Στην εκκλησιαστική ζωή, υπάρχει άλλη μία εκδήλωση του ανταγωνισμού για τη θέση που συνεπάγεται τη διατάραξη και την αναστάτωση της εκκλησιαστικής ζωής και του έργου της εκκλησίας. Λόγου χάρη, όταν μερικές φορές οι αδελφοί κι οι αδελφές συναναστρέφονται μαζί πάνω σε ένα πρόβλημα, η συναναστροφή του καθενός έχει κάποιο φως· όσο περισσότερο συναναστρέφονται τόσο πιο ξεκάθαρες και διαυγείς γίνονται οι αλήθεια-αρχές, ενώ το μονοπάτι της άσκησης γίνεται γρήγορα κατανοητό. Ωστόσο, μπορεί κάποιος να προτείνει ξαφνικά μια «πανέξυπνη ιδέα», να κάνει μια δική του πρόταση, διακόπτοντας τη ροή της συναναστροφής, πηγαίνοντας αλλού τη συζήτηση και αφήνοντας το κυρίως θέμα σε εκκρεμότητα. Εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται να προκαλεί αναστάτωση ή, ακόμα λιγότερο, να εμποδίζει τους άλλους να συναναστραφούν πάνω στην αλήθεια, όμως δεν επέλεξε τη σωστή στιγμή να θίξει το συγκεκριμένο θέμα. Όταν έρχεται ένα νέο θέμα προς συναναστροφή και συζήτηση σε μια κρίσιμη στιγμή και ενώ γίνεται συναναστροφή πάνω στην αλήθεια για την επίλυση ενός προβλήματος, τότε το προηγούμενο θέμα διακόπτεται προτού επιλυθεί πλήρως. Δεν εγκαταλείπεται έτσι η εργασία στα μισά; Δεν καθυστερεί έτσι η επίλυση του προβλήματος; Όχι μόνο δεν έχει διορθωθεί το πρόβλημα, αλλά επιπλέον έχει καθυστερήσει η κατανόηση της αλήθειας από τους ανθρώπους. Μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο οι άνθρωποι που έχουν λογική; Θα ήταν υπερβολικό να πει κανείς ότι τέτοια πράγματα διαταράσσουν και αναστατώνουν την εκκλησιαστική ζωή; Νομίζω ότι δεν είναι καθόλου υπερβολικό. Αν κάποιος αναστατώσει μια συνάθροιση μ’ αυτόν τον τρόπο ενώ γίνεται συναναστροφή πάνω στην αλήθεια για την επίλυση ενός προβλήματος, δεν είναι αυτό μια ηθελημένη διατάραξη και αναστάτωση της εκκλησιαστικής ζωής; Αν κάποιος πετάγεται διαρκώς χωρίς να τον ρωτήσει κανείς σε κρίσιμες στιγμές, ενώ γίνεται συναναστροφή πάνω στην αλήθεια για την επίλυση ενός προβλήματος, αν προσπαθεί συνεχώς να συντομεύσει τα πράγματα, τότε το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη λογικής· πρόκειται για ηθελημένη αναστάτωση της συνάθροισης ενώ γίνεται συναναστροφή πάνω στην αλήθεια για την επίλυση ενός προβλήματος, πρόκειται για την κακή πράξη της διατάραξης και αναστάτωσης της εκκλησιαστικής ζωής, καθαρά και ξάστερα· αυτό το κάνουν μόνο οι αντίχριστοι κι οι κακοί άνθρωποι, αυτό το κάνουν μόνο οι άνθρωποι που μισούν την αλήθεια. Όποιο κι αν είναι το πλαίσιο ή οι περιστάσεις, άνθρωποι σαν κι αυτούς πρέπει οπωσδήποτε να πουν την «πανέξυπνη ιδέα» τους, θέλουν διαρκώς τα βλέμματα πάνω τους και να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Όσο κρίσιμο και σημαντικό κι αν είναι το θέμα πάνω στο οποίο συναναστρέφονται οι άλλοι, πρέπει οπωσδήποτε να πεταχτούν χωρίς να τους ρωτήσει κανείς για να αποσπάσουν την προσοχή των ανθρώπων και να αραδιάσουν βαρύγδουπες ιδέες, θέλοντας να φανούν μοναδικοί. Τι κόλπα είναι αυτά; Δεν είναι ανταγωνισμός για τη θέση; Θέλουν να ελέγχουν την κατάσταση. Δεν θέλουν να έχουν οι άνθρωποι μεγαλύτερη κατανόηση και μεγαλύτερη διαύγεια ως προς την αλήθεια· αυτό που τους νοιάζει πιο πολύ είναι να τα καταφέρουν ώστε όλοι να προσέχουν, να ακούνε και να υπακούν τους ίδιους, και όλοι να κάνουν ό,τι λένε αυτοί. Αυτός είναι ξεκάθαρος ανταγωνισμός για τη θέση. Κάποιοι άνθρωποι, όποιο έργο κι αν κάνουν, όταν τους ζητάς να συναναστραφούν σχετικά με συγκεκριμένες ιδέες και σχέδια εφαρμογής, καθώς και με τα συγκεκριμένα βήματα για την εκτέλεσή τους αναλυτικά, δεν βρίσκουν τίποτα να πουν. Εντούτοις, τους αρέσει πολύ να αραδιάζουν βαρύγδουπες ιδέες, να φαίνονται αντισυμβατικοί και να κάνουν εντυπωσιακές καινοτομίες. Όποια κι αν είναι η τρέχουσα κατάσταση, μόλις τους έρθει μια καινοτόμα ιδέα, την παρουσιάζουν σαν να τους ήρθε η επιφοίτηση, την προτείνουν βιαστικά ώστε οι άλλοι να την αποδεχθούν και να συμφωνήσουν, χωρίς προσεκτική εξέταση. Όταν, όμως, τους ζητηθεί τελικά να συζητήσουν για συγκεκριμένα μονοπάτια άσκησης, τότε τους κόβεται η μιλιά. Δεν έχουν ικανότητες, θέλουν, όμως, να επιδεικνύονται, στόχος τους είναι πάντα να φαίνονται. Δεν είναι διατεθειμένοι να έρχονται δεύτεροι· δεν θέλουν να είναι απλοί ακόλουθοι. Φοβούνται συνεχώς μήπως τους περιφρονήσουν οι άλλοι και θέλουν πάντα να δηλώνουν την παρουσία τους. Έτσι, διαρκώς αραδιάζουν βαρύγδουπες ιδέες για να φανούν. Μα γιατί το κάνουν συνέχεια αυτό; Όταν τους κατεβαίνει μια ιδέα στο κεφάλι, τη θεωρούν καλή και άξια εφαρμογής στα τυφλά, χωρίς σκέψη και προτού η ιδέα ωριμάσει. Όταν παρουσιάζουν βιαστικά αυτήν την ιδέα, οι άλλοι άνθρωποι δεν την κατανοούν και, όπως είναι φυσικό, θέτουν κάποια ερωτήματα. Εκείνοι, χωρίς να μπορούν να απαντήσουν, συνεχίζουν να επιμένουν πως η γνώμη τους είναι σωστή και πως όλοι πρέπει να την αποδεχθούν. Τι είδους διάθεση είναι αυτή; Τι συνέπειες θα έχει η αβάσιμη επιμονή που δείχνουν στις απόψεις τους; Ωφελεί ή αναστατώνει το έργο της εκκλησίας; Ωφελεί ή βλάπτει τον εκλεκτό λαό του Θεού; Μπορούν και τα λένε όλα αυτά χωρίς κανένα αίσθημα ευθύνης —ποιος είναι ο σκοπός τους; Απλώς και μόνο να δηλώσουν την παρουσία τους. Φοβούνται μήπως δεν μάθουν οι άλλοι για τις «πανέξυπνες ιδέες» τους, για το επίπεδό τους, για την ευφυΐα και τις ικανότητές τους· παλεύουν γι’ αυτήν την αναγνώριση, για να κάνουν την πλειοψηφία των ανθρώπων να τους έχουν σε εκτίμηση. Τι συμβαίνει στο τέλος; Κάνουν βιαστικές προτάσεις κι οι άλλοι νομίζουν αρχικά πως έχουν στ’ αλήθεια κάποιες ικανότητες, κάτι το γνήσιο. Καθώς περνάει ο καιρός, ωστόσο, γίνεται προφανές ότι είναι απλώς χοντροκέφαλοι, χωρίς πραγματικές γνώσεις ή δεξιότητες, εντούτοις θέλουν να έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο. Αυτό είναι ανταγωνισμός για τη θέση. Παρόλο που δεν έχουν πραγματικές ικανότητες, θέλουν και πάλι να κάνουν κουμάντο· αραδιάζουν διαρκώς βαρύγδουπες ιδέες, χωρίς να παρουσιάζουν κανένα συγκεκριμένο πλάνο, χωρίς να έχουν συγκεκριμένο μονοπάτι άσκησης. Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι συνέπειες αν κάποιοι εμπιστεύονταν πραγματικά εργασίες σε τέτοιους ανθρώπους; Σίγουρα θα προκαλούνταν καθυστερήσεις. Γιατί προσπαθούν συνέχεια να ανταγωνιστούν τους άλλους για τη θέση, ν’ αποκτήσουν δύναμη, ενώ δεν μπορούν να πετύχουν τίποτα; Πρόκειται απλώς για χοντροκέφαλους που δεν τους κόβει και πολύ· για να το θέσουμε πιο κομψά, τους λείπει εντελώς η λογική. Ανάμεσα στους απίστους, υπάρχει υπερβολικά μεγάλος αριθμός τέτοιων ανθρώπων, όλο λόγια κι από πράξεις τίποτα. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να διακρίνουν λίγο τα άτομα αυτού του είδους. Αν κάποιος διαρκώς αραδιάζει βαρύγδουπες ιδέες και θέλει να φαίνεται καινοτόμος, πρέπει κανείς να προσέχει να μην πιαστεί κορόιδο από αυτόν τον άνθρωπο. Αν υπάρχει στ’ αλήθεια κάποιος με εύστοχες ιδέες που να μπορεί να παρουσιάσει και ένα συγκεκριμένο πλάνο, το οτιδήποτε είναι αποδεκτό μόνο αν είναι και εφικτό· αν απλώς αραδιάζει βαρύγδουπες ιδέες χωρίς να παρουσιάζει συγκεκριμένα πλάνα, τότε πρέπει κανείς να τον αντιμετωπίζει με προσοχή. Πρέπει να γίνεται συναναστροφή ώστε να προσδιοριστεί αν υπάρχει ή δεν υπάρχει βιώσιμο μονοπάτι για τις ιδέες του. Αν η πλειοψηφία θεωρεί πως η ιδέα του είναι εφικτή και υπάρχει μονοπάτι άσκησης γι’ αυτήν, τότε πρέπει να τεθεί υπό δοκιμή για ένα διάστημα, ώστε να διαπιστωθεί τι αποτελέσματα έχει, προτού παρθεί μια απόφαση.

Πάνω σε όποια πτυχή της αλήθειας κι αν συναναστρέφεται η εκκλησία, όποιο πρόβλημα κι αν λύνει, κάνουν την εμφάνισή τους κάθε είδους άνθρωποι. Μετά από ένα μεγάλο διάστημα αλληλεπίδρασης, μπορεί κανείς να δει ποιος πραγματικά αγαπάει και μπορεί να αποδεχθεί την αλήθεια και ποιοι είναι εκείνοι που διαταράσσουν και αναστατώνουν, χωρίς να ασχολούνται με πραγματικές εργασίες. Νομίζετε πως εκείνοι που τους αρέσει να αραδιάζουν βαρύγδουπες ιδέες και να παρουσιάζουν καινοτόμες ιδέες μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια και να μπουν στον σωστό δρόμο της πίστης στον Θεό; Δεν νομίζω πως τους είναι εύκολο κάτι τέτοιο. Τι ρόλο παίζουν αυτοί οι άνθρωποι στην εκκλησιαστική ζωή; Ποιες είναι οι συνέπειες όταν αραδιάζουν συχνά βαρύγδουπες ιδέες και δεν ασχολούνται με πραγματικές εργασίες; Όπως μπορούν να δουν οι περισσότεροι άνθρωποι, κάτι τέτοιο διαταράσσει και αναστατώνει την εκκλησιαστική ζωή και, αν συνεχιστεί, θα καθυστερήσει την επιδίωξη της αλήθειας και την είσοδο στην πραγματικότητα του εκλεκτού λαού του Θεού. Εκείνοι που τους αρέσει να αραδιάζουν βαρύγδουπες ιδέες δεν είναι απαραίτητα κακοί άνθρωποι, όμως οι συνέπειες των ενεργειών τους είναι πολύ επιβλαβείς για τη ζωή-είσοδο του εκλεκτού λαού του Θεού, ενώ ταυτόχρονα οι ενέργειές τους καθυστερούν και επηρεάζουν το έργο της εκκλησίας. Πώς, λοιπόν, πρέπει να λυθεί αυτό το πρόβλημα; Ποιος είναι ο κατάλληλος χειρισμός των ανθρώπων που τους αρέσει να αραδιάζουν βαρύγδουπες ιδέες και να παρουσιάζουν καινοτόμες ιδέες; Η πρώτη μέθοδος είναι η εξής: Αν τους αρέσει να αραδιάζουν βαρύγδουπες ιδέες και έχουν συνεχώς γνώμη, να τους αφήνετε να μιλήσουν πρώτοι κι έπειτα να εφαρμόζετε διάκριση. Ο καθένας, όποιος κι αν είναι, είναι ελεύθερος να μιλάει και να εκφράζει τη γνώμη του· κανένας δεν πρέπει να το περιορίζει αυτό. Οποιοσδήποτε έχει στ’ αλήθεια ιδέες και συνετές γνώσεις πρέπει να έχει την ευκαιρία να πάρει τον λόγο και να τις εκφράσει ξεκάθαρα, ώστε να τις δουν όλοι κι έπειτα να συναναστραφούν και να συζητήσουν για να διαπιστώσουν αν είναι σωστές, αν συμμορφώνονται με τις αλήθεια-αρχές και αν κάποιο μέρος τους μπορεί να υιοθετηθεί. Αν αξίζει να μάθει κανείς κάτι από αυτές και μπορεί να αποκομίσει κάποιο όφελος, έχει καλώς· αν, κατόπιν συναναστροφής και συζήτησης, αποφασιστεί πως όσα λέει αυτός ο άνθρωπος δεν έχουν αξία και δεν ενδείκνυται να γίνουν, τότε το πράγμα πρέπει να εγκαταλειφθεί. Με έναν τέτοιο τρόπο άσκησης, όλοι θα αποκτήσουν περισσότερη διάκριση· κάθε φορά που προκύπτει κάτι, όλοι θα γνωρίζουν πώς να αναλογιστούν το ζήτημα και θα κατανοούν καλύτερα τους διάφορους ανθρώπους. Ένας τέτοιος τρόπος άσκησης είναι ευεργετικός για τον εκλεκτό λαό του Θεού και δεν πρόκειται να φέρει αναστάτωση στο έργο της εκκλησίας· αυτός ο τρόπος άσκησης είναι σωστός. Η δεύτερη μέθοδος είναι η εξής: Όταν τα λεγόμενα δεν έχουν καμία αξία και δεν πρόκειται να υπάρξει κανένα όφελος από αυτά, ακόμα κι αν γίνει σχετική συναναστροφή και συζήτηση, τότε τέτοιες προτάσεις πρέπει να απορρίπτονται ευθέως και δεν χρειάζεται ούτε συναναστροφή ούτε συζήτηση. Αν κάποιος συνεχίζει να προτείνει τέτοια ασήμαντα θέματα και «πανέξυπνες ιδέες», με αποτέλεσμα ο εκλεκτός λαός του Θεού να έχει αγανακτήσει και να μην είναι πλέον διατεθειμένος να τον ακούει, δεν πρέπει ένας τέτοιος άνθρωπος να περιοριστεί; Το καλύτερο θα ήταν να τον συμβουλέψουν να δείχνει περισσότερη λογική και να μη λέει πράγματα που δεν πρέπει να λέγονται, έτσι ώστε να μην επηρεάζει τους άλλους. Αν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει λογική και συνεχίσει με επιμονή τα ίδια, προκαλώντας αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή και μεγάλη ενόχληση σε όλους, ακόμα και στο σημείο να τους θυμώσει, τότε πρόκειται για κακό άνθρωπο που αναστατώνει την εκκλησιαστική ζωή. Πρέπει να αντιμετωπιστεί σύμφωνα με τις αρχές του οίκου του Θεού για την εκκαθάριση της εκκλησίας —να αποπεμφθεί από την εκκλησία· αυτό είναι το σωστό. Πείτε Μου, τι είδους άνθρωποι είναι οι περισσότεροι από αυτούς που τους αρέσει να αραδιάζουν βαρύγδουπες ιδέες; Είναι, άραγε, ο τύπος ανθρώπου που επιδιώκει την αλήθεια; Δαπανούν ειλικρινά τον εαυτό τους για τον Θεό; Φυσικά και όχι. Τότε με ποιον σκοπό και με ποια πρόθεση προκαλούν τέτοια αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή; Εδώ απαιτείται διάκριση. Αν όλοι κατανοούν ήδη αρκετά τους ανθρώπους αυτού του είδους, αν γνωρίζουν ότι τους λείπει η ευφυΐα, το επίπεδο και η λογική —δηλαδή ότι είναι απλώς χοντροκέφαλοι— τότε ο πιο κατάλληλος τρόπος να τους χειριστεί κανείς όταν εκφράζουν τις «πανέξυπνες ιδέες» τους είναι να τους σταματήσει και να τους περιορίσει, αναγκάζοντάς τους να σιωπήσουν. Αν επιμένουν να μιλάνε και να προκαλούν αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, τότε πρέπει να αποπεμφθούν από την εκκλησία προς αποφυγή περαιτέρω προβλημάτων. Λένε κάποιοι: «Αυτό δεν καταστρέφει κάθε ευκαιρία να σωθούν;» Είναι λάθος να πει κανείς κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε να σώσει ο Θεός τέτοιους ανθρώπους; Μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια άνθρωποι με τέτοια διάθεση; Μπορούν να σωθούν χωρίς να αποδεχθούν καθόλου την αλήθεια; Δεν δείχνει εξαιρετική ανοησία και άγνοια το να μην μπορεί κανείς να διακρίνει τέτοια ζητήματα; Όπως και να ’χει, όσοι προκαλούν συχνά αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή είναι κακοί άνθρωποι και ο Θεός δεν τους σώζει. Αν κανείς διατηρεί μέσα στην εκκλησία κάποιον που δεν τον σώζει ο Θεός, δεν βλάπτει επίτηδες τον εκλεκτό λαό του Θεού; Είναι στ’ αλήθεια στοργικός κάποιος που δείχνει συμπόνια σε τέτοιους κακούς ανθρώπους; Δεν νομίζω· είναι ψευδής η αγάπη τους. Η αλήθεια είναι πως σκοπεύουν να βλάψουν τον εκλεκτό λαό του Θεού. Γι’ αυτό και οι εκλεκτοί του Θεού πρέπει να δείχνουν εγρήγορση απέναντι σε οποιονδήποτε υπερασπίζεται κακούς ανθρώπους, ώστε να μην παραπλανηθούν από τα λόγια του, που είναι του διαβόλου. Κάποιοι που τους αρέσει να αραδιάζουν βαρύγδουπες ιδέες, παρότι δεν φαίνονται κακοί άνθρωποι και δεν διαπράττουν εμφανώς κακές πράξεις, μπορεί να προκαλέσουν αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή αραδιάζοντας συνεχώς βαρύγδουπες ιδέες· αν μη τι άλλο, αυτοί οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι. Τι νομίζετε, μπορούν να σωθούν οι μπερδεμένοι άνθρωποι; Φυσικά και όχι. Οι μπερδεμένοι άνθρωποι, αν αναστατώνουν συνεχώς την εκκλησιαστική ζωή, πρέπει κι αυτοί να αποπέμπονται από την εκκλησία. Οι μπερδεμένοι άνθρωποι δεν αποδέχονται την αλήθεια, είναι αδιόρθωτα αμετανόητοι και έχουν το ίδιο τέλος με τους κακούς ανθρώπους. Είτε είναι κακοί είτε είναι μπερδεμένοι, αν διαταράσσουν και αναστατώνουν συχνά την εκκλησιαστική ζωή, αν δεν παίρνουν από συμβουλές και αν τους πιάνει λογοδιάρροια και δεν μπορούν να σταματήσουν, κάτι τέτοιο δεν είναι σημάδι ότι δεν έχουν κανονική λογική; Ποιες θα είναι οι συνέπειες αν τέτοιοι μπερδεμένοι άνθρωποι συνεχίσουν μακροπρόθεσμα να αναστατώνουν την εκκλησία μ’ αυτόν τον τρόπο; Επιπλέον, γίνεται να μετανοήσουν στ’ αλήθεια; Σώζει ο Θεός τέτοιους μπερδεμένους ανθρώπους που δεν έχουν κανονική λογική; Όταν γίνουν πλήρως κατανοητά αυτά τα ερωτήματα, τότε θα γίνει σαφές πώς πρέπει να χειρίζεται κανείς καταλλήλως τέτοια άτομα. Οι μπερδεμένοι άνθρωποι δεν αγαπούν σε καμία περίπτωση την αλήθεια, που είναι άπιαστη γι’ αυτούς. Οι μπερδεμένοι άνθρωποι δεν κατανοούν την ανθρώπινη γλώσσα· θα έλεγε κανείς ότι οι μπερδεμένοι άνθρωποι δεν έχουν κανονική ανθρώπινη φύση και είναι μισότρελοι —στην πραγματικότητα, είναι απλώς άχρηστοι. Μπορούν οι μπερδεμένοι άνθρωποι να παράσχουν σωστά υπηρεσίες; Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι δεν μπορούν καν να παράσχουν υπηρεσίες σύμφωνα με τα πρότυπα, επειδή η λογική τους είναι σαθρή· πρόκειται για ανθρώπους που έχουν χάσει τον μπούσουλα. Αν κάποιος θέλει να δείξει αγάπη στους μπερδεμένους ανθρώπους, αφήστε τον να υποστηρίζει τους μπερδεμένους ανθρώπους. Η στάση του οίκου του Θεού απέναντι στους μπερδεμένους ανθρώπους είναι ότι πρέπει να αποπέμπονται. Όποιος δεν αποδέχεται καθόλου την αλήθεια, όποιος δεν κάνει έντιμα το καθήκον του, αλλά το κάνει πάντα επιπόλαια, πρέπει να περιορίζεται, αν προκαλεί συχνά αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή. Αν μερικοί τέτοιοι άνθρωποι νιώσουν τύψεις και είναι διατεθειμένοι να μετανοήσουν, πρέπει να τους δοθεί αυτή η ευκαιρία. Εκείνοι που δεν μπορεί κανείς να διακρίνει την ουσία τους πρέπει να παραμείνουν προσωρινά στην εκκλησία, ώστε ο εκλεκτός λαός του Θεού να έχει τη δυνατότητα να τους επιβλέπει, να τους παρατηρεί και να αποκτήσει μεγαλύτερη διάκριση. Αν υπάρχουν κάποιοι που συνεχώς προκαλούν διαταράξεις και αναστάτωση και, παρότι κλαδεύονται, παραμένουν αδιόρθωτα αμετανόητοι και συνεχίζουν να ανταγωνίζονται τους άλλους για τη φήμη και τα κέρδη, να επιτίθενται στους θετικούς χαρακτήρες και να τους αποκλείουν —να επιτίθενται ειδικά σε όσους επιδιώκουν την αλήθεια και μπορούν να μοιράζονται βιωματικές μαρτυρίες, καθώς και σε όσους δαπανούν τον εαυτό τους για τον Θεό και κάνουν τα καθήκοντά τους ειλικρινά — τότε αυτά τα άτομα είναι κακοί άνθρωποι και αντίχριστοι, είναι δύσπιστοι. Άνθρωποι σαν κι αυτούς δεν αρκεί να σταματήσουν και να περιοριστούν· πρέπει να αποπεμφθούν γρήγορα από την εκκλησία προς αποφυγή περαιτέρω προβλημάτων. Αυτός ο τρόπος άσκησης συμφωνεί πλήρως με τις προθέσεις του Θεού.

Αυτές είναι λίγο πολύ οι διάφορες εκδηλώσεις του ανταγωνισμού για τη θέση, από τις λιγότερο έως τις περισσότερο σοβαρές. Οι λιγότερο σοβαρές εκδηλώσεις αφορούν κυρίως το να χλευάζει κανείς τους επικεφαλής και τους εργάτες με σκληρά λόγια, να ψειρίζει τα πράγματα και να επιτίθεται στη δυναμικότητα των επικεφαλής και των εργατών, με σκοπό να τους καταστρέψει και να πλήξει την αξιοπιστία τους. Οι πιο σοβαρές εκδηλώσεις είναι το να εναντιώνεται κανείς ευθέως και ανοιχτά στους επικεφαλής και τους εργάτες, να βρίσκει πράγματα και να τα χρησιμοποιεί εναντίον τους, καθώς και να τους κρίνει, να τους καταδικάζει, να τους επιτίθεται και να τους αποκλείει, κι έπειτα να τους απομονώνει και να τους αναγκάζει να παραδεχθούν πως έκαναν λάθος και να παραιτηθούν, προκειμένου να αρπάξει εκείνος τη θέση τους. Αυτά είναι τα πιο σοβαρά περιστατικά διατάραξης και αναστάτωσης της εκκλησιαστικής ζωής. Όσοι διαμαρτύρονται έντονα και ανοιχτά εναντίον των επικεφαλής ή των εργατών και τους ανταγωνίζονται για τη θέση είναι εκείνοι που αναστατώνουν το έργο της εκκλησίας και αντιστέκονται στον Θεό, είναι κακοί άνθρωποι και αντίχριστοι και πρέπει όχι μόνο να σταματούν και να περιορίζονται, αλλά και, αν η κατάσταση είναι σοβαρή και είναι απαραίτητο να αποπεμφθούν ή να αποβληθούν, πρέπει να αντιμετωπιστούν σύμφωνα με τις αρχές. Υπάρχει κι άλλη μία εκδήλωση του ανταγωνισμού για τη θέση: το να επιτίθεται κανείς στους ανθρώπους που επιδιώκουν περισσότερο την αλήθεια μέσα στην εκκλησία και να τους αποκλείει. Επειδή οι άνθρωποι που επιδιώκουν την αλήθεια έχουν αγνή κατανόηση, καθώς και εμπειρία και αληθινή γνώση των λόγων του Θεού, ενώ συχνά συναναστρέφονται πάνω στην αλήθεια για να λύσουν τα προβλήματα των αδελφών κι έτσι διαπαιδαγωγούν τον εκλεκτό λαό του Θεού και σταδιακά αποκτούν γόητρο μέσα στην εκκλησία, οι κακοί άνθρωποι κι οι αντίχριστοι τους φθονούν και αντιδρούν απέναντί τους, τους αποκλείουν και τους επιτίθενται. Κάθε συμπεριφορά που περιλαμβάνει επίθεση εναντίον των ανθρώπων που επιδιώκουν την αλήθεια και αποκλεισμό τους αποτελεί άμεση διατάραξη και αναστάτωση της εκκλησιαστικής ζωής. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μην στοχεύουν απευθείας τους επικεφαλής της εκκλησίας, αλλά τρέφουν ιδιαίτερη εχθρότητα και περιφρόνηση απέναντι σε όσους μέσα στην εκκλησία κατανοούν την αλήθεια και έχουν πρακτικές εμπειρίες. Επιπλέον, αποκλείουν και καταπιέζουν ανθρώπους σαν κι αυτούς, συχνά τους χλευάζουν και τους περιγελούν, τους στήνουν ακόμα και παγίδες και μηχανορραφούν εναντίον τους και ούτω καθεξής. Αν και τέτοιου είδους προβλήματα είναι λιγότερο σοβαρά ως προς τη φύση και τις περιστάσεις από τον ανταγωνισμό για τη θέση με τους επικεφαλής της εκκλησίας, όμως κι αυτά αποτελούν διατάραξη και αναστάτωση της εκκλησιαστικής ζωής και πρέπει να σταματούν και να περιορίζονται. Αν επηρεάζεται η πλειοψηφία των αδελφών μέσα στην εκκλησία και συχνά βυθίζεται στην αρνητικότητα και την αδυναμία —αν τα προβλήματα έχουν τέτοιου είδους συνέπειες, τότε αποτελούν διατάραξη και αναστάτωση. Αυτού του είδους ο κακός άνθρωπος, που προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση, δεν πρέπει απλώς να περιορίζεται· πρέπει να τον στέλνουν σε κάποια ομάδα Β για απομόνωση και περισυλλογή ή αλλιώς να αποπέμπεται. Όσοι επιδίδονται σε ενέργειες που η φύση τους προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση είναι άνθρωποι που διαπράττουν τακτικά το κακό. Πρέπει να γίνει μια διαφοροποίηση μεταξύ των κακών ανθρώπων που διαπράττουν συχνά το κακό και εκείνων που διαπράττουν το κακό περιστασιακά, όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισής τους. Όσοι διαπράττουν ποικίλες κακές πράξεις είναι αντίχριστοι· όσοι διαπράττουν το κακό περιστασιακά έχουν υποδεέστερη ανθρώπινη φύση. Αν δύο άνθρωποι λογομαχούν ή έρχονται σε αντιπαράθεση περιστασιακά επειδή οι προσωπικότητές τους δεν είναι συμβατές ή επειδή έχουν διαφορετικές απόψεις όταν κάνουν κάτι ή επειδή μιλάνε με διαφορετικό τρόπο, αλλά η εκκλησιαστική ζωή δεν επηρεάζεται, τότε η φύση του πράγματος δεν προκαλεί διατάραξη και αναστάτωση· αυτό είναι διαφορετικό από το να διαταράσσουν και να αναστατώνουν οι κακοί άνθρωποι την εκκλησιαστική ζωή. Όλα τα πράγματα που η φύση τους είναι να προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, αυτά για τα οποία μιλάμε αυτό το διάστημα, είναι εκδηλώσεις του κακού που κάνουν οι κακοί άνθρωποι. Όταν οι κακοί άνθρωποι διαπράττουν το κακό, το κάνουν ξανά και ξανά. Περισσότερο απ’ όλα οι κακοί άνθρωποι μισούν όσους επιδιώκουν την αλήθεια. Όταν δουν ότι κάποιος που επιδιώκει την αλήθεια είναι σε θέση να μοιραστεί τη βιωματική μαρτυρία του κι έτσι κερδίζει τον ιδιαίτερο θαυμασμό των άλλων, εκείνοι νιώθουν φθόνο, μίσος και τα μάτια τους βγάζουν φλόγες απ’ την οργή. Αυτοί οι κακοί άνθρωποι χλευάζουν, δυσφημίζουν, καταπιέζουν, αποκλείουν, κρίνουν ή ακόμα και καταδιώκουν όποιον κάνει την αυτοκριτική του και έχει αυτογνωσία, όποιον μοιράζεται τις πρακτικές του εμπειρίες και όποιον καταθέτει μαρτυρία στον Θεό. Το συνηθίζουν να ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν αφήνουν κανέναν να είναι καλύτερός τους, δεν το αντέχουν να βλέπουν ανθρώπους που είναι καλύτεροι απ’ τους ίδιους. Όταν δουν κάποιον που είναι καλύτερός τους, νιώθουν φθόνο, θυμό, εξαγριώνονται και σκέφτονται να τον βλάψουν και να τον βασανίσουν. Τέτοιοι άνθρωποι έχουν προκαλέσει ήδη σοβαρή διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή και στην τάξη της εκκλησίας, και οι επικεφαλής και οι εργάτες πρέπει να ενώσουν τα χέρια με τους αδελφούς και τις αδελφές για να εκθέσουν, να σταματήσουν και να περιορίσουν τέτοια άτομα. Αν δεν είναι δυνατό να περιοριστούν και αν δεν μετανοήσουν ούτε αλλάξουν πορεία αφότου κάποιος συναναστραφεί μαζί τους πάνω στην αλήθεια, τότε είναι κακοί άνθρωποι, και οι κακοί άνθρωποι πρέπει να μετρηθούν και να αντιμετωπιστούν σύμφωνα με τις αρχές του οίκου του Θεού για την εκκαθάριση της εκκλησίας. Αν, μέσα από τη συναναστροφή, οι επικεφαλής και οι εργάτες αποφανθούν ομόφωνα ότι πρόκειται για κάποιον κακό άνθρωπο που αναστατώνει την εκκλησία, τότε ο χειρισμός του ζητήματος πρέπει να γίνει σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές: Ο άνθρωπος αυτός πρέπει να αποπεμφθεί από την εκκλησία. Δεν πρέπει να υπάρξει περαιτέρω ανοχή για την αναστάτωση της εκκλησιαστικής ζωής από τέτοιους κακούς ανθρώπους. Αν είναι σαφές στους επικεφαλής και τους εργάτες ότι πρόκειται για κάποιον κακό άνθρωπο που προκαλεί αναστάτωση, αλλά συνεχίζουν να υποκρίνονται άγνοια και να ανέχονται τις κακές πράξεις και την πρόκληση αναστάτωσης από τον κακό άνθρωπο, τότε αποτυγχάνουν στις ευθύνες που έχουν απέναντι στους αδελφούς και τις αδελφές, ενώ δείχνουν έλλειψη αφοσίωσης στον Θεό και στην ανάθεση από τον Θεό.

Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να δείχνουν εντάξει όταν παρατηρεί κανείς την εμφάνισή τους, στην πραγματικότητα, όμως, έχουν τον δείκτη νοημοσύνης ενός χοντροκέφαλου. Μιλάνε και ενεργούν χωρίς να κατανοούν τι είναι σωστό, δεν έχουν τον ορθολογισμό της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Σε τέτοιους ανθρώπους αρέσει επίσης να ανταγωνίζονται τους άλλους για τη θέση και την υπόληψη, να πασχίζουν να έχουν τον τελευταίο λόγο και να κοντράρονται για να αποκτήσουν την εκτίμηση των άλλων. Στην εκκλησιαστική ζωή, προτείνουν συχνά κάποιες φαινομενικά βάσιμες, αλλά στην πραγματικότητα παράλογες απόψεις και επιχειρηματολογίες, προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή και να χαίρουν εκτίμησης από την πλειοψηφία των άλλων, αναστατώνοντας τις σκέψεις των ανθρώπων, αναστατώνοντας τη σωστή κατανόηση και γνώση τους για τα λόγια του Θεού, αναστατώνοντας τη θετική κατανόησή τους για τα πάντα. Όταν οι άλλοι συναναστρέφονται πάνω στα λόγια του Θεού και στην αγνή κατανόηση που έχουν, εκείνοι πετάγονται συχνά σαν τους γελωτοποιούς για να δηλώσουν την παρουσία τους και να μονοπωλήσουν την προσοχή όλων, καθώς θέλουν συνεχώς να δείχνουν στους αδελφούς και στις αδελφές ότι ξέρουν μερικά κόλπα, ότι είναι μορφωμένοι, πολυμαθείς και σπουδαγμένοι και ούτω καθεξής. Μπορεί να μην έχουν ακόμα ξεκάθαρους σκοπούς ως προς το ποιος επικεφαλής θα γίνει στόχος τους ή για ποιου επικεφαλής τη θέση θα ανταγωνιστούν, αλλά οι επιθυμίες και οι φιλοδοξίες τους είναι τόσο μεγάλες που τα λόγια κι οι ενέργειές τους έχουν αναστατώσει την εκκλησιαστική ζωή, οπότε πρέπει κι αυτοί να περιοριστούν, ανάλογα με τη σοβαρότητα και τη φύση της κατάστασης. Το καλύτερο θα ήταν να συναναστραφεί πρώτα κανείς μαζί τους πάνω στην αλήθεια για να τους καθοδηγήσει σωστά και να τους δώσει μια κατεύθυνση για τη συμπεριφορά τους, δίνοντάς τους έτσι τη δυνατότητα να μεταστραφούν και να κατανοήσουν πώς να ζουν την εκκλησιαστική ζωή κανονικά, πώς να αλληλεπιδρούν με τους άλλους, πώς να παραμένουν στη θέση που τους αρμόζει και πώς να είναι ορθολογιστές. Αν είναι θέμα του νεαρού της ηλικίας τους, της έλλειψης γνώσεων και της αλαζονείας της νεότητας και αν, μετά από επαναλαμβανόμενες συναναστροφές, έχουν μετανοήσει, συνειδητοποιώντας ότι οι προηγούμενες ενέργειές τους ήταν λανθασμένες, επαίσχυντες και προκάλεσαν αηδία και προβλήματα σε όλους, κι αν έχουν ζητήσει συγγνώμη και έχουν εκφράσει τη μεταμέλειά τους γι’ αυτό, τότε δεν υπάρχει λόγος να τους κρατήσει κανείς κακία —μόνο να τους βοηθήσει με αγάπη. Αν, ωστόσο, οι λανθασμένες ενέργειές τους που αναστάτωσαν τους πάντες δεν οφείλονταν στην αλαζονεία της νεότητας ούτε σε έλλειψη κατανόησης της αλήθειας, αλλά μέσα τους είχαν απώτερα κίνητρα και συνεχίζουν να έχουν την ίδια συμπεριφορά παρά τις επαναλαμβανόμενες αποτροπές· επιπλέον, αν έχουν κλαδευτεί και οι αδελφοί κι οι αδελφές έχουν συναναστραφεί μαζί τους πάνω στη σοβαρότητα του θέματος —δηλαδή τους έχει προσφερθεί συναναστροφή και βοήθεια τόσο από θετικές όσο και από αρνητικές πτυχές— κι όμως εκείνοι ακόμα δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την ίδια τους τη φύση-ουσία, δεν μπορούν να δουν την αναστάτωση που προκαλούν αυτές οι ενέργειες στους άλλους ούτε τις σοβαρές τους συνέπειες, και συνεχίζουν να δημιουργούν αναστάτωση και διατάραξη, επαναλαμβάνοντας αυτές τις ενέργειες όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, τότε, σ’ αυτήν την περίπτωση, δικαιολογούνται και αυστηρότερα μέτρα. Αν τους δοθούν άφθονες ευκαιρίες μεταμέλειας κι εκείνοι δεν κάνουν καμία αυτοκριτική ούτε προσπαθούν καθόλου να αποκτήσουν αυτογνωσία, κι αν δεν καταλαβαίνουν όσο κι αν συναναστραφεί κανείς μαζί τους πάνω στην αλήθεια ούτε και μαθαίνουν πώς να ενεργούν ορθολογικά και σύμφωνα με τις αρχές, αλλά, αντίθετα, παραμένουν προσκολλημένοι με πείσμα στις δικές τους μεθόδους, τότε υπάρχει πρόβλημα μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Αν μη τι άλλο, από την άποψη του ορθολογισμού, τους λείπει η λογική ενός κανονικού ανθρώπου. Αυτό αν το δει κανείς επιφανειακά. Κοιτάζοντας το θέμα ως προς την ουσία, αν δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τη σοβαρότητα του θέματος όσο κι αν συναναστραφεί κανείς μαζί τους, ούτε μπορούν να βρουν τη θέση που τους αρμόζει, ούτε και να δεχθούν τη συναναστροφή και τη βοήθεια ή να προσπαθήσουν να ασκηθούν σύμφωνα με το μονοπάτι που υπέδειξαν με συναναστροφή οι αδελφοί κι οι αδελφές —αν δεν μπορούν να τα πετύχουν όλα αυτά, τότε το πρόβλημά τους δεν είναι απλώς η έλλειψη λογικής, αλλά πρόβλημα στην ανθρώπινη φύση τους. Παρότι φαίνεται να προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση χωρίς να το θέλουν, δεν υπάρχει περίπτωση αυτές οι πράξεις να μη γίνονται με σκοπό, αντιθέτως γίνονται σκόπιμα και έχουν κίνητρα. Βάζοντας στην άκρη τα πιθανά κίνητρα και τον σκοπό αυτών των ατόμων, αν όσα λένε και κάνουν διαταράσσουν και αναστατώνουν σοβαρά τη ζωή-είσοδο των αδελφών και την εκκλησιαστική ζωή, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να μην αποκομίζουν τίποτα ενώ ζουν την εκκλησιαστική ζωή, σε βαθμό που, όταν είναι παρόντα αυτά τα άτομα, οι άλλοι να μην είναι διατεθειμένοι καν να συναθροίζονται ή, να χαλιούνται και να γυρίζουν να φύγουν κάθε φορά που μιλάνε τα εν λόγω άτομα, τότε η φύση του προβλήματος είναι σοβαρή. Πώς πρέπει να διαχειρίζεται κανείς τέτοιους ανθρώπους; Αν συνεχίζουν επίμονα να κάνουν αυτά τα πράγματα, παρότι τους έχει προσφερθεί συναναστροφή και βοήθεια σε πολλές περιπτώσεις και παρότι τους έχουν δοθεί ευκαιρίες να μετανοήσουν, τότε το πρόβλημα βρίσκεται στη φύση-ουσία τους. Δεν είναι άνθρωποι που έχουν γνήσια πίστη στον Θεό και μπορούν να αποδεχθούν την αλήθεια, αλλά έχουν κάποια άλλη ατζέντα. Αν κοιτάξει κανείς τη φύση-ουσία τους, η διατάραξη κι η αναστάτωση που προκαλούν στην εκκλησιαστική ζωή δεν γίνεται σε καμία περίπτωση ακούσια· αυτοί οι άνθρωποι έχουν και σκοπό και κίνητρα. Αν δοθούν περαιτέρω ευκαιρίες σε ανθρώπους σαν κι αυτούς, θα είναι δίκαιο κάτι τέτοιο για τον εκλεκτό λαό του Θεού, που ζει την εκκλησιαστική ζωή κανονικά; (Όχι.) Το πρόβλημα με άτομα σαν κι αυτά έχει ήδη αποκαλυφθεί σ’ αυτόν τον βαθμό· αν τους δοθούν κι άλλες ευκαιρίες εν αναμονή της μεταμέλειάς τους, με αποτέλεσμα να διαπράξουν τελικά ακόμα περισσότερο κακό, οδηγώντας περισσότερους ανθρώπους στην αρνητικότητα, στην αδυναμία και στο αδιέξοδο, ποιος θα διορθώσει τη ζημιά; Γι’ αυτό, αν έχει προσφερθεί στα άτομα αυτά συναναστροφή και στοργική βοήθεια ή έχουν ληφθεί μέτρα ώστε να σταματήσουν και να περιοριστούν, κι όμως εκείνα συνεχίζουν να μην αλλάζουν μεθόδους και εμμένουν στην αρχική τους συμπεριφορά, τότε επιβάλλεται ο χειρισμός τους σύμφωνα με τις αρχές: Σε ήπια περιστατικά, πρέπει να απομονωθούν· σε σοβαρά περιστατικά, πρέπει να αποπεμφθούν από την εκκλησία. Πώς σας ακούγεται αυτή η αρχή; Μήπως προβλέπει την ανελέητη καταστροφή ενός ανθρώπου, χωρίς να του δοθεί η ευκαιρία να μετανοήσει; Ή μήπως την αυθαίρετη λήψη μιας απόφασης χωρίς εφαρμογή καμίας διάκρισης και χωρίς σαφή κατανόηση της αληθινής φύση-ουσίας αυτού του ανθρώπου; (Όχι.) Αν αυτοί οι άνθρωποι, παρότι τους προσφέρθηκε συναναστροφή και βοήθεια και τους δόθηκαν ευκαιρίες να μετανοήσουν, δεν έχουν αλλάξει καθόλου τις μεθόδους ούτε τη διάθεσή τους ούτε έχουν μετανοήσει και παραμένουν όπως ήταν —με τη μόνη διαφορά ότι όσα έκαναν πριν ανοιχτά και φανερά τα κάνουν τώρα κρυφά και λαθραία, ενώ η διατάραξη και η αναστάτωση παραμένουν ίδιες— τότε η εκκλησία δεν μπορεί να τους κρατήσει άλλο. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι μέλη του οίκου του Θεού· δεν είναι αμνοί του Θεού. Παρίστανται στον οίκο του Θεού μόνο και μόνο για να προκαλέσουν διατάραξη και αναστάτωση και είναι υπηρέτες του Σατανά, όχι αδελφοί και αδελφές. Αν τους αντιμετωπίζεις διαρκώς ως αδελφούς ή αδελφές, παρέχοντάς τους συνεχώς στήριξη και βοήθεια, και συναναστρέφεσαι μαζί τους πάνω στην αλήθεια, με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος της προσπάθειας να πηγαίνει χαμένο χωρίς να αποδίδει καρπούς, δεν είναι ανόητο αυτό; Είναι κάτι παραπάνω από ανόητο· είναι βλακώδες, εντελώς βλακώδες!

Αν κρίνει κανείς από τη φύση των προβλημάτων, οι διάφορες εκδηλώσεις και οι τύποι των ανθρώπων, των γεγονότων και των πραγμάτων που αφορούν τον ανταγωνισμό με τους άλλους για τη θέση μπορούν να χωριστούν σ’ αυτούς τους τρεις βασικούς τύπους. Ο ανταγωνισμός με τους άλλους για τη θέση είναι ένα συνηθισμένο θέμα στην εκκλησιαστική ζωή που εμφανίζεται σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων και σε διάφορες πτυχές της εκκλησιαστικής ζωής. Όσο για εκείνους που ανταγωνίζονται τους άλλους για τη θέση, αν το περιστατικό είναι ήπιο, πρέπει να τους προσφερθεί άφθονη συναναστροφή πάνω στην αλήθεια, ώστε να έχουν στήριξη και βοήθεια για να κατανοήσουν την αλήθεια, και να τους δοθεί η ευκαιρία να μετανοήσουν. Αν το περιστατικό είναι σοβαρό, πρέπει να τεθούν υπό στενή παρακολούθηση και, μόλις ανακαλυφθεί ότι μιλάνε ή ενεργούν με ένα συγκεκριμένο κίνητρο ή για να πετύχουν έναν συγκεκριμένο σκοπό, πρέπει αμέσως να σταματήσουν και να περιοριστούν. Αν το περιστατικό είναι ακόμα πιο σοβαρό, τότε πρέπει να αντιμετωπιστούν και ο χειρισμός τους να γίνει σύμφωνα με τις αρχές της εκκλησίας για την αποπομπή και την αποβολή των ανθρώπων. Αυτήν την ευθύνη πρέπει να εκπληρώνουν οι επικεφαλής και οι εργάτες όταν εμφανίζονται στην εκκλησιαστική ζωή αυτοί οι άνθρωποι, τα γεγονότα και τα πράγματα που εμπλέκονται στον ανταγωνισμό με τους άλλους για τη θέση. Απαιτείται, φυσικά, να επέμβουν και όλοι οι αδελφοί κι οι αδελφές και να συνεργαστούν σ’ αυτό το έργο με τους επικεφαλής και τους εργάτες, να περιορίσουν από κοινού τις διάφορες συμπεριφορές και ενέργειες των κακών ανθρώπων που προκαλούν διατάραξη και αναστάτωση, να εξασφαλίσουν ότι οι κακοί άνθρωποι δεν θα προκαλέσουν άλλη διατάραξη και αναστάτωση στην εκκλησιαστική ζωή, να πασχίσουν να εξασφαλίσουν ότι κάθε περίσταση της εκκλησιαστικής ζωής διαφωτίζεται από το Άγιο Πνεύμα, γεμίζει με ειρήνη, με χαρά και με την παρουσία του Θεού και έχει την ευλογία και την καθοδήγηση του Θεού, καθώς και για να εξασφαλίσουν ότι κάθε συνάθροιση είναι ευχάριστη και ωφέλιμη. Αυτό είναι το καλύτερο είδος εκκλησιαστικής ζωής, αυτό που επιθυμεί να βλέπει ο Θεός. Η ανάληψη αυτού του έργου είναι σχετικά περίπλοκη για τους επικεφαλής και τους εργάτες, επειδή αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις, καθώς και το κύρος και τα συμφέροντα των ανθρώπων, ενώ αφορά επίσης και το επίπεδο κατανόησης της αλήθειας από τους ανθρώπους, πράγμα που καθιστά το έργο πιο απαιτητικό. Όταν, ωστόσο, προκύπτουν προβλήματα, να μην τα αποφεύγετε, να μην υποβαθμίζετε τα σημαντικά θέματα, αφήνοντάς τα άλυτα στο τέλος, και να μην τα αντιμετωπίζετε με φιλοσοφίες για τις κοσμικές αλληλεπιδράσεις, κάνοντας τα στραβά μάτια. Ακόμα περισσότερο, να μην είστε ανθρωπάρεσκοι, αλλά να αντιμετωπίζετε σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές τους διάφορους τύπους ανθρώπων που ανταγωνίζονται τους άλλους για τη θέση. Είναι ξεκάθαρη αυτή η συναναστροφή; (Ναι.) Εδώ ολοκληρώνεται, τότε, η συναναστροφή μας πάνω στο πέμπτο θέμα.