Παράρτημα: Η ιστορία του Νταμίνγκ και του Σιαομίνγκ

Πριν περάσουμε στο κύριο θέμα της συναναστροφής μας, ας ξεκινήσουμε με μια ιστορία. Τι όφελος έχουν οι ιστορίες; (Τις θυμόμαστε εύκολα.) Έως τώρα, πόσες ιστορίες έχω πει που είναι εύκολο να τις θυμάστε; (Την ιστορία του Νταμπάο και του Σιαομπάο.) Την προηγούμενη φορά είπα την «ιστορία του Νταμπάο και του Σιαομπάο». (Έχω πει, επίσης, «Το κυνήγι των ποντικών» και την ιστορία των γυναικών επικεφαλής.) Έχω πει ήδη αρκετές ιστορίες. Γιατί αφηγούμαι ιστορίες; Στην πραγματικότητα, ο στόχος είναι να στραφώ σε μια πιο χαλαρή, ευκολονόητη μορφή συναναστροφής επάνω σε κάποιες αλήθειες που πρέπει να καταλάβουν οι άνθρωποι. Αν καταλάβετε τις αλήθειες από τις ιστορίες που λέω, κι αυτές οι αλήθειες βοηθήσουν σε διάφορες πτυχές της εισόδου σας στην καθημερινή ζωή, τότε δεν θα τις έχω πει μάταια. Δείχνει ότι καταλαβαίνετε πραγματικά τις αλήθειες που περιλαμβάνουν οι ιστορίες, ότι καταλαβαίνετε την πρακτική πλευρά αυτών των αληθειών, αντί να τις ακούτε απλώς ως ιστορίες. Την τελευταία φορά, είπα την ιστορία του Νταμπάο και του Σιαομπάο. Σήμερα, θα πω την ιστορία του Νταμίνγκ και του Σιαομίνγκ. Όσο θα ακούτε, σκεφτείτε τι πραγματικά προσπαθεί να σας κάνει να καταλάβετε αυτή η ιστορία και με ποια πτυχή της αλήθειας σχετίζεται.

Ο Νταμίνγκ και ο Σιαομίνγκ είναι πατέρας και γιος. Πριν λίγο καιρό, ο Νταμίνγκ και ο γιος του, ο Σιαομίνγκ, αποδέχθηκαν το νέο έργο του Θεού. Είναι καλό αυτό; (Ναι.) Καλό είναι. Ο Σιαομίνγκ είναι μικρός και δεν ξέρει ακόμη να διαβάσει καλά, οπότε ο Νταμίνγκ τού διαβάζει καθημερινά τα λόγια του Θεού και εξηγεί υπομονετικά τις λέξεις που δεν καταλαβαίνει. Μετά από ένα διάστημα, ο Σιαομίνγκ καταφέρνει να κατανοήσει αρκετά δόγματα για το πώς να συμπεριφέρεται κανείς ως άτομο, καθώς και κάποιο λεξιλόγιο που δεν είχε ξανακούσει ποτέ πριν αρχίσει να πιστεύει στον Θεό, όπως η υποταγή, η πίστη, η ειλικρίνεια, η δολιότητα, και ούτω καθεξής. Ο Νταμίνγκ είναι πολύ ευχαριστημένος με την πρόοδο που βλέπει στον γιο του. Ωστόσο, πρόσφατα παρατήρησε ότι όσο κι αν διαβάζει τα λόγια του Θεού στον Σιαομίνγκ, δεν υπάρχει μεγάλη πρόοδος στη συμπεριφορά του ούτε στην ομιλία του. Ο Νταμίνγκ αρχίζει να ανησυχεί και δημιουργείται ένα βάρος μέσα του, ενώ σκέφτεται: «Πώς θα καταφέρω, διαβάζοντας στον γιο μου τα λόγια του Θεού, να τον κάνω να κατανοήσει κάποια αλήθεια, να δείξει κάποια αλλαγή, ώστε να τον εγκρίνουν οι άλλοι, να τον επικροτούν και να τον παινεύουν λέγοντας ότι είναι καλό παιδί; Και τότε, λόγω των επιδόσεων του Σιαομίνγκ, θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν ότι η πίστη στον Θεό είναι κάτι καλό, και μέσω των αλλαγών του γιου μου, το ευαγγέλιο θα μπορούσε να διαδοθεί σε άλλους ανθρώπους. Πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό!» Μετά από τέτοιο βάρος που έχει δημιουργήσει μέσα του, ο Νταμίνγκ συλλογίζεται συνεχώς: «Πώς μπορώ να διαπαιδαγωγήσω σωστά τον Σιαομίνγκ, ώστε να καταλάβει περισσότερα για τη συμπεριφορά του κι έτσι να συμπεριφέρεται καλύτερα και να εναρμονίζεται με τις προθέσεις του Θεού; Στο τέλος, όταν γίνει καλό παιδί κι όλοι τον επαινούν, όλη αυτή η δόξα θα μπορούσε να δοθεί στον Θεό. Πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό! Όταν συμβεί αυτό, θα φύγει αυτό το βάρος που έχω στην καρδιά μου». Είναι λογικό το βάρος που νιώθει ο Νταμίνγκ; Μπορεί να θεωρηθεί ότι εκτελεί ένα καθήκον που του αναλογεί; (Ναι.) Από αυτήν την άποψη, η αφετηρία του είναι σωστή. Θεωρείται εύλογο και κατάλληλο καθήκον. Το μονοπάτι που διάλεξε ο Νταμίνγκ για τον Ζιαομίνγκ είναι σωστό ή λάθος; Είναι καλό ή κακό; Ας δούμε στη συνέχεια. Ο Νταμίνγκ προσεύχεται συχνά στον Θεό και Τον εκλιπαρεί γι’ αυτό, ώσπου τελικά μια μέρα έχει μια «έμπνευση». Τι «έμπνευση»; Την υποτιθέμενη «έμπνευση» σε εισαγωγικά. Αφού αυτή η «έμπνευση» είναι σε εισαγωγικά, σε τι είδους μονοπάτι μπορεί να αναφέρεται ο Νταμίνγκ; Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συμβεί στη συνέχεια της ιστορίας; Δεν είναι πολύ σαφές, έτσι δεν είναι; Είναι μάλλον άγνωστο.

Μια μέρα, αφού διάβασε τα λόγια του Θεού στον γιο του, ο Νταμίνγκ ρωτά τον Σιαομίνγκ πολύ σοβαρά αν η πίστη στον Θεό είναι καλό πράγμα. Ο Σιαομίνγκ απαντά με σοβαρό ύφος: «Η πίστη στον Θεό είναι καλό πράγμα. Οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Θεό δεν φοβερίζουν τους άλλους, δεν πέφτουν σε συμφορές, μπορούν να πάνε στον παράδεισο και δεν θα σταλούν στην κόλαση μετά τον θάνατό τους». Έχει δίκιο ο Σιαομίνγκ; Με βάση το νεαρό της ηλικίας του, και μόνο που μπορεί να δώσει αυτήν την απάντηση είναι καλό. Η κατανόησή του για την πίστη στον Θεό είναι πολύ απλοϊκή, στοιχειώδης και εξαιρετικά επιφανειακή, αλλά για τα δεδομένα του είναι ήδη βαθυστόχαστη. Όταν το άκουσε αυτό ο Νταμίνγκ, χάρηκε, ένιωσε ανακουφισμένος και είπε: «Μπράβο, Σιαομίνγκ. Έχεις κάνει πρόοδο. Φαίνεται ότι η πίστη σου στον Θεό έχει κάποια βάση. Ο μπαμπάς είναι πολύ ευχαριστημένος και ανακουφισμένος. Όμως, είναι πραγματικά τόσο απλό πράγμα η πίστη στον Θεό;» Ο Σιαομίνγκ συλλογίζεται για λίγο και λέει: «Αυτά δεν λένε τα λόγια του Θεού; Τι άλλο υπάρχει;» Ο Νταμίνγκ απαντά αμέσως: «Δεν είναι μόνο αυτές οι απαιτήσεις του Θεού. Παρόλο που πιστεύεις στον Θεό για πολύ καιρό, όταν μας επισκέπτονται αδελφοί και αδελφές, δεν ξέρεις καν πώς να τους χαιρετήσεις. Από δω και μπρος, όταν συναντάς ηλικιωμένους ανθρώπους, να τους αποκαλείς “παππού” και “γιαγιά”, κι όταν συναντάς νεότερους ενήλικες, να τους αποκαλείς “θείο”, “θεία” ή “μεγαλύτερο αδελφό” και “μεγαλύτερη αδελφή”. Έτσι, θα γίνεις ένα παιδί που θα το αγαπούν όλοι, κι ο Θεός αγαπά μόνο τα παιδιά που τα αγαπούν όλοι. Από δω και μπρος, να με ακούς και να κάνεις αυτό που λέω. Όταν σου λέω να αποκαλείς κάποιον κάτι, θα το κάνεις». Ο Σιαομίνγκ παίρνει στα σοβαρά τα λόγια του πατέρα του, αφού όσα λέει ο μπαμπάς του τα θεωρεί σωστά. Στην παιδική του καρδιά, πιστεύει ότι ο μπαμπάς του είναι μεγαλύτερος, έχει διαβάσει περισσότερα λόγια του Θεού και ξέρει περισσότερα από εκείνον. Επιπλέον, ο μπαμπάς του θέλει το καλό του και σίγουρα δεν πρόκειται να τον παρασύρει σε λάθος δρόμο. Οπότε, ό,τι λέει ο μπαμπάς του πρέπει να είναι σωστό. Ο Σιαομίνγκ δεν καταλαβαίνει τι είναι η αλήθεια και τι είναι δόγμα, αλλά τουλάχιστον ξέρει το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος. Αφού του μίλησε ο μπαμπάς του, ο Σιαομίνγκ ανέλαβε κι αυτός ένα μικρό βάρος γι’ αυτό το ζήτημα. Στο εξής, όποτε βγαίνει έξω με τον μπαμπά του και συναντούν κάποια αδελφή, αν ο μπαμπάς του του πει να την αποκαλέσει «θεία», εκείνος λέει «Γεια σου, θεία» και αν του πει να αποκαλέσει έναν αδελφό ως «θείο», εκείνος λέει «Γεια σου, θείε». Όλοι επαινούν τον Σιαομίνγκ ως ένα καλό κι ευγενικό παιδί, κι επιδοκιμάζουν τον Νταμίνγκ για τη σωστή ανατροφή που του έδωσε ως γονιός. Ο Σιαομίνγκ είναι πολύ ευχαριστημένος και σκέφτεται: «Η συμβουλή του μπαμπά είναι καλή. Με συμπαθεί καθένας που συναντώ». Ο Σιαομίνγκ νιώθει χαρά μέσα του και είναι πάρα πολύ περήφανος, καθώς θεωρεί πολύ καλό και σωστό τον τρόπο που τον καθοδηγεί ο μπαμπάς του.

Μια μέρα, μόλις ο Σιαομίνγκ επιστρέφει από το σχολείο στο σπίτι, τρέχει στον πατέρα του και του λέει: «Μπαμπά, μάντεψε τι έγινε! Ο γέρο-Ζανγκ από δίπλα έπιασε ένα πολύ μεγάλο—» Προτού προλάβει να τελειώσει τη φράση του, ο Νταμίνγκ τον διέκοψε: «Ο “γέρο-Ζανγκ”; Πώς μπόρεσες να το πεις αυτό, Σιαομίνγκ; Είσαι ή δεν είσαι πια πιστός; Πώς μπορείς να τον αποκαλείς “γέρο-Ζανγκ”; Ξέχασες αυτό που σου είπα. Δεν έχεις πραγματικά πίστη στον Θεό, δεν είσαι πραγματικός πιστός. Κοίτα, εγώ το θυμάμαι. Μπορώ να σε βοηθήσω και να σου το υπενθυμίσω. Πρέπει να τον λες “παππού Ζανγκ”. Το κατάλαβες;» Ο Σιαομίνγκ το σκέφτεται λίγο: «Δεν έχω πρόβλημα να τον πω παππού Ζανγκ». Συνεχίζει: «Που λες, ο παππούς Ζανγκ από δίπλα έπιασε ένα ψάρι τόσο μεγάλο! Η γριά Ζανγκ ενθουσιάστηκε!» «Το ξέχασες πάλι;» λέει ο Νταμίνγκ. «Πάλι δεν καταλαβαίνεις, αγόρι μου. Μόλις σου είπα ότι θα πρέπει να τον λες “παππού Ζανγκ”. Άρα, πώς πρέπει να λες τη γυναίκα του, που είναι της ίδιας γενιάς; Θα πρέπει να τη λες “γιαγιά Ζανγκ”. Να το θυμάσαι αυτό. Μην ξαναπείς ποτέ “γέρο-Ζανγκ” ή “γριά Ζανγκ”, διαφορετικά θα γελάει ο κόσμος μαζί μας. Δεν θα μας ντρόπιαζε κάτι τέτοιο ως πιστούς; Θα έλεγαν ότι είμαστε αγενείς και απρεπείς, όχι όπως οι πιστοί. Αυτό δεν δοξάζει τον Θεό». Ο Σιαομίνγκ στην αρχή ερχόταν με ενθουσιασμό να πει στον μπαμπά του για το μεγάλο ψάρι που έπιασε ο γέρο-Ζανγκ, αλλά μόλις τον διόρθωσε ο μπαμπάς του, έχασε το ενδιαφέρον του και δεν ήθελε πια να συζητήσει γι’ αυτό. Γύρισε απ’ την άλλη, έβαλε στην πλάτη την τσάντα του, και μουρμούρισε καθώς απομακρυνόταν: «Νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, με όλα αυτά που μου λες για τον παππού Ζανγκ και τη γιαγιά Ζανγκ. Τι σχέση έχει αυτό με εμάς; Λες και μόνο εσύ είσαι πνευματικός!» Ο Νταμίνγκ απάντησε: «Ε, λοιπόν, είναι γεγονός ότι είμαι πνευματικός! Για τους περισσότερους ανθρώπους, όσων χρόνων κι αν είναι, μπορώ να αναγνωρίσω τη θέση τους στην ιεραρχία μόνο από την ηλικία τους, και ξέρω πώς να τους απευθύνομαι. Τους ηλικιωμένους τους λέω “θείο” και “θεία”. Εσύ γιατί δεν μπορείς να πεις σωστά ούτε έναν τίτλο; Ως πιστοί, δεν γίνεται να το ξεχνάμε αυτό. Δεν μπορούμε να μπερδεύουμε τους όρους που έχουν σχέση με τις γενιές». Μετά από αυτό το κατσάδιασμα, ο Σιαομίνγκ δεν νιώθει πολύ καλά μέσα του, αλλά κατά βάθος εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο μπαμπάς του έχει δίκιο. Ό,τι κάνει ο μπαμπάς του είναι σωστό και, όσο κι αν δεν το θέλει, παραδέχεται ότι έχει άδικο. Από εκείνη τη στιγμή, όποτε βλέπει τον γέρο-Ζανγκ ή τη γριά Ζανγκ, τους αποκαλεί «παππού Ζανγκ» και «γιαγιά Ζανγκ». Ο Σιαομίνγκ παίρνει στα σοβαρά οτιδήποτε του μαθαίνει και του εμφυσά ο μπαμπάς του. Είναι καλό ή κακό αυτό; Μέχρι στιγμής, φαίνεται καλό, έτσι δεν είναι;

Μια μέρα, ο Σιαομίνγκ και ο μπαμπάς του πηγαίνουν για έναν περίπατο και βλέπουν μια μεγάλης ηλικίας γουρούνα να καθοδηγεί τα μικρά γουρουνάκια της. Η γουρούνα και τα γουρουνάκια έχουν πολύ στενή σχέση. Ο Σιαομίνγκ θεωρεί καλά όλα τα δημιουργήματα του Θεού, είτε πρόκειται για γουρούνια είτε για σκύλους. Όλα έχουν μητρικά ένστικτα και πρέπει να τα σεβόμαστε. Αυτήν τη φορά, ο Σιαομίνγκ δεν μιλά με αγένεια και δεν την αποκαλεί απερίσκεπτα «γριά γουρούνα». Από φόβο μην κάνει λάθος και θυμώσει ο μπαμπάς του, ρωτάει ήρεμα: «Μπαμπά, πόσων χρονών είναι αυτή η γουρούνα; Γέννησε τόσα γουρουνάκια. Πώς πρέπει να την αποκαλώ;» Ο Νταμίνγκ συλλογίζεται για λίγο: «Πώς να την αποκαλούμε; Δύσκολη ερώτηση». Βλέποντας ότι ο μπαμπάς του βυθίστηκε στη σκέψη και δεν μπορούσε να βρει μια απάντηση, ο Σιαομίνγκ παραπονέθηκε: «Δεν έχεις διαβάσει πολλά λόγια του Θεού; Είσαι και μεγαλύτερος από μένα. Πώς γίνεται να μην το ξέρεις ούτε καν αυτό;» Αφού τον προκάλεσε ο Σιαομίνγκ, ο Νταμίνγκ αγχώθηκε λίγο κι απάντησε: «Τι θα έλεγες να την αποκαλούμε “γιαγιά”;» Πριν φωνάξει ο Σιαομίνγκ τη γουρούνα, ο Νταμίνγκ το ξανασκέφτεται και λέει: «Δεν μπορούμε να την αποκαλούμε “γιαγιά”. Αυτό θα σήμαινε ότι είναι ίδια γενιά με τη γιαγιά σου από την πλευρά της μαμάς σου, έτσι δεν είναι; Ακόμα χειρότερο θα ήταν να την πούμε “γιαγιούλα γουρούνα”. Αυτό θα σήμαινε ότι είναι στην ίδια γενιά με τη μητέρα μου. Αφού έχει γεννήσει τόσα γουρουνάκια, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ταυτότητα ή την ιδιότητά της, και δεν μπορούμε να κάνουμε λάθος με τη γενιά της. Πρέπει να την πούμε “θεία γουρούνα”». Μόλις το άκουσε αυτό, ο Σιαομίνγκ υποκλίθηκε με σεβασμό στη γουρούνα και φώναξε: «Χαίρετε, θεία γουρούνα». Η γουρούνα ξαφνιάστηκε και, τρομαγμένη, το έβαλε στα πόδια μαζί με όλα τα γουρουνάκια. Μόλις το είδε αυτό ο Σιαομίνγκ αναρωτήθηκε μήπως της απευθύνθηκε με τον λάθος τίτλο. Ο Νταμίνγκ είπε: «Η γουρούνα μάλλον αντέδρασε έτσι από χαρά κι ενθουσιασμό. Στο εξής, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις, ό,τι κι αν λένε και ό,τι κι αν κάνουν οι άλλοι, εμείς θα πρέπει να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Να είμαστε ευγενικοί και να ακολουθούμε τους κοινωνικούς κανόνες. Ακόμη και τα γουρούνια θα ευχαριστιούνται όταν θα το βλέπουν αυτό». Από αυτό το περιστατικό, ο Σιαομίνγκ έμαθε κάτι καινούριο. Τι έμαθε; Λέει: «Ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα. Εφόσον όλα τα όντα σέβονται το ένα το άλλο, είναι ευγενικά, κατανοούν την ιεραρχία και σέβονται τους ηλικιωμένους κι αγαπούν τους νέους, τότε όλα τα όντα μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά». Ο Σιαομίνγκ κατανοεί πλέον αυτό το δόγμα. Μόλις το άκουσε αυτό ο μπαμπάς του, τον επαίνεσε και του είπε πως είναι ένα αγοράκι πρόθυμο να μάθει. Από εκείνη τη στιγμή, ο Σιαομίνγκ έγινε ακόμη πιο πολιτισμένος και ευγενικός. Όπου κι αν πήγαινε, συμπεριφερόταν κόσμια και ξεχώριζε από το πλήθος. Δεν είναι «καλό παιδί»; Είναι «καλό παιδί» σε εισαγωγικά. Κι εδώ τελειώνει η ιστορία.

Πώς σας φαίνεται αυτή η ιστορία; Δεν είναι πολύ διασκεδαστική; Πώς προέκυψε αυτή η ιστορία; Προέκυψε από την ομιλία, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις σκέψεις και τις απόψεις των ανθρώπων στην πραγματική ζωή· όλα αυτά συμπυκνώθηκαν σε αυτήν τη σύντομη ιστορία. Και πού αναφέρεται αυτή η ιστορία; Τι προβλήματα βλέπετε στον Νταμίνγκ με βάση την ιστορία; Στον Σιαομίνγκ; Ποια είναι η ουσία των προβλημάτων του Νταμίνγκ; Κατ’ αρχάς, σκεφτείτε: Σε όλα αυτά που συνόψιζε κι έκανε πράξη ο Νταμίνγκ, υπάρχει άραγε τίποτα που συνάδει με την αλήθεια; (Όχι.) Τι έκανε πράξη, λοιπόν; (Αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες.) Από πού προέρχονται αυτές οι αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες; (Από την παραδοσιακή κουλτούρα.) Η ρίζα τους είναι η παραδοσιακή κουλτούρα. Οι αντιλήψεις και οι φαντασιοκοπίες του ήταν τα προϊόντα της επιρροής, της διαμόρφωσης και της διαπαιδαγώγησης της παραδοσιακής κουλτούρας. Πήρε εκείνα που πίστευε ότι ήταν τα καλύτερα, τα πιο θετικά στοιχεία, η πεμπτουσία της παραδοσιακής κουλτούρας, τα αναδιαμόρφωσε, και τα μετέτρεψε σε κάτι που ο ίδιος πίστευε ότι ήταν η αλήθεια που πρέπει να κάνει πράξη ο γιος του. Αυτή η ιστορία μπορεί να θεωρηθεί σαφής και ευκολονόητη; (Ναι.) Πείτε τι καταλάβατε και τι καταφέρατε να αντιληφθείτε όταν ακούσατε την ιστορία. (Μόλις την άκουσα, θεώρησα ότι το πρόβλημα του Νταμίνγκ ήταν πως δεν προσπάθησε ποτέ να κατανοήσει τα λόγια του Θεού, παρόλο που πίστευε σ’ Αυτόν. Πίστευε στον Θεό με βάση τις ανθρώπινες παραδοσιακές αντιλήψεις, και νόμιζε ότι αν τηρούσε αυτά τα επιφανειακά πρότυπα, θα ικανοποιούσε τον Θεό. Δεν αναζήτησε ούτε αναλογίστηκε από τα λόγια του Θεού τι πραγματικά απαιτεί Αυτός από τους ανθρώπους και πώς θα πρέπει να ζει κανείς σύμφωνα με την κανονική ανθρώπινη φύση.) Σύμφωνα με τι ζούσε ο Νταμίνγκ; (Σύμφωνα με αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες.) Η φράση «ζούσε σύμφωνα με αντιλήψεις και φαντασιοκοπίες» είναι κενή νοήματος. Στην πραγματικότητα, ζούσε με βάση την παραδοσιακή κουλτούρα, κι αντιμετώπιζε την παραδοσιακή κουλτούρα σαν να ήταν η αλήθεια. Ζούσε με βάση την παραδοσιακή κουλτούρα. Τι επιμέρους στοιχεία περιλαμβάνει αυτό; Γιατί ήθελε να απευθύνεται ο Σιαομίνγκ στους ανθρώπους χρησιμοποιώντας συγκεκριμένους τίτλους; (Φαινομενικά, έλεγε ότι ο στόχος ήταν μέσα από αυτές τις καλές πράξεις να δοξάσει τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα ήθελε να ικανοποιήσει τη δική του ματαιοδοξία, να τον επαινούν που μπόρεσε να δώσει καλή ανατροφή στο παιδί του.) Ναι, αυτή ήταν η πρόθεσή του. Η ανατροφή που έδωσε στο παιδί του δεν είχε ως στόχο να το κάνει να καταλάβει τα λόγια του Θεού και την αλήθεια. Είχε ως στόχο το παιδί του να κάνει πράγματα που θα δόξαζαν εκείνον, για να ικανοποιήσει τη δική του ματαιοδοξία. Είναι κι αυτό ένα πρόβλημα. Είναι πρόβλημα όταν κάποιος εστιάζει πάντα μέσα απ’ τη συμπεριφορά του στο να ωραιοποιήσει τον εαυτό του και να του βάλει ένα εξωτερικό περιτύλιγμα; (Ναι.) Αυτό δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα με το μονοπάτι που ακολουθούσε, και αυτό το πρόβλημα είναι το πιο σοβαρό. Τι σκοπό έχει κάποιος που εστιάζει πάντα στο να περάσει εξωτερικό περιτύλιγμα στη συμπεριφορά του; Είναι να κερδίσει τον θαυμασμό των άλλων, να τους κάνει να τον κολακεύουν και να τον επαινούν. Ποια είναι η φύση που έχει αυτό; Είναι η υποκρισία, είναι η προσέγγιση των Φαρισαίων. Όσοι εστιάζουν στη φαινομενικά καλή συμπεριφορά και στο εξωτερικό περιτύλιγμα της συμπεριφοράς τους, και καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για τη συμπεριφορά τους, κατανοούν άραγε την αλήθεια; (Όχι.) Αφού διαβάζουν πολλά από τα λόγια του Θεού και καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια, γιατί δεν κατανοούν την αλήθεια; Δεν κατανοούν ότι ο Θεός διαχειρίζεται και σώζει το ανθρώπινο γένος με στόχο να κατανοήσουν οι άνθρωποι την αλήθεια, να οδηγηθούν στην τελείωση και να αλλάξουν τη διάθεσή τους. Δεν το κατανοούν αυτό. Σκέφτονται: «Όπως κι αν διαβάζω τα λόγια του Θεού, θα συνοψίσω κάποιες φράσεις, πράξεις και συμπεριφορές που είναι ευκολότερο να αποδεχθούν, που εκτιμούν και που επικροτούν οι άνθρωποι, και κατόπιν θα ζω με βάση αυτά τα πράγματα και θα παραμείνω προσκολλημένος σε αυτά στην πραγματική ζωή. Αυτό θα έκανε ένας πραγματικός πιστός».

Έχετε κι εσείς παρόμοια ζητήματα με αυτά του Νταμίνγκ; Πέρα από τις προφανείς πτυχές που μόλις συζητήσαμε, όπως η τήρηση των κοινωνικών κανόνων, η έμφαση στην ιεραρχία, ο σεβασμός στους ηλικιωμένους και η φροντίδα στους μικρότερους, η διατήρηση της τάξης μεταξύ των ηλικιωμένων και των νεότερων, υπάρχουν μήπως άλλες παρόμοιες συμπεριφορές, σκέψεις, απόψεις ή αντιλήψεις; Ξέρετε εσείς πώς να εμβαθύνετε σ’ αυτά τα ζητήματα και πώς να τα αναλύετε; Για παράδειγμα, στην εκκλησία, αν κάποιος είναι μεγαλύτερος σε ηλικία ή πιστεύει στον Θεό για πολλά χρόνια, εσύ θέλεις πάντοτε να του δείχνεις σεβασμό και αναγνώριση. Τον αφήνεις να τελειώσει την κουβέντα του, δεν τον διακόπτεις ακόμη κι αν λέει ασυναρτησίες, ενώ και κάτι λάθος αν κάνει και πρέπει να κλαδευτεί, προσπαθείς να σώσεις την υπόληψή του και αποφεύγεις να τον κατακρίνεις μπροστά στους άλλους, γιατί θεωρείς ότι όσο παράλογες ή φρικτές κι αν είναι οι πράξεις του, όλοι θα πρέπει να τον συγχωρούν και να τον ανέχονται. Επίσης, συχνά μαθαίνεις στους άλλους το εξής: «Πρέπει να δείχνουμε κάποιον σεβασμό και αναγνώριση στους πρεσβύτερους και να μη βλάπτουμε την αξιοπρέπειά τους. Είμαστε νεότεροί τους». Από πού προέρχεται ο όρος «νεότεροι»; (Από την παραδοσιακή κουλτούρα.) Προέρχεται από τον τρόπο σκέψης της παραδοσιακής κουλτούρας. Επιπλέον, έχει διαμορφωθεί στην εκκλησία μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι, όταν συναντούν αδελφούς και αδελφές μεγαλύτερης ηλικίας, τους αποκαλούν εγκάρδια «μεγάλο αδελφό», «μεγάλη αδελφή», «θεία» ή «μεγαλύτερο αδελφό», λες και είναι όλοι μέλη μιας μεγάλης οικογένειας. Δείχνουν επιπλέον σεβασμό σε αυτούς τους πιο ηλικιωμένους ανθρώπους, κι αυτό αφήνει ασυνείδητα στο μυαλό των άλλων μια καλή εντύπωση για τους νεότερους. Αυτά τα στοιχεία της παραδοσιακής κουλτούρας είναι βαθιά ριζωμένα στη σκέψη και στη νοοτροπία του κινεζικού λαού, στον βαθμό που διαδίδονται συνεχώς και διαμορφώνουν την ατμόσφαιρα στη ζωή της εκκλησίας. Οι άνθρωποι, επειδή συχνά τους περιορίζουν και τους ελέγχουν αυτές οι ιδέες, όχι μόνο τις ενστερνίζονται οι ίδιοι κι εργάζονται σκληρά για να ενεργούν και να ασκούνται σε αυτήν την κατεύθυνση, αλλά επιδοκιμάζουν και τους άλλους που κάνουν το ίδιο, καθοδηγώντας τους να ακολουθήσουν. Η παραδοσιακή κουλτούρα δεν είναι η αλήθεια· αυτό είναι βέβαιο. Όμως, είναι αρκετό να γνωρίζουν απλώς οι άνθρωποι ότι δεν είναι η αλήθεια; Το γεγονός ότι δεν είναι η αλήθεια είναι μία πτυχή. Γιατί πρέπει να το αναλύσουμε; Ποια είναι η ρίζα του; Πού εντοπίζεται η ουσία του προβλήματος; Πώς μπορεί κανείς να εγκαταλείψει αυτά τα πράγματα; Η ανάλυση της παραδοσιακής κουλτούρας έχει ως σκοπό να κατανοήσεις βαθιά μέσα σου με εντελώς νέο τρόπο τις θεωρίες, τις σκέψεις και τις απόψεις αυτής της πτυχής. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο εντελώς νέος τρόπος κατανόησης; Κατ’ αρχάς, πρέπει να μάθεις ότι η παραδοσιακή κουλτούρα προέρχεται από τον Σατανά. Και πώς διαποτίζει ο Σατανάς τους ανθρώπους με αυτά τα στοιχεία της παραδοσιακής κουλτούρας; Σε κάθε εποχή, ο Σατανάς χρησιμοποιεί κάποιες διάσημες προσωπικότητες και κάποιους σπουδαίους ανθρώπους για να διαδώσει αυτές τις σκέψεις, αυτά τα υποτιθέμενα αποφθέγματα και θεωρίες. Κατόπιν, σταδιακά, αυτές οι ιδέες συστηματοποιούνται και παγιώνονται, έρχονται όλο και πιο κοντά στις ζωές των ανθρώπων, και τελικά διαδίδονται σε όλους. Λίγο-λίγο, αυτές οι σατανικές σκέψεις, τα αποφθέγματα και οι θεωρίες εμποτίζουν το μυαλό των ανθρώπων. Οι άνθρωποι, αφού διαποτιστούν, πιστεύουν ότι αυτές οι σκέψεις και οι θεωρίες που προέρχονται από τον Σατανά είναι τα πιο θετικά πράγματα που πρέπει να κάνουν πράξη και να ακολουθούν. Στη συνέχεια, ο Σατανάς χρησιμοποιεί αυτά τα πράγματα για να φυλακίσει και να ελέγξει τα μυαλά τους. Η μία γενιά μετά την άλλη διαπαιδαγωγείται, διαμορφώνεται και ελέγχεται κάτω από τέτοιες συνθήκες, μέχρι και σήμερα. Όλες αυτές οι γενιές έχουν πιστέψει ότι η παραδοσιακή κουλτούρα είναι σωστή και καλή. Κανείς δεν αναλύει την προέλευση ή την πηγή αυτών των δήθεν καλών και σωστών πραγμάτων, και σ’ αυτό οφείλεται η σοβαρότητα του προβλήματος. Ακόμη και κάποιοι πιστοί που έχουν διαβάσει τα λόγια του Θεού για πολλά χρόνια, κι αυτοί πιστεύουν ότι αυτά είναι σωστά και θετικά πράγματα, τόσο μάλιστα που θεωρούν ότι αυτά μπορούν να αντικαταστήσουν την αλήθεια, ότι μπορούν να αντικαταστήσουν τα λόγια του Θεού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ορισμένοι σκέφτονται: «Όσα από τα λόγια του Θεού κι αν διαβάζουμε, όταν ζούμε ανάμεσα στους ανθρώπους, οι δήθεν παραδοσιακές ιδέες και τα παραδοσιακά στοιχεία της κουλτούρας, όπως οι Τρεις υπακοές και οι Τέσσερις αρετές, καθώς και έννοιες όπως η αγαθοσύνη, η δικαιοσύνη, η ευπρέπεια, η σοφία και η αξιοπιστία δεν μπορούν να παραμεριστούν. Αυτό συμβαίνει επειδή έχουν περάσει σ’ εμάς από τους προγόνους μας, που ήταν σοφοί. Δεν μπορούμε να πάμε ενάντια στα διδάγματα των προγόνων μας απλώς και μόνο επειδή πιστεύουμε στον Θεό, και δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε να εγκαταλείψουμε τα διδάγματα των προγόνων μας και αυτών των αρχαίων σοφών». Αυτές οι σκέψεις κι αυτή η επίγνωση υπάρχουν στην καρδιά του κάθε ανθρώπου. Ασυνείδητα, όλοι εξακολουθούν να ελέγχονται από αυτά τα στοιχεία της παραδοσιακής κουλτούρας και να είναι δέσμιοί τους. Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί βλέπει ότι είσαι εικοσάχρονος και σε πει «θείο», εσύ νιώθεις ευχαριστημένος και ικανοποιημένος. Αν σε πει απευθείας με το όνομά σου, νιώθεις αμήχανα, θεωρείς το παιδί αγενές και πιστεύεις ότι θα πρέπει να το μαλώσει κάποιος, και αλλάζει η στάση σου. Στην πραγματικότητα, το αν θα σε πει «θείο» ή με το όνομά σου δεν επηρεάζει καθόλου την ακεραιότητά σου. Οπότε, γιατί είσαι δυσαρεστημένος όταν δεν σε λέει «θείο»; Επειδή κυριαρχεί πάνω σου και σε επηρεάζει η παραδοσιακή κουλτούρα. Έχει ριζώσει από πριν στο μυαλό σου κι έχει γίνει το πιο βασικό κριτήριο με το οποίο αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους, τα γεγονότα και τα πράγματα, αλλά και αξιολογείς και κρίνεις τα πάντα. Όταν το κριτήριό σου είναι λανθασμένο, μπορεί άραγε η φύση των πράξεών σου να είναι σωστή; Σε καμία περίπτωση. Αν αξιολογούσες αυτό το ζήτημα με βάση την αλήθεια, πώς θα το διαχειριζόσουν; Θα σε ένοιαζε πώς σε αποκαλούν οι άλλοι; (Όχι.) Εκτός, βέβαια, αν σε προσέβαλλαν ή σε εξευτέλιζαν. Σε αυτήν την περίπτωση, ασφαλώς θα ένιωθες άσχημα. Αυτή είναι μια κανονική έκφραση της ανθρώπινης φύσης. Ωστόσο, αν το κριτήριο αξιολόγησής σου είναι τα λόγια του Θεού, η αλήθεια, ή η κουλτούρα που προέρχεται από τον Θεό, τότε είτε οι άλλοι σε αποκαλέσουν με το όνομά σου είτε σε αποκαλέσουν «θείο» ή «αδελφό», δεν θα έχεις καμία απολύτως αντίδραση. Σε αυτό το ζήτημα, ας ακολουθείς τα έθιμα του τόπου. Για παράδειγμα, στην Κίνα, όταν κάποιος σε αποκαλεί «θείο», νιώθεις ότι δείχνει σεβασμό απέναντί σου. Αν όμως πήγαινες σε μια δυτική χώρα και κάποιος σε έλεγε «θείο», θα ένιωθες περίεργα. Θα προτιμούσες να σε αποκαλέσει με το όνομά σου, καθώς αυτό θα θεωρούσες μορφή σεβασμού. Στην Κίνα, αν κάποιος πολύ νεότερος σε αποκαλέσει με το όνομά σου, θα δυσαρεστηθείς πολύ και θα θεωρήσεις ότι αγνόησε την ιεραρχία. Θα νιώσεις μεγάλη ταπείνωση και θα θυμώσεις ή ακόμη και θα κατακρίνεις αυτό το άτομο. Δεν δείχνει αυτό ότι ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης έχει κάποιο πρόβλημα; Αυτό είναι το πρόβλημα που σκοπεύω να θίξω.

Κάθε χώρα και κάθε εθνότητα έχει τη δική της παραδοσιακή κουλτούρα. Επικρίνουμε όλες τις παραδοσιακές κουλτούρες; Υπάρχει μία κουλτούρα που δεν πρέπει να επικρίνουμε. Μπορείτε να Μου πείτε ποια είναι αυτή η κουλτούρα; Θα σας πω ένα παράδειγμα. Ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ. Ποιος ονόμασε τον Αδάμ; (Ο Θεός.) Άρα, ο Θεός δημιούργησε το ανθρώπινο είδος· όταν αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους, πώς τους απευθύνεται; (Τους αποκαλεί με τα ονόματά τους.) Σωστά. Τους αποκαλεί με τα ονόματά τους. Ο Θεός σού δίνει ένα όνομα, κι αυτό το όνομα έχει νόημα στα μάτια Του· χρησιμεύει ως προσδιορισμός, ως προσφώνηση. Όταν ο Θεός σού δίνει έναν προσδιορισμό, σε αποκαλεί με αυτόν τον προσδιορισμό. Δεν είναι αυτό μια μορφή σεβασμού; (Ναι.) Αυτή είναι η καλύτερη μορφή σεβασμού, ενός σεβασμού που ευθυγραμμίζεται περισσότερο με την αλήθεια και είναι ο πιο θετικός. Αυτό είναι το κριτήριο για το να σέβεται κανείς τους ανθρώπους, και προέρχεται από τον Θεό. Δεν είναι αυτό ένα είδος κουλτούρας; (Ναι, είναι.) Πρέπει να υποστηρίζουμε αυτήν την κουλτούρα; (Ναι.) Αυτό προέρχεται από τον Θεό. Ο Θεός αποκαλεί έναν άνθρωπο απευθείας με το όνομά του. Ο Θεός σού δίνει ένα όνομα, σου δίνει έναν προσδιορισμό, κι έπειτα σε αντιπροσωπεύει και σε αποκαλεί με αυτόν τον προσδιορισμό. Έτσι συμπεριφέρεται στους ανθρώπους ο Θεός. Όταν ο Θεός δημιούργησε έναν δεύτερο άνθρωπο, πώς του συμπεριφέρθηκε; Άφησε τον Αδάμ να τον ονομάσει. Ο Αδάμ ονόμασε τον δεύτερο άνθρωπο Εύα. Ο Θεός την Εύα την αποκαλούσε με αυτό το όνομα; Ναι. Άρα, αυτή είναι μια κουλτούρα που προέρχεται από τον Θεό. Ο Θεός δίνει έναν προσδιορισμό σε κάθε δημιουργημένο ον, κι όταν χρησιμοποιεί αυτόν τον προσδιορισμό, τόσο οι άνθρωποι όσο κι ο Θεός γνωρίζουν σε ποιον αναφέρεται. Αυτό λέγεται σεβασμός, αυτό λέγεται ισότητα, είναι ένα κριτήριο με το οποίο μπορούμε να αξιολογήσουμε αν ένας άνθρωπος είναι ευγενικός, αν υπάρχει αίσθηση ευπρέπειας στην ανθρώπινη φύση του. Είναι ακριβές αυτό; (Ναι.) Είναι πράγματι ακριβές. Στη Βίβλο, είτε καταγράφεται ένα συγκεκριμένο γεγονός είτε η γενεαλογία μιας οικογένειας, όλοι οι χαρακτήρες έχουν ονόματα, έχουν προσδιορισμούς. Ωστόσο, δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει ένα πράγμα: Στη Βίβλο δεν χρησιμοποιούνται προσφωνήσεις όπως «παππούς», «γιαγιά», «θείος», «θεία», «μεγαλύτερος θείος», «μεγαλύτερη θεία» και ούτω καθεξής. Χρησιμοποιούνται απλώς τα ονόματα των ανθρώπων. Τι μπορείτε να αλιεύσετε από αυτό; Ό,τι όρισε ο Θεός για τους ανθρώπους, είτε πρόκειται για κανόνες είτε για νόμους, είναι, σε ανθρώπινους όρους, ένα είδος παράδοσης που έχει περάσει σ’ αυτούς. Και ποια είναι αυτή η παράδοση που έχει περάσει στους ανθρώπους από τον Θεό; Είναι κάτι που θα πρέπει να ακολουθούν: Δεν υπάρχει λόγος να χρησιμοποιούν τίτλους ιεραρχίας. Στα μάτια του Θεού, δεν υπάρχουν αυτοί οι περίπλοκοι οικογενειακοί τίτλοι, όπως «παππούς», «γιαγιά», «μεγαλύτερος θείος», «μικρότερος θείος», «μεγαλύτερη θεία», «μικρότερη θεία» και ούτω καθεξής. Γιατί ασχολούνται τόσο πολύ οι άνθρωποι με αυτούς τους τίτλους ιεραρχίας και τις προσφωνήσεις; Τι σημαίνει αυτό; Ο Θεός απεχθάνεται αυτά τα πράγματα περισσότερο από οτιδήποτε. Το συνάφι του Σατανά είναι που ανησυχεί γι’ αυτά τα πράγματα. Σε αυτήν την παραδοσιακή κουλτούρα, υπάρχει ένα πολύ πραγματικό γεγονός με τον Θεό: Ο Θεός δημιούργησε όλο το ανθρώπινο γένος, και γνωρίζει σαφώς πόσες οικογένειες και πόσους απογόνους μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Δεν χρειάζεται καμία ιεραρχία. Ο Θεός απλώς λέει να αυξάνεσαι και να πληθύνεσαι, να κάνεις την οικογένειά σου να ευημερεί, κι αυτό είναι το μόνο που πρέπει να θυμάσαι. Πόσους απογόνους έχει κάθε γενιά και πόσους απογόνους έχουν αυτοί οι απόγονοι· αυτό αρκεί, δεν χρειάζεται η ιεραρχία. Οι μεταγενέστερες γενιές δεν χρειάζεται να ξέρουν ποιοι ήταν οι πρόγονοί τους ούτε χρειάζεται να κατασκευάζουν αίθουσες ή ναούς για τους προγόνους τους, πόσο μάλλον να τους προσφέρουν θυσίες ή να τους λατρεύουν. Η Βίβλος καταγράφει ότι όλοι όσοι πιστεύουν στον Θεό και Τον ακολουθούν, εκείνοι που πιστεύουν στον Ιεχωβά, όλοι φέρνουν προσφορές μπροστά στον βωμό. Όλα τα μέλη μιας οικογένειας προσέρχονται ενώπιον του Θεού και φέρνουν προσφορές. Οι Κινέζοι δεν κάνουν το ίδιο. Εκεί κάθε οικογένεια έχει μια αίθουσα για τους προγόνους της γεμάτη με αναμνηστικές πλάκες για προ-προ-παππούδες, προ-παππούδες, προ-γιαγιάδες. Στο μέρος όπου ξεκίνησε αρχικά το έργο Του ο Θεός, δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Άλλα μέρη, όμως, που βρίσκονται πολύ μακριά από το έργο του Θεού, ελέγχονται από τον Σατανά και τα κακά πνεύματα. Σε αυτές τις βουδιστικές χώρες, ακμάζουν αυτές οι σατανικές πρακτικές. Εκεί, οι άνθρωποι πρέπει να λατρεύουν τους προγόνους τους, και πρέπει να αναφέρουν τα πάντα στην οικογένεια, πρέπει να μεταφέρουν τα πάντα στους προγόνους της οικογένειας. Ακόμη κι αν οι στάχτες των προγόνων δεν υπάρχουν πια, οι μετέπειτα γενιές πρέπει να προσφέρουν θυμίαμα και να υποκλίνονται. Στη σύγχρονη εποχή, μερικοί άνθρωποι που έχουν έρθει σε επαφή με περισσότερες δυτικές και νεότερες ιδέες κι έχουν απελευθερωθεί από τα παραδοσιακά δεσμά της οικογένειας, δεν είναι πρόθυμοι να παραμείνουν σε τέτοιες οικογένειες. Νιώθουν ότι τέτοιες οικογένειες τους έχουν κάτω από στενό και αυστηρό έλεγχο, με τους πρεσβύτερους της οικογένειας να παρεμβαίνουν σχεδόν σε όλα τα ζητήματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τον γάμο. Στην Κίνα, αυτά τα πράγματα είναι συνηθισμένα. Ο Σατανάς κάνει τους ανθρώπους να εστιάζουν στην ιεραρχία, και εκείνοι φαίνεται να αποδέχονται πιο εύκολα αυτήν την ιδέα. Πιστεύουν το εξής: «Κάθε γενιά έχει την κατάταξή της. Στην κορυφή βρίσκονται οι πρόγονοί μας. Μόλις αναφέρεται η λέξη “πρόγονος”, οι άνθρωποι θα πρέπει να γονατίζουν και να τους λατρεύουν σαν θεούς». Οι άνθρωποι από παιδιά επηρεάζονται, διαμορφώνονται και ανατρέφονται με αυτόν τον τρόπο από την οικογένειά τους. Τα παιδικά τους μυαλά εμποτίζονται με ένα πράγμα: ότι δεν μπορεί να ζήσει κανείς σε αυτόν τον κόσμο χωρίς οικογένεια, κι ότι αν εγκαταλείψει την οικογένεια ή απελευθερωθεί από τα δεσμά της οικογένειας, θα έχει διαπράξει μια ηθικά κατακριτέα προσβολή. Τι σημαίνει «ηθικά κατακριτέα προσβολή»; Σημαίνει ότι αν δεν ακούς την οικογένειά σου, είσαι ασεβές παιδί, και το να είσαι ασεβής σημαίνει ότι δεν είσαι άνθρωπος. Έτσι, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τολμούν να σπάσουν αυτά τα οικογενειακά δεσμά. Οι Κινέζοι διαμορφώνονται, επηρεάζονται κι ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από την ιεραρχία, καθώς και από έννοιες όπως οι Τρεις υπακοές και οι Τέσσερις αρετές, και οι Τρεις θεμελιώδεις δεσμοί και οι Πέντε σταθερές αρετές. Οι νέοι που δεν απευθύνονται όπως πρέπει στους πρεσβύτερους, δηλαδή δεν τους αποκαλούν «θείο», «θεία», «παππού» ή «γιαγιά», συχνά κατηγορούνται ότι είναι αγενείς κι ακαλλιέργητοι. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι σε αυτήν την εθνοτική ομάδα, σε αυτήν την κοινωνία, θεωρείσαι κατώτερος, επειδή δεν ακολουθείς τους κοινωνικούς κανόνες, δεν είσαι καλλιεργημένος και είσαι ανάξιος. Οι άλλοι είναι καλοντυμένοι, έχουν μεγάλη ικανότητα να προσποιούνται, και μιλούν με καλούς τρόπους και χάρη. Τα λόγια τους είναι μελιστάλακτα, ενώ εσύ δεν ξέρεις καν ότι πρέπει να αποκαλείς κάποιον «θείο» ή «θεία». Όπου κι αν πας, οι άλλοι θα λένε ότι είσαι ακαλλιέργητος και θα σε περιφρονούν. Με τέτοια ιδεολογία είναι εμποτισμένοι οι Κινέζοι. Κάποια παιδιά που δεν ξέρουν πώς να απευθύνονται στους άλλους θα δέχονται σκληρή επίπληξη ή θα τρώνε ακόμη και ξύλο από τους γονείς τους. Κάποιοι γονείς, την ώρα που τα δέρνουν, θα λένε: «Είσαι αγενής, ανάξιος κι ακαλλιέργητος. Καλύτερα να σε σκοτώσω στο ξύλο! Το μόνο που κάνεις είναι να με ντροπιάζεις, με κάνεις ρεζίλι μπροστά στους άλλους!» Απλώς και μόνο επειδή το παιδί δεν ξέρει πώς να απευθύνεται στους άλλους, οι γονείς μεγαλοποιούν το ζήτημα για να σώσουν τη δική τους υπόληψη, και θα χτυπήσουν βάναυσα το παιδί. Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Είναι εντελώς παράλογη! Θα συνειδητοποιούσατε αυτά τα πράγματα αν δεν είχα συναναστραφεί με αυτόν τον τρόπο; Μπορείτε άραγε, μέσα από τα φαινόμενα που παρατηρείτε στην πραγματική ζωή, ή διαβάζοντας τα λόγια του Θεού, ή μέσα από τις δικές σας εμπειρίες, βαθμιαία και λίγο-λίγο να διακρίνετε αυτά τα ζητήματα κι έπειτα να αλλάξετε την κατεύθυνση της ζωής σας, να μεταβάλετε την κατεύθυνση του μονοπατιού που ακολουθείτε; Αν δεν μπορείτε, δεν έχετε αρκετή επίγνωση. Σε όλα τα ζητήματα, η πιο σωστή προσέγγιση είναι να χρησιμοποιεί κανείς ως κριτήριο τα λόγια του Θεού, το έργο Του και τις απαιτήσεις Του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η προσέγγιση είναι πάντα αλάνθαστη. Οτιδήποτε προέρχεται από τον Σατανά, όσο κι αν ευθυγραμμίζεται με τις αντιλήψεις ή τα γούστα του ανθρώπου, όσο ευπρεπές κι αν φαίνεται, δεν είναι η αλήθεια. Είναι μια απομίμηση.

Είπα αυτήν την ιστορία με σκοπό να σας ξεμπερδέψω, να σας κάνω να καταλάβετε ποια είναι η αλήθεια, τι κερδίζουν οι άνθρωποι από την πίστη στον Θεό, τι σημαίνει το ότι ο Θεός κάνει τους ανθρώπους να αλλάξουν τις διαθέσεις τους και να αποκτήσουν την αλήθεια, και κατά πόσο η αλήθεια που εκφράζει ο Θεός και οι απαιτήσεις Του έχουν οποιαδήποτε σχέση με ό,τι μπορεί να συλλάβει κάποιος ή με τις σκέψεις, τις οπτικές και τις διάφορες αντιλήψεις που δημιουργεί η διαπαιδαγώγηση και η διαμόρφωση από το εθνικό και κοινωνικό περιβάλλον ενός ανθρώπου. Θα πρέπει κι εσείς όλοι να αναλύσετε μόνοι σας αυτά τα ζητήματα. Το σημερινό μας παράδειγμα κάλυψε μόνο μία πτυχή. Στην πραγματικότητα, κάθε άνθρωπος έχει μέσα του πάρα πολλά πράγματα από την παραδοσιακή κουλτούρα. Ορισμένοι λένε: «Αφού πρέπει να αγνοήσουμε την ιεραρχία, αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσα να απευθύνομαι στους γονείς μου με τα ονόματά τους;» Είναι σωστό αυτό; Αν αποκαλείς τους γονείς σου «μητέρα» και «πατέρα», σημαίνει άραγε αυτό ότι εξακολουθείς να τηρείς την ιεραρχία και ότι υιοθετείς ξανά την παραδοσιακή κουλτούρα; Όχι. Οι γονείς πρέπει και πάλι να αποκαλούνται όπως πρέπει. Ο Θεός θέλει να τους αποκαλούν οι άνθρωποι «μαμά» και «μπαμπά». Έτσι θα πρέπει να αποκαλούνται. Όπως και οι γονείς σου σε αποκαλούν «παιδί», «γιο» ή «κόρη». Άρα, ποιο είναι το κύριο πράγμα που πρέπει να καταλάβετε από την ιστορία που σας είπα; Ποιο ζήτημα θίγεται κυρίως; (Πρέπει να αλλάξει το κριτήριο με το οποίο κρίνουμε τα πράγματα. Θα πρέπει να κρίνουμε τα πάντα σύμφωνα με τα λόγια και τις απαιτήσεις του Θεού.) Σωστά. Μην επινοείτε μόνοι σας πράγματα στα τυφλά. Οι άνθρωποι πάντοτε θέλουν να δημιουργήσουν τη δική τους «αλήθεια». Όποτε θέλουν να κάνουν κάτι, σκαρφίζονται ένα σωρό επιχειρήματα και θεωρίες, κι έπειτα ένα σωρό μεθόδους, και το πραγματοποιούν είναι-δεν είναι σωστό. Το κάνουν πράξη αυτό για χρόνια, το ακολουθούν με πείσμα, ανεξάρτητα αν φέρνει κάποιο αποτέλεσμα, και παρ’ όλα αυτά πιστεύουν ότι είναι καλοπροαίρετοι, δίκαιοι κι ευγενικοί. Θεωρούν ότι είναι καλή η συμπεριφορά τους κι ότι με αυτό κερδίζουν τον έπαινο και τον θαυμασμό, και καταλήγουν να νομίζουν ολοένα και περισσότερο ότι είναι σπουδαίοι. Οι άνθρωποι ποτέ δεν στοχάζονται, δεν προσπαθούν να κατανοήσουν ούτε αναζητούν ποιες είναι οι απαιτήσεις του Θεού για κάθε ζήτημα, με ποιες αρχές πρέπει να ενεργούν στο καθετί, και κατά πόσο έχουν επιδείξει αφοσίωση στην ανάθεση από τον Θεό όταν κάνουν το καθήκον τους. Δεν στοχάζονται αυτά τα πράγματα. Μόνο αυτά τα διαστρεβλωμένα και μοχθηρά πράγματα στοχάζονται. Δεν δείχνει μοχθηρία από μέρους τους όλο αυτό; (Ναι.) Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που εξωτερικά δείχνει ευγενικός, συμπεριφέρεται σωστά, είναι μορφωμένος κι ακολουθεί τους κοινωνικούς κανόνες, όλο μιλάει για αγαθοσύνη, δικαιοσύνη, ευπρέπεια, σοφία και αξιοπιστία, που μιλάει πάρα πολύ κομψά και λέει ευχάριστα πράγματα. Παρατηρήστε αν ένας τέτοιος άνθρωπος κάνει ή δεν κάνει πράξη την αλήθεια. Αν δεν κάνει ποτέ πράξη την αλήθεια, τότε είναι απλώς υποκριτής που παριστάνει τον καλό. Είναι ακριβώς σαν τον Νταμίνγκ, δεν έχει καμία διαφορά. Τι άνθρωποι είναι εκείνοι που εστιάζουν αποκλειστικά στην καλή συμπεριφορά και τη χρησιμοποιούν για να εξαπατούν τους άλλους, ώστε να κερδίσουν τον έπαινο και τον θαυμασμό τους; (Υποκριτές.) Έχουν πνευματική κατανόηση αυτοί οι άνθρωποι; (Όχι.) Μπορούν όσοι δεν έχουν πνευματική κατανόηση να κάνουν πράξη την αλήθεια; (Όχι.) Γιατί δεν μπορούν; (Δεν κατανοούν ποια είναι η αλήθεια, οπότε απλώς υιοθετούν ως αλήθεια και κάνουν πράξη κάποια φαινομενικά καλή συμπεριφορά και κάποια πράγματα που οι άλλοι θεωρούν καλά.) Δεν είναι αυτό το κύριο σημείο. Όσο κι αν δεν κατανοούν την αλήθεια, δεν γνωρίζουν κάποιες προφανείς αρχές για να κάνουν το κάθε πράγμα; Όταν τους λες πώς να κάνουν το καθήκον τους, είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα χαρακτηριστικό: Δεν έχουν καμία πρόθεση να κάνουν πράξη την αλήθεια. Ό,τι κι αν τους πεις, δεν θα σε ακούσουν. Απλώς θα κάνουν και θα πουν αυτό που τους ευχαριστεί. Τελευταία, μιλάμε συχνά για τις διάφορες εκδηλώσεις των αντίχριστων. Ρίξε μια ματιά στους ανθρώπους γύρω σου: Δες ποιος έχει αλλάξει λίγο, και ποιανού η συμπεριφορά και οι αρχές για να κάνει το κάθε πράγμα δεν έχουν αλλάξει καθόλου, ποιανού η καρδιά παραμένει αμετακίνητη όπως κι αν συναναστραφείς μαζί του, και ποιος εξακολουθεί να μην αλλάζει ή δεν σκοπεύει να αλλάξει, και συνεχίζει να ενεργεί όπως του αρέσει, ακόμη κι αν μπορεί να αντιπαραβάλει το περιεχόμενο της συναναστροφής σου με τον εαυτό του. Έχετε συναντήσει τέτοιους ανθρώπους; Έχετε, έτσι δεν είναι; Γιατί κάποιοι επικεφαλής και εργάτες απομακρύνονται από τη θέση τους; Επειδή δεν κάνουν πράξη την αλήθεια, δεν κάνουν πραγματικό έργο. Καταλαβαίνουν κάθε λογής δόγματα κι επιμένουν στους δικούς τους τρόπους. Όπως κι αν συναναστραφείς σχετικά με τις αλήθεια-αρχές, αυτοί και πάλι έχουν τους δικούς τους κανόνες, γαντζώνονται στις δικές τους απόψεις και δεν ακούνε κανέναν. Απλώς κάνουν ό,τι θέλουν: τους λες ένα πράγμα κι εκείνοι κάνουν άλλο. Τέτοιου είδους επικεφαλής και εργάτες πρέπει να απομακρύνονται, έτσι δεν είναι; (Έτσι είναι.) Πράγματι. Ποιο μονοπάτι ακολουθούν αυτοί οι άνθρωποι; (Το μονοπάτι ενός αντίχριστου.) Αφού βαδίζουν στο μονοπάτι ενός αντίχριστου, με τον καιρό θα γίνουν και οι ίδιοι αντίχριστοι. Θέμα χρόνου είναι. Αν, όπως κι αν συναναστρέφεσαι μαζί τους σχετικά με την αλήθεια, εκείνοι εξακολουθούν να μην την αποδέχονται και δεν αλλάζουν καθόλου, τότε υπάρχει πραγματικά πρόβλημα και έχουν ήδη γίνει αντίχριστοι.

Ποια είναι η μεγαλύτερη έμπνευση που πήρατε από την ιστορία που είπα σήμερα; Μάλλον ότι είναι εύκολο να παρεκκλίνουν οι άνθρωποι. Γιατί είναι εύκολο να παραστρατήσουν οι άνθρωποι; Πρώτον, έχουν διεφθαρμένες διαθέσεις. Δεύτερον, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, οι άνθρωποι όσον αφορά τις σκέψεις τους και βαθιά μέσα στην καρδιά τους δεν είναι άγραφη πλάκα. Τι συμβουλές σας δίνει, λοιπόν, αυτή η ιστορία; Ότι είναι εύκολο να παραστρατήσουν οι άνθρωποι —αυτή είναι η πρώτη συμβουλή. Δεύτερον, ότι έχουν την τάση να ακολουθούν αυτό που θεωρούν καλό και σωστό σαν να ήταν η αλήθεια, κι αντιμετωπίζουν τη βιβλική γνώση και τα πνευματικά δόγματα όπως τα λόγια του Θεού που πρέπει να κάνουν πράξη. Αφού κατανοήσατε αυτά τα δύο ζητήματα, άραγε ποιες νέες αντιλήψεις, ιδέες ή σχέδια έχετε για το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσετε στο εξής και για κάθε εργασία που έχετε να εκτελέσετε στο εξής; (Στο εξής, όταν κάνουμε κάτι, δεν πρέπει να ενεργούμε με βάση ό,τι πιστεύουμε πως είναι σωστό. Πρώτα, θα πρέπει να εξετάζουμε αν οι σκέψεις μας ευθυγραμμίζονται με αυτά που επιθυμεί ο Θεός, κι αν ταιριάζουν με τις απαιτήσεις Του. Θα πρέπει να βρίσκουμε αρχές άσκησης στα λόγια Του, κι έπειτα να προχωρούμε. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι κάνουμε πράξη την αλήθεια κι ότι το μονοπάτι που ακολουθούμε στην πίστη μας στον Θεό είναι σωστό.) Πρέπει να κάνετε προσπάθεια σε σχέση με τα λόγια του Θεού. Σταματήστε να κάνετε τις δικές σας εικασίες. Δεν έχεις πνευματική κατανόηση. Το επίπεδό σου είναι χαμηλό, κι όσο περίφημες κι αν είναι οι ιδέες που επινοείς, δεν είναι η αλήθεια. Ακόμη κι αν είσαι πεπεισμένος ότι αυτό που έχεις κάνει είναι τέλειο και σωστό, θα πρέπει να το φέρνεις στους αδελφούς και τις αδελφές για συναναστροφή και επαλήθευση ή να το συγκρίνεις με σχετικά λόγια του Θεού. Μπορείς με αυτόν τον τρόπο να πετύχεις την τελειότητα στο εκατό τοις εκατό; Όχι απαραίτητα. Μπορεί και πάλι να παρεκκλίνεις στην άσκησή σου, εκτός αν έχεις συλλάβει πλήρως τις αλήθεια-αρχές και την πηγή απ’ όσα έχει πει ο Θεός. Αυτή είναι η μία πτυχή. Η δεύτερη ποια είναι; Αν οι άνθρωποι απομακρυνθούν από τα λόγια του Θεού, τότε όσο λογικές ή ευχάριστες κι αν φαίνονται οι πράξεις τους, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την αλήθεια. Οτιδήποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αλήθεια δεν είναι η αλήθεια ούτε είναι θετικό πράγμα. Κι αν δεν είναι θετικό πράγμα, τι είναι; Σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι που ευχαριστεί τον Θεό ούτε συνάδει με την αλήθεια. Είναι κάτι που καταδικάζει ο Θεός. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αν κάνεις κάτι που καταδικάζει ο Θεός; Θα Τον κάνεις να σε απεχθάνεται. Όλα τα πράγματα που δεν προέρχονται από τον Θεό είναι αρνητικά πράγματα, προέρχονται από τον Σατανά. Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μην το καταλαβαίνουν αυτό. Άφησέ το να γίνει σταδιακά όσο αποκτάς εμπειρία.

Σήμερα, κατακρίναμε επίσημα ένα πράγμα. Τι κατακρίναμε; Το να αποκαλεί κανείς μια ηλικιωμένη γουρούνα ως «θεία γουρούνα», έτσι δεν είναι; Είναι ντροπή να αποκαλούμε ένα γουρούνι «θεία γουρούνα»; (Ναι.) Ντροπή είναι. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να έχουν έναν τιμητικό τίτλο. Κι από πού προέρχεται αυτή η «τιμή»; Σε τι αναφέρεται η «τιμή»; Έχει να κάνει με την ιεραρχία; (Ναι.) Είναι καλό να θέλει κανείς να τον μεταχειρίζονται ως πρεσβύτερο, το να εστιάζει πάντα στην ιεραρχία; (Όχι.) Γιατί δεν είναι καλό να εστιάζει κανείς στην ιεραρχία; Θα πρέπει να αναλύσετε ποια είναι η σημασία του να εστιάζει κανείς στην ιεραρχία. Μπορεί κανείς πολύ απλά να το πει ως εξής: «Ο Θεός δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να εστιάζουν στην ιεραρχία. Γιατί λοιπόν το συζητάς τόσο άσκοπα; Λες ασυναρτησίες ενώ παριστάνεις τον πολιτισμένο. Όταν κάνεις ένα καθήκον, ποτέ δεν σκέφτεσαι τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Πάντα τα προδίδεις για χάρη των δικών σου συμφερόντων. Όταν κάτι αφορά τα δικά σου συμφέροντα, δεν διστάζεις να προδώσεις τα συμφέροντα του οίκου του Θεού. Ποιον προσπαθείς να ξεγελάσεις και παριστάνεις τον καλό; Αξίζεις να θεωρείσαι καλός;» Θα ήταν αποδεκτά αυτά τα λόγια; (Ναι.) Τι θα πρέπει να πει κανείς για να το διατυπώσει πιο σκληρά; «Για ποιο πράγμα φλυαρείς; Δεν είσαι παρά ένα ανόητο γουρούνι, ένας ηλίθιος που δεν καταλαβαίνει καθόλου την αλήθεια. Τι παριστάνεις; Έχεις μορφωθεί, είσαι καλλιεργημένος και πιστεύεις στον Θεό. Έχεις διαβάσει τόσα λόγια του Θεού κι εξακολουθείς να νομίζεις ότι πιστεύεις αρκετά καλά σ’ Αυτόν. Αλλά στην τελική, δεν ξέρεις καν τι σημαίνει να κάνεις πράξη την αλήθεια. Δεν είσαι απλώς ένα ανόητο γουρούνι; Δεν είσαι εντελώς ηλίθιος;» Αυτά είχα να πω γι’ αυτήν την ιστορία. Ας επιστρέψουμε τώρα στο κύριο θέμα της συναναστροφής μας.