Από τη Λι Χενγκ, επαρχία Τσιανγκσί

Σε μια πρόσφατη ψηφοφορία, εκλέχτηκα ως επικεφαλής μιας εκκλησίας. Προκειμένου να ανταποδώσω την αγάπη του Θεού, πήρα μια απόφαση ενώπιον του Θεού: Ασχέτως του τι θα αντιμετωπίσω, δεν θα εγκαταλείψω τις ευθύνες μου και δεν θα προδώσω τον Θεό. Θα συνεργάζομαι με τους αδελφούς και τις αδελφές μου για να εκτελώ το καθήκον μου καλά και να είμαι κάποια που επιδιώκει την αλήθεια.

Η αδελφή Γουάνγκ κι εγώ ήμασταν υπεύθυνες για το έργο της εκκλησίας. Όταν στις αρχές είχαμε διαφορετική άποψη σχετικά με το πώς να οργανώσουμε κάποια ζητήματα της εκκλησίας, εγώ προσευχόμουν συνειδητά στον Θεό και Του ζητούσα να προστατεύσει την καρδιά μου, να μου δώσει την ικανότητα να μπορώ να κάνω πίσω και να μη διαπληκτίζομαι με την αδελφή μου. Επίσης, υπενθύμιζα συχνά στον εαυτό μου ότι πρέπει να συνεργάζομαι αρμονικά με αυτήν την αδελφή. Ωστόσο, επειδή κοιτούσα μόνο πώς να ελέγχω τις ενέργειές μου, προκειμένου να μη φιλονικώ μαζί της, και επειδή δεν είχα εισέλθει στην αλήθεια, σταδιακά άρχισα να διαφωνώ ολοένα περισσότερο μαζί της. Κάποτε ήθελα να δώσω προαγωγή σε μια αδελφή και να της αναθέσω το καθήκον του ποτίσματος νέων πιστών. Η αδελφή Γουάνγκ είπε ότι η αδελφή που επέλεξα δεν έκανε. Επέλεξα άλλη ως υποψήφια, όμως και πάλι είπε ότι ήταν ακατάλληλη. Εγώ αμέσως συγχύστηκα. Κατόπιν δεν ανάφερα ξανά το ζήτημα. Όταν με ρώτησε, εγώ της απάντησα οργισμένα: «Διάλεξε όποια θες εσύ!» Μετά από αυτό, προκειμένου να αποφύγω τις διαμάχες, ό,τι κι αν έλεγε, αν υπήρχε κάποια διαφωνία, εγώ δεν έλεγα τίποτα. Μερικές φορές μού ήταν αφόρητο να τα κρατάω μέσα μου, οπότε κρυβόμουν κάπου και έκλαιγα. Έτσι, ένιωθα μονίμως ότι ήμουν αδικημένη. Μια άλλη φορά, μια επικεφαλής ανώτερης βαθμίδας μού ανέθεσε μια εργασία, και όταν την έφερα εις πέρας, ένιωσα πολύ ευχαριστημένη. Νόμιζα ότι η αδελφή Γουάνγκ θα με επαινούσε. Χωρίς να το περιμένω, μου το χάλασε λέγοντας: «Αυτός πραγματικά δεν είναι ο σωστός τρόπος για να το κάνεις αυτό». Αυτό με εκνεύρισε πραγματικά. Σκέφτηκα: «Δεν έριξες ούτε μία ματιά και το απέρριψες κατηγορηματικά. Είσαι πραγματικά αυτάρεσκη!» Εμμέναμε και οι δύο στις απόψεις μας και καμιά μας δεν ήταν διατεθειμένη να υποταχθεί στην άλλη. Τελικά, έφτασα στο σημείο να μην ακούω ούτε τον λόγο του Θεού. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο πιο πολύ ένιωθα ότι σκοπίμως έκανε τα πράγματα δύσκολα για μένα. Εγώ την είχα ανεχτεί επανειλημμένως, όμως εκείνη εξακολουθούσε να μου φέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο αδικημένη ένιωθα. Ως εκ τούτου, είχα βυθιστεί πλήρως στο σκοτάδι και είχα χάσει το έργο του Αγίου Πνεύματος. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν ήμουν πρόθυμη να εργαστώ μαζί της. Σκέφτηκα: «Δεν τολμάω να προκαλέσω αυτήν την αδελφή, αλλά μπορώ να την αποφύγω». Επειδή δεν ήμουν πρόθυμη να εκτελώ το καθήκον μου με αυτήν την αδελφή, χρησιμοποίησα ως δικαιολογία το χαμηλό μου ανάστημα και την ανικανότητά μου για να συντάξω την επιστολή παραίτησής μου. Λίγο καιρό μετά, όταν συνάντησα την ανώτερη επικεφαλής μου, της είπα για την παραίτησή μου. Εκείνη μου κοινώνησε τότε τις αρχές της ανάληψης ευθύνης και της παραίτησης, καθώς της μεγάλης προσπάθειας που κάνει ο Θεός και της έγνοιας που έχει για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ωστόσο, η πεισματάρα καρδιά μου δεν υποχωρούσε και ήμουν αποφασισμένη να παραιτηθώ από τη θέση μου.

Όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι την επόμενη ημέρα, το μυαλό μου ήταν εντελώς κενό. Ακόμα κι όταν προσευχόμουν δεν μπορούσα να νιώσω τον Θεό και ένιωθα νυσταγμένη όταν διάβαζα τα λόγια του Θεού. Φοβήθηκα και πανικοβλήθηκα, και σκέφτηκα ότι ήταν σίγουρα η συμπεριφορά μου που έκανε τον Θεό να με απεχθάνεται. Έτσι, άρχισα να εξετάζω τον εαυτό μου. Αφότου σκέφτηκα όλα όσα είχαν συμβεί κατά το χρονικό διάστημα της συνεργασίας και της εκτέλεσης του καθήκοντός μου με την εν λόγω αδελφή, κατάλαβα ότι η διάθεσή μου είχε κάνει τον Θεό να με απεχθάνεται. Δεν υπήρχε η παρουσία του λόγου του Θεού στη συμπεριφορά μου και δεν είχα κανένα σεβασμό προς τον Θεό. Απλούστατα δεν ήμουν κάποια που δεχόταν την αλήθεια. Ως εκ τούτου, είχα ξεγελαστεί από τον Σατανά και, εν αγνοία μου, είχα εγκαταλείψει όλες τις ευθύνες μου και είχα προδώσει τον Θεό. Όταν το συνειδητοποίησα, πρόσπεσα αμέσως ενώπιον του Θεού και μετανόησα: «Ω, Παντοδύναμε Θεέ, έχω σφάλει. Πίστευα σ’ Εσένα, αλλά δεν ήμουν πρόθυμη να βιώσω το έργο Σου. Εσύ διευθέτησες το περιβάλλον μου, κι εγώ δεν ήμουν πρόθυμη να το δεχθώ· ήθελα να αποφύγω την κρίση και την παίδευσή Σου. Η συμπεριφορά μου Σε έχει πληγώσει πραγματικά. Ω, Θεέ μου, Σε ευχαριστώ που με εξέθεσες στο έργο Σου και μου έδωσες τη δυνατότητα να καταλάβω καλύτερα τη σατανική μου διάθεση. Τώρα βλέπω ότι το ανάστημά μου είναι πραγματικά τόσο χαμηλό. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω ακόμα και τις μικρότερες αναποδιές. Με το που συμβαίνει κάτι ασήμαντο που δεν μου αρέσει, εγώ θέλω να Σε προδώσω. Έχω πατήσει τους όρκους που Σου έχω δώσει. Ω, Θεέ μου, θέλω να μετανοήσω, να βάλω στην άκρη τον εαυτό μου και να συνεργαστώ ειλικρινά με την αδελφή. Ω, Θεέ μου, δεν θέλω να ζω πλέον υπό τον έλεγχο της επιρροής του Σατανά ούτε να περιορίζομαι από τη διεφθαρμένη διάθεσή μου. Έχω αποφασίσει να ανακαλέσω την επιστολή της παραίτησής μου. Δεν θέλω να ζω πλέον μόνο για μένα, αυτήν τη φορά είμαι πρόθυμη να Σε ικανοποιήσω!» Αφότου προσευχήθηκα, δάκρυσα, και πολύ σύντομα ανακάλεσα την επιστολή της παραίτησής μου και την έσκισα επιτόπου. Όταν συγκεντρωθήκαμε εκείνη τη μέρα, κάποιοι από εμάς διάβαζαν μαζί τα λόγια του Θεού. Ο λόγος του Θεού λέει: «Η φήμη σας έχει καταστραφεί, η συμπεριφορά σας εκφυλίζεται, ο τρόπος ομιλίας σας είναι ποταπός, η ζωή σας είναι άθλια κι ακόμη και η ανθρώπινη φύση σας είναι ποταπή. Είστε στενόμυαλοι προς τους ανθρώπους και διαπραγματεύεστε το παραμικρό. Τσακώνεστε για τη φήμη και τη θέση σας μέχρι και σε σημείο που είστε πρόθυμοι να κατεβείτε στην κόλαση, στη λίμνη του πυρός» (από «Ο χαρακτήρας σας είναι ποταπός!» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). «Οι άνθρωποι δεν απαιτούν πολλά από τον εαυτό τους, μα απαιτούν πολλά από τον Θεό. Του ζητούν να τους δείχνει ιδιαίτερη καλοσύνη και να είναι υπομονετικός και ανεκτικός μαζί τους, να τους λατρεύει, να παρέχει σ’ αυτούς, να τους χαμογελά και να τους φροντίζει με πολλούς τρόπους. Περιμένουν από Εκείνον να μην είναι καθόλου αυστηρός μαζί τους ούτε και να κάνει κάτι που θα τους αναστάτωνε έστω και στο ελάχιστο, και είναι ικανοποιημένοι μόνο αν τους μιλάει με γλυκόλογα κάθε μέρα. Οι άνθρωποι υστερούν τόσο σε λογική!» (από «Οι άνθρωποι που έχουν μονίμως απαιτήσεις από τον Θεό είναι οι λιγότερο λογικοί» στο βιβλίο «Αρχεία των Συνομιλιών του Χριστού»). Ο λόγος του Θεού είχε αποκαλύψει πλήρως όλη την εσωτερική μου ασχήμια. Μόνο τότε κατάφερα να δω ότι η σατανική μου διάθεση ήταν τόσο σοβαρή. Είχα μια τόσο αλαζονική και επηρμένη φύση που ένιωθα πάντοτε ότι ήμουν καλύτερη από τους άλλους. Δεν είχα το παραμικρό ψήγμα αυτογνωσίας, δεν ήξερα τον εαυτό μου από την καλή και από την ανάποδη. Ως αποτέλεσμα αυτού, όταν συνεργαζόμουν με την αδελφή, ήθελα πάντοτε να κάνω εγώ κουμάντο και να είμαι η επικεφαλής. Ήθελα επίμονα η αδελφή να με ακολουθεί στα πάντα και να με ακούει. Ήθελα πάντοτε να ηγούμαι. Όταν οι απόψεις της αδελφής δεν συμφωνούσαν με τις δικές μου, δεν αναζητούσα την αλήθεια για να λυθεί η διαμάχη και να επιτευχθεί αλληλοκατανόηση μεταξύ μας. Αντιθέτως, έχανα την ψυχραιμία μου και το έπαιζα σπουδαία, επειδή είχα χάσει τον σεβασμό των άλλων, και γινόμουν προκατειλημμένη απέναντι στην αδελφή, σε σημείο που άφηνα τον θυμό μου να παρεμποδίζει το έργο μου. Επιπλέον, δεν σκέφτηκα ποτέ να πάρω την πρωτοβουλία να βελτιώσω τη σχέση μας ούτε σκέφτηκα να αλλάξω τη στάση μου απέναντι στην εκτέλεση του καθήκοντός μου. Όταν εργαζόμασταν μαζί, εγώ είχα πάντοτε ψηλά τον αμανέ. Δεν απαιτούσα οποιαδήποτε αλλαγή σε μένα, απαξιούσα να κάνω μια ειλικρινή συζήτηση με την αδελφή. Εστίαζα στα ελαττώματά της και απαιτούσα να αλλάξει αυτή. Θεωρούσα ότι εγώ κατείχα την αλήθεια και έβλεπα τους άλλους ως διεφθαρμένους. Καθ’ όλη τη συνεργασία μας, εγώ δεν γνώριζα τον εαυτό μου. Όταν η συμπεριφορά της αδελφής ήταν κακή ή όταν οι απόψεις μας διίσταντο, εγώ δεν αυτοστοχαζόμουν ούτε γνώριζα τον εαυτό μου, παρά έριχνα όλο το φταίξιμο σ’ εκείνη. Πίστευα ότι έσφαλε, οπότε τη μείωνα μέσα μου και έκανα διακρίσεις εναντίον της, φτάνοντας σε σημείο να της φέρομαι σαν να ήταν εχθρός μου. Είδα τις διεφθαρμένες σατανικές διαθέσεις μου —υπεροψία και έπαρση, αλαζονεία και βαναυσότητα— και είδα ότι συμπεριφερόμουν με εξαιρετική μικροπρέπεια, είδα τη στενόμυαλη συμπεριφορά μου και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ούτε ίχνος από την ανθρώπινη φύση ή τη λογική που θα πρέπει να κατέχει ένας κανονικός άνθρωπος. Ήμουν πραγματικά παράλογη! Ο Θεός με επαίνεσε και μου έδωσε τη δυνατότητα να εκτελέσω το καθήκον μου, όμως εγώ δεν σκέφτηκα να συνεργαστώ αρμονικά με την αδελφή ώστε να κάνουμε καλά τα καθήκοντά μας και να ικανοποιήσουμε τον Θεό. Ολημερίς, αντί να ασχολούμαι με έντιμη εργασία, μηχανορραφούσα εναντίον της και είχα ζηλότυπες διαφορές μαζί της. Το μόνο που ήξερα ήταν να λογομαχώ για τις στεναχώριες μου και να μαλώνω ακατάπαυστα για την εικόνα και τη ματαιοδοξία μου. Είχα καθόλου συνείδηση ή λογική; Ήμουν κάποια που επιδίωκε την αλήθεια; Ο Θεός απαιτεί από εμάς να κάνουμε πράξη τον λόγο Του στη ζωή μας, όμως εγώ είχα χωρίσει απ’ αυτόν κατά την εκπλήρωση των καθηκόντων μου, δεν αναζητούσα καθόλου την αλήθεια και ποτέ μου δεν δέχθηκα ή υπάκουσα τις προτάσεις της αδελφής μου, οι οποίες συμφωνούσαν με την αλήθεια κατά τη συνεργασία μας για την εκτέλεση του καθήκοντός μας. Όποτε γινόταν οτιδήποτε, έβγαινα εγώ μπροστά και την έκανα να υποταχθεί σ’ εμένα και να με ακούει. Δεν βρισκόμουν, άραγε, στο μονοπάτι του αντίχριστου; Δεν όδευα προς την καταστροφή, λειτουργώντας με αυτόν τον τρόπο; Μόνο τότε κατάφερα να δω ότι η συμπεριφορά μου είχε να κάνει μόνο με τη σάρκα και με εγωιστικές επιθυμίες, ενώ η φύση μου ήταν υπερβολικά εγωιστική και φαύλη. Τα τόσα χρόνια της πίστης μου στον Θεό δεν μου είχαν αποφέρει τίποτα το πραγματικό και δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος αλλαγής στη διάθεσή μου. Δεν γινόταν να συνεχίσω άλλο έτσι, οπότε έγινα πρόθυμη να αναζητήσω την αλήθεια και να μεταμορφωθώ.

Κατόπιν, διάβασα τον λόγο του Θεού που έλεγε: «Αν εσείς οι άνθρωποι που συντονίζεστε για να εργαστείτε στις εκκλησίες δεν μάθετε ο ένας από τον άλλον κι αν δεν επικοινωνείτε, αντισταθμίζοντας τα ελαττώματα ο ένας του άλλου, από πού θα πάρετε τα μαθήματα; Όταν έρχεστε αντιμέτωποι με κάτι, θα πρέπει να συναναστρέφεστε ο ένας με τον άλλο ώστε να ωφεληθεί η ζωή σας. […] Πρέπει να επιτύχετε αρμονική συνεργασία για τον σκοπό του έργου του Θεού, προς όφελος της εκκλησίας και για να παρακινήσετε τις αδελφές και τους αδελφούς. Εσύ συντονίζεσαι μαζί του και εκείνος μαζί σου, καθένας διορθώνει τον άλλο, φτάνοντας σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα του έργου ώστε να φροντίζετε για το θέλημα του Θεού. Μόνο αυτή είναι αληθινή συνεργασία και μόνο τέτοιοι άνθρωποι θα εισέλθουν αληθινά. […] Καθένας από εσάς, ως άνθρωπος της υπηρεσίας, πρέπει να είναι σε θέση να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εκκλησίας σε όλα όσα κάνει, αντί να κοιτά τα δικά του συμφέροντα. Είναι ανεπίτρεπτο να το κάνεις μόνος σου, υπονομεύοντας εκείνον και εκείνος υπονομεύοντας εσένα. Οι άνθρωποι που φέρονται έτσι δεν είναι κατάλληλοι να υπηρετούν τον Θεό!» (από «Υπηρετήστε όπως οι Ισραηλίτες» στο βιβλίο «Ο Λόγος Ενσαρκώνεται»). Και είχε αναφερθεί σ’ ένα κήρυγμα: «Δεν υπάρχουν κύριοι ρόλοι και υπαρχηγοί σε μια συνεργασία. Ο καθένας είναι ίσος με τον άλλον και η βασική αρχή επιτάσσει την επίτευξη συναίνεσης μέσω της συναναστροφής για την αλήθεια. Αυτό απαιτεί από τους ανθρώπους να υπακούει ο ένας τον άλλον. Αυτό σημαίνει ότι οι άλλοι θα πρέπει να επιδεικνύουν υπακοή προς όποιον μιλάει σωστά και σύμφωνα με την αλήθεια. Η βασική αρχή είναι η υπακοή στην αλήθεια. Η αλήθεια είναι εξουσία, οπότε θα πρέπει να επιδεικνύεται υπακοή προς όποιον μπορεί να συναναστρέφεται σχετικά με κάτι που συνάδει με την αλήθεια και μπορεί να βλέπει τα πράγματα ως έχουν. Ασχέτως του τι κάνει ο καθένας ή τι καθήκον εκπληρώνει, η βασική αρχή είναι πάντοτε η υπακοή στην αλήθεια» (από «Η σημασία και η εξήγηση των δέκα αρχών της εκκλησιαστικής ζωής που καθιερώθηκαν από την οικογένεια του Θεού» στο βιβλίο «Ανθολογία των Χρονικών των Σχεδίων του Έργου της Εκκλησίας του Παντοδύναμου Θεού»). Από το κήρυγμα και τον λόγο του Θεού, είδα τον τρόπο να τον κάνω πράξη και να εισέλθω στην παροχή υπηρεσίας μέσω της συνεργασίας με τους άλλους. Δηλαδή, να νοιαζόμαστε για το θέλημα του Θεού και να προστατεύουμε τα συμφέροντα της οικογένειας του Θεού, ενώ συνεργαζόμαστε και εκτελούμε τα καθήκοντά μας μαζί. Ασχέτως του τι κάνει ο καθένας ή τι έργο πραγματοποιεί, τα πάντα θα πρέπει να γίνονται έχοντας ως αρχές την υποταγή στην αλήθεια και την επικοινωνία της αλήθειας για την επίτευξη αλληλοκατανόησης. Δεν μπορείς να είσαι τόσο αλαζόνας και επηρμένος, διατηρώντας τις απόψεις σου και κάνοντας τους άλλους να σε ακούνε, και δεν μπορείς να «πουλάς» τις αρχές της αλήθειας για να προστατεύεις τις διαπροσωπικές σχέσεις σου. Επιπλέον, δεν μπορείς απλώς να ακολουθείς τον χαρακτήρα σου για να ανεξαρτητοποιείσαι· πρέπει να βάζεις στην άκρη τον εαυτό σου και να παίρνεις την πρωτοβουλία να τον απαρνείσαι, να μαθαίνεις από τους άλλους και να επανορθώνεις για τις αδυναμίες σου, προκειμένου να πετύχεις μια αρμονική συνεργασία. Μόνο τότε μπορείς να έχεις τις ευλογίες και την καθοδήγηση του Θεού στο καθήκον σου, να πετύχεις καλύτερα αποτελέσματα στο έργο της εκκλησίας και να ωφεληθεί η ζωή σου. Αντιθέτως, αν είσαι αλαζόνας όταν συνεργάζεσαι με άλλους, αν δεν αναζητάς τις αρχές της αλήθειας, παρά δημιουργείς μια δικτατορία για να ελέγχεις τους άλλους, ή αν ενεργείς μόνος σου και κάνεις ό,τι θέλεις, τότε θα υποστείς την απέχθεια του Θεού και θα κάνεις ζημιά στο έργο της εκκλησίας. Εγώ ήμουν αλαζόνας και ήθελα πάντοτε να έχω τον τελευταίο λόγο. Πώς γίνεται να μην ήξερα ότι το έργο στην οικογένεια του Θεού δεν είναι κάτι που μπορεί να φέρει εις πέρας ένας άνθρωπος από μόνος του; Όλοι οι άνθρωποι δεν κατέχουν καθόλου την αλήθεια και έχουν υπερβολικά πολλές ελλείψεις. Όταν ενεργεί κανείς μόνος του είναι πολύ πιθανό να προκύψουν λάθη. Μόνο μέσα από τη συνεργασία μπορεί να αποκτηθεί μεγαλύτερο μέρος από το έργο του Αγίου Πνεύματος, το οποίο μπορεί να αναπληρώσει τις ελλείψεις μας και να αποτρέψει τα λάθη. Εκείνον τον καιρό, δεν μπορούσα παρά να νιώθω ένοχη και να κατηγορώ τον εαυτό μου για τη σατανική διάθεσή μου, η οποία είχε αποκαλυφθεί μέσα από την αλαζονεία και τον εγωισμό μου, για το γεγονός ότι δεν νοιαζόμουν καθόλου για το θέλημα του Θεού, καθώς και με το ότι επικεντρωνόμουν μόνο στο πώς να μη χάσω τον σεβασμό των άλλων και ενεργούσα παρορμητικά, σε σημείο που επιδείκνυα αποτροπιαστική και αγενή συμπεριφορά. Πιστεύω ότι ήμουν υπερβολικά τυφλή και ανόητη και δεν καταλάβαινα το νόημα της πρόθεσης του Θεού να διευθετήσει για μένα ένα περιβάλλον, ώστε να κάνω πράξη την παροχή υπηρεσίας μέσω της συνεργασίας —ακόμα και σε βαθμό που δεν προσπάθησα να διδαχθώ από τα δυνατά σημεία της συνεργάτιδός μου, ώστε να αντισταθμίσω τις δικές μου ελλείψεις κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μου, αλλά ούτε και να μάθω τι χρειαζόμουν μέσα από τη συνεργασία μας. Ως εκ τούτου, αυτό προκάλεσε ζημία στο έργο της εκκλησίας και καθυστέρησε τη δική μου πρόοδο στη ζωή. Σήμερα, αν δεν υπήρχε το έλεος του Θεού και η διαφώτιση από τον λόγο του Θεού, δεν θα μπορούσα να βάλω στην άκρη τον εαυτό μου και θα εξακολουθούσα να περιμένω από τους άλλους να με ακούνε. Ποιος ξέρει τι είδους καταστροφή θα είχα προκαλέσει στο τέλος; Όταν τα συνειδητοποίησα αυτά, πήρα μια απόφαση: Είμαι πρόθυμη να ενεργώ σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, είμαι πρόθυμη να συνεργάζομαι αρμονικά με την αδελφή μου για το έργο της εκκλησίας και την πρόοδό μου στη ζωή, και δεν θα σκέφτομαι πλέον το προσωπικό μου συμφέρον.

Στη συνέχεια, ανοίχτηκα στη συνεργάτιδα αδελφή μου σχετικά με το πώς έφτασα να γνωρίσω τον εαυτό μου, κι εκείνη μου ανοίχτηκε σχετικά με το πώς έφτασε εκείνη να γνωρίσει τον εαυτό της. Μέσα από μια πραγματικά εγκάρδια συζήτηση, οι προκαταλήψεις που είχα για εκείνη και η απόσταση που υπήρχε μεταξύ μας εξαφανίστηκαν, και ήμασταν και οι δύο πρόθυμες να εισέλθουμε μαζί στις αρχές της παροχής υπηρεσίας μέσω της συνεργασίας μας. Μετά από αυτό, η μεταξύ μας συνεργασία ήταν πολύ πιο αρμονική. Όταν είχαμε διαφορετική άποψη, αναζητούσαμε την αλήθεια και αντιλαμβανόμασταν το θέλημα του Θεού μέσα από την προσευχή μας σ’ Αυτόν. Όταν βλέπαμε η μία τις ελλείψεις της άλλης, δείχναμε κατανόηση και συγχώρεση. Συμπεριφερόμαστε η μία στην άλλη με αγάπη. Χωρίς να το καταλάβουμε, οι ευλογίες του Θεού έπεφταν επάνω μας και το ευαγγελικό έργο απέφερε σημαντικά περισσότερους καρπούς απ’ ό,τι στο παρελθόν. Εκείνον τον καιρό, μισούσα το ότι στο παρελθόν ζούσα βάσει της διεφθαρμένης διάθεσής μου και ότι δεν είχα μάθει πρακτικά τα μαθήματα από το περιβάλλον που είχε διευθετήσει ο Θεός για μένα. Ακόμα περισσότερο, μισούσα το ότι δεν επιδίωκα την αλήθεια και όφειλα τόσο πολλά στον Θεό. Επιτέλους, βίωνα τη γλυκιά γεύση της εφαρμογής της αλήθειας στην πράξη, είχα περισσότερη πίστη για να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου και για να ικανοποιώ τον Θεό, και η καρδιά μου γέμισε ευγνωμοσύνη για τον Θεό. Από τώρα και στο εξής, είμαι πρόθυμη να καταβάλλω προσπάθεια σε ακόμα περισσότερες πτυχές της αλήθειας, να αναζητώ να εισέλθω στην πραγματικότητα του λόγου του Θεού, να ενεργώ βάσει αρχών, να εκτελώ τα καθήκοντά μου σωστά και να ανταποδίδω την αγάπη του Θεού.