Από την Τσεν Νταν, επαρχία Χουνάν

Στα τέλη του περασμένου έτους, η εκκλησία μετέφερε έναν αδελφό από μια άλλη περιοχή για να αναλάβει το έργο μου, επειδή δεν έκανα πρακτικό έργο, κάτι που οδήγησε σε έλλειψη αποτελεσμάτων σε διάφορες πτυχές του εκκλησιαστικού έργου. Δεν είχα ενημερωθεί προηγουμένως, αλλά το πληροφορήθηκα εμμέσως από μια αδελφή με την οποία συνεργαζόμουν. Ήμουν πολύ αναστατωμένη. Υποψιάστηκα ότι η αρμόδια αδελφή δεν με είχε πληροφορήσει από φόβο ότι θα ήμουν απρόθυμη να παρατήσω τη θέση μου, και ότι θα αντιστεκόμουν. Ως αποτέλεσμα, δημιούργησα μια κακή γνώμη για εκείνη. Αργότερα, αυτή η αδελφή με συνάντησε και με ρώτησε πώς ένιωθα που είχα αντικατασταθεί. Αρχικά, σκόπευα να πω αυτό που σκεφτόμουν, αλλά ανησυχούσα ότι θα είχε κακή εντύπωση για μένα και θα πίστευε ότι κυνηγούσα μια θέση. Έτσι, αντ’ αυτού, με όσο το δυνατό πιο ήρεμη φωνή, είπα: «Δεν έχω κάποιες συγκεκριμένες σκέψεις για το ζήτημα. Δεν μπορούσα να επιτελέσω ουσιαστικό έργο, επομένως είναι λογικό να αντικατασταθώ. Όποιο καθήκον κι αν μου δώσει η εκκλησία να εκπληρώσω, θα υπακούσω». Με τον τρόπο αυτό, έκρυψα τις πραγματικές σκέψεις μου, ενώ προέβαλλα μια απατηλή εκδοχή του εαυτού μου στην αδελφή. Στη συνέχεια, η εκκλησία κανόνισε να γίνω διακόνισσα. Στην πρώτη συνάντηση των συνεργατών, ο νεοφερμένος επικεφαλής μας απογυμνώθηκε σχετικά με την κατάστασή του. Δέχθηκα ένα ισχυρό χτύπημα από μια συγκεκριμένη φράση που χρησιμοποίησε, «έχασα όλη την θέση και την υπόληψή μου». Ένιωθα σαν να μιλούσε για μένα. Καθόμουν εκεί νιώθοντας πολύ λυπημένη —μπορούσα να νιώσω τα δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου, όμως κατέπνιγα τα συναισθήματά μου φοβούμενη ότι οι άλλοι θα το παρατηρούσαν. Ήθελα να αποκαλύψω τη δική μου κατάσταση, αλλά ανησυχούσα επίσης ότι οι συνεργάτες μου θα με είχαν σε λιγότερη υπόληψη. Προκειμένου να περισώσω το γόητρό μου, για μια ακόμη φορά, έκρυψα την πραγματική μου κατάσταση, μη θέλοντας οι άλλοι να δουν σε τι επίπεδο είχα υποφέρει από αυτό το ραφινάρισμα. Ακόμα, πιέστηκα να χαμογελάσω, για να δείξω σε όλους πόσο κανονική ήταν η κατάστασή μου. Έτσι απλά, έφερα την αρνητική μου κατάσταση στο έργο μου. Παρά το γεγονός ότι εργαζόμουν σκληρά κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, και δεν τολμούσα να χασομερώ, επειδή ζούσα μέσα σε μια αρνητική κατάσταση, δεν είχα μια σωστή σχέση με τον Θεό και δεν μπορούσα να αποκτήσω το έργο του Αγίου Πνεύματος, φαινόταν ότι όσο πιο σκληρά εργαζόμουν τόσο πιο αναποτελεσματική γινόμουν. Κάθε λογής προβλήματα προέκυπταν. Διάφορες πτυχές του έργου έφταναν ουσιαστικά σε βαθύ τέλμα και ο επικεφαλής της ομάδας του ευαγγελίου συνελήφθη από την αστυνομία του ΚΚΚ. Αντιμέτωπη με όλα αυτά, ένιωθα σαν να ήμουν στα όρια της κατάρρευσης. Σκέφτηκα μόνο ότι επίκειται η αντικατάστασή μου. Ακόμα και τότε, αρνήθηκα να αποκαλύψω την πραγματική μου κατάσταση, παρουσιάζοντας τον εαυτό μου ως δυνατό και αποφασισμένο μπροστά στους αδελφούς και τις αδελφές.

Μια μέρα, κατά την πνευματική λατρεία, άκουσα το ακόλουθο χωρίο από τη συναναστροφή του Θεού: «Όταν αλληλοεπιδρούν με τους αδελφούς και τις αδελφές τους, κάποιοι φοβούνται ότι εκείνοι θα ανακαλύψουν τις δυσκολίες μέσα στην καρδιά τους και ότι οι αδελφοί και οι αδελφές θα έχουν κάτι να πουν γι’ αυτούς ή θα τους περιφρονήσουν. Καθώς μιλούν, πάντοτε προσπαθούν να δώσουν την εντύπωση ότι είναι πραγματικά ένθερμοι, ότι θέλουν πραγματικά τον Θεό και είναι πραγματικά πρόθυμοι να κάνουν πράξη την αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα, στην καρδιά τους, είναι εξαιρετικά αδύναμοι και παθητικοί. Προσποιούνται ότι είναι δυνατοί, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να δει μέσα τους. Αυτό επίσης αποτελεί δόλο. Εν ολίγοις, ανεξάρτητα από το τι κάνεις — είτε αφορά στη ζωή, είτε υπηρετείς τον Θεό, είτε εκτελείς το καθήκον σου — αν παρουσιάσεις ένα ψεύτικο πρόσωπο στους ανθρώπους και το χρησιμοποιήσεις για να τους παραπλανήσεις, για να τους κάνεις να σε έχουν σε μεγάλη υπόληψη ή να μη σε περιφρονήσουν, τότε είσαι δόλιος» (από «Η πιο θεμελιώδης πράξη του να είναι κανείς ειλικρινής» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Αφότου άκουσα αυτό το χωρίο, ήμουν εντελώς αποσβολωμένη. Η κρίση του Θεού με χτύπησε στον πυρήνα της ύπαρξής μου. Συγκρίνοντας αυτές με τις δικές μου ενέργειες, ήμουν αυτό ακριβώς το απατηλό άτομο που αποκαλυπτόταν στα λόγια του Θεού, το οποίο χρησιμοποιεί επιφανειακές ψευδαισθήσεις για να παραπλανήσει και να εξαπατήσει αδελφούς και αδελφές. Σκέφτηκα το γεγονός ότι από όταν αντικαταστάθηκα, ήμουν απίστευτα αδύναμη και αρνητική και ζούσα συνεχώς σε μια κατάσταση παρανόησης και προδοσίας του Θεού. Όμως, αφοσιώθηκα στο να συγκαλύπτω τον εαυτό μου και να προσποιούμαι ότι είμαι δυνατή, ώστε ο επικεφαλής και οι συνεργάτες να με βλέπουν ως κάποια που μπορεί να εγκαταλείψει το κύρος της και να υπακούσει στις διευθετήσεις της εκκλησίας. Δεν ήμουν πρόθυμη να ανοιχτώ και να ρίξω φως στην πραγματική μου κατάσταση με τους αδελφούς και τις αδελφές, ή να αναζητήσω την αλήθεια για να επιλύσω τα δικά μου προβλήματα και να βγω από την αρνητική κατάστασή μου. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο έβλαψα τον εαυτό μου, αλλά, κυρίως, επέφερα απώλειες στο έργο της εκκλησίας. Ήμουν πολύ απατηλή! Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πόσο καλά συγκάλυπτα και έκρυβα την πραγματική μου κατάσταση, δεν μπορούσα να ξεφύγω από τη διερευνητική ματιά του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα χρησιμοποίησε την αναποτελεσματικότητά μου στο έργο για να ξεσκεπάσει τα πάντα. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να μη μισεί και να μη νιώθει αποστροφή για κάποιον σαν εμένα, που δεν έλαβα υπόψη το έργο της εκκλησίας, απλώς για να προστατεύσω το δικό μου γόητρο και το δικό μου κύρος;

Εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ: Γιατί πάντα προβάλλω μια ψεύτικη εικόνα του εαυτού μου στους άλλους; Δεν είναι επειδή η απατηλή μου φύση με διατάζει να περισώζω πάντα το γόητρό μου και να προστατεύω το κύρος μου; Μέσα από τη διαφώτιση του Αγίου Πνεύματος, κατάφερα να αναγνωρίσω ότι τα δηλητήρια του Σατανά που εκφράζονται μέσα στις φράσεις: «Όπως ένα δέντρο ζει για τον φλοιό του, έτσι ένας άνθρωπος ζει για το γόητρό του» και «Ένας άνθρωπος αφήνει το όνομά του πίσω όπου μένει, ακριβώς όπως μια χήνα βγάζει την κραυγή της όπου πετά», είχαν ήδη ριζώσει τόσο πολύ μέσα μου, που όλες μου οι ενέργειες είχαν βαθιά επηρεαστεί και ενορχηστρωθεί από αυτά. Ανέτρεξα στο πώς αυτό είχε εκδηλωθεί στο παρελθόν. Πόσες φορές, δεν είχα παραβιάσει την αρχή της αλήθειας κατά την εκπλήρωση του καθήκοντός μου, κρύβοντας την πραγματικότητα της κατάστασης προκειμένου να περισώσω το γόητρό μου, από φόβο ότι, αν το έλεγα στους άλλους, θα είχαν μια κακή γνώμη για μένα; Πόσες φορές δεν προκάλεσα σοβαρή ζημιά στη ζωή μου, επειδή, παρότι είχα την οδυνηρή επίγνωση ότι ήμουν σε πολύ κακή κατάσταση και γνώριζα ότι όφειλα να απογυμνώσω τον εαυτό μου κατά την κοινωνία με τους άλλους, προτίμησα να υπομείνω να ραφιναριστώ παρά να ανοιχτώ και να αναζητήσω το μονοπάτι του φωτός, από φόβο ότι θα με υποτιμούσαν; Στην ουσία, όποτε διακυβεύονταν το γόητρό και η υπόληψή μου, συγκάλυπτα με απατηλό τρόπο τον εαυτό μου και πρόβαλλα μια ψεύτικη εικόνα για να ξεγελάσω τον Θεό και να μπερδέψω τους άλλους. Ακόμα και στην αναζήτηση του Θεού να με σώσει μέσα από αμέτρητες αποκαλύψεις, εγώ δεν εξέτασα και δεν γνώρισα τον εαυτό μου, και δεν επέστρεψα προς τον Θεό. Ποτέ δεν σταμάτησα να ζω βασιζόμενη στην απατηλή φύση μου. Πώς θα μπορούσαν όλα αυτά να μην προκαλέσουν την οργή του Θεού; Πώς θα μπορούσε ο Θεός να εργαστεί πάνω μου με αυτόν τον τρόπο; Πώς θα ήταν δυνατόν να επιτύχω καλά αποτελέσματα στο καθήκον μου; Αν συνέχιζα να κατηφορίζω σ' αυτό το μονοπάτι, πώς θα έφτανα να λάβω τη σωτηρία; Κυριευμένη από φόβο, προσέπεσα ενώπιον του Θεού και προσευχήθηκα σ’ Εκείνον μετανιωμένη: Παντοδύναμε Θεέ, δεν μου αξίζει να παρουσιάζομαι ενώπιόν Σου! Η απατηλή φύση μου έχει προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά στο έργο της εκκλησίας, αλλά Εσύ, παρόλα αυτά, μου έδωσες ευκαιρίες να μετανοήσω. Δεν Σου ζητώ πια να με ανεχτείς, απλώς να παραμείνουν μαζί μου για πάντα η παίδευση και η κρίση Σου. Άφησέ με να βλέπω την δίκαιη διάθεσή Σου και να εισέλθω σε μια πιο πλήρη κατανόηση της απατηλής φύσης μου μέσα από την παίδευση και την κρίση Σου, έτσι ώστε να μπορώ να αποτινάξω το προσωπείο μου και να ζω με ειλικρίνεια.

Αργότερα, διάβασα το ακόλουθο χωρίο από τον λόγο του Θεού: «Ειλικρίνεια σημαίνει να δίνεις την καρδιά σου στον Θεό, ποτέ να μην Τον κοροϊδεύεις σε τίποτα, να είσαι ανοιχτός με Εκείνον στο καθετί, ποτέ να μην αποκρύπτεις την αλήθεια, ποτέ να μην κάνεις εκείνο που εξαπατά όσους είναι επάνω και παραπλανά τους από κάτω, και ποτέ να μην κάνεις εκείνο που θα κερδίσεις απλώς την εύνοια του Θεού. Εν ολίγοις, το να είσαι ειλικρινής σημαίνει να απέχεις από την ακαθαρσία στις πράξεις και στα λόγια σου, και να μην εξαπατάς ούτε τον Θεό ούτε τον άνθρωπο. […] Αν έχεις πολλές εκμυστηρεύσεις που είσαι απρόθυμος να μοιραστείς και αν είσαι εντελώς απρόθυμος να αποκαλύψεις τα μυστικά σου – δηλαδή, τις δυσκολίες σου – μπροστά σε άλλους, ώστε να αναζητήσεις την οδό του φωτός, τότε Εγώ λέω ότι είσαι άνθρωπος που δεν θα λάβει εύκολα σωτηρία και δεν θα αναδυθεί εύκολα απ’ το σκοτάδι. Αν η αναζήτηση της οδού της αλήθειας σε ευχαριστεί πολύ, τότε είσαι άνθρωπος που κατοικεί πάντα στο φως» (από «Οι τρεις νουθεσίες» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Από τα λόγια του Θεού, κατάλαβα ότι εκείνοι που είναι απρόθυμοι να μοιραστούν τα μυστικά τους και να αποκαλύψουν τις δυσκολίες τους προκειμένου να αναζητήσουν την αλήθεια, είναι απατηλοί. Επειδή ο Θεός μισεί και αποστρέφεται τους απατηλούς, οι απατηλοί άνθρωποι δεν έχουν το έργο του Αγίου Πνεύματος μέσα τους και, ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια κάνουν πράξη την πίστη τους στον Θεό, δεν θα λάβουν ποτέ τη σωτηρία και τελικά θα εξαλειφθούν. Δοξασμένη να είναι η διαφώτιση του λόγου του Θεού, που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ο λόγος που είχα αποτύχει στην υπηρεσία στον Θεό ήταν η δική μου απατηλή φύση. Δεν ήμουν ποτέ πρόθυμη να δώσω την καρδιά μου στον Θεό, να δεχτώ την παίδευση και την κρίση του Θεού για να εξαγνίσω τον εαυτό μου, ούτε ήμουν πρόθυμη να απογυμνωθώ ενώπιον των αδελφών μου για να αναζητήσω την αλήθεια και να επιλύσω το πρόβλημά μου. Ως αποτέλεσμα, ζούσα μέσα σε μια εσφαλμένη κατάσταση. Είχα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος και είχα πέσει στο σκοτάδι. Αν είχα συναναστραφεί σχετικά με την πραγματική κατάστασή μου με την αρμόδια αδερφή, σίγουρα θα είχε κοινωνήσει την αλήθεια μαζί μου και η κατάστασή μου θα είχε αμέσως βελτιωθεί. Αν απλώς απογύμνωνα ανέκαθεν τον εαυτό μου, η σχέση μου με τον Θεό θα ήταν σωστή και δεν θα ήμουν προκατειλημμένη εναντίον της, ούτε θα προκαλούσα τόσο μεγάλη ζημιά στο έργο της εκκλησίας. Ευχαριστώ τον Θεό που μου αποκάλυψε την δίκαιη διάθεσή Του. Εκτέθηκα και κρίθηκα μέσα από τα λόγια του Θεού, κι έτσι κατάλαβα την απατηλή φύση μου και την αιτία των αποτυχιών μου. Τα λόγια του Θεού μού έδειξαν, επίσης, το μονοπάτι προς την πράξη και με έκαναν να καταλάβω ότι ανεξάρτητα από το πόσο πολλές δυσκολίες συναντώ ή σε πόσο κακή κατάσταση βρίσκομαι, από τη στιγμή που μπορώ να απογυμνώσω τον εαυτό μου, να αναζητήσω την αλήθεια και να ακολουθήσω τον λόγο του Θεού, θα μπορέσω να λάβω το έργο του Αγίου Πνεύματος. Τότε, αυτά τα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν. Μόνο αν αποτινάξω το προσωπείο μου και έχω ειλικρινή συμπεριφορά, θα φτάσω στην σωτηρία του Θεού.

Μέσα στα λόγια του Θεού βρήκα ελπίδα και η καρδιά μου συγκινήθηκε βαθιά. Παρόλο που οι ενέργειές μου ήταν εξαιρετικά οδυνηρές για τον Θεό, Εκείνος δεν με εγκατέλειψε ποτέ, παρά ήταν πάντα εκεί για να με σώζει αθόρυβα. Αυτές οι φαινομενικά σκληρές παίδευση και κρίση, ήταν γεμάτες από τις ευγενείς προθέσεις του Θεού. Αυτό μου έδωσε μια βαθιά κατανόηση ότι η κρίση και η παίδευση του Θεού είναι «αγάπη τόσο βαθιά, όσο αυτή που εκφράζεται μέσα από την καθοδήγηση του πατέρα προς τον γιο του». Τώρα, ορκίζομαι να επιστρέψω στον Θεό και να βάλω τα δυνατά μου για να επιδιώξω την αλήθεια, να αναζητήσω μια αλλαγή στη διάθεσή μου και ποτέ ξανά να μη συγκαλύψω τον εαυτό μου στο όνομα της προστασίας του ευτελούς κύρους και του γοήτρου μου. Στο μέλλον, ανεξάρτητα απ’ το τι είδους δυσκολίες αντιμετωπίζω ή σε τι κακή κατάσταση βρίσκομαι, ορκίζομαι να απογυμνώσω τον εαυτό μου στους αδελφούς και τις αδελφές μου, αναζητώντας την αλήθεια και να ζω με ειλικρίνεια για να καθησυχάζω την καρδιά του Θεού!