II. Η διαφορά ανάμεσα στον χαρακτήρα και στη διάθεση-ουσία

Την προηγούμενη φορά, συνοψίσαμε τον χαρακτήρα των αντίχριστων. Μπορείτε να αναφέρετε σε τι συνίσταται; (Το πρώτο σημείο είναι ότι ψεύδονται συστηματικά, το δεύτερο ότι είναι ύπουλοι και αδυσώπητοι, το τρίτο ότι δεν έχουν αίσθημα τιμής και είναι ξεδιάντροποι, το τέταρτο ότι είναι εγωιστές και ελεεινοί, το πέμπτο ότι προσκολλώνται στους ισχυρούς και καταπιέζουν τους αδύναμους και το έκτο ότι επιθυμούν τα υλικά πράγματα περισσότερο από ό,τι οι συνηθισμένοι άνθρωποι.) Υπάρχουν συνολικά έξι σημεία. Αν εξετάσει κανείς αυτά τα έξι σημεία, ο χαρακτήρας των αντίχριστων δεν έχει ανθρώπινη φύση, συνείδηση και λογική. Έχουν χαμηλή ακεραιότητα και ο χαρακτήρας τους είναι αποτρόπαιος. Ας πούμε ότι δεν γνωρίζεις ή δεν μπορείς να καταλάβεις τη διάθεση ενός ανθρώπου, το κατά πόσο είναι καλή ή κακή, αλλά μαθαίνοντας για τον χαρακτήρα του ανακαλύπτεις, για παράδειγμα, ότι έχει αποτρόπαιο χαρακτήρα, δηλαδή ότι ψεύδεται συστηματικά, δεν έχει αίσθημα τιμής ή είναι ύπουλος και αδυσώπητος. Τότε, μπορείς αρχικά να τον χαρακτηρίσεις ως άνθρωπο που δεν έχει συνείδηση, καλή καρδιά ή ευγενή χαρακτήρα και που, αντιθέτως, έχει κακή, εξαιρετικά ανεπαρκή και μοχθηρή ανθρώπινη φύση. Τέτοιοι άνθρωποι, αν δεν κατέχουν θέση, μπορούν προσωρινά να χαρακτηριστούν κακοί. Κρίνοντας από τον χαρακτήρα τους, μπορούν, άραγε, να χαρακτηριστούν εξ ολοκλήρου και απολύτως αντίχριστοι; Αν λάβουμε υπόψη μόνο αυτές τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης φύσης τους, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να χαρακτηριστούν αντίχριστοι με 80% βεβαιότητα. Δεν έχουν μόνο τη διάθεση των αντίχριστων και δεν πρόκειται απλώς για μια περίπτωση μοχθηρής, κακής και ανεπαρκούς ανθρώπινης φύσης, οπότε μπορούμε αρχικά να τους χαρακτηρίσουμε αντίχριστους. Επειδή κανένας από τους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται αντίχριστοι δεν διαθέτει καλή ανθρώπινη φύση, τιμιότητα, καλοσύνη, απλότητα, χρηστό ήθος, ειλικρίνεια απέναντι στους άλλους ή αίσθημα τιμής, κανένας από τους ανθρώπους που διαθέτουν αυτές τις πτυχές στον χαρακτήρα τους δεν είναι αντίχριστος. Η ανθρώπινη φύση των αντίχριστων είναι πρωτίστως πολύ ανεπαρκής. Δεν έχουν συνείδηση και λογική και σε καμία περίπτωση δεν διαθέτουν τον χαρακτήρα των ανθρώπων που έχουν ανθρώπινη φύση και ανεπτυγμένη ακεραιότητα. Επομένως, κρίνοντας από τον χαρακτήρα των αντίχριστων, αν δεν έχουν θέση και είναι απλώς συνηθισμένοι ακόλουθοι ή απλά μέλη μιας ομάδας που κάνουν το καθήκον τους, αλλά ο χαρακτήρας τους είναι εξαιρετικά ανεπαρκής και διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα ενός αντίχριστου, μπορούμε αρχικά να τους χαρακτηρίσουμε αντίχριστους. Τι πρέπει να γίνει μ’ εκείνους που δεν μπορούμε να διακρίνουμε; Δεν πρέπει να προάγονται ούτε να αποκτούν θέση. Κάποιοι μπορεί να πουν: «Αν τους δώσουμε θέση, δεν θα μπορέσουμε τότε να προσδιορίσουμε το κατά πόσο είναι αντίχριστοι;» Είναι σωστή αυτή η δήλωση; (Όχι, δεν είναι.) Αν δώσουμε θέση σ’ αυτούς τους ανθρώπους, θα κάνουν αυτά που κάνουν οι αντίχριστοι και ό,τι είναι ικανοί να κάνουν οι αντίχριστοι. Κατ’ αρχάς, θα εγκαθιδρύσουν ανεξάρτητα βασίλεια και, επιπλέον, θα ελέγχουν τους ανθρώπους. Μήπως αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν πράγματα που ωφελούν τον οίκο του Θεού; (Όχι.) Μόλις αποκτήσουν θέση, θα μπορούν να εγκαθιδρύσουν ανεξάρτητα βασίλεια, να ενεργούν ασυλλόγιστα, να προκαλούν αναστατώσεις και διαταράξεις, να δημιουργήσουν κλίκες και να κάνουν όλες τις πράξεις των κακών ανθρώπων. Είναι σαν ν’ αμολάς μια αλεπού στο αμπέλι, να ρίχνεις τον εκλεκτό λαό του Θεού στα χέρια κακών ανθρώπων και να τον παραδίδεις στους διαβόλους και τους σατανάδες. Μόλις αποκτήσουν δύναμη αυτοί οι άνθρωποι, είναι γνωστό εκ προοιμίου ότι πρόκειται αναμφίβολα για αντίχριστους. Σε πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν γνώση των πραγματικών γεγονότων, που δεν κατανοούν ούτε μπορούν να διακρίνουν τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων, μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολικό να προσδιορίζεται κάποιος ως αντίχριστος αποκλειστικά και μόνο με βάση τον χαρακτήρα του. Μπορεί να σκέφτονται: «Γιατί να ξεγράφεται εντελώς ή να καταδικάζεται κάποιος με βάση αυτό και μόνο; Μοιάζει άδικο να χαρακτηρίζουμε κάποιον αντίχριστο προτού κάνει το οτιδήποτε». Ωστόσο, κρίνοντας από τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων, είναι αδιαμφισβήτητο ότι δεν έχουν καλή ανθρώπινη φύση. Πρώτον, είναι βέβαιο ότι δεν επιδιώκουν την αλήθεια· δεύτερον, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν αγαπούν την αλήθεια· επιπλέον, σε καμία περίπτωση δεν είναι άνθρωποι που υποτάσσονται στα λόγια του Θεού, έχουν φόβο Θεού και αποφεύγουν το κακό. Για όσους δεν έχουν τέτοιες ιδιότητες, είναι αρκετά εμφανές το κατά πόσο ο χαρακτήρας αυτών των ανθρώπων είναι ευγενής ή ευτελής, καλός ή κακός.

Στην προηγούμενη συνάθροιση, συναναστραφήκαμε, μεταξύ άλλων, πάνω στις διάφορες συμπεριφορές και τους τρόπους ομιλίας και χειρισμού των ζητημάτων που εκδηλώνονται μέσα από τον χαρακτήρα των αντίχριστων. Αν δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε με απόλυτη βεβαιότητα το κατά πόσο ένας άνθρωπος είναι αντίχριστος με βάση τον χαρακτήρα του, τότε είναι απαραίτητο να συναναστραφούμε περαιτέρω πάνω στη διάθεση-ουσία των αντίχριστων. Εξετάζοντας και διακρίνοντας, από τη μία πλευρά, τον χαρακτήρα των αντίχριστων και, από την άλλη, τη διάθεση-ουσία τους και συνδυάζοντας αυτά τα δύο, μπορούμε να προσδιορίσουμε το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει απλώς διάθεση αντίχριστου ή είναι όντως αντίχριστος. Σήμερα, ας συνοψίσουμε τι διάθεση-ουσίες έχουν οι αντίχριστοι. Αυτό είναι ένα πιο αποφασιστικό χαρακτηριστικό που μας επιτρέπει να εντοπίσουμε, να διακρίνουμε και να προσδιορίσουμε καλύτερα το κατά πόσο ένας άνθρωπος είναι αντίχριστος.

Προηγουμένως κάναμε μια συγκεκριμένη σύνοψη αναφορικά με τη διάθεση. Ποιες είναι οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων; (Η αδιαλλαξία, η αλαζονεία, η δολιότητα, η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία.) Πάνω κάτω είναι αυτές οι έξι, ενώ άλλες ερμηνείες διαθέσεων όπως ο εγωισμός και η ελεεινότητα σχετίζονται κάπως ή είναι παρόμοιες με μία από αυτές τις έξι. Πείτε Μου: Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον χαρακτήρα κάποιου και στη διάθεση-ουσία του; Ποια είναι η διαφορά; Ο χαρακτήρας αξιολογείται πρωτίστως με βάση τη συνείδηση και τη λογική. Σχετίζεται με το κατά πόσο ένας άνθρωπος έχει ακεραιότητα, κατά πόσο η ακεραιότητά του είναι ανεπτυγμένη, κατά πόσο έχει αξιοπρέπεια, κατά πόσο διαθέτει ανθρώπινη ηθική, ποιο είναι το επίπεδο της ηθικής του, κατά πόσο έχει όρια και αρχές για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται, κατά πόσο η ανθρώπινη φύση του είναι καλή ή κακή και κατά πόσο είναι απλός και τίμιος· αυτές οι πτυχές έχουν να κάνουν με τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Ουσιαστικά, ο χαρακτήρας αποτελείται από τις επιλογές και τις τάσεις που εκδηλώνουν οι άνθρωποι στην καθημερινή τους ζωή όσον αφορά το καλό και το κακό, τα θετικά και τα αρνητικά πράγματα, καθώς και το σωστό και το λάθος· αυτά αφορά ο χαρακτήρας. Κατά βάση, αυτό δεν έχει να κάνει με την αλήθεια· αξιολογείται μόνο σύμφωνα με το πρότυπο της συνείδησης, καθώς και με γνώμονα την καλή και κακή ανθρώπινη φύση, και δεν φτάνει πραγματικά στο επίπεδο της αλήθειας. Αν εμπλέκεται η διάθεση, πρέπει ν’ αξιολογηθεί με βάση την ουσία του ανθρώπου. Το κατά πόσο προτιμά το καλό ή το κακό και —αναφορικά με τη δικαιοσύνη και τη μοχθηρία, καθώς και τα θετικά και τα αρνητικά πράγματα— τι εκδηλώνει, ποιες είναι πραγματικά οι επιλογές του και η διάθεση που αποκαλύπτει και ποιες μπορεί να είναι οι αντιδράσεις του —αυτά τα πράγματα πρέπει ν’ αξιολογούνται με γνώμονα την αλήθεια. Αν ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι σχετικά καλοσυνάτος, αν έχει συνείδηση και λογική, μήπως θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση; (Όχι.) Αν ένας άνθρωπος είναι πολύ καλοσυνάτος, άραγε έχει αλαζονεία; (Ναι.) Αν ένας άνθρωπος είναι πολύ τίμιος, άραγε έχει αδιάλλακτη διάθεση; (Ναι.) Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όσο καλός κι αν είναι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, όσο ανεπτυγμένη κι αν είναι η ακεραιότητά του, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση. Αν ένας άνθρωπος έχει συνείδηση και λογική, σημαίνει αυτό ότι δεν αντιστέκεται ποτέ στον Θεό ούτε επαναστατεί εναντίον Του; (Όχι.) Από πού, λοιπόν, προκύπτει αυτή η επανάσταση; Από το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση και ότι η διάθεση-ουσία τους εμπεριέχει αδιαλλαξία, αλαζονεία, μοχθηρία και ούτω καθεξής. Επομένως, όσο καλός κι αν είναι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, αυτό δεν σημαίνει ότι κατέχει την αλήθεια, ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση ή ότι μπορεί ν’ αποφύγει ν’ αντιστέκεται στον Θεό, να Τον προδώσει και να επαναστατήσει εναντίον Του και ότι μπορεί να υποταχθεί σ’ Αυτόν χωρίς να επιδιώκει την αλήθεια. Αν έχει καλό χαρακτήρα, αν είναι σχετικά απλός, τίμιος, χρηστός, καλόκαρδος και έχει αίσθημα τιμής, αυτό σημαίνει απλώς ότι μπορεί ν’ αποδεχθεί την αλήθεια, ν’ αγαπά την αλήθεια και να υποταχθεί σε ό,τι κάνει ο Θεός, επειδή έχει έναν χαρακτήρα που μπορεί ν’ αποδεχθεί την αλήθεια.

Ο καλός ή κακός χαρακτήρας αξιολογείται με βασικά κριτήρια όπως η συνείδηση, η ηθική και η ακεραιότητα. Ωστόσο, η διάθεση-ουσία κάποιου πρέπει ν’ αξιολογείται με γνώμονα τις έξι διεφθαρμένες διαθέσεις που αναφέρθηκαν πρωτύτερα. Αν ένας άνθρωπος έχει υψηλά ηθικά πρότυπα, ακεραιότητα, συνείδηση, λογική και καλή καρδιά, θα μπορούσε απλώς να ειπωθεί ότι ο χαρακτήρας του είναι σχετικά καλός. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος κατανοεί την αλήθεια, κατέχει την αλήθεια ή μπορεί να χειρίζεται τα ζητήματα σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές. Τι επιβεβαιώνει αυτό; Ότι, παρόλο που έχει καλό χαρακτήρα, σχετικά ανεπτυγμένη ακεραιότητα και υψηλότερα ηθικά πρότυπα στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται και ενεργεί, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει διεφθαρμένη διάθεση, ότι κατέχει την αλήθεια ή ότι η διάθεσή του είναι πλήρως εναρμονισμένη με τις απαιτήσεις του Θεού. Αν η διεφθαρμένη διάθεση ενός ανθρώπου δεν εμφανίζει καμία αλλαγή και ο άνθρωπος αυτός δεν κατανοεί την αλήθεια, τότε όσο καλός κι αν είναι ο χαρακτήρας του, δεν είναι γνήσια καλός άνθρωπος. Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος βιώνει μια σχετική αλλαγή στη διάθεσή του, δηλαδή ότι αναζητά την αλήθεια στις πράξεις του, ακολουθεί ενεργά τις αλήθεια-αρχές στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τα ζητήματα, υποτάσσεται στην αλήθεια και στον Θεό και, παρόλο που και πάλι βγαίνει κατά καιρούς στην επιφάνεια η διεφθαρμένη διάθεσή του, αποκαλύπτοντας αλαζονεία, δολιότητα και, σε σοβαρές περιπτώσεις, φαύλη διάθεση, συνολικά η πηγή, η κατεύθυνση και ο στόχος των πράξεών του συμφωνούν με τις αλήθεια-αρχές και, όταν ενεργεί, το κάνει με αναζήτηση και υποταγή. Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κάποιος ότι ο χαρακτήρας του είναι πιο ευγενής από τον χαρακτήρα εκείνων που δεν εμφανίζουν καμία αλλαγή διάθεσης; (Ναι.) Αν ένας άνθρωπος έχει απλώς από τη φύση του καλό χαρακτήρα και στα μάτια των άλλων η ανθρώπινη φύση του είναι καλή, αλλά δεν κατανοεί καθόλου την αλήθεια, ξεχειλίζει από αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες σε σχέση με τον Θεό, δεν ξέρει πώς να βιώσει τα λόγια του Θεού και δεν γνωρίζει πώς ν’ αποδεχθεί τις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού, πόσο μάλλον να υποταχθεί σε όλα όσα κάνει ο Θεός, άραγε είναι γνήσια καλός άνθρωπος; Υπό τη στενή έννοια του όρου, δεν είναι γνήσια καλός άνθρωπος, αλλά θα ήταν ακριβές να πει κανείς ότι έχει αρκετά καλό χαρακτήρα. Τι σημαίνει ότι έχει αρκετά καλό χαρακτήρα; Σημαίνει ότι έχει σχετική ακεραιότητα, είναι σχετικά δίκαιος και αμερόληπτος στον τρόπο με τον οποίο ενεργεί και αλληλεπιδρά με τους άλλους, δεν εκμεταλλεύεται τους άλλους, είναι σχετικά τίμιος, δεν πληγώνει ούτε βλάπτει τους άλλους, ενεργεί με συνείδηση και διαθέτει ορισμένα ηθικά πρότυπα που δεν περιορίζονται στην τήρηση του νόμου και τον σεβασμό των ηθικών σχέσεων· είναι κάτι λίγο υψηλότερο από αυτά τα δύο πρότυπα. Όταν οι άλλοι αλληλεπιδρούν μ’ έναν τέτοιο άνθρωπο, νιώθουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σχετικά χρηστός και δεν χρειάζεται να είναι επιφυλακτικοί απέναντί του, επειδή δεν πληγώνει ούτε βλάπτει τους άλλους. Έχουν ήσυχο το κεφάλι τους όταν αλληλεπιδρούν μαζί του. Το γεγονός ότι έχει αυτές τις ιδιότητες είναι ενδεικτικό του ότι είναι αρκετά καλός άνθρωπος. Ωστόσο, σε σύγκριση μ’ εκείνους που κατανοούν την αλήθεια και μπορούν να την κάνουν πράξη και να υποταχθούν σ’ αυτήν, μια τέτοια ανθρώπινη φύση δεν είναι και τόσο ευγενής. Με άλλα λόγια, όσο καλή κι αν είναι η ανθρώπινη φύση κάποιου, δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την κατανόηση ή την άσκηση της αλήθειας και σίγουρα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την αλλαγή διάθεσης.

Ο χαρακτήρας αναφέρεται στη συνείδηση, την ηθική και την ακεραιότητα των ανθρώπων. Για ν’ αξιολογήσει κάποιος τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, πρέπει να εκτιμήσει τη συνείδηση, την ηθική και την ακεραιότητά του. Όμως σε τι αναφέρεται η διάθεση και πώς μπορεί ν’ αξιολογηθεί; Αξιολογείται με γνώμονα την αλήθεια, με γνώμονα τα λόγια του Θεού. Ας υποθέσουμε ότι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι πολύ καλός σε όλες τις πτυχές του. Όλοι πιστεύουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι καλός· θα μπορούσε να πει κανείς ότι, στα μάτια της διεφθαρμένης ανθρωπότητας, είναι τέλειος και ολοκληρωμένος, φαινομενικά χωρίς κάποιο ψεγάδι ή ελάττωμα. Όταν, όμως, αξιολογείται με βάση την αλήθεια, η λίγη δήθεν καλοσύνη του δεν αξίζει καν ν’ αναφερθεί. Αν εξετάσει κανείς τη διάθεσή του, μπορεί να εντοπίσει αλαζονεία, αδιαλλαξία, δολιότητα, μοχθηρία, ακόμη και αποστροφή απέναντι στην αλήθεια και, ακόμα περισσότερο, την εκδήλωση μιας φαύλης διάθεσης. Δεν είναι γεγονός αυτό; (Ναι.) Πώς αξιολογείται η διάθεση-ουσία ενός ανθρώπου; Αξιολογείται με βάση την αλήθεια, εξετάζοντας τη στάση ενός ανθρώπου απέναντι στην αλήθεια και στον Θεό. Έτσι αποκαλύπτεται πλήρως και λεπτομερώς η διεφθαρμένη διάθεση αυτού του ανθρώπου. Παρόλο που οι άλλοι μπορεί να πιστεύουν ότι έχει συνείδηση, ακεραιότητα και υψηλά ηθικά πρότυπα και να τον θεωρούν άγιο ή έναν τέλειο άνθρωπο ανάμεσα στους άλλους, όταν προσέρχεται ενώπιον της αλήθειας και του Θεού, ξεγυμνώνεται η διεφθαρμένη διάθεσή του, δεν έχει καμία αξία και γίνεται εμφανές ότι έχει και εκείνος τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις με την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όταν ο Θεός εκφράζει την αλήθεια, εμφανίζεται στους ανθρώπους και εργάζεται, ο συγκεκριμένος άνθρωπος εκδηλώνει μία προς μία τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις με τους άλλους, δηλαδή αδιαλλαξία, αλαζονεία, δολιότητα, αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, μοχθηρία και φαυλότητα. Είναι τέλειοι οι άνθρωποι σαν κι αυτόν; Είναι άγιοι; Είναι καλοί άνθρωποι; Είναι καλοί μόνο στα μάτια των άλλων. Επειδή οι άνθρωποι δεν κατέχουν την αλήθεια και έχουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις, το πρότυπο με γνώμονα το οποίο αξιολογούν ο ένας τον άλλο βασίζεται μόνο στη συνείδηση, την ακεραιότητα και την ηθική και όχι στην αλήθεια. Πώς φαίνεται ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου όταν δεν αξιολογείται με γνώμονα την αλήθεια; Άραγε, είναι γνήσια καλός άνθρωπος; Σαφέστατα και όχι, επειδή ένας άνθρωπος που έχει αξιολογηθεί και κριθεί από τους άλλους ανθρώπους ως καλός δεν παύει να έχει όλες τις διεφθαρμένες διαθέσεις. Πώς, λοιπόν, αναπτύσσονται και φανερώνονται οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων; Όταν ο Θεός δεν εκφράζει την αλήθεια ούτε εμφανίζεται στην ανθρωπότητα, οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων είναι σαν να μην υπάρχουν. Ωστόσο, όταν ο Θεός εκφράζει την αλήθεια και εμφανίζεται στους ανθρώπους, φανερώνονται πλήρως στα μάτια των άλλων οι διεφθαρμένες διαθέσεις των δήθεν άγιων ή τέλειων ανθρώπων. Από αυτήν την οπτική, οι διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων συνυπάρχουν με τον χαρακτήρα τους. Δεν ισχύει ότι οι άνθρωποι έχουν διεφθαρμένη διάθεση μόνο όταν εμφανίζεται ο Θεός, αλλά ότι, όταν ο Θεός εκφράζει την αλήθεια και εμφανίζεται και εργάζεται ανάμεσα στους ανθρώπους, ξεγυμνώνεται η διεφθαρμένη διάθεση και η ασχήμια τους. Εκείνη τη στιγμή, οι άνθρωποι καταφέρνουν να συνειδητοποιήσουν και ν’ ανακαλύψουν ότι πίσω από έναν καλό χαρακτήρα υπάρχει μια διεφθαρμένη διάθεση. Οι άνθρωποι που στα μάτια των άλλων φαίνονται καλοί, τέλειοι ή άγιοι έχουν διεφθαρμένη διάθεση όπως όλοι οι άλλοι, και όχι λιγότερη από οποιονδήποτε άλλο. Οι διεφθαρμένες διαθέσεις αυτών των ανθρώπων είναι ακόμη πιο κρυφές και έχουν μεγαλύτερη ικανότητα να παραπλανούν σε σύγκριση με τις διεφθαρμένες διαθέσεις των άλλων. Τι ακριβώς είναι, λοιπόν, μια διεφθαρμένη διάθεση και τι είναι μια διάθεση-ουσία; Η διεφθαρμένη διάθεση ενός ανθρώπου είναι η ουσία του· ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου αντιπροσωπεύει απλώς και μόνο κάποιους επιφανειακούς κανόνες συμπεριφοράς και δεν αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη φύση-ουσία του. Όταν μιλάμε για την ανθρώπινη φύση-ουσία κάποιου, αναφερόμαστε στη διάθεσή του. Όταν μιλάμε για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, αναφερόμαστε σε εμφανείς πτυχές, όπως το κατά πόσο έχει καλές προθέσεις, κατά πόσο είναι καλόκαρδος, πώς είναι η ακεραιότητά του και αν έχει ηθικά πρότυπα. Καταλαβαίνετε τώρα τι σημαίνει χαρακτήρας και τι σημαίνει διάθεση-ουσία; Αυτό είναι ένα ζήτημα που μπορεί κανείς να το συλλάβει μόνο σιωπηρά μέσα του· δεν μπορεί να οριστεί με μία λέξη ή φράση. Είναι ένα πολύ περίπλοκο ζήτημα. Αν οριστεί και εξηγηθεί σε πολύ στενό πλαίσιο, μπορεί να φαίνεται κάτι τυποποιημένο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ασαφές. Δεν θα διατυπώσω έναν ορισμό γι’ αυτό. Το εξήγησα μ’ αυτόν τον τρόπο και, αν το συλλάβετε σιωπηρά μέσα σας, θα το κατανοήσετε.

Υπάρχουν συνολικά έξι διεφθαρμένες διαθέσεις στον άνθρωπο: η αδιαλλαξία, η αλαζονεία, η δολιότητα, η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία. Από αυτές τις έξι, ποιες είναι σχετικά σοβαρές και ποιες είναι πιο συνηθισμένες ή κοινές, ηπιότερες από πλευράς βαθμού και λιγότερο έντονες από πλευράς περιστάσεων; (Η αδιαλλαξία, η αλαζονεία και η δολιότητα είναι λίγο ηπιότερες.) Σωστά. Φαίνεται ότι έχετε κάποια αντίληψη και κατανόηση για τις διάφορες εκδηλώσεις των διεφθαρμένων διαθέσεων του ανθρώπου. Παρόλο που αυτές οι τρεις ανήκουν και στις διεφθαρμένες διαθέσεις που έχει η διεφθαρμένη από τον Σατανά ανθρωπότητα και παρόλο που, από πλευράς ουσίας, τις απεχθάνεται ο Θεός, δεν συνάδουν με την αλήθεια και αντιστέκονται στον Θεό, είναι σχετικά ήπιες και επιπόλαιες από πλευράς βαθμού, δηλαδή είναι λίγο πιο κοινές· ενυπάρχουν λίγο πολύ σε κάθε μέλος της διεφθαρμένης ανθρωπότητας. Εκτός από αυτές τις τρεις, η αποστροφή απέναντι στην αλήθεια, η φαυλότητα και η μοχθηρία είναι συγκριτικά πολύ πιο σοβαρές από πλευράς βαθμού. Αν οι τρεις πρώτες θεωρούνται συνηθισμένες διεφθαρμένες διαθέσεις, τότε οι τρεις τελευταίες είναι ιδιαίτερες διεφθαρμένες διαθέσεις, που είναι πιο σοβαρές από πλευράς βαθμού. Τι σημαίνει ότι είναι πιο σοβαρές; Σημαίνει ότι αυτές οι τρεις είναι πιο σοβαρές όσον αφορά τις περιστάσεις, την ουσία και τον βαθμό στον οποίο οι άνθρωποι αντιστέκονται στον Θεό, επαναστατούν εναντίον Του και Του εναντιώνονται. Αυτές οι τρεις είναι πιο σοβαρές διαθέσεις που εκδηλώνουν οι άνθρωποι όταν απαρνούνται ευθέως την αλήθεια, αποκηρύσσουν τον Θεό, διαμαρτύρονται εναντίον Του, Του επιτίθενται, Τον δοκιμάζουν, Τον κρίνουν και ούτω καθεξής. Σε τι διαφέρουν αυτές οι τρεις διεφθαρμένες διαθέσεις του ανθρώπου από τις τρεις πρώτες; Οι τρεις πρώτες είναι πιο κοινές, αποτελούν χαρακτηριστικά των διεφθαρμένων διαθέσεων που έχουν όλοι οι διεφθαρμένοι άνθρωποι· δηλαδή, κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, τόπου γέννησης, φυλής ή εθνικότητας, έχει αυτές τις τρεις διαθέσεις. Οι τρεις τελευταίες υπάρχουν σε διαφορετικούς βαθμούς και σε μεγαλύτερη ή μικρότερη έκταση σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την ουσία του, αλλά μέσα στη διεφθαρμένη ανθρωπότητα μόνο οι αντίχριστοι έχουν στον πιο σοβαρό βαθμό αυτές τις τρεις διαθέσεις: τη μοχθηρία, την αποστροφή απέναντι στην αλήθεια και τη φαυλότητα. Πέρα από τους αντίχριστους, οι συνηθισμένοι διεφθαρμένοι άνθρωποι αποκαλύπτουν μόνο σε κάποιο βαθμό ή σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα ή σε ιδιαίτερα πλαίσια τις διαθέσεις της μοχθηρίας, της αποστροφής απέναντι στην αλήθεια και της φαυλότητας. Παρόλο που έχουν αυτές τις διαθέσεις, δεν είναι αντίχριστοι. Η ουσία τους δεν είναι ούτε μοχθηρή ούτε φαύλη και σίγουρα δεν αποστρέφεται την αλήθεια. Αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σχετικά καλόκαρδοι, έχουν ακεραιότητα, χρηστό ήθος, αίσθημα τιμής και ούτω καθεξής· ο χαρακτήρας τους είναι σχετικά καλός. Επομένως, αποκαλύπτουν τις τρεις τελευταίες σοβαρές διεφθαρμένες διαθέσεις μόνο περιστασιακά ή μόνο σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα και πλαίσια. Ωστόσο, αυτές οι διαθέσεις δεν κυριαρχούν στην ουσία τους. Για παράδειγμα, όταν κάποιοι άνθρωποι με συνηθισμένες διεφθαρμένες διαθέσεις ενεργούν επιπόλαια κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους και αντιμετωπίζουν την πειθαρχία του Θεού, μπορεί ν’ αρνηθούν να υποκύψουν σ’ αυτήν και να σκέφτονται: «Και οι άλλοι είναι επιπόλαιοι. Γιατί δεν τους επιβάλλεται πειθαρχία; Γιατί εγώ είμαι αυτός που δέχεται πειθαρχία και συμμόρφωση;» Τι είδους διάθεση είναι αυτή η άρνηση να υποκύψουν; Είναι εμφανώς μια φαύλη διάθεση. Παραπονιούνται για αδικία και προκατειλημμένη αντιμετώπιση από τον Θεό και αυτό εμπεριέχει ένα κάποιο στοιχείο εναντίωσης και διαμαρτυρίας απέναντι στον Θεό· πρόκειται για φαύλη διάθεση. Η φαύλη διάθεση αυτών των ανθρώπων αποκαλύπτεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, αλλά η διαφορά είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν καλή καρδιά, την επίγνωση της συνείδησης, ακεραιότητα και σχετικά χρηστό ήθος. Όταν παραπονιούνται εναντίον του Θεού και αποκαλύπτουν φαύλη διάθεση, ενεργοποιείται η συνείδησή τους. Όταν ενεργοποιείται η συνείδησή τους, συγκρούεται με τη φαύλη διάθεσή τους και αρχίζουν να γεννιούνται κάποιες σκέψεις στο μυαλό τους: «Δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι. Ο Θεός μ’ έχει ευλογήσει πολύ και μου έχει δείξει χάρη. Δεν είναι έλλειψη συνείδησης να σκέφτομαι έτσι; Δεν αντιστέκομαι στον Θεό και δεν Του ραγίζω την καρδιά έτσι;» Αυτή δεν είναι η συνείδησή τους που εργάζεται; Σ’ αυτό το σημείο, ενεργοποιείται ο καλός τους χαρακτήρας. Μόλις αρχίσει να εργάζεται η συνείδησή τους, ο θυμός τους, τα παράπονα και η άρνηση να υποκύψουν υποχωρούν, μπαίνουν στην άκρη και εξαλείφονται λίγο λίγο. Δεν είναι αυτή η επίδραση της συνείδησής τους; (Ναι.) Αποκαλύπτουν, λοιπόν, φαύλη διάθεση; (Ναι.) Αποκαλύπτουν φαύλη διάθεση, αλλά επειδή αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνείδηση και ανθρώπινη φύση, η συνείδησή τους μπορεί να κάμψει τη φαύλη διάθεσή τους και να τους κάνει ν’ αποκτήσουν ορθολογισμό. Όταν αποκτήσουν ορθολογισμό και ηρεμήσουν, θα στοχαστούν και θα συνειδητοποιήσουν ότι και εκείνοι είναι ικανοί ν’ αντισταθούν στον Θεό. Εκείνη τη στιγμή, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν, θα γεννηθεί μέσα τους ένα αίσθημα χρέους και μεταμέλειας: «Ήμουν πολύ παρορμητικός πριν λίγο, έτσι που αντιστάθηκα και επαναστάτησα ενάντια στον Θεό. Μήπως δεν μου δείχνει ο Θεός την αγάπη Του όταν με πειθαρχεί; Μήπως δεν είναι αυτή η χάρη Του; Γιατί ενήργησα τόσο παράλογα; Δεν θύμωσα τον Θεό; Δεν μπορώ να συνεχίσω να το κάνω αυτό· πρέπει να προσευχηθώ στον Θεό, να μετανοήσω, να σταματήσω το κακό που κάνω και να βάλω τέλος στην επανάστασή μου. Εφόσον παραδέχομαι ότι ενεργούσα επιπόλαια, πρέπει να σταματήσω να είμαι επιπόλαιος, να ενεργώ με σοβαρότητα και ν’ αναζητήσω πώς θα προσφέρω την αφοσίωσή μου μέσα από τις πράξεις μου, καθώς και ποιες είναι οι αρχές για να κάνω το καθήκον μου». Δεν είναι αυτή η επίδραση του καλού χαρακτήρα τους; Αναμφίβολα, και αυτοί οι άνθρωποι έχουν φαύλη διάθεση, αλλά μέσα από την επίδραση της συνείδησής τους και επειδή σταθμίζουν τα πράγματα με βάση τον ορθολογισμό τους, στο τέλος υπερισχύει ο καλός τους χαρακτήρας, που αγαπά την αλήθεια. Μία από τις διεφθαρμένες διαθέσεις αυτών των ανθρώπων είναι η φαυλότητα. Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κανείς ότι, κατά συνέπεια, έχουν φαύλη ουσία; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ουσία τους είναι φαύλη; Όχι. Αντικειμενικά μιλώντας, παρόλο που οι διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν συμπεριλαμβάνουν και τη φαυλότητα, επειδή έχουν συνείδηση, ορθολογισμό και σχετική αγάπη για την αλήθεια, η φαυλότητά τους είναι απλώς ένα είδος διεφθαρμένης διάθεσης και όχι η ουσία τους. Γιατί δεν είναι η ουσία τους; Επειδή αυτή η διεφθαρμένη διάθεσή τους μπορεί ν’ αλλάξει. Παρόλο που αποκαλύπτουν αυτήν τη διεφθαρμένη διάθεση και μπορούν ν’ αντιστέκονται και να επαναστατούν ενάντια στον Θεό, είτε για μεγάλο είτε για μικρό χρονικό διάστημα, η επίδραση της συνείδησής τους, της ακεραιότητάς τους, της λογικής τους και ούτω καθεξής στον χαρακτήρα τους δεν επιτρέπει στη φαύλη διάθεσή τους να κυριαρχήσει στη συμπεριφορά τους ή στη στάση τους απέναντι στην αλήθεια. Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα; Μπορούν να ομολογήσουν τις αμαρτίες τους, να μετανοήσουν, να ενεργούν σύμφωνα με τις αλήθεια-αρχές, να υποταχθούν στην αλήθεια και ν’ αποδεχθούν την ενορχήστρωση του Θεού, χωρίς να παραπονιούνται για όλα αυτά. Παρόλο που αποκαλύπτουν μια φαύλη διάθεση, η τελική έκβαση είναι ότι δεν επαναστατούν ενάντια στον Θεό ούτε αντιτίθενται στην κυριαρχία Του· υποτάσσονται. Αυτή είναι η εκδήλωση ενός συνηθισμένου διεφθαρμένου ανθρώπου. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν απλώς διεφθαρμένες διαθέσεις· δεν έχουν τη διάθεση-ουσία των αντίχριστων. Αυτό είναι ακριβές.

Πάρτε για παράδειγμα τις μοχθηρές διαθέσεις: Ποια είναι η πιο μοχθηρή διάθεση που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι ενώπιον του Θεού; Ότι δοκιμάζουν τον Θεό. Κάποιοι ανησυχούν ότι μπορεί να μην έχουν καλό προορισμό και ότι η έκβασή τους ίσως να μην είναι εξασφαλισμένη επειδή παραστράτησαν, έκαναν κακό και διέπραξαν πολλές παραβάσεις αφότου άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό. Ανησυχούν ότι θα πάνε στην κόλαση και φοβούνται διαρκώς για την έκβαση και τον προορισμό τους. Είναι συνεχώς ανήσυχοι και μονίμως συλλογίζονται: «Θα είναι καλή ή κακή η μελλοντική μου έκβαση; Θα είναι καλός ή κακός ο προορισμός μου; Θα πάω στην κόλαση ή στον παράδεισο; Είμαι ένας από τους ανθρώπους του θεού ή ένας πάροχος υπηρεσιών; Θα χαθώ ή θα σωθώ; Πρέπει να μάθω ποια από τα λόγια του θεού αναφέρονται σ’ αυτό». Βλέπουν ότι όλα τα λόγια του Θεού είναι η αλήθεια και ότι όλα εκθέτουν τις διεφθαρμένες διαθέσεις των ανθρώπων· δεν βρίσκουν τις απαντήσεις που αναζητούν, οπότε συλλογίζονται διαρκώς πού αλλού να ψάξουν. Αργότερα, όταν βρίσκουν μια ευκαιρία να προαχθούν και να τοποθετηθούν σ’ έναν σημαντικό ρόλο, θέλουν να βολιδοσκοπήσουν τον Άνωθεν και σκέφτονται: «Ποια είναι η γνώμη του άνωθεν για μένα; Αν έχει ευνοϊκή γνώμη, αυτό αποδεικνύει ότι ο θεός δεν θυμάται το κακό που έκανα στο παρελθόν και τις παραβάσεις που διέπραξα. Αποδεικνύει ότι ο θεός και πάλι θα με σώσει, ότι εξακολουθώ να έχω ελπίδα». Τότε, εφαρμόζοντας τις ιδέες τους στην πράξη, λένε ευθέως: «Εδώ που είμαστε, οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές δεν είναι πολύ έμπειροι στα επαγγέλματά τους και πιστεύουν στον θεό μόνο εδώ και λίγο καιρό. Εγώ πιστεύω στον θεό περισσότερο καιρό από όλους. Έχω πέσει και έχω αποτύχει, είχα κάποια βιώματα και πήρα κάποια διδάγματα. Αν μου δοθεί η ευκαιρία, είμαι πρόθυμος να επωμισθώ βαρύ φορτίο και να δείξω ότι λαμβάνω υπόψη τις προθέσεις του θεού». Χρησιμοποιούν αυτά τα λόγια σαν δοκιμή, για να δουν αν ο Άνωθεν έχει οποιαδήποτε πρόθεση να τους προαγάγει ή αν ο Άνωθεν τούς έχει εγκαταλείψει. Στην πραγματικότητα, δεν θέλουν αληθινά ν’ αναλάβουν αυτήν την ευθύνη ή αυτό το φορτίο· λένε αυτά τα λόγια με μοναδικό σκοπό να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να δουν κατά πόσο έχουν ακόμα ελπίδα να σωθούν. Είναι μια δοκιμή. Ποια είναι η διάθεση που κρύβεται πίσω από αυτήν την προσέγγιση της δοκιμής; Είναι μια μοχθηρή διάθεση. Για όσο διάστημα κι αν αποκαλύπτεται αυτή η προσέγγιση, όπως κι αν την εφαρμόζουν ή όση από αυτήν κι αν υλοποιείται, σε κάθε περίπτωση, η διάθεση που αποκαλύπτουν είναι σίγουρα μοχθηρή, καθώς έχουν πολλές σκέψεις, επιφυλάξεις και ανησυχίες όσο ενεργούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν αποκαλύπτουν αυτήν τη μοχθηρή διάθεση, τι κάνουν που δείχνει ότι έχουν ανθρώπινη φύση και ότι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια και που επιβεβαιώνει ότι διαθέτουν μόνο αυτήν τη μοχθηρή διάθεση και όχι μοχθηρή ουσία; Όσοι έχουν συνείδηση, λογική, ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, αφού κάνουν και πουν τέτοια πράγματα, νιώθουν άσχημα και πονάει η καρδιά τους. Βασανίζονται και σκέφτονται: «Πιστεύω στον Θεό πολλά χρόνια. Πώς μπόρεσα να δοκιμάσω τον Θεό; Πώς είναι δυνατόν να εξακολουθεί να μ’ απασχολεί ο δικός μου προορισμός και πώς μπόρεσα να χρησιμοποιήσω μια τέτοια μέθοδο για να εκμαιεύσω κάτι από τον Θεό και να Τον κάνω να μου δώσει μια σαφή απάντηση; Αυτό είναι τελείως ελεεινό!» Νιώθουν άσχημα μέσα τους, αλλά ό,τι έγινε έγινε και ό,τι ειπώθηκε ειπώθηκε· δεν μπορούν να πάρουν τίποτε πίσω. Τότε, κατανοούν το εξής: «Παρόλο που μπορεί να έχω λίγη καλή θέληση και αίσθημα δικαιοσύνης, είμαι ικανός για τέτοια ελεεινά πράγματα· αυτές είναι οι αλληλεπιδράσεις ενός ελεεινού ανθρώπου! Δεν είναι αυτό μια απόπειρα να δοκιμάσω τον Θεό; Δεν είναι εκβιασμός απέναντι στον Θεό; Αυτό είναι πραγματικά ελεεινό και ξεδιάντροπο!» Σε μια τέτοια κατάσταση, ποιος θα ήταν ένας λογικός τρόπος δράσης; Μήπως να προσέλθει κανείς ενώπιον του Θεού για να προσευχηθεί και να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του ή μήπως να παραμείνει πεισματικά προσκολλημένος στις δικές του προσεγγίσεις; (Να προσευχηθεί και να εξομολογηθεί.) Άρα, σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, από τη στιγμή που συνέλαβαν την ιδέα έως τη στιγμή που ανέλαβαν δράση —και κατόπιν όταν προσευχήθηκαν και εξομολογήθηκαν— σε ποιο στάδιο αποκαλύπτεται κανονικά η διεφθαρμένη διάθεση, σε ποιο στάδιο επενεργεί η συνείδηση και σε ποιο στάδιο γίνεται πράξη η αλήθεια; Το στάδιο από τη σύλληψη της ιδέας έως την ανάληψη δράσης καθοδηγείται από μια μοχθηρή διάθεση. Άρα, το στάδιο της ενδοσκόπησης δεν καθοδηγείται από την επενέργεια της συνείδησης; Αρχίζουν να εξετάζουν τον εαυτό τους και να νιώθουν ότι αυτό που έκαναν ήταν λάθος· αυτό καθοδηγείται από την επενέργεια της συνείδησής τους. Ακολουθούν η προσευχή και η εξομολόγηση, που επίσης καθοδηγούνται από την επενέργεια της ακεραιότητας, της συνείδησης και του χαρακτήρα τους· είναι σε θέση να νιώσουν μεταμέλεια, να μετανοήσουν και να νιώσουν υπόχρεοι απέναντι στον Θεό, ενώ είναι επίσης σε θέση να κάνουν αυτοκριτική, να κατανοήσουν την ανθρώπινη φύση τους και τη διεφθαρμένη διάθεσή τους και να φτάσουν στο σημείο όπου θα μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Τρία δεν είναι τα στάδια της διαδικασίας; Από την αποκάλυψη μιας διεφθαρμένης διάθεσης έως την επενέργεια της συνείδησής τους κι έπειτα έως την ικανότητα να σταματήσουν το κακό που κάνουν, να μετανοήσουν, να εγκαταλείψουν τις σαρκικές επιθυμίες και τις σκέψεις τους, να επαναστατήσουν ενάντια στη διεφθαρμένη διάθεσή τους και να κάνουν πράξη την αλήθεια, αυτά είναι τα τρία στάδια που πρέπει να ολοκληρώσουν με επιτυχία οι συνηθισμένοι άνθρωποι που έχουν ανθρώπινη φύση και διεφθαρμένες διαθέσεις. Χάρη στην επίγνωση της συνείδησής τους και τη σχετικά καλή ανθρώπινη φύση τους, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια. Το γεγονός ότι μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια υποδηλώνει ότι έχουν ελπίδα να σωθούν. Με άλλα λόγια, όσοι έχουν καλή ανθρώπινη φύση έχουν και σχετικά μεγάλη πιθανότητα να σωθούν.

Σε τι διαφέρουν οι αντίχριστοι από όσους έχουν διάθεση αντίχριστου; Στο πρώτο στάδιο, αυτό που αποκαλύπτουν οι αντίχριστοι είναι κατά βάση ίδιο εξωτερικά με τις αποκαλύψεις οποιουδήποτε διεφθαρμένου ανθρώπου, όμως τα δύο επόμενα στάδια είναι διαφορετικά. Για παράδειγμα, όταν ένας άνθρωπος αποκαλύπτει φαύλη διεφθαρμένη διάθεση ενώ κλαδεύεται, στο επόμενο βήμα απαιτείται να επενεργήσει η συνείδησή του. Όμως οι αντίχριστοι δεν έχουν συνείδηση. Τι θα σκεφτούν, λοιπόν; Τι εκδηλώσεις θα έχουν; Θα παραπονεθούν ότι ο Θεός είναι άδικος και θα ισχυριστούν ότι ο Θεός προσπαθεί να τους βρει κάποιο λάθος και να τους προκαλέσει δυσκολίες και προβλήματα με κάθε ευκαιρία. Μετά, θα παραμείνουν πεισματικά αμετανόητοι, θα αρνούνται να παραδεχθούν ακόμα και τα πιο εξόφθαλμα λάθη τους ή τις πιο εξόφθαλμες διεφθαρμένες διαθέσεις τους, δεν θ’ αναγνωρίσουν ποτέ τα σφάλματά τους, ενώ θα πάνε κι ένα βήμα παραπέρα και θα δοκιμάσουν κάθε μέσο για να συνεχίσουν τις πράξεις τους στα κρυφά. Κρίνοντας από τις διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν οι αντίχριστοι, πώς είναι ο χαρακτήρας τους; Δεν έχουν συνείδηση, δεν ξέρουν να εξετάζουν τον εαυτό τους και αποκαλύπτουν φαυλότητα, κακεντρέχεια, επιθέσεις και αντεκδίκηση. Σκαρφίζονται ψέματα για να συγκαλύψουν τα γεγονότα, ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους· επινοούν πλεκτάνες για να παγιδεύσουν τους άλλους, αποκρύπτοντας τα πραγματικά γεγονότα από τους αδελφούς και τις αδελφές· και υπερασπίζονται και δικαιολογούν τον εαυτό τους σθεναρά, διαδίδοντας παντού τα επιχειρήματά τους. Αυτή είναι η διαιώνιση της φαύλης διάθεσής τους. Όχι μόνο δεν έχουν την επίγνωση της συνείδησης και αδυνατούν να εξετάσουν τον εαυτό τους, να κάνουν αυτοκριτική και να φτάσουν στην αυτογνωσία, αλλά κάνουν κι ένα βήμα παραπέρα και συνεχίζουν ν’ αποκαλύπτουν τη φαύλη διάθεσή τους: Διαμαρτύρονται ενάντια στον οίκο του Θεού, διαμαρτύρονται ενάντια στους αδελφούς και τις αδελφές και τους πηγαίνουν κόντρα και —το πιο σοβαρό από όλα— εναντιώνονται στον Θεό. Μετά από κάποιο διάστημα, όταν ηρεμήσουν τα πράγματα, άραγε θα μετανοήσουν και θα εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους; Παρόλο που το περιστατικό έχει λήξει, έχουν αποκαλυφθεί τα πραγματικά γεγονότα, είναι ευρέως γνωστό ότι η ευθύνη είναι δική τους και θα πρέπει να την αναλάβουν, άραγε μπορούν να το παραδεχθούν; Μπορούν να νιώσουν μεταμέλεια και αίσθημα χρέους; (Όχι.) Εμμένουν στην εναντίωσή τους και σκέφτονται: «Όπως και να ’χει, ποτέ δεν έκανα λάθος, αλλά ακόμα κι αν έκανα, οι προθέσεις μου ήταν καλές. Ακόμα κι αν έκανα λάθος, δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθώ μόνο εγώ γι’ αυτό. Γιατί δεν κατηγορείτε τους άλλους; Γιατί με στοχοποιείτε; Πού έκανα λάθος; Δεν έκανα σκοπίμως κάτι λάθος. Όλοι σας έχετε κάνει λάθη. Γιατί, λοιπόν, δεν λογοδοτείτε; Επιπλέον, ποιος είναι αλάνθαστος στη ζωή του;» Έχουν μετανοήσει; Νιώθουν υπόχρεοι; Ούτε υπόχρεοι νιώθουν ούτε έχουν μετανοήσει. Κάποιοι, μάλιστα, λένε: «Πλήρωσα πολύ μεγάλο τίμημα. Γιατί δεν το παρατήρησε κανείς σας; Γιατί δεν μ’ έχει επαινέσει κανείς; Γιατί δεν έχω ανταμειφθεί; Όταν συμβαίνει κάτι, πάντα εμένα κατηγορείτε και κατακρίνετε. Μήπως απλώς ψάχνετε κάποιο μοχλό πίεσης για να τον χρησιμοποιήσετε εναντίον μου;» Αυτή είναι η νοοτροπία τους και η κατάστασή τους. Είναι σαφές ότι πρόκειται για φαύλη διάθεση· είναι πεισματικά αμετανόητοι, αρνούνται να παραδεχτούν τα γεγονότα όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτά και επιμένουν να εναντιώνονται. Παρόλο που μπορεί να μην αναθεματίζουν κανέναν ανοιχτά, μέσα τους ίσως το έχουν κάνει αμέτρητες φορές· καταριούνται τους επικεφαλής που είναι τυφλοί, καταριούνται τους αδελφούς και τις αδελφές που δεν είναι καλοί άνθρωποι και που τους καλόπιαναν όταν είχαν θέση, αλλά τώρα που έχασαν τη θέση τους δεν τους δίνουν σημασία, δεν συναναστρέφονται μαζί τους, δεν τους χαμογελούν καν. Μέσα τους, αναθεματίζουν ακόμη και τον Θεό και Τον κρίνουν, λέγοντας ότι δεν είναι δίκαιος. Από την αρχή έως το τέλος, η διάθεση που αποκαλύπτουν είναι φαύλη, χωρίς την παραμικρή επενέργεια της συνείδησης και χωρίς ίχνος μεταμέλειας ή μετάνοιας. Ασφαλώς δεν έχουν καμία πρόθεση να μεταστραφούν, ν’ αναζητήσουν τις αλήθεια-αρχές, να προσέλθουν ενώπιον του Θεού για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους, να μετανοήσουν και να υποταχθούν στις ενορχηστρώσεις και τις ρυθμίσεις του Θεού. Αντιθέτως, επιχειρηματολογούν, εναντιώνονται και παραπονιούνται διαρκώς. Τόσο οι αντίχριστοι όσο και οι άνθρωποι που είναι ικανοί να μετανοήσουν αποκαλύπτουν τις ίδιες διεφθαρμένες διαθέσεις. Δεν υπάρχει, όμως, διαφορά στη φύση αυτών των αποκαλύψεων; Από τους ανθρώπους που ανήκουν σ’ αυτές τις δύο κατηγορίες, ποιοι έχουν τη διάθεση ενός αντίχριστου και ποιοι έχουν την ουσία ενός αντίχριστου; (Εκείνοι που δεν μετανοούν έχουν την ουσία ενός αντίχριστου.) Ποιοι είναι ικανοί να μετανοήσουν; Οι διεφθαρμένοι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση ενός αντίχριστου, αλλά δεν είναι αντίχριστοι. Όσοι έχουν την ουσία ενός αντίχριστου είναι αντίχριστοι, ενώ όσοι έχουν τη διάθεση ενός αντίχριστου είναι συνηθισμένοι διεφθαρμένοι άνθρωποι. Από τις δύο αυτές κατηγορίες, ποια αποτελείται από κακούς ανθρώπους; (Εκείνη που περιλαμβάνει ανθρώπους με ουσία ενός αντίχριστου.) Είστε σε θέση να το διακρίνετε αυτό, έτσι δεν είναι; Εξαρτάται από το ποιοι άνθρωποι δεν δείχνουν ίχνος τύψεων συνείδησης, επιμένουν να επιχειρηματολογούν χωρίς να μεταστρέφονται ή να κάνουν αυτοκριτική, κρίνουν αδίστακτα και διαδίδουν τα επιχειρήματά τους όταν κάνουν κάτι λάθος και αντιμετωπίζουν συνέπειες όπως το κλάδεμα, η αντικατάσταση ή η πειθαρχία και ούτω καθεξής. Άραγε, αν δεν υπήρχε κανείς να τους συγκρατήσει, θα σταματούσαν να ενεργούν έτσι; Όχι. Η καρδιά τους θα ξεχείλιζε από αρνητικότητα και εναντίωση και θα έλεγαν: «Εφόσον οι άλλοι μου φέρονται άδικα και ο θεός δεν μου δείχνει χάρη ούτε ενεργεί εκ μέρους μου, στο εξής απλώς θ’ ακολουθώ τις τυπικές διαδικασίες όταν κάνω το καθήκον μου. Ακόμη και αν κάνω καλά το καθήκον μου, δεν θα λάβω ανταμοιβές, κανείς δεν θα μ’ επαινέσει και θα κλαδευτώ και πάλι, οπότε απλώς θα το κάνω επιπόλαια. Μη σκεφτείτε καν να μου ζητήσετε να χειριστώ ζητήματα σύμφωνα με τις αρχές ή να συζητήσω και να συνεργαστώ με άλλους στο έργο μου ή ν’ αναζητήσω την αλήθεια! Θα παραμείνω αδιάφορος· ούτε υπεροπτικός ούτε ταπεινός. Αν μου ζητήσετε να κάνω κάτι, θα το κάνω. Αν δεν μου ζητήσετε να κάνω κάτι, απλώς θα φύγω. Κάντε ό,τι θέλετε· εγώ θα είμαι όπως είμαι. Μην απαιτείτε πάρα πολλά από μένα· αν έχετε μεγάλες απαιτήσεις, θα τις αγνοήσω». Δεν είναι αυτό η διαιώνιση μιας φαύλης διάθεσης; Είναι δυνατόν να μετανοήσουν αυτοί οι άνθρωποι; (Όχι.) Αυτή είναι μια εκδήλωση όσων έχουν την ουσία ενός αντίχριστου. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ένας αντίχριστος αποκαλύπτει μια μοχθηρή διάθεση: Και πάλι δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική, αφού δεν έχει συνείδηση. Όποια διεφθαρμένη διάθεση κι αν αποκαλύπτει και όποιες προθέσεις, επιθυμίες και φιλοδοξίες κι αν έχει όταν του συμβαίνει κάτι, ποτέ δεν τον συγκρατεί η συνείδησή του. Επομένως, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή και οι συνθήκες είναι ευνοϊκές γι’ αυτόν, κάνει ό,τι θέλει. Ανεξάρτητα από την έκβαση των πράξεών του, δεν μεταστρέφεται· παραμένει προσκολλημένος στις απόψεις του, διατηρεί τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες και τις προθέσεις του, καθώς και τα μέσα και τις μεθόδους με τα οποία ενεργούσε πάντα, χωρίς να κατηγορεί τον εαυτό του. Γιατί δεν κατηγορεί τον εαυτό του; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν συνείδηση, δεν έχουν αίσθημα τιμής και δεν νιώθουν ντροπή. Σε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση τους δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να συγκρατήσει τις διεφθαρμένες διαθέσεις τους και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορούν να χρησιμοποιήσουν για ν’ αξιολογήσουν κατά πόσο οι διεφθαρμένες διαθέσεις που αποκαλύπτουν είναι σωστές ή λανθασμένες. Επομένως, όταν αυτοί οι άνθρωποι αποκαλύπτουν μια μοχθηρή διάθεση, ανεξάρτητα από το πώς τη βλέπουν οι άλλοι ή ποια μπορεί να είναι η διαδικασία και η έκβαση, από την αρχή έως το τέλος δεν κατηγορούν τον εαυτό τους, δεν νιώθουν θλίψη, μεταμέλεια και αίσθημα χρέους, και σίγουρα δεν μεταστρέφονται βαθιά μέσα τους. Έτσι είναι οι αντίχριστοι. Κρίνοντας από αυτά τα δύο παραδείγματα, ποιο είναι το πιο εμφανές χαρακτηριστικό των αντίχριστων; (Η έλλειψη συνείδησης και λογικής.) Σε τι είδους εκδήλωση οδηγεί αυτή η έλλειψη συνείδησης και λογικής; Ποιο είναι το αποτέλεσμα των διαθέσεων που αποκαλύπτουν; (Δεν μπορούν να κάνουν αυτοκριτική και να μετανοήσουν.) Άραγε, μπορούν να κάνουν πράξη την αλήθεια όσοι δεν μπορούν να κάνουν αυτοκριτική και να μετανοήσουν; Ποτέ!

Ένα άτομο που έχει μόνο διάθεση αντίχριστου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, επί της ουσίας, αντίχριστος. Μόνο όσοι έχουν φύση-ουσία αντίχριστων είναι πραγματικοί αντίχριστοι. Οπωσδήποτε υπάρχουν διαφορές στην ανθρώπινη φύση αυτών των δύο και, υπό την καθοδήγηση διαφορετικών ειδών ανθρώπινης φύσης, οι στάσεις που τηρούν αυτοί οι άνθρωποι απέναντι στην αλήθεια, αντίστοιχα, δεν είναι ίδιες. Και όταν οι στάσεις που τηρούν οι άνθρωποι απέναντι στην αλήθεια δεν είναι ίδιες, οι δρόμοι που επιλέγουν είναι διαφορετικοί. Και όταν οι δρόμοι που επιλέγουν οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, οι αρχές και οι συνέπειες των πράξεών τους έχουν, επίσης, τις διαφορές τους. Επειδή ένας άνθρωπος με μόνο διάθεση αντίχριστου έχει συνείδηση που εργάζεται, έχει λογική και αίσθημα τιμής και, τηρουμένων των αναλογιών, αγαπά την αλήθεια, όταν αποκαλύπτει τη διεφθαρμένη του διάθεση, στην καρδιά του υπάρχει αποδοκιμασία γι’ αυτήν. Σε τέτοιες στιγμές, μπορεί να κάνει αυτοκριτική, να αποκτήσει αυτογνωσία και να παραδεχτεί τη διεφθαρμένη του διάθεση και την αποκάλυψη της διαφθοράς του, γεγονός που του δίνει τη δυνατότητα να επαναστατήσει ενάντια στη σάρκα και τη διεφθαρμένη διάθεσή του και να καταφέρει να κάνει πράξη την αλήθεια και να υποταχθεί στον Θεό. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει με έναν αντίχριστο. Καθώς αυτός δεν έχει συνείδηση που εργάζεται ή συνειδητή επίγνωση ούτε, βέβαια, αίσθημα τιμής, όταν αποκαλύπτει τη διεφθαρμένη του διάθεση, δεν μετρά σύμφωνα με τα λόγια του Θεού αν αυτό που αποκαλύπτει είναι σωστό ή λάθος, αν η διάθεσή του είναι διεφθαρμένη ή η ανθρώπινη φύση του κανονική ή αν συμφωνεί με την αλήθεια. Δεν αναλογίζεται ποτέ αυτά τα πράγματα. Έτσι, πώς συμπεριφέρεται; Υποστηρίζει σταθερά ότι η διεφθαρμένη διάθεση που αποκαλύπτει και ο δρόμος που επιλέγει είναι τα σωστά. Νομίζει πως ό,τι κάνει είναι σωστό, πως ό,τι λέει είναι σωστό· είναι αποφασισμένος να διατηρήσει τις δικές του απόψεις. Και έτσι, όσο μεγάλο λάθος και αν κάνει, όσο σοβαρή και αν είναι η διεφθαρμένη διάθεση που αποκαλύπτει, δεν θα αναγνωρίσει τη σοβαρότητα του θέματος και σίγουρα δεν θα κατανοήσει τη διεφθαρμένη διάθεση που έχει αποκαλύψει. Ούτε, φυσικά, θα παραμερίσει τις επιθυμίες του ή θα επαναστατήσει ενάντια στη φιλοδοξία και τη διεφθαρμένη διάθεσή του ώστε να διαλέξει ένα μονοπάτι όπως αυτό της υποταγής στον Θεό και την αλήθεια. Μπορεί κανείς να δει από αυτά τα δύο διαφορετικά αποτελέσματα ότι, αν ένα άτομο με διάθεση αντίχριστου αγαπάει την αλήθεια στην καρδιά του, τότε έχει την ευκαιρία να την κατανοήσει και να την κάνει πράξη, καθώς και να επιτύχει τη σωτηρία, ενώ το άτομο που έχει ουσία αντίχριστου δεν μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια ή να την κάνει πράξη, αλλά και ούτε να επιτύχει τη σωτηρία. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των δύο.