Από την Τζιαγί, επαρχία Ανχουέι

Η φύση μου είναι αλαζονική· ό,τι κι αν κάνω, πάντα επιστρατεύω επινοητικότητα και πρωτοτυπία για να δείξω την ευφυΐα μου και, συνεπώς, όταν επιτελώ το έργο της εκκλησίας, συχνά παραβαίνω τις ρυθμίσεις του έργου και κάνω τα πράγματα σύμφωνα με τον δικό μου τρόπο. Ιδίως όταν επέλεγα και χρησιμοποιούσα ανθρώπους, ποτέ δεν το εξέταζα με προσοχή σύμφωνα με τις αρχές της αλήθειας και δεν προέβαινα σε ειλικρινή έρευνα για να κατανοήσω όλες τις καταστάσεις του ατόμου που ήθελα να επιλέξω. Ως αποτέλεσμα, κατέληξα να επιλέξω κάποιους δόλιους ανθρώπους κι εκείνους που μιλούν μόνο για γράμματα και δόγματα για να αναλάβουν σημαντικές ευθύνες εντός της εκκλησίας. Αυτό δημιούργησε μεγάλη απώλεια στο έργο της εκκλησίας, καθώς και στη ζωή των αδελφών μου. Έτσι, με απομάκρυναν από το καθήκον μου.

Όταν έλαβα γνώση ότι επρόκειτο να αντικατασταθώ, έμεινα κατάπληκτη. Πώς μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο σ’ εμένα; Μετά από κάποιο διάστημα, η εκκλησία δεν μου έδινε κανένα καθήκον. Τότε σκέφτηκα: Φαίνεται ότι το πρόβλημά μου είναι αρκετά σοβαρό. Είναι πιθανόν να εκδιωχθώ. Στο παρελθόν, μερικοί άνθρωποι είχαν εκδιωχθεί επειδή πάντα εκτελούσαν τα καθήκοντά τους επιπόλαια, εξαπατούσαν τον Θεό και διέκοπταν και αναστάτωναν σε μεγάλο βαθμό το έργο της εκκλησίας. Και κάποιοι άλλοι είχαν γίνει αντίχριστοι και είχαν εκδιωχθεί επειδή συχνά εξύψωναν τον εαυτό τους, κατέθεταν για τον εαυτό τους και ανταγωνίζονταν τον Θεό για τον εκλεκτό λαό Του. Εγώ δεν θα εκδιωκόμουν ακόμη περισσότερο σήμερα επειδή έχω εργαστεί επιπόλαια και απερίσκεπτα, έχω εξυψώσει τον εαυτό μου, έχω καταθέσει για τον εαυτό μου κι έχω διακόψει και αναστατώσει σε μεγάλο βαθμό το έργο της εκκλησίας; Βλέποντας την καταστροφή που είχα δημιουργήσει, μ’ έπιασε τρέμουλο από τον φόβο. Η καρδιά μου έλεγε ακατάπαυστα: «Είμαι τελειωμένη. Αυτήν τη φορά είμαι ολοκληρωτικά τελειωμένη. Έχω αντισταθεί στον Θεό κι έχω προσβάλει τη διάθεση του Θεού. Ο Θεός σίγουρα δεν θα με σώσει. Παρόλο που ο Θεός έχει πει ότι κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει την ανθρωπότητα, αυτό ισχύει μόνο για εκείνους που είναι ελαφρώς διεφθαρμένοι και για εκείνους που έχουν διαπράξει μικρές παραβάσεις. Ένας αλαζονικός και επηρμένος άνθρωπος όπως εγώ, που είναι τυφλός απέναντι στον Θεό και έχει διαπράξει κάθε λογής παραβάσεις, σίγουρα θα υποστεί την τιμωρία του Θεού. Ακόμη κι αν αγωνιστώ για να επιδιώξω την αλήθεια και να κάνω μια νέα αρχή, ο Θεός δεν θα με συγχωρήσει, γιατί οι ενέργειές μου έχουν γίνει η αιτία να χάσει ο Θεός την ελπίδα Του σ’ εμένα και Του έχουν προξενήσει πολύ μεγάλη θλίψη». Ανεπίγνωστα, βυθίστηκα στον πόνο και την απόγνωση.

Μέσα στον έντονο πόνο μου, έκανα πολλές σκέψεις. Αλλά, ακόμη περισσότερο, ευχόμουν ο Θεός να μου δώσει ακόμη μία ευκαιρία να εκπληρώσω ένα καθήκον. Αλλά κάθε φορά που περνούσε απ’ το μυαλό μου αυτή η ιδέα, τα λόγια «σοβαρή αμαρτία» εκμηδένιζαν και έπνιγαν κάθε αμυδρή ελπίδα στην καρδιά μου. Ο πόνος και η αυτοκατηγορία με βασάνιζαν και μου προξενούσαν τόσο πολύ πόνο που δεν ήθελα να ζήσω. Σχεδόν κατέρρευσα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, διάβασα τα λόγια του Θεού που λένε: «Στον Θεό δεν αρέσουν οι δειλοί· Του αρέσουν οι άνθρωποι με αποφασιστικότητα. Ακόμη και αν έχεις αποκαλύψει μεγάλη διαφθορά, ακόμα κι αν έχεις πάρει πολλούς δρόμους με στροφές ή αν, κατά μήκος του δρόμου, έκανες πολλές παραβάσεις ή αντιστάθηκες στον Θεό —ή υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που διατηρούν μέσα τους κάποια βλασφημία εναντίον του Θεού ή Τον κατηγορούν, έρχονται σε σύγκρουση μαζί Του— ο Θεός δεν το λαμβάνει υπ’ όψιν. Ο Θεός εξετάζει μόνο αν, κάποια μέρα, ένα άτομο θα είναι ικανό ή όχι, να αλλάξει. […] Επειδή η επιθυμία του Θεού να σώσει την ανθρωπότητα είναι ειλικρινής. Δίνει στους ανθρώπους ευκαιρίες να μετανοήσουν και να αλλάξουν και, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, κατανοεί τους ανθρώπους και αποκτά βαθιά γνώση για τις αδυναμίες τους και την έκταση της διαφθοράς τους. Ξέρει ότι θα “σκοντάψουν”. […] Κατανοεί τις δυσκολίες και τις αδυναμίες κάθε ανθρώπου, όπως και τις ανάγκες του. Ακόμη περισσότερο, κατανοεί τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει κάθε άτομο κατά τη διαδικασία εισόδου στην αλλαγή διάθεσης, καθώς και τι αδυναμίες και αποτυχίες πρόκειται να προκύψουν. Τούτο ο Θεός το κατανοεί περισσότερο από όλα. Γι’ αυτό λέγεται ότι ο Θεός βλέπει στα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων. Ανεξάρτητα από το πόσο αδύναμος είσαι, από τη στιγμή που δεν απαρνείσαι το όνομα του Θεού, που δεν εγκαταλείπεις τον Θεό ή τη συγκεκριμένη οδό, θα έχεις πάντα την ευκαιρία να επιτύχεις αλλαγή στη διάθεση. Και αν έχουμε την ευκαιρία να επιτύχουμε αλλαγή στη διάθεση, τότε έχουμε ελπίδες και για την επιβίωσή μας. Αν έχουμε ελπίδες για την επιβίωσή μας, τότε έχουμε ελπίδες και για τη σωτηρία μας από τον Θεό» (από «Τι σημαίνει αλλαγή στη διάθεση και το μονοπάτι προς μια αλλαγή στη διάθεση» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Άκουσα, επίσης, κι αυτά τα λόγια από ένα κήρυγμα: «Ο Θεός κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει την ανθρωπότητα. Ειδικά για τους παραβάτες, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν επιδέχονται σωτηρία, αλλά ο Θεός δεν είναι πρόθυμος να τους εγκαταλείψει και εξακολουθεί να θέλει να τους σώσει. Μερικοί άνθρωποι έχουν σοβαρές παραβάσεις. Ο Θεός τούς είπε: “Πρέπει απλώς να επιστρέψετε στην αφοσίωση που είχατε πριν και να επιδιώξετε την αλήθεια. Εξακολουθώ να θέλω να σας σώσω”. Ανεξάρτητα από τις παραβάσεις που έχεις, εφόσον έχεις τη θέληση να μην αφήσεις ποτέ τον Θεό και την επιθυμία να αναζητήσεις τη σωτηρία, τότε ο Θεός δεν θα σε εγκαταλείψει» (από «Πώς το να γνωρίζεις τον Χριστό είναι η αλήθεια, η οδός και η ζωή» στο βιβλίο «Κηρύγματα και Συναναστροφή για την Είσοδο στη Ζωή, Τόμος Β'»). Αυτά τα λόγια συγκίνησαν την καρδιά μου. Ξέσπασα σε κλάματα και έκλαψα γοερά. Δεν συνειδητοποιούσα πόσες φορές το «αδύνατον» είχε, απρόσμενα, εξελιχθεί προς το καλύτερο. Ο Θεός είπε ότι εξακολουθεί να θέλει να με σώσει αν δεν εγκαταλείψω την επιδίωξή μου, αν επιζητήσω να μετανοήσω και αν δεν Τον αφήσω και δεν Τον απαρνηθώ, ανεξάρτητα από την κατάστασή μου. Δεν μπορούσα παρά να προσπέσω ενώπιον του Θεού: «Ω, Θεέ μου! Πιστεύω σ’ Εσένα και Σε ακολουθώ, κι όμως επαναστατώ ενάντιά Σου και Σε αψηφώ κάθε ώρα και στιγμή. Συχνά, όταν εκτελώ το καθήκον μου, πορεύομαι με βάση τις δικές μου επιθυμίες και διακόπτω και διαταράσσω το έργο της εκκλησίας· Εσύ, όμως, με έχεις ανεχθεί και με έχεις συγχωρήσει. Μου έχεις δώσει ακόμα μία ευκαιρία να μετανοήσω και να σωθώ. Ω, Θεέ μου! Η αγάπη Σου έχει εξαλείψει τις παρανοήσεις και τις υποψίες μου για Σένα. Έχει γίνει η αιτία να αναρρώσει η ετοιμοθάνατη καρδιά μου και να αναδυθεί από τον έντονο πόνο και την απόγνωση. Έχει πυροδοτήσει εκ νέου την επιθυμία μου για ζωή –να αναζητήσω τη σωτηρία. Ω, Θεέ μου! Είσαι τόσο υπέροχος, τόσο καλός! Η αγάπη Σου για μένα είναι τόσο βαθιά, τόσο μεγάλη! Μένω άναυδη μπροστά στην αγάπη Σου, ντρέπομαι και αδυνατώ να δείξω το πρόσωπό μου. Νιώθω βαθιά μέσα μου ότι θα ντρεπόμουν να ζω στην παρουσία Σου. Αυτήν τη στιγμή, μπορώ μονάχα να Σου προσφέρω τις βαθύτερες ευχαριστίες και τον αίνο μου. Μπορώ μονάχα να Σου προσφέρω τον ύμνο της καρδιάς μου: “Η αγάπη Σου με καθιστά ανίκανο να επιλέξω οτιδήποτε άλλο, δεν θα πρέπει να Σε κάνω να ανησυχήσεις ξανά για μένα. Αφόρητα διεφθαρμένος, απολαμβάνω τόσο πολύ και σε τέτοιο βαθμό την αγάπη Σου. Είσαι ο μοναδικός στην καρδιά μου που αξίζει να αγαπώ, ο μοναδικός με τον οποίο αξίζει να παθιάζομαι, τον οποίο αξίζει να θαυμάζω και στον οποίο αξίζει να βασίζομαι. Αν έχανα την αγάπη Σου, θα είχα μόνο πόνο και δεν θα ήμουν σε θέση να συνεχίσω. Γνωρίζοντας Εσένα, όλη μου η ζωή είναι τόσο χαρούμενη και ευχάριστη. Ό,τι κι αν γίνει, πάντα θα ακολουθώ τα βήματά Σου, ακριβώς εκεί μαζί Σου, παρηγορώντας Σε. Ακόμη και σε μεγάλο πόνο, θα καταθέτω μαρτυρία για Σένα και θα Σε ικανοποιώ. Τα δεινά και το ραφινάρισμα φέρνουν την καρδιά μου πιο κοντά σ’ Εσένα. Μ’ Εσένα στην καρδιά μου είμαι αιώνια ευτυχισμένος”».

Εκείνη τη στιγμή, άρχισα να ηρεμώ και να εξετάζω τη συμπεριφορά μου. Ενώ εκτελούσα έργο της εκκλησίας, κυριαρχούμουν από την αλαζονική και επηρμένη φύση μου· πάντα πίστευα ότι ήμουν καλύτερη από όλους τους άλλους, ότι δεν υπήρχε έργο στην εκκλησία που δεν μπορούσα να κάνω και ότι δεν υπήρχε έργο που δεν μπορούσα να κάνω καλά. Έτσι, κατά την εκτέλεση του καθήκοντός μου, ποτέ δεν βασιζόμουν στον Θεό, ούτε Τον σεβόμουν. Δεν αναζητούσα το θέλημα του Θεού και δεν ενεργούσα με βάση τις ρυθμίσεις του έργου ή τις αρχές της αλήθειας. Στηριζόμουν εξ ολοκλήρου στο δικό μου μυαλό, στις εσωτερικές αρετές και την εμπειρία μου για να ενεργώ με τον δικό μου τρόπο. Όταν χειριζόμουν ζητήματα, συχνά ενεργούσα μόνη μου και ποτέ δεν συσκεπτόμουν με άλλους. Ακόμη κι αν συσκεπτόμουν με άλλους, ήταν μόνο για να φανώ ταπεινή. Στην πραγματικότητα, είχα ήδη ένα σχέδιο κατά νου και, λόγω αυτού, σπανίως ενσωμάτωνα τις ιδέες άλλων ανθρώπων. Η προσέγγισή μου στις ρυθμίσεις του έργου εκ των άνωθεν ήταν τέτοια, που εφάρμοζα όποιες μου φαίνονταν σωστές ή περνούσαν από την έγκρισή μου, και αν δεν συμβάδιζαν με τις αντιλήψεις μου, απέφευγα να τις κάνω ή κωλυσιεργούσα σχετικά μ’ αυτές και δεν τις εφάρμοζα ενεργά. Αν οι αδελφοί ή οι αδελφές προσπαθούσαν να με αντιμετωπίσουν και να με κλαδέψουν, ήμουν ακόμη περισσότερο απρόθυμη να το δεχθώ. Βασιζόμουν στη σατανική φύση μου για να συμπεριφέρομαι ανεξέλεγκτα στο έργο μου για πολλά χρόνια. Βασικά, δεν επεδίωκα την αλήθεια και δεν έδινα έμφαση στο να γνωρίσω τον εαυτό μου. Κατά συνέπεια, δεν κατανοούσα καθόλου τη διάθεση του Θεού, ούτε την υπόσταση του Θεού. Δεν είχα τον παραμικρό βαθμό σεβασμού ή φόβου προς τον Θεό. Ενεργούσα απερίσκεπτα ενώπιον του Θεού. Τολμούσα να πω οτιδήποτε και να κάνω οτιδήποτε. Επέλεγα δόλιους ανθρώπους κι εκείνους που κηρύττουν γράμματα και δόγματα για να επωμιστούν την ευθύνη του έργου της εκκλησίας, γεγονός που έβλαπτε τις ζωές των αδελφών και διέκοπτε και διατάρασσε το έργο της εκκλησίας. Δεν συνειδητοποιούσα ότι ήμουν ψευδοποιμένας· έπαιρνα το μονοπάτι της υπηρεσίας προς τον Θεό, ενώ Του αντιστεκόμουν. Παρόλο που οι αδελφοί και οι αδελφές μού το υπενθύμισαν πολλές φορές, εγώ δεν δέχθηκα τη συμβουλή τους λόγω της αλαζονείας μου και συνέχισα με τον δικό μου τρόπο. Λόγω των πολλών φορών που αντιστάθηκα στον Θεό και πήγα ενάντιά Του, προκάλεσα τον θυμό του Θεού και με απομάκρυναν από το καθήκον μου, γεγονός που με οδήγησε στον αυτοστοχασμό.

Καθώς το εξέταζα αυτό, ξεκίνησα σταδιακά να ξυπνώ από τον λήθαργό μου. Εξαρχής, ο Θεός είχε σκεφτεί διεξοδικά όλα τα πράγματα που μου συνέβαιναν, με την πρόθεση να με σώσει. Δεν μπορούσα παρά να προσπέσω πάλι ενώπιον του Θεού: «Ω, Παντοδύναμε Θεέ, Σε ευχαριστώ! Παρόλο που η αντικατάστασή μου αυτήν τη φορά ήταν σαν τη δοκιμασία του θανάτου και ο πόνος μου ήταν απαράμιλλος, μου έδωσε τη δυνατότητα να βιώσω τη μεγάλη αγάπη και σωτηρία Σου για μένα. Αν δεν με είχαν αντικαταστήσει αυτήν τη φορά, θα εξακολουθούσα να ζω μέσα στη δική μου αντίληψη και φαντασία, συνεχίζοντας να ενεργώ με τον λάθος τρόπο. Θα εξακολουθούσα να πιστεύω ότι το γεγονός ότι απαρνήθηκα την οικογένεια και τη δουλειά μου για να εργαστώ στην εκκλησία συνεπαγόταν πιστή υπηρεσία προς Εσένα. Δεν θα είχα αναλογιστεί τη διαγωγή μου και δεν θα είχα συνειδητοποιήσει ότι η υπηρεσία μου Σου αντιστεκόταν και προσέβαλλε τη διάθεσή Σου. Αν τα πράγματα συνεχίζονταν έτσι, θα γινόμουν μονάχα όλο και περισσότερο αλαζονική και επηρμένη. Στο τέλος, θα Σου αντιστεκόμουν σαν αντίχριστος και θα έπρεπε να αντιμετωπίσω την τιμωρία Σου. Ω, Θεέ μου, η αγάπη Σου για μένα είναι τόσο μεγάλη και τόσο αληθινή! Η σημερινή αντικατάσταση είναι πραγματικά ο τρόπος που Εσύ με σώζεις. Η παιδευτική αγάπη Σου έχει κατακτήσει την καρδιά μου. Σε ευχαριστώ από καρδιάς που με έσωσες και με προστάτευσες. Σε ευχαριστώ ακόμη περισσότερο που, μέσα από την αποκάλυψή Σου, με έκανες να βιώσω πραγματικά ότι η δίκαιη διάθεσή Σου δεν μπορεί να ανεχθεί την ύβρη· Σε ευχαριστώ που με άφησες να δω τη βαθιά πατρική αγάπη που δείχνεις στα άκαρδα χτυπήματα και τις οδυνηρές δοκιμασίες του ανθρώπου. Ταυτόχρονα, μου έχεις δώσει επίσης της δυνατότητα να γνωρίσω την ίδια τη διεφθαρμένη μου υπόσταση και να δω ότι έχω διαφθαρεί πολύ βαθιά από τον Σατανά. Η διάθεση του αρχάγγελου είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μου και έχω μεγάλη ανάγκη από την παίδευση, την κρίση, τις δοκιμασίες, τον εξευγενισμό Σου, ακόμη και από την τιμωρία και την κατάρα Σου για να με οδηγήσουν στην κάθαρση και να με σώσουν. Μόνο μέσα από αυτό το έργο είμαι ικανή να αναδυθώ με σεβασμό προς Εσένα και να προστατευτώ και να οδηγηθώ στην κάθαρση. Ω, Θεέ μου, εφεξής είμαι πρόθυμη να επιδιώκω επιμελώς την αλήθεια και να υποτάσσομαι πραγματικά στο έργο Σου. Θα δεχθώ την κρίση και την παίδευσή Σου. Ανεξάρτητα από το πώς μου συμπεριφέρεσαι, θα παραδίνομαι στις διευθετήσεις Σου και δεν θα παραπονιέμαι. Ζητώ μονάχα να γίνω αληθινός άνθρωπος, να μπορώ να Σε ικανοποιήσω».