Οι άνθρωποι για τους οποίους μίλησα μόλις τώρα, που ασχολούνταν με τα κοτόπουλα και τα αυγά, έδειχναν υπακοή και υποταγή; (Όχι.) Σαν τι αντιμετώπιζαν τα λόγια του Θεού; Σαν αεράκι που περνούσε από τα αυτιά τους· και μέσα στο μυαλό τους είχαν μια ορισμένη άποψη: «Εσύ πες αυτά που έχεις να πεις, κι εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Δεν με νοιάζουν οι απαιτήσεις σου! Δεν φτάνει που σου προμηθεύω αυγά για να τρως; Ποιος νοιάζεται τι αυγά είναι αυτά που τρως; Θέλεις να φας βιολογικά αυγά; Δεν το νομίζω. Κάνε όνειρα! Μου ζήτησες να πάρω κοτόπουλα για εκτροφή, κι εγώ έτσι τα εκτρέφω, όμως εσύ προσθέτεις από πάνω και τις δικές σου απαιτήσεις· έχεις, άραγε, το δικαίωμα να μιλάς γι’ αυτό το θέμα;» Είναι άνθρωποι που υπακούνε και υποτάσσονται; (Όχι.) Τι προσπαθούν να κάνουν; Προσπαθούν να εξεγερθούν! Ο οίκος του Θεού είναι το μέρος όπου μιλάει και εργάζεται ο Θεός, ένα μέρος όπου βασιλεύει η αλήθεια· αν αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάκουσαν και δεν υποτάχθηκαν την ώρα που ο Θεός τούς είπε κάτι κατάμουτρα, μπορούν να κάνουν πράξη τα λόγια του Θεού πίσω από την πλάτη Του; Αυτό είναι ακόμα πιο απίθανο! Απ’ το απίθανο, λοιπόν, στο ακόμα πιο απίθανο· λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δύο πράγματα, έχουν για Θεό τους τον Θεό; (Όχι.) Και τότε ποιος είναι ο θεός τους; (Ο ίδιος τους ο εαυτός.) Πολύ σωστά, φέρονται στον εαυτό τους λες και είναι θεός, πιστεύουν στον εαυτό τους. Σ’ αυτήν την περίπτωση, τι δουλειά έχουν να είναι ακόμα εδώ γύρω; Αφού έχουν τον εαυτό τους για θεό, τότε τι δουλειά έχουν να ανεμίζουν το λάβαρο της πίστης στον Θεό; Δεν εξαπατούν τους άλλους ανθρώπους μ’ αυτόν τον τρόπο; Δεν εξαπατούν τον εαυτό τους; Αν αυτού του είδους οι άνθρωποι έχουν τέτοια στάση απέναντι στον Θεό, τότε άραγε έχουν τη δυνατότητα να υπακούσουν; (Σε καμία περίπτωση.) Ακόμα και σ’ ένα ζήτημα τόσο μικρής σημασίας, δεν μπορούν να υπακούσουν στα λόγια του Θεού ούτε να υποταχθούν στον Θεό· τα λόγια του Θεού δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα πάνω τους, κι αυτοί ούτε τα κατανοούν ούτε μπορούν να υποταχθούν σ’ αυτά. Μπορούν να σωθούν τέτοιοι άνθρωποι; (Όχι.) Πόσο απέχουν, λοιπόν, απ’ τη σωτηρία; Υπερβολικά, δεν την πλησιάζουν καν! Άραγε ο Θεός, μέσα Του, είναι πρόθυμος να σώσει όσους δεν υπακούνε στα λόγια Του, όσους Του αντιπαρατίθενται; Όχι βέβαια. Ούτε καν οι άνθρωποι, κρίνοντας το ζήτημα με βάση τις δικές τους σκέψεις, δεν θα ήταν πρόθυμοι να κάνουν κάτι τέτοιο. Αν κάποιοι τέτοιοι διάβολοι και σατανάδες έπαιρναν θέση εναντίον σου για να αντιπαρατεθούν μαζί σου από κάθε άποψη, εσύ θα τους έσωζες; Αποκλείεται. Κανένας δεν θέλει να σώσει τέτοιους ανθρώπους. Κανένας δεν θέλει να κάνει φίλους του τέτοιους ανθρώπους. Στο ζήτημα με τα κοτόπουλα και την εκτροφή τους, που είχε τόσο μικρή σημασία, εκτέθηκε η φύση των ανθρώπων· σε ένα ζήτημα τόσο μικρής σημασίας, οι άνθρωποι φάνηκαν ανίκανοι να υπακούσουν σ’ αυτό που είπα. Δεν είναι σοβαρό πρόβλημα αυτό;

Στη συνέχεια, ας μιλήσουμε για ένα ζήτημα που έχει να κάνει με πρόβατα. Φυσικά, έχει και πάλι σχέση με τους ανθρώπους. Είχε μπει η άνοιξη. Ο καιρός ήταν ζεστός και άνθιζαν τα λουλούδια. Η βλάστηση οργίαζε, το χορτάρι ήταν πράσινο. Τα πάντα είχαν αρχίσει να σφύζουν από ζωή. Τα πρόβατα τρέφονταν με σανό όλο τον χειμώνα και δεν ήθελαν άλλο, κι έτσι περίμεναν με ανυπομονησία τη στιγμή που θα πρασίνιζε το χορτάρι και θα το βοσκούσαν φρέσκο. Ήταν επίσης ο καιρός που τα θηλυκά γεννούσαν τα αρνιά, κι έτσι ήταν ακόμα πιο απαραίτητο να βοσκήσουν πράσινο χορτάρι. Όσο καλύτερη ποιότητα είχε το χορτάρι και όσο μεγαλύτερη ήταν η ποσότητά του, τόσο περισσότερο γάλα θα έβγαζαν και τόσο πιο γρήγορα τα αρνιά θα μεγάλωναν· αλλά κι οι άνθρωποι θα χαίρονταν να δουν κάτι τέτοιο και είχαν κάτι να προσμένουν: ένα ωραίο, παχύ αρνί που θα το έτρωγαν στις αρχές του φθινοπώρου. Αφού, λοιπόν, οι άνθρωποι είχαν κάτι να προσμένουν, δεν έπρεπε να βρουν τρόπους για να εξασφαλίσουν περισσότερο χορτάρι καλής ποιότητας για τα αρνιά, να τα ταΐσουν για να γίνουν παχιά και γερά; Έπρεπε να αναλογιστούν τα εξής: «Το χορτάρι που υπάρχει αυτήν τη στιγμή στο χωράφι δεν είναι καλής ποιότητας. Τα αρνιά θα αργήσουν να μεγαλώσουν αν το φάνε. Άραγε πού έχει καλής ποιότητας χορτάρι;» Δεν έπρεπε να καταβάλουν λίγη προσπάθεια γι’ αυτό το ζήτημα; Ποιος ξέρει όμως τι είχε στο μυαλό του ο άνθρωπος που φρόντιζε τα πρόβατα. Μια μέρα, πήγα να δω τα πρόβατα. Είδα ότι τα αρνιά πήγαιναν καλά· μόλις έβλεπαν ανθρώπους, αναπηδούσαν κι έβαζαν τα μπροστινά τους πόδια πάνω στις κνήμες τους, θέλοντας να ανέβουν πάνω τους να τους μιλήσουν. Κάποια από αυτά είχαν βγάλει κέρατα, κι έτσι έπαιξα λίγο μαζί τους κρατώντας τα από αυτά τα μικρά κέρατα. Αυτά τα αρνιά ναι μεν πήγαιναν καλά, ήταν όμως πολύ αδύνατα και στεγνά. Σκέφτηκα ότι τα αρνιά, παρότι είναι απαλά και το μαλλί τους δεν είναι παχύ, παραμένουν ζεστά, και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα αν πάχαιναν λίγο. Ενώ τα σκεφτόμουν μέσα Μου αυτά, ρώτησα τον υπεύθυνο για την εκτροφή των προβάτων: «Αυτό το χορτάρι είναι κακής ποιότητας; Δεν υπάρχει αρκετό στο χωράφι για να φάνε τα πρόβατα; Μήπως πρέπει να σκαλιστεί το έδαφος και να φυτευτεί καινούργιο χορτάρι, ώστε να έχουν αρκετό για να φάνε;» Κι εκείνος είπε: «Δεν φτάνει το πράσινο χορτάρι για να φάνε. Για την ώρα, τα πρόβατα τρέφονται ακόμα με άχυρο». Όταν το άκουσα αυτό, είπα: «Δεν ξέρεις τι εποχή έχουμε; Γιατί τα ταΐζεις ακόμα άχυρο; Τα θηλυκά γεννάνε αρνιά, θα έπρεπε να τρώνε ωραίο πράσινο χορτάρι. Γιατί τα ταΐζεις ακόμα άχυρο; Έχετε σκεφτεί καμία λύση γι’ αυτό το πρόβλημα;» Ξεφούρνισε έναν σωρό δικαιολογίες. Όταν του είπα να σκαλίσει το χωράφι, είπε ότι δεν μπορούσε και ότι, αν το έκανε, τα πρόβατα δεν θα είχαν τίποτα να φάνε τώρα. Τι σκέψεις κάνετε τώρα που τα ακούσατε όλα αυτά; Μήπως έχετε αίσθημα φορτίου; (Εγώ θα είχα σκεφτεί τρόπους να βρω ένα χωράφι γεμάτο χορτάρι ή θα είχα κόψει χορτάρι από αλλού.) Να ένας τρόπος να επιλύσεις το ζήτημα. Πρέπει να σκεφτείς μια λύση. Μη γεμίζεις μόνο το στομάχι σου ξεχνώντας όλα τα άλλα· και τα πρόβατα πρέπει να χορτάσουν. Αργότερα, είπα σε κάποιους άλλους ανθρώπους: «Μπορείτε να σκαλίσετε αυτό το χωράφι; Ακόμα κι αν το σπείρετε το φθινόπωρο, τα πρόβατα θα έχουν πράσινο χορτάρι να φάνε του χρόνου. Επιπλέον, σε άλλα μέρη υπάρχουν δύο χωράφια, μπορείτε να βοσκάτε τα πρόβατα εκεί κάθε μέρα ώστε να τρώνε φρέσκο χορτάρι; Αν τα δύο χωράφια χρησιμοποιούνται εναλλάξ, δεν θα μπορούν τα πρόβατα να τρώνε φρέσκο χορτάρι;» Ήταν εύκολο να γίνει αυτό που είπα; (Ήταν.) Κάποιοι είπαν: «Στα λόγια είναι εύκολο. Όλο λες πως τα πράγματα γίνονται εύκολα· πού είναι το εύκολο; Υπάρχουν πάρα πολλά πρόβατα και, όταν τρέχουν τριγύρω, δεν είναι καθόλου εύκολο να τα βοσκήσει κανείς». Μόνο και μόνο το να βοσκήσουν τα πρόβατα ήταν γι’ αυτούς πάρα πολύ κοπιαστικό· προέβαλαν πάρα πολλές δικαιολογίες και δυσκολίες, αλλά στο τέλος συμφώνησαν. Αρκετές μέρες αργότερα, πήγα ξανά να δω τι γινόταν. Το χορτάρι είχε μεγαλώσει τόσο πολύ που έφτανε σχεδόν μέχρι τη μέση ενός ανθρώπου. Αναρωτήθηκα πώς γινόταν να έχει μεγαλώσει τόσο πολύ, αφού το έτρωγαν τα πρόβατα. Έκανα μερικές ερωτήσεις και το έμαθα: Δεν είχαν βγάλει καθόλου τα πρόβατα για βοσκή εδώ. Και, φυσικά, είχαν μια δικαιολογία: «Αυτό το χωράφι δεν έχει στάνη και τα πρόβατα ζεσταίνονταν υπερβολικά». Κι Εγώ είπα: «Γιατί, λοιπόν, δεν τους φτιάχνετε μια στάνη; Δεν είναι και τόσο πολλά. Ποια είναι η δουλειά σας εδώ; Δουλειά σας δεν είναι, υποτίθεται, να χειρίζεστε αυτά τα απλά ζητήματα;» Κι εκείνοι απάντησαν: «Δεν βρίσκουμε άνθρωπο να τη φτιάξει». Είπα: «Για τις άλλες δουλειές υπάρχουν άνθρωποι, γι’ αυτήν γιατί δεν υπάρχει κανένας; Ψάξατε να βρείτε κάποιον; Το μόνο που σας νοιάζει είναι να τρώτε τα πρόβατα, δεν σας νοιάζει η εκτροφή τους. Πώς είναι δυνατόν να είστε τόσο εγωιστές; Σας αρέσει να τρώτε αρνίσιο κρέας, αλλά δεν αφήνετε τα πρόβατα να φάνε πράσινο χορτάρι· πώς είναι δυνατόν να κάνετε κάτι τόσο ανήθικο!» Αφού εξαναγκάστηκαν, έφτιαξαν τη στάνη κι έτσι τα πρόβατα μπόρεσαν να βοσκήσουν πράσινο χορτάρι. Ήταν εύκολο να βοσκήσουν λίγο πράσινο χορτάρι; Αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονταν πάρα πολύ να εκτελέσουν κάτι τόσο απλό. Ξεφούρνιζαν δικαιολογίες σε κάθε βήμα. Όταν έβρισκαν κάποια δικαιολογία, όταν προέκυπτε κάποια δυσκολία, τα παρατούσαν και περίμεναν να έρθω Εγώ να διευθετήσω το ζήτημα. Έπρεπε συνεχώς να παρακολουθώ τι συμβαίνει, έπρεπε συνεχώς να έχω τον νου Μου, έπρεπε συνεχώς να τους πιέζω· δεν είχα άλλη επιλογή παρά να τους πιέσω. Γιατί να πρέπει να ανησυχώ για κάτι τόσο ασήμαντο όσο το τάισμα των προβάτων; Αφού ετοιμάζω τα πάντα για εσάς, γιατί χρειάζεται τόσο μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να υπακούσετε σε κάποια απ’ τα λόγια Μου; Μήπως σου ζητάω να αναρριχηθείς σ’ ένα βουνό από μαχαίρια ή να κολυμπήσεις σε μια θάλασσα φωτιάς; Ή μήπως είναι κάτι υπερβολικά δύσκολο να υλοποιηθεί; Δεν είναι υποχρέωσή σου; Όλα αυτά είναι στο χέρι σου να τα πετύχεις, δεν ξεπερνούν τις δυνατότητές σου. Δεν ζητάω κάτι υπερβολικό. Πώς είναι δυνατόν να μην μπορείς να το πετύχεις; Πού έγκειται το πρόβλημα; Μήπως σου ζήτησα να φτιάξεις μια κιβωτό; (Όχι.) Πόσο μεγάλη διαφορά έχει, άραγε, αυτό που σου ζητήθηκε να κάνεις από την κατασκευή μιας κιβωτού; Τεράστια. Η εργασία που σου ζητήθηκε να εκτελέσεις θα έπαιρνε μόλις μία με δύο μέρες. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν δυο κουβέντες. Ήταν εφικτό. Η κατασκευή της κιβωτού ήταν ένα τεράστιο εγχείρημα, ένα εγχείρημα εκατό ετών. Τολμώ να πω πως, αν είχατε γεννηθεί την εποχή του Νώε, ούτε ένας από εσάς δεν θα ήταν ικανός να υπακούσει στα λόγια του Θεού. Όταν ο Νώε θα υπάκουγε στα λόγια του Θεού, όταν θα έφτιαχνε την κιβωτό κομμάτι-κομμάτι σύμφωνα με τις οδηγίες του Θεού, εσείς θα ήσασταν αυτοί που θα στέκονταν παράμερα, που θα εμπόδιζαν τον Νώε, που θα τον περιγελούσαν, που θα τον κορόιδευαν και θα γελούσαν μαζί του. Ανήκετε σίγουρα σε αυτό το είδος ανθρώπων. Σας λείπει εντελώς η στάση της υπακοής και της υποταγής. Απεναντίας, απαιτείς από τον Θεό να σου δείξει ιδιαίτερη χάρη και να σου δώσει ιδιαίτερες ευλογίες και διαφώτιση. Πώς γίνεται να είσαι τόσο ξεδιάντροπος; Τι λέτε, ποιο από τα πράγματα για τα οποία μίλησα μόλις τώρα είναι δική Μου ευθύνη; Ποιο απ’ όλα πρέπει να κάνω; (Κανένα.) Όλα αυτά είναι ανθρώπινα ζητήματα. Δεν είναι δική Μου δουλειά. Θα έπρεπε να μπορώ να σας αφήνω μόνους σας. Τι θέλω, λοιπόν, και ανακατεύομαι; Δεν το κάνω επειδή είναι υποχρέωσή Μου, αλλά για το δικό σας καλό. Κανένας σας δεν νοιάζεται γι’ αυτό, κανένας σας δεν έχει αναλάβει αυτήν την ευθύνη, κανένας σας δεν έχει αυτές τις καλές προθέσεις· πρέπει Εγώ, λοιπόν, να μοχθήσω περισσότερο γι’ αυτό το ζήτημα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε εσείς είναι να υπακούτε και να συνεργάζεστε, απλούστατο είναι· εσείς, όμως, ούτε αυτό δεν μπορείτε να κάνετε. Είστε άνθρωποι εσείς;

Συνέβη κι άλλο ένα περιστατικό, ακόμα πιο σοβαρό. Χτιζόταν κάπου ένα κτίριο. Το κτίριο ήταν πολύ ψηλό και είχε αρκετά μεγάλη επιφάνεια. Στο εσωτερικό του είχαν τοποθετηθεί σχετικά πολλά έπιπλα και, προκειμένου να διευκολυνθεί η μεταφορά τους, θα χρειαζόταν τουλάχιστον μία διπλή πόρτα, αν όχι περισσότερες, που έπρεπε να είναι σε ύψος τουλάχιστον δυόμισι μέτρα. Ένας κανονικός άνθρωπος θα τα είχε σκεφτεί όλα αυτά. Κάποιος, όμως, επέμενε να τοποθετήσει μια μονή πόρτα ύψους δύο μέτρων. Αγνόησε τις προτάσεις όλων των άλλων, όποιοι κι αν ήταν. Ήταν μπερδεμένος αυτός ο άνθρωπος; Ήταν ένα κάθαρμα και μισό. Αργότερα, όταν κάποιος Με ενημέρωσε σχετικά, είπα σ’ αυτόν τον άνθρωπο: «Πρέπει να τοποθετήσεις μια διπλή πόρτα και πρέπει να είναι ψηλότερη». Συμφώνησε απρόθυμα. Δηλαδή ναι μεν συμφώνησε φαινομενικά, όμως τι είπε ιδιωτικά; «Τι νόημα έχει να κάνουμε την πόρτα τόσο ψηλή; Τι πειράζει, δηλαδή, να είναι χαμηλότερη;» Αργότερα, πήγα ξανά να δω τι γινόταν. Απλώς είχε προστεθεί μια επιπλέον πόρτα, αλλά το ύψος ήταν το ίδιο. Και γιατί ήταν ίδιο το ύψος; Ήταν αδύνατο να τοποθετηθεί μια ψηλότερη πόρτα; Ή υπήρχε πιθανότητα η πόρτα να φτάσει στο ταβάνι; Ποιο ήταν το πρόβλημα; Το πρόβλημα ήταν πως εκείνος δεν ήθελε να υπακούσει. Στην πραγματικότητα, σκεφτόταν: «Εσύ θα αποφασίσεις; Εγώ είμαι το αφεντικό εδώ, εγώ κάνω κουμάντο. Οι άλλοι κάνουν ό,τι λέω εγώ, όχι το αντίθετο. Και τι ξέρεις εσύ; Μήπως καταλαβαίνεις από κατασκευές;» Το ότι δεν καταλαβαίνω από κατασκευές σημαίνει ότι δεν έβλεπα πώς ήταν οι διαστάσεις; Με μια τόσο χαμηλή πόρτα σ’ ένα τόσο ψηλό κτήριο, αν περνούσε κάποιος που έχει ύψος 1.90, είτε θα έπρεπε να σκύψει είτε θα έσπαγε το κεφάλι του στην κάσα της πόρτας. Τι είδους πόρτα ήταν αυτή; Δεν χρειαζόταν να γνωρίζω από κατασκευές· πείτε Μου, δεν προσέγγισα το θέμα λογικά; Δεν το προσέγγισα πρακτικά; Αυτή η πρακτικότητα, όμως, ήταν ακατανόητη για εκείνο τον άνθρωπο. Το μόνο που ήξερε ήταν να ακολουθεί κανονισμούς και να λέει: «Στα μέρη μου, όλες οι πόρτες έτσι είναι. Γιατί έπρεπε να φτιάξω την πόρτα τόσο ψηλή όσο είπες εσύ; Εσύ μου ζήτησες να τη φτιάξω κι εγώ την έφτιαξα έτσι. Αν δεν σου κάνω, ξέχνα το! Έτσι κάνω εγώ τα πράγματα και δεν πρόκειται να σε υπακούσω!» Τι πράγμα ήταν αυτός ο άνθρωπος; Θεωρείτε ότι θα μπορούσε ακόμα να φανεί χρήσιμος στον οίκο του Θεού; (Όχι.) Τι έπρεπε να γίνει, λοιπόν, αφού δεν ήταν χρήσιμος; Αν και αυτού του είδους οι άνθρωποι καταβάλλουν κάποια προσπάθεια για τα μάτια του κόσμου στον οίκο του Θεού και να μην τους πετάνε αμέσως έξω, και παρότι οι αδελφοί κι οι αδελφές τούς ανέχονται κι Εγώ ο ίδιος μπορώ και τους ανέχομαι, όταν τίθεται πλέον το θέμα της ανθρώπινης φύσης τους —για να μην πιάσουμε το αν κατανοούν ή όχι την αλήθεια— ενώ εργάζονται και ζουν σ’ ένα περιβάλλον όπως ο οίκος του Θεού, υπάρχει πιθανότητα να παραμείνουν; (Όχι.) Χρειάζεται να τους πετάξουμε έξω; (Όχι.) Υπάρχει πιθανότητα να παραμείνουν μακροπρόθεσμα στην εκκλησία; (Όχι.) Γιατί όχι; Ας αφήσουμε κατά μέρος το αν κατανοούν αυτά που τους λένε. Με τέτοια διάθεση που έχουν, με το που καταβάλουν κάποια προσπάθεια για τα μάτια του κόσμου, αρχίζουν να μεγαλοπιάνονται και να προσπαθούν να κάνουν κουμάντο. Περνάνε αυτά στον οίκο του Θεού; Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα τίποτα, κι όμως νομίζουν πως είναι πολύ καλοί, πως είναι στυλοβάτες και στηρίγματα στον οίκο του Θεού, εκεί που διαπράττουν απερίσκεπτα κακές πράξεις και προσπαθούν να κάνουν κουμάντο. Είναι σίγουρο ότι θα συναντήσουν προβλήματα και ότι δεν θα μείνουν για πολύ. Τέτοιοι άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν τους πετάξει έξω ο οίκος του Θεού, αφού μείνουν για λίγο εδώ θα παρατηρήσουν ότι, στον οίκο του Θεού, οι άνθρωποι συζητούν συνεχώς για την αλήθεια και για τις αρχές· αυτό δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν δεν έχει κανένα νόημα εδώ. Όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν κάνουν, τους είναι αδύνατο να συνεργαστούν με άλλους και θέλουν συνεχώς να κάνουν κουμάντο. Αυτό όμως δεν γίνεται και αισθάνονται περιορισμένοι από κάθε άποψη. Με την πάροδο του χρόνου, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές κατανοούν τελικά την αλήθεια και τις αρχές· ενώ, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν ό,τι θέλουν, να το παίξουν αφεντικά και να κάνουν κουμάντο, και δεν ενεργούν σύμφωνα με τις αρχές, πολλοί τους κοιτάζουν με μισό μάτι. Εκείνοι μπορούν να το αντέξουν αυτό; Όταν έρθει εκείνη η ώρα, θα νιώσουν πως είναι ασύμβατοι με τους άλλους, ότι δεν είναι εδώ η φυσική τους θέση, ότι βρίσκονται στο λάθος μέρος: «Πώς βρέθηκα κατά λάθος μέσα στον οίκο του Θεού; Το σκεπτικό μου ήταν υπερβολικά απλοϊκό. Πίστεψα πως, αν κατέβαλλα λίγη προσπάθεια, θα απέφευγα την καταστροφή και θα λάμβανα ευλογίες. Δεν μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι τα πράγματα δεν θα πήγαιναν έτσι!» Η φυσική τους θέση δεν είναι στον οίκο του Θεού· αφού μείνουν για λίγο, χάνουν το ενδιαφέρον τους, γίνονται αδιάφοροι και δεν χρειάζεται να τους πετάξει κάποιος έξω –ξεγλιστρούν και φεύγουν από μόνοι τους.

Κάποιοι λένε: «Παντού χώνεις τη μύτη Σου Εσύ; Είσαι περίεργος εσύ, έτσι δεν είναι; Απλώς εδραιώνεις το κύρος Σου, κάνεις αισθητή την παρουσία Σου και ενημερώνεις τους ανθρώπους για την παντοδυναμία Σου με το να ανακατεύεσαι στις ξένες υποθέσεις, έτσι δεν είναι;» Για πείτε Μου, θα ήταν όλα καλά αν δεν φρόντιζα Εγώ αυτά τα πράγματα; Στην πραγματικότητα, Εγώ δεν θέλω να τα φροντίζω όλα αυτά, είναι ευθύνη των επικεφαλής και των εργατών· αν, όμως, δεν το έκανα, θα υπήρχε πρόβλημα και θα επηρεαζόταν το μελλοντικό έργο. Θα χρειαζόταν να ασχολούμαι Εγώ ο ίδιος με τέτοια ζητήματα αν ήσασταν εσείς ικανοί να τα λύσετε κι αν κάνατε ό,τι σας ζητούσα; Αν δεν ασχολούμουν Εγώ ο ίδιος μαζί σας, τότε ούτε θα βιώνατε καμία ανθρώπινη ομοιότητα ούτε θα ζούσατε καλά. Τίποτα δεν θα κάνατε από μόνοι σας. Ακόμα κι έτσι όπως έχουν τα πράγματα, όμως, και πάλι δεν Με υπακούτε. Θα σας μιλήσω για κάτι εξαιρετικά απλό: το απίστευτα μικρής σημασίας ζήτημα της υγιεινής και της φροντίδας του περιβάλλοντος διαβίωσης. Ποιες είναι οι ενέργειές σας όσον αφορά αυτό το ζήτημα; Αν πάω κάπου χωρίς να σας ενημερώσω από πριν, θα είναι εξαιρετικά ακατάστατα, κι εσείς θα πρέπει να καθαρίσετε εκείνη τη στιγμή, πράγμα που θα σας αναστατώσει και θα σας φέρει σε δύσκολη θέση. Αν σας έλεγα από πριν ότι θα ερχόμουν, τότε η κατάσταση θα ήταν λίγο καλύτερη· νομίζετε, όμως, πως δεν ξέρω τι συμβαίνει στο παρασκήνιο; Όλα αυτά είναι ζητήματα μικρής σημασίας, από τα πιο απλά και στοιχειώδη σημεία της κανονικής ανθρώπινης φύσης. Εσάς, όμως, σας διακρίνει μια τέτοια τεμπελιά. Μπορείτε στ’ αλήθεια να κάνετε σωστά το καθήκον σας; Έμεινα σε κάποια μέρη στο εσωτερικό της Κίνας για δέκα χρόνια, όπου μάθαινα στους ανθρώπους πώς να διπλώνουν τα παπλώματα και να τα στεγνώνουν στον ήλιο, πώς να καθαρίζουν το σπίτι τους και πώς να ανάβουν τον φούρνο στο σπίτι. Μα μετά από δέκα χρόνια διδασκαλίας, αδυνατούσα να τους τα μάθω. Μήπως φταίει ότι δεν έχω την ικανότητα της διδασκαλίας; Όχι, απλώς αυτοί είναι εντελώς καθάρματα. Αργότερα, σταμάτησα να διδάσκω. Όταν πήγαινα κάπου κι έβλεπα ένα πάπλωμα αδίπλωτο, απλώς γύριζα κι έφευγα. Γιατί να κάνω κάτι τέτοιο; Επειδή μου φαινόταν δύσοσμο και αηδιαστικό. Γιατί να πρέπει να μείνω σ’ ένα μέρος χειρότερο κι από χοιροστάσιο; Αρνούμαι να το κάνω. Ακόμα κι αυτά τα μικρά προβλήματα είναι πολύ δύσκολο ν’ αλλάξουν. Αν το πήγαινα λίγο παραπέρα και μιλούσα για το αν ακολουθεί κανείς την οδό του Θεού και το θέλημα του Θεού, ειλικρινά, ούτε καν θα πλησιάζατε. Πού θέλω να καταλήξω μ’ αυτά που λέω σήμερα; Η υπακοή στα λόγια του Θεού είναι κάτι πολύ σημαντικό και δεν πρέπει να την αγνοείτε. Υπακοή στα λόγια του Θεού δεν σημαίνει ότι πρέπει να αναλύεις, να μελετάς, να συζητάς ή να διερευνάς τα λόγια του Θεού ούτε ότι πρέπει να εξετάζεις τις αιτίες που κρύβονται πίσω τους και να προσπαθείς να ανακαλύψεις το πώς και το γιατί· αντίθετα, πρέπει να εφαρμόζεις τα λόγια Του και να τα εκτελείς. Όταν ο Θεός σού μιλάει, όταν σου δίνει εντολή να εκτελέσεις μια εργασία ή σου εμπιστεύεται κάτι, αυτό που θέλει να δει μετά είναι να αναλαμβάνεις δράση, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο τα εφαρμόζεις όλα αυτά, βήμα προς βήμα. Τον Θεό δεν Τον νοιάζει αν κατανοείς ή όχι αυτό το ζήτημα ούτε Τον νοιάζει αν μέσα σου νιώθεις περιέργεια ή έχεις αμφιβολίες περί αυτού. Αυτό που κοιτάζει ο Θεός είναι αν το κάνεις, αν κρατάς τη στάση της υπακοής και της υποταγής.

Συζητούσα τυχαία με κάποιους ανθρώπους σχετικά με τα κοστούμια για τις εκδηλώσεις. Η κύρια αρχή ήταν ότι, ως προς το χρώμα και το στιλ, τα κοστούμια έπρεπε να είναι κόσμια, αξιοπρεπή, καλαίσθητα και κομψά. Δεν έπρεπε να μοιάζουν παράξενα ως ρούχα. Επιπλέον, δεν ήταν ανάγκη να ξοδευτούν πάρα πολλά χρήματα. Δεν χρειαζόταν να είναι κάποιου συγκεκριμένου σχεδιαστή ούτε φυσικά να πάει κανείς να τα αγοράσει από κάποιο ακριβό και επώνυμο κατάστημα. Η άποψή Μου ήταν ότι τα κοστούμια έπρεπε να δείχνουν τους ερμηνευτές κομψούς, κόσμιους και αξιοπρεπείς, ότι έπρεπε να είναι ευπαρουσίαστοι. Δεν υπήρχε κάποιος περιορισμός στα χρώματα, παρά μόνο να αποφεύγονται όσα θα φαίνονταν υπερβολικά μουντά και σκούρα επί σκηνής. Τα περισσότερα άλλα χρώματα ήταν εντάξει: κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, λουλακί, μοβ· δεν υπήρχαν κανονισμοί γι’ αυτό. Από πού προκύπτει αυτή η αρχή; Η πλάση του Θεού περιέχει όλα τα χρώματα. Τα λουλούδια είναι χρωματιστά, το ίδιο και τα δέντρα, τα φυτά και τα πουλιά. Δεν πρέπει, λοιπόν, να έχουμε αντιλήψεις ούτε κανόνες για τα χρώματα. Αφού το είπα αυτό, φοβήθηκα πως δεν θα το κατανοούσαν. Τους ρώτησα ξανά, και μόνο όταν όλοι όσοι Με άκουσαν είπαν ότι το κατανοούσαν, βεβαιώθηκα. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν σύμφωνα με την αρχή που είχα αναφέρει. Ήταν απλό το ζήτημα; Είχε μεγάλη σημασία; Ήταν μεγαλύτερο ή μικρότερο εγχείρημα από την κατασκευή μιας κιβωτού; (Μικρότερο.) Σε σύγκριση με τη θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ, ήταν δύσκολο; (Όχι.) Δεν είχε απολύτως καμία δυσκολία και ήταν απλό· αφορούσε απλώς τα ρούχα. Οι άνθρωποι βλέπουν ρούχα από τη στιγμή που γεννιούνται· δεν ήταν δύσκολο το ζήτημα. Η εκτέλεση έγινε ακόμα ευκολότερη για τους ανθρώπους όταν έθεσα μια ορισμένη αρχή. Το σημαντικό ήταν αν θα έδειχναν υπακοή και αν θα ήταν πρόθυμοι να το κάνουν. Λίγο αργότερα, μετά την παραγωγή μερικών εκδηλώσεων και ταινιών, παρατήρησα πως τα κοστούμια όλων των πρωταγωνιστών ήταν μπλε. Το σκέφτηκα λίγο: «Μήπως οι άνθρωποι που κάνουν την παραγωγή αυτών των εκδηλώσεων έχουν κάποιο πρόβλημα στο μυαλό; Αυτό που είπα ήταν πολύ σαφές. Δεν έθεσα τον κανόνα τα κοστούμια να είναι μπλε και να απαγορεύεται να βγει στη σκηνή όποιος δεν φοράει μπλε. Τι πρόβλημα έχουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι τους ωθούσε και τους εξουσίαζε; Μήπως έχουν αλλάξει οι τάσεις της μόδας στον έξω κόσμο και πλέον οι άνθρωποι φοράνε μόνο μπλε; Όχι. Στον έξω κόσμο δεν υπάρχουν κανόνες για το χρώμα και το στιλ· οι άνθρωποι φοράνε όλα τα χρώματα. Είναι παράξενο, λοιπόν, που προέκυψε μια τέτοια κατάσταση στην εκκλησία μας. Ποιος κάνει τον τελικό έλεγχο των κοστουμιών; Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό το ζήτημα; Υπάρχει κάποιος που κινεί τα νήματα;» Υπήρχε όντως κάποιος που κινούσε τα νήματα, κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα, άσχετα από το στιλ, όλα ανεξαιρέτως τα κοστούμια να είναι μπλε. Όσα είπα δεν έκαναν καμία διαφορά. Εκείνος είχε ήδη αποφασίσει πως όλα τα ρούχα έπρεπε να είναι μπλε· κανείς δεν θα φορούσε τίποτε άλλο, μόνο μπλε. Το μπλε αντιπροσώπευε την πνευματικότητα και την αγιοσύνη· ήταν το σήμα κατατεθέν του οίκου του Θεού. Αν τα κοστούμια δεν ήταν μπλε, τότε δεν θα επέτρεπαν να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση ούτε θα τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Είπα τότε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν καταδικασμένοι. Ήταν ένα τόσο απλό πράγμα, εξήγησα πολύ ξεκάθαρα κάθε σημείο και στη συνέχεια βεβαιώθηκα ότι το είχαν κατανοήσει· έκλεισα το θέμα μόνο όταν όλοι ήμασταν σύμφωνοι. Και ποιο ήταν το τελικό αποτέλεσμα; Όσα είπα ήταν σαν να μην τα είχα πει ποτέ. Κανείς δεν τα θεώρησε σημαντικά. Και πάλι έπραξαν και ασκήθηκαν όπως ήθελαν· κανένας δεν εκτέλεσε όσα είπα, κανένας δεν τα εκπλήρωσε. Τι εννοούσαν στ’ αλήθεια όταν είπαν πως είχαν καταλάβει; Αυτοί οι άνθρωποι πήγαιναν απλώς με τα νερά Μου. Όλη μέρα κουτσομπόλευαν σαν εκείνες τις μεσήλικες κυρίες στον δρόμο. Με τον ίδιο τρόπο μιλούσαν και σ’ Εμένα, και είχαν την ίδια στάση. Ένιωσα, λοιπόν, μέσα Μου τα εξής: Η στάση αυτών των ανθρώπων απέναντι στον Χριστό ήταν και η στάση τους απέναντι στον Θεό, ήταν δε μια πολύ ανησυχητική στάση, μια επικίνδυνη ένδειξη, ένα κακό σημάδι. Θέλετε να μάθετε τι δείχνει; Οφείλετε να το μάθετε. Πρέπει να σας το πω αυτό, και πρέπει ν’ ακούσετε προσεκτικά. Κρίνοντας από όσα εκτίθενται μέσα σας, από τη στάση σας απέναντι στα λόγια του Θεού, πολλοί από εσάς θα βυθιστείτε στην καταστροφή· κάποιοι από εσάς θα βυθιστείτε στην καταστροφή για να τιμωρηθείτε, άλλοι για να εξευγενιστείτε, και η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Όσοι τιμωρηθούν θα πεθάνουν αμέσως, θα χαθούν. Για όσους, όμως, εξευγενιστούν μέσα στην καταστροφή, αν αυτό τους δώσει την ικανότητα να υπακούσουν και να υποταχθούν, καθώς και να μείνουν ακλόνητοι, κι αν τελικά αποκτήσουν μαρτυρία, τότε η πιο δύσκολη δοκιμασία θα έχει λάβει τέλος· διαφορετικά, δεν υπάρχει γι’ αυτούς καμία ελπίδα για το μέλλον, θα βρεθούν σε κίνδυνο και δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία. Ακούτε καλά τι σας λέω; (Ναι.) Αυτό σας φαίνεται ότι είναι καλό για εσάς; Κατά τη γνώμη Μου, με δυο λόγια, δεν είναι καλός οιωνός. Το θεωρώ κακό σημάδι. Σας έδωσα τα γεγονότα· η επιλογή είναι δική σας. Δεν θα μιλήσω άλλο γι’ αυτό, δεν θα επαναλάβω τα λεγόμενά Μου, δεν θα αναφερθώ ξανά.

Το θέμα πάνω στο οποίο συναναστράφηκα σήμερα είναι το πώς να αντιμετωπίζει κανείς τα λόγια του Θεού. Η υπακοή και η υποταγή στα λόγια του Θεού έχουν μεγάλη σημασία. Το να μπορεί κανείς να τα εκτελέσει, να τα υλοποιήσει και να τα κάνει πράξη έχει μεγάλη σημασία. Κάποιοι λένε: «Ακόμα και σήμερα, συνεχίζουμε να μην ξέρουμε πώς ακριβώς να αντιμετωπίζουμε τον Χριστό». Είναι πολύ απλό το πώς να αντιμετωπίζει κανείς τον Χριστό: Η στάση σου απέναντι στον Χριστό είναι η στάση σου απέναντι στον Θεό. Στα μάτια του Θεού, η στάση σου απέναντι στον Θεό είναι η στάση σου απέναντι στον Χριστό. Φυσικά, η στάση που κρατάς απέναντι στον Χριστό είναι η στάση που κρατάς απέναντι στον Θεό που βρίσκεται στους ουρανούς. Η στάση σου απέναντι στον Χριστό είναι η πιο αληθινή απ’ όλες· είναι ορατή και αυτήν ακριβώς εξετάζει εξονυχιστικά ο Θεός. Οι άνθρωποι θέλουν να κατανοήσουν πώς να αντιμετωπίζουν τον Θεό με τον τρόπο που επιθυμεί Εκείνος, κι αυτός είναι απλός. Υπάρχουν τρία σημεία: Το πρώτο είναι η ειλικρίνεια. Το δεύτερο είναι ο σεβασμός, το να μάθει κανείς πώς να σέβεται τον Χριστό. Το τρίτο και το πιο σημαντικό σημείο είναι η υπακοή στα λόγια Του. Υπακοή στα λόγια Του: αυτό σημαίνει ν’ ακούς με τα αυτιά σου ή μήπως με κάτι άλλο; (Με την καρδιά μας.) Εσύ έχεις καρδιά; Αν έχεις καρδιά, τότε μ’ αυτήν να ακούς. Μόνο αν ακούσεις με την καρδιά σου θα κατανοήσεις και θα μπορέσεις να κάνεις πράξη όσα ακούς. Καθένα από αυτά τα τρία σημεία είναι πολύ απλό. Το κυριολεκτικό τους νόημα είναι μάλλον κατανοητό και, λογικά μιλώντας, είναι μάλλον εύκολο να τα εκτελέσει κανείς· το πώς, όμως, θα τα εκτελέσετε και το αν μπορείτε να το κάνετε είναι δική σας επιλογή και δεν πρόκειται να το εξηγήσω περαιτέρω. Κάποιοι λένε: «Δεν είσαι παρά ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Γιατί πρέπει να είμαστε ειλικρινείς απέναντί σου; Γιατί πρέπει να σε σεβόμαστε; Γιατί πρέπει να υπακούμε στα λόγια σου;» Έχω τους λόγους Μου. Κι αυτοί επίσης είναι τρεις. Ακούστε προσεκτικά και δείτε αν όσα λέω βγάζουν νόημα. Αν ναι, τότε πρέπει να τα αποδεχθείτε· αν θεωρείς πως δεν βγάζουν, τότε δεν χρειάζεται να τα αποδεχθείς, και μπορείς να ψάξεις να βρεις άλλο μονοπάτι. Ο πρώτος λόγος είναι ότι, από τότε που αποδέχθηκες αυτό το στάδιο του έργου του Θεού, τρως, πίνεις, απολαμβάνεις και προσεύχεσαι διαβάζοντας κάθε λέξη που έχω πει. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις πως είσαι ακόλουθος του Παντοδύναμου Θεού, πως είσαι ένας από τους πιστούς Του. Άραγε, λοιπόν, μπορεί να πει κανείς πως αναγνωρίζεις ότι είσαι ακόλουθος της συνηθισμένης σάρκας στην οποία είναι ενσαρκωμένος ο Θεός; Μπορεί. Συνοπτικά, ο δεύτερος λόγος είναι ότι αναγνωρίζεις πως είσαι ακόλουθος του Παντοδύναμου Θεού. Ο τρίτος λόγος είναι ο πιο σημαντικός απ’ όλους: Απ’ όλη την ανθρωπότητα, μόνο Εγώ σας βλέπω ως ανθρώπους. Είναι σημαντικό αυτό το σημείο; (Είναι, ναι.) Ποιο από αυτά τα τρία σημεία σάς είναι αδύνατο να αποδεχθείτε; Τι λέτε, υπάρχει κανένα απ’ τα σημεία που μόλις ανέφερα που να είναι αναληθές, μη αντικειμενικό, πλασματικό; (Όχι.) Συνολικά, λοιπόν, υπάρχουν έξι σημεία. Δεν θα αναλύσω το καθένα ξεχωριστά· αναλογιστείτε τα μόνοι σας. Έχω ήδη μιλήσει αναλυτικά γι’ αυτά τα θέματα, άρα λογικά θα πρέπει να μπορείτε να τα κατανοήσετε.

4 Ιουλίου 2020