάποια στιγμή είπε κάτι που πλήγωσε τον άλλον κι έπειτα εκείνος ο άνθρωπος ανταπάντησε με ένα δικό του σχόλιο. Ο χειρισμός των ανθρώπων μ’ αυτόν τον τρόπο στ’ αλήθεια δεν συνάδει με τις αρχές! Οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να αντιλαμβάνονται σωστά τις αρχές, φροντίζοντας η πλειοψηφία να συμφωνεί ότι οι ενέργειές τους συνάδουν με τις αρχές, αντί να βγαίνουν εκτός ελέγχου και να κάνουν κακές πράξεις ή να διογκώνουν τη σοβαρότητα του θέματος στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Όσον αφορά αυτήν την πτυχή του έργου, από τη μία η πλειοψηφία πρέπει να μάθει να διακρίνει τι συνιστά επίθεση, από την άλλη οι επικεφαλής και οι εργάτες της εκκλησίας πρέπει κι αυτοί να γνωρίζουν τις αρχές τις οποίες οφείλουν να αντιληφθούν, καθώς και τις ευθύνες που οφείλουν να εκπληρώσουν ενώ επιτελούν αυτό το έργο.

4. Καταδικάζουν αυθαίρετα τους ανθρώπους

Υπάρχει άλλη μία εκδήλωση των αμοιβαίων επιθέσεων. Κάποιοι άνθρωποι γνωρίζουν ορισμένους πνευματικούς όρους και πάντα χρησιμοποιούν μερικούς όταν μιλούν, όπως «διάβολος», «σατανάς», «δεν κάνει πράξη την αλήθεια», «δεν αγαπά την αλήθεια», «Φαρισαίος» και ούτω καθεξής —χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους για να κρίνουν αυθαίρετα ορισμένους ανθρώπους. Κάτι τέτοιο δεν έχει μια κάποια φύση επίθεσης; Ήταν κάποιος παλιά που ήθελε να βρίζει όποιον δεν ενεργούσε σύμφωνα με τις επιθυμίες του όταν αλληλεπιδρούσε με τους αδελφούς και τις αδελφές. Σκεφτόταν, όμως, μέσα του: «Τώρα που πιστεύω στον θεό, μου φαίνεται απρεπές να βρίζω τους άλλους. Με κάνει να δείχνω σαν να μην έχω ευπρέπεια αγίου. Δεν γίνεται να βρίζω και να αναθεματίζω, αν, όμως, δεν βρίσω, θα νιώθω ανήσυχος, δεν θα μπορώ να κατευνάσω το μίσος μου —θα θέλω διαρκώς να βρίσω τους άλλους. Με ποιον τρόπο να τους βρίσω, λοιπόν;» Κι έτσι εφηύρε έναν νέο όρο. Όποιος τον πρόσβαλλε, τον πλήγωνε με τις ενέργειές του ή δεν τον άκουγε, εκείνος τον έβριζε ως εξής: «Πονηρέ διάβολε!» «Είσαι ένας πονηρός διάβολος!» «Ο τάδε είναι ένας πονηρός διάβολος!» Πρόσθεσε τη λέξη «πονηρός» πριν από τη λέξη «διάβολος» —στ’ αλήθεια, δεν είχα ξανακούσει ποτέ κανέναν να χρησιμοποιεί αυτήν τη φράση. Δεν είναι πολύ πρωτότυπη; Έβριζε απροβλημάτιστα τους αδελφούς και τις αδελφές, αποκαλώντας τους «πονηρούς διαβόλους» —ποιος θα ένιωθε άνετα ακούγοντας κάτι τέτοιο; Για παράδειγμα, αν ζητούσε από έναν αδελφό ή μια αδελφή να του βάλει ένα ποτήρι νερό και ο άνθρωπος αυτός ήταν πολύ απασχολημένος και του έλεγε να το κάνει μόνος του, τότε εκείνος τον έβριζε λέγοντας: «Πονηρέ διάβολε!» Αν επέστρεφε από μια συνάθροιση και έβλεπε ότι το γεύμα του δεν ήταν έτοιμο ακόμα, θύμωνε: «Πονηροί διάβολοι —τι τεμπέληδες που είστε όλοι σας! Βγαίνω να κάνω το καθήκον μου και δεν βρίσκω ούτε το γεύμα μου έτοιμο όταν επιστρέφω!» Οποιονδήποτε αλληλεπιδρούσε μαζί του θα μπορούσε να τον βρίσει, αποκαλώντας τον «πονηρό διάβολο». Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός; (Κακός άνθρωπος.) Γιατί είναι κακός; Στα μάτια του, όποιος τον προσβάλλει ή δεν συμμορφώνεται με τις επιθυμίες του είναι πονηρός διάβολος —ο ίδιος δεν είναι, αλλά είναι όλοι οι υπόλοιποι. Έχουν καμία βάση τα λεγόμενά του; Καμία· απλώς επέλεξε αυθαίρετα μια λέξη για να βρίζει τους ανθρώπους ώστε να μπορεί να κατευνάζει το μίσος του και να εκτονώνει τα συναισθήματά του. Πιστεύει πως, αν βρίσει άσχημα κάποιον, οι άλλοι θα πουν πως δεν μοιάζει με άνθρωπο που πιστεύει στον Θεό, αλλά νομίζει πως, αν αποκαλέσει κάποιον διάβολο, αυτό δεν είναι βρισιά και οι άλλοι θα το θεωρήσουν λογικό. Έτσι, ικανοποιεί τις επιθυμίες του, χωρίς να αφήνει περιθώριο στους άλλους να τον κατακρίνουν. Αυτός ο τύπος είναι αρκετά πονηρός και πολύ κακός, χρησιμοποιεί τις πιο κακόβουλες εκφράσεις, μια γλώσσα που δεν αφήνει στους ανθρώπους κανένα μέσο αντίστασης, προκειμένου να τους εκδικηθεί και να τους καταδικάσει, εντούτοις εκείνοι δεν μπορούν να τον κατηγορήσουν ότι βρίζει ή ότι μιλάει παράλογα. Οι περισσότεροι, όταν θα έρχονταν αντιμέτωποι μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, θα τον απέφευγαν ή θα τον πλησίαζαν; (Θα τον απέφευγαν.) Γιατί; Δεν τους παίρνει να τον προκαλέσουν, οπότε μπορούν μόνο να τον αποφύγουν· αυτό θα έκανε ένας έξυπνος άνθρωπος.

Το φαινόμενο να καταδικάζεται, να χαρακτηρίζεται και να βασανίζεται κάποιος με αυθαίρετο τρόπο προκύπτει συχνά σε κάθε εκκλησία. Για παράδειγμα, κάποιοι άνθρωποι είναι προκατειλημμένοι απέναντι σε έναν συγκεκριμένο επικεφαλής ή εργάτη και, προκειμένου να εκδικηθούν, τον σχολιάζουν πίσω από την πλάτη του, τον εκθέτουν και τον αναλύουν υπό το πρόσχημα της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια. Η πρόθεση και οι σκοποί πίσω από τέτοιες ενέργειες είναι λάθος. Αν κανείς συναναστρέφεται πράγματι πάνω στην αλήθεια προκειμένου να δώσει μαρτυρία για τον Θεό και να ωφελήσει τους άλλους, πρέπει να συναναστραφεί πάνω στις δικές του αληθινές εμπειρίες και να προσφέρει ωφέλεια στους άλλους αναλύοντας τον εαυτό του και αποκτώντας αυτογνωσία. Ένας τέτοιος τρόπος άσκησης αποδίδει καλύτερα αποτελέσματα και ο εκλεκτός λαός του Θεού θα τον εγκρίνει. Αν η συναναστροφή κάποιου εκθέτει, επιτίθεται και μειώνει έναν άλλον άνθρωπο σε μια προσπάθεια να τον πλήξει ή να τον εκδικηθεί, τότε η πρόθεση της συναναστροφής είναι λάθος, είναι αδικαιολόγητη, προκαλεί απέχθεια στον Θεό και δεν είναι εποικοδομητική για τους αδελφούς και τις αδελφές. Αν κάποιος έχει πρόθεση να καταδικάζει τους άλλους ή να τους βασανίζει, τότε είναι κακός άνθρωπος και κάνει κακό. Όλοι όσοι ανήκουν στον εκλεκτό λαό του Θεού πρέπει να έχουν διάκριση όσον αφορά τους κακούς ανθρώπους. Αν κάποιος πλήττει, εκθέτει ή μειώνει εκούσια τους άλλους, τότε πρέπει να του δοθεί βοήθεια με αγάπη, να γίνει συναναστροφή μαζί του και να αναλυθεί ή να κλαδευτεί. Αν δεν είναι σε θέση να αποδεχθεί την αλήθεια και αρνείται πεισματικά να βελτιώσει τη συμπεριφορά του, τότε πρόκειται για εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Οι κακοί άνθρωποι που συχνά καταδικάζουν, χαρακτηρίζουν και βασανίζουν αυθαίρετα τους άλλους πρέπει να εκτίθενται ολοκληρωτικά, έτσι ώστε όλοι να μάθουν να τους διακρίνουν, κι έπειτα πρέπει να περιορίζονται ή να αποβάλλονται από την εκκλησία. Κάτι τέτοιο είναι ουσιώδες, καθώς άνθρωποι σαν κι αυτούς αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή και το εκκλησιαστικό έργο, ενώ είναι πιθανό να παραπλανήσουν τους ανθρώπους και να φέρουν το χάος στην εκκλησία. Ειδικότερα, κάποιοι κακοί άνθρωποι συχνά επιτίθενται στους άλλους και τους καταδικάζουν μόνο και μόνο για να επιτύχουν τον σκοπό τους, δηλαδή να κάνουν επίδειξη και να κάνουν τους άλλους να τους θαυμάσουν. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι εκμεταλλεύονται τακτικά την ευκαιρία της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια στις συναθροίσεις για να εκθέσουν, να αναλύσουν και να καταπιέσουν έμμεσα τους άλλους. Φτάνουν ακόμα και στο σημείο να δικαιολογήσουν αυτήν την πράξη, λέγοντας πως το κάνουν για να βοηθήσουν τον κόσμο και να λύσουν τα προβλήματα που υπάρχουν στην εκκλησία, ενώ χρησιμοποιούν αυτές τις προφάσεις ως κάλυψη για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Είναι το είδος των ανθρώπων που επιτίθενται και βασανίζουν τους άλλους και όλοι τους είναι ξεκάθαρα κακοί άνθρωποι. Όλοι όσοι επιτίθενται και καταδικάζουν τους ανθρώπους που επιδιώκουν την αλήθεια είναι εξαιρετικά φαύλοι, ενώ μόνο όσοι εκθέτουν και αναλύουν τους κακούς ανθρώπους για να διαφυλάξουν το έργο του οίκου του Θεού έχουν αίσθημα δικαίου και τους εγκρίνει ο Θεός. Συχνά, οι κακοί άνθρωποι κάνουν τις κακές πράξεις τους με πολύ πονηρό τρόπο· όλοι τους χρησιμοποιούν επιδέξια τα δόγματα για να βρίσκουν δικαιολογίες για τον εαυτό τους και να επιτυγχάνουν τον σκοπό τους, που είναι να παραπλανούν τους άλλους. Αν ο εκλεκτός λαός του Θεού δεν διακρίνει και δεν είναι σε θέση να περιορίσει αυτούς τους κακούς ανθρώπους, η εκκλησιαστική ζωή και το έργο της εκκλησίας θα γίνει εντελώς άνω κάτω, μπορεί να επικρατήσει ακόμα και πανδαιμόνιο. Όταν οι κακοί άνθρωποι συναναστρέφονται σχετικά με τα προβλήματα και τα αναλύουν, έχουν πάντα μια πρόθεση κι έναν σκοπό, που είναι πάντα στοχευμένα σε κάποιον. Δεν αναλύουν τον εαυτό τους, δεν αποκτούν αυτογνωσία ούτε και ανοίγονται και ξεγυμνώνονται για να επιλύσουν τα δικά τους προβλήματα, αλλά αρπάζουν την ευκαιρία για να εκθέσουν και να αναλύσουν τους άλλους και να τους επιτεθούν. Συχνά εκμεταλλεύονται τη συναναστροφή πάνω στην αυτογνωσία τους για να αναλύσουν και να καταδικάσουν τους άλλους, ενώ, μέσω της συναναστροφής πάνω στα λόγια του Θεού και την αλήθεια, εκθέτουν, μειώνουν και διασύρουν τους ανθρώπους. Νιώθουν ιδιαίτερη απέχθεια και μίσος για όσους επιδιώκουν την αλήθεια, όσους κουβαλούν φορτίο για το έργο της εκκλησίας και όσους κάνουν συχνά τα καθήκοντά τους. Οι κακοί άνθρωποι θα χρησιμοποιήσουν κάθε είδους αιτιολογήσεις και δικαιολογίες για να πλήξουν τον ενθουσιασμό αυτών των ανθρώπων και να τους εμποδίσουν να εκτελέσουν το εκκλησιαστικό έργο. Κατά ένα μέρος, αυτό που νιώθουν απέναντί τους είναι ζήλια και μίσος· κατά ένα άλλο, είναι φόβος ότι αυτοί οι άνθρωποι, έτσι όπως βγαίνουν μπροστά για να κάνουν έργο, αποτελούν απειλή για τη φήμη, το κέρδος και τη θέση των ίδιων. Έτσι, λοιπόν, ανυπομονούν να δοκιμάσουν με κάθε πιθανό τρόπο να τους προειδοποιήσουν, να τους καταπιέσουν και να τους περιορίσουν, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο να μαζέψουν στοιχεία με τα οποία θα τους παγιδεύσουν, ενώ διαστρεβλώνουν τα γεγονότα προκειμένου να τους καταδικάσουν. Κάτι τέτοιο αποκαλύπτει περίτρανα ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια διάθεση που μισεί την αλήθεια και τα θετικά πράγματα. Τρέφουν ιδιαίτερο μίσος για όσους επιδιώκουν την αλήθεια και αγαπούν τα θετικά πράγματα, καθώς και για όσους είναι μάλλον άδολοι, αξιοπρεπείς και ευυπόληπτοι. Μπορεί να μην το λένε, αλλά τέτοια είναι η νοοτροπία τους. Γιατί, λοιπόν, βάζουν στο στόχαστρο συγκεκριμένα όσους επιδιώκουν την αλήθεια, καθώς και τους αξιοπρεπείς και ευυπόληπτους ανθρώπους, για να τους εκθέσουν, να τους μειώσουν, να τους καταπιέσουν και να τους αποκλείσουν; Πρόκειται ξεκάθαρα για μια προσπάθεια εκ μέρους τους να ανατρέψουν και να βγάλουν νοκ άουτ τους καλούς ανθρώπους και όσους επιδιώκουν την αλήθεια, να τους πατήσουν κάτω, προκειμένου να μπορέσουν να ελέγξουν οι ίδιοι την εκκλησία. Κάποιοι άνθρωποι δεν πιστεύουν πως ισχύει αυτό. Ένα ερώτημα τους θέτω μόνο: Γιατί αυτοί οι κακοί άνθρωποι, όταν συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια, δεν εκθέτουν ούτε αναλύουν τον εαυτό τους, αλλά αντίθετα βάζουν στο στόχαστρο και εκθέτουν διαρκώς τους άλλους; Υπάρχει στ’ αλήθεια περίπτωση να μην αποκαλύπτουν διαφθορά ή να μην έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις; Φυσικά και όχι. Τότε, λοιπόν, γιατί επιμένουν να βάζουν στο στόχαστρο τους άλλους προς έκθεση και ανάλυση; Τι ακριβώς προσπαθούν να πετύχουν; Αυτό το ερώτημα απαιτεί βαθιά σκέψη. Σωστό είναι να εκθέτει κανείς τις κακές πράξεις των κακών ανθρώπων που αναστατώνουν την εκκλησία. Αντίθετα, όμως, αυτοί οι άνθρωποι εκθέτουν και βασανίζουν καλούς ανθρώπους, με την πρόφαση ότι συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια. Τι πρόθεση και σκοπό έχουν; Είναι οργισμένοι επειδή βλέπουν πως ο Θεός σώζει τους καλούς ανθρώπους; Πράγματι, έτσι είναι. Ο Θεός δεν σώζει τους κακούς ανθρώπους, οπότε οι κακοί άνθρωποι μισούν τον Θεό και τους καλούς ανθρώπους —πολύ φυσικό είναι αυτό. Οι κακοί άνθρωποι ούτε αποδέχονται ούτε επιδιώκουν την αλήθεια· οι ίδιοι δεν γίνεται να σωθούν, ωστόσο βασανίζουν όσους καλούς ανθρώπους επιδιώκουν την αλήθεια και μπορούν να σωθούν. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ; Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν αυτογνωσία και γνώριζαν την αλήθεια, θα μπορούσαν να ανοιχτούν και να συναναστραφούν, ωστόσο διαρκώς βάζουν στο στόχαστρο και προκαλούν τους άλλους —έχουν συνεχώς την τάση να επιτίθενται στους άλλους— και στήνουν συνεχώς παγίδες σε όσους επιδιώκουν την αλήθεια, που τους φαντάζονται εχθρούς τους. Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν των κακών ανθρώπων. Όσοι είναι ικανοί για τέτοιο κακό είναι οι γνήσιοι διάβολοι και σατανάδες, οι κατ’ εξοχήν αντίχριστοι που θα πρέπει να περιοριστούν, ενώ, αν κάνουν πολύ κακό, πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα: να αποβληθούν από την εκκλησία. Όλοι όσοι πλήττουν τους καλούς ανθρώπους και τους αποκλείουν είναι σάπιοι. Γιατί τους αποκαλώ σάπιους; Επειδή είναι πιθανό να προκαλέσουν περιττές διαμάχες και συγκρούσεις στην εκκλησία, κάνοντας όλο και πιο σοβαρή την κατάσταση που επικρατεί εκεί. Βάζουν τον έναν στο στόχαστρο σήμερα και τον άλλον αύριο και στοχοποιούν συνεχώς τους άλλους, εκείνους που αγαπούν και επιδιώκουν την αλήθεια. Κάτι τέτοιο μπορεί να αναστατώσει την εκκλησιαστική ζωή και να έχει συνέπειες στο πώς ο εκλεκτός λαός του Θεού τρώει και πίνει κανονικά τα λόγια του Θεού, καθώς και στο πώς συναναστρέφεται κανονικά σχετικά με την αλήθεια. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι εκμεταλλεύονται συχνά το γεγονός ότι βιώνουν την εκκλησιαστική ζωή προκειμένου να επιτεθούν σε άλλους στο όνομα της συναναστροφής πάνω στην αλήθεια. Ό,τι λένε δείχνει εχθρικότητα· κάνουν προκλητικά σχόλια για να επιτεθούν σε όσους επιδιώκουν την αλήθεια και σε όσους δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό και να τους καταδικάσουν. Τι συνέπειες θα έχει αυτό; Θα διαταράξει και θα αναστατώσει την εκκλησιαστική ζωή, ενώ θα προκαλέσει ανησυχία στις καρδιές των ανθρώπων, που δεν θα μπορούν να σιωπήσουν ενώπιον του Θεού. Ειδικότερα, τα αδίστακτα πράγματα που λένε αυτοί οι κακοί άνθρωποι για να καταδικάσουν, να πλήξουν και να πληγώσουν τους άλλους μπορούν να προκαλέσουν αντίσταση. Κάτι τέτοιο δεν ευνοεί την επίλυση των προβλημάτων· τουναντίον, υποδαυλίζει τον φόβο και το άγχος μέσα στην εκκλησία και δυσχεραίνει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, οδηγώντας στην ανάπτυξη εντάσεων μεταξύ τους και ωθώντας τους σε διαμάχες. Η συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων όχι μόνο έχει αντίκτυπο στην εκκλησιαστική ζωή, αλλά επιπλέον πυροδοτεί συγκρούσεις στην εκκλησία. Μπορεί να έχει αντίκτυπο ακόμα και στο έργο της εκκλησίας συνολικά, καθώς και στη διάδοση του ευαγγελίου. Συνεπώς, οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να προειδοποιήσουν έναν τέτοιο άνθρωπο, καθώς και να τον περιορίσουν και να τον χειριστούν. Από τη μία, οι αδελφοί κι οι αδελφές πρέπει να επιβάλουν αυστηρούς περιορισμούς σ’ αυτούς τους κακούς ανθρώπους που επιτίθενται συχνά στους άλλους και τους καταδικάζουν. Από την άλλη, οι επικεφαλής της εκκλησίας πρέπει να εκθέσουν και να σταματήσουν άμεσα όσους πλήττουν και καταδικάζουν αυθαίρετα τους άλλους, ενώ, αν παραμείνουν αδιόρθωτοι, πρέπει να τους αποπέμψουν απ’ την εκκλησία. Δεν πρέπει να αφήνει κανείς τους κακούς ανθρώπους να αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή στις συναθροίσεις· ταυτόχρονα, δεν θα πρέπει να επιτρέπεται στους μπερδεμένους ανθρώπους να μιλάνε με τρόπο που επηρεάζει την εκκλησιαστική ζωή. Αν βρεθεί ένας κακός άνθρωπος που κάνει κακό, πρέπει να εκτεθεί. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να του επιτραπεί να ενεργεί εσκεμμένα και να κάνει κακό κατά βούληση. Κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο για τη διατήρηση της κανονικής εκκλησιαστικής ζωής και για να διασφαλιστεί ότι ο εκλεκτός λαός του Θεού μπορεί να συναθροίζεται, να τρώει και να πίνει τα λόγια του Θεού, καθώς και να συναναστρέφεται πάνω στην αλήθεια κανονικά, έχοντας τη δυνατότητα να εκπληρώνει κανονικά τα καθήκοντά του. Μόνο τότε μπορεί να γίνει το θέλημα του Θεού στην εκκλησία και μόνο έτσι μπορεί ο εκλεκτός λαός Του να κατανοήσει την αλήθεια, να εισέλθει στην πραγματικότητα και να κερδίσει τις ευλογίες του Θεού. Έχετε ανακαλύψει τέτοιου είδους κακούς ανθρώπους στην εκκλησία; Τρέφουν διαρκώς ζήλια και μίσος για τους καλούς ανθρώπους και τους βάζουν συνεχώς στο στόχαστρο. Σήμερα απεχθάνονται τον έναν, αύριο τον άλλον· είναι ικανοί να κατακρίνουν τον οποιονδήποτε και να του βρουν ένα πλήθος ψεγάδια· επιπλέον, όσα λένε ακούγονται πολύ βάσιμα και λογικά κι έτσι στο τέλος προκαλούν γενικευμένη οργή και γίνονται μάστιγα για την ομάδα. Αναστατώνουν την εκκλησία σε βαθμό που οι καρδιές των ανθρώπων γίνονται ανάστατες, πολλοί άνθρωποι γίνονται αρνητικοί και αδύναμοι, από τις συναθροίσεις δεν αποκομίζει κανείς τίποτα ωφέλιμο ή εποικοδομητικό, ενώ κάποιοι χάνουν ακόμα και την επιθυμία να παρίστανται στις συναθροίσεις. Κακοί άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν είναι σάπιοι; Αν δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο όπου θα πρέπει να αποπεμφθούν, τότε πρέπει να απομονωθούν ή να περιοριστούν. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, πρέπει να τους δοθεί μια θέση παράμερα, ώστε να μην μπορούν να επηρεάσουν τους άλλους. Αν συνεχίσουν να ψάχνουν επίμονα ευκαιρίες για να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους και να επιτεθούν στους ανθρώπους, πρέπει να περιοριστούν —να τους απαγορευτεί να λένε άχρηστα πράγματα. Αν δεν γίνεται να περιοριστούν και βρίσκονται στα πρόθυρα της έκρηξης ή της αντίστασης, πρέπει να αποπεμφθούν άμεσα. Όταν, δηλαδή, δεν είναι πλέον διατεθειμένοι να περιοριστούν και λένε: «Με ποια αιτιολογία περιορίζεις αυτά που λέω; Γιατί όλοι οι άλλοι παίρνουν τον λόγο για πέντε λεπτά κι εγώ μόνο για ένα;» —όταν κάνουν συνεχώς τέτοιες ερωτήσεις, αυτό σημαίνει ότι πρόκειται να αντισταθούν. Όταν είναι έτοιμοι να αντισταθούν, δεν γίνονται προκλητικοί; Δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν προβλήματα, να προκαλέσουν αναταραχή; Δεν πρόκειται σύντομα να αναστατώσουν την εκκλησιαστική ζωή; Πρόκειται σύντομα να αποκαλύψουν ποιοι πραγματικά είναι· έχει έρθει η ώρα να αντιμετωπιστούν: Πρέπει γρήγορα να απομακρυνθούν. Είναι λογικό κάτι τέτοιο; Είναι, ναι. Στ’ αλήθεια, δεν είναι εύκολο να διασφαλιστεί ότι η πλειοψηφία μπορεί να βιώσει μια κανονική εκκλησιαστική ζωή την ώρα που κάθε είδους κακοί άνθρωποι, πονηρά πνεύματα, σιχαμεροί δαίμονες και «εξαιρετικά ταλέντα» προσπαθούν να τα χαλάσουν όλα. Έχουμε το περιθώριο να μην τους περιορίσουμε; Κάποια «εξαιρετικά ταλέντα» αρχίζουν να μειώνουν τους άλλους και να τους επιτίθενται με το που θα ανοίξουν το στόμα τους —αν φοράς γυαλιά ή αν δεν έχεις και πολλά μαλλιά, σου επιτίθενται· αν μοιράζεσαι τη βιωματική μαρτυρία σου στις συναθροίσεις ή αν κάνεις τα καθήκοντά σου με δυναμισμό και υπευθυνότητα, σου επιτίθενται και σε κρίνουν· αν έχεις πίστη στον Θεό μέσα στις δοκιμασίες, αν είσαι αδύναμος ή αν κατανικάς τις οικογενειακές δυσκολίες με την πίστη σου, χωρίς να παραπονιέσαι για τον Θεό, σου επιτίθενται. Τι σημαίνει «επίθεση» σ’ αυτό το πλαίσιο; Σημαίνει πως, ό,τι κι αν κάνουν οι άλλοι, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι· νιώθουν διαρκώς δυσαρέσκεια, όλο ψάχνουν για ανύπαρκτα ψεγάδια, προσπαθούν συνεχώς να κατηγορήσουν άλλους ανθρώπους για πράγματα και τίποτα απ’ όσα κάνουν οι άλλοι δεν τους φαίνεται ποτέ σωστό. Ακόμα κι αν συναναστραφείς πάνω στην αλήθεια και αντιμετωπίσεις τα θέματα σύμφωνα με τις εργασιακές ρυθμίσεις του οίκου του Θεού, εκείνοι θα το ψειρίσουν και θα ασκήσουν κριτική, θα βρουν ψεγάδι σε όλα όσα κάνεις. Προκαλούν επίτηδες φασαρίες και όλοι είναι υποψήφια θύματα των επιθέσεών τους. Κάθε φορά που εμφανίζεται στην εκκλησία ένας τέτοιος άνθρωπος, πρέπει να τον χειρίζεστε· αν εμφανιστούν δύο, τότε πρέπει να τους χειριστείτε και τους δύο —κι αυτό επειδή η ζημιά που προκαλούν στην εκκλησιαστική ζωή είναι σημαντική, προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας, πράγμα που έχει πολύ σοβαρές συνέπειες.